Panlong ตอนที่ 1-19 วิญญาณในแหวนมังกรขนด (2)

ตอนที่  1-19  วิญญาณในแหวนมังกรขนด (2)

จักรวรรดิพูเอนท์ดำรงอยู่มาเป็นเวลานานมาก และอาณาจักรถูกสร้างเมื่อแปดพันปีมาแล้ว  จักรวรรดิพูเอนท์ดำรงมาได้สามพันปี แต่ในที่สุดก็ถูกทำลายจนได้  ดินแดนที่เป็นอาณาจักรพูเอนท์เดิมถูกแย่งชิงกันและผนวกเข้าเป็นดินแดนชายแดนของสหภาพศักดิ์สิทธิ์และพันธมิตรมืด

กล่าวอีกอย่างหนึ่ง....

 

ตลอดเทือกเขาอสูรศักดิ์สิทธิ์  สิบสองอาณาจักรและสามสิบสองแคว้นเคยเป็นของจักรวรรดิพูเอนท์มาก่อน  จากมุมมองนี้เพียงอย่างเดียว ใครๆ ก็บอกได้ทันทีว่านี่เคยเป็นจักรวรรดิที่ยิ่งใหญ่มาก่อน

แต่จักรวรรดิพูเอนท์ถูกทำลายนานมาแล้ว

 “เกินกว่าห้าพันปีมาแล้วเหรอ?”  ชายชราผมขาวตะลึงอยู่ชั่วขณะ  และจากนั้นก็ถอนหายใจ “ไม่มีทางที่ข้าจะรู้ถึงเวลาที่ผ่านไปจากภายในโลกของแหวน  คาดไม่ถึงเลยว่าเวลาผ่านไปจะเหลือแต่ข้าอยู่ในโลก เกินกว่าห้าพันปีแล้วสินะที่ประเทศชาติของข้าล่มสลาย”

 “ปู่! ท่านพูดเรื่องอะไรน่ะ? ข้าสับสนไปหมดแล้ว”

ลินลี่ย์มีความรู้สึกว่าความคิดของเขาถูกยัดโคลน  ผู้เฒ่าผู้นี้ไม่รู้มาจากไหน จู่ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นและอ้างว่าเป็นจอมเวทผู้วิเศษยุคจักรวรรดิพูเอนท์ซึ่งถูกทำลายมานานห้าพันปีแล้ว  ยังมีเรื่องอะไรที่ไร้สาระมากไปกว่านี้อีก?

ลินลี่ย์ยังสงสัยว่าเขากำลังฝันไป

 “เด็กน้อย” ชายชราผมขาวมองดูลินลี่ย์ ยิ้มพลางกล่าวว่า “แหวนที่เจ้าคล้องอยู่บนอกคือวัตถุศักดิ์สิทธิ์ที่ข้าเคยใช้มาแล้ว นามว่าแหวนโลกา”

 “เดี๋ยว  เดี๋ยว  เดี๋ยว!”

ลินลี่ย์โพล่งขึ้นมาทันที “แหวนโลกาเหรอ?  แหวนที่อยู่บนหน้าอกข้าถูกบรรพบุรุษในตระกูลข้าทิ้งไว้  มีชื่อว่าแหวนมังกรขนด!”

 “แหวนมังกรขนด? มันถูกตั้งชื่อว่าแหวนมังกรขนดแทนชื่อเดิมหรือ?”  ชายชราพูดอย่างประหลาดใจ

ลินลี่ย์ตกตะลึง

 “ชื่อเดิม?  ท่านหมายความว่ายังไง, ชื่อเดิม?”  ลินลี่ย์มองชายชราอย่างสงสัย

ถึงตอนนี้ชายชราเริ่มหัวเราะ “โอว, แหวนมังกรขนด ต้องเป็นชื่อที่เจ้าตั้งให้เองแน่  หรือบางทีคงเป็นชื่อที่ญาติผู้ใหญ่ของเจ้าตั้งให้ เมื่อตอนที่ข้าพบแหวนนี้แต่เดิม  ข้าค้นดูจากเอกสารทุกอย่าง ก็ไม่ได้ข้อมูลแต่อย่างใด  ดังนั้นข้าถือสิทธิ์ตั้งชื่อเองว่าแหวนโลกา  แต่เดิมทีจะเรียกแหวนนี้ว่ายังไง ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน”

