ตอนที่ 863 พบกับจอมภพหลิงหลง!
การแข่งขันวิทยายุทธ์ที่แท้จริงในปีนี้สิ้นสุดลงแล้ว
ไม่ว่าจะเป็นสมาพันธ์จอมภพ, วังดาวเพลิงแดงหรือกองกำลังอื่นๆ พวกเขาล้วนคัดเลือกผู้มีความสามารถมากมาย
เนื่องจากความแข็งแกร่งของสมาพันธ์จอมภพทำให้อัจฉริยะที่โดดเด่นมากกว่า 80% ได้เข้าร่วมกับสมาพันธ์จอมภพ
หลังจากงานชุมนุมวิทยายุทธ์ที่แท้จริงสิ้นสุดลง เย่เฉินได้รับผลไม้วิญญาณโลหิต ชุดเกราะเมฆดำ และสมบัติอื่นๆ อย่างไรก็ตาม นอกเหนือจากผลไม้วิญญาณโลหิตแล้ว ไม่มีสิ่งอื่นใดที่สามารถดึงดูดความสนใจของเย่เฉินได้
เย่เฉินมองไปที่ผลวิญญาณโลหิต เขาสามารถถือมันได้ด้วยมือเดียว มันใสและมีปราณโลหิตบริสุทธิ์
กลิ่นหอมแปลกๆ ลอยกระทบจมูก ทำให้จิตใจเขาสดชื่น เพียงแค่ได้กลิ่นหอมก็รู้สึกเต็มไปด้วยพลัง
ว่ากันว่าหลังจากปรับแต่งผลไม้ศักดิ์สิทธิ์วิญญาณโลหิตแล้ว ก็สามารถก้าวไปสู่อาณาจักรจ้าวดวงดาวได้โดยตรงโดยไม่ต้องได้รับความช่วยเหลือจากวิญญาณดวงดาว!
หลังจากพิจารณาแล้ว เย่เฉินก็ตัดสินใจที่จะใช้เวลาสักพักก่อนที่จะปรับแต่งผลไม้ศักดิ์สิทธิ์วิญญาณโลหิต
แม้ว่าเขาจะเข้าใจพลังของรูปแบบเต๋ากาลอวกาศทั้งเจ็ดแล้ว แต่เขาก็สามารถสัมผัสได้ถึงพลังของรูปแบบเต๋ากาลอวกาศอีกสองรูปแบบ เขาตัดสินใจที่จะเข้าใจรูปแบบเต๋ากาลอวกาศที่เหลืออีกสองรูปแบบก่อนที่จะก้าวไปสู่อาณาจักรจ้าวดวงดาว!
เย่เฉินปิดผนึกผลไม้วิญญาณโลหิตไว้ในกล่องหยก และวางไว้ในแหวนสายฟ้า
ศิษย์ของกองกำลังต่างๆ ติดตามจอมภพของพวกเขาและแยกย้ายกันไปอย่างช้าๆ ท้องฟ้าเต็มไปด้วยยานเหาะและยานรบศักดิ์สิทธิ์ที่ออกจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์สูงสุดและแล่นไปยังท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวอันกว้างใหญ่
“หลิงเอ๋อน้อยของข้า คืนนี้อย่าลืมอาบน้ำให้สะอาดแล้วมาที่ห้องนอนของข้า!”
อาจารย์สิงโตมองไปที่เทียนหลิงเอ๋อที่หุ่นยั่วยวนและร้อนแรงด้วยสีหน้าเจ้าชู้
เทียนหลิงเอ๋อทุบหัวสิงโตของอาจารย์ด้วยกำปั้นของนางและพ่นจมูก
"ข้าบอกว่าข้าจะนอนกับเจ้าก็ต่อเมื่อเจ้าทุบพวกมันทั้งหมดลงบนพื้น เห็นได้ชัดว่าเจ้าไม่ใช่คู่มือฉวงเหยียนนั้น ฉวงเหยียนผู้นั้น เฉินเย่เป็นคนทุบตีจนร่วงกับพื้น!”
“ก็เหมือนกับที่ข้าทุบตีเขาจนหมอบกับพื้นไม่ใช่เหรอ?”
อาจารย์สิงโตพูดอย่างเศร้าโศก
"มันแตกต่าง!"
เทียนหลิงเอ๋อมองไปที่อาจารย์สิงโตอย่างใจจดใจจ่อ
“เจ้ากำลังโกง!”
อาจารย์สิงโตน่าสงสารมาก เขายุ่งมาเป็นเวลานานและไม่ได้รับอะไรเลยเหรอ?
“เป็นอย่างไรบ้าง? หากเจ้าเคยรังแกข้าโดยไม่ได้รับอนุญาตจากข้า เจ้าสามารถทำตามที่เห็นสมควร!”
เทียนหลิงเอ๋อ ถูกทิ้งไว้ภายใต้การคุ้มครองของกลุ่มสิงโตขนนกวิเศษ เมื่อนางจากไป นางก็ยิ้มให้อาจารย์สิงโต รอยยิ้มที่มีเสน่ห์ของนางทำให้อาจารย์สิงโต ตะลึง
หากเขาไม่สามารถทำได้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากเทียนหลิงเอ๋อ ถ้าเช่นนั้นจะทำได้โดยได้รับความยินยอมจากนางหรือไม่? อาจารย์สิงโตมองไปที่แผ่นหลังของเทียนหลิงเอ๋อ และหัวเราะอย่างชั่วร้าย ข้ารู้ว่าผู้หญิงคนนี้จะต้องหลงใหลในความกล้าหาญของข้า! เจ้าไม่คิดอย่างนั้นเหรอ เย่เฉิน?”
อาจารย์สิงโตหน้าด้านจริงๆ! เย่เฉินทำได้เพียงแสร้งทำเป็นว่าเขาไม่ได้ยินอะไรเลย
“เฮ้ ข้าชื่อเสี่ยวหลิน เราพบกันอีกแล้ว!”
เสี่ยวหลินปรากฏตัวต่อหน้าเย่เฉินและพูดด้วยรอยยิ้ม
เย่เฉินตกตะลึงเมื่อเห็นเสี่ยวหลิน 'เสี่ยวหลินคนนี้ไม่ใช่คนรับใช้ที่สวมชุดสีเขียวหรือ'
ทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่?
“อาจารย์ของข้าต้องการพบเจ้า โปรดตามข้ามา”
เสี่ยวหลินกล่าวอย่างสุภาพ
“อาจารย์ของเจ้า? ใครคืออาจารย์ของเจ้า?”
เย่เฉินตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและถามอย่างสงสัย
“จอมภพหลิงหลง!”
เสี่ยวหลินเห็นการแสดงออกของเย่เฉินและกระพริบตาอย่างสนุกสนาน เขายิ้ม. แม้ว่าเขาจะแต่งตัวเป็นผู้ชาย แต่รอยยิ้มของเขายังคงทำให้ผู้คนรู้สึกสะเทือนใจอย่างอธิบายไม่ได้
หัวใจของเย่เฉินเต้นรัว และทันใดนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่าเสี่ยวหลินคนนี้เป็นผู้หญิงอย่างชัดเจน!
เขาไม่รู้ว่าทำไมผู้หญิงสวยอย่างนางถึงแต่งตัวเป็นผู้ชาย แต่เนื่องจากเสี่ยวหลินไม่ได้พูดอะไร เขาเลยแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง
เขาไม่ได้คาดหวังว่าเสี่ยวหลินจะเป็นศิษย์ของจอมภพหลิงหลง ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาไม่สามารถมองเห็นผ่านการฝึกฝนของนางได้ ศิษย์ของจอมภพนั้นไม่ธรรมดาจริงๆ
เย่เฉินไม่ได้คาดหวังว่าจอมภพหลิงหลงอยากจะพบเขาและอาจารย์สิงโต
“อาจารย์สิงโต เราจะไปพบกับจอมภพหลิงหลง!”
