ตอนที่ 368 ตูดของข้า!
"ได้แน่นอน"
โครงร่างของอีไคว่หดตัวลงอย่างรวดเร็วและเขาก็กลายเป็นชายวัยกลางคน เขาสวมกางเกงขาสั้นตัวใหญ่พิมพ์ลายดอกไม้และมีกล้ามเนื้อเป็นมัดบนร่างกายส่วนบนที่เปลือยเปล่า มันถูกสร้างขึ้นมาอย่างไม่มีใครเทียบได้ ด้วยความสูงสามเมตร มีลำตัวเหมือนถังเหล็ก แบ่งออกเป็นสันกล้ามเนื้อ มีแม้กระทั่งรอยสักรูปหมีขนาดใหญ่บนร่างกายของเขา ยิ่งไปกว่านั้น เขายังโกนศีรษะอีกด้วย โซ่สีดำเส้นหนาห้อยอยู่รอบคอของเขา และมีต่างหูคู่หนึ่ง
ขนาดตัวที่ใหญ่โตของอีไคว่และร่างกายที่มีรอยสักดูดุร้ายของเขาทำให้เย่เฉินสะดุ้งด้วยความตกใจ สหายคนนี้ดูเหมือนนักเลงอันธพาลจริงๆ! เมื่อดูขนาดของอีไคว่แล้วใครๆ ก็บอกได้เลยว่าเขาเป็นอันธพาลที่ทรงพลังอย่างแน่นอน!
อีไคว่ยื่นมือใหญ่ออกมาและตบหัวอย่างไร้เดียงสา จากนั้นเขาก็ส่งยิ้มเจื่อนๆ ให้กับเย่เฉิน
“ฝ่าบาท”
เมื่ออีไคว่ไม่พูด เขาจะทำให้หลายคนตกใจกลัว เมื่อเขาเปิดปาก ท่าทีที่โง่เขลาและไร้เล่ห์เหลี่ยมของเขาทำให้ภาพลักษณ์ของเขาแตกสลายทันที
“ข้าชื่อเย่เฉิน ให้เรียกข้าว่าเจ้านายนับจากนี้ไป”
เย่เฉินกล่าว เขาไม่เคยชินกับคนที่เรียกเขาว่า "ฝ่าบาท"
"เจ้านาย"
อีไคว่ยิ้มอย่างประจบประแจงและโค้งคำนับ
“ใส่เสื้อซะ”
เย่เฉินกล่าว เขาหยิบถุงฟ้าดินที่ว่างเปล่าออกมา เติมยาจำนวนหนึ่งที่เขาหยิบมาจากพื้นที่ของเกราะแขน และโยนถุงฟ้าดินให้กับอีไคว่
"นี่ของเจ้า"
อีไคว่รับกระเป๋าฟ้าดินและเปิดมันออก เมื่อมองดูสิ่งที่อยู่ภายในอย่างสงสัย เขาตะลึง แม้ว่าเขาจะวางตัวอยู่บนภูเขาแห่งนี้ในฐานะราชาและไม่มีความรู้ แต่เขาก็สามารถแยกแยะคุณภาพของเม็ดยาเหล่านี้ได้ด้วยการสูดดมเพียงครั้งเดียว เหล่านี้เป็นยาคุณภาพสูงและมีหลายสิบเม็ด!
“ขอบคุณ นายท่าน!”
อีไคว่โค้งคำนับด้วยความยินดี ความหดหู่ใจก่อนหน้านี้ของเขาหายไปอย่างรวดเร็ว เม็ดยาเหล่านี้มีคุณค่าอย่างแน่นอน กลิ่นยาอันเข้มข้นของพวกมันทำให้รู้สึกสดชื่น บางทีพวกมันอาจช่วยให้เขาฝ่าฟันอุปสรรคไปได้!
“ติดตามร่วมกับเจ้านายแล้วเจ้าจะได้รับสิ่งดีๆ ตราบเท่าที่เจ้าภักดี หลังจากนั้นข้าจะสอนวิชาลับสุดยอดบางอย่างให้เจ้า!”
เย่เฉินตบอีไคว่ที่ด้านหลังอย่างเป็นกันเอง เขาพบว่าเมื่อยืนอยู่ข้างอีไคว่ เขาก็ไม่มีราศีที่จะเป็นเจ้านายอีกต่อไป และส่วนสูงของเขาก็แค่ส่วนพุงของอีไคว่เท่านั้น
"ขอรับเจ้านาย จากนี้ไป ข้าจะติดตามนายท่านเข้าสู่การต่อสู้ลุยน้ำลุยไฟโดยไม่ลังเล”
เมื่ออีไคว่ได้ยินเกี่ยวกับวิชาลับสุดยอด ดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นด้วยแวววาวจางๆ
“เจ้าหมูตัวหนึ่ง หมูที่เจ้าพูดถึงก่อนหน้านี้ มีต้นกำเนิดมาจากอะไร? มันเป็นจ้าวปีศาจเหรอ?”
