เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 461 กำพร้า

ตอนที่  461  กำพร้า

เมื่อเย่ว์หยางเทเลพอร์ตหนีจากมา  เขาได้ยินเสียงพ่นลมหายใจออกพร้อมกับอาการขำขันของสาวมังกรไร้เขาเจี้ยงอิง

นางเห็นเย่ว์หยางจับหน้าอกไห่อิงอู่

แต่นางแกล้งทำเป็นไม่เห็น

นางรู้ว่าเย่ว์หยางไม่ได้จงใจลวนลามไห่อิงอู่  หากแต่ทำไปเพื่อต้องการให้ศัตรูสับสน  สิ่งเดียวที่คาใจก็คือเย่ว์หยางแสดงละครบทนี้จริงจังเกินไป  นางอดขำไม่ได้เมื่อนางนึกถึงว่าไห่อิงอู่ดูน่าสงสารเพียงไหนเมื่อต้องฝืนยิ้มยามที่ถูกเย่ว์หยางแกล้งลวนลาม  ขณะเดียวกันนางก็รู้สึกยินดี เพราะไห่อิงอู่เห็นนางเป็นศัตรูคนหนึ่งและคอยเฝ้าจับตาดูนาง  ดังนั้นนี่คือการล้างแค้นที่สมบูรณ์แบบ

หอทงเทียนชั้นที่เจ็ด  ที่พำนักมังกรเฒ่า

ที่พำนักของผู้เฒ่ามังกรเป็นดินแดนลับที่สวยงาม อยู่ในพื้นที่ปลอดภัย

มีสัตว์อสูรที่กินสัตว์อื่นเป็นอาหารน้อยมากและมีสัตว์ขนาดเล็กที่กินพืชเป็นอาหารอยู่ไม่กี่ตัว  กวางและกระต่ายตัวน้อยเหล่านี้เติบโตคุ้นเคยกับชีวิตที่สงบสุขอยู่ในภูเขา ป่าไม้ไม่กลัวผู้คนเลยแม้แต่น้อย

หลังจากเดินทางมากกว่าสิบกิโลเมตรผ่านประตูเทเลพอร์ต  พวกเขาก็มาถึงหุบเขาที่พำนักมังกรเฒ่า

ที่นี่คือที่ซึ่งผู้เฒ่ามังกรไร้เขาเลือกอาศัยอยู่อย่างสันโดษในคืนวันเก่าๆ ของเขา  ทิวทัศน์งามตระการ หมู่ภมรผีเสื้อจับคู่บินกันเป็นคู่และทั่วทั้งภาคพื้นปกคลุมไปด้วยไม้ดอกส่งกลิ่นหอมเตะจมูก สาวรับใช้ตระกูลมังกรและแมงมุมแม่มดอีกนับสิบที่อยู่เฝ้าดูแลพื้นที่ออกมาต้อนรับทักทายเจี้ยงอิงเมื่อพวกนางเห็นนายหญิงกลับมา

นอกจากนี้ พวกนางยังเห็นเย่ว์หยางที่เป็นมนุษย์ก็มาพร้อมกันด้วย

ขณะที่พวกนางทักทายปราศรัย  พวกนางอดมองดูเย่ว์หยางไม่ได้เพื่อพยายามค้นดูว่ามีความสัมพันธ์เช่นใดกับนายหญิงของพวกเขา

 “เมื่อข้ายังเด็ก  ข้าอาศัยอยู่ที่นี่กับปู่ของข้าเป็นเวลานาน  อย่างไรก็ตาม เวลาส่วนใหญ่  ข้าใช้เวลาอยู่กับยายที่หุบเขาแมงมุม  บางครั้งนางจะพาข้ามาเที่ยวเล่นในโลกมนุษย์  แม้ว่าข้าจะไม่เคยไปทวีปมังกรทะยาน  แต่ข้าก็เคยไปอยู่ในทวีปฉีหลาน, ทวีปอ้าวเจียและแม้แต่ทวีปกู่ฟง  ทวีปเหล่านั้นต่างจากทวีปมังกรทะยานและไม่อนุญาตให้คนภายนอกเข้าไปได้  ดังนั้นเราจึงปลอมสถานะของเรา  ข้ามีความสุขมากที่ได้อยู่กับปู่ข้าและยายข้า  เพราะพวกท่านไม่ใส่ใจเข้มงวดเรื่องการฝึกฝนของข้า  ถ้าข้าต้องอยู่กับแม่ มีหวังได้เจ็บตัวแน่ การฝึกจะต้องทำอย่างเข้มงวด... โชคไม่ดีเลย ท่านแม่และท่านพ่อข้าไปที่หอทงเทียนชั้นสิบพร้อมกัน เพื่อหาความลับของประตูเข้าแดนสวรรค์  ข้าไม่เคยเห็นพวกท่านมาสิบกว่าปีแล้วและไม่รู้ว่าพวกท่านจะเป็นยังไงบ้าง”