เย่เฉินพูดกับอาจารย์สิงโต
ภายใต้การนำของเสี่ยวหลิน ชายทั้งสองและสิงโตก็บินหนีไปด้วยกัน
“เด็กคนนี้บอบบางมาก เขาเป็นผู้หญิงเหรอ?”
อาจารย์สิงโตเหลือบมองที่ด้านหลังของเสี่ยวหลิน และกระซิบกับเย่เฉิน
เสี่ยวหลินดูเหมือนจะได้ยินคำพูดของอาจารย์สิงโต และหันมาจ้องมองเขา
“ดูสิ! การกระทำของเจ้าก็ไม่ต่างจากผู้หญิงเลย อาจารย์สิงโตพูดถูก!”
อาจารย์สิงโตพูดอย่างไม่ใส่ใจ
เย่เฉินเอามือประสานหน้า ส่งสัญญาณให้อาจารย์สิงโตหยุด ต้องมีเหตุผลว่าทำไมเสี่ยวหลินจึงปลอมตัวเป็นผู้ชาย
“เจ้าหนูไม่เชื่อข้าหรือ?”
อาจารย์สิงโตคิดว่าเย่เฉินไม่เชื่อเขา เขาโบกมืออุ้งเท้าแล้วพูดว่า
"ถ้าไม่เชื่อ ข้าจะจับเขาไว้แล้วเจ้าสามารถดูเสื้อผ้าของเขาได้ เขาเป็นผู้หญิงแน่นอน!
“ปะ!”
จู่ๆ หัวสิงโตก็ถูกฝ่ามือฟาด
“ใคร ใคร ใคร ใครตีข้า ถ้ากล้าก็ออกมา! ข้าจะถลกหนังเจ้าทั้งเป็น!”
อาจารย์สิงโตสำรวจสภาพแวดล้อมของเขาแต่ไม่พบอะไรเลย เขาพึมพำ
“เจ้าเป็นลูกผู้ชายแบบไหนที่ซ่อนหัวโผล่แต่หาง!
“เผียะ!” หัวสิงโตของอาจารย์ถูกฝ่ามืออีกข้างฟาด
เย่เฉินจ้องไปที่แผ่นหลังของเสี่ยวหลินอย่างตั้งใจ แม้ว่าเขาจะตามหลังเสี่ยวหลินและไม่เคยเห็นการเคลื่อนไหวของเสี่ยวหลิน แต่เย่เฉินก็รู้สึกได้ชัดเจนว่าคนที่โจมตีอาจารย์สิงโตคือเสี่ยวหลิน
ด้วยการอาศัยความผันผวนของพลังของรูปแบบเต๋ากาลอวกาศ เย่เฉินสามารถติดตามรัศมีของเสี่ยวหลินได้อย่างคลุมเครือ
ความเร็วของเสี่ยวหลินเร็วมาก
ตามที่คาดไว้ ไม่สามารถประเมินความแข็งแกร่งของลูกศิษย์สายตรงของ จอมภพหลิงหลงได้
เสี่ยวหลินอยู่ในระดับที่สิบของขอบเขตเทพบริกรเท่านั้น เมื่อนั้นเย่เฉินจึงได้ตระหนักว่า สมาพันธ์จอมภพยังคงซ่อนความแข็งแกร่งบางส่วนไว้ หากเสี่ยวหลินเข้าร่วมการต่อสู้ ความแข็งแกร่งของเขาอาจจะไม่ด้อยไปกว่าฉวงเหยียน!
อาจารย์สิงโตโมโหเป็นฟืนเป็นไฟ!
“สาวน้อย ทำหรือเปล่า? ถ้าข้าไม่พลิกตัว นางคิดว่าข้าเป็นแมวป่วยเหรอ?”
