ยอดยุทธไร้เทียมทาน ตอนที่ 3 กระทิงบ้าอาโมรี่

ตอนที่  3  กระทิงบ้าอาโมรี่

“ถังเทียน!  ออกมาสู้กับข้า!”

เสียงโหวกเหวกดังมาจากประตูหน้าโรงเรียนปลุกถังเทียนให้ตื่นจากภวังค์ ขณะนั่งพักอยู่ในสนามฝึกใต้แสงแดดจ้า

ชั่วโมงเรียนฝึกฝนใกล้จะจบอยู่แล้ว  หลังจากช่วยแก้ไขข้อผิดพลาดของนักเรียนไม่กี่คนเสร็จ  ถังเทียนพบว่าพวกนักเรียนไม่มีแก่จิตแก่ใจฝึกฝนวิชาต่อสู้พื้นฐานและไม่สนใจอะไรอย่างอื่น  ดังนั้นเขาจึงหาที่ๆ แสงอาทิตย์ส่องถึงแล้วงีบหลับ

 

 “น่ารำคาญ ชิบ!” ถังเทียนพึมพำก่อนจะพลิกตัวหลับต่อ

 “ถังเทียน!  แกมันขี้ขลาด, มาสิโว้ย, มาสู้กับข้า!”  เสียงโวยวายท้าทายยังดังมาถึงสนามฝึกอีกครั้ง

นักเรียนที่กำลังฝึกวิชาต่อสู้ขั้นพื้นฐาน มองถังเทียนด้วยสายตาแปลกประหลาด

หรือว่ารุ่นพี่ถังเทียนจะหาเรื่องยุ่งยากใส่ตัว?

มีบุรุษเพียงคนเดียว ตัวสูงล่ำสันที่บุกรุกเข้ามาในสนามฝึกฝนมองดูเหมือนโคถึก  เขายังคงสบถด่าสอดส่ายสายตาค้นหาใครบางคน

พวกนักเรียนกระโดดหนีด้วยความกลัว  ด้วยความห้าวขนาดนั้น เขากล้าบุกเข้ามาในสนามฝึกฝนได้  ขณะที่นักเรียนบางส่วนสังเกตเห็นเครื่องหมายบนตัวของบุรุษนั้นอดไม่ได้ที่จะโพล่งขึ้นด้วยความตกใจ

 “สถาบันเหมิ่งโซ่ว!”

สีหน้าของนักเรียนใหม่ทุกคนเปลี่ยนไป

สถาบันเหมิ่งโซ่วเป็นสถาบันที่มีระดับสูงมากติดอันหนึ่งในสามในเมืองซิงฟง  ส่วนสถาบันแอนดรูว์อยู่ในลำดับที่สิบ

จึงไม่ต้องสงสัยว่าที่พวกนักเรียนถึงกับสีหน้าซีดเผือด  สถาบันเหมิ่งโซ่วมักจะเป็นคู่แข่งกับสถาบันแอนดรูว์มาโดยตลอด  แม้ว่าพวกเขาจะไม่ถูกมองว่าเป็นศัตรู  แต่ก็ไม่นับว่าเป็นมิตรอย่างแน่นอน  ยิ่งกว่านั้น สิ่งที่ทำให้ครูอาจารย์และนักเรียนสถาบันแอนดรูว์รู้สึกอับอายก็คือ  สถาบันแอนดรูว์มีแนวโน้มประสบความสำเร็จลดลง เมื่อเทียบกับสถาบันเหมิ่งโซ่วที่มีโอกาสก้าวหน้ามากขึ้น

พวกเขาผลิตนักเรียนชั้นยอดออกมาหลายคน  และพวกเขาก็เป็นนักเรียนระดับคุณภาพสูงทั้งนั้น

สถาบันเหมิ่งโซ่วมีความเชี่ยวชาญในการฝึกอบรมการต่อสู้  ภายในสถาบันนั้น  ถ้ามีการต่อสู้กัน ทางสถาบันจะไม่ห้าม  แต่พฤติกรรมนั้นจะได้รับการสนับสนุน  แน่นอนว่าพวกนักเรียนที่ได้รับการส่งเสริมทุกคนกล้าหาญและเข้มแข็ง  นักเรียนจากสถาบันทั่วไปดูเหมือนจะอ่อนแอมากเมื่อสู้กับพวกเขา

