ตอนที่ 833 กระดูกยักษ์!
“ขอข้าคำนวณก่อน”
จอมภพเสินมู่กล่าวขณะที่เขาหลับตา รูปแบบเต๋ากาลอวกาศห้ารูปแบบที่มีสีต่างกันเริ่มหมุนรอบตัวเขาอย่างรวดเร็ว เปล่งคลื่นอันทรงพลังออกมา
เย่เฉินและอาจารย์สิงโตไม่กล้ารบกวนเขา ดังนั้นพวกเขาจึงนั่งเงียบๆ ด้านข้าง
จู่ๆ ร่างกายของจอมภพเสินมู่ก็ปล่อยจุดแสงออกมา แสงเหล่านี้เป็นเหมือนดวงดาว ก่อตัวเป็นแผนภาพที่ซับซ้อนในความว่างเปล่าที่เปลี่ยนแปลงตลอดเวลา
หลังจากนั้นไม่นานจอมภพเสินมู่ก็ค่อยๆลืมตาขึ้น และแสงบนร่างกายของเขาก็หายไปจนหมด
“เป็นยังไงบ้าง?”
อาจารย์สิงโตถามอย่างกระตือรือร้น
“ข้าใช้โหราศาสตร์ฟ้าในการคำนวณ ชะตากรรมของเจ้าเต็มไปด้วยความยากลำบากและเจ้าเป็นคนบาปจากสวรรค์ เจ้ามีศัตรูนับไม่ถ้วน เจ้าสามารถอยู่รอดได้ในโลกนี้โดยการทำลายความยากลำบากทั้งหมดเท่านั้น!”
จอมภพเสินมู่มองไปที่เย่เฉินด้วยสายตาที่มีความหมาย
“ขจัดความทุกข์ยากทั้งหมด?”
เย่เฉินขมวดคิ้ว ชีวิตของเขาเต็มไปด้วยความยากลำบาก แต่เขาก็สามารถเอาชนะมันได้ทั้งหมด เขาสงสัยว่าจะมีภัยพิบัติที่ยิ่งใหญ่กว่ารอเขาอยู่ในอนาคตหรือไม่
ดวงตาของเย่เฉินมั่นคง เขาเชื่อมั่นว่ามนุษย์สามารถพิชิตธรรมชาติได้ ไม่ว่าจะยากลำบากแค่ไหน เขาก็สามารถต่อสู้หาทางออกได้อย่างแน่นอน!
เมื่อจอมภพเสินมู่เห็นความมุ่งมั่นของเย่เฉิน ความชื่นชมก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา จากนั้นเขาก็มองดูอาจารย์สิงโตแล้วพูดว่า
"ถึงแม้เจ้าจะไม่ใช่บุคคลที่ได้รับพรจากโชคลาภแห่งฟ้าและดิน แต่เจ้าก็มีอายุยืนยาว แม้ว่าเจ้าจะเผชิญกับความยากลำบากมากมาย แต่เจ้าก็สามารถเปลี่ยนให้เป็นโชคดีและเปลี่ยนอันตรายให้กลายเป็นความโชคดีได้ ความปลอดภัย ชะตากรรมของเจ้าเปลี่ยนชะตากรรมของเฉินเย่ซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้เฉินเย่ยังมีชีวิตอยู่! ทฤษฎีแห่งโชคชะตานั้นลึกซึ้งอย่างยิ่งและมีผู้ทรงอำนาจเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถมีอิทธิพลต่อมันได้"
โชค? โชคชะตา?
'อาจารย์สิงโตเปลี่ยนชะตากรรมของข้าเหรอ?'
หัวใจของเย่เฉินเต้นรัวราวกับว่าเขาตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่างในทันใด หากมีการดำรงอยู่ของผู้ทรงอำนาจในโลกนี้ที่สามารถควบคุมชะตากรรมของฟ้าและดินได้ พวกเขาก็จะต้องแข่งขันกันเองในแง่ของโชคชะตา! มีเพียงพลังแห่งโชคชะตาแห่งฟ้าและดินเท่านั้นที่สามารถสังหารผู้ทรงอำนาจเหล่านี้ได้
ในขณะนี้ เย่เฉินยิ่งสงสัยมากขึ้นเกี่ยวกับเจ้าของหอหยกจม บางทีเจ้าของหอหยกจมอาจทำนายชะตากรรมของเขาได้ จึงจับตัวอาจารย์สิงโต และผนึกเขาไว้ในผนึกดาวฟ้า จากนั้นเย่เฉินได้รับผนึกดาวฟ้าเพื่อที่อาจารย์สิงโตจะสามารถปัดเป่าชะตากรรมที่อยู่บนตัวเขา!
