บทที่ 565 คลังถั่วลิสง

บทที่ 565  คลังถั่วลิสง

โรงฝึกการต่อสู้ของสถาบันซวีหลิ่งสามารถบรรจุคนได้ 36,000 คน

นอกจากผู้เข้าสอบและเจ้าหน้าที่รวมถึงนักเรียนที่ยอดเยี่ยม 1,000 คนและมหาคุรุของสถาบันซวีหลิ่งที่มีที่นั่งว่างแล้ว ที่นั่งอื่นๆ ถูกขายทำเงิน

หลายคนที่นี่มีฐานะค่อนข้างดีและชอบดูการแสดงที่ดี ดังนั้นตั๋วจึงมีราคาแพงเล็กน้อย แต่ขายหมดแล้ว

 

หลี่จื่อฉีไม่ขาดเงิน นางซื้อที่นั่ง 10 ที่นั่งที่แพงที่สุดพร้อมวิวที่ดีที่สุดโดยตรง

“คนของเราไม่เยอะมากใช่ไหม?”

ลู่จื่อรั่วนับ นอกจากจางเหยียนจงและเจิ้งฮ่าวแล้ว พวกเขามีเพียง 8 คนเท่านั้น

“ข้าไม่ต้องการให้ใครมารบกวนพวกเราจากการดูการต่อสู้!”

หลี่จื่อฉีกล่าวอย่างมีอำนาจเหนือกว่า รัศมีแห่งความมั่งคั่งของนางปะทุออกมา

“ถ้าไม่ใช่เพราะว่ามันผิดศีลธรรมที่จะซื้อส่วนที่นั่งทั้งหมด ข้าคงเช่าพื้นที่ทั้งหมดด้วยซ้ำ”

หยิงไป่อู่ขมวดคิ้ว นางไม่ชอบให้ไข่ดาวน้อยเสียเงินแบบนั้น

หลี่จื่อฉีหยิบหินบันทึกภาพหกก้อนออกมาและแจกจ่ายให้ หลังจากนั้นนางก็หยิบข้อมูลสองสามกองออกมา

“โอ้ พวกเขาพร้อมที่จะต่อสู้แล้ว”

เจิ้งฮ่าวหยิบชุดหนึ่งแล้วพลิกดู เขาค้นพบว่าทุกหน้ามีข้อมูลของผู้เข้าสอบ ยิ่งกว่านั้นยังมีรูปเหมือนครึ่งตัวอยู่ข้างแต่ละชื่อ

จะไม่มีกรณีที่เข้าใจผิดเกี่ยวกับตัวตนอย่างแน่นอน

“…”

จางเหยียนจงพูดไม่ออก (ต้องขยันขนาดนั้นเลยเหรอ?)

“มันดีมากที่เป็นคนรวย!”

เจิ้งฮ่าวถอนหายใจสังเวชใจ (เจ้าสามารถซื้ออะไรก็ได้ที่เจ้าต้องการ!)

“นางไม่เพียงแต่มีเงิน แต่นางยังมีสติปัญญาและความอดทนด้วย!”

ถานไถอวี่ถังพลิกดูข้อมูล

“เจ้าคิดว่าเจ้าสามารถใช้ข้อมูลที่ซื้อจากผู้อื่นได้ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ? เจ้าคิดผิด นางยังต้องเก็บกวาดกลั่นกรองให้เรียบร้อย!”

เด็กป่วยรู้ว่าในช่วงสองสามวันนี้ คนที่ยุ่งที่สุดในหมู่พวกเขาไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหลี่จื่อฉี นอกเหนือจากการติดตามซุนม่อแล้ว เวลาที่เหลือของนางยังใช้ไปกับการค้นคว้าคู่ต่อสู้ของอาจารย์

“เอาล่ะ การต่อสู้กำลังจะเริ่มขึ้น รีบนั่งลง!”