เย่เฉินมองไปที่อีไคว่แล้วถาม
เมื่อเขาได้ยินคำถามของเย่เฉิน อีไคว่ก็กลอกตาของเขา
"ขอรับเจ้านาย หมูตัวนั้นก็เป็นอสูรจ้าวปีศาจเช่นกัน แต่จะเป็นจ้าวปีศาจแค่ระดับกลาง เท่านั้น ถึงกระนั้นมันก็ไหลลื่นเกินไป ทุกครั้งที่ข้าสู้ ข้าจะพ่ายแพ้ เจ้านาย ดูสิ หมูตัวนั้นกัดก้นข้าไปหลายทีแล้ว”
ขณะที่อีไคว่พูด เขาก็เริ่มถอดกางเกงออกเพื่อแสดงให้เย่เฉินดู
"เฮ้ย..หยุด! อย่าถอดกางเกงนะ บอกข้าเฉยๆ ก็พอ”
เย่เฉินตกตะลึงและห้ามอีไคว่อย่างรวดเร็วในขณะที่คิดว่า 'ไม่เพียงแต่จ้าวปีศาจจูก่งก่งคนนี้จะจับบั้นท้ายของผู้หญิงเท่านั้น แต่เขายังกัดบั้นท้ายของผู้ชายอีกด้วย?' แม้ว่าอีไคว่ จะไม่ใช่มนุษย์ แต่เขาก็ยังเป็นผู้ชายอยู่ดี หลังจากฝึกฝนอีไคว่แล้ว ร่างทิพย์ของเย่เฉินก็มาถึงขีดจำกัดแล้ว เขาไม่สามารถรับจ้าวปีศาจตัวอื่นเข้ามาได้ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สามารถฝึกจ้าวปีศาจจูก่งก่งให้เชื่องได้
จ้าวปีศาจจูก่งก่งเป็นเพียงจ้าวปีศาจระดับกลาง แต่อีไคว่ซึ่งเป็นจ้าวปีศาจระดับสูงสุดไม่สามารถเอาชนะมันได้ มันต้องมีลูกเล่นอะไรสักอย่าง
“ร่างของหมูตัวนั้นเต็มไปด้วยหยกวิญญาณ และหลายชิ้นก็ทำมาจากแก่นแท้ของหยกวิญญาณ ข้าไม่รู้ว่ามันได้ของพวกนั้นมาจากไหน หลังจากพยายามอย่างหนัก ข้าก็คว้าสร้อยคอเส้นนี้มาจากมันได้! อย่างไรก็ตาม หลังจากผ่านไปไม่กี่วัน มันก็มีสร้อยคอหยกวิญญาณอีกเส้นหนึ่งอยู่รอบคอของมันอีก”
เย่เฉินมองไปที่คอของอีไคว่ สร้อยคอหยกวิญญาณนี้เปล่งประกายแวววาวสีดำ หยกวิญญาณนี้เป็นอัญมณีจริงๆ ใครจะรู้ว่า จ้าวปีศาจจูก่งก่งได้รับมันมากมายมาจากไหน?
“นายท่าน ท่านอยากจะเลี้ยงหมูตัวนั้นให้เชื่องเหรอ?”
อีไคว่จ้องไปที่เย่เฉินอย่างกระตือรือร้น
“ถ้ำที่เจ้าพูดถึงอยู่ที่ไหน”
เย่เฉินถาม
“เจ้านายกำลังจะไปที่ถ้ำเหรอ?”
ดวงตาของอีไคว่เป็นประกาย เขาคิดอย่างขุ่นเคืองกับตัวเองว่า 'หมูโง่ที่กัดก้นข้า ตอนนี้เจ้าหายไปแล้ว' รอจนกว่าเจ้านายจะปราบเจ้า ข้าจะกัดก้นเจ้าสองครั้งด้วย! เขาพูดออกมาดัง ๆ ว่า
“ถ้ำแห่งนี้เต็มไปด้วยกลไกทุกประเภท มันอันตรายมาก ข้าเข้าไปกี่ครั้งก็เกือบถูกแทงจนดูเหมือนเม่น”
“พาข้าไปที่นั่น”
เย่เฉินกล่าว
“ขอรับ”
อีไคว่พูดอย่างร่าเริง
ร่างทั้งสองทะยานขึ้นไปและบินข้ามท้องฟ้า
หลังจากนั้นประมาณครึ่งชั่วโมง พวกเขาก็ผ่านแนวป่าหนาทึบและไปถึงหน้าผาที่อยู่ห่างไกล ระหว่างหน้าผา มีถ้ำลึกปรากฏขึ้นในขอบเขตการมองเห็นของเย่เฉิน มีลำธารเล็กๆ ไหลออกมาจากภายใน
“เจ้าหนู นั่นเป็นแร่หยกวิญญาณ มันเต็มไปด้วยอุปสรรคและกับดัก แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับข้า เบื้องหลังกลไกของอุปสรรคที่เข้มงวด ดูเหมือนว่าจะมีสุสานที่มีโลงศพโบราณอยู่”
เสียงของอาจารย์สิงโตดังออกมาจากผนึกดาวฟ้า
“แร่หยกวิญญาณ?”
หัวใจของเย่เฉินกระดอนอย่างตื่นเต้น หยกวิญญาณแต่ละชิ้นมีค่าเทียมเมือง มันเป็นสมบัติที่หายาก มีทั้งหมดอยู่ที่นี่!
“หมูตัวนั้นก็อยู่ข้างในเช่นกัน เข้าไปดูสิ!”
อาจารย์สิงโตหัวเราะเบา ๆ
เย่เฉินหันกลับไปมองอีไคว่แล้วพูดว่า
“อีไคว่ มากับข้า”
ด้วยเสียง “หวือ” เขาก็บินไปข้างหน้า
อีไคว่ดูค่อนข้างกังวล แต่เขากลับควบคุมสติและเดินตามหลังเย่เฉินไป หลายครั้งที่เขามาถึงถ้ำ ก็ลงเอยด้วยสภาพที่น่าสมเพชและโศกเศร้า ตอนนี้เขาไม่กล้าเข้าไปแล้ว อย่างไรก็ตามหากเย่เฉินต้องการเข้าไป เขาก็ไม่กล้าฝ่าฝืนเช่นกัน
"ไม่ต้องกังวล ติดตามข้าอย่างใกล้ชิดและจำไว้ว่าข้าผ่านไปที่ไหน ก็จะทำให้เจ้าไม่กระตุ้นเปิดใช้งานกลไกใดๆ!”