มีผนึกดาวฟ้าสองชิ้น ผนึกรองหนึ่ง และผนึกใหญ่หนึ่ง เจ้าของหอหยกจม ต้องเตรียมการพิเศษบางอย่าง!
“เจ้าหนู ดูเหมือนว่าเจ้าจะต้องทำสิ่งเลวร้ายในชาติที่แล้ว นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเจ้าถึงโชคไม่ดีในชาตินี้”
อาจารย์สิงโตถอนหายใจและตบไหล่ของเย่เฉินด้วยอุ้งเท้าอันใหญ่โตของเขา
“ไม่ต้องกังวล มีข้าอยู่ที่นี่ ข้าจะเปลี่ยนโชคร้ายให้เป็นโชคลาภให้กับเจ้า!”
“มีอาจารย์สิงโตอยู่ที่นี่ในฐานะดวงดาวนำโชคของข้า ข้าต้องกังวลเรื่องอะไรล่ะ”
เย่เฉินหัวเราะ เขารู้ว่าอาจารย์สิงโตกังวลเกี่ยวกับเขา และเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประทับใจ
จอมภพเสินมู่มองไปที่คนและสิงโตแล้วพูดว่า
"ในเมื่อเจ้ากลายเป็นศิษย์ของข้า แม้ว่าข้าจะต้องใช้กำลังทั้งหมดของข้า ข้าจะช่วยเจ้าแก้ไขความยากลำบากในชีวิตของเจ้า!"
"ขอบคุณ ท่านอาจารย์!"
เย่เฉินกล่าวด้วยความเคารพ
ในขณะนั้น ทั้งอาจารย์สิงโตและเย่เฉินมีความรักและเคารพยิ่งขึ้นต่อจอมภพเสินมู่
“เจ้าสองคนสามารถฝึกฝนได้ในคฤหาสน์ไม้เขียวของข้า หากเจ้ามีคำถามใดๆ เจ้าสามารถถามข้าได้ตลอดเวลา ข้าจะพาเจ้าไปยังสถานที่หนึ่งในอีกสามวัน!”
จอมภพเสินมู่กล่าวด้วยรอยยิ้มลึกลับ
"ขอรับ อาจารย์"
“เดิมทีข้าอยากจะให้บางสิ่งแก่เจ้า แต่เจ้ายังมีชุดเกราะเมฆดำและสมบัติทุกประเภท ดูเหมือนว่าเฉินเย่จะมีอาวุธอยู่แล้ว และอาวุธนั้นก็พิเศษเช่นกัน”
จอมภพเสินมู่หันไปหาอาจารย์สิงโตแล้วพูดว่า
"เนื่องจากเฉินเย่มีอาวุธอยู่แล้ว ฉันจะให้บางอย่างแก่เจ้าเป็นของขวัญ!"
"ดี ดี ท่านผู้เฒ่า ในที่สุดท่านก็ลงมือทำธุรกิจเสียที!"
อาจารย์สิงโตรู้สึกตื่นเต้นในขณะที่เขามองดูจอมภพเสินมู่อย่างคาดหวัง หากมีสมบัติให้รวบรวม แน่นอนว่าเขาจะไม่ใจอ่อน
เขาไม่แม้แต่จะพูดถึงเรื่องจริงจังเลยเหรอ? จอมภพเสินมู่กลอกตา อย่างไรก็ตาม หลังจากพูดคุยกับชายคนนั้นและสิงโตแล้ว เขาก็รู้สึกว่าเขาก็อายุน้อยกว่ามากเช่นกัน
“รายการนี้แปลกนิดหน่อย ข้ายังไม่รู้ว่ามันคืออะไร ข้ารู้สึกว่ารัศมีที่มันเปล่งออกมานั้นค่อนข้างคล้ายกับรัศมีของร่างกายเจ้า!”
จอมภพเสินมู่กล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง ด้วยการโบกมือขวาของเขา กระดูกขนาดยักษ์ที่มีความยาว 1.5 ถึง 1.6 เมตรก็ปรากฏขึ้นในมือของเขา
กระดูกขนาดใหญ่นี้มีสีเขียว ปลายทั้งสองข้างใหญ่กว่าเล็กน้อยและตรงกลางเรียวยาว มันดูเหมือนกระดูกขาของสิ่งมีชีวิตบางอย่าง อย่างไรก็ตาม กระดูกขนาดใหญ่นี้ดูธรรมดาและไม่มีความผันผวนของปราณยุทธ์
“เฮ้ ผู้เฒ่า เราติดตามท่านไปทั่ว และท่านแค่ให้กระดูกเราเท่านั้น ท่านไม่ขี้เหนียวเกินไปเหรอ?”