ลู่จื่อรั่วนั่งลง เมื่อเห็นพวกเขาไม่เคลื่อนไหวนางจึงรีบกระตุ้นพวกเขา หากพวกเขาพลาดการต่อสู้ของอาจารย์ พวกเขาอาจเสียใจไปตลอดชีวิต

หลังจากนั้นเด็กสาวมะละกอก็เปิดกระเป๋าใบเล็กของนางและหยิบแตงโมออกมา จากนั้นนางก็ใช้มีดผ่า

แตงโมถูกผ่าครึ่ง ผิวสีเขียวและเนื้อสีแดงใครๆ ก็สามารถบอกได้ว่ามันอร่อยและหวานมากเพียงแค่มอง

ลู่จื่อรั่วพยักหน้าอย่างพอใจ นางหยิบชิ้นหนึ่งขึ้นมาและกัดมัน

“ใครอยากกินบ้าง?”

เด็กสาวมะละกอไม่รังเกียจที่จะแบ่งปันอาหารของนาง หลังจากนั้นนางพูดต่อว่า

“ยังมีเค้กและขนมอบอยู่ในกระเป๋าของข้า ใครอยากกินก็ไปเอาเอง!”

“…”

พวกเขาตกตะลึง (เจ้ามาที่นี่เพื่ออะไร เจ้าเตรียมแตงโมจริงๆ หรือ หัวใจของเจ้าไม่ใหญ่เกินไปเหรอ?)

“ในสถานการณ์แบบนี้เจ้ายังกินได้อยู่เหรอ?”

เจิ้งฮ่าวรู้สึกว่าลู่จื่อรั่วเป็นคนง่ายๆ ไม่ว่าในกรณีใด เขารู้สึกประหม่าจนไม่อยากอาหาร

“ทำไมข้าจะกินไม่ได้?”

ลู่จื่อรั่วกระพริบตา

“โอ้ ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าเป็นห่วงอาจารย์ของข้าเหรอ? มันเป็นไปไม่ได้ อาจารย์ชนะแน่!”

เสียงของเด็กสาวมะละกอไม่ดังหรือเบา แต่นักเรียนคนอื่นๆ ได้ยินและขมวดคิ้วโดยไม่ได้ตั้งใจ

"นี่คือใคร? นางหยิ่งมาก!”

“ชนะแน่?”

“นางเป็นศิษย์ส่วนตัวของไป๋ส่วงได้หรือเปล่า?”

“เจ้ากำลังพูดอะไรสุ่มสี่สุ่มห้า? นักเรียนส่วนตัวของไป๋ส่วง เป็นคนสูงและผอม นอกจากนี้ แม้ว่าอาจารย์ของนางจะเป็นไป๋ส่วง แต่ก็ไม่มีใครกล้ารับประกันว่าพวกเขาจะชนะอย่างแน่นอน!”

นักเรียนอภิปราย

“ข้าไม่ได้หยิ่ง อาจารย์ของข้าน่าประทับใจจริงๆ!”

ลู่จื่อรั่วอธิบาย

“นี่ยังไม่เรียกว่าหยิ่งอีกเหรอ? อาจารย์ของเจ้าชื่ออะไร เราจะดูว่าเขาแพ้อย่างไรในภายหลัง”

ทุกคนยังเป็นเด็กและรู้สึกบูชาอาจารย์ส่วนตัวของพวกเขา ดังนั้นจึงไม่มีใครยอมรับความต่ำต้อยในเวลานั้น

“จื่อรั่ว!”

หลี่จื่อฉีห้ามนางโดยแสดงท่าทางของนางในฐานะศิษย์พี่ใหญ่

“อย่าเถียง ไม่งั้นอาจารย์จะเสียหน้า”

"ก็ได้!"

สาวมะละกอก็เชื่อฟังดี นางนั่งตัวตรงทันทีและเรียกศิษย์พี่น้องของนาง

“มา หาอะไรกินกันเถอะ!”