อาจารย์สิงโตแยกเขี้ยวและกวัดแกว่งกรงเล็บของเขาเพื่อต้องการพุ่งไปข้างหน้า เย่เฉินจับอาจารย์สิงโตไว้อย่างรวดเร็ว
“ทำไมเจ้าถึงห้ามข้า”
อาจารย์สิงโตจ้องมองเย่เฉิน
“เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา!”
เย่เฉินพูดพร้อมกับส่ายหัว
“เป็นไปได้ยังไง? ข้าไม่ใช่คู่ต่อสู้สาวน้อยคนนี้เลย”
ด้วยความไม่มั่นใจ อาจารย์สิงโตจ้องมองไปที่ด้านหลังของเสี่ยวหลินและน้ำเสียงของเขาก็อ่อนลงเล็กน้อย ถ้าข้าเป็นคนลงมือ ข้าจะตบนางให้ล้มลงได้ด้วยการตบเพียงครั้งเดียว แต่ลืมไปซะ ข้าจะไม่ลดตัวไปสู้กับผู้หญิง!”
ด้วยเหตุนี้อาจารย์สิงโตจึงซ่อนตัวอยู่ด้านหลังเย่เฉิน
เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ ในระดับปัจจุบันของเขา อาจารย์สิงโตเข้าใจว่าบางคนไม่สามารถจัดการได้เพียงเพราะพวกเขาต้องการ เนื่องจากเย่เฉินบอกว่าเขาไม่สามารถเอาชนะพวกเขาได้ เขาจึงไม่ทำ
เสี่ยวหลินยังคงมีน้ำใจค่อนข้างมากและไม่ได้เคลื่อนไหวอะไรอีก
ชายทั้งสองและสิงโตบินไปยังดาวเคราะห์หลักของดินแดนศักดิ์สิทธิ์สูงสุด
ในวังที่เปิดกว้าง มีสถูปจอมภพหกแท่นอยู่ในวัง ล้วนส่องแสงศักดิ์สิทธิ์ เคร่งขรึม และทรงพลัง
ที่ด้านบนสุดของวัง รูปของจอมภพหลิงหลงนั่งขัดสมาธิ นางสวมชุดยาวสีขาวหยก และผมยาวสีดำของนางก็เกล้าเป็นมวยสูง ตัวของนางทั้งหมดเป็นเหมือนดอกบัวสีขาวบริสุทธิ์ ความงามที่ไม่มีใครเทียบได้ของนางทำให้ทุกคนรู้สึกต่ำต้อย
แม้ว่าจอมภพหลิงหลงไม่ได้เปล่งรัศมีของสิ่งมีชีวิตสูงสุด แต่นางก็ยังคงระบายความกดดันที่ทำให้หายใจไม่ออก แม้แต่อาจารย์สิงโตที่มักจะหน้าด้านก็ไม่กล้าหายใจดังเกินไปในห้องโถง
เย่เฉินหันไปมองดูจอมภพเสินมู่ และเห็นเขาพยักหน้าและยิ้มให้เขาและอาจารย์สิงโต
เย่เฉินโล่งใจที่เห็นสีหน้าของจอมภพเสินมู่
ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายที่จอมภพหลิงหลงเรียกหาเขาและอาจารย์สิงโต มา
“เย่เฉิน เจ้าเข้าใจพลังของรูปแบบเต๋ากาลอวกาศทั้งเจ็ดแล้ว และช่วยให้ สมาพันธ์จอมภพได้รับเกียรติ เจ้าต้องการรางวัลอะไร?”
