เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 430 ยกระดับกับทักษะใหม่ 2 อย่าง

ตอนที่  430  ยกระดับกับทักษะใหม่ 2 อย่าง

ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในประวัติศาสตร์ที่หกมารฟ้าร่วมมือกันจู่โจมใส่มนุษย์คนเดียว

หนึ่งชั่วโมงผ่านไปหลังจากตั้งใจต่อสู้

หกมารฟ้าผู้ผิดหวังมองดูเย่ว์หยางอย่างหงุดหงิด  เขากำลังอาบลำแสงยกระดับพลังนักสู้    หลังจากต่อสู้กันอย่างดุเดือด เย่ว์หยางไม่เพียงแต่ไม่ล้มลงเท่านั้น  เขายังใช้พลังของหกมารฟ้าเพื่อยกระดับตนเอง  เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้ยังไง?  เนื่องจากการต่อสู้ระหว่างเย่ว์หยางกับหกมารฟ้า  เขาใช้อาวุธสมบัติอย่างเต็มที่  นอกจากไม้ตายของเขา  แสงเทพห้าสีและแสงรังสีดำ  เขาใช้อาวุธสมบัติของเขาทั้งหมด

 

สู้กับหกมารฟ้าที่รวมพลังกันไม่ใช่เรื่องง่าย

โชคดีที่เย่ว์หยางเคยชินกับการต่อสู้กับคนเป็นกลุ่ม  ด้วยการฝึกฝนที่หลากหลายและฉวยความได้เปรียบของสถานการณ์ที่เขาเตรียมบรรลุขอบเขตใหม่  เขาจึงไม่ถูกหกมารฟ้าเล่นงานจนยับเยิน

วันนี้  คัมภีร์อัญเชิญของเขาถูกใช้งานหนัก

แม้ว่าเย่ว์หยางจะไม่เรียกสัตว์อสูรตัวใดเลย แต่อสูรพิทักษ์ ‘โลก’ ที่เป็นอสูรชนิดพิเศษก็ช่วยเย่ว์หยางได้มาก  ทักษะของมันคือ ความสับสนและสนามพลังธาตุของมันช่วยเย่ว์หยางได้มาก  ทำให้ศัตรูของเขาอ่อนแอลงไปมาก

ถ้าไม่ใช่เพราะมัน นคงยากที่เย่ว์หยางจะพัวพันกับหกมารฟ้าได้

แน่นอนว่า เย่ว์หยางไม่ได้ตั้งใจใช้อสูร “โลก” เขาใช้มันโดยไม่รู้ตัว  เพราะเขาไม่ได้นึกถึงอสูรโลกหลังจากเรียกมันออกมาจากคัมภีร์อัญเชิญของเขา  ส่งผลให้หกมารฟ้าเริ่มรู้สึกว่าการต่อสู้เริ่มหดหู่และน่าเบื่อขึ้นเรื่อยๆ  พวกเขาตระหนักว่าเหตุผลเป็นเพราะคัมภีร์อัญเชิญของเย่ว์หยางยังติดตามอยู่รอบๆ ตัวเขา  ดังนั้นจึงมีผลตกค้างคงอยู่  แต่เพราะมารฟ้าคนอื่นก็เรียกคัมภีร์ของตนออกมา   ทันทีที่พวกเขากางม่านพลังปกป้อง  คัมภีร์ของเย่ว์หยางจึงไม่ส่งผลต่อพวกเขาอีกต่อไป  คัมภีร์อัญเชิญของเย่ว์หยางทำให้พวกเขาพูดไม่ออก  เพราะมันไม่เหมือนคัมภีร์เล่มใดเลย  มันเป็นเหมือนอสูรที่ครอบครองสติปัญญา  มันฉลาดเกินกว่าจะเป็นคัมภีร์อัญเชิญ

