เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 405 หัวใจธรณีสารและโคเงา

ตอนที่  405  หัวใจธรณีสารและโคเงา

เจ้าอ้วนไห่มาสมทบกับลีน, แอนนา, เสวี่ยทันหลางและองค์ชายเทียนหลัว  เดินตามรอยเท้าของฮุยไท่หลางไป  พวกเขาจึงได้ออกจากตำหนักเพลิงมุ่งสู่ตำหนักดิน  ขณะเดียวกัน เย่ว์หยางกำลังตบไหล่จ้าวปฐพีปลอบใจเขา “แพ้หรือชนะล้วนเป็นเรื่องขี้ผง  ลูกผู้ชายปล่อยวางกันได้อยู่แล้ว  เอาอย่างนี้เป็นไง  ข้าจะทิ้งหมาป่าดินและแมงมุมทรายไว้ให้เจ้า  พวกมันเป็นลูกน้องของเจ้า  ข้าจะเอาพวกมันไปได้ยังไงกัน?  ข้าเกรงใจเจ้า และข้าจะให้เงินหมื่นเหรียญทองไว้กับเจ้า  เพราะเจ้าก็รู้ว่าข้าไม่ต้องการเงินนั้น  แต่ข้าต้องการสมบัติที่ข้าชนะจากเกมตังเตและเกมห้าแถว  โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกมแข่งฉี่ไกล ข้าต้องการหัวใจธรณีสาร  เจ้าคงต้องให้ข้า เพราะลูกผู้ชายพูดแล้วไม่ควรคืนคำ  แน่นอนว่าเจ้าไม่ชอบอย่างนี้ ข้าได้ยินมาจากปีศาจไม้หมื่นปีที่ตำหนักไม้มาแล้วว่า เจ้าเป็นยอดฝีมือทางการพนันที่รักษาคำพูดเสมอ และเจ้าก็ไม่ตีโพยตีพายมากนักเมื่อเจ้าแพ้!”

จ้าวปฐพีเริ่มมีความคิดอยากฆ่าตัวตาย

เขาเสียใจมาก เขารู้ผลของการเล่นพนันของพวกเขาแล้ว  เขาไม่อาจสู้เย่ว์หยางได้ โดยเฉพาะเกมฉี่ไกล เขาไม่คาดว่าเขาจะแพ้ในที่สุด

หัวใจธรณีสารเป็นสมบัติที่มีค่าที่สุดในตำหนักดิน ใครก็ตามที่สามารถหลอมรวมกับมันได้จะสามารถดูดซับพลังจากดินได้ไม่มีขีดจำกัด

จ้าวธรณีสูญเสียสมบัติมีค่าและหาได้ยากในการแข่งขันว่าใครฉี่ไกลที่สุด  ผลกระทบเช่นนี้ถือว่ามากเกินไปหน่อยสำหรับจ้าวปฐพี  โชคดีที่เย่ว์หยางยังมีน้ำใจเหลือหมาป่าดิน, แมงมุมทราย, ตะกวดผาและงูดำดินไว้ให้  มิฉะนั้นจ้าวปฐพีจะต้องเหลือตัวคนเดียวแน่นอน

 “.....” เย่คง, เลโอทอเรนหัวหน้ากลุ่ม, สี่สาวคิวบัวร์, นายกององครักษ์เลือดเหล็กและนักผจญภัยอื่น ทุกคนมองด้วยอาการงุนงง  พวกเขาไม่เคยนึกฝันเลยว่าจ้าวปฐพีจากตำหนักดินจะตกอยู่ในสภาพเสียใจเช่นนั้น

 “เอาล่ะ, ว่ากันต่อ ถ้าเจ้าให้หัวใจธรณีสารกับข้า  ข้ารู้ว่ามันมีค่าต่อเจ้า แต่ที่สำคัญคือเจ้าแพ้ไปแล้ว  เอาอย่างนี้เป็นไง เจ้าอยู่ที่นี่คนเดียวไม่เบื่อหรือไง? ในอนาคต ข้าจะช่วยประชาสัมพันธ์ให้คนมาเที่ยวมาเล่นกับเจ้าที่นี่  พวกเขาโง่กันทั้งนั้น  ดังนั้นข้ารับรองได้ว่าเจ้าจะต้องเอาชนะพวกนั้นได้ง่าย ก็เหมือนตอนที่เจ้าเพิ่งเอาชนะเจ้าโง่เย่คงก่อนนั้นไง  อีกอย่างหนึ่ง ข้าพนันได้ว่าเจ้าไม่รู้ว่าข้ามีความเชี่ยวชาญอักษรรูนสวรรค์  ข้าสามารถจารึกอักษรรูนสวรรค์บนศีรษะ, ไหล่, อกและแขนของเจ้า  เจ้าต้องการกายเพชรไหม? ข้าช่วยให้เจ้าได้กายเพชรเช่นกัน”  เย่ว์หยางวางเงินมากมายและพยายามให้ได้รับหัวใจธรณีสาร

 “จริงเหรอ?”  การได้กายเพชรเป็นสิ่งเย้ายวนใจจ้าวปฐพี และอักษรรูนสวรรค์ก็ทำให้เขาตื่นเต้นยิ่งขึ้น

 “ข้าคงไม่ยอมเปิดเผยฝีมือข้าแน่  ถ้าข้าทำให้เจ้ามีกายเป็นเพชรไม่ได้  อย่าว่าแต่เพียงแค่นั้นเลย  ข้ายังทำให้บริวารของเจ้าเป็นยักษ์ทอง, ยักษ์เงินและยักษ์ทองแดงก็ยังได้ ข้ารับรองเรื่องนั้นได้”  เย่ว์หยางตบอกด้วยความมั่นใจ

หลังจากเย่ว์หยางสะบัดลิ้นเกลี้ยกล่อมไปมา  ในที่สุดจ้าวปฐพีก็ยอมเอาหัวใจธรณีสารออกมาอย่างไม่เต็มใจนัก

เขาส่งมอบให้เย่ว์หยางด้วยมือที่สั่นเทา โดยไม่กล้ามองดูมัน

เย่ว์หยางเอื้อมมือไปรับและรีบเก็บเข้าไปในโลกคัมภีร์ด้วยความไวที่เร็วกว่าแสง  จากนั้นเขาสั่งให้โคเงาอาหมันทางความคิดให้ผสานสมบัตินั้นเข้ากับตัวนาง  เพื่อที่ว่าจ้าวปฐพีจะได้ไม่สามารถคิดเป็นอย่างอื่นต่อไป

หัวใจธรณีสารเป็นสมบัติเช่นใดกันแน่?

สำหรับอสูรบิน ของเช่นนี้เป็นเหมือนกับซี่โครงไก่ (ความหมายคืออร่อย แต่มีคุณค่าน้อย)

แต่สำหรับอสูรที่ไม่ถนัดในการบินและเก่งในการสู้ระยะประชิด  มันกลับเป็นสมบัติที่ไม่มีใดเปรียบ ทรงค่าสูงสุด

หลังจากผสานเข้ากับหัวใจธรณีสาร  สัตว์อสูรจะมีภูมิคุ้มกันต่อการโจมตีในสายธาตุดินทุกชนิด ไม่ว่าจะเป็นฝังดิน, ดินทรายถล่ม พายุทราย  ผลกระทบของการดูดซับพลังงานสายธาตุดินทั้งหมด อย่างเช่น ผลึกเวทสายธาตุดิน, แร่ธาตุ, และอัญมณีสายธาตุดิน ก็จะทำได้ดีขึ้นเป็นสิบเท่า  อสูรหุ่นสายธาตุดินทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นโกเลมศิลา, งูแพรศิลาและยักษ์ภูผาจะไม่มีความเป็นปฏิปักษ์  และทำเหมือนกับว่าอสูรนั้นเป็นฝ่ายเดียวกัน

สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คืออสูรที่เป็นเจ้าของหัวใจธรณีสารจะสามารถดูดซับพลังงานจากธาตุดินได้ไม่สิ้นสุด  ตราบใดที่เท้าของมันยังสัมผัสอยู่บนพื้น  ดังนั้นมันจะไม่มีทางอยู่ในสภาพที่หมดพลัง

ผลกระทบของนางพญากระหายเลือดจากการใช้หัวใจธรณีสาร  จะไม่มีผลอะไรมากนัก เพราะส่วนใหญ่นางจะต่อสู้ในอากาศ

แต่สำหรับโคเงาอาหมัน  ทันทีที่ผสานเข้ากับหัวใจธรณีสาร  นางจะกลายเป็นโคเงาสาวที่ไม่มีทางเหน็ดเหนื่อยจากการต่อสู้

ในโลกคัมภีร์ ภายใต้สายตาที่อิจฉาของนางพญากระหายเลือดหงและนางพญาดอกหนามมงกุฏทองตั่วตั่ว  โคเงาอาหมันเริ่มดูดซับและผสานเข้ากับหัวใจธรณีสาร  แม้ว่าการผสานกันอาจต้องใช้เวลานานมาก  แต่ทันทีที่ทำสำเร็จ  โคเงาอาหมันจะยกระดับกลายเป็นอสูรศักดิ์สิทธิ์ระดับสองดาว  ไม่เพียงแต่นางจะมีพลังมากขึ้น แต่นางจะกลายเป็นผู้ที่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยจากการต่อสู้  นางจะกลายเป็นฝันร้ายของคู่ต่อสู้ของนาง  จะไม่มีสิ่งอื่นที่น่ากลัวยิ่งกว่าอสูรพิทักษ์ผู้ครอบครองทักษะเนตรประหารและท่าย่ำที่ทรงพลัง ทั้งยังได้รับหัวใจธรณีสาร นางจะเป็นผู้เชี่ยวชาญในการต่อสู้ระยะประชิด

โคเงาสาวผู้ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย  ถ้าใครได้ยินอย่างนี้  ต่อให้เป็นนักสู้อย่างซุ่นเทียนจักรพรรดิแห่งจื่อเว่ยและองค์ชายเงาดำ  พวกเขาคงต้องมึนชาเพราะตกใจเป็นแน่

แน่นอนว่า เย่ว์หยางต้องทุ่มเทไปมากเพื่อให้ได้หัวใจธรณีสารเช่นกัน

นอกจากต้องรีดเค้นสมองพยายามหาวิธีเอาชนะจ้าวปฐพีแล้ว  เย่ว์หยางยังคงใช้อักษรรูนสวรรค์และกายเพชรหลอกล่อจ้าวปฐพีให้ยอมมอบหัวใจธรณีสารให้เขา

ในสายตาของเย่ว์หยาง อะไรก็ตามที่สามารถแลกเปลี่ยนหัวใจธรณีสารได้ เขาก็จะใช้สิ่งนั้นไปต่อรอง

เขาใช้เวลาครึ่งวันและต้องเปลืองพลังปราณก่อกำเนิดไปมาก

เย่ว์หยางจารึกอักษรรูนสวรรค์บนศีรษะ, ไหล่, อก, หลัง, แขนและเข่าของจ้าวปฐพี  เขาจารึกอักษรรูนสวรรค์ว่า “สมดุล” ที่กึ่งกลางคิ้วของจ้าวปฐพี คำว่า “เพชร”ตรงตำแหน่งหัวใจและ “ที่กักเก็บพลัง” บนท้องของเขา  ด้วยความช่วยเหลือของอักษรรูนทั้งสามนี้ ร่างของเขาจะค่อยๆ กลายเป็นเพชร  ทันทีที่ร่างของเขาเปลี่ยนเป็นเพชรโดยบริบูรณ์  พลังรบของเขาจะเพิ่มพูนขึ้นอย่างน้อยสิบเท่า

สำหรับคำถามที่ว่า เขาจะเปลี่ยนไปเป็นอสูรระดับเพชรได้หรือไม่  เย่ว์หยางรู้สึกว่าโอกาสเป็นไปได้ไม่สูงนัก

การได้กายเพชรยังไม่เท่ากับกลายเป็นอสูรชั้นเพชร

กรณีแรกเป็นเรื่องของรูปแบบกายภาพ ขณะที่อีกกรณีหนึ่งเป็นเรื่องของระดับชั้น  เหมือนในกรณีที่ของที่สร้างด้วยทองอาจจะไม่ใช่สมบัติชั้นทองก็ได้

ช่วงเวลาที่ดีที่สุดที่ทำให้จ้าวปฐพีกลายเป็นอสูรระดับเพชรได้นั้นจบลงแล้ว  ถ้าไม่มีอุบัติเหตุใดๆ  เขาคงทำได้แต่เพียงพัฒนาพลังต่อสู้เท่านั้น  แต่ระดับกับชั้นของเขานั้นคงที่แล้ว

แต่ถึงอย่างนั้น จ้าวปฐพีกับกายเพชรก็นับว่าเป็นลักษณะที่ยอดเยี่ยมแล้วแม้จะอยู่นอกตำหนักดินก็ตาม  อารมณ์ของจ้าวปฐพีค่อยชุ่มชื่นขึ้นบ้างหลังจากเห็นสิ่งที่เย่ว์หยางมอบให้เขา

แสงทองเริ่มฉายส่องประกายขึ้นมา  ร่างของจ้าวปฐพีเผชิญกับการเปลี่ยนแปลงหลังจากเย่ว์หยางใช้ปราณก่อกำเนิดเชื่อมอักษรรูนสวรรค์เข้าด้วยกัน

ร่างศิลาของเขาเดิมแต่ก่อนนั้นเริ่มมีเม็ดเพชรผุดขึ้น

แม้ว่าจะมีเพชรผุดขึ้นมาไม่กี่เม็ด  แต่จะไม่มีปัญหาสำหรับจ้าวปฐพีในการได้รับกายเพชรเมื่อเวลาผ่านไป

พอคิดว่าจ้าวปฐพีสูงห้าสิบเมตรหนัก 2-3 ร้อยตันมีร่างกายเป็นเพชรทำให้หลายๆ คนสั่นสะท้าน  ยังดีที่เขามักอยู่ในตำหนักดินอยู่เสมอ  ถ้าเขาออกไปนอกตำหนักดินได้ แมมมอธทอง, อสูรโคโดศึก, ปีศาจเบเฮมอธโบราณและแม้แต่มังกรดำนรกก็คงต้องเผ่นหนีเมื่อเห็นเขา

เมื่อเจ้าอ้วนไห่และคนที่เหลือตามมาทันเย่ว์หยาง  เขาก็ทำให้บริวารทั้งหมดของจ้าวปฐพีทั้งหมดมีร่างทอง, เงินและทองแดงเสร็จสิ้นแล้ว

ไม่ใช่เพียงแค่นั้น  เย่ว์หยางยังคงให้คำแนะนำบางอย่างกับจ้าวปฐพีอีกด้วย “ฟังให้ดีนะ, สหายข้า! เจ้าสามารถเริ่มเก็บค่าธรรมเนียมที่นี่ได้  เก็บรวบรวมค่าธรรมเนียม เจ้าเข้าใจไหม?  ก็หมายถึงว่าเก็บเงินจากนักผจญภัยที่ผ่านมาเที่ยวที่นี่ทุกคน  มั่นใจได้เลยว่านี่เป็นกฎแน่นอน  ลองคิดดูนะ เจ้าเป็นเจ้าของที่นี่  มันจะไม่น่าอายไปหน่อยเหรอ หากเจ้าปล่อยให้พวกเขามาและไปเมื่อใดก็ได้ที่พวกเขาพอใจ?  และเจ้าไม่เบื่อหรือไง?  ด้วยเงินขนาดนั้น  เจ้าสามารถเล่นพนันกับพวกเขาก็ได้ แต่จงจดจำไว้ด้วยว่าเจ้าไม่ควรเอาของบางอย่างมาเดิมพัน  อย่าทำอย่างที่เคยทำเช่นเดิมพันด้วยหมาป่าดินและแมงมุมทรายทั้งหมด เอาแค่พนันด้วยเงินของเจ้ากับพวกเขาก็พอ  พวกเขาก็สามารถสูญเสียสมบัติให้เจ้าได้  แต่เจ้าต้องเก็บบริวารและสมบัติไว้กับตัวเจ้า.. ใช่แล้ว เจ้าฉลาดมาก  ดูเหมือนว่าเจ้าจะเข้าใจคำพูดของข้า  หลังจากเจ้ามีสมบัติแล้ว ข้าจะมาเยี่ยมและแลกเปลี่ยนกับเจ้าอีก  ตอนนี้ข้ากำลังศึกษาอักษรรูนสวรรค์ ขอให้เชื่อใจข้า, เนื่องจากเจ้าก็เป็นสหายที่ดีที่สุด  ข้าไม่หลอกเจ้าแน่นอน!”

โอวเกินและองครักษ์เลือดเหล็กมองดูพลางเหงื่อตกไปพลาง  เจ้าอ้วนไห่และคนที่เหลือพยักหน้ารับรองว่าเย่ว์หยางเป็นเด็กดี บางวันยังช่วยจูงมือคนแก่ข้ามถนน  และบางคราก็ฆ่าคนชิงสมบัติในบางโอกาส

ทุกคนมองดูโดยไม่กล้าส่งเสียงสักแอะ

เหตุผลนั้นง่ายดาย  แม้แต่คนโง่ก็รู้ว่า การขัดใจเย่ว์หยางส่งผลให้ตายอย่างอเนจอนาถยิ่งกว่าโดนจ้าวปฐพีทุบบี้แบนจนกลายเป็นเนื้อเละ

ฮุยไท่หลางรายงานสิ่งที่เกิดขึ้นที่ตำหนักไฟกับเย่ว์หยาง  แล้วส่งหินตาไฟจากนัยน์ตาของจ้าวเพลิงนรกให้เย่ว์หยาง  หวังจะให้เย่ว์หยางยกย่องและรับรองมัน  สำหรับภูตเพลิงปฐพี  นางทำตัวเหมือนเด็กที่แอบกินขนมหวาน ลอบดูดพลังจากแก่นเวทเพลิงปฐพีและหันไปดูปฏิกิริยาของเย่ว์หยาง  พอเห็นว่าเขาไม่ได้คัดค้านไม่ให้นางทำเช่นนั้น  นางจึงดูดพลังงานอีกจำนวนหนึ่ง.. ดูคล้ายๆ กับเวลาเมื่อเย่ว์ซวงแอบกินขนมหวานทั้งที่มารดายังปรามอยู่

ในที่สุด นางเห็นว่าฮุยไท่หลางได้รับคำชมเชยหลังจากส่งมอบศิลาไฟ  นางจึงต้องการส่งมอบสมบัติให้เย่ว์หยางเพื่อรับคำชมเช่นกัน

แต่นอกจากแก่นเวทเพลิงปฐพีแล้ว นางไม่มีสมบัติอะไรอย่างอื่น

เย่ว์หยางทำเป็นไม่เห็นความขัดแย้งและความลังเลใจของนาง  หลังจากผ่านไปชั่วขณะ  ในที่สุดภูตเพลิงปฐพีก็ยอมส่งมอบให้เย่ว์หยางอย่างไม่เต็มใจนัก  มองดูน่าเวทนา  เย่ว์หยางพยักหน้า

