เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 395 วังเบญจธาตุมิติเร้นลับ

ตอนที่  395  วังเบญจธาตุมิติเร้นลับ

 

ข้างในนั้นมีผู้เฒ่าหม่าไท่ผู้เซนต์ชื่อค้ำประกันให้เย่ว์หยางตอนที่สมัครเข้าหน่วยต่อต้านนักล่ามังกร  เมื่อเขาเห็นเย่ว์หยางแบกเป่าเอ๋อขี่คอวิ่งตรงเข้ามา เขาเปิดกลไกวงเวทเทเลพอร์ตทันที

เขายังพยายามถามต่อว่า “พ่อหนุ่ม, เจ้าไปเผชิญหน้ากับนักล่ามังกรมาหรือ?  ต้องการความช่วยเหลือจากองครักษ์เลือดเหล็กไหม?”

 “ไม่ล่ะ, ขอบคุณ” หลังจากพูดจบประโยค เขาก็หายไปพร้อมกับเป่าเอ๋อ

ที่ป่าหยกเขียวคราม, เจ้าอ้วนไห่, เย่คงและคนที่เหลือนั่งอยู่บนพื้นอย่างไม่อนาทรร้อนใจ

พี่น้องตระกูลหลี่กำลังขัดเช็ดอาวุธ  ขณะที่เสวี่ยทันหลางและองค์ชายเทียนหลัวนั่งขัดสมาธิอ่านหนังสืออยู่เงียบๆ สี่สาวคิวบัวร์กำลังเคี้ยวกินเนื้อย่าง ขณะที่เลโอ ทอเรนหัวหน้ากลุ่มระมัดระวังตัวแจ  สาวทอเรนฟ่านหลุนเถี่ยกำลังจิบเบียร์.. มีเพียงลีนกับแอนนากำลังค้นคว้าวงเวทผนึกบนผนังหิน

ตามการสืบค้นของพวกเขา วงเวทผนึกถูกเก็บรักษามาเป็นเวลานานและมีตะไคร่น้ำงอกกลบทับ  ถ้าไม่ใช่เพราะพลังงานที่วงเวทผนึกปล่อยออกมา สถานที่นี้คงเป็นสวรรค์ของบรรดาวัชพืช  วงเวทผนึกมีขนาดใหญ่เกินกว่า 10 เมตรทั้งโดยส่วนสูงและส่วนกว้าง มีสีเข้ม สัณฐานเป็นวงกลม และมีอักษรรูนสวรรค์ที่แตกต่างกันสี่ชนิดในสี่ด้าน คือด้านบน, ล่าง ซ้าย และขวา  ดูเหมือนว่าอักษรรูนเหล่านี้จะเชื่อมโยงถึงกัน แต่ก็ไม่เกี่ยวกัน และยังมีรูปแบบที่ซับซ้อนในศูนย์กลาง  แม้แต่ความรู้ของลีนและแอนนาก็ไม่สามารถบอกได้ว่าหมายถึงอะไร

 “อักษรรูนสวรรค์รอบๆ สามารถขยับได้  แต่ทำไมตรงกลางถึงขยับไม่ได้?”  หลังจากสำรวจดูรอบๆ แอนนาก็ตระหนักได้ว่าแก้วผลึกที่ฝังอยู่ในอักษรรูนสวรรค์สามารถหมุนได้  แต่ไม่ว่าพวกเขาจะขยับยังไง มันก็ยังคงเชื่อมอยู่กับอักษรรูนข้างๆ

 “มีรูในใจกลางอักษรรูนตรงกลาง เป็นไปได้ไหมว่าเราต้องใส่ผลึกเวทในนี้เพื่อสร้างแหล่งพลังงาน?” ลีนตระหนักว่ามีรูเล็กๆ อยู่ตรงกลาง

 “อย่าเพิ่งเปลืองเรี่ยวแรงเลย, รอให้พ่อครัวของท่านมาก่อน, เขาเข้าใจได้แน่นอน  คนผู้นั้นสามารถเขียนบทกวีรักด้วยภาษารูนสวรรค์ก็ยังได้ และทั้งหมดก็มีคุณภาพสูงทั้งนั้น”  เจ้าอ้วนไห่เป็นคนเกียจคร้าน เขายินดีให้เย่ว์หยางรับเรื่องนี้ไปจัดการดีกว่าเขาซึ่งไม่เข้าใจอะไรเลย

