เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 477 จุดจบจักรพรรดิสมุทร

ตอนที่  477  จุดจบจักรพรรดิสมุทร

เมื่อเย่ว์หยางเพิ่มพลังปราณก่อกำเนิดจนถึงระดับห้า  ทั่วพื้นผิวทะเลก็ปั่นป่วน

เกิดคลื่นสูงมากกว่าพันเมตร

ศัตรูทั้งหมดรวมทั้งไท่หูเห็นภาพนี้ถึงกับหน้าซีดขาว

แม้แต่จักรพรรดิสมุทรยังได้แต่ถอนหายใจด้วยความทึ่ง เดิมทีเขารักษาความลับของหุบเขาแก้วผลึกมาเป็นเวลานานหลายร้อยปีด้วยความยากลำบาก ในที่สุดก็กลายเป็นทรัพย์สินของเจ้าเด็กนี่ อุทกแม่พระธรณีในท้ายที่สุดก็ตกไปอยู่ในมือของเจ้าเด็กนี่  ถ้าท่านมีวาสนาจะได้รับบางอย่างในชีวิต  ท่านก็จะได้รับมันในที่สุด  แต่เมื่อท่านไม่มีวาสนาจะได้มัน  ก็ไม่มีอะไรต่อต้านในเรื่องนี้ได้  ในที่สุดจักรพรรดิสมุทรก็ต้องยอมรับความจริงว่าเขาไม่มีทางสมปรารถนาได้เลย

อย่าว่าแต่อุทกแม่พระธรณีเลย  แม้แต่สถานะในฐานะผู้ปกครองท้องทะเลแห่งหอทงเทียนก็เหมือนกัน

ในที่สุด ทั้งหมดก็เป็นเรื่องโกหก

ทุกอย่างที่เขาลงทุนลงแรงในหลายพันปีมานี้กลับแลกมาซึ่งความทรยศ

ต่อให้บุตรและธิดาของจักรพรรดิสมุทรเหล่านั้นจะไม่หักหลังเขา  แต่เย่ว์หยางคงเตรียมฆ่าคนที่รู้ทั้งหมด  นอกจากพวกที่เย่ว์หยางสั่งได้แล้ว  คนอื่นๆ ทุกคนจะถูกฝังอยู่ในสุสานทะเล

เย่ว์หยางไม่เก็บงำพลังอีกต่อไป

เขายังคงปลดปล่อยพลังปราณก่อกำเนิดและเพิ่มขึ้นไปทีละขั้นๆ จนถึงระดับห้า

ด้วยพลังเทียบเท่าปราณก่อกำเนิดระดับสิบของเขา ต่อให้จักรพรรดิสมุทรไม่ได้รับบาดเจ็บ เย่ว์หยางก็สามารถพัวพันเขาได้  ผลก็คือ ทุกคนรวมทั้งเจ้าบัดซบไท่หูไม่สามารถต่อต้านเย่ว์หยางได้... การสังหารหมู่เตรียมจะเริ่มขึ้นแล้ว เย่ว์หยางไม่มียั้งอีกต่อไปและตัดสินใจจบทุกเรื่องอย่างรวดเร็ว กบฏทุกคนองค์ชายและองค์หญิง  แม้กระทั่งนักสู้ปราณก่อกำเนิดคนอื่นๆที่เย่ว์หยางไม่รู้จัก แม้กระทั่งมนุษย์มัจฉากลายพันธุ์จอมโลภสองสามคนที่กำลังจะเสร็จการต่อสู้ของพวกเขาและสุสานทะเลจะเป็นที่พักสุดท้ายของพวกเขา

 “ฮ่าห์!”

เย่ว์หยางแผดเสียงคำรามสั่นสะเทือนโลกดังยิ่งกว่าฟ้าผ่าเป็นร้อยเท่า

ทั่วท้องทะเลสั่นสะเทือน

คลื่นอัดกระแทกนับไม่ถ้วนถูกเย่ว์หยางควบคุมจนกลายเป็นพายุหมุนขนาดใหญ่  พายุหมุนดูดน้ำทะเลพุ่งไปในท้องฟ้า

นางเงือกวายุถือโอกาสเป่าสังข์วายุเพื่อช่วยเหลือเจ้านาย  พายุกลับกลายเป็นทวีความรุนแรงมากขึ้น เกิดน้ำวนบนผิวทะเลนับไม่ถ้วนสูบกลืนซากเรืออับปางเหมือนอสูรร้ายที่น่าหวาดหวั่น  นาคาสายฟ้าเรียกสายฟ้านับไม่ถ้วน ไม่เพียงแต่ฟาดใส่ศัตรูเท่านั้น  แต่ยังทำให้สุสานทะเลเป็นเหมือนอ่างโลหิตนรกไปด้วย  เมดูซาศิลาและอสรพิษน้ำแข็งร่วมมือกันเก็บเกี่ยวชีวิตศัตรูอย่างต่อเนื่อง  ทุกการโจมตีจะต้องมีกบฏเผ่าพันธุ์ทะเลตกตาย

นางพญากระหายเลือดปล่อยคลื่นเสียงกรีดร้องสะท้านวิญญาณลงมาข้างล่าง

จิ้งจอกปีศาจเก้าขณะมึนงงก็ถูกสายฟ้าสังหารและร่วงลงมาดุจดาวตก

นางพญาดอกหนามมงกุฎทองใช้ดาบมังกรทงเทียนซึ่งเป็นร่างแปลงของของอสูรทองน้อย นางฟันเพียงครั้งเดียวก็ผ่าร่างของจิ้งจอกปีศาจเก้าหัวขาดครึ่งตายในทันที

ฮุยไท่หลางใช้ร่างแยกคุ้มกันราชาฉลามไว้  ส่วนตัวมันเองกระโจนเข้าหากลุ่มกบฏเผ่าพันธุ์ทะเล  ร่างของมันคงกระพัน เมื่อไรก็ตามที่มันฟันและกัด ทหารกบฏจะพบกับความตายน่าอนาถ  ที่ด้านล่างของมันจะมีต้นดอกหนามคอยกลืนกินศพ  แม้แต่เลือดเนื้อที่ตกลงไปก็ยังถูกดูดกินไม่เหลือ  ฉลามเสือทองที่เมดูซาศิลาเรียกออกมามีโอกาสได้กินเนื้อไม่กี่ชิ้น  อย่างไรก็ตาม มันยังโชคดีที่สามารถแย่งกินศพเจ้าชายได้คนหนึ่ง  หลังจากย่อยแล้ว มันจะยกระดับอีกครั้ง

สามนาทีต่อมา

เมื่อเย่ว์หยางเริ่มสังหารหมู่  ใช้เวลาสามนาทีก็เสร็จสิ้นการต่อสู้

ไท่หูป้องกันตัวอย่างแข็งขัน  แต่ในที่สุดเขาก็ไม่สามารถหลบหนีจากกริชสังหารเทพและวงจักรล้างโลกของเย่ว์หยางได้

ผลก็คือ กบฏเผ่าพันธุ์ทะเล นักสู้ปราณก่อกำเนิดและมนุษย์มัจฉากลายพันธุ์เกือบทั้งหมดกลายเป็นอาหารของต้นดอกหนาม  คนที่เป็นศัตรูกับเย่ว์หยางตายกันหมด... พายุค่อยๆ สงบลง ทั่วพื้นผิวทะเล นอกจากเย่ว์หยาง, นางพญากระหายเลือดและอสูรของเขา มีคนเหลืออยู่เพียงเจ็ดคน

สองคนคือจักรพรรดิสมุทรก้วนหลานที่ใกล้จะตายเต็มที และราชาฉลามที่ได้รับบาดเจ็บหนักจนสิ้นสติ

นอกจากพวกเขาแล้ว ก็มีมนุษย์มัจฉากลายพันธุ์ห้าตน  ได้แก่หัวหน้ามนุษย์ปลาหมึก, ปลาวาฬจาง, มนุษย์ปลาดาบจี๋ฟง, มนุษย์ปลาตีนซุ่ยจุ่ย และมนุษย์ปูอ้าว  มนุษย์มัจฉากลายพันธุ์อีกสามสิบคนถ้าไม่ถูกจักรพรรดิสมุทรฆ่าก็ถูกอสูรของเย่ว์หