เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 462 กำเนิดใหม่ ร่างใหม่

ตอนที่  462  กำเนิดใหม่ ร่างใหม่

เจี้ยงอิงไม่เคยคิดเลยว่านางจะกอดบุรุษหลับได้  ยิ่งกว่านั้น กลับรู้สึกว่าเป็นเรื่องธรรมดามาก นางจึงไม่รู้สึกอาย

แม้แต่กายและจิตใจของนางก็ผ่อนคลาย

ภายหลังค่ำคืนของการหลับไหล

นางไม่เข้าใจเหตุผลอยู่ดี  แต่นางรู้แค่ว่าการกอดเขาและปล่อยให้เขากอดนาง ทำให้ร่างของนางต้องการพึ่งพาเขา  นางจึงมิอาจทนปล่อยไปได้

นางค่อยๆ รู้สึกสบายกายสบายใจอย่างเป็นธรรมชาติซึ่งนางไม่เคยรู้สึกมาก่อน

โอว..ใช่, นางรู้สึกมีความสุข!

หัวใจของนางไม่ว้าเหว่อีกต่อไป  เพราะเขาอยู่เคียงข้างนาง  ความรู้สึกพึงพอใจที่นางไม่เคยรู้สึกมาก่อนมีอยู่เต็มหัวใจนาง 

 “ฮืม....”

เจี้ยงอิงหาวและเตรียมจะหลับต่อ  แต่ทันใดนั้นนางก็ตระหนักว่ามือข้างหนึ่งเล็ดรอดเข้ามาในเสื้อผ้านางและคลึงเคล้าหน้าอกนางโดยไม่สนใจอะไรในโลก  มือข้างนี้มีความช่ำชองมาก และไม่คำนึงถึงปฏิกิริยาของเจี้ยงอิงเลย  ตอนนี้สาวมังกรไร้เขาตระหนักได้ว่า  การหลับอยู่ในอ้อมกอดของเขานั้นแตกต่างจากหลับในอ้อมกอดของพ่อแม่และหรือปู่กับยายของนางตอนที่นางเป็นเด็ก  ตอนแรกนางต้องการจะดึงตัวออกมาไม่ให้เขาจับหน้าอกนาง  แต่สัมผัสนี้ให้ความรู้สึกที่แปลกอยู่บ้าง  นี่ไม่ใช่สัมผัสที่เลวร้าย  แต่เป็นการเชยชมตามธรรมชาติ  เมื่อเจี้ยงอิงเหลือบมองขึ้น  นางเห็นว่าเย่ว์หยางยังหลับลึกอยู่  นางบ่นพึมพำ “แม้จะหลับสนิท  แต่เจ้าผู้นี้ยังเป็นจอมลามกอยู่ดี”

เจี้ยงอิงแทบจะละลายจากสัมผัสนี้ และรีบดึงมือซุกซนออกโดยเร็ว

ถ้าเขาสัมผัสนางมากกว่านี้  นางคงจะยั้งใจไม่ได้อีกต่อไป

ก็มันทนไม่ได้นี่นา....

ลมหายใจนาง ยังคงไม่สม่ำเสมอ

จากนั้นนางตระหนักว่า มืออีกข้างหนึ่งเลื้อยไปที่บั้นท้ายนางและเริ่มสำรวจลงต่ำทุกที

สาวมังกรไร้เขาไม่อาจทนการรุกเร้าอย่างนั้นได้  นางรีบจับมือเขาไว้ตั้งใจจะผลักกลับไปวางข้างตัวเขา  ส่วนอีกใจหนึ่งก็คิดว่า นางรู้สึกว่าร่างนางไม่ได้รู้สึกอ่อนปวกเปียกอีกต่อไปแล้ว และรู้สึกว่างเปล่าแปลกๆ  นางกลับปล่อยมือที่โอบบั้นท้ายนางไว้ตามเดิม  นอนอยู่ในอ้อมกอดของเขาเป็นความรู้สึกที่ดีกว่า

สำหรับที่เขาจับอกของนางทั้งที่ยังหลับ  เจี้ยงอิงรู้สึกว่าแม้เย่ว์หยางจะไม่รู้ตัว  แต่ก็เป็นสัญชาตญาณทางธรรมชาติของเขา

