เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 463 มังกรไร้เขา อสูรในตำนาน

ตอนที่  463  มังกรไร้เขา อสูรในตำนาน

ขณะที่พวกเขาจะดำเนินการฝึกขั้นต่อไป  อย่าว่าแต่เจี้ยงอิงเลย  แม้แต่เย่ว์หยางที่เชี่ยวชาญในกระบวนการฝึกผสานร่างก็ยังรู้สึกเครียดมาก

สิ่งที่เย่ว์หยางต้องการ ไม่ใช่แค่เพียงให้สาวมังกรไร้เขาบรรลุปราณก่อกำเนิดขั้นที่แปดเท่านั้น

แต่ตอนแรกยังคงให้นางลดระดับพลังลงมาอยู่ในระดับหก หรือแม้แต่ในระดับห้าก่อนจะทะลวงขึ้นสู่ระดับแปด   เจี้ยงอิงจะได้รับประโยชน์สูงสุดจากการยกระดับหลายเท่าทวีคูณ  ถ้านางไม่ทำเช่นนี้ นางคงได้แต่เพียงยกระดับขั้นเดียว แต่จะไม่ได้รับประโยชน์มากเท่าที่ควร

ด้วยวิธีเช่นนี้  พลังของนางจะเพิ่มขึ้นมหาศาลหลังจากยกระดับ

ทักษะแฝงเร้นธรรมชาติของนางจะก้าวหน้าแบบก้าวกระโดด

นางอาจจะทำสัญญากับคัมภีร์ได้สำเร็จยกระดับโดยตรงขึ้นเป็นอสูรในตำนานได้

เย่ว์หยางเดาว่าคงจะมีข้อจำกัดในการใช้อุทกแม่พระธรณีอยู่มาก  ถ้าเจี้ยงอิงสามารถยกระดับกลายเป็นอสูรในตำนาน  นางก็คงไม่จำเป็นต้องใช้อุทกแม่พระธรณี  เนื่องจากนางมีพลังพอจะช่วยตัวเองให้ยกระดับได้

ปราณกระบี่ไร้ลักษณ์ระดับที่หก

เป็นขอบเขตที่เย่ว์หยางต้องการจะบรรลุ  อย่างไรก็ตาม  สิ่งที่เขาปรารถนาอย่างที่สุดนี้ ก็ยังเอาแน่นอนไม่ได้  แต่ด้วยอุทกแม่พระธรณีหมื่นปี  เขาต้องการยกระดับปราณกระบี่ไร้ลักษณ์เป็นระดับเจ็ดหรือสูงกว่านั้น

เย่ว์หยางคงสำเร็จปราณกระบี่ไร้ลักษณ์ขั้นที่หกมานานแล้ว  ถ้าเขาไม่มัวแต่ฝึกฝนเพลิงอมฤตซ้ำๆ กันหลายครั้ง

ตอนนี้, ขณะที่เขาฝึกฝน  เย่ว์หยางรู้สึกว่าเขาเข้าใกล้ขั้นที่หกเต็มที  เหมือนกับว่าพลังงานของเขากระจุกรวมกันสามารถปะทุได้ทุกเมื่อ

ยิ่งเขาฝึกฝนในระดับที่ต่ำเพิ่มนานขึ้น  รากฐานของเขาที่ดีกว่าก็ยิ่งเป็นสิ่งที่เขาเข้าใจและช่ำชองมากขึ้น  แต่ในบางครั้ง เมื่อเขาจะต้องยกระดับ  เย่ว์หยางก็จะไม่ยอมพลาด  เมื่อใดก็ตามที่เขาต้องการจะบรรลุเข้าสู่ขอบเขตใหม่  เขาจะต้องได้รู้แจ้งความรู้ใหม่  เพื่อจะบรรลุขอบเขตใหม่  เย่ว์หยางไม่ลังเลที่จะฝึกฝนในระดับเดียวกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า  ยิ่งกว่านั้น เนื่องจากเขากำลังเตรียมจู่โจมและฆ่านักสู้ปราณก่อกำเนิดชั้นสูงอย่างจักรพรรดิสมุทร  คงจะดีที่สุดถ้าเขาได้บรรลุขอบเขตใหม่ได้