 “วันนี้เขาอาจไม่ว่างก็ได้  เราจะตามตัวเขาหลังจากที่เราตรวจดูก่อน”  สาวทอเรนฟ่านหลุนเถี่ยไม่ต้องการยอมรับว่านางมองเย่ว์หยางผิด และโทษว่าเย่ว์หยางหลอกลวงทุกคน

 “ถ้าเกิดเรื่องผิดพลาดล่ะ? เราจะทำยังไง?”  เย่คงแนะนำสาวทอเรนไม่ให้แตะต้องหิน

 “เรามีฮุยไท่หลางอยู่ด้วยไม่ใช่หรือ? มันเป็นอสูรในตำนาน!”  สี่สาวคิวบัวร์มั่นใจมาก ขณะที่พวกนางรู้สึกว่าอสูรในตำนานจะสามารถสร้างความสำเร็จใดๆ ในโลกก็ได้

 “เมี้ยวววว” ฮุยไท่หลางออกตัวอย่างสุภาพในตอนนี้  และบอกว่ามันไม่ได้รับภาระหนักขนาดนั้น

ด้วยความสงสัย ลีนวางผลึกเวทธาตุไฟในรูเล็กๆ

แต่บางทีระดับของมันต่ำเกินไป หรือมันอาจมีพลังน้อยเกินไป

หลังจากที่ผลึกเวทระดับสามเปล่งประกายระยะสั้น ผลึกเวททั้งหมดก็ไม่มีการตอบสนองอีกต่อไป แต่ประกายแสงชั่วแว่บนี้ทำให้ทุกคนปรารถนาจะค้นคว้าดูต่อไป เฮ้, มีบางอย่างเกิดขึ้น  ผลึกเวทสามารถเอาไปวางไว้ในรูได้จริงๆ  เจ้าอ้วนไห่และคนที่เหลือรายล้อมเข้ามา  ขณะที่บางคนหยิบผลึกเวทของพวกเขาออกมา   และคนอื่นๆ ลองวางศิลาแทน  จากนั้นชั่วขณะ ไม่มีผู้ใดรู้ว่าใครทำอะไร แต่วงเวทผนึกเปล่งแสงแพรวพราวครอบคลุมตัวทุกคน  ภายใต้สายตาของเจ้าอ้วนไห่, เย่คงและคนอื่นๆ ลูกกลมแสงเริ่มขยายอยู่ในใจกลางวงเวทผนึกขณะที่ประตูเทเลพอร์ตก่อตัวเป็นรูปเป็นร่างขึ้น

ลีนและแอนนาต้องการขอให้ทุกคนถอยออกมา  แต่ฟ่านหลุนเถี่ยผู้ห้าวหาญที่สุดและสี่สาวคิวบัวร์มีปฏิกิริยาเหมือนกับว่าพวกนางพบสมบัติลับในตำนาน

พวกนางกระชับอาวุธไว้แน่น จ้องดูประตูเทเลพอร์ตขณะที่เดินตรงเข้าไปอย่างระมัดระวัง

 “ฟ่านหลุนเถี่ย, ข้ารู้สึกว่าเราควรรายงานเรื่องนี้ให้สมาคมนักรบทราบ เราทุกคนไม่แน่ใจว่ามีอะไรอยู่ข้างใน, ฉะนั้นอย่าเสี่ยงดีกว่า”  ลีนเตือน

สาวทอเรนฟ่านหลุนเถี่ยมองดูประตูเทเลพอร์ตอย่างไม่เต็มใจนัก “บางทีอาจมีสมบัติลับอยู่ข้างในก็ได้, ถ้าเรารายงานขึ้นไป เราก็ได้รับรางวัลเพียงร้อยละห้า  เราน่าจะเข้าไปสำรวจดูสมบัติก่อน  หลังจากเก็บสมบัติได้แล้ว จากนั้นค่อยไปรายงานสมาคมนักรบก็ได้  ยังไงๆ พวกนั้นก็ต้องมาเอาสมบัติอยู่แล้ว  ดังนั้นถ้าเราสามารถเปิดประตูเทเลพอร์ตได้ในวันนี้  นั่นหมายความว่าเราก็มีวาสนาผูกพันกับสมบัติด้วย”