 “ข้าคิดว่าในโลกนี้คงไม่มีคนอื่นที่ผิดปกติอย่างเย่ว์หยาง  ทุกอย่างที่เกิดขึ้นรอบตัวเขาล้วนผิดธรรมดา!”  มารฟ้าวิบัติและมารบาปฟ้าออกความเห็นวิจารณ์

 “ก็ดีแล้ว  ถ้าเขาเป็นคนธรรมดาสามัญ  ก็คงไม่ถูกเรียกว่าคุณชายสามตระกูลเย่ว์แน่”  นางมารเคราะห์ฟ้ารู้สึกว่าเรื่องอย่างนี้พอรับได้  ให้รับมือกับตัวประหลาดยังดีกว่ารับมือกับคนที่เหมือนกันไปทุกอย่าง

เย่ว์หยางไม่มีเวลายุ่งเกี่ยวกับพวกมารฟ้าที่ทั้งอิจฉาและระแวงเขา  เทียบกับนักรบธรรมดา  เขามีทักษะแฝงเร้นที่ผิดธรรมดา

แต่นั่นไม่ใช่เรื่องเกินจริง

เขากำลังอาบลำแสงทองยกระดับอย่างเพลิดเพลินใจ และมิได้ถอนถอยความรู้สึกอยู่เป็นเวลานาน  มารฟ้าทั้งหกยังคงถอนหายใจ  เพราะว่ากันตามตรง  พวกเขาอิจฉาเย่ว์หยางจริงๆ  สำหรับการบรรลุขอบเขตพลังระดับสูงนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย  เย่ว์หยางก้าวหน้ามากมายจนทำให้เขารู้สึกหดหู่ผิดหวัง

ดินโคลนที่กระเด็นกระจายขึ้นไปในอากาศระหว่างการต่อสู้ร่วงกราวลงมาจากอากาศและท้องฟ้ากลับคืนสู่สภาพปกติเหมือนดังแต่ก่อน

อย่างไรก็ตาม พื้นดินกลับยุ่งเหยิงไม่อาจกลับคืนสู่สภาพปกติได้ง่ายๆ

บางทีทรายในหุบเขาเสียหม่า  อาจต้องใช้เวลาหลายทศวรรษหรือหลายศตวรรษถึงจะกลบเกลื่อนลบล้างร่องรอยการต่อสู้ในวันนี้ได้  โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลุมซึ่งเป็นผลมาจากการปะทะกันของเหล่านักสู้ปราณก่อกำเนิด  คงต้องใช้เวลาหลายพันปีถึงจะกลบเกลื่อนฉากการต่อสู้ที่ดุเดือดนี้ได้

หลังจากยกระดับขึ้นสู่ขอบเขตใหม่  ตอนแรกเย่ว์หยางรู้สึกว่ามีความใกล้ชิดกับธรรมชาติมากขึ้น

เป็นเหมือนกับว่าจิตและวิญญาณของเขาหลอมรวมกับสภาพโดยรอบ  อากาศเป็นเหมือนลมหายใจ  อกของเขาเป็นเหมือนท้องฟ้า, ร่างของเขาเป็นเหมือนโลก  ขาทั้งสองเป็นเหมือนภูเขาและมือทั้งสองรวมกับปณิธานของเขาขยายตัวออกไปสู่ความว่างเปล่าไร้ขีดจำกัด  ช่างแตกต่างจากทักษะหัวใจธรรมชาติที่รวมเอาสิ่งมีชีวิตในโลกไว้ทั้งหมด  ระดับของเย่ว์หยางนั้นเกินกว่าความรู้สึกรับรู้ที่เขามี  เขารู้สึกว่าเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของโลกโดยสิ้นเชิง  ด้วยพลังโลกภายในตัวของเขา  เขาสามารถเปลี่ยนโลกได้ด้วยปณิธานและพลังของเขาก็มาจากพลังปณิธานของเขา....  ในการเลื่อนระดับของเย่ว์หยางก่อนหน้านั้น  เขาจะรู้สึกตัวเหมือนกับเป็นยักษ์ที่สามารถค้ำฟ้าได้ด้วยมือของเขาและสั่นสะเทือนพื้นดินด้วยแรงย่ำเท้า  แต่รอบนี้กลับไม่ใช่  เขาไม่รู้สึกเหมือนกับเป็นยักษ์อีกต่อไป  แต่เขารู้สึกเหมือนว่าเขากลายเป็นส่วนหนึ่งของฟ้าและดิน

แม้ว่าร่างกายของเขาก็ยังเป็นของเขาอยู่  เพียงแต่มันเชื่อมกับพลังฟ้าและดิน

เย่ว์หยางคิดว่านี่คลับคล้ายกับเมื่อคราวโคเงาอาหมันดูดซับพลังของหัวใจธรณีสาร  แต่นางแค่เชื่อมโยงกับพลังดินเท่านั้น

แต่สำหรับเขาในตอนนี้  เขาเป็นส่วนหนึ่งของฟ้าและดิน  เขาสามารถเชื่อมโยงกับสิ่งมีชีวิตในโลกและสวรรค์ได้  เมื่อเย่ว์หยางบรรลุขอบเขตใหม่  หลุมดำที่ไม่สามารถควบคุมได้อย่างทักษะแฝงเร้นดูดกลืนในร่างของเขา กลายสภาพเป็นแข็งแกร่งชัดเจนยิ่งขึ้น  ขณะที่พลังนั้นดูดกลืนพลังจากฟ้าและดินโดยตรง  ไม่จำเป็นต้องรอดูดซับพลังหลังจากเย่ว์หยางถูกทำร้ายอีกต่อไป

แน่นอนว่าเย่ว์หยางยังคงไม่เข้าใจว่าหลุมดำที่มีลักษณะเช่นนั้น จะใช้งานได้ยังไง

เป็นไปได้ไหมว่านั่นเป็นโพรงจักรวาล?

หรือว่าเป็นสถานที่ซึ่งเทพธิดากระบี่ฟ้าอาศัยอยู่จำเป็นต้องใช้พลังจากฟ้าและดินที่บริสุทธิ์มากขึ้น  ดังนั้นหลุมดำนี้จึงต้องดูดซับพลังงานมาเพื่อนางไม่มีที่สิ้นสุด?

เย่ว์หยางไม่สามารถทำความเข้าใจเรื่องนี้ได้ทั้งหมด  เพราะเขาควบคุมเรื่องเหล่านั้นไม่ได้  คล้ายกับความรู้สึกที่เขามี เมื่อเขากำลังฝึกกับพี่สาวในฝัน

 “ในที่สุดข้าก็ยกระดับคัมภีร์อัญเชิญเป็นระดับแพลตตินัมหลังจากต่อสู้มายาวนาน!”  คัมภีร์ทองของเย่ว์หยางก็ยกระดับอยู่ในชั้นกลาง หลังจากวิวัฒนาการนางพญาดอกหนามมงกุฎทอง  ในที่สุดก็เป็นคัมภีร์ระดับสูงหลังจากศึกวังเทพจักรพรรดิอวี้  จากนั้นเขาได้ฆ่าเหนียนหู่และเอ้อเมิ่ง, เยาถง, มารมังกรฟ้าและสู้กับสาวมังกรเจี้ยงอิง สำรวจวังเบญจธาตุ จู่โจมทำร้ายจักรพรรดิชื่อตี้, ซุ่นเทียน, องค์ชายเงาดำและสนมชื่อเฟย  แต่เขาไม่ค่อยเรียกคัมภีร์อัญเชิญออกมา มันจึงไม่ได้รับการปรับปรุง  วันนี้คัมภีร์ทองระดับสูงได้ยกระดับเป็นคัมภีร์แพลตตินัมระดับเริ่มต้น  อันเป็นผลเนื่องมาจากการลุยเดี่ยวต่อสู้กับหกมารฟ้าและผลกระทบจากการบรรลุขอบเขตใหม่