เย่เฉินพูดกับอีไคว่
ด้วยเสียง "หวด" เย่เฉินก็พุ่งเข้าไปในถ้ำ
อีไคว่ตามหลังเย่เฉินอย่างใกล้ชิด ในชั่วพริบตา พวกเขาก็เข้าไปในถ้ำลึกลงไปสองสามร้อยเมตร ก่อนหน้านี้ ไม่ว่าอีไคว่จะบินเข้ามาหรือพุ่งเข้าไป กลไกที่ถูกกระตุ้นก็จะเริ่มตกลงมาใส่เขาหลังจากที่เขาเข้าไปในถ้ำไปหลายสิบเมตร อย่างไรก็ตาม ขณะที่เขาเดินตามหลังเจ้านาย ไม่มีกลไกใดทำงานเลย ผ่านไปสักระยะหนึ่ง พวกเขาก็เดินทางได้หลายร้อยเมตร
'เจ้านายฉลาดจริงๆ!' อีไคว่คิดกับตัวเอง เขาเติบโตมาบนภูเขาลูกนี้และเป็นอสูรธรรมดาที่ไม่เคยเห็นโลกภายนอกมาก่อน เขาได้คัดลอกรอยสักของเขาจากอสูรลึกลับอาวุโส ซึ่งจะเล่าให้เขาฟังเกี่ยวกับโลกภายนอกเป็นครั้งคราว อีไคว่ชื่นชมเฉพาะผู้ที่แข็งแกร่งกว่าเขาเท่านั้น หลังจากถูกเย่เฉินฝึกให้เชื่อง เขาได้รับยาล้ำค่ามากมายและได้รับคำสัญญาว่าเขาจะสามารถรับวิชาลับสุดยอดได้ ดังนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความเคารพและยอมรับใช้เย่เฉินผู้ลึกลับและทรงพลัง
บริเวณนี้ถูกล้อมรอบด้วยการเคลื่อนไหวของพลังปราณ และมีกับดักอยู่ทุกแห่ง หาก อาจารย์สิงโต ไม่ได้เป็นผู้นำ แม้แต่นักสู้ชั้นไร้ขอบเขตก็คงไม่สามารถเข้ามาได้!
“ซูม ซูม”
ร่างทั้งสองเหมือนอุกกาบาตขณะที่พวกเขาวิ่งลึกเข้าไปในใต้ดิน หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง พวกเขาก็เข้าไปในสุสานใต้ดินที่มีพื้นที่กว้างใหญ่ ที่ตรงกลางมีโลงศพขนาดใหญ่สูงสามสี่เมตรและยาวกว่าสิบเมตร รอบๆ มีม้านั่งหินและเก้าอี้หินอยู่มากมาย พร้อมด้วยรูปปั้นหินของมนุษย์และม้า ไม่มีใครสามารถเห็นจุดสิ้นสุดของมันได้ทั้งหมด เนื่องจากมีรูปปั้นเหล่านี้อยู่หลายพันรูป ไม่ทราบตัวตนของผู้ครอบครองสุสาน แต่สุสานถูกสร้างขึ้นค่อนข้างงดงาม
ขณะที่พวกเขามองไกลออกไป ก็พบผนังหินที่ส่องประกายด้วยแสงสีดำอันละเอียดอ่อน สุสานทั้งหมดนี้อยู่ตรงกลางของแร่หยกวิญญาณ พวกเขาสงสัยว่าใครเป็นคนสร้างหลุมศพเช่นนี้
เย่เฉินสัมผัสได้ว่าห้องในสุสานเต็มไปด้วยพลังงานที่เล็ดลอดออกมาจากหยกวิญญาณ การฝึกจิตที่นี่จะใช้ความพยายามเพียงครึ่งเดียวและให้ผลลัพธ์เป็นสองเท่า
“เจ้าหนุ่มเย่เฉิน นี่เป็นสถานที่ที่ดีเยี่ยมในการฝึกฝนจิตใจ!”
อาจารย์สิงโตกล่าวหลังจากออกจากสถานที่แล้ว
“ด้วยเหตุผลบางอย่าง ศพในโลงศพเก่าก็หายไป มีข้าวของของเจ้าของสุสานอยู่ข้างในค่อนข้างน้อย น่าเสียดายที่ฐานการฝึกปรือของพวกเขาไม่ได้สูงมากนัก ดูเหมือนว่า พวกเขาไม่ใช่บุคคลผู้ทรงอำนาจ ในห้องหินสามห้องทางขวามือมีสมบัติมากมาย เจ้าหนูเย่เฉิน เจ้าได้รางวัลใหญ่แล้ว”
“ข้าจะลองดู!”
ขณะที่เย่เฉินพูด ดวงตาของรูปปั้นขนาดมหึมาที่อยู่ห่างไกลก็เปล่งประกายสีแดงสดและจับจ้องไปที่เย่เฉินและอีไคว่
รูปปั้นสูงห้าเมตรและสวมชุดเกราะทองคำ มันดูสง่างามและโดดเด่น เมื่อจ้องมองไปที่เย่เฉินและอีไคว่ มันพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง
“ใครกล้าบุกเข้าไปในห้องหลับใหลของข้า? มนุษย์ทั้งหลาย ออกไปจากที่นี่เร็วๆ แล้วข้าจะไว้ชีวิตพวกเจ้า มิฉะนั้นสถานที่แห่งนี้จะกลายเป็นที่ฝังศพของเจ้า!”