 “โอ, ท่านปู่ ท่านเลือกชื่อเองได้ดีเหมือนกัน  แต่ตอนนี้มันเป็นของข้าแล้ว และข้าเรียกมันว่าแหวนมังกรขนด”  ลินลี่ย์ค่อนข้างยืนกราน

 “ก็ได้, ก็ได้ เรียกว่าแหวนมังกรขนดก็ได้ ถ้าเจ้าต้องการ”  ชายชราหัวเราะ ไม่ต้องการจะต่อล้อต่อเถียงกับลินลี่ย์

 “ท่านปู่, ท่านบอกเหตุผลข้าได้ไหม ทำไมท่านเพิ่งจะปรากฏตัวออกมาจากแหวนมังกรขนด?”  ลินลี่ย์ตั้งคำถาม

ชายชรายิ้ม  “ในปี 4280 ตามปฏิทินยูลาน  ข้า..”

พอได้ยินเช่นนี้  ลินลี่ย์ลอบตกใจ “ปี 4280?  ปีนี้คือปี 9990!”

 “ในปี 4280 ตามปฏิทินยูลาน ข้าเผชิญหน้ากับศัตรูเก่าของข้า จอมเวทผู้วิเศษระดับเซียนนามว่าฮาเมลิน และเราทั้งสองต่อสู้กัน คิดไม่ถึงเลยว่านักสู้ระดับเซียนคนที่สองจะลอบทำร้ายข้า  ในที่สุด ข้าพ่ายแพ้และร่างของข้าถูกทำลาย ข้าไม่ต้องการให้ฮาเมลินศัตรูของข้าจับวิญญาณข้าไปทรมาน  ดังนั้นข้าจึงผนึกตนเองไว้ในแหวนโลกะ.. เอ๊ย..แหวนมังกรขนดวงนี้”  ชายชราเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีต

 “แหวนมังกรขนดนี้ เป็นของที่น่าอัศจรรย์มาก ไม่ปรากฏกลิ่นอายของวัตถุวิเศษแต่อย่างใด  แต่ประโยชน์ของมันเทียบได้กับสิ่งประดิษฐ์ของเทพเจ้า  เมื่อข้าผนึกวิญญาณข้าไว้ในแหวน  ฮาเมลินและคนอื่นมองหาข้าอยู่เป็นเวลานาน  แต่ก็ไม่อาจหาข้าพบได้  นี่ก็ต้องขอบคุณแหวนมังกรขนดเช่นกัน” ชายชรายิ้มขณะพูด

ลินลี่ย์ลอบพยักหน้า

ลักษณะของแหวนมังกรขนดความจริงดูธรรมดามาก  ในฐานะที่เป็นสมาชิกของตระกูลเก่า ลินลี่ย์นับว่ามีสายตาอยู่เหมือนกัน

ตามปกติ  ของมีค่าอย่างน้อยจะต้องมีกลิ่นอายของธาตุบางอย่าง  แต่แหวนมังกรขนดนี้ดูเหมือนเป็นของธรรมดา ไม่มีอะไรมาก ดูไร้ค่า

 “ท่านปู่!  ท่านบอกว่าห้าพันปีที่แล้ว ท่านถูกจอมเวทผู้วิเศษระดับเซียนและนักรบระดับเซียนลอบทำร้าย และจากนั้นท่านผนึกตนเองไว้ในแหวนใช่ไหม?  และแหวนนี้เป็นสิ่งประดิษฐ์ที่มีพลังเท่ากับสิ่งประดิษฐ์ศักดิ์สิทธิ์?” ลินลี่ย์พูดในที่สุด