อาจารย์สิงโตผิดหวังเมื่อเห็นกระดูก เขาบ่นด้วยความไม่พอใจ
แม้ว่าน้ำเสียงของอาจารย์สิงโตจะดูสบายๆ แต่จอมภพเสินมู่ก็ไม่ได้สนใจ เขาเพียงแต่ยิ้มเล็กน้อย
เย่เฉินเอื้อมมือออกไปแตะกระดูก เขารู้สึกถึงพลังงานที่น่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่งในทันที เจ้าของกระดูกนี้คงจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังมากตอนที่เขายังมีชีวิตอยู่!
นอกจากนี้ เย่เฉินยังรู้สึกว่าพลังงานนี้ค่อนข้างคุ้นเคย
เย่เฉินดึงมือของเขาออกจากกระดูกและไม่รู้สึกถึงพลังงานอีกต่อไปในทันที เขาอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจเล็กน้อย กระดูกนี้ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ
เมื่อเขาเห็นเย่เฉินและสีหน้าของจอมภพเสินมู่ อาจารย์สิงโตก็สงสัย เขาเอื้อมมือออกด้วยกรงเล็บขนาดใหญ่และคว้ากระดูกไว้ ทันใดนั้น เขารู้สึกถึงพลังอันไร้ขอบเขตพลุ่งพล่านขึ้นมา พลังงานนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่พลังของรูปแบบเต๋ากาลอวกาศ แต่มีพลังครอบงำที่ไม่มีที่สิ้นสุด
ดวงตาของอาจารย์สิงโตเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ จากนั้นเขาก็เผยให้เห็นถึงความโชคดีอันยิ่งใหญ่ เห็นได้ชัดว่าเขาพอใจกับกระดูกมาก
“นี่เป็นกระดูกแบบไหน?”
เย่เฉินถามด้วยความงุนงง
จอมภพเสินมู่ส่ายหัวแล้วพูดว่า
"ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ข้าได้รับสมบัตินี้มาจากสุสานของมหาจักรพรรดิเต๋าในเวลานั้น มหาอำนาจระดับสูงสุดสองสามคนได้ต่อสู้เพื่อสิ่งนี้ ต่อมาข้าได้รับมันโดยบังเอิญ อย่างไรก็ตาม ข้าไม่เคยสามารถไขความลึกลับของมันได้ อย่างไรก็ตาม กระดูกชิ้นนี้พิเศษมาก!”
มือขวาของจอมภพเสินมู่ขยับและดาบอันคมกริบก็ปรากฏขึ้นออกมาจากอากาศ
“นี่คือดาบอาวุธเต๋าระดับสิบ”
เขาวางสิ่งประดิษฐ์เต๋าระดับสิบลงบนโต๊ะ และหยิบกระดูกจากมือของอาจารย์สิงโต เขาแตะมันเบาๆ โดยหยุดห่างจากสิ่งประดิษฐ์เต๋าระดับสิบหนึ่งนิ้ว
ด้วยเสียง "ปัง" อู้อี้ ดาบคมกริบก็กลายเป็นฝุ่นทันที
แม้ว่ากระดูกจะยังอยู่ห่างจากสิ่งประดิษฐ์เต๋าระดับ 10 เพียงหนึ่งนิ้ว แต่ดาบที่แหลมคมก็ถูกทำให้กลายเป็นฝุ่นไปแล้ว
ช่างเป็นกระดูกที่ทรงพลังจริงๆ!
จอมภพเสินมู่พูดกับเย่เฉินและอาจารย์สิงโต
“เหนืออาวุธเต๋านั้นเป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์ อาวุธศักดิ์สิทธิ์แบ่งออกเป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์รอง อาวุธศักดิ์สิทธิ์ปฐพี และอาวุธศักดิ์สิทธิ์สวรรค์ ในดินแดนศักดิ์สิทธิ์สูงสุดทั้งหมด มีเพียงดาบวิญญาณที่แท้จริงที่ปกป้องรูปแบบดาบวิญญาณที่แท้จริงเท่านั้นที่สามารถเรียกได้ว่าเป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์แห่งโลก มีอาวุธศักดิ์สิทธิ์เพียงห้าชนิดในดาราจักรทางช้างเผือกทั้งหมด และมีอาวุธศักดิ์สิทธิ์รองอีกมากมาย สำหรับอาวุธศักดิ์สิทธิ์สวรรค์ แม้ว่าข้าจะไม่เคยเห็นมันมาก่อนก็ตาม เท่าที่ข้ารู้ แม้แต่ดาบแห่งจิตวิญญาณที่แท้จริงก็ไม่สามารถทิ้งร่องรอยไว้บนกระดูกนี้ได้!”