อาจกล่าวได้ว่าถ้าไม่ใช่เพราะเขาโจมตีใส่จักรพรรดิชื่อตี้และได้รับประสบการณ์และความเข้าใจจากเหตุการณ์นั้น  คัมภีร์อัญเชิญของเย่ว์หยางคงไม่อาจยกระดับได้จนถึงขนาดนี้

ในที่สุดเขาก็เข้าใจในตอนนี้ว่าทำไมคัมภีร์อัญเชิญ จึงสามารถยกระดับง่ายๆ ในช่วงแรกเริ่ม แต่ต่อมามีแต่ผู้แข็งแกร่งจริงๆ เท่านั้นถึงจะมีคัมภีร์ระดับทองได้

เหตุผลก็เพราะประสบการณ์ในการต่อสู้ไม่ใช่เรื่องพลังที่ผลักดันให้คัมภีร์ยกระดับได้

แม้ว่าจะมีประสบการณ์การต่อสู้อย่างเพียงพอก็ตาม  คัมภีร์อัญเชิญอาจจะไม่ยกระดับก็เป็นได้

คัมภีร์อัญเชิญของเย่ว์หยางดูเป็นเงางามและน่าหลงใหลยิ่งขึ้นหลังจากยกระดับแล้ว พิจารณาจากเฉพาะรัศมีของมัน กลับมีรัศมีมากกว่าสิบสี

ไม่มีคัมภีร์อัญเชิญของผู้ใดที่มีอักษรรูนบรรจุไว้มากเหมือนคัมภีร์อัญเชิญของเย่ว์หยาง

เมื่อตรวจสอบอย่างใกล้ชิด ก็จะรู้ได้ว่าลายเส้นเล็กๆ ทั้งหมดสร้างขึ้นจากอักษรรูนขนาดจิ๋ว

 “....”  เย่ว์หยางจำได้ว่าหลังจากปรับปรุงคัมภีร์อัญเชิญของเขาแล้ว เขายังได้รับรางวัลเป็นขีดจำกัดรหัสโบราณ  ขณะที่เขาเปิดคัมภีร์ดูอย่างใจจดจ่อ  ก็ต้องตะลึงกับสิ่งที่เห็น

ที่น่าแปลกใจก็คือพลังจักษุญาณทิพย์ที่เขาใช้บ่อยๆ ไม่ได้ยกระดับ

บางทีคงจะมีวิธีใช้ประโยชน์ที่ดีกว่าที่เย่ว์หยางยังไม่รู้เหตุผล เหมือนกับตอนนี้  แต่ทักษะแฝงเร้นลวงที่เขาใช้อย่างยากลำบากได้รับการยกระดับและเขาได้รับทักษะอื่นเพิ่มเป็นรางวัล

มหาละลวย : เมื่อผู้ครอบครองทักษะชนิดนี้ยิ้ม  จะสร้างผลกระทบพิเศษในทางสะกดจิตอีกฝ่ายหนึ่งได้ (มีผลเฉพาะต่อเพศตรงข้ามเท่านั้น)

รางวัลความสามารถ “มหาละลวย” มีความสัมพันธ์กับทักษะลวง ยิ่งทักษะแฝงเร้นลวงกล้าแข็งขึ้น  ทักษะมหาละลวยก็มีผลมากยิ่งขึ้น  ถ้าจะว่าให้ถูก ทักษะมหาละลวยก็คือทักษะลวงรูปแบบพิเศษ  ผลของมันจะไม่ปรากฏต่อตัวผู้ใช้  แต่จะไปปรากฏต่อเพศตรงข้ามแทน

เย่ว์หยางพูดไม่ออกหลังจากเห็นทักษะใหม่นี้

นี่จะไม่เป็นการบังคับให้เขาต้องยิ้มบ่อยๆ หรอกหรือ?

ถ้าเขาอารมณ์ไม่ดี อย่างนั้นทักษะนี้คงมิอาจใช้ได้เลย  แต่โชคที่เป็นรางวัลสำหรับเขา  ถ้าเป็นรางวัลสำหรับคนไร้อารมณ์อย่างเสวี่ยทันหลาง  เขาคงไม่มีทางใช้ทักษะนี้ได้เลยตลอดชีวิต

นอกจากยกระดับทักษะแฝงเร้นลวงแล้ว  และได้รับรางวัลทักษะมหาละลวยเพิ่ม  อสูรพิทักษ์ดั้งเดิมที่สุดของเขา เงาปีศาจ ก็ได้รับการยกระดับเช่นกัน

การยกระดับในเวลาที่เหมาะสมทำให้เย่ว์หยางยินดี

อาหมันจำเป็นต้องได้รับความช่วยเหลือจากเงาปีศาจที่ได้ปรับปรุงแล้วมากที่สุด  เพราะนางเป็นส่วนหนึ่งของเงาปีศาจดั้งเดิม  ดังนั้นนางจะได้รับความช่วยเหลือจากเงาปีศาจมากกว่านางพญากระหายเลือดหง  ขณะที่อาหมันผสานเข้ากับหัวใจธรณีสารและกลายเป็นอสูรศักดิ์สิทธิ์ระดับสองดาว  การยกระดับครั้งนี้ของเงาปีศาจมาได้ถูกเวลา   หลังจากได้รับทักษะเงาปีศาจยักษ์ ทักษะชิงร่าง, ทักษะเปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์ใหม่และทักษะซ่อนเงา  เงาปีศาจก็ได้รับทักษะที่ห้า “เพื่อนยาก”

ทักษะเพื่อนยาก : ความคงอยู่ของเงาปีศาจทั้งหมดจะเป็นไปตามปณิธานของเจ้าของ  ถ้าเจ้าของไม่ตาย  เงาปีศาจจะไม่ไปจากข้างกายเจ้าของๆ พวกมัน ไม่ว่าจะใช้พลังพิเศษใดๆ ก็ตาม ก็ไม่สามารถพรากเงาปีศาจไปจากข้างกายเจ้าของๆ มันได้

 “นี่ข้าเหมือนถูกรางวัลที่หนึ่ง..”  เย่ว์หยางเข้าใจตั้งแต่การผจญภัยในวังเบญจธาตุแล้วที่สัตว์อสูรไม่สามารถทำอะไรได้ทุกอย่าง  ถ้าสัตว์อสูรไม่สามารถเรียกออกมาได้ภายใต้กฎและข้อบังคับ  อย่างนั้นสัตว์อสูรคงเปล่าประโยชน์  ไม่ว่ามันจะแข็งแกร่งขนาดไหนก็ตาม  ตอนนี้ที่เงาปีศาจครอบครองพลังทักษะอย่างนั้น ทำให้เย่ว์หยางตื่นเต้นมาก  เรื่องอื่นๆ ทั้งหมดช่างมันก่อน  แต่อย่างน้อยเงาปีศาจจะไม่ถูกจำกัดด้วยกฎอีกต่อไป

ถ้ามีกฎอย่างนั้นในชั้นที่หก  ก็ไม่อาจรับรองได้ว่าจะไม่มีอะไรในชั้นที่เจ็ด, แปด, เก้าและชั้นที่สิบ

ยิ่งกว่านั้นอาจมียอดฝีมือบางส่วนในแดนสวรรค์อย่างเช่นสามผู้ยิ่งใหญ่แดนสวรรค์ หมิงเย่ว์กวง, ซิวคงและจิ่วเซียวซึ่งสามารถสร้างพื้นที่จำกัดจากการอัญเชิญอสูรของพวกเขาได้ นั่นจะเป็นเรื่องที่น่าพอใจที่สุด

 “เจ้ากำลังยิ้มเหมือนหัวสุนัขปรุงสุก, ไหนขอข้าดูซิ เจ้าได้อะไรดีๆ มาบ้าง”  นางมารเคราะห์ฟ้าเกิดความสนใจอยากดูคัมภีร์อัญเชิญของเย่ว์หยาง

 “แม่หนูน้อย, เรียกข้าว่าพี่เขยก่อน แล้วข้าจะให้ลูกอมเจ้านะ”  เย่ว์หยางรีบปิดคัมภีร์อัญเชิญและหยอกเย้านางมารเคราะห์ฟ้า

 “ระวังนะ ข้าจะฟ้าพี่มารกฎฟ้า และขอให้นางลงโทษสั่งให้เจ้าคุกเข่า!” นางมารเคราะห์ฟ้าหลบหลีกความพยายามที่เย่ว์หยางจะโอบกอดนาง ขณะที่นางกำหมัดต่อยเขา  นางมารเคราะห์ฟ้ายิ้มเล็กน้อย อย่างน้อยนางก็ต่อยเย่ว์หยางเป็นร้อยหมัด และพลังหมัดมิได้ด้อยกว่ามารฟ้าพิโรธ นี่เป็นเพราะเย่ว์หยางยั่วโมโห  เขาแกล้งทำเป็นจะจับนางแก้ผ้าแต่ที่จริงกลับหาเรื่องแค่แตะเนื้อตัวนาง

 “งั้นเจ้าจะฟ้องว่าข้าเล่นหูเล่นตากับเจ้าใช่ไหม?  จริงๆ แล้วข้าเป็นคนประเภทแพ้ต่อสิ่งยั่วยวนใจได้ง่ายเสียด้วย  ข้าจะบอกนางตรงไปตรงมาว่า  ข้านอกใจนางเพราะถูกเด็กสาวคนหนึ่งล่อลวงข้า....”  เย่ว์หยางนึกถึงความรู้สึกตอนที่เขาเผลอสัมผัสบั้นท้ายนางมารเคราะห์ฟ้าและเกิดความยินดี  แน่นอนว่านางเซียนหงส์ฟ้าคงไม่รู้เรื่องนี้  นางคงไม่ใช่คนที่ชอบหึงหวงนัก  เขายังเชื่อว่านางมารเคราะห์ฟ้าคงไม่ฉวยโอกาสฟ้องนางเช่นกัน  เพราะนางยังคงมีความภูมิใจ ต่างจากเย่ว์หยาง

 “เดี๋ยวก่อน มีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับยิ้มของเจ้า”  นางมารเคราะห์ฟ้าเห็นหน้าเย่ว์หยางและตกใจอยู่ชั่วขณะ  นางตรวจสอบเขาอย่างถ้วนถี่แล้วตะโกนว่า “นี่คล้ายกับทักษะแฝงเร้นมหาเสน่ห์ของพี่มารกฎฟ้า  เพียงแต่พลังอ่อนกว่า  เจ้าแอบเลียนแบบทักษะของนางใช่ไหม? ไม่นะ สำหรับนาง นั่นคือทักษะแฝงเร้น  แล้วของเจ้าล่ะ?”

 “เจ้าพูดเรื่องอะไรกัน?”  เย่ว์หยางแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อย่างดีที่สุด  ความจริงถ้าเขายังคงทำหน้าซื่อตรง ทักษะมหาละลวยก็คงใช้งานไม่ได้

นางมารเคราะห์ฟ้าคิดว่านางดูผิดไปและเริ่มสับสนเล็กน้อย

นางขมวดคิ้วทันที  นางสงสัยเย่ว์หยางแน่นอน  แต่นางไม่รู้ว่ามีทักษะประหลาดแบบนี้อยู่ในโลก

ยิ่งกว่านั้น มารบาปฟ้าและมารฟ้าที่เหลือดูเหมือนจะตรวจไม่พบอะไร  ดังนั้นนางมารเคราะห์ฟ้าจึงสงสัยว่านางคงสำคัญผิดไป

หลังจากพึมพำและถอยออกมาจากการคุกคามของเย่ว์หยางได้ นางก็หนีไป “ข้าจะสู้กับเจ้าหลังจากจัดการราชาเฮยอวี้แล้ว  ข้าจะต้องมั่นใจให้ได้ว่าการรวมพลังของหกมารฟ้าเหมือนกับอะไร  ข้ายังไม่ได้เรียกอสูรของข้าออกมาในรอบนี้เลย  แล้วข้าจะให้เจ้าได้มีประสบการณ์เข้าใจว่าคำว่ามารเคราะห์ฟ้านั้น หมายถึงอะไร”

เย่ว์หยางทำเป็นโกรธเมื่อได้ยิน  “เจ้าคิดว่าข้าจะกลัวเด็กผู้หญิงตัวน้อยๆ อย่างเจ้าหรือ?”

มารบาปฟ้ากระแอมและเดินตรงมาที่เขา  “คุณชายสาม ยินดีต้อนรับสู่วังมาร  เจ้าต้องการแลกเปลี่ยนข้อมูลกันบ้างไหม?”

เย่ว์หยางพยักหน้าเห็นด้วย  “งั้นเปิดกล่องของเจ้าก่อน ให้ข้าดูว่ามีอะไรอยู่ข้างใน  แลกเปลี่ยนข้อมูลใช่ไหม?  งั้นเจ้าต้องการรู้ความลับข้าใช่ไหม?  อย่างนั้นก็ใช้กล่องใหญ่มาแลกเปลี่ยนข้อมูลเหล่านั้นกัน!”  มารบาปฟ้าหันหลังหนีทันทีหลังจากที่ได้ยิน!  เย่ว์หยางยกนิ้วกลางให้เขา  มารบาปฟ้ายกกล่องมาวางไว้อย่างดี  แต่เขาจะยอมเปิดเผยความลับที่อยู่ลึกที่สุดหรือ?

แน่นอนว่า เป็นสิทธิ์ที่มารบาปฟ้าจะปฏิเสธข้อเสนอของเย่ว์หยาง  เพราะแม้ว่าเขาจะต้องใช้กล่องใหญ่โบราณเป็นข้อแลกเปลี่ยน  เย่ว์หยางก็ไม่มีทางเปิดเผยความลับจริงๆ ของเขา

เกี่ยวกับเรื่องไร้ยางอาย  ยังจะมีใครเหนือล้ำกว่าเย่ว์หยางอีกบ้าง?

 “เราจะสู้กันทีหลัง”  มารฟ้าวิบัติต่อสู้น้อยที่สุด  แต่ได้รับบาดเจ็บมากที่สุด  เขาถูกเย่ว์หยางทำร้ายบาดเจ็บแม้ก่อนที่เขาจะปรากฏตัว  เพราะเขาใช้กลอุบายกับเย่ว์หยาง  ภายใต้ทักษะจักษุญาณทิพย์  การเคลื่อนที่ความเร็วสูงของมารฟ้าวิบัติไม่มีความหมายอะไร กลับถูกโจมตีด้วยปราณกระบี่ไร้ลักษณ์ทำให้มารฟ้าวิบัติถึงกับสาบานว่าเขาจะต้องล้างแค้นให้ตัวเองสำหรับเรื่องในวันนี้

 “มารฟ้าวิบัติ, ปีนี้ท่านอายุเท่าไหร่แล้ว?  ท่านก็อายุ 2-3 ร้อยปีแล้ว และเป็นนักสู้ปราณก่อกำเนิด  ทำไมท่านยังทำตัวเหมือนเด็ก? ไม่น่ารักเลยนะ  ยิ่งกว่านั้นข้าไม่ได้เจตนา เป็นท่านวิ่งใส่ปราณกระบี่ของข้าเอง  ข้าบริสุทธิ์นะ”  เย่ว์หยางทำเป็นบริสุทธิ์ใจหลังจากทำร้ายมารฟ้าวิบัติ แทบจะทำให้มารฟ้าวิบัติโกรธเขา