ใครจะรู้กันว่าเขาทำเรื่องอย่างนี้มามากมายกี่ครั้งแล้ว กว่าจะพัฒนาการขึ้นเป็นสัญชาตญาณเช่นนั้นได้

เจี้ยงอิงอยากจะกัดหน้าหล่อๆ ที่ยังหลับของเย่ว์หยางนัก เพื่อระบายความโกรธในใจของนาง

 “โล่วฮัวจ๋า!  ให้ข้าจับหน่อยนะ”  เย่ว์หยางใช้เวลาเชยชิดกับเจ้าเมืองโล่วฮัวในความฝันของเขา เขากดตัวสาวมังกรไร้เขาไว้ข้างล่างขณะที่ตัวของเขาพลิกมาอยู่ข้างบน  สาวมังกรไร้เขาตกใจ  นางรู้สึกมีสิ่งแปลกประหลาดกระทบอยู่ที่ตัวนาง มันร้อน นางรู้สึกทรมาน  ที่น่าผิดหวังที่สุดก็คือ แม้บุรุษคนนี้จะตรึงนางไว้ด้านล่าง  แต่เขาก็ยังเรียกชื่อสตรีของเขาอยู่นั่นเอง

 “เจ้าตัวหนักมากเลยนะ  หลบไปข้างๆ หน่อยสิ”  เจี้ยงอิงแทบจะอ่อนปวกเปียกจากการที่เขาใช้แรงกับนาง  และนางทำได้เพียงยันตัวเย่ว์หยางไว้ด้วยเรี่ยวแรงนางทั้งหมด

 “ฮืมมม....”  ลมหายใจของเย่ว์หยางกลับมาสงบ  แต่เขาก็ดูเหมือนยังหลับสนิทอยู่

 “นอนกับบุรุษผู้นี้ไม่ปลอดภัยเลยแม้แต่น้อย  เหลือทนจริงๆ”  แม้ว่าเจี้ยงอิงจะบ่น  แต่นางก็ไม่ยินดีจะปล่อยเขาไป  นางยื่นมือไปหยิกเขาเบาๆ  แต่เพราะนางกลัวจะปลุกเขาตื่น  นางจึงไม่กล้าใช้แรง   หลังจากนั้น แม้แต่เจี้ยงอิงก็ยังรู้สึกว่านางโอนอ่อนให้อภัยเขามากเกินไป

ลมหายใจนางไม่สม่ำเสมอ

เจี้ยงอิงข่มใจที่เต้นรัว และเลื่อนมือนางลงไปสำรวจ

นางแอบเลื่อนมือล้วงเข้าไปในกางเกงเขา  นางหลับตาด้วยความอายและเริ่มคลำสำรวจด้วยความสงสัย... ตลอดร่างของนางสั่น  ต้นขาของนางบีบชิด กล้ามเนื้อน่องของนางกระชับ เท้าของนางเกร็งจนตะคริวแทบจับ

หลังจากผ่านไปสักครู่นางก็ชักมือกลับ

จากนั้นนางหมุนตัวและซุกตัวอยู่ในผ้าห่มด้วยความรู้สึกอายอย่างหนัก  แม้ว่านางจะไม่แน่ใจเต็มร้อย และไม่เห็นกับตาตัวนางเอง แต่นางก็เรียนรู้ความลับได้มากมาย

ในช่วงเวลานั้น แม้จะไม่มีใครบอกนาง  นางก็เข้าใจอะไรได้หลายอย่างซึ่งนางยังไม่เข้าใจมาก่อน  สิ่งที่ป้าของนางบอกนางเมื่อครั้งล่าสุดว่าสิ่งนั้นของบุรุษมีไว้เพื่อให้สตรีได้มีลูก อย่างไรก็ตาม สิ่งนั้นของเขาอาจจะใหญ่เกินไปจริงๆ มันจะเข้าได้เหรอ?  ถ้าพวกเขามีอะไรกันจริงๆ  บางทีเขาอาจจะรู้ว่าต้องทำยังไง  เจี้ยงอิงจินตนาการเตลิดเปิดเปิง  นางเอามือที่ได้สัมผัสเขามาสัมผัสจมูกนางเพื่อจดจำกลิ่นไว้   มีกลิ่นแปลกๆ ตกค้างอยู่ในมือนาง  มันเลือนลางมาก แต่มีลักษณะเฉพาะตัวเหมือนกับว่าให้ความรู้สึกของลูกผู้ชายและเสน่ห์ที่ดึงดูดใจ

นั่นเป็นกลิ่นของสิ่งนั้นของเขาหรือ?