กลับมาที่พำนักมังกรผู้เฒ่า  เจี้ยงอิงนำเย่ว์หยางไปสำรวจดูที่พักเดิมของนางและบอกเขาเรื่องประสบการณ์ในครั้งก่อน

เย่ว์หยางลอบยินดี

ถ้าเด็กสาวยินดีบอกความลับในอดีตของนางกับบุรุษ  นั่นพิสูจน์ได้ว่านางมีใจให้กับเขา  มิฉะนั้นนางคงไม่ทำเช่นนั้น

เขาสามารถบอกได้ว่า สาวมังกรไร้เขาเจี้ยงอิงรู้สึกว้าเหว่เดียวดายอย่างยิ่ง

ผู้เฒ่ามังกรไร้เขาเสียชีวิตจากไปเร็ว เพราะเขาไม่อาจรักษาอาการบาดเจ็บหนักได้ บวกกับสุขภาพที่ไม่ดีและอายุที่มากด้วย  ขณะนั้น เจี้ยงอิงยังคงเป็นเด็กน้อย

หลังจากนั้น เจี้ยงอิงก็อยู่กับยายที่เป็นนางพญาแมงมุมและมีความสุขกับชีวิตในวัยเด็ก

วันแห่งความสุขเหล่านั้นจบสิ้นลงเมื่อนางพญาแมงมุมหายสาบสูญไป

หนูน้อยมังกรไร้เขาจึงได้แต่กลับไปที่พำนักผู้เฒ่ามังกรเพื่ออยู่กับบิดามารดาของนางและอยู่ภายใต้การฝึกฝนที่เข้มงวด  อย่างไรก็ตามไม่นานหลังจากนั้น บิดามารดาของนางไปสำรวจประตูสวรรค์ด้วยกัน  และไม่กลับอีกเลยเป็นเวลาเกินกว่าสิบปีแล้ว  เจี้ยงอิงต้องใช้ชีวิตอยู่กับป้าของนาง  เมื่อป้าของนางแต่งงานเมื่อสิบปีที่แล้ว   นางต้องใช้ชีวิตตามลำพังขณะเทียวมาเทียวไประหว่างที่พำนักผู้เฒ่ามังกรและหุบเขาแมงมุม   เพื่อปฏิบัติหน้าที่นางพญาแมงมุมแทนยายของนางและยังปกครองชาวมังกรไร้เขาที่นี่อีกด้วย

ในวันคืนที่เปลี่ยวเหงาของนาง  นางฝึกฝนอย่างขยันขันแข็งเพื่อให้ได้เป็นอสูรในตำนาน

จนกระทั่งนางพบเย่ว์หยาง

นางเพิ่งทำให้เขาเป็นสหายบุรุษคนแรกของนาง  เขาไม่ใช่สายพันธุ์มังกรเหมือนนาง  แต่เป็นมนุษย์