เขายกแก่นเวทเพลิงปฐพีขึ้นดู และจากนั้นก็วางไว้ในมือนางอีกครั้ง

พอเห็นว่าเย่ว์หยางพยักหน้าและคืนสมบัติกลับมาให้นาง  ภูตเพลิงปฐพีมีการพัฒนาทางอารมณ์  รู้สึกตื่นเต้น

นางกอดสมบัติเหาะขึ้นไปสูงเป็นพันเมตรบินไปทั่วๆ บริเวณ

ดูเหมือนว่านางต้องการใช้การกระทำแสดงให้รู้ว่านางตื่นเต้นแค่ไหน นางไม่ได้รู้ตัวเลยว่าการกระทำของนางนั้น คล้ายการกระทำของมนุษย์เพียงไหน

แม้ว่านางยังห่างจากการเป็นอสูรศักดิ์สิทธิ์และยังต้องได้ความรู้สึกซับซ้อนของมนุษย์  ด้วยการฝึกฝนของเย่ว์หยาง  นางได้เริ่มต้นเส้นทางใหม่แล้ว

 “เกิดอะไรขึ้นกับนกของเจ้า?”  เย่คงชี้ไปที่นกนางนวลสายลมที่อยู่บนหัวเจ้าอ้วนไห่

 “อย่ามาถามข้าเลย” เจ้าอ้วนไห่อยากร้องไห้เมื่อนึกถึงนกตัวนี้

 “มันดูฉลาดมากเลยนะ”  องค์ชายเทียนหลัวและเสวี่ยทันหลางพยักหน้ายอมรับตรงจุดนี้

 “พระเจ้า, ทายกันแม่นมาก  เพราะมันฉลาดเกินไปจนข้าดูโง่ไปเลยน่ะสิ...” ก่อนที่เจ้าอ้วนไห่จะพูดจบประโยค นกนางนวลพ่นแส้สายลมใส่ศีรษะเจ้าอ้วนไห่  ตอนนี้มันรู้วิธีควบคุมพลังของมันแล้ว  ไม่เพียงแต่ไม่ทำร้ายผิวของเขาเท่านั้น  แต่มันทำให้ผมของเขายุ่งเหยิงเหมือนรังนก  เจ้าอ้วนไห่นั่งเศร้าหลบมุม ได้แต่เล่าเรื่องของเขาหลังจากที่โดนเหล่าสหายรบเร้ากดดันให้เล่าถึงเรื่องของมัน

ผลก็คือ ทุกคนหัวเราะกันถ้วนหน้า

นกนางนวลตัวนี้ได้ทำสัญญาเรียบร้อยแล้ว  แต่มันก่อกบถได้เร็วยิ่งนัก

ตอนแรกมันมีความภักดีมากเหมือนกับอสูรที่ทำสัญญาตัวอื่น  แต่พอเจ้าอ้วนไห่บ่นมากเข้า  ความภักดีของมันก็เลยลดฮวบฮาบกลายเป็นขบถทันที  การกระทำเช่นนี้ทำให้ความตั้งใจเยาะเย้ยมันของเจ้าอ้วนไห่ล้มเหลว และความทุกข์ทรมานเข้ามาแทนที่  นางนวลสายลมยังคงติดตามอยู่ใกล้ๆ เจ้าอ้วนไห่ แม้ว่าเจ้าอ้วนไห่จะทำสัญญาไม่สำเร็จก็ตาม

สาวทอเรนฟ่านหลุนเถี่ยเกลียดความคิดที่เจ้าอ้วนไห่จะจับนกย่างกินในตอนแรก  แต่ตอนนี้นางได้แต่พูดสมน้ำหน้าเขา