เจี้ยงอิงอายมากและซุกตัวอยู่ในผ้าห่ม  ในหัวของนางว้าวุ่นไปหมด

ความรู้สึกที่เผาลนนั้น นางรู้สึกเมื่อสัมผัสเขาและประกายความคิดบางอย่างก็วาบเข้ามาในใจนางครั้งแล้วครั้งเล่า

ขนาดใหญ่ เร่าร้อน เป็นลูกผู้ชาย มีพลังกระตือรือร้น  ความรู้สึกแบบนั้นช่างแปลกจริงๆ พอคิดย้อนกลับไปอีกทียิ่งทำให้นางเขินอาย

การฝึกผสานร่างที่เขาบอก  พอถึงขั้นสุดท้าย เป็นไปได้ไหมว่าพวกเขาต้องทำอย่างว่าหรือเปล่า?

ไม่ดีแน่!

ทันใดนั้นสาวมังกรไร้เขาจำอะไรบางอย่างได้และตลอดทั้งร่างนางสั่นทันที  มีเวลาอยู่เพียงไม่กี่สิบชั่วโมงที่อุทกแม่พระธรณีจะถือกำเนิด  แต่นางกับเย่ว์หยางยังไม่ได้เริ่มฝึกกันเลย  ในวันเดียว  พวกเขาใช้เวลาเล่นสนุกมากเกินไป ขณะที่กลางคืนพวกเขาก็ใช้เวลานอนหลับตลอด  พวกเขาเสียเวลามากเกินไป  ถ้าพวกเขารอจนกระทั่งตื่นขึ้นในตอนเช้าวันใหม่  พวกเขาก็เหลือเวลาอีกเพียงไม่กี่ชั่วโมง  แล้วพวกเขาจะฝึกกันได้อย่างไร?  เป็นไปได้อย่างไรที่พวกเขาจะสามารถเพิ่มระดับพลังได้เร็วพอจะเผชิญหน้ากับจักรพรรดิสมุทร?

พอคิดได้เช่นนี้ เจี้ยงอิงลุกขึ้นนั่งทันที

เย่ว์หยางตื่นจากหลับใหลและถามนาง “มีอะไรเหรอ?”

 “ข้าไม่ได้แตะต้องเจ้า, อ๊า ไม่ ไม่... ข้ากำลังจะบอกว่า เราต้องเริ่มฝึกกันทันที มิฉะนั้นเราจะไม่เหลือเวลาอีก”  เจี้ยงอิงฉุดดึงเย่ว์หยางอย่างเร่งด่วน “รีบลุกขึ้นได้แล้ว  ตอนนี้ไม่ใช่เวลานอน”

 “เหรอ?”  เย่ว์หยางไม่เข้าใจ พวกเขาเสียเวลาไปถึง 12 ชั่วโมงในวันนี้แล้วไม่ใช่หรือ?  ทำไมจู่ๆ นางถึงคิดจะฝึกกันเล่า?

นางเป็นเหมือนแค่เด็กชั้นประถมที่เอาแต่เล่นตลอดช่วงปิดภาคฤดูร้อน  จนสุดท้ายพอใกล้จะหมดวันหยุดก็ค่อยมาเร่งทำการบ้านในช่วงท้ายไม่กี่วัน

พอเห็นเจี้ยงอิงมีท่าทางเร่งรีบ  เย่ว์หยางอยากหัวเราะ

แน่นอนว่า  เขาค่อนข้างยินดีที่เห็นความเปลี่ยนแปลงเช่นนั้นในตัวเจี้ยงอิง สาวมังกรไร้เขา

เนื่องจากนางเป็นฝ่ายขอร้องเอง  ก็จะมีประสิทธิภาพมากกว่าที่เขาคิดหาวิธีกระตุ้นให้นางฝึก  ตอนนี้ที่นางได้ปลดปล่อยภาระในใจนาง  ย่อมเห็นแววประสบผลสำเร็จ เย่ว์หยางช้อนตัวเจี้ยงอิงขึ้นมาพร้อมทั้งผ้าห่มและอุ้มนางไป “เราควรจะไปในโลกคัมภีร์ของข้า  ถ้าเจ้ายกระดับขึ้น  จะมีภาพแปลกประหลาดที่ไม่เหมาะให้คนอื่นได้เห็น”  คำพูดของเขาใช้ได้อย่างเหมาะสม สามารถคลายความทุกข์กังวลในใจนางได้  อยู่ห่างจากสายตาคนอื่นดีกว่าสร้างความตื่นกลัวให้กับพวกคนใช้ แม้ว่าเหล่าคนใช้ได้เห็นนางเติบโตขึ้น  ก็ยังดีกว่าเก็บเรื่องดังกล่าวไว้เป็นความลับและไม่แจ้งให้พวกเขาทราบ

ในโลกคัมภีร์

ไม่มีใครอยู่  เนื่องจากเจ้าเมืองโล่วฮัว, หญิงงามอู๋เหินและนางเซียนหงส์ฟ้าทุกคนอยู่ในมิติลวงของวังเทียนหลัวกับแม่สี่

อย่างไรก็ตาม  แม้ว่าไม่มีผู้ใด  แต่เหล่าอสูรของเขายังคงอยู่ที่นี่

นางพญากระหายเลือดและโคเงายังคงอยู่ที่นี่

เจี้ยงอิงที่ยังคงมึนงงจากอาการตื่นเต้นไม่ได้ใส่ใจรู้สึกถึงพวกนาง  และไม่ได้ตระหนักว่าเหล่าอสูรของเขามีอยู่  ความจริงนางไม่ได้คิดถึงพวกเขาเลย

หัวใจของนางกำลังเต้นรัว  เพราะนางคิดว่าพวกเขาจะต้องถอดเสื้อผ้าเพื่อฝึกผสานร่าง

จากนั้นเย่ว์หยางอธิบายวิธีฝึกให้กับนางและวิธีที่นางจะให้ความร่วมมือ

จากนั้นเจี้ยงอิงจึงรู้ว่าไม่จำเป็นต้องทำสิ่งนี้ในตอนแรก  เท่านั้นเองอาการเครียดส่วนใหญ่ก็ลดลงทันที  นางพยักหน้าให้เขารู้ว่านางเข้าใจ  ความจริงวิธีที่นางร่วมมือนั้นง่ายมาก  หลักๆ ก็คือเจี้ยงอิงแค่ต้องผ่อนคลายและปล่อยให้เย่ว์หยางคอยนำตลอดกระบวนการฝึกฝน  นางไม่อาจกลัวและถอนถอยแต่กลางครันเพื่อหลบเลี่ยงหนีผลกระทบจากกระบวนการฝึกฝนได้

นอกจากนี้ นางต้องใช้พลังงานเพื่อควบคุมประตูพลังวิญญาณของนาง ซึ่งเป็นเรื่องง่าย

นั่นถือว่าเป็นเรื่องง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปากสำหรับสาวมังกรไร้เขาผู้เป็นนักสู้ปราณก่อกำเนิดระดับเจ็ด  ยิ่งกว่านั้น คนอื่นยังเป็นคนนำกระบวนการฝึกฝนด้วย

 “เข้าใจแล้ว!”  เจี้ยงอิงรู้สึกว่าตนเองเขลาจริงๆ  ถ้านางรู้ว่าทำได้ง่ายอย่างนี้แล้ว นางคงเริ่มฝึกทันทีที่กลับมาแล้ว  ความอึดอัดทำให้นางเสียเวลาไปเช่นนั้น

เริ่มต้นด้วยการประกบฝ่ามือและเย่ว์หยางถ่ายพลังเข้าไปในตัวนาง

จากนั้นพลังก็ไหลกลับมาที่เขา  ในการโคจรครั้งนี้  ปราณก่อกำเนิดยังคงช่วยขยายเส้นชีพจรนางได้อย่างต่อเนื่อง เนื่องจากเส้นชีพจรนางได้เชื่อมไปเรียบร้อยแล้ว  กระบวนการผสานร่างนี้นำไปสู่ผลลับที่น่าประทับใจได้อย่างรวดเร็ว และเข้าสู่การฝึกขั้นที่สองในเวลาไม่นาน  ตอนนี้เริ่มใกล้ชิดกันมากขึ้น  ร่างกายของพวกเขาอยู่ในอ้อมกอดของกัน  สำหรับขั้นนี้ เจี้ยงอิงไม่รู้สึกกดดันแต่อย่างใด  เนื่องจากนางนอนหลับในอ้อมกอดของเขามาแล้ว

แม้เมื่อปราณก่อกำเนิดโคจรเข้าไปในร่างของนาง  นางรู้สึกว่าพลังของนางเปลี่ยนไปและเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง

นางมีความยินดี

และในที่สุดของการฝึกขั้นที่สอง  นางให้ความร่วมมือตามท่วงท่าพร้อมไปกับเขา  เมื่อเขาจูบนาง  นางไม่ลังเลแม้แต่น้อย  นางกลับเขย่งเท้ารอรับจุมพิตจากเขา... จนกระทั่งเขาประทับจูบที่ริมฝีปากนาง ทำให้นางตระหนักว่าพวกเขากำลังจูบกัน  และนั้นคือจูบแรกของนาง อย่างไรก็ตาม  ความรู้สึกที่ยอดเยี่ยมและปราณก่อกำเนิดที่ถูกส่งมาจากปากเขาทำให้นางไม่สามารถต่อต้านได้  เจี้ยงอิงกลับกอดเขาและใช้แรงดูดด้วยกำลังนาง และจูบเขาตามสัญชาตญาณ  นอกจากปราณก่อกำเนิดแล้ว, เพลิงอำมฤตลุกโหมอยู่ในฝ่ามือของเย่ว์หยาง คอยชำระพลังงานของนางและชำระร่างของนางให้บริสุทธิ์

ความเจ็บปวดมหาศาลทำให้เจี้ยงอิงแทบร้องออกมา

อย่างไรก็ตาม นางรู้ว่าเพื่อวัตถุประสงค์ให้ร่างนางเกิดใหม่ นางต้องชำระร่างอย่างเข้มข้น  ความเจ็บปวดเป็นส่วนหนึ่งของกระบวนการฝึก

เสื้อผ้าพวกเขาหายไปแล้ว ร่างทั้งสองนั้นผิวกระทบกับผิว  ร่างของเย่ว์หยางยังคงปรับพลังในร่างของเจี้ยงอิงอย่างต่อเนื่องขณะที่เพลิงอมฤตก็ยังช่วยชำระร่างนาง

เจี้ยงอิงรู้สึกทรมานอย่างหนักเหมือนกับว่าอยู่ในห้วงระหว่างความเป็นกับความตาย  ร่างของนางไม่สามารถทนต่อไปได้ และเริ่มกลับคืนสู่ร่างดั้งเดิมของนาง

ขณะที่ร่างท่อนบนยังคงเหมือนเดิม  แต่ร่างตั้งแต่ท้องลงไปเปลี่ยนเป็นร่างมังกรไร้เขา หลังของนางมีปีกสีทองงอกออกมาคู่หนึ่ง

บั้นท้ายนาง ขาทั้งสองกลายเป็นลีบเล็กลงเปลี่ยนเป็นหางมังกรเงิน  มันค่อยๆ ขยายออกจนยาวหลายเมตร  ครีบดำอยู่บนหางของนาง ปีกของนางสีทองและเกล็ดเงินทั้งหมดถูกหลอมด้วยเพลิงอมฤตและเกิดใหม่ทันที

ความเจ็บปวดมากมายมหาศาลทำให้เจี้ยงองขนดหางรวบร่างเย่ว์หยางไว้แน่น ปีกมังกรของนางยังคงสั่นและไร้พลัง