จอมภพหลิงหลงได้ตรวจสอบประวัติของเย่เฉินและอาจารย์สิงโตด้วยวิธีการบางอย่างแล้ว นางมีความเข้าใจโดยละเอียดเกี่ยวกับสถานการณ์บนดาวเทียนหยวนด้วย หลังจากหยุดชั่วคราว นางกล่าวว่า
"เจ้ายังมีบางอย่างเช่นยานรบเทพปีศาจด้วยซ้ำ โดยธรรมชาติแล้ว เจ้าจะไม่สนใจรางวัลธรรมดาๆ”
เมื่อเย่เฉินได้ยินคำพูดของจอมภพหลิงหลง เขาก็เข้าใจว่าจอมภพหลิงหลงคงตรวจสอบภูมิหลังของเขาอย่างละเอียดแล้ว อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้กังวลมากนัก ท้ายที่สุด ด้วยสถานะของจอมภพหลิงหลง นางจะไม่โจมตีดาวเทียนหยวนเพียงดวงเดียว
จอมภพหลัวอิน จอมภพเสินมู่ จอมภพเชียนหวี่และคนอื่นๆ มองดูเย่เฉินด้วยความตกตะลึง เย่เฉินยังมียานรบเทพปีศาจด้วยเหรอ?
นั่นคือยานรบเทพปีศาจ!
ในสมาพันธ์จอมภพทั้งหมดมีเพียงจอมภพหลิงหลงเท่านั้นที่มียานรบชั้นสุดยอดเหมือนกับยานรบเทพปีศาจ! เขาไม่รู้ว่าจะซื้อของอย่างยานรบเทพปีศาจได้ที่ไหน แม้ว่าเขาจะมีเงินก็ตาม!
“เนื่องจากเจ้าเป็นศิษย์ของจอมภพเสินมู่แล้ว ข้าจะไม่พรากศิษย์รักของคนอื่นไป นับจากนี้ไป เจ้าและสิงโตดาวเพลิงม่วงจะได้รับการปฏิบัติเช่นเดียวกับศิษย์สายตรงของข้า นอกเหนือจากข้อจำกัดบางประการ พื้นที่บนดาวหลัก เจ้าสามารถไปที่อื่นได้อย่างอิสระ ซึ่งรวมถึงศาลาห้องสมุด ศาลาอาวุธศักดิ์สิทธิ์ และอื่นๆ!"
จอมภพหลิงหลงกล่าว
ศาลาห้องสมุดของ สมาพันธ์จอมภพ เป็นสถานที่ที่ยอดเยี่ยม!
จอมภพเสินมู่มองไปที่เย่เฉินและพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม
“ขอบคุณมาก ท่านจอมภพหลิงหลง!”
เย่เฉินประสานมือของเขา เขาสังเกตเห็นการแสดงออกบนใบหน้าของจอมภพเสินมู่ เขาสันนิษฐานว่าสถานที่เช่นห้องสมุดและศาลาอาวุธศักดิ์สิทธิ์ไม่ใช่สถานที่ธรรมดา
“ข้าจะขอให้เสี่ยวหลินแนะนำศิษย์พี่น้องสองสามคนให้เจ้ารู้จักในภายหลัง!”
จอมภพหลิงหลงยิ้มเล็กน้อย
“จากนี้ไปเจ้าจะอยู่ในตำหนักศักดิ์สิทธิ์ของดาวหลัก ไม่จำเป็นต้องไปที่แดนศักดิ์สิทธิ์แสงดาวแล้ว”
หลังจากได้ยินสิ่งที่จอมภพหลิงหลงพูดแล้ว เย่เฉินก็เข้าใจทันที แม้ว่าแดนศักดิ์สิทธิ์แสงดาวจะเป็นที่รู้จักในฐานะสถานที่รวมตัวของเหล่าศิษย์อัจฉริยะ แต่ศิษย์อัจฉริยะที่แท้จริงล้วนอยู่ในตำหนักศักดิ์สิทธิ์ มิฉะนั้น แดนศักดิ์สิทธิ์แสงดาวจะไม่เพียงแต่มีหรงหยวนที่ได้รับการยอมรับให้เป็นลูกศิษย์ของจักรพรรดิหลัวอินเท่านั้น
เฉพาะผู้ที่เข้าใจรูปแบบเต๋ากาลอวกาศมากกว่าห้าแบบเท่านั้นที่สามารถเข้าร่วมตำหนักศักดิ์สิทธิ์ได้
อาจารย์สิงโตเป็นคนเดียวที่ไม่เข้าใจพลังของรูปแบบเต๋าห้ารูปแบบกาลอวกาศ แต่สามารถเข้าสู่ตำหนักศักดิ์สิทธิ์ได้เพราะเขาครอบครองร่างเทพสันโดษศักดิ์สิทธิ์!