สี่สาวคิวบัวร์เห็นด้วยกับสิ่งที่ฟ่านหลุนเถี่ยพูด

เจ้าอ้วนไห่และคนที่เหลือก็หวั่นไหวเล็กน้อยเช่นกัน  พวกเขารู้สึกว่ามีสมบัติอยู่ในนั้นจริงๆ คงเป็นเรื่องน่าเสียดายหากต้องรายงานสมาคมนักรบและปล่อยให้พวกเขาขนสมบัติไป

ต่อให้ไม่มีสมบัติดีๆ อะไรเลย พวกเขาก็ยังอาจทำการสำรวจและฝึกฝนไปด้วยก็ยังได้

อาจจะมีกับดักมากมายอยู่ข้างใน  แต่ที่นี่ไม่มีผู้ใดอ่อนแอ  ถ้าพวกเขาปฏิบัติการร่วมกันและตื่นตัวไว้  อย่างนั้นก็จะไม่อันตรายเกินไป  ยิ่งกว่านั้น ยังมีฮุยไท่หลางที่เป็นอสูรในตำนานอยู่ด้วย  ถ้าพวกเขาไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้จริงๆ  พวกเขาก็สามารถใช้ศิลาเทเลพอร์ตหรือม้วนเวทเทเลพอร์ดไปรับตัวเย่ว์หยางได้

ตอนนี้มันจะเสียเปล่าที่พวกเขาเปิดประตูเทเลพอร์ตได้แล้วและต้องจากไปโดยไม่ได้สำรวจอะไรข้างในเลย

นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุด  พวกเขาต้องเข้าไปข้างใน ไม่ว่ายังไงก็ตาม

ลีนกับแอนนาเอนเอียงไปทางจะรายงานให้สมาคมนักรบขณะที่เย่คง, เจ้าอ้วนไห่และคนที่เหลือรู้สึกว่าแทนที่จะรายงานให้สมาคมนักรบทราบ  พวกเขาควรจะตามตัวเย่ว์หยางทันที  ถ้าเย่ว์หยางรู้ว่าพวกเขาไม่เก็บสมบัติหลังจากเปิดประตูเทเลพอร์ตได้ หรือว่าพวกเขาปล่อยมือให้สมาคมนักรบจัดการ เขาคงจะโกรธแน่นอน  เลโอทอเรนหัวหน้ากลุ่ม, เสวี่ยทันหลางและองค์ชายเทียนหลัวมีความเห็นว่ารอให้เป่าเอ๋อพาเย่ว์หยางมาก่อน  ขณะที่ฟ่านหลุนเถี่ยและสี่สาวคิวบัวร์รู้สึกว่า พวกเขาควรส่งคนไปสำรวจดูรอบๆ  ถ้าไม่เช่นนั้น เย่ว์หยางอาจดูถูกพวกเขาและหาว่าพวกเขาไร้ความสามารถ  ขณะที่พวกเขายังไม่ได้ข้อสรุป  พวกเขาตัดสินด้วยวิธีเป่ายิงฉุบ

สาวทอเรนฟ่านหลุนเถี่ยโชคดีเป็นผู้ชนะ  ดังนั้นนางชูขวานยักษ์และตัดสินใจเข้าไปสำรวจข้างใน

คณะสำรวจชุดแรก ประกอบด้วยฟ่านหลุนเถี่ยและสี่สาวคิวบัวร์

ที่ตามหลังมาติดๆ ก็คือเลโอทอเรนหัวหน้ากลุ่ม, เจ้าอ้วนไห่และเย่คง  จากนั้นก็เป็นเสวี่ยทันหลางและองค์ชายเทียนหลัว, แอนนา, ลีนและฮุยไท่หลางปิดท้ายขบวน

พี่น้องตระกูลหลี่รั้งอยู่ในกรณีเผื่อมีเหตุฉุกเฉิน  พวกเขาจะได้พาเย่ว์หยางมาช่วยเหลือทันที  หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง  เย่ว์หยางแบกเป่าเอ๋อวิ่งมาตลอดทางจนถึงที่นั่น  แต่เจ้าอ้วนไห่และคนที่เหลือได้ล่วงหน้าเข้าไปก่อน  ดังนั้นเขาจึงมาไม่ทันห้ามพวกเขา

 “อะไรกันนี่?  เดี๋ยวนี้ความกล้าหาญของพวกเจ้าเพิ่มมากขึ้นกว่าถังน้ำแล้วหรือนี่”  เย่ว์หยางพูดไม่ออก  พวกเขาพากันเข้าไปทั้งที่ไม่รู้เรื่องได้ยังไง?

ต่อให้มีสมบัติลับ  พวกเขาจะคว้ามาได้ง่ายๆ หรือ?

อักษรรูนสวรรค์บนผนังแสดงให้เห็นว่าเป็นประตูมรณะ และมีคำเตือนอย่างชัดเจนไม่ให้คนเข้าไป

แต่พวกเขาเข้าไปโดยไม่ทำความเข้าใจอักษรรูนเหล่านั้น

เขาไม่แน่ใจว่าเขาควรจะเรียกพวกนั้นว่ากล้าหรือประมาทกันแน่

พี่น้องตระกูลหลี่ได้รับคำสั่งให้รั้งอยู่  เหตุผลเป็นเพราะเย่ว์หยางต้องการให้พวกเขาป้องกันไม่ให้ผู้ใดมาทำลายประตูเทเลพอร์ต  และนอกจากนี้ถ้าผู้ใดในกลุ่มของเจ้าอ้วนไห่และคนที่เหลือออกมาข้างนอก  พวกเขาจะได้ช่วยได้  เขาไม่แน่ใจว่าประตูเทเลพอร์ตสามารถใช้ได้สองทางหรือไม่  ดูเหมือนกับเป็นเช่นนั้น  แต่เจ้าอ้วนไห่และคนที่เหลือยังไม่ออกมาทันที  ดังนั้นแม้ว่าประตูจะเข้าออกได้สองทาง  แต่มันคงไม่อยู่ในสองจุดที่พบได้บ่อย

เป่าเอ๋อแต่เดิมจะต้องอยู่  แต่นางยังเกาะหลังเย่ว์หยางและยืนยันว่าจะเข้าไปด้วย

ถ้าเย่ว์หยางปฏิเสธนาง  นางจะร้องไห้จนน้ำตาท่วมป่าหยกคราม

อย่างไรก็ตาม มีโลกคัมภีร์อยู่ด้วยเสียอย่าง เขาสามารถจับนางโยนเข้าไปได้ทุกเมื่อ ถ้าสถานการณ์ทำให้เขาจำเป็นต้องทำเช่นนั้น  เย่ว์หยางมั่นใจว่าปกป้องเป่าเอ๋อได้

เขาตกลงยอมพาเด็กสาวเข้าไปด้วยพลางจูงมือนางเดินเข้าไปในประตูเทเลพอร์ต  หลังจากมึนงงในช่วงเวลาสั้นๆ ก็ถูกส่งเข้าไปในพื้นที่ซึ่งแตกต่าง เย่ว์หยางพบว่าเขาอยู่ในมิติที่เป็นเอกเทศ  รู้สึกเหมือนอยู่ในวิหารสิบสองนักษัตร ขณะที่มันเต็มไปด้วยด้วยพลังที่ถูกจำกัด  แม้ว่าเขาจะมีพลังปราณก่อกำเนิดก็ตาม  แต่ก็ไม่สามารถใช้ได้แม้แต่น้อย  เย่ว์หยางเรียกคัมภีร์อัญเชิญออกมาและตระหนักว่าเขาสามารถเรียกอสูรออกมาได้ตัวเดียว ไม่มากไปกว่านั้น  เขาตกใจขณะที่ข้อจำกัดพลังยังเข้มงวดมากกว่าวิหารสิบสองนักษัตรเสียอีก  เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