ถ้าเย่ว์หยางไม่เสริมปราณก่อกำเนิดให้นาง นางอาจตายได้ภายในไม่กี่นาที  ภายใต้การกลั่นของเพลิงอมฤต นางอาจลดพลังวิญญาณและผลึกมังกรไว้ในตัวของนาง อย่างไรก็ตาม  ปราณก่อกำเนิดของเย่ว์หยางก็เสริมพลังงานให้นางทันที เพื่อที่ว่าศักยภาพในตัวนางจะได้ถูกกระตุ้นอย่างต่อเนื่อง  แต่ละครั้งที่เจี้ยงอิงมาถึงส่วนที่ลำบากที่สุด  เย่ว์หยางจะหยดน้ำค้างศักดิ์สิทธิ์ลงในปากนาง เพื่อที่ว่านางจะสามารถฟื้นตัวได้ทันที

ไม่ทราบว่าผ่านไปนานเท่าใด

เจี้ยงอิงก็ตระหนักว่าความเจ็บปวดค่อยทุเลาลงเรื่อยๆ  ในที่สุด ก็ไม่มีความเจ็บปวดเหลืออยู่เลย  นางกลับรู้สึกกระจ่างสดชื่นจากการเกิดใหม่

เมื่อนางลืมตาขึ้น  นางตระหนักได้ว่าผิวของนางขาวขึ้น นุ่มเนียนขึ้นเป็นสิบเท่าเหมือนกับหยก

หางมังกรทั้งหมดของนางเหมือนกับว่าสลักมาจากหยกขาว ดูงดงามมาก

ปีกของนางดูเหมือนกับแก้วผลึก  นอกจากเงาสีเทาเป็นลายเส้นกระดูกปีก ดูเหมือนว่าจะแตกต่างจากเมื่อก่อนสิ้นเชิง  เป็นร่างที่สมบูรณ์เต็มไปด้วยพลังงาน  เจี้ยงอิงตระหนักได้ทันทีว่า นางเกิดใหม่แล้ว  แม้ว่านางจะยังไม่ยกระดับเป็นนักสู้ปราณก่อกำเนิดระดับแปด  แต่นางอยู่ในเส้นทางที่ดีที่จะยกระดับได้  ถ้านางฝึกฝน นางจะมีความก้าวหน้าอย่างมากที่สุดทันที

 “นี่คือข้าจริงๆ หรือนี่?  หางใหม่ของข้าสวยงามยิ่งนัก  เหมือนกับหยกเลย”  เจี้ยงอิงไม่อาจข่มความตื่นเต้นไว้ได้และนางจูบเย่ว์หยางซ้ำๆ ขอบคุณเขาที่ให้ร่างใหม่ที่สมบูรณ์แก่นาง  หางมังกรของนางแกว่งอย่างมีความสุข เหมือนกับเด็กที่ได้รับของเล่นที่โปรดปราน

 “เราจะฝึกกันต่อ เพื่อบรรลุเป็นนักสู้ปราณก่อกำเนิดระดับแปดรวดเดียวเลย”  ความจริงเมื่อเจี้ยงอิงตกอยู่ในความเจ็บปวด  เย่ว์หยางสามารถใช้เงาปีศาจของเขาครอบงำร่างของนาง และมีโอกาสประสบความสำเร็จสูง  แต่เมื่อเขาคิดดูแล้ว  เขาตระหนักว่าเรื่องแบบนั้นไม่ควรเร่งร้อน  ในอนาคตถ้านางไม่ต้องการไปจากข้างกายเขาจริงๆ  นางจะเป็นฝ่ายขอเสนอทำสัญญาเอง ไม่จำเป็นต้องปล่อยให้เงาปีศาจครอบงำหัวใจนาง

 “ตกลง”  เจี้ยงอิงพยักหน้าเห็นด้วยทันที  จากนั้นนางเข้าใจทันที ก้าวขึ้นไปอีกขั้นหนึ่ง ก็หมายถึงต้องใกล้ชิดกันมากยิ่งขึ้น

บางที,  พวกเขาอาจต้องทำอย่างนั้น

แม้ว่านางจะรู้สึกอาย  แต่นางไม่มีความเสียใจแต่อย่างใด

นางแปลงร่างคืนเป็นมนุษย์อย่างกล้าหาญ  หางมังกรของนางกลับคืนเป็นขาเรียวงาม