หลังจากผ่านไปชั่วโมงหนึ่งพี่น้องตระกูลหลี่ก็มาถึง

เนื่องจากกลุ่มสมาชิกมาพร้อมกันหมดแล้ว  พวกเขาตัดสินใจไม่รอโอวเกินและคนของเขา

ตำหนักใต้ดินมีจุดเทเลพอร์ตสองจุด  จุดหนึ่งตรงเข้าตำหนักทอง  และอีกจุดหนึ่งนำเข้าใจกลางของวังเบญจธาตุและจากนั้นก็ออกไปป่าหยกคราม

 “พวกเจ้าทุกคนออกไปก่อน  เราจะรอต่อเกินกว่าสามชั่วโมง  ถ้าพวกเรายังไม่พบสหายของพวกเรา  เราจะกลับไปสมาคมนักรบและส่งผู้อาวุโสมาพาพวกเขาออกจากวังเบญจธาตุ  แน่นอนว่า ข้าคิดว่าพวกเขามีโอกาสเสียสละตนเองสูงมาก”  มีแววหม่นหมองแฝงอยู่ในคำพูดของโอวเกิน  แต่เขารู้ว่าไม่มีอะไรสำหรับเย่ว์หยาง  ยอดผู้เสียชีวิตอาจจะสูง  พวกเขาทั้งหมดอาจเสียชีวิตโดยไม่มีผู้ใดรู้ก็ได้

 “ไตตันน้อย, เจ้าต้องพานักผจญภัยมาเที่ยวที่นี่เยอะๆ นะ  ข้าเหงามาก และข้าหวังว่าเมื่อเจ้ามีเวลาว่าง ขอให้พาสหายของเจ้ามาเยี่ยมข้าบ้าง”  จ้าวปฐพีรู้สึกปลื้มเย่ว์หยาง  เพราะที่สำคัญที่สุด ไม่ใช่ว่าทุกคนจะใจกว้างเหมือนเย่ว์หยางที่ยอมคืนสิ่งที่สำคัญที่สุดที่เขาพนันชนะกลับมาให้เขา

 “แน่นอน, เจ้าแค่รอรับนับเงินในกระเป๋าอยู่ที่นี่แหละ”  เย่ว์หยางตัดสินใจจะส่งเสริมวังเบญจธาตุและทำให้เป็นสถานที่ท่องเที่ยวยอดนิยม เมื่อเขาออกไปจากที่นี่  เพราะเขากวาดสมบัติไปจากที่นี่หมดแล้ว

 “.....” นักผจญภัยลอบสาบานว่าจะไม่ยอมมาที่วังเบญจธาตุบ้าๆ แห่งนี้อีก

แต่โอวเกินรู้สึกว่าเป็นที่ๆ ดีมากสำหรับฝึกฝน

ถ้าพวกเขาสามารถผ่านวังเบญจธาตุได้  เขาเชื่อว่า เขาสามารถเที่ยวไปได้ทั่วหอทงเทียนชั้นหกได้อย่างอิสระ แม้กระทั่งไปต่อยังหอทงเทียนชั้นที่เจ็ดก็ยังได้  ในวังเบญจธาตุ จะบอกความจริงนักผจญภัยทุกคนว่าหากปราศจากสัตว์อสูร นักรบก็ไม่มีอะไร  ต่อให้นักรบมีอสูรเพียงตัวเดียว  เขาก็ยังไม่มีอะไร

ถ้าเขาต้องการเป็นผู้ทรงพลังจริงๆ  อย่างนั้นเขาจะต้องทรงพลังให้รอบด้าน

กลุ่มนักผจญภัยกลุ่มหนึ่งจะต้องอดทนต่อความยากลำบาก เพื่อรับการฝึกฝนเป็นอย่างดี

สมบัติน่ะหรือ?