หลังจากลองดูแล้ว  เย่ว์หยางก็ตระหนักได้ว่า ใครก็ตามที่เข้ามาในมิติเร้นลับนี้จะต้องพบกับความยากลำบาก

ข้อจำกัดที่นี่ เข้มงวดจนน่าขนลุก

นักสู้จะไม่สามารถใช้พลังหลักของเขาได้และสามารถใช้ได้เพียงอสูรอัญเชิญตัวเดียว  อสูรสายเสริมพลังและอสูรสายธาตุเฉพาะแสดงว่าไร้ประโยชน์และอสูรรูปแบบเฉพาะจะอ่อนแอลงถึงสิบเท่า  มีแต่อสูรสายนักสู้สามารถใช้พลังได้ครึ่งหนึ่ง  ไอ้มิติเร้นลับบ้าบอนี่พยายามจะทำอะไรกันแน่?  อสูรแบบไหนกันที่ถูกผนึกไว้ที่นี่? สายเสริมพลังและสายธาตุเฉพาะไร้ประโยชน์งั้นหรือ?

ยิ่งคิดเย่ว์หยางรู้สึกงงมากยิ่งขึ้น เป็นไปได้ไหมว่าอสูรเสริมพลังล้วนๆ หรืออสูรเฉพาะธาตุจะถูกผนึกไปด้วย

ข้างหน้าเขาไม่มีร่องรอยที่เจ้าอ้วนไห่, เย่คงและคนที่เหลือทิ้งเอาไว้และไม่มีกลิ่นประจำตัวของฮุยไท่หลางเช่นกัน

เขาหันหน้าไปเจอทางเดินที่ดูเหมือนเขาวงกตอยู่ข้างหน้า  เย่ว์หยางสามารถสรุปได้เกือบทันทีว่าทางเข้าประตูเทเลพอร์ตเป็นแบบสุ่มและไม่มีจุดแน่นอนตายตัว

จากจุดนี้ ดูเหมือนทุกคนจะถูกแยกออกจากเย่ว์หยาง เขาห่วงเป่าเอ๋อและคอยจูงมือนางไว้  สำหรับเจ้าอ้วนไห่และเย่คงน่าจะไม่เป็นไร เพราะต่อให้ปราศจากความช่วยเหลือของสัตว์อสูรของพวกเขาและพลังตนเอง  แต่พวกเขาก็ยังหนีและป้องกันตัวเองได้  แต่ชีวิตของแอนนากับลีนจะลำบาก เนื่องจากอสูรพวกเขาเป็นอสูรสายธาตุเฉพาะ ไม่สามารถทำอะไรได้ในมิติเร้นลับนี้

ทำนองเดียวกับเลโอทอเรนหัวหน้ากลุ่ม, ฟ่านหลุนเถี่ยและสี่สาวคิวบัวร์ พวกเขาทุกคนเป็นอสูรประเภทเสริมพลังล้วนๆ

เสวี่ยทันหลางและองค์ชายเทียนหลัวมีอสูรที่แข็งแกร่งที่สุดก็คือยักษ์หิมะและดาวตกเพลิงฟ้าก็ยังไร้ประโยชน์ในมิตินี้  แต่พวกเขามีอสูรสายรบและยังร่วมพลังกันอีก พวกเขาคงไม่เจอเรื่องลำบากมากนัก  โชคดีที่พี่น้องตระกูลหลี่ไม่ได้เข้ามา  ถ้าพวกเขาเข้ามาก็จะตกอยู่ในสถานการณ์คล้ายๆ คนอื่น

มิติเร้นลับนี้ไม่ธรรมดา  เย่ว์หยางไม่เคยเห็นพื้นที่ซึ่งจำกัดพลังอย่างนี้มาก่อน

ตั๊กแตนมัจจุราชถูกลดพลังลงครึ่งหนึ่งไม่สามารถควบคุมร่างมันได้ขณะที่มันมักชนถ้ำเสมอขณะที่บิน  ดังนั้นเย่ว์หยางจึงต้องเรียกมันกลับและเปลี่ยนให้อสูรหุ่นกล เหยี่ยวพายุระดับเงินออกมา