ดวงตาของรูปปั้นมีแววเป็นดุร้าย อีไคว่กลัวมากจนเขาก้มหัวด้วยความกลัว รูปปั้นนี้สามารถพูดได้ นั่นน่ากลัวเกินไป ที่นี่คือสุสานของรูปปั้นนี้ใช่ไหม
อย่างไรก็ตาม อาจารย์สิงโตในผนึกดาวฟ้าก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
“นั่นเป็นกลอุบายที่ดีที่จะทำให้ผู้คนหวาดกลัว แต่ข้าไม่ได้ถูกหลอกง่ายๆ นะ! ไอ้หนูเย่เฉิน ใช้ร่างทิพย์ของเจ้า - ไปทางซ้าย!”
เย่เฉินคำรามหนึ่งครั้ง ร่างทิพย์ของเขายืดออกและสภาพแวดล้อมของเขาก็ชัดเจนสำหรับเขา เขามาบรรจบกันอย่างรวดเร็วบนเงาตรงมุมหนึ่ง มันคือจ้าวปีศาจจูก่งก่ง!
แม้ว่าร่างทิพย์ของเย่เฉิน จะไม่สามารถฝึกจูก่งก่งได้ แต่ก็เพียงพอที่จะปราบปรามจูก่งก่ง อย่างเข้มแข็ง ร่างทิพย์ของเขาดึงตัวเองเป็นกลุ่มก้อนและทิ่มแทงสมองของจ้าวปีศาจจูก่งก่ง
รูปปั้นที่พูดได้นั้นเป็นเพียงจ้าวปีศาจจูก่งก่งที่เล่นกลอุบายแสร้งทำเป็นผี
“พระเจ้าของข้า!”
จ้าวปีศาจจูก่งก่งวิ่งด้วยกีบทั้งสี่ของมันและเปิดใช้งานหยกวิญญาณที่มันสวม ความแวววาวสีดำของชิ้นส่วนหยกวิญญาณเหล่านั้นเปล่งประกายและกระแทกร่างทิพย์ของเย่เฉินกลับด้วยเสียงอันดังกึกก้อง
“บัดซบ ปีศาจหมู ในที่สุดข้าก็พบเจ้าแล้ว อย่าหนีนะ ข้าจะเอาเจ้ามาทำเป็นหมูแฮม!”
เมื่ออีไคว่เห็นจูก่งก่ง เขาก็ระเบิดความโกรธทันทีและพุ่งเข้าหาจูก่งก่งด้วยการตะครุบอย่างรวดเร็วด้วยความโกรธจัดเพียงครั้งเดียว
จูก่งก่งกระพริบตาอย่างไร้เดียงสาจ้องมองอีไคว่ด้วยสายตาที่ใสแป๋ว ตอนที่อีไคว่ กำลังจะจับมัน มันก็ร้อง "วูบวาบ" และวิ่งผ่านไปมาระหว่างขาของอีไคว่ด้วยเสียง "ปัง" อีไคว่ชนเข้ากับรูปปั้นและทำให้มันแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
“อุ๊ย!” อีไคว่รู้สึกถึงศีรษะล้านที่เป็นประกายแวววาวของเขา จากนั้นจึงลุกขึ้นยืนและพุ่งไปที่จูก่งก่งต่อไป
ในห้องสุสานขนาดใหญ่นี้ เกมไล่จับได้เริ่มต้นขึ้น รูปปั้นโยกเยกและทรุดตัวลงกับพื้น
“พวกเจ้าเป็นเนื้อตาย นี่คืออาณาเขตของข้า ข้าจูก่งก่ง เป็นผู้กลับชาติมาเกิดของผู้ทรงอำนาจ เจ้ากล้าประพฤติชั่วในดินแดนของข้า เจ้ามันเนื้อตาย! ไม่มีใครในโลกหรือในสวรรค์สามารถช่วยพวกเจ้าได้ในตอนนี้”
ขณะที่จูก่งก่งตะคอกและตะโกน มันก็ควบหนีจากการไล่ล่าของอีไคว่อย่างบ้าคลั่ง
“จ้าวปีศาจหมูปีศาจผู้อ่อนแอกล้าอ้างว่าเป็นการกลับชาติมาเกิดของผู้ทรงอำนาจ!”
อาจารย์สิงโตตะโกนลั่น เขาไม่อาจถือสาจ้าวปีศาจจูก่งก่งคนนี้จริงจังได้
ด้านหนึ่งเย่เฉินเฝ้าดูอีไคว่ไล่ตามจูก่งก่ง และอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวอย่างสนุกสนาน จูก่งก่ง ไม่ได้เป็นภัยคุกคามต่อเขา ดังนั้นเขาจึงยินดีที่จะปล่อยให้อีไคว่จัดการกับมัน เย่เฉินมุ่งหน้าไปยังห้องหินสามห้อง มีสิ่งดีๆ มากมายอยู่ในนั้น
เมื่อจูก่งก่งเห็นว่า เย่เฉินกำลังรีบไปที่ห้องหินและเข้าไปในห้องใดห้องหนึ่ง มันก็ตื่นตระหนกและคร่ำครวญว่า
“สมบัติของข้า! ข้า จูก่งก่ง ค้นพบสมบัติเหล่านั้นก่อน เจ้าพวกโจร!”