นักเรียนจากสถาบันเหมิ่งโซ่วกล้าบุกเข้ามาในสถาบันแอนดรูว์ เป็นเรื่องน่าขันเกินไป

 “ฮ่าฮ่า, ถังเทียน, ในที่สุดฉันก็เจอแกจนได้! มาเลย อย่าให้ฉันเสียเวลา มาสู้กัน ฉันจะให้แกได้ลิ้มรสหมัดของอโมรี่”  เสียงหัวเราะของเขาดังลั่นไปทั่วสนามฝึก

 “เจ้าวัวบ้า อาโมรี่!”  ใครบางคนปากอ้าตาค้าง

 “อาโมรี่เป็นใคร? เขาดังมากนักเหรอ?”  นักเรียนใหม่ถามด้วยความสงสัย

นักเรียนใหม่กลืนน้ำลายเพราะความกลัวอาโมรี่  เขายังไม่อาจหยุดจ้องอโมรี่ได้และพูดว่า “เขาเป็นนักเรียนปีสองของสถาบันเหมิ่งโซ่ว ถึกและเถื่อน เป็นนักเรียนที่มีคุณสมบัติโดดเด่น  เขามักชอบทะเลาะต่อสู้และถูกมองว่าเป็นนักสู้ระดับสุดยอดในสถาบันเหมิ่งโซ่ว ตอนนี้รุ่นพี่ถังเทียนเจอปัญหายุ่งยากเสียแล้ว”

 “เขาแข็งแกร่งขนาดนั้นเชียวหรือ?”

 “เขาเป็นนักสู้อยู่ในลำดับเจ็ดในสถาบันเหมิ่งโซ่ว”  นักเรียนคนพูด

ทุกคนอ้าปากค้าง

เขาถูกจัดให้อยู่ในอันดับเจ็ดของนักสู้ทั้งสถาบันเหมิ่งโซ่ว!

มีเพียงสิบสุดยอดในสถาบันแอนดรูว์ถึงจะดีพอสู้กับเขาได้ และถังเทียนไม่ได้รวมอยู่ในนั้น

 “แย่แน่ๆ” ใครบางคนโพล่งออกมาโดยไม่รู้ตัว

หลายๆ คนไม่อาจทนดูภาพนี้ได้  ถูกย่ำยีโดยนักเรียนจากสถาบันคู่แข่งเป็นเรื่องน่าอดสูเกินไป

แต่พวกเขาก็ยังต้องการเป็นพยานในฉากที่อัปยศทั้งหมด

นักเรียนสองสามคนกำลังเสียใจว่า ทำไมพวกเขาต้องมาเข้าเรียนในวันนี้?

อาโมรี่ตัวตรงตระหง่านบดบังแสงอาทิตย์ที่ส่องลงบนตัวของถังเทียน   เสียงดังลั่นของเขาทำให้ถังเทียนสะดุ้ง  เขารู้แล้วว่าการพยายามหลับของเขาถูกรบกวน  และปาดเช็ดน้ำลายที่อาโมรี่ถ่มใส่หน้าผากออกและลุกนั่งอย่างไม่เต็มใจนัก

เขาชูมือทั้งสองขึ้นอย่างเฉื่อยชาพูดว่า “เออ..ฉันแพ้แล้ว  ยอมแพ้ว่ะ!”

สีหน้าท่าทางที่ดูสงสารเห็นอกเห็นใจของนักเรียนบางส่วนชะงักค้างทันที

นักเรียนหญิงคนหนึ่งอดไม่ได้ที่จะถากถาง “รุ่นพี่ถังเทียน  มีคนเหยียบย่ำรุ่นพี่ รุ่นพี่ไม่พยายามต่อสู้ ก็ยอมแพ้พวกเขาอย่างนั้นหรือ?”

 “ใช่แล้ว!  สู้ตอบโต้ไม่ได้เป็นเรื่องหนึ่ง  แต่ถ้ารุ่นพี่ไม่พยายามดูแล้ว รุ่นพี่จะยังเป็นลูกผู้ชายอีกหรือ?”  เด็กนักเรียนหญิงอีกคนหนึ่งพูดอย่างขุ่นเคือง

เมื่อเด็กนักเรียนหญิงสองคนพูดถากถางถังเทียน  นักเรียนคนอื่นก็เริ่มพูดเช่นกัน เสียงโต้เถียงกันในสนามฝึกเริ่มดังขึ้น นักเรียนวัยเยาว์และแข็งแรง เห็นการยอมแพ้ต่อคู่ต่อสู้โรงเรียนอื่นของถังเทียนทันทีก็เริ่มดูแคลนเขา

 “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพวกแกด้วยเล่า ถ้าฉันจะยอมแพ้?”  ถังเทียนถาม

ทุกคนชะงัก

จากนั้นก็ส่งด่าระเบ็งเซ็งแซ่

 “คุณพระช่วย! ทำไมโรงเรียนของพวกเราถึงได้มีคนแบบนี้?  ช่างน่าขายหน้ามากเสียจริง!”