มารฟ้าพิโรธรีบเก็บกลองทัณฑ์ฟ้าและเดินจากมา  เย่ว์หยางเกือบชิงกลองของเขาเสียแล้ว  โชคดีที่เจ้าของเก็บมันคืนไปเสียก่อน

สำหรับมารกระบี่ฟ้าครอบครองกระบี่โบราณระดับศักดิ์สิทธิ์ ได้เผ่นหนีไปก่อนหน้านั้น

เมื่อเขาตระหนักได้ว่าเย่ว์หยางมองกระบี่โบราณของเขานัยน์ตาเป็นมัน  คงแปลกละ ถ้าเขาไม่กลัว

มารฟ้าสังหารผู้ที่ครั้งหนึ่งเป็นนักฆ่าที่เย่ว์หยางยอมรับ  บางทีเขาเป็นเพียงคนเดียวในพวกมารฟ้าที่ไม่เกลียดเย่ว์หยาง  มารฟ้าสังหารไม่สนใจท่าทางน่ารังเกียจน่าอายของเย่ว์หยางระหว่างต่อสู้  ทั้งหมดที่เขาเห็นก็คือ นักสู้ผู้หนึ่งต่อกรกับหกมารฟ้าด้วยตนเอง

 “สู้ได้ดีจริงๆ  ความจริง เราทุกคนก็กำลังเบื่อๆ ไม่มีอะไรทำ”  มารฟ้าสังหารทิ้งคำพูดไว้เพียงเท่านี้ก่อนจะหายตัวไป

 “......” เย่ว์หยางกำลังเตรียมกลับไปปราสาทตระกูลเย่ว์  แต่ความคิดที่ศัตรูของเขาจะเริ่มการโจมตีที่ประหลาดแว่บเข้ามาในใจของเขา  เขาไม่ต้องห่วงเรื่องเสวี่ยอู๋เสีย, เจ้ามืองโล่วฮัว, องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน  เย่ว์ซวงน้องสาวของเขาก็ไม่ต้องห่วง เย่ว์ปิงน้องสาวของเขาอยู่กับแม่สี่อย่างปลอดภัยในมิติลวง และภายใต้การปกป้องของแม่เฒ่าอู่เถิง  ดังนั้นความปลอดภัยของพวกนางยังไม่มีปัญหาอะไรมากนัก  มีเพียงคนเดียวที่เขาห่วงก็คือพี่สาวคนรองของเขา เย่ว์หวี่

เย่ว์หวี่และอาจารย์ของนางไม่มีพลังต่อสู้พิเศษ  ดังนั้นถ้าศัตรูรู้ว่าพวกนางอยู่ในสถาบันฉางจิง  พวกนางจะลำบาก

เย่ว์หยางเปลี่ยนใจและรีบไปสถาบันฉางจิงเพื่อตามหาเย่ว์หวี่

เมื่อเขาก้าวเข้ามาในสถาบันฉางจิง มีใครบางคนเรียกเขาจากด้านหลัง  “เฮ้.นักเรียน!  เจ้ารู้ไหมว่าจะไปถึงบ้านพักที่สงบได้ยังไง?”  คำถามนี้เกือบทำให้หัวใจเย่ว์หยางหยุดเต้น  แต่เขายังหันมายิ้มให้ “แน่นอน, ข้ารู้จักบ้านพักที่เงียบสงบข้างใน  ท่านเรียกข้าว่า ว่านซื่อทงก็ได้นะ”

บ้านพักหลังน้อยที่เงียบสงบเป็นที่ซึ่งอาจารย์ของเย่ว์หวี่พักอยู่  ปกติในวันธรรมดาจะหาผู้มาเยือนได้ยาก  แต่วันนี้  ใครบางคนถามหาเส้นทางไปที่นั่นจริงๆ