เย่ว์หยางรู้ว่าเขาจะได้รับคืนมามากกว่า ถ้าเขาช่วยให้เจี้ยงอิงบรรลุเป็นนักสู้ปราณก่อกำเนิดระดับแปด และยกระดับเป็นอสูรในตำนาน

พลังงานมังกรของนางจะช่วยให้เขารู้แจ้งวิชาปราณกระบี่ไร้ลักษณะระดับหกในระดับลึกซึ้ง ระหว่างที่ฝึกผสานร่าง

ทั้งสองต่างกอดจูบ

เย่ว์หยางทำหลายอย่างกับเจี้ยงอิงเหมือนที่เขาทำกับเสวี่ยอู๋เสีย, องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน, หญิงงามอู๋เหินและเจ้าเมืองโล่วฮัวระหว่างฝึกผสานร่าง  แม้ว่าจะมีส่วนช่วยให้เย่ว์หยางฝึกผสานร่างนานหลายเดือน  ก็มีแต่เย่ว์หวี่ที่ไม่ยอมให้พัฒนามาถึงขั้นนี้  อย่างน้อย นางไม่ยอมให้เย่ว์หยางทำเช่นนี้ตราบเท่าที่นางยังเป็นตัวของตัวเอง

เจี้ยงอิงยังคงไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ในการกระทำของนาง

นางรู้สึกมีความสุข เขินและกลัวไปในขณะเดียวกัน  แม้ว่านางจะไม่ต่อต้านความก้าวหน้ารุกคืบของเย่ว์หยาง  แต่นางได้แต่ยืนโดยไม่รู้ว่าจะทำอะไรและได้แต่อดทนยอมรับทุกอย่าง

นอกจากนี้ นี่ไม่ใช่สิ่งที่นางต้องการ  แต่นางแค่ไม่มีความรู้อะไรเลย  เนื่องจากนี่เป็นครั้งแรกของนางที่มีประสบการณ์แบบนี้

โชคดีที่กระบวนการฝึกผสานร่างตลอดกระบวนการนั้นชักนำโดยเย่ว์หยาง  สามารถดำเนินการได้แม้จะให้ความร่วมมือน้อยที่สุด ตราบเท่าที่ไม่มีเจตนาต่อต้าน

ตอนแรกเริ่ม เจี้ยงอิงรู้สึกเขินอายจริงๆ

นางเฝ้ามองขณะเย่ว์หยางจูบไล่ลงไปตามส่วนร่างกายนางตั้งแต่อกลงไป  ความสุขความตื่นเต้นแผ่ซ่านไปตามสายเลือดและนางอยากจะลูบไล้และจูบเย่ว์หยางบ้าง แค่ความกังวลและความอายยับยั้งนางไว้  ขณะที่เย่ว์หยางจูบนางอย่างนุ่มนวลและวางตัวนางลงนอนบนเตียง ทั้งหมดที่เจี้ยงอิงสามารถทำได้ก็คือปิดหน้าและหนีบต้นขาเข้าหากัน  ขาของนางยังแข็งเก้ๆ กังๆ ขณะที่นางยังนอนอยู่ นางกลับเสนอตัวให้เขา

 “ผ่อนคลายไว้ ทำใจให้ว่างเปล่า รู้สึกถึงพลังงานที่ไหลเวียนให้ได้..” เย่ว์หยางเหมือนเป็นปลาที่สามารถฮุบเจี้ยงอิงได้ทั้งตัวในตอนนี้แล้ว และนางคงจะไม่ขัดขืนเขา

อย่างไรก็ตาม จะครอบครองเจี้ยงอิง ไม่ใช่เรื่องสำคัญที่สุดในเวลานี้

สิ่งสำคัญก็คือ ยกระดับให้นางสำคัญมากกว่า

การฝึกฝนกับหญิงสาวร่างกายบริสุทธิ์เป็นวิธีที่เร็วที่สุด  ยังมีหนทางอีกยาวนานก่อนที่นางจะก้าวหน้าได้และการเร่งเวลาเร็วเกินไปจะทำให้นางยกระดับอย่างมากเพียงระดับเดียว

เนื่องจากในที่สุดแล้ว นางก็ต้องตกเป็นของเขาอยู่ดี  ทำไมเขาต้องรีบเร่งด้วย?

หลังจากเย่ว์หยางมีความมั่นใจ  เจี้ยงอิงผ่อนคลายอย่างเห็นได้ชัด  ร่างของนางลดอาการเกร็งและจมอยู่ในความสุขความยินดีขณะที่เย่ว์หยางจูบร่างนาง  นางปล่อยให้เย่ว์หยางจูบและกอดร่างเปลือยเปล่าของนาง ขณะที่นางเองก็กอดเขาอย่างดูดดื่ม  นางตัวสั่นและส่งเสียงครวญครางที่อ่อนหวานออกมาทุกครั้งที่เย่ว์หยางมีการเคลื่อนไหว  ลมหายใจที่เร่าร้อนและเสียงครางของนางผสานกันเหมือนเพลงบรรเลง

ผ่านไปสิบนาที นางแทบจะลืมตัวขณะกอดเย่ว์หยางแน่น

นางเพียงแต่ตอบสนองความรักทั้งหมดที่เขาแสดงผ่านร่างกายนาง  ความกังวลก่อนหน้านี้ของนางถูกโยนทิ้งไปไกล

ร่างของนางตกอยู่ภายใต้การควบคุมของเย่ว์หยางสิ้นเชิง  ขณะที่ใจของนางมุ่งเน้นอยู่ที่ความสุขยินดีที่เขาให้นาง  จนลืมโลกไปอีกนาน

โดยไม่ทันรู้ตัว  พลังของนางค่อยๆ เข้มข้นขึ้นและระดับของนางลดลงอย่างต่อเนื่องจากการข่มกำราบของเพลิงอมฤตและปราณก่อกำเนิด  จากระดับเจ็ด ระดับของนางตกลงมาอยู่ที่ระดับหก อีกสิบนาทีต่อมาระดับของนางตกลงมาอยู่ที่ระดับห้า... ถ้านี่เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นตามปกติ  นางคงตกตะลึงอย่างหนักเป็นแน่  แต่อย่างไรก็ตาม   นางเชื่อมั่นในตัวเย่ว์หยางสิ้นเชิง ตั้งแต่นางยอมมอบตัวเองให้กับเขา

บัวเพลิงฟ้าพิโรธ, พลังเยือกแข็งสุดขั้วและสายฟ้าม่วงมรณะถูกปล่อยออกมาจากร่างเย่ว์หยางและก่อตัวเป็นสนามพลังขนาดมหึมา

คัมภีร์อัญเชิญลอยออกมาด้วยตัวเอง และแสงม่านพลังรูปร่างอสูรโลกามีรัศมีหกสิบเมตร

ปราณก่อกำเนิดไหลออกจากปากของเย่ว์หยางไหลเข้าปากเจี้ยงอิง และมันแผ่ซ่านไปทั่วร่างของนางก่อนกลับมาที่ร่างของเย่ว์หยางจากตันเถียนของนาง  ตรงกันข้าม เพลิงอมฤตเข้าไปตามกระดูกก้นกบนางและโคจรขึ้นไปตามร่างนางก่อนโคจรกลับคืนมาที่เย่ว์หยางจากบริเวณอกนาง  เพลิงอมฤตปรับเปลี่ยนรูปทรงเป็นหงส์เพลิงที่สง่างามไม่มีใดเปรียบ และบินฉวัดเฉวียนผ่านร่างของพวกเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า  ร่างของเจี้ยงอิงสั่นสะท้านรุนแรง ทุกที่ๆ พลังของนางไหลผ่าน พลังจะเพิ่มขึ้นทับทวีหลายเท่า

พลังของนางปะทุขึ้นจากนักสู้ปราณก่อกำเนิดระดับห้าไปเป็นระดับหก จากนั้นขึ้นมาอยู่ที่ระดับเดิมของนางคือระดับเจ็ด

ในที่สุด แสงลึกลับฉายส่องประกายเหมือนรุ้ง

ปีกมังกรคู่หนึ่งและหางมังกรปรากฏออกมาจากร่างของเจี้ยงอิง  ทั้งปีกทั้งหางโอบร่างเย่ว์หยางไว้แน่น ขณะที่นางร้องออกมาเพราะความเจ็ดปวดระคนสุขที่ได้บรรลุขอบเขตใหม่หลายระดับพลัง

ในทันทีนั้น เย่ว์หยางไม่สามารถหาคัมภีร์อัญเชิญชั้นทองแดงได้  ดังนั้นเขาจึงเรียกคัมภีร์เงินออกมาฉับพลันและกดมือน้อยๆ ของเจี้ยงอิงลงบนนั้น ใช้ปราณก่อกำเนิดของเขาช่วยให้นางทำสัญญากับคัมภีร์อัญเชิญ  เมื่อการทำสัญญาล้มเหลวขณะที่นางจะจบกระบวนการบรรลุขอบเขตใหม่  เย่ว์หยางกัดลิ้นเขาและพ่นเลือดลงบนคัมภีร์อัญเชิญ

เขาไม่รู้ว่าเหตุผลที่เขาทำลงไป  บางทีเพื่อเพิ่มโอกาสสำเร็จก็เป็นได้

บางที เป็นความรู้ที่ตกทอดมาจากมารดาของเขาที่ยอมให้เขากระทำไปโดยไม่รู้ตัวชั่วครู่

หรือบางทีอาจเป็นเทพธิดากระบี่ฟ้าสั่งจิตใต้สำนึกของเย่ว์หยางก็เป็นได้  เขารู้สึกว่า ทั้งหมดนี้น่าจะหาคำอธิบายได้  เพียงแต่เขาไม่มีเวลามากพอจะไตร่ตรอง  เขากลับเน้นมุ่งการถ่ายปราณก่อกำเนิดให้เจี้ยงอิงโดยบริสุทธิ์ใจเพื่อช่วยให้นางทำสัญญากับคัมภีร์อัญเชิญได้

นี่คือโอกาสที่ดีที่สุด

ถ้านางล้มเหลวในการทำสัญญาวันนี้  อย่างนั้นก็คงเป็นเรื่องน่าเสียดาย

ในที่สุด แสงสว่างเจิดจ้าจากมือเจี้ยงอิงที่สัมผัสกับคัมภีร์อัญเชิญก็ฉายออกมา    ลำแสงสีทองฉายขึ้นไปบนท้องฟ้าเป็นรูปนางมังกรไร้เขาอยู่ในท้องฟ้า  ลำแสงพุ่งขึ้นไปในอากาศเป็นวงกลมก่อนที่จะกลับเข้ามาในตัวเจี้ยงอิงในพริบตา  หางแต่เดิมที่พันรอบตัวเย่ว์หยางหายไปทันที และเปลี่ยนเป็นแสงและกลับกลายเป็นเรียวขาที่งดงามไร้ตำหนิที่โอบเอวของเย่ว์หยาง

ปีกมังกรบนหลังของนางลดขนาดลงอย่างรวดเร็ว และงอกใหม่เป็นปีกละเอียดอ่อน

ปีกเหล่านั้นกลายเป็นแก้วผลึกใสที่ยังคงโอบพันรอบตัวเย่ว์หยางอยู่

เจี้ยงอิงกอดเย่ว์หยางแน่น  ขณะที่นางเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วโดยไม่มีสติขณะที่นางยกระดับ  ขอบเขตใหม่ของอสูรในตำนานมีผลต่อภูมิปัญญาของนาง  แต่สิ่งที่ทำให้นางกลัวมากกว่าก็คือ นางเชื่อมโยงความสัมพันธ์เข้ากับชีวิตส่วนหนึ่งของเย่ว์หยางแล้ว  ข้อมูลนับไม่ถ้วนผุดขึ้นในหัวของนางและนางไม่สามารถจัดลำดับความสับสนในจิตใจนางได้่

ความสุขที่นางรู้สึกในร่างกายนางก็ยังคงเป็นเหตุผลหนึ่งที่นางคิดได้ไม่ชัดเจนนัก

นางรู้สึกว่าความเป็นชายของเย่ว์หยางเริ่มกดดันนางอย่างนิ่มนวล  ความรู้สึกชนิดนั้นทำให้นางสั่นตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า เป็นความรู้สึกแทบทนไม่ได้ แต่น่าพอใจไปในขณะเดียวกัน

เหมือนกับว่าร่างกายของนางโหยหาความรู้สึกนั้นโดยอัตโนมัติ  เท้าและปีกโอบกอดเย่ว์หยางไว้แน่น เหมือนกับว่าร่างกายของนางต้องให้เย่ว์หยางสมสู่นางทันที เป็นหนึ่งเดียวกับนางอย่างแท้จริง...

เย่ว์หยางก็รู้สึกเช่นเดียวกัน เขาสามารถรู้สึกได้ว่าทั้งหมดนั้นเข้าทางเขาแล้ว เหลือเพียงอุปสรรคที่บางเบาเท่านั้น

นั่นก็คือปราการสุดท้ายของสาวพรหมจรรย์

ทั้งหมดที่เย่ว์หยางต้องทำก็คือเดินหน้าต่อและทำให้เจี้ยงอิงกลายเป็นสตรีของเขาจริงๆ.. การพรากพรหมจรรย์ของนางอย่างนั้น บางทีนางจะไม่สามารถยกระดับได้เหมือนเจ้าเมืองโล่วฮัวและสตรีที่เหลือ  เนื่องจากนางเพิ่งจะยกระดับ  ยิ่งกว่านั้น เขาไม่มีพลังปราณก่อกำเนิดเหลือพอจะยกระดับให้นาง  ลืมไปเสียก่อน  เรื่องนี้คงยังไม่มีในตอนนี้

เย่ว์หยางไม่สามารถหยุดยั้งถอนถอยได้อีกต่อไป เขาตัดสินใจรับสาวมังกรไร้เขาไว้ทันที

ขณะที่เย่ว์หยางเตรียมจะรุกหน้าต่อ  ร่างของเจี้ยงอิงก็กลายเป็นลูกกลมแสงลอยเข้าไปในคัมภีร์อัญเชิญของเขา

มีแสงฉายรอดออกมา

หน้าของคัมภีร์พลันพลิกเปิด

เย่ว์หยางที่ยังเปลือยกาย สะดุ้งโหยงและเหงื่อไหลพร่างพรู

กลับกลายเป็นว่าเขาได้ทำสัญญากับเจี้ยงอิงโดยไม่รู้ตัว  สิ่งที่ทำให้เขากังวลใจที่สุดก็คือนี่ต่างจากสิ่งที่เขาเคยเห็นมาก่อน เมื่อเขาทำสัญญากับโคเงาอาหมัน, นางพญากระหายเลือดหงและนางพญาดอกหนามมงกุฎทองตั่วตั่ว.. เป็นไปได้ไหมว่าเลือดเขาที่พ่นลงไปบนคัมภีร์อัญเชิญตอนที่เจี้ยงอิงทำสัญญากับคัมภีร์ทำให้เกิดผลเช่นนี้?