"เจ้า อาจารย์ของเจ้าชื่ออะไร? รีบบอกเรา”

ผู้ที่ต้องการชมการแสดงที่ดีโดยธรรมชาติจะไม่รังเกียจว่าสิ่งต่างๆ จะวุ่นวายมากขึ้น

“ศิษย์น้องซวนหยวน ข้าจะฝากเขาไว้กับเจ้า”

หลี่จื่อฉีสั่งคนเหล่านี้มีเสียงดังมาก

ซวนหยวนพ่อที่ต้องการลงมือมานานแล้วลุกขึ้นยืนทันที สายตาที่เฉียบคมของเขาจับจ้องไปที่ใบหน้าของนักเรียนชาย

“เจ้าอยากรู้ชื่ออาจารย์ของข้าใช่ไหม? มาสู้กับข้าสิ ถ้าพวกเจ้าชนะข้าจะบอกเจ้า!”

นักเรียนชายที่ถูกจ้องมองตัวแข็ง เขาเตี้ยกว่าเด็กสูงคนนี้ 30 ซม. ยิ่งกว่านั้น ยังมีนักเรียนและมหาคุรุคนอื่นๆ เข้ามาในสถานที่ แต่เด็กหนุ่มคนนี้สามารถระบุตัวเขาได้อย่างแม่นยำ การรับรู้ของเขาน่าประทับใจมาก!

“ทำไมเจ้าถึงงุนงง? มาเลย!"

ซวนหยวนพ่อกระตุ้น เขาถือหอกและลุกจากที่นั่งแล้ว

นักเรียนทุกคนที่อยู่ใกล้เคียงก็มองดูเช่นกัน

ไม่มีวิธีแก้ปัญหานี้ ซวนหยวนพ่อโดดเด่นเกินไปจริงๆ เขาสูงและมีกล้ามเนื้อมาก เมื่อยืนอยู่ตรงนั้น เขาเป็นเหมือนหอกเงินที่พร้อมจะแทงออกมาได้ทุกเมื่อ ให้ความรู้สึกกดดันอย่างมาก

อย่างไรก็ตาม ลักษณะที่น่ากลัวที่สุดของเขาคือสายตาที่ไร้ระเบียบและไร้ความกลัวโดยสิ้นเชิง มันเต็มไปด้วยความตั้งใจในการต่อสู้ที่บริสุทธิ์ล้วนๆ

เขาเหมือนสัตว์ร้าย!

“การแข่งขันกำลังจะเริ่มขึ้น ข้าไม่ยุ่งกับเจ้า!”

นักเรียนชายแสดงท่าทางดูถูกเหยียดหยาม แต่ลึกๆ แล้วเขารู้สึกหวาดกลัว บุคคลเช่นนี้จะต้องต่อสู้ในการต่อสู้ของนักเรียนใช่ไหม? ในเวลานั้น เขาหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเขาจะไม่ได้พบกับซวนหยวนพ่อ

“เฮอะ!”

ซวนหยวนพ่อรู้สึกไม่พอใจ การต่อสู้ไม่สามารถดำเนินต่อไปได้ แต่เขารู้สึกไม่เต็มใจที่จะปล่อยให้มันเป็นไป ดังนั้นเขาจึงมองไปรอบๆ

“ใครอยากสู้อุ่นเครื่องสักหน่อยไหม?”

ไม่มีใครตอบเขา

ดวงตาของหลี่จื่อฉีเป็นประกายเมื่อนางค้นพบวิธีใหม่ในการ 'ใช้' ซวนหยวนพ่อ เขาอาจเป็นสุนัขล่าสัตว์ของพวกเขาและข่มขู่ผู้คนมากมาย

“ไม่มีใครจะต่อสู้แล้ว นั่งลงเถอะ!”

เด็กสาวมะละกอหยิบแตงโมอีกชิ้นออกมา

“มา มากินแตงโมกันเถอะ!”