“ฮึ่ม ปีศาจหมู เจ้าไม่รู้ว่าข้าเป็นใคร? ข้าเป็นราชาแห่งขุนเขา แน่นอนข้าเป็นโจร นี่คือเจ้านายของข้า เจ้ารู้ไหมว่าเขาทำอะไร”
อีไคว่เยาะเย้ยและพุ่งเข้าหาจูก่งก่งพร้อมกับรัดตัว
จูก่งก่งดิ้นออกมาจากแขนอันหนาทึบของอีไคว่ดังวืด จากนั้นจึงหันกลับมาและกัดอีไคว่ที่ก้นอย่างหนัก
“โอ๊ย! ก้นของข้า!”
อีไคว่ส่งเสียงร้องคร่ำครวญ
อีไคว่ยื่นมือใหญ่ออกมาและตบหัวอย่างไร้เดียงสา จากนั้นเขาก็ส่งยิ้มเจื่อนๆ ให้กับเย่เฉิน
“ฝ่าบาท”
เมื่ออีไคว่ไม่พูด เขาจะทำให้หลายคนตกใจกลัว เมื่อเขาเปิดปาก ท่าทีที่โง่เขลาและไร้เล่ห์เหลี่ยมของเขาทำให้ภาพลักษณ์ของเขาแตกสลายทันที
“ข้าชื่อเย่เฉิน ให้เรียกข้าว่าเจ้านายนับจากนี้ไป”
เย่เฉินกล่าว เขาไม่เคยชินกับคนที่เรียกเขาว่า "ฝ่าบาท"
"เจ้านาย"
อีไคว่ยิ้มอย่างประจบประแจงและโค้งคำนับ
“ใส่เสื้อซะ”
เย่เฉินกล่าว เขาหยิบถุงฟ้าดินที่ว่างเปล่าออกมา เติมยาจำนวนหนึ่งที่เขาหยิบมาจากพื้นที่ของเกราะแขน และโยนถุงฟ้าดินให้กับอีไคว่
"นี่ของเจ้า"
อีไคว่รับกระเป๋าฟ้าดินและเปิดมันออก เมื่อมองดูสิ่งที่อยู่ภายในอย่างสงสัย เขาตะลึง แม้ว่าเขาจะวางตัวอยู่บนภูเขาแห่งนี้ในฐานะราชาและไม่มีความรู้ แต่เขาก็สามารถแยกแยะคุณภาพของเม็ดยาเหล่านี้ได้ด้วยการสูดดมเพียงครั้งเดียว เหล่านี้เป็นยาคุณภาพสูงและมีหลายสิบเม็ด!
“ขอบคุณ นายท่าน!”
อีไคว่โค้งคำนับด้วยความยินดี ความหดหู่ใจก่อนหน้านี้ของเขาหายไปอย่างรวดเร็ว เม็ดยาเหล่านี้มีคุณค่าอย่างแน่นอน กลิ่นยาอันเข้มข้นของพวกมันทำให้รู้สึกสดชื่น บางทีพวกมันอาจช่วยให้เขาฝ่าฟันอุปสรรคไปได้!
“ติดตามร่วมกับเจ้านายแล้วเจ้าจะได้รับสิ่งดีๆ ตราบเท่าที่เจ้าภักดี หลังจากนั้นข้าจะสอนวิชาลับสุดยอดบางอย่างให้เจ้า!”
เย่เฉินตบอีไคว่ที่ด้านหลังอย่างเป็นกันเอง เขาพบว่าเมื่อยืนอยู่ข้างอีไคว่ เขาก็ไม่มีราศีที่จะเป็นเจ้านายอีกต่อไป และส่วนสูงของเขาก็แค่ส่วนพุงของอีไคว่เท่านั้น
"ขอรับเจ้านาย จากนี้ไป ข้าจะติดตามนายท่านเข้าสู่การต่อสู้ลุยน้ำลุยไฟโดยไม่ลังเล”
เมื่ออีไคว่ได้ยินเกี่ยวกับวิชาลับสุดยอด ดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นด้วยแวววาวจางๆ
“เจ้าหมูตัวหนึ่ง หมูที่เจ้าพูดถึงก่อนหน้านี้ มีต้นกำเนิดมาจากอะไร? มันเป็นจ้าวปีศาจเหรอ?”
เย่เฉินมองไปที่อีไคว่แล้วถาม
เมื่อเขาได้ยินคำถามของเย่เฉิน อีไคว่ก็กลอกตาของเขา
"ขอรับเจ้านาย หมูตัวนั้นก็เป็นอสูรจ้าวปีศาจเช่นกัน แต่จะเป็นจ้าวปีศาจแค่ระดับกลาง เท่านั้น ถึงกระนั้นมันก็ไหลลื่นเกินไป ทุกครั้งที่ข้าสู้ ข้าจะพ่ายแพ้ เจ้านาย ดูสิ หมูตัวนั้นกัดก้นข้าไปหลายทีแล้ว”
ขณะที่อีไคว่พูด เขาก็เริ่มถอดกางเกงออกเพื่อแสดงให้เย่เฉินดู
"เฮ้ย..หยุด! อย่าถอดกางเกงนะ บอกข้าเฉยๆ ก็พอ”
เย่เฉินตกตะลึงและห้ามอีไคว่อย่างรวดเร็วในขณะที่คิดว่า 'ไม่เพียงแต่จ้าวปีศาจจูก่งก่งคนนี้จะจับบั้นท้ายของผู้หญิงเท่านั้น แต่เขายังกัดบั้นท้ายของผู้ชายอีกด้วย?' แม้ว่าอีไคว่ จะไม่ใช่มนุษย์ แต่เขาก็ยังเป็นผู้ชายอยู่ดี หลังจากฝึกฝนอีไคว่แล้ว ร่างทิพย์ของเย่เฉินก็มาถึงขีดจำกัดแล้ว เขาไม่สามารถรับจ้าวปีศาจตัวอื่นเข้ามาได้ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สามารถฝึกจ้าวปีศาจจูก่งก่งให้เชื่องได้
จ้าวปีศาจจูก่งก่งเป็นเพียงจ้าวปีศาจระดับกลาง แต่อีไคว่ซึ่งเป็นจ้าวปีศาจระดับสูงสุดไม่สามารถเอาชนะมันได้ มันต้องมีลูกเล่นอะไรสักอย่าง
“ร่างของหมูตัวนั้นเต็มไปด้วยหยกวิญญาณ และหลายชิ้นก็ทำมาจากแก่นแท้ของหยกวิญญาณ ข้าไม่รู้ว่ามันได้ของพวกนั้นมาจากไหน หลังจากพยายามอย่างหนัก ข้าก็คว้าสร้อยคอเส้นนี้มาจากมันได้! อย่างไรก็ตาม หลังจากผ่านไปไม่กี่วัน มันก็มีสร้อยคอหยกวิญญาณอีกเส้นหนึ่งอยู่รอบคอของมันอีก”
เย่เฉินมองไปที่คอของอีไคว่ สร้อยคอหยกวิญญาณนี้เปล่งประกายแวววาวสีดำ หยกวิญญาณนี้เป็นอัญมณีจริงๆ ใครจะรู้ว่า จ้าวปีศาจจูก่งก่งได้รับมันมากมายมาจากไหน?
“นายท่าน ท่านอยากจะเลี้ยงหมูตัวนั้นให้เชื่องเหรอ?”
อีไคว่จ้องไปที่เย่เฉินอย่างกระตือรือร้น
“ถ้ำที่เจ้าพูดถึงอยู่ที่ไหน”
เย่เฉินถาม
“เจ้านายกำลังจะไปที่ถ้ำเหรอ?”
ดวงตาของอีไคว่เป็นประกาย เขาคิดอย่างขุ่นเคืองกับตัวเองว่า 'หมูโง่ที่กัดก้นข้า ตอนนี้เจ้าหายไปแล้ว' รอจนกว่าเจ้านายจะปราบเจ้า ข้าจะกัดก้นเจ้าสองครั้งด้วย! เขาพูดออกมาดัง ๆ ว่า
“ถ้ำแห่งนี้เต็มไปด้วยกลไกทุกประเภท มันอันตรายมาก ข้าเข้าไปกี่ครั้งก็เกือบถูกแทงจนดูเหมือนเม่น”
“พาข้าไปที่นั่น”
เย่เฉินกล่าว
“ขอรับ”
อีไคว่พูดอย่างร่าเริง
ร่างทั้งสองทะยานขึ้นไปและบินข้ามท้องฟ้า
หลังจากนั้นประมาณครึ่งชั่วโมง พวกเขาก็ผ่านแนวป่าหนาทึบและไปถึงหน้าผาที่อยู่ห่างไกล ระหว่างหน้าผา มีถ้ำลึกปรากฏขึ้นในขอบเขตการมองเห็นของเย่เฉิน มีลำธารเล็กๆ ไหลออกมาจากภายใน
“เจ้าหนู นั่นเป็นแร่หยกวิญญาณ มันเต็มไปด้วยอุปสรรคและกับดัก แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับข้า เบื้องหลังกลไกของอุปสรรคที่เข้มงวด ดูเหมือนว่าจะมีสุสานที่มีโลงศพโบราณอยู่”
เสียงของอาจารย์สิงโตดังออกมาจากผนึกดาวฟ้า
“แร่หยกวิญญาณ?”
หัวใจของเย่เฉินกระดอนอย่างตื่นเต้น หยกวิญญาณแต่ละชิ้นมีค่าเทียมเมือง มันเป็นสมบัติที่หายาก มีทั้งหมดอยู่ที่นี่!
“หมูตัวนั้นก็อยู่ข้างในเช่นกัน เข้าไปดูสิ!”
อาจารย์สิงโตหัวเราะเบา ๆ
เย่เฉินหันกลับไปมองอีไคว่แล้วพูดว่า
“อีไคว่ มากับข้า”
ด้วยเสียง “หวือ” เขาก็บินไปข้างหน้า
อีไคว่ดูค่อนข้างกังวล แต่เขากลับควบคุมสติและเดินตามหลังเย่เฉินไป หลายครั้งที่เขามาถึงถ้ำ ก็ลงเอยด้วยสภาพที่น่าสมเพชและโศกเศร้า ตอนนี้เขาไม่กล้าเข้าไปแล้ว อย่างไรก็ตามหากเย่เฉินต้องการเข้าไป เขาก็ไม่กล้าฝ่าฝืนเช่นกัน
"ไม่ต้องกังวล ติดตามข้าอย่างใกล้ชิดและจำไว้ว่าข้าผ่านไปที่ไหน ก็จะทำให้เจ้าไม่กระตุ้นเปิดใช้งานกลไกใดๆ!”
เย่เฉินพูดกับอีไคว่
ด้วยเสียง "หวด" เย่เฉินก็พุ่งเข้าไปในถ้ำ
อีไคว่ตามหลังเย่เฉินอย่างใกล้ชิด ในชั่วพริบตา พวกเขาก็เข้าไปในถ้ำลึกลงไปสองสามร้อยเมตร ก่อนหน้านี้ ไม่ว่าอีไคว่จะบินเข้ามาหรือพุ่งเข้าไป กลไกที่ถูกกระตุ้นก็จะเริ่มตกลงมาใส่เขาหลังจากที่เขาเข้าไปในถ้ำไปหลายสิบเมตร อย่างไรก็ตาม ขณะที่เขาเดินตามหลังเจ้านาย ไม่มีกลไกใดทำงานเลย ผ่านไปสักระยะหนึ่ง พวกเขาก็เดินทางได้หลายร้อยเมตร
'เจ้านายฉลาดจริงๆ!' อีไคว่คิดกับตัวเอง เขาเติบโตมาบนภูเขาลูกนี้และเป็นอสูรธรรมดาที่ไม่เคยเห็นโลกภายนอกมาก่อน เขาได้คัดลอกรอยสักของเขาจากอสูรลึกลับอาวุโส ซึ่งจะเล่าให้เขาฟังเกี่ยวกับโลกภายนอกเป็นครั้งคราว อีไคว่ชื่นชมเฉพาะผู้ที่แข็งแกร่งกว่าเขาเท่านั้น หลังจากถูกเย่เฉินฝึกให้เชื่อง เขาได้รับยาล้ำค่ามากมายและได้รับคำสัญญาว่าเขาจะสามารถรับวิชาลับสุดยอดได้ ดังนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความเคารพและยอมรับใช้เย่เฉินผู้ลึกลับและทรงพลัง
บริเวณนี้ถูกล้อมรอบด้วยการเคลื่อนไหวของพลังปราณ และมีกับดักอยู่ทุกแห่ง หาก อาจารย์สิงโต ไม่ได้เป็นผู้นำ แม้แต่นักสู้ชั้นไร้ขอบเขตก็คงไม่สามารถเข้ามาได้!
“ซูม ซูม”
ร่างทั้งสองเหมือนอุกกาบาตขณะที่พวกเขาวิ่งลึกเข้าไปในใต้ดิน หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง พวกเขาก็เข้าไปในสุสานใต้ดินที่มีพื้นที่กว้างใหญ่ ที่ตรงกลางมีโลงศพขนาดใหญ่สูงสามสี่เมตรและยาวกว่าสิบเมตร รอบๆ มีม้านั่งหินและเก้าอี้หินอยู่มากมาย พร้อมด้วยรูปปั้นหินของมนุษย์และม้า ไม่มีใครสามารถเห็นจุดสิ้นสุดของมันได้ทั้งหมด เนื่องจากมีรูปปั้นเหล่านี้อยู่หลายพันรูป ไม่ทราบตัวตนของผู้ครอบครองสุสาน แต่สุสานถูกสร้างขึ้นค่อนข้างงดงาม
ขณะที่พวกเขามองไกลออกไป ก็พบผนังหินที่ส่องประกายด้วยแสงสีดำอันละเอียดอ่อน สุสานทั้งหมดนี้อยู่ตรงกลางของแร่หยกวิญญาณ พวกเขาสงสัยว่าใครเป็นคนสร้างหลุมศพเช่นนี้
เย่เฉินสัมผัสได้ว่าห้องในสุสานเต็มไปด้วยพลังงานที่เล็ดลอดออกมาจากหยกวิญญาณ การฝึกจิตที่นี่จะใช้ความพยายามเพียงครึ่งเดียวและให้ผลลัพธ์เป็นสองเท่า
“เจ้าหนุ่มเย่เฉิน นี่เป็นสถานที่ที่ดีเยี่ยมในการฝึกฝนจิตใจ!”
อาจารย์สิงโตกล่าวหลังจากออกจากสถานที่แล้ว
“ด้วยเหตุผลบางอย่าง ศพในโลงศพเก่าก็หายไป มีข้าวของของเจ้าของสุสานอยู่ข้างในค่อนข้างน้อย น่าเสียดายที่ฐานการฝึกปรือของพวกเขาไม่ได้สูงมากนัก ดูเหมือนว่า พวกเขาไม่ใช่บุคคลผู้ทรงอำนาจ ในห้องหินสามห้องทางขวามือมีสมบัติมากมาย เจ้าหนูเย่เฉิน เจ้าได้รางวัลใหญ่แล้ว”
“ข้าจะลองดู!”
ขณะที่เย่เฉินพูด ดวงตาของรูปปั้นขนาดมหึมาที่อยู่ห่างไกลก็เปล่งประกายสีแดงสดและจับจ้องไปที่เย่เฉินและอีไคว่
รูปปั้นสูงห้าเมตรและสวมชุดเกราะทองคำ มันดูสง่างามและโดดเด่น เมื่อจ้องมองไปที่เย่เฉินและอีไคว่ มันพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง
“ใครกล้าบุกเข้าไปในห้องหลับใหลของข้า? มนุษย์ทั้งหลาย ออกไปจากที่นี่เร็วๆ แล้วข้าจะไว้ชีวิตพวกเจ้า มิฉะนั้นสถานที่แห่งนี้จะกลายเป็นที่ฝังศพของเจ้า!”
ดวงตาของรูปปั้นมีแววเป็นดุร้าย อีไคว่กลัวมากจนเขาก้มหัวด้วยความกลัว รูปปั้นนี้สามารถพูดได้ นั่นน่ากลัวเกินไป ที่นี่คือสุสานของรูปปั้นนี้ใช่ไหม
อย่างไรก็ตาม อาจารย์สิงโตในผนึกดาวฟ้าก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
“นั่นเป็นกลอุบายที่ดีที่จะทำให้ผู้คนหวาดกลัว แต่ข้าไม่ได้ถูกหลอกง่ายๆ นะ! ไอ้หนูเย่เฉิน ใช้ร่างทิพย์ของเจ้า - ไปทางซ้าย!”
