ตอนที่ 79 บุกปราสาทโดยพลการ
“เย่ผิง ไปบอกพ่อของข้าและคนอื่นๆ ว่าเราพบคนเถื่อนหนานหมันอยู่ด้านนอกปราสาท!”
เย่มู่เร่งรัด คนเถื่อนเหล่านั้นดูสูงใหญ่และโหดเหี้ยม ฝีเท้าของพวกเขามั่นคง มองแวบเดียวแล้วใครๆ ก็สามารถบอกได้ว่าคนเหล่านี้ได้ฝึกฝนปราณฟ้ามาแล้ว
“ได้เลย!”
เย่ผิงรีบวิ่งไปที่บ้านพักประมุขตระกูลจากกำแพงปราสาทอย่างรวดเร็ว
หัวหน้าเหลย, ทั่วป๋าอวี่ และคนอื่นๆ มาถึงด้านล่างของกำแพงปราสาทแล้ว ทั่วป๋าอวี่เงยหน้าขึ้นเพื่อพูดว่า
“ฟังนะ คนในปราสาท เราแค่เดินผ่านมาก็เหนื่อยแล้ว เราต้องการสถานที่พักผ่อน ดังนั้นเปิดประตูของเจ้าแล้วเราจะตอบแทนเจ้าอย่างงามด้วยเงิน!”
ทั่วป๋าอวี่เป็นคนกล้าหาญในสถานที่เล็กๆ เช่นนี้เขาไม่คิดว่าจะต้องมีน้ำเสียงสุภาพ
เย่มู่ไม่เชื่อเขา เขารู้สึกไม่สบายใจ ชาวหนานหมันเป็นคนที่หยิ่งยโส มีข่าวลือว่าอาณาจักรหนานหมันได้ยึดครองเจ็ดประเทศโดยรอบ ครอบครองดินแดนสามเท่าของขนาดจักรวรรดิซีอู่ และมีความเชี่ยวชาญในการรบ เมื่อก้าวเท้าเข้าสู่ดินแดนอื่น พวกป่าเถื่อนหนานหมันจะพูดด้วยความเย่อหยิ่ง
“ตระกูลเย่ไม่ต้อนรับคนแปลกหน้า ไปหาที่อื่นเพื่อพักผ่อนเถอะ!”
เย่มู่ตะโกนอย่างอดทน
ทั่วป๋าอวี่ตะคอกอย่างเย็นชาและพูดเสียงดัง
“เปิด ได้ยินข้าไหม ไม่เช่นนั้น ข้าจะทำลายประตูปราสาทของเจ้า!”
เสียงของเขาดูน่ากลัวในขณะที่เขาพยายามใช้แรงกดดันของนักสู้ระดับที่เก้า
หัวหน้าเหลยสังเกตเย่มู่ เด็กหนุ่มอายุยี่สิบต้นๆ เขาพูดด้วยความเชื่อมั่นและดูเหมือนจะเป็นนักสู้ระดับเจ็ดหรือแปด เมื่อนึกถึงข้อมูลที่หัวหน้าเหลยรวบรวมเกี่ยวกับเขตตงหลิน เขาจำได้ว่าตระกูลเย่นั้นไม่มีใครจึงไม่ใช่กลุ่มที่มีอำนาจมากนัก มีกลุ่ม 18 กลุ่มที่อาศัยอยู่ในเทือกเขาเหลียนหวิน ซึ่งเป็นที่รู้จักในชื่อ 18 ป้อมตระกูลแห่งเหลียนหวิน ตระกูลเย่ จะต้องเป็นหนึ่งในนั้น
ทั่วป๋าอวี่ไม่สามารถบังคับให้กลุ่มเปิดประตูได้ เขาหันไปหาหัวหน้าเหลย
“หัวหน้าเหลย ทำไมเราไม่บุกเข้าไปสังหารหมู่ที่นี่ล่ะ?"
เขามีความคิดบางอย่างซ่อนอยู่ในใจของเขา สถานที่ใหญ่โตอย่างป้อมตระกูลเย่จะไม่ขาดผู้หญิงใช่ไหม? หากสถานที่นี้ถูกเชือด พวกเขาก็จะมีช่วงเวลาที่ดีได้ แต่หัวหน้าเหลยไม่ได้พูดอะไร และเขาไม่กล้าไปไกลเกินไป
"อย่าประมาท!"
หัวหน้าเหลยจ้องทั่วป๋าอวี่ก่อนจะเงยหน้าขึ้นพูด
“ฟังข้านะตระกูลเย่ ข้าเป็นสหายเก่าของผู้นำสิบแปดป้อมตระกูลแห่งเหลียนหวิน เราหวังว่าเราจะได้แวะพักในสถานที่ของเจ้า ใช้เวลาไม่นาน เปิดเลย!”
ข่าวของหัวหน้าเหลยล้าสมัย เขาไม่รู้ว่าตระกูลเย่ได้ทำลายล้างตระกูลหวินไปแล้ว
ทั่วป๋าอวี่และเหลากู่จัวมองดูหัวหน้าเหลยด้วยความชื่นชมและคิดเอาเองว่าหัวหน้าเหลย นั้นสมกับเป็นหัวหน้าจริงๆ เขารู้ทุกอย่าง แม้กระทั่งสิบแปดป้อมตระกูลแห่งเหลียนหวิน ตอนนี้เขาได้กล่าวถึงชื่อของพวกเขาและพูดถึงชื่อหัวหน้าตระกูลแล้ว แน่นอนว่าตระกูลเย่จะเปิดประตูต้อนรับพวกเขาใช่ไหม?
ขณะที่พวกเขากำลังคิดเรื่องนั้น ก็มีกลุ่มคำพูดดูถูกเหยียดหยามดังมาจากบนกำแพง
“ใครก็ตามที่ล้อเลียนลุงของเจ้า ออกไปจากที่นี่!”
“ออกไปซะ ไอ้พวกป่าเถื่อนหนานหมัน ออกไปจากที่นี่เร็วๆเลย!”
“กลุ่มคนป่าเถื่อนหนานหมัน เจ้ากล้าดียังไงถึงมาอยู่ในที่ของเรา!”
ด้วยความเกลียดชังอย่างสุดซึ้งต่อตระกูลหวิน จึงเป็นประกันได้ว่าตระกูลเย่จะฟาดฟันพวกเขา ในขณะที่หัวหน้าเหลยพูดถึงการเป็นพันธมิตรของเขากับตระกูลหวิน สมาชิกตระกูลเย่ก็เริ่มโจมตีพวกเขาด้วยการดูถูกใดๆ ที่เกิดขึ้นในใจของพวกเขา
หัวหน้าเหลยสันนิษฐานว่าการอ้างชื่อหัวหน้าสิบแปดป้อมตระกูลแห่งเหลียนหวิน ตระกูลเย่จะต้องเปิดประตูของพวกเขาอย่างยอมจำนนเขาไม่คาดคิดว่ากลุ่มจะมีปฏิกิริยาที่รุนแรงเช่นนี้ เมื่อเห็นว่าทั่วป๋าอวี่และเหลากู่จัวหัวเราะกัน ภายใต้จมูกของพวกเขา หัวหน้าเหลยรู้สึกเสียหน้า
“เราควรสอนบทเรียน ให้พวกเขาไหม? หัวหน้าเหลย”
ทั่วป๋าอวี่มองดูเขา
หัวหน้าเหลยหน้าซีดและเขาก็ตะคอก
ทั่วป๋าอวี่มองหน้ากันและยิ้ม พวกเขาคำรามต่ำ และลุกขึ้นยืนจากพื้นดิน
เย่มู่รู้ว่าการต่อสู้กำลังจะเกิดขึ้นในขณะที่ทั่วป๋าอวี่, เหลากู่จัว และส่วนที่เหลือกระโดด มีเพียงนักสู้ระดับแปดเท่านั้นที่สามารถกระโดดข้ามกำแพงปราสาทได้! เมื่อสัมผัสได้ว่า ทั่วป๋าอวี่และคนอื่นๆ เข้ามาบนกำแพงปราสาท พวกเขารู้ว่าการต่อสู้หลีกเลี่ยงไม่ได้ พวกเขาทั้งหมดคว้าอาวุธและพุ่งเข้าหาคนป่าเถื่อน แม้แต่หน้าไม้บนหอสังเกตการณ์ก็ยังถูกจัดตำแหน่งไปทางทั่วป๋าอวี่ และคนอื่นๆ และยิงออกไป ลูกธนูพุ่งเข้ามาหาพวกเขา
"เจ้าไม่รู้จักประมาณตัวเอง!"
ทั่วป๋าอวี่ตะโกนอย่างเย็นชาและต่อยเย่มู่ที่พุ่งเข้ามา ปัง!เย่มู่ลอยออกไปตกในบริเวณปราสาทตระกูลเย่ ทั่วป๋าอวี่ ใช้มือซ้ายเพื่อปัดการระดมยิงของลูกศร เขาพุ่งชนกลุ่มสมาชิกตระกูลเย่ ด้วยร่างกายกำยำของเขา
ในไม่ช้า สมาชิกตระกูลเย่ทั้งหมดก็ถูกโยนออกจากกำแพงทีละคน โดยไม่ทราบชะตากรรมของพวกเขา
“เราให้โอกาสเจ้า แต่เจ้าทั้งสองคนไม่ยอมเปิดประตู”
ทั่วป๋าอวี่เตะสมาชิกตระกูลเย่คนหนึ่งที่นอนอยู่บนพื้นส่งเขากระเด็นไปไกล
หัวหน้าเหลยก็ขึ้นไปบนกำแพงด้วย เขาเหลือบมองศพที่เหยียดยาวอยู่บนพื้น ใบหน้าของเขาเขียว เขารีบวิ่งไปที่บริเวณปราสาทเย่
“เย่มู่ เจ้าเป็นอะไรไป?”