กุ้ยเจียหรงนั่งอยู่ไม่ไกล สายตาของเขาเต็มไปด้วยความสนุกสนานในขณะที่เขาเฝ้าดูทุกสิ่ง ในที่สุดสายตาของเขาก็จับจ้องไปที่ซวนหยวนพ่อ (เฮอะของเล่นชิ้นนี้ดูแข็งแรงจริงๆ เขาน่าจะดีพอที่จะเล่นด้วยใช่ไหม?)

เจียงเหลิ่งรู้สึกอึดอัดและในขณะที่เขาหันหน้าไป สายตาของเขาบังเอิญพบกับกุ้ยเจียหรง หลังจากนั้นก็หรี่ตาลง

(ผู้ชายคนนี้ก็ไม่เลวเช่นกัน!)

กุ้ยเจียหรงแตะคางของเขาและเกลียดความจริงที่ว่าเขาไม่สามารถ 'เล่น' กับพวกเขาได้ในตอนนี้

"เจ้ากำลังมองหาอะไร?"

ลู่จื่อรั่วยื่นมือของนางออกและส่งแตงโมชิ้นหนึ่งไปที่ 'คนหน้าตาย' (เจียงเหลิ่ง)

“กินนี่สิ มันหวานดีนะ!”

“อืม!”

เจียงเหลิ่งหันศีรษะไปทางอื่น แต่การจ้องมองของเด็กหนุ่มคนนั้นยังคงอยู่ในความคิดของเขา และเขาไม่สามารถลืมมันได้ เขาเคยเห็นการจ้องมองเช่นนี้มาก่อนเมื่อเขายังอยู่ในคฤหาสน์

นั่นคือสายตาหยอกล้อจากเพื่อนคู่หูคนหนึ่งของเขาที่ชอบทารุณแมว ทุกครั้งที่เขาจับแมวป่าได้ เขาจะเผยสายตาเช่นนั้นออกมา

…

ผู้ตรวจสอบของประตูเซียน มักจะทำสิ่งต่างๆ อย่างรวดเร็วและเด็ดขาด ไม่มีการกล่าวเปิดงาน หลังจากที่ถงอี้หมิงก้าวขึ้นไปบนเวที เขาก็ประกาศโดยตรงให้การต่อสู้เริ่มต้นขึ้น

หลังจากรอบแรก คนที่อ่อนแอกว่าก็ถูกกำจัดไปแล้ว ดังนั้นนักสู้ในวันนี้จะมีพลังความแข็งแกร่งเท่ากันทั้งหมด และดูน่าสนใจยิ่งขึ้น

โดยธรรมชาติแล้ว มหาคุรุส่วนใหญ่จะต่อสู้อย่างระมัดระวัง ท้ายที่สุด พวกเขาคงไม่มีเวลาพักมากนักหลังจากรอบนี้จบลง ดังนั้นพวกเขาจึงต้องพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อหลีกเลี่ยงการบาดเจ็บ

กู้ซิ่วสวินไปก่อน มีอาการประหลาดใจ แต่ไม่มีเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด นางได้รับชัยชนะในรอบที่สอง

เมื่อคู่ที่ 26 เริ่มขึ้น ก็ถึงคราวของซุนม่อในที่สุด

“หมายเลข 178 ซุนม่อ สู้กับหมาย 239 เหมาฟาง ทั้งสองคนโปรดขึ้นเวที”

ก่อนที่เสียงของถงอี้หมิงจะจางหายไป ความโกลาหลก็ดังขึ้นในโรงฝึกการต่อสู้ทันที ผู้ชมรอนานพอสมควร ซุนม่อกำลังจะต่อสู้!

เขาเป็นคนที่ได้รับความนิยมอย่างมาก!

ทันใดนั้นผู้ชมที่เบื่อหน่ายก็ตื่นเต้นเมื่อพวกเขาจ้องมองไปที่เวที

“ถ้าเจ้ายอมแพ้หรือตกจากเวที หรือหมดสติและสูญเสียความสามารถในการต่อสู้ทั้งหมด เจ้าจะถูกตัดสินว่าแพ้!”

ถงอี้หมิงเน้นย้ำถึงกฎ

เวทีสูงจากพื้นหนึ่งฟุต และมีขนาดประมาณครึ่งหนึ่งของสนามฟุตบอล ก็ถือว่ากว้างขวางทีเดียว

เหมาฟางจับหัวของเขาที่มีจุดล้านและเผยรอยยิ้มที่ตื่นเต้น คู่ต่อสู้ของเขาคือซุนม่อจริงๆ! (ดีมาก ดูเหมือนว่าตอนนี้ข้าจะมีชื่อเสียงแล้ว)

เหมาฟางเห็นการต่อสู้ของซุนม่อเมื่อวานนี้ ซุนม่อแข็งแกร่งมาก แต่ก็ยังไม่เพียงพอที่จะต่อสู้กับเขา ท้ายที่สุด เขาอยู่ในระดับที่สามของขอบเขตแห่งพลังศักดิ์สิทธิ์ซึ่งเป็นระดับที่สูงกว่าซุนม่อ นอกจากนี้ วิทยายุทธ์ที่เขาฝึกฝนคือหัตถ์พุทธการุณย์ซึ่งเป็นวิทยายุทธ์ระดับสวรรค์ชั้นสูง

(ฮึ่ม ฮึ่ม ชื่อฉายาของเจ้า หมาดำซุนใช่ไหม? คอยดูว่าข้าจะขยี้หัวสุนัขของเจ้ายังไง!)

เหมาฟางกระโจนขึ้นไปบนแท่นและประสานมือทักทาย

“เหมาฟาง ระดับที่สามของขอบเขตพลังศักดิ์สิทธิ์ โปรดชี้แนะ!”

“เอาล่ะ ให้ข้าเพิ่มอีกหนึ่งประโยค ข้ากำลังฝึกฝนวิทยายุทธ์ระดับสวรรค์ชั้นสูง!”

หลังจากพูดจบ เหมาฟางก็จ้องตาของซุนม่อด้วยความมั่นใจ (ฮ่าๆ เขากำลังแสร้งทำเป็นสงบใช่ไหม? ตอนนี้เขาคงรู้สึกตื่นตระหนกมากใช่ไหม?)

(อืม ชื่อเสียงของข้าจะเพิ่มขึ้นอย่างมากหลังจากที่ข้าชนะซุนม่อ ในเวลานั้น มหาคุรุสาวสวยบางคนคงจะยอมทานอาหารเย็นกับข้าใช่ไหม?)

เหมาฟางเกาหัวโล้นขณะที่พวกเขารู้สึกคันเล็กน้อย ละครในจินตนาการของเขามหัศจรรย์มาก

ซุนม่อตอบกลับคำทักทาย

“ซุนม่อ ระดับที่สามของขอบเขตพลังศักดิ์สิทธิ์ โปรดชี้แนะ!”

หา!

นิยายชีวิตในใจของเหมาฟางหายไปจนหมดสิ้น ความมั่นใจของเขาดูเฉื่อยชาในขณะที่เขาถามโดยไม่รู้ตัวว่า

“เมื่อวานเจ้าไม่ได้อยู่ในระดับที่สองของขอบเขตพลังศักดิ์สิทธิ์หรือ?”

"ใช่!"

ซุนม่อพยักหน้า

“เอ๊ะ?”

เหมาฟางตกตะลึง (ความก้าวหน้าของเจ้าไม่เร็วไปหน่อยเหรอ?)