 “เขาไม่ใช่ลูกผู้ชาย!  คุณเชียนฮุ่ยเห็นเขาดีตรงไหน?  สงสัยว่าเธอคงไม่ต่างกับดอกไม้ที่ปักอยู่บนมูลโค!”

 “ชั่วโมงเรียนต่อไป ฉันจะไม่ยอมมาฝึกแล้ว!  รังเกียจเจ้าคนอันธพาลแบบนี้  เขากล้าดียังไงถึงได้ยอมแพ้เจ้าบัดซบจากสถาบันเหมิ่งโซ่วได้”

…

 “อาโมรี่, ปล่อยฉันไปเถอะ  ฉันยอมแพ้แล้วนี่”  ถังเทียนไม่สนใจสายตาทุกคนและจ้องมองอาโมรี่ด้วยความรู้สึกสัตย์ซื่อและจริงใจ

อาโมรี่จ้องมองและคว้าคอเสื้อของถังเทียนยกขึ้นและตะโกน “มาสิวะ, ไอ้กระจอกถัง มาสู้กันซักยกนึง! ห้าปีกับการฝึกวิชาต่อสู้พื้นฐานของแก  มีแต่วิชาปากแข็งอย่างนั้นหรือ? แกต้องการสร้างวิทยายุทธชนิดใหม่ใช่หรือเปล่า ไอ้กระจอกถัง, อย่ามาโกหกฉัน”

ไอ้กระจอกถัง...

แต่ละครั้งที่เขาได้ยินเช่นนี้ เขาขมวดคิ้วทุกครั้ง  แม้ว่าเราจะรู้เพียงวิชาต่อสู้ขั้นพื้นฐาน แต่ชื่อนี้มันออกจะ...

มันข่มเหงกันเกินไป!

 “เราไม่เคยพบคนที่ดื้อดึงยืนกรานอย่างหมอนี่เลย” ถังเทียนคิด

อาโมรี่ถ่มน้ำลายขณะพูด “มาสิโว้ย, ไอ้กระจอกถัง ให้ฉันได้เห็นประจักษ์ว่า วิทยายุทธใหม่ของแกจะมีอะไรบ้าง  สำหรับเรื่องคุณเชียนฮุ่ย  คนชนะเท่านั้นถึงมีสิทธิ์ทำให้เธอชอบได้ เข้าใจไหม ไอ้กระจอกถัง..”

...กล้าเอ่ยชื่อของเชียนฮุ่ยออกมา...

แก.. เจ้าวัวโง่เง่าตัวนี้ ชื่อของเชียนฮุ่ยสมควรให้แกเอ่ยเรียกได้ตามพอใจหรือ?

นี่เป็นการแสดงถึงการหวงแหนเชียนฮุ่ย

แม่งเอ๊ย..

ถังเทียนเบิกตากว้าง หน้าตาของเขาแฝงแววอำมหิต มือขวาของเขาดูเหมือนอสรพิษพันรอบแขนของอาโมรี่ทันที นั่นเป็นเคล็ดพื้นฐานวิชาหมัด  ด้วยความเร็วเพียงชั่วประกายไฟ มือซ้ายถังเทียนก็คว้าเอวของอาโมรี่ไว้แล้วใช้เคล็ดพื้นฐาน คว้า

 “ฮ่าห์!” ถังเทียนคำรามลั่น จับร่างที่ล่ำสันของอาโมรี่ยกขึ้นเหนือศีรษะและทุ่มลงพื้นทันที

 “ไอ้วัวงี่เง่า มันเกินไปแล้วที่เรียกชื่อเชียนฮุ่ยตรงๆ!  ตายเสียเถอะแก”

ครั้งหนึ่งบังเอิญอาโมรี่ผ่านไปทางสถาบันแอนดรูว์เห็นถังเทียนกำลังวิวาทกับคนอื่น  หลังจากนั้นเขาคันไม้คันมืออยากจะสู้กับถังเทียน และไม่พูดพล่ามทำเพลง เขาวิ่งเข้าลุยใส่ถังเทียน

แต่สามารถบอกได้ว่าถังเทียนแค่ฝึกวิทยายุทธพื้นฐานที่หลากหลาย และแน่นอนว่าเขาใช้แต่วิทยายุทธพื้นฐานเข้าต่อสู้กับถังเทียน