เมื่อลงเอยกับสาวมังกรอย่างนี้ ทำให้เย่ว์หยางถอนหายใจโล่งอก

แน่นอนว่า นี่ไม่ได้พูดถึงทำให้นางเป็นสตรีของเขา  นั่นคงจำเป็นต้องใช้เพิ่มอย่างน้อย 2-3 วินาทีร่วมกันจึงจะสำเร็จได้ แต่นี่ต้องเรียกว่า เป็นอสูรพิทักษ์ของเขา เย่ว์หยางตระหนักว่าอสูรพิทักษ์ของเขาทั้งหมดปรากฏขึ้นมาอย่างฉาบฉวยฉับพลันและทำสัญญากันอย่างที่อธิบายไม่ได้  ไม่มีสัญญาณเตือน  พวกเขาทั้งหมดลงเอยเป็นอสูรพิทักษ์ของเขาภายใต้สถานการณ์ที่มิได้คาดไว้เลย  เจี้ยงอิงยังคงทำสัญญาสำเร็จ  โดยไม่ได้เตรียมใจมาก่อน นางกลายเป็นอสูรพิทักษ์ของเขา

เย่ว์หยางไม่สามารถเข้าใจได้

ช่างเถอะ, ยังไงเสียก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดี เขาสามารถถามเทพธิดากระบี่ฟ้าได้เสมอ  บางทีนางคงช่วยเขามาตลอดเวลา

เย่ว์หยางตัดสินใจว่า เขายังจะไม่สาวลึกลงไปในปัญหาเช่นนี้ในตอนนี้ก่อน

เมื่อดูใกล้ๆ  เขาสังเกตว่าสาวมังกรไร้เขายังคงหลับ  นางยังดูเหมือนสับสนว่าพลังของนางยังเพิ่ม ขณะที่พลังของอสูรในตำนานและพลังปราณก่อกำเนิดระดับแปดยังอยู่ในกระบวนการหลอมรวมกัน  ขณะเดียวกัน นางต้องจัดการกับความเปลี่ยนแปลงในฐานะเป็นอสูรพิทักษ์  พลังทั้งหมดที่นางได้รับหลังจากบรรลุขอบเขตใหม่ ทำให้ตอนนี้นางยังสับสนสถานะตนเองอยู่  เขาคาดว่านางคงยังไม่พร้อมต่อสู้จนกว่าเวลาจะผ่านไปสักระยะ

สามารถทำสัญญากับนางได้นับเป็นความพึงพอใจยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับเย่ว์หยาง และไม่ว่านางจะเข้าร่วมต่อสู้หรือไม่ก็ตาม ก็ไม่มีเรื่องอะไรที่เขาต้องกังวล

ปัญหาเรื่องการฆ่าจักรพรรดิสมุทรไม่เคยเป็นเรื่องกังวลใหญ่ที่สุดของเย่ว์หยางเลย

อย่างมากที่สุด จักรพรรดิสมุทรอาจถูกฆ่าได้สักวันหนึ่ง

มีเพียงสิ่งที่รบกวนใจเย่ว์หยางตอนนี้ก็คือ เขาเกือบจะบรรลุปราณกระบี่ไร้ลักษณ์ขั้นที่หกแล้ว  แต่โชคไม่ดี  เจี้ยงอิงเข้าสู่ห้วงนิทราในขณะนี้เสียแล้ว

เขาจะทำอะไรได้ เนื่องจากนางเซียนหงส์ฟ้าและโล่วฮัวทั้งสองคนไม่ได้อยู่ข้างตัวเขา?

ในชั่ววาบหนึ่ง เงาร่างหนึ่งโฉบลงมาจากท้องฟ้าและนางพญากระหายเลือดโผเข้าอ้อมกอดเย่ว์หยาง  หน้าของนางยังแดงอยู่ “ให้ข้าได้ช่วยเจ้านายได้ยกระดับเถอะ  ข้าเรียนรู้วิธีมาบ้างแล้ว...”