เย่เฉินคำรามหนึ่งครั้ง ร่างทิพย์ของเขายืดออกและสภาพแวดล้อมของเขาก็ชัดเจนสำหรับเขา เขามาบรรจบกันอย่างรวดเร็วบนเงาตรงมุมหนึ่ง มันคือจ้าวปีศาจจูก่งก่ง!
แม้ว่าร่างทิพย์ของเย่เฉิน จะไม่สามารถฝึกจูก่งก่งได้ แต่ก็เพียงพอที่จะปราบปรามจูก่งก่ง อย่างเข้มแข็ง ร่างทิพย์ของเขาดึงตัวเองเป็นกลุ่มก้อนและทิ่มแทงสมองของจ้าวปีศาจจูก่งก่ง
รูปปั้นที่พูดได้นั้นเป็นเพียงจ้าวปีศาจจูก่งก่งที่เล่นกลอุบายแสร้งทำเป็นผี
“พระเจ้าของข้า!”
จ้าวปีศาจจูก่งก่งวิ่งด้วยกีบทั้งสี่ของมันและเปิดใช้งานหยกวิญญาณที่มันสวม ความแวววาวสีดำของชิ้นส่วนหยกวิญญาณเหล่านั้นเปล่งประกายและกระแทกร่างทิพย์ของเย่เฉินกลับด้วยเสียงอันดังกึกก้อง
“บัดซบ ปีศาจหมู ในที่สุดข้าก็พบเจ้าแล้ว อย่าหนีนะ ข้าจะเอาเจ้ามาทำเป็นหมูแฮม!”
เมื่ออีไคว่เห็นจูก่งก่ง เขาก็ระเบิดความโกรธทันทีและพุ่งเข้าหาจูก่งก่งด้วยการตะครุบอย่างรวดเร็วด้วยความโกรธจัดเพียงครั้งเดียว
จูก่งก่งกระพริบตาอย่างไร้เดียงสาจ้องมองอีไคว่ด้วยสายตาที่ใสแป๋ว ตอนที่อีไคว่ กำลังจะจับมัน มันก็ร้อง "วูบวาบ" และวิ่งผ่านไปมาระหว่างขาของอีไคว่ด้วยเสียง "ปัง" อีไคว่ชนเข้ากับรูปปั้นและทำให้มันแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
“อุ๊ย!” อีไคว่รู้สึกถึงศีรษะล้านที่เป็นประกายแวววาวของเขา จากนั้นจึงลุกขึ้นยืนและพุ่งไปที่จูก่งก่งต่อไป
ในห้องสุสานขนาดใหญ่นี้ เกมไล่จับได้เริ่มต้นขึ้น รูปปั้นโยกเยกและทรุดตัวลงกับพื้น
“พวกเจ้าเป็นเนื้อตาย นี่คืออาณาเขตของข้า ข้าจูก่งก่ง เป็นผู้กลับชาติมาเกิดของผู้ทรงอำนาจ เจ้ากล้าประพฤติชั่วในดินแดนของข้า เจ้ามันเนื้อตาย! ไม่มีใครในโลกหรือในสวรรค์สามารถช่วยพวกเจ้าได้ในตอนนี้”
ขณะที่จูก่งก่งตะคอกและตะโกน มันก็ควบหนีจากการไล่ล่าของอีไคว่อย่างบ้าคลั่ง
“จ้าวปีศาจหมูปีศาจผู้อ่อนแอกล้าอ้างว่าเป็นการกลับชาติมาเกิดของผู้ทรงอำนาจ!”
อาจารย์สิงโตตะโกนลั่น เขาไม่อาจถือสาจ้าวปีศาจจูก่งก่งคนนี้จริงจังได้
ด้านหนึ่งเย่เฉินเฝ้าดูอีไคว่ไล่ตามจูก่งก่ง และอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวอย่างสนุกสนาน จูก่งก่ง ไม่ได้เป็นภัยคุกคามต่อเขา ดังนั้นเขาจึงยินดีที่จะปล่อยให้อีไคว่จัดการกับมัน เย่เฉินมุ่งหน้าไปยังห้องหินสามห้อง มีสิ่งดีๆ มากมายอยู่ในนั้น
เมื่อจูก่งก่งเห็นว่า เย่เฉินกำลังรีบไปที่ห้องหินและเข้าไปในห้องใดห้องหนึ่ง มันก็ตื่นตระหนกและคร่ำครวญว่า
“สมบัติของข้า! ข้า จูก่งก่ง ค้นพบสมบัติเหล่านั้นก่อน เจ้าพวกโจร!”
“ฮึ่ม ปีศาจหมู เจ้าไม่รู้ว่าข้าเป็นใคร? ข้าเป็นราชาแห่งขุนเขา แน่นอนข้าเป็นโจร นี่คือเจ้านายของข้า เจ้ารู้ไหมว่าเขาทำอะไร”
อีไคว่เยาะเย้ยและพุ่งเข้าหาจูก่งก่งพร้อมกับรัดตัว
จูก่งก่งดิ้นออกมาจากแขนอันหนาทึบของอีไคว่ดังวืด จากนั้นจึงหันกลับมาและกัดอีไคว่ที่ก้นอย่างหนัก
“โอ๊ย! ก้นของข้า!”
อีไคว่ส่งเสียงร้องคร่ำครวญ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น