อาวุธศักดิ์สิทธิ์เหรอ? หัวใจของเย่เฉินเต้นผิดจังหวะ เขาไม่รู้ว่าดาบสนธยาในมือของเขาอยู่ในระดับไหน
“แม้แต่อาวุธศักดิ์สิทธิ์ปฐพีก็ไม่ทิ้งร่องรอยใดๆ ไว้เลย?”
อาจารย์สิงโตจ้องมองที่กระดูก ดวงตาของเขาแทบจะเปล่งแสงสีเขียว เขาหัวเราะเบา ๆ
“ท่านผู้เฒ่า ท่านบอกว่าท่านจะให้กระดูกนี้แก่ข้า ท่านจะกลับคำพูดไม่ได้นะ!”
ยิ่งอาจารย์สิงโตมองดูกระดูกนี้มากเท่าไร เขาก็ยิ่งชอบมันมากขึ้นเท่านั้น เป็นเรื่องยากที่จะเห็นอาวุธครอบงำเช่นนี้
“ในอนาคตถ้าใครกล้ายั่วข้า ข้าจะทุบตีให้ตายคากระดูกเลย!”
แม้แต่อาวุธปฐพีก็ไม่สามารถทิ้งรอยไว้บนกระดูกนี้ได้ กระดูกนี้มีพลังมากจริงๆ
“เอ๊ะ แล้วแผลเป็นนี้มาได้ยังไง”
อาจารย์สิงโตพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ ด้วยความประหลาดใจ เขาสังเกตเห็นว่ากระดูกดังกล่าวดูเหมือนจะถูกตัดโดยใครบางคน เหลือเพียงรอยแตกลึกไว้เบื้องหลัง
“นี่คือสิ่งที่ข้าพบว่าแปลกเช่นกัน เมื่อมองดูบาดแผลดูเหมือนว่าจะมีสาเหตุมาจากมีดบินบางชนิด!”
จอมภพเสินมู่ขมวดคิ้วและพูดว่า
"อาวุธนี้ครอบงำมาก เจ้าของกระดูกนี้เป็นบุคคลที่ทรงพลังมาก แต่บาดแผลของเขาไม่สามารถรักษาได้หลังจากได้รับบาดเจ็บ มันแปลกจริงๆ”
ได้รับบาดเจ็บจากมีดบินเหรอ? เย่เฉินรู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นผิดจังหวะ มีดบิน? มีดบินอะไร?
มันอาจเกี่ยวข้องกับมีดบินในใจของเขาหรือเปล่า?
เย่เฉินก้มศีรษะลงและเปรียบเทียบร่องบนกระดูก เขาพบว่าขนาดของร่องนั้นใกล้เคียงกับขนาดของมีดบินมาก เป็นไปได้ไหมว่าบาดแผลนี้เกิดจากมีดบินในใจของเขา?
เจ้าของกระดูกนี้เกี่ยวอะไรกับมีดบิน? เป็นไปได้ไหมว่ามีดบินอยู่ในใจของเขามีความเกี่ยวข้องกับสุสานของมหาจักรพรรดิเต๋าด้วย?
เมื่อเห็นว่าเย่เฉินครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง อาจารย์สิงโตดูเหมือนจะสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง แต่ไม่ได้พูดคุยในประเด็นนี้ต่อไป
อาจารย์สิงโตเล่นโดยมีกระดูกอยู่ในมือ ใบหน้าของเขายิ้มแย้มแจ่มใสด้วยความดีใจ
“พวกเจ้าสามารถฝึกปรือต่อได้ที่นี่!”
จอมภพเสินมู่ยิ้ม
“ข้าจะจัดการเรื่องบางอย่างก่อน แล้วข้าจะกลับมาหาเจ้าในสามวัน!”
หลังจากพูดอย่างนั้น จอมภพเสินมู่ก็หายตัวไป
“เด็กน้อยเย่เฉิน เจ้าเดาที่มาของกระดูกนี้ได้ไหม”
อาจารย์สิงโตมองไปที่เย่เฉินแล้วถาม
เย่เฉินส่ายหัว ดูเหมือนว่าเราจะต้องเดินทางไปที่สุสานของมหาจักรพรรดิเต๋า หากเรามีเวลา!”