 “ถูกแล้ว” พอเห็นว่าลินลี่ย์เข้าใจ, ท่านผู้เฒ่ามิได้ทำเช่นไร ได้แต่ยิ้มและพยักหน้าให้

 “อย่างนั้น ท่านปู่, ท่านปรากฏตัวออกมาจากแหวนนี้ได้ยังไง?”  ลินลี่ย์มองดูชายชราอย่างระมัดระวัง

ชายชราหัวเราะขณะอธิบาย “ความจริง เมื่อข้าผนึกวิญญาณไว้ในแหวนมังกรขนด  ข้าก็ถูกขังอยู่ในแหวน  จนกระทั่งเมื่อมีเจ้าของแหวนคนใหม่ ข้าจึงถูกปล่อยให้ออกมาได้”

 “กลายเป็นเจ้าของแหวนคนใหม่เหรอ?

 “ถูกแล้ว โดยผ่านการหยดเลือดลงบนแหวนมังกรขนด”  ชายชราหัวเราะ

ลินลี่ย์ขมวดคิ้วขณะพึมพำ “หยดเลือดลงบนแหวน?”  เขาหน้ามุ่ยขณะพยายามทบทวนถึงเรื่องที่เกิดขึ้น  ทันใดนั้นลินลี่ย์จำได้ว่าเมื่อก้อนหินกรีดสร้างแผลที่ศีรษะเขา  เลือดไหลรดเสื้อผ้าและหน้าอกเขาเป็นส่วนใหญ่ จากนั้นคงซึมไปรดลงบนแหวน 

 “โอ  อย่างนั้นนั่นก็เป็นการทำให้ข้าเป็นเจ้าของแหวนมังกรขนดสินะ”  ลินลี่ย์พยักหน้า

 “ถูกแล้ว  ตอนนี้ หลังจากที่เจ้ากลายเป็นเจ้าของแหวนมังกรขนดแล้ว ข้าก็สามารถแยกตัวออกมาจากแหวนได้  และจะได้สัมผัสกับอากาศในทวีปยูลานอีกครั้ง”  รอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้าของชายชรา “เอาล่ะ เด็กน้อย ข้าเพิ่งบอกนามของข้าไปแล้ว แต่เจ้าล่ะ ชื่ออะไร?”

ลินลี่ย์ยิ้มสดใส “ข้าชื่อลินลี่ย์!  ลินลี่ย์ บาลุค”

 “ลินลี่ย์, เป็นชื่อที่ดี” ชายชรายิ้ม

 “ท่านปู่, ท่านจะต้องผูกพันอยู่กับแหวนไม่สามารถได้รับอิสรภาพตลอดไปอย่างนั้นหรือ?”  ลินลี่ย์รู้สึกเสียใจต่อเขา

ชายชรายิ้มและพยักหน้า  “ลินลี่ย์,  เจ้าต้องรู้ไว้ว่าเมื่อคนส่วนใหญ่ตาย  วิญญาณของพวกเขาจะต้องไปสู่ปรภพ  แต่เพราะข้าเป็นจอมเวทผู้วิเศษระดับเซียน  ทันทีที่ข้าตาย  พลังจิตของข้ายังคงรูปที่เหมือนกายหยาบเดิมได้  นั่นคือเหตุผลเดียวที่ข้าต้านทานการเพรียกหาจากปรภพและผนึกตนเองไว้ในแหวนมังกรขนด  ตอนนี้ มีเพียงหนทางเดียวที่ข้าจะไปจากแหวนได้ คือใช้พลังจิตของข้าที่เหลือให้หมด”

 “ใช้พลังจิตที่เหลือทั้งหมดหรือ?” ลินลี่ย์ไม่ค่อยเข้าใจ

 “สิ่งที่เราเรียกกันว่าพลังจิต, ผี ก็อาจเรียกว่า พลังวิญญาณก็ได้  เมื่อพลังจิตของคนถูกใช้ไปอย่างเต็มที่  วิญญาณของพวกเขาจะกระจายไปตามธรรมชาติ กล่าวอีกอย่างก็คือ  เมื่อพลังวิญญาณข้าสลายไป  ก็จะพ้นจากขอบเขตอำนาจของแหวนมังกรขนด”  ชายชรากล่าวอย่างใจเย็น “แต่สถานะปัจจุบันนี้ ก็ดีเหมือนกัน  แม้ว่าข้ายังถูกจองจำอยู่ในแหวนมังกรขนด ป้องกันมิให้ข้าห่างจากแหวนเกินกว่าสามเมตร  ก็นับว่าไม่เลวเกินไปนัก”

หัวใจลินลี่ย์สั่นสะท้าน

ทันใดนั้น ในใจลินลี่ย์รู้สึกสงสารเห็นใจชายชราผู้นี้

 “หึหึ ลินลี่ย์  ข้าพอใจมากอยู่แล้ว เจ้าไม่รู้เรื่องนี้  แต่...ถ้าวิญญาณข้าถูกฮาเมลินจับได้ จะต้องประสบชะตาเลวร้ายยิ่งกว่าตาย” ชายชราถอนหายใจ

 “ปู่! ท่านบอกว่าท่านคือเดลิน โคเวิร์ทใช่ไหม?  ให้ข้าเรียกท่านว่าปู่เดลินได้ไหม?” ลินลี่ย์พูดขึ้นทันที

เดลิน โคเวิร์ทเป็นจอมเวทผู้วิเศษผู้ยิ่งใหญ่แห่งจักรวรรดิพูเอนท์ ดังนั้นเขาจึงมีสถานะที่สูงส่ง  คราวนั้นเขาถูกจัดอยู่อันดับบุคคลห้าสุดยอดในทวีปยูลาน  เขาพลาดท่าเสียทีเพราะถูกจอมเวทผู้วิเศษฮาเมลินและนักรบระดับเซียนอีกคนหนึ่งลอบทำร้าย

อย่างไรก็ตาม...

เดลิน โคเวิร์ทไม่เคยมีลูก ไม่เคยมีหลาน  พอได้ยินลินลี่ย์เรียกเขาว่าปู่เดลิน  หัวใจของเดลิน โคเวิร์ทที่ว้าเหว่มานานหลายพันปีพลันรู้สึกอบอุ่น

 “ได้สิ ได้” เดลิน โคเวิร์ทรู้สึกมีความสุขมาก

ทันใดนั้นแววตื่นเต้นปรากฏอยู่ในดวงตาของลินลี่ย์ “ปู่เดลิน, เมื่อครู่นี้ท่านบอกว่าท่านเป็นจอมเวทผู้วิเศษ อย่างนั้นท่านสอนวิธีใช้เวทให้ข้าได้ไหม?” หัวใจของลินลี่ย์กำลังพองโต  คนที่อยู่ต่อหน้าเขาคือจอมเวทผู้วิเศษระดับเซียนอายุห้าพันปี”

ในใจลินลี่ย์นึกถึง มังกรลมกรดร่างมหึมา, ระบำอสรพิษเพลิงที่น่าหวาดหวั่น และก้อนหินนับไม่ถ้วนที่ตกลงมาจากฟ้าปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง  รวมทั้งบุรุษชุดเทาที่ยืนอยู่บนมังกรดำ

เขาปรารถนาลึกๆ ว่าสักวันหนึ่ง...

เขาจะก้าวไปยืนอยู่บนศีรษะของมังกรดำเช่นกันและทำให้ท้องฟ้าสั่นสะเทือน

เดลิน โคเวิร์ทลูบเคราสีขาว นัยน์ตาของเขาเป็นประกายพูดว่า “แน่นอนว่าข้าสอนเจ้าได้! ปู่เดลินของเจ้าคือจอมเวทผู้วิเศษระดับเซียนสายธาตุดิน  และในบรรดาองค์ประกอบธาตุทั้งหมด  ธาตุดินมีความแกร่งกล้ามากที่สุด”  ขณะที่เขาอธิบายเกี่ยวกับเวท  เดลิน โคเวิร์ทก็เริ่มตื่นเต้น