เหมือนกับโดนมัดมือทั้งสอง อาโมรี่โดนถังเทียนกระหน่ำใส่ไม่ยั้ง

ไม่เพียงแต่อาโมลี่จะไม่โกรธเท่านั้น  เขายังได้เพิ่มความแข็งแกร่งอีกด้วย ที่คาดไม่ถึงก็คือยังมีคนที่แข็งแกร่งกว่าเขาในด้านวิชาต่อสู้พื้นฐาน

เขาตามหาร่องรอยของถังเทียนได้อย่างรวดเร็ว  ข้ามภูเขาสามลูกเพื่อมาสู้กับเขา  แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขามาถึงสถาบันแอนดรูว์

เขามักจะพ่ายแพ้ถังเทียนอย่างหมดท่าเสมอ

อาโมรี่กระตือรือร้นมาท้าสู้บ่อยครั้ง และเขาก็ได้ตระหนักถึงจุดอ่อนของถังเทียน

อาโมรี่ปลิวเหมือนกระสอบทราย  ดูเหมือนเขาว่าเขากำลังจะร่วงลงพื้นอย่างหนัก  แต่อาโมรี่พลิกตัวอย่างคล่องแคล่วและยืนกับพื้นอย่างปลอดภัย

ความรู้สึกตื่นเต้นที่ไม่เหมือนใครปรากฏอยู่ในแววตาเหมือนวัวของอาโมรี่  เขาถ่มน้ำลาย  แกสมควรถูกเรียกว่าเจ้าถังวิชาพื้นฐาน  ควบคุมพลังได้สมบูรณ์แบบ ท่าต่อสู้พื้นฐานสมบูรณ์แบบ  พลังแข็งแรงสมบูรณ์แบบ โอว...นี่ทำให้ตื่นเต้นจริงๆ เจ้าถังวิชาพื้นฐาน มาสู้กันซักตั้ง”

ถังเทียนคร้านจะพูดพล่ามกับเขา และรู้ว่าถ้าเขาไม่เอาชนะเจ้าสัตว์ป่าที่อยู่ต่อหน้าเขา  อย่างนั้นเขาไม่มีวันสงบได้

เขาไม่สนใจนักเรียนอื่นๆ ที่อยู่ในสนามฝึกเลย

เขาเพิ่มพลังที่ขา ขณะที่ทั้งตัวพุ่งเข้าหาอาโมรี่เหมือนลูกศรที่ยิงออกจากคันธนู ในชั่ววินาทีที่ขาของเขาสัมผัสพื้น เขาบิดเอวปล่อยหมัดขว้างขั้นพื้นฐาน

เพียงชั่วพริบตาของอาโมรี่ เขาบิดเอวปล่อยหมัดขว้างออกไปพร้อมกัน

หมัดทั้งสองปะทะกันอย่างไม่น่าดูนัก

ปั้ก!

อากาศโดยรอบระเบิดออกในขณะที่นิ้วทุกนิ้วในหมัดของพวกเขาปะทะกัน  ปล่อยให้นักเรียนโดยรอบปากอ้าค้างด้วยความประหลาดใจ

เงาทั้งสองเซถอยออกมาสามก้าว

นักเรียนที่กำลังอารมณ์เดือดดาลยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนกับรูปปั้น ทุกสรรพสำเนียงเงียบสงบขณะที่พวกเขาจ้องมองสนามด้วยสายตาว่างเปล่า...

ผลออกมาคือเสมอกัน....

หมัดของพวกเขาคู่คี่สูสีกันอย่างแท้จริง

เป็นไปได้อย่างไร... นี่เป็นไปได้อย่างไร!

สถาบันเหมิ่งโซ่ว... กระทิงบ้าอาโมรี่... อันดับเจ็ดของโรงเรียน.. สู้เสมอกัน...

นัยน์ตาของอาโมลี่เป็นประกาย  เขารู้ว่าเมื่อหมัดปะทะกัน ความพ่ายแพ้ของเขาก็สิ้นสุดลง

ถ้าวัดกันที่พลังล้วนๆ เขาจะดีกว่าถังเทียน  แต่ขณะที่หมัดทั้งสองปะทะกัน พวกเขาก้ำกึ่งกันอย่างคาดไม่ถึง

นี่แสดงให้เห็นว่า พลังหมัดของถังเทียนมีประสิทธิภาพมากกว่าตัวเขาเอง

เป็นไปตามคาด เขาคู่ควรกับฉายาว่า ถังเทียนผู้มีพื้นฐานสมบูรณ์แบบ

ช่วงเวลานี้ ถังเทียนเป็นเหมือนเสือชีตาห์ ด้วยท่าทีจริงจังและเหี้ยมหาญ  แม้ว่าปกติเขาจะดูเหมือนคนเกียจคร้าน  แต่เมื่อใดก็ตามที่เขาเริ่มสู้  เขาจะมีจิตใจจดจ่อและเล่นงานคู่ต่อสู้ให้น่วม

ปึ้ก!