 “พ่อแม่ของเจ้าดูเหมือนจะแข็งแกร่งมาก  เจ้าไม่ต้องกังวลใจถึงความปลอดภัยของท่านก็ได้”  มีข้อสังเกตอยู่สามจุดที่เขาสามารถบอกได้ว่า บิดามารดาของเจี้ยงอิงแข็งแกร่งน่าทึ่ง  ประการแรกคือสายเลือดของพวกเขา  บิดาของเจี้ยงอิงเป็นบุตรของผู้อาวุโสมังกรไร้เขาและราชินีมังกรทอง  ขณะที่มารดาของนางเป็นทายาทของจ้าวมังกรเงินและนางพญาแมงมุม สี่สายเลือดทั้งหมดเหล่านี้น่าประทับใจมาก  ประการที่สอง สถานที่ซึ่งพวกเขาได้เลือกไว้ก็คือหอทงเทียนชั้นสิบ  เว้นแต่ท่านจะมีความแข็งแกร่งมากกว่านักสู้ปราณก่อกำเนิดระดับเก้า  ไม่อย่างนั้นท่านตายแน่  นอกจากนี้ แม้แต่ธิดาของพวกเขาก็ยังเป็นนักสู้ปราณก่อกำเนิดระดับเจ็ดซึ่งก็หมายความว่าบิดามารดาของเจี้ยงอิงเป็นนักสู้ที่น่าทึ่งแน่นอน พวกเขามีความสามารถสูงกว่านักสู้ปราณก่อกำเนิดระดับเก้ามากมายนัก  ประการที่สามก็คือ สมบัติพิเศษ เกราะมังกรดำที่บิดามารดาสร้างให้นาง  เกราะมังกรดำนั้นมีน้ำหนักมาก  สามารถเสริมพลังให้ร่างกายและเพิ่มพูนความเร็วในการฝึกฝนโดยไม่มีผลร้ายต่อร่างกาย  ความจริงที่ว่า แม้แต่เย่ว์หยางก็ยังต้องการศึกษาดูเกราะมังกรดำนี้หลังจากที่เขาได้รับความรู้ตกทอดมาจากมารดาของสหายผู้น่าสงสารและสารานุกรมหุ่นกลของภูตอัจฉริยะเย่ว์กง จะได้พิสูจน์คุณค่าของมัน

ยอมถอยมาสักหมื่นก้าว

ไม่เพียงแต่ความลับของเกราะมังกรดำเท่านั้น  นี่สร้างจากหนังมังกรดำแท้ๆ ในโลกนี้จะมีนักสู้ปราณก่อกำเนิดสักกี่คนสามารถสวมเกราะมังกรดำแท้ๆ ได้?

แม้ว่าจะมีหนังมังกรดำมากมายขายอยู่ในร้านค้ามหาสมบัติ  แต่ของเหล่านั้นเป็นของปลอมที่สร้างขึ้นจากหนังมังกรบินไวเวิร์ม ไม่ใช่หนังมังกรดำแท้   ของเหล่านั้นเป็นเพียงเกราะดำที่มาจากหนังมังกร  ขณะที่มีชื่อเหมือนกัน แต่ของทั้งสองอย่างนั้นกลับแตกต่างกันไกล

เมื่อเจี้ยงอิงมาถึงหน้าห้อง  จู่ๆ นางรู้สึกเขินอายและหยุดเดิน

ดวงตาสีเขียวอ่อนของนางลอบมองเย่ว์หยางลอดผ่านผมสีม่วงและนางพูดอายๆ “นะ..นี่คือห้องของข้า  ไม่มีอะไรให้ดูมากนักหรอก..”  ขณะที่ปากของนางพูดเช่นนั้น แต่ความจริงแล้วนางต้องการให้เย่ว์หยางเข้าไปชมดู  เนื่องจากเป็นห้องพักหญิงสาวโสด   นางจึงอายเกินกว่าจะเชิญเขาให้เข้าไปอย่างเปิดเผย  และหวังลึกๆ ว่านางสามารถกระตุ้นความอยากรู้ของเย่ว์หยางได้

แน่นอนว่าเย่ว์หยางรู้ว่านางกำลังคิดอะไร  เขาหัวเราะและจงใจล้อเลียน “เนื่องจากไม่มีอะไรให้เราดูมากนัก อย่างนั้นเราไปดูแถวๆ อื่นเถอะ”

ข้อความเช่นนี้ทำให้หัวใจเจี้ยงอิงตกวูบ

ทำไมนะ ชายผู้นี้ถึงเป็นแบบนี้....