เย่จ้านเทียน เย่ชางฉวน และคนอื่นๆ รีบไปทันทีที่ได้รับข่าว ทันทีที่พวกเขาก้าวออกจากบ้านพักประมุขตระกูล พวกเขาได้รับการต้อนรับเมื่อเห็นเย่มู่ได้รับบาดเจ็บสาหัส หนึ่งในนั้นรีบประคองเย่มู่ขึ้น
“พี่รอง เจ้าเป็นยังไงบ้าง?”
เย่เฉินเดินตามหลังเย่จ้านเทียน เย่เฉินรีบวิ่งไปเมื่อเขาเห็นเย่มู่ได้รับบาดเจ็บ เขาวางนิ้วขวาของเขาบนข้อมือขวาของเย่มู่ เย่มู่ถูกโจมตีอย่างหนักที่หน้าอก อาการหนักมากจนอวัยวะของเขาเคลื่อนไปหมด เย่เฉินถ่ายเทกระแสของปราณฟ้าเข้าสู่ร่างของเย่มู่อย่างรวดเร็ว และหากเขาก้าวไปหนึ่งก้าว ในเวลากลางคืนเย่มู่จะต้องตายอย่างแน่นอน ช่างลงมืออย่างโหดร้ายจริงๆ! เย่เฉินก็รักและเคารพเย่มู่มากแต่กลับมีคนทำร้ายเขาอย่างนี้ ดวงตาของเย่เฉินลุกโชนด้วยความโกรธ เขาเงยหน้าขึ้น มีเพียงเจ็ดร่างเท่านั้นที่บินข้ามท้องฟ้า
“เย่เผิง พาเย่มู่ออกไป พาคนของเราสองสามคนไปดูแลผู้บาดเจ็บ”
เย่จ้านเทียนสั่ง เขาเงยหน้าขึ้นมองเช่นกัน มีคนกล้าที่จะบุกโจมตีปราสาทของพวกเขา เขาก็โกรธเช่นกัน เส้นเลือดบนมือของเขาปูดโปน เขาง้างหมัด
ภาพเงาทั้งเจ็ดตกลงที่ใจกลางบริเวณปราสาทเย่ ส่วนที่เหลือของตระกูลเย่ รวมตัวกันและจ้องมองไปที่หัวหน้าเหลยและพวกของเขา ทั้งหมดพร้อมที่จะโจมตี
สถานการณ์ตึงเครียด แต่ทั่วป๋าอวี่ยังคงนิ่งเฉย เขายิ้ม
“ฟังนะ พวกตระกูลเย่ พวกเจ้าจะต้องเตรียมห้องสองสามห้องและสาวๆ ไว้ด้วย เราจะพักผ่อนให้เต็มที่ และถ้าเจ้าไม่ทำอย่างนั้น เราจะฆ่าพวกเจ้าให้หมด!"
ทั่วป๋าอวี่ตรวจดูฝูงชน เขาสบตากับเด็กผู้หญิงสองสามคน เขาตื่นเต้น
"พวกนี้ดูไม่โทรมเกินไป ข้าจะต้อนรับพวกนางเอง!"
ทั่วป๋าอวี่เดินไปข้างหน้าสองสามก้าวแล้วเอื้อมมือออกไปคว้าเด็กผู้หญิงคนหนึ่งด้วยมืออันใหญ่โตของเขา
เมื่อเห็นว่าคนป่าเถื่อนของหนานหมันที่ดื้อรั้นและชั่วร้ายเหล่านี้ ยิ่งผลักดันให้เย่เฉินเดือดดาลยิ่งขึ้น เขารวม ปราณฟ้า ไว้ในฝ่ามือพร้อมที่จะเสี่ยงชีวิตทันที
ทันใดนั้นร่างที่อยู่ข้างๆ เขาก้าวไปข้างหน้า เขาคือเย่ชางฉวน โดยปกติแล้วจะมีอารมณ์อ่อนโยน แม้แต่เย่ชางฉวนก็ไม่สามารถระงับความโกรธของเขาเมื่อเห็นคนป่าเถื่อนที่อวดดีเหล่านี้ เขาคำราม:
"คนป่าเถื่อนไม่กี่คนที่กล้าที่จะออกมาก่อกวนในป้อมตระกูลเย่ของข้า!”
เขาก้าวไปข้างหน้า เกราะปราณห่อหุ้มร่างกายของเขา แขนเสื้อของเขาขยับตามการเคลื่อนไหวของเขา และออกมาโจมตีฝ่ามือเงาสายฟ้า
ปัง! ทั่วป๋าอวี่ ตัดสินใจสกัดการโจมตีของเย่ชางฉวน เขาถูกกระแทกถอยหลังไปห้าหกฟุตก่อนที่จะสามารถรักษาสมดุลได้ ขณะเดียวกันเย่ชางฉวน ยังคงอยู่ที่จุดเดิมของเขา
“เจ้ากำลังหาที่ตาย บังอาจนัก!”
ทั่วป๋าอวี่ไม่ได้คาดหวังว่าเย่ชางฉวนตอบโต้ เขาโกรธที่ชายชราทำให้เขาอับอาย เขาเร่งสร้างเกราะปราณไว้บนเขา กล้ามเนื้อบนร่างกายของเขาสูบฉีด ในขณะที่พร้อมที่จะลงมือ
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น