ทั้งคู่แลกหมัดและเท้าไม่หยุด

ทั่วทั้งสนามฝึกถูกการต่อสู้ครั้งนี้ดึงดูดความสนใจ  อาโมรี่มีรูปร่างล่ำสูงใหญ่ไม่เหมือนคนอื่นเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเหมือนวัวกระทิง  ส่วนถังเทียนกลับตรงกันข้าม  เขาฝึกฝนศิลปะการต่อสู้พื้นฐานในแขนงต่างๆ มาห้าปี  กล้ามเนื้อทุกส่วนฝึกฝนจนสมบูรณ์แบบ ร่างสูงโปร่งกระชับได้สัดส่วนและเต็มไปด้วยพลังงาน

การฝึกเทคนิควิทยายุทธขั้นพื้นฐาน ไม่ได้ลึกซึ้งถึงขนาดยากเข้าถึงได้ ทุกคนสามารถทำได้อย่างง่ายๆ  แต่ในเงื้อมมือของคนทั้งสองนั้น กลับเต็มไปด้วยพลังทำลาย

ทุกครั้งที่อาโมรี่ต่อยจะเต็มไปด้วยพลังรุนแรงและความตั้งใจทำลายอยู่ด้วย

ในทางตรงกันข้าม พลังโจมตีของถังเทียนจะว่องไว เรียบง่ายและระเบิดพลังออกไปในวินาทีสุดท้าย

ทั้งสองฝ่ายตั้งใจสู้กันอย่างแน่วแน่  แต่ละหมัดที่ปะทะกัน ทำให้นักเรียนที่รุมล้อมดูถึงกับตกใจหน้าถอดสี  ความเข้มแข็งและความเร็วที่น่าตระหนก  ความแม่นยำของเคล็ดวิชาที่ใช้ออก  ไม่มีข้อผิดพลาดสักนิด มันเต็มไปด้วยพลังรุนแรงอย่างเห็นได้ชัด

ถ้าพวกเขาคนใดคนหนึ่งต้องเผชิญการโจมตีที่รุนแรงอย่างนั้น พวกเขาคงพ่ายแพ้ย่อยยับไปนานแล้ว  นักเรียนใหม่ที่เพิ่งเข้าศึกษาในสถาบันจ้องดูอย่างซึมเซา

เป็นไปได้จริงๆ หรือที่ใครบางคนสามารถเรียนรู้วิชาต่อสู้พื้นฐานได้หลากหลายแขนงอย่างถ่องแท้

ถังเทียนไม่ได้สังเกตว่าคนรอบข้างจะมองเขาเช่นไร  ในสายตาของเขาปัจจุบันนี้มีแต่เจ้าวัวบ้าเท่านั้น

ความเชี่ยวชาญเคล็ดการต่อสู้ระดับพื้นฐานของอาโมรี่อยู่ในระดับสูงกว่าคนอื่นๆ  และความแตกต่างของพลังความแข็งแกร่งก็ไม่ใช่แค่เพียงเล็กน้อย  นี่ก็ยังไม่ทำให้ถังเทียนชะงักได้  ทั้งที่ระดับการฝึกฝนของอาโมลี่ยังสูงส่งกว่า  ตราบใดที่ทอดเวลายาวนานเพื่อให้ชำนาญเคล็ดต่อสู้พื้นฐาน  เขาก็จะเอาชนะอุปสรรคได้

สำหรับการฝึกฝนเทคนิควิชาต่อสู้พื้นฐานล้วนๆ เป็นเวลาห้าปี ขณะที่ถูกคนอื่นที่ใช้เวลาฝึกฝนน้อยกว่ามากเอาชนะได้ทำให้ผู้ฝึกเป็นจำนวนมากรู้สึกท้อแท้

แต่ถังเทียนไม่ได้ท้อแท้แม้แต่น้อย  เขายังคงเชื่อมั่นเคล็ดการฝึกฝนของตนเอง และเจ้ากระทิงบ้ากลับเอาเรื่องเชียนฮุ่ยออกมายั่วอย่างคาดไม่ถึง

ตายเสียเถอะ ไอ้วัวโง่!