เพียงเมื่อนางขยี้เท้าอย่างเงียบงัน  ทันใดนั้นนางเห็นเย่ว์หยางรีบเดินไปที่ประตูห้องและผลักประตูออกเดินเข้าไปในห้องของนาง  เมื่อนางตระหนักว่าเขาแกล้งหยอกล้อนาง  ความโกรธในใจนางเปลี่ยนเป็นความทึ่งและอายทันที  ขณะที่นางอายอยู่ว่าเขาสามารถเห็นความคิดของนางได้ยังไง  แต่นางก็ยังมีความสุขกับพฤติกรรมแกล้งหยอกล้อของเขา  เขาฉลาดมากและเข้าใจความหมายของนาง ต่างกับคนสมองทึบโดยสิ้นเชิง  เจี้ยงอิงกางมือออกกันเขาเล็กน้อยแก้เขิน เหมือนกับว่านางไม่ต้องการให้เย่ว์หยางเข้าไป  ความจริงนางทำเพราะเขิน บอกเป็นนัยว่านางไม่ได้เชิญชวนเขา  แต่เป็นเขาต่างหากที่บุกเข้าห้องของนางอย่างดื้อด้าน

 “อย่าเพิ่งเข้าไปนะ, เจ้าเป็นอย่างนี้ได้ยังไง? ข้างในนี้ไม่มีอะไรให้ดู”  แน่นอนเจี้ยงอิงหยุดเย่ว์หยางไม่ได้   นางแค่พยายามปกป้องศักดิ์ศรีของนางพอเป็นพิธี

 “กลิ่นหอมมาก”  ทันทีที่เย่ว์หยางเข้าไป  เขาได้กลิ่นละเอียดอ่อนของสาวพรหมจรรย์

ความจริง แม้แต่ร่างของมังกรไร้เขา ก็มีกลิ่นละเอียดอ่อนนี้เจือจาง  เป็นแต่มันถูกเกราะมังกรดำปกปิดไว้ซึ่งเกราะมีพลังพิเศษในการกลบกลิ่นนี้ไว้มิให้แสดงออกมา  ถ้าเป็นคนอื่นนอกจากเย่ว์หยาง  ก็คงไม่สามารถได้กลิ่นหอมนั้น  ดูเหมือนว่านี่เป็นวิธีที่บิดามารดาของเจี้ยงอิงใช้ปกป้องนาง  พึงทราบว่า สัตว์อสูรหลายชนิดติดตามคนได้ก็ขึ้นอยู่กับกลิ่นของพวกเขา  เนื่องจากเกราะมังกรดำสามารถปกปิดกลิ่นได้สิ้นเชิง  การปรากฏของกลิ่นที่ถูกกดไว้นี้เป็นการป้องกันสัตว์ประหลาดที่มีสัมผัสทางกลิ่นที่เหนือกว่าได้ดีที่สุด

เพราะเหตุนี้เองทักษะปราณก่อกำเนิดของเจี้ยงอิงจึงสามารถปกปิดเอาไว้ได้เป็นอย่างดี  นักรบธรรมดาไม่สามารถเห็นได้ง่ายๆ

ได้ยินเย่ว์หยางสรรเสริญอย่างจริงใจแล้ว ใบหน้าดุจหยกของเจี้ยงอิงถึงกับแดง

นางรีบวิ่งไปต่อหน้าเย่ว์หยางและรีบซ่อนของทั้งหมดที่นางไม่ต้องการให้เย่ว์หยางเห็นไว้ในตู้

ความจริงของเหล่านั้นไม่มีอะไรมากไปกว่าของเล่นเช่นตุ๊กตาหมี, กระต่ายหูยาวและชุดเด็กเล็ก, กางเกงนอนสีชมพู  เย่ว์หยางสามารถเห็นได้ว่านางยังคงมีความเป็นเด็กอยู่ภายใน  ขณะที่นางเติบโต นางก็ยังคิดถึงวัยเด็กของนาง