คาดไม่ถึงว่าหุ่นกลเหยี่ยวพายุไม่ได้รับผลจากข้อจำกัดใดๆ เลย และดูเหมือนว่าพลังของมันจะเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าขณะต่อสู้แน่

พอถึงตอนนี้เย่ว์หยางเข้าใจถึงสิ่งที่เกิดขึ้น

ในมิติเร้นที่ประหลาดนี้  มีเพียงอสูรหุ่นกลที่เป็นอิสระจากข้อจำกัด  จากตรงนี้  เห็นได้ชัดว่ามีอสูรหุ่นกลถูกผนึกอยู่ภายในวงเวทผนึกโบราณ  อย่างนั้นพวกมันปกป้องอะไรอยู่ที่นี่? มีสมบัติอยู่จริงๆ หรือ? หรือว่ามีปีศาจชั่วร้าย?  เย่ว์หยางยิ่งอยากรู้มากยิ่งขึ้น

หลังจากที่เดินอยู่ในอุโมงค์คดเคี้ยว  เย่ว์หยางจึงพบทางออก

มีแท่นกว้างและมีมุกราตรีลูกหนึ่งทำให้แท่นนั้นเปล่งแสงสว่างเหมือนเวลากลางวัน

มีอสูรหุ่นหลายกลุ่มคอยลาดตระเวนเป็นจังหวะ ทุกตัวเป็นอสูรทองแดงระดับสิบ  ขณะที่หัวหน้ากลุ่มเป็นอสูรเงินระดับสิบ  บนกลางแท่นมีหุ่นขนาดยักษ์ใหญ่กว่าสี่ตัวเป็นรูปพยัคฆ์, เสือดาว, สิงโตและหมาป่า ทุกตัวเป็นอสูรทองระดับสิบ

ภายใต้อุ้งเท้ามันคือฝาปิดทำด้วยอักษรรูนสวรรค์  มันอาจเป็นทางเข้ามิติในระดับถัดไปก็เป็นได้

หรืออาจนำไปสู่ห้องลับที่เต็มไปด้วยสมบัติก็เป็นได้

 “มีบางอย่างผิดปกติ  ข้ารู้สึกว่ามีกลิ่นไม่ดี”  เย่ว์หยางขมวดคิ้วขณะที่เขาคิดอย่างหนัก  พอเห็นฉากข้างหน้าทำให้เขาเข้าใจบางอย่างได้

เพียงแต่เขายังจับใจความหลักไม่ได้

เขาแค่ต้องก้าวออกไปหาความจริง  แต่เขาไม่สามารถทำเช่นนั้นได้

เป่าเอ๋อหลบอยู่ข้างหลังเย่ว์หยาง ลืมอันตรายที่อยู่รอบๆ ตัวนางไปสิ้นเชิง  “ดูเหมือนว่าเราไม่สามารถสู้กับพวกมันได้  ข้าไม่อาจแสดงพลังได้เต็มที่  ทำไมถึงมีอสูรหุ่นมากมายนัก  พวกมันดูเหมือนกองทัพสำหรับข้า หรือว่านี่คือสุสานของจักรพรรดิองค์หนึ่ง?  มีทหารองครักษ์คอยปกป้องสุสานของเขา” เป่าเอ๋อพึมพำ

นางพูดคำเหล่านั้นตามปกติ  แต่เย่ว์หยางรู้แจ้งปัญหาทันทีที่ได้ยินคำพูดนาง

เขาเข้าใจว่านี่คล้ายกับตำหนักหุ่นของเย่ว์กงมาก..

นี่คือวังห้าธาตุในตำนาน  น่าจะเป็นเรื่องที่เคยพูดไว้จากบันทึกความทรงจำของมารดาสหายผู้น่าสงสาร  นี่คือตำหนักทองจากในบรรดาตำหนักทั้งหมด นอกนั้นก็มี ไม้, น้ำ, ไฟและทราย!