แต่หลังจากนั้นเขาก็ปลอบใจตัวเองว่าไม่เป็นไร แม้ว่าพวกเขาจะมีพื้นฐานการฝึกปรือเดียวกันเพราะเขามีประสบการณ์มากกว่า (ไม่เป็นไร! ระดับของวิทยายุทธ์ของข้าดีกว่าของเขาอย่างแน่นอน)

“โอ้ใช่ ให้ข้าเพิ่มอีกหนึ่งประโยค ข้ากำลังฝึกฝนวิทยายุทธ์ระดับเซียนชั้นไร้เทียมทาน!”

ซุนม่อเลียนแบบคำพูดของเหมาฟาง

ฮ่าๆ!

ผู้ชมทุกคนหัวเราะออกมา เหมาฟางคนนี้ค่อนข้างน่าสนใจ นี่มันยุคไหนกันเนี่ย? เขาพยายามใช้เล่ห์กลทางจิตวิทยา และสุดท้าย เขาก็ถูกคู่ต่อสู้เยาะเย้ย

“ฮ่า ฮ่า ข้าไม่เชื่อหรอก เจ้าคิดว่าวิทยายุทธ์ระดับเซียนขั้นไร้เทียมทานคือกะหล่ำปลีใช่หรือไม่?”

เหมาฟางปลอบโยนตัวเอง แต่ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวในขณะที่เขาคร่ำครวญอยู่ในใจ (ให้ตายเถอะ ข้าจะกลายเป็นซากศพในไม่ช้า ความเหนือกว่าหนึ่งระดับของข้าในแง่ของพื้นฐานการฝึกปรืออยู่ที่ไหน ความเหนือกว่าหนึ่งชั้นของข้าในแง่ของวิทยายุทธ์อยู่ที่ไหน?)

(ข้าอ่านบทผิดหรือเปล่า?)

“เริ่มเร็วเข้า!”

ผู้ตรวจสอบหลักกระตุ้น

"เชิญ!"

ซุนม่อดึงดาบไม้ของเขาออกมา

“เหมาฟาง อย่าตกใจไป”

เหมาฟางหายใจเข้าลึกๆ และให้กำลังใจตัวเอง

“รักษาอารมณ์ของเจ้าให้มั่นคง เจ้าสามารถชนะ อ๊า!”

ในชั่วพริบตาต่อมา เหมาฟางคำรามและพลิกไปด้านข้าง ซุนม่อพุ่งเข้าใส่ด้วยดาบฟัน และหลังจากนั้นไม่นาน เหมาฟางก็พบว่าพื้นที่ตรงหน้าเขาถูกปกคลุมไปด้วยเงาดาบ

หัตถ์พุทธการุณย์ ปราบ! อ่า~

เมื่อเหมาฟางยื่นมือออกไป ก็ถูกดาบไม้ฟาด มันเจ็บปวดจนน้ำตาของเขาแทบจะไหลออกมา

ซุนม่อใช้มหาเวทย์ไวโรจนนิรันดร์และเพิ่มความเร็วในการโจมตีของเขา ดาบไม้กระแทกร่างของเหมาฟางหลายครั้งและไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

อดไม่ได้ที่จะพูดว่าหัตถ์พุทธการุณย์ของเหมาฟางได้รับการฝึกฝนมาจนสำเร็จเล็กน้อยแล้ว เมื่อชั้นของแสงสีทองปกคลุมฝ่ามือของเขา เขาสามารถป้องกันการโจมตีของซุนม่อได้

"โอกาสมาแล้ว!"

เหมาฟางฟื้นความมั่นใจอีกครั้ง แม้ว่าซุนม่อจะไม่ได้รับความเสียหายเมื่อดาบไม้กระทบฝ่ามือของเขา แต่แผ่นทองหน้าแล้วหน้าเล่า—คล้ายกับเห็ดที่งอกออกมาจากกล่องตอนที่มาริโอ้โขกหัวในเกม—ยังคงปรากฏอยู่ในอากาศ

ไม่นานนักก็มีกระดาษ 30 แผ่นลอยอยู่ในอากาศ