เย่เฉินคิดถึงชายชราตาบอด ดูเหมือนว่าเขาจะต้องพัวพันกับสุสานของมหาจักรพรรดิเต๋า
เบาะแสทั้งหมดชี้ไปที่สุสานของมหาจักรพรรดิเต๋า!
หากเย่เฉินต้องการไขปริศนาของมีดบิน เขาต้องไปที่นั่น!
“ข้ากลัวว่าจะมีอันตรายบางอย่างในสุสานของมหาจักรพรรดิเต๋า ข้าเกรงว่าการฝึกฝนในปัจจุบันของเรายังไม่เพียงพอ มาฝึกฝนจนถึงระดับจ้าวดวงดาวก่อน!”
อาจารย์สิงโตกล่าวหลังจากคิดอยู่พักหนึ่ง เมื่อมีผู้ถึงระดับจ้าวดวงดาวเท่านั้นที่พวกเขาสามารถไปยังสถานที่ต่างๆ ได้ตามต้องการ
เย่เฉินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า แม้ว่าเขาจะต้องไปที่สุสานมหาจักรพรรดิเต๋า แต่เขาก็ไม่รีบร้อน
เย่เฉินนั่งขัดสมาธิในห้องโถงหลักอันกว้างใหญ่และเริ่มฝึกฝน สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยพลังรูปแบบเต๋ากาลอวกาศอันอุดมสมบูรณ์ ทำให้เย่เฉินรู้สึกเหมือนปลาในน้ำ
หลังจากเข้าสู่สภาวะการฝึกฝนที่ปล่อยวาง เย่เฉินก็รู้สึกว่าพลังของรูปแบบ เต๋ากาลอวกาศที่สามในร่างกายของเขาพัฒนาอย่างช้าๆ
หากคนธรรมดาต้องการฝึกฝนพลังของรูปแบบเต๋ากาลอวกาศ โดยพื้นฐานแล้วจะใช้เวลาสองสามปีหรือหลายสิบปี ยิ่งสูงเท่าไรก็ยิ่งยากขึ้นเท่านั้น อย่างไรก็ตาม ร่างกายพิเศษของเย่เฉินระบุว่าการฝึกฝนของเขาแตกต่างจากคนอื่นๆ
เย่เฉินรู้สึกได้ถึงมีดบินอยู่ในใจของเขาที่พึมพำ จากนั้น คลื่นปราณฟ้าก็พุ่งเข้ามาสู่โลกตันเถียนของเย่เฉินราวกับน้ำท่วม
พลังปราณฟ้ารวมตัวกันไปทางดาวทั้งเก้า และค่อยๆ ลอกร่องรอยของพลังรูปแบบเต๋ากาลอวกาศออกจากพลังปราณฟ้า
พลังอันกว้างใหญ่และไม่มีที่สิ้นสุดพุ่งเข้ามาในร่างกายของเย่เฉิน
มีดบินมีพลังรูปแบบเต๋ากาลอวกาศหนาแน่น ซึ่งมีความเข้มข้นมากกว่าโลกภายนอกมากกว่าสิบเท่า ยิ่งไปกว่านั้น มันไม่มีที่สิ้นสุด
ความลึกลับของมีดบินนี้อยู่เหนือจินตนาการของเย่เฉินโดยสิ้นเชิง
ภายใต้การบำรุงเลี้ยงของพลังลวดลายเต๋าในกาลอวกาศ พลังลวดลายเต๋าในกาลอวกาศสีเหลืองสายที่สามกำลังก่อตัวอย่างช้าๆ
ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา พลังรูปแบบเต๋ากาลอวกาศสีเหลืองก็ก่อตัวขึ้นในที่สุด
ในที่สุดเขาก็เข้าใจพลังของรูปแบบเต๋ากาลอวกาศสามรูปแบบแล้ว!
เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความสุข ดูเหมือนว่าการเข้าใจพลังของรูปแบบเต๋ากาลอวกาศนั้นไม่ยากอย่างที่คนอื่นพูด
หากคนอื่นรู้ว่าเย่เฉินกำลังคิดอะไรอยู่ พวกเขาคงอยากจะร้องไห้ เป็นเรื่องยากมากที่จะเข้าใจพลังของรูปแบบเต๋ากาลอวกาศ มิฉะนั้น คงไม่มีอัจฉริยะระดับสูงมากนักที่หยุดพัฒนาหลังจากเข้าใจรูปแบบเต๋าสองหรือสามรูปแบบ
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น