แม้ว่าหรงหยวนจะเป็นศิษย์ของหลัวอิน แต่เขาไม่สามารถเข้าไปในตำหนักศักดิ์สิทธิ์ได้
โดยพื้นฐานแล้วตำหนักศักดิ์สิทธิ์นั้นเต็มไปด้วยลูกศิษย์สายตรงที่แท้จริงและผู้สืบทอดสายตรงของจอมภพต่างๆ บางคนเป็นลูกศิษย์ของผู้อาวุโสต่างๆ ของสมาพันธ์จอมภพ ในขณะที่คนอื่นๆ เป็นอัจฉริยะที่ค้นพบโดยจอมภพ เมื่อพวกเขาเดินทางไปทั่วโลก
เย่เฉินมีข้อสงสัยมากมายเกี่ยวกับการสนทนาระหว่างจอมภพหลิงหลงและจอมภพเสินเหยียนในงานชุมนุมวิทยายุทธ์ที่แท้จริง อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าไม่เหมาะสมที่จะถามคำถามเหล่านี้
“อีกร้อยปีต่อจากนี้ ดินแดนศักดิ์สิทธิ์จะเผชิญกับหายนะครั้งใหญ่ ข้าหวังว่าเจ้าจะร่วมมือกันเพื่อต่อต้านศัตรู!”
จอมภพหลิงหลงมองขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วถอนหายใจ
ภัยพิบัติครั้งใหญ่ในรอบร้อยปี? ภัยพิบัติอะไร?
“ให้ตายเถอะ มีภัยพิบัติครั้งใหญ่ในรอบร้อยปีเหรอ? ดูเหมือนว่าข้าจะต้องหนีไปอีกครั้งหลังจากอยู่ในสมาพันธ์จอมภพเป็นเวลาร้อยปี!”
อาจารย์สิงโตพึมพำอยู่ในใจ
จอมภพหลิงหลงถอนสายตาและมองอาจารย์สิงโตด้วยรอยยิ้มครึ่งหนึ่ง
อาจารย์สิงโตทันทีนั่งตรงนั้นด้วยสีหน้าตรงราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
จอมภพหลัวหยินเหลือบมองเย่เฉินแล้วพูดว่า
"เย่เฉิน เมื่อเจ้าทำให้หรงหยวนได้รับบาดเจ็บก่อนหน้านี้ เราได้ตรวจสอบเรื่องนี้แล้ว หรงหยวนคือคนที่โจมตีก่อน และข้าได้ลงโทษเขาอย่างหนักแล้ว แม้ว่าเจ้าจะมีความผิดอยู่บ้าง แต่ข้าจะไม่ติดตามเรื่องนี้เนื่องจากเจ้าได้รับเกียรติจากสมาพันธ์จอมภพ จากนี้ไปสมาพันธ์จอมภพจะห้ามมิให้เพื่อนศิษย์ฆ่ากันเอง!”
เสียงของจอมภพหลัวอินมีเกียรติและสง่างาม
แม้ว่าน้ำเสียงของหลัวอินจะรุนแรง แต่ก็ยุติธรรมและเย่เฉินก็ไม่รู้สึกรังเกียจ
ถ้าหรงหยวนไม่ได้เคลื่อนไหวครั้งแรก เย่เฉินก็คงไม่ต้องสนใจที่จะโต้เถียงกับเขา หากใครกล้ายั่วยุเขาในอนาคต เย่เฉินจะไม่แสดงความเมตตาใดๆ !
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น