อย่าไปคิดถึงมัน ถือว่าเป็นรางวัลยิ่งใหญ่ที่สุดของชีวิตแล้วถ้าผู้ฝึกสามารถออกมาได้จากวังเบญจธาตุทั้งที่ยังมีชีวิตอยู่ได้  ในโลกนี้จะหาสมบัติได้ก็คงมีแต่คนที่ผิดปกติอย่างเย่ว์หยางเท่านั้น

เมื่อพวกเขาออกมาที่ป่าหยกคราม  เจ้าอ้วนไห่โม้เกี่ยวกับฝีมือที่สูงส่งของเขาจนได้สมบัติสุดท้ายมา  รากไม้ปีศาจจากปีศาจไม้หมื่นปี  แต่มันดึงดูดความสนใจเย่ว์หยาง “อย่าพูดอย่างนั้น บางทีรากไม้ปีศาจอาจมีประโยชน์อย่างอื่น

 “เจ้าว่ามันจะมีประโยชน์กับปิงเอ๋อไหม?”  เจ้าอ้วนไห่ตื่นเต้นจนหน้าแดงเมื่อได้ยินเย่ว์หยางพูด

 “ไม่, คงไม่เป็นประโยชน์สำหรับนาง  แต่อาจเป็นประโยชน์สำหรับพวกเจ้าทุกคน” เย่ว์หยางโบกมือ จากนั้นตะโกนมาทางเจ้าอ้วนไห่ที่กำลังผิดหวังว่า “สะสมทองให้มากเข้าไว้  เจ้าต้องซื้อไม้พิษยางน่องและไม้เนื้อแข็งทอง และในเวลาสั้นๆ ซึ้อไม้อย่างไหนก็ได้ที่เนื้อดีๆ ข้าจะทดสอบให้ดูว่ารากไม้ปีศาจสามารถใช้สร้างมนุษย์พฤกษาที่แข็งแกร่งทีหลัง  แม้ว่าพวกมันจะยังไม่สามารถกำจัดปีศาจได้  แต่พวกมันก็สามารถป้องกันเมืองได้  เอาอย่างนี้เป็นไง เราไปถามสมาคมนักรบว่าพวกเขาจะยอมขายป่าหยกครามหรือไม่  เราจะซื้อพื้นที่รอบๆ วังเบญจธาตุเพื่อสร้างเมืองสักเมือง อย่างนี้ดีไหม?  และจากนั้นพวกเจ้าจะได้มีที่สำหรับตั้งหลัก  ถ้าคนจากทวีปมังกรทะยานและคนที่รู้จักกันมาเยี่ยม พวกเจ้าก็มีที่เอาไว้ต้อนรับพวกเขา  แน่นอนว่าเจ้าคงไม่ต้องการให้จุนอู๋โหย่วฮ่องเต้และผู้อาวุโสอื่นๆ ต้องมาคอยยืนคุยอยู่ที่ลานหงทงเทียนชั้นหกหรอกนะ?”

 “สร้างเมืองๆ หนึ่ง  เราจะเอาเงินมาจากไหน”  องค์ชายเทียนหลัวถึงกับพูดไม่ออก  สร้างเมืองไม่ใช่เรื่องง่ายๆ

 “เงินไม่เป็นปัญหาหรอกน่ะ”  เย่ว์หยางไม่เคยกังวลเรื่องมีเงินไม่พอ  ถ้าเขาขาดแคลนเงิน  เขาก็แค่ไปชิงมาจากคนอื่นๆ ... เขาโบกมือ “ทุกคนก็รับภารกิจมูลค่าแสนเหรียญทองสิ, ที่เหลือข้าจัดการให้”

 “เราจะไปเลือกภารกิจนั้นจากใครได้?”  สาวทอเรนฟ่านหลุนเถี่ยไม่เข้าใจ ทำไมจะต้องมีคนมาบริจาคเงินสร้างเมืองให้คนอื่น?

 “ปล้นเอาจากคนแปลกหน้า!”  ทันทีที่พูดออกมาจากปากเย่ว์หยาง ทุกคนทรุดลงกับพื้น  แน่นอนว่าเจ้าหมอนี่ เลวบริสุทธิ์