บางทีอาจเป็นเพราะนางว้าเหว่เกินไปและใช้ชีวิตสบายๆ กับครอบครัวสั้นเกินไป

เย่ว์หยางไม่รีบฝึกผสานร่างกับเจี้ยงอิงทันที  แต่กลับหยอกล้อกับนางเล่นทั้งวัน

โล้ชิงช้าเป็นการละเล่นวัยเด็กเป็นการละเล่นที่นางโปรดปราน  นางชอบโล้ชิงช้าทั้งที่นางสามารถบินได้  ถึงกระนั้น เมื่อเย่ว์หยางหวี่ยงนางขึ้นไปในท้องฟ้าขณะที่นางนั่งโล้ชิงช้า นางอดตะโกนด้วยความตื่นเต้นไม่ได้  โดยเฉพาะอย่างยิ่งนางเพลิดเพลินกับการปรุงอาหาร แต่ส่วนมากยากจะรับประทานได้  เมื่อมีเย่ว์หยางติดตามนางมา นางอยากจะทำขนมปังขนาดยักษ์ให้เขา น่าเสียดายที่นางล้มเหลว และต้องแบ่งออกเป็นสิบสองส่วน  นี่ทำให้นางเสียดายเวลาในช่วงเช้าทั้งหมด

ในตอนบ่ายเย่ว์หยางไปว่ายน้ำในสระพร้อมกับนาง

นางภูมิในที่สุดแข่งชนะเย่ว์ยหยางได้   นางยืนอยู่บนฝั่งโน้มตัวลงพูดกับเย่ว์หยางที่เพิ่งขึ้นมาจากน้ำ “ข้ารอจนจะหลับอยู่แล้ว เจ้าน่าจะช้ากว่านี้อีกสักหน่อย?”

คืนนั้น นางไม่สามารถทนได้ จึงไปนอน

แม้ว่านางจะไม่พูดถึง แต่ความจริงนางต้องการให้เย่ว์หยางอยู่กับนางต่อ  นางหลบสายตาไม่กล้ามองดูเย่ว์หยางตรงๆ

 “นิทานก่อนนอนเป็นไง? ข้าไม่ทำเรื่องโง่ๆ อย่างนั้น  ข้าแค่ต้องการหาใครสักคนมาเล่าเรื่องเหล่านี้ให้ข้าฟัง”  เย่ว์หยางฉลาดพอที่จะรู้ว่า ใครที่นางเลือกไว้

 “ก็ได้ อย่างนั้นเจ้าต้องทำตัวเหมือนเด็ก  ข้าจะทำหน้าที่เหมือนพ่อแม่ของเจ้าเล่านิทานก่อนนอนให้เจ้าฟัง”  แน่ใจพอว่าเจี้ยงอิงได้ฟังแล้วจะกระตือรือร้นแน่นอน  นางฉุดดึงเย่ว์หยางและผลักเขาลงบนเตียงของนาง ก่อนที่จะดึงหนังสือออกมาจากชั้นหนังสือ  นางทำเป็นแกล้งทำเป็นบอกเย่ว์หยางจริงจังว่า นิทานก่อนนอนจะทำให้เขานอนหลับง่าย  นางไม่ได้รู้ตัวเลยว่าสิ่งที่นางทำ  บางทีเป็นไปโดยไม่รู้ตัว  แต่นางไม่ถือสาที่จะให้เย่ว์หยางนอนบนเตียงของนาง

 “ครอก.....”  เย่ว์หยางหลับทันทีหลังจากนอนลง  เหมือนเป็นสัญญาณบอกว่า “โปรดอย่าคุยกับคนที่หลับ” ท่าทีเช่นนี้ทำให้เจี้ยงอิงถอนหายใจกลั้วเสียงหัวเราะ  นางล้มตัวนอนบนร่างของเย่ว์หยางแล้วใช้หมัดน้อยๆ ทุบอกเย่ว์หยางพลางหัวเราะจนน้ำตาซึม

เพียงเท่านั้นนางถึงตระหนักว่าท่าทางเช่นนี้ดูคลุมเครือเพียงไหน

นางช้อนตามองเย่ว์หยาง เอียงอายเล็กน้อย

เมื่อนางตระหนักว่าเขาหลับตาแล้ว  จึงคิดว่าใครจะไปรู้อะไรได้  นางลดศีรษะลงเพื่อฟังเสียงหัวใจเต้นของเขา

สาวมังกรไร้เขาเจี้ยงอิงถอนหายใจทันทีและพูดเสียงนุ่มนวลว่า “ในอนาคต หลังจากเราเอาชนะจักรพรรดิสมุทรแล้ว จะไม่มีใครคุยกับข้าอีก  ข้าจะกลับไปเป็นเหมือนอย่างก่อนนี้ เป็นกำพร้าที่ว้าเหว่ ไม่มีคนช่วยเหลือ... แม้ว่าข้าจะมีพ่อแม่ แต่พวกท่านก็ไม่สนใจข้าอีกต่อไป...”

เย่ว์หยางเอื้อมมาลูบผมสีม่วงของนาง “ความจริงข้าก็เหมือนกับเจ้า  ข้าก็กำพร้าเหมือนกัน”

เจี้ยงอิงชะงักและโงศีรษะขึ้น  นางใช้ดวงตาสีเขียวอ่อนมองดูเย่ว์หยาง  เหมือนลูกแมวน้อยที่พลัดหลงพลันได้มาพบสหาย

นางไม่ได้พูดอะไร  แต่ได้กอดเย่ว์หยางแน่น

หยดน้ำตากลิ้งผ่านขนตางอนของนางอย่างเงียบงัน

ดูเหมือนจะเป็นน้ำตาแห่งความยินดี   แต่ก็เหมือนกับน้ำตาแห่งการแสดงความเห็นอกเห็นใจ... แม้ว่าเจี้ยงอิงไม่สามารถอธิบายอารมณ์ที่สับสนของนางได้   นางเพียงรู้ว่าสิ่งที่นางรู้สึกนั้น เหมือนกับการได้เห็นแสงเล็กน้อยในความมืดมิดที่เปลี่ยวเหงาของนาง  สหายที่ปรากฏต่อหน้านาง ก็คือเย่ว์หยางนั่นเอง  นางจะไม่มีทางเปลี่ยวเหงาอีก

ในที่สุด กำพร้าก็ได้สหายคนหนึ่ง

เนื่องจากพวกเขาทั้งสองเป็นกำพร้า  ทำไมจะเข้ากันไม่ได้เล่า?

เจี้ยงอิงร้องไห้เงียบงันอยู่ชั่วครู่ จากนั้นก็ยิ้มทั้งน้ำตาทันที  รอยเปื้อนน้ำตาบนใบหน้านางดูงดงาม  และริมฝีปากสีผลเชอรี่ของนางค่อยเป็นรูปโค้งและยิ้มอย่างช่วยไม่ได้  “ข้ารู้, กลายเป็นว่าเจ้าคือกำพร้าคนหนึ่ง  ก็ได้ จากนี้ไปข้าจะดูแลเจ้าเอง  ข้าดูแลเอาใจคนอื่นเก่งมากนะ,  เจ้าจะได้ดีถ้าเพียงแต่ฟังข้า”

เย่ว์หยางไวไม่พอ ตั้งใจว่าจะใช้หลังมือลูบผมของนาง

ทันใดนั้นสาวมังกรไร้เขาเจี้ยงอิงคว้ามือของเขาอย่างกล้าหาญและจับมาวางที่เอวนางเพื่อให้เขากอดนาง

บางทีเป็นเพราะพวกเขาถูกผ้าห่มคั่นอยู่ จึงไม่ได้รู้สึกจริงจัง  จากนั้นนางแทรกตัวขึ้นที่นอนและมือของนางเป็นเหมือนลูกปลาหมึกกอดเย่ว์หยางไว้ตลอด  ตัวของนางแนบกับเขาแน่น อกนางกดใส่อกของเขา  แต่นางไม่อายแม้แต่น้อย  หัวใจของนางเต็มไปด้วยความสุข  เนื่องจากในสมัยเด็ก  นางไม่ได้พบกับอ้อมกอดที่อบอุ่นมาเป็นเวลานาน

อ้อมกอดนี้ให้ความรู้สึกที่ปลอดภัยกับนางซึ่งต่างจากอ้อมกอดที่อบอุ่นของครอบครัวในความทรงจำของนาง

กลิ่นอายบุรุษที่นางไม่เคยรู้สึกมาก่อน  ร่างกายเต็มตัวของเขา  เมื่ออยู่ในอ้อมกอดเขา  มีความรู้สึกยินดีในหัวใจนางที่ไม่อาจอธิบายเป็นคำพูดได้

บางที นี่คือสิ่งที่เรียกว่าความสุขที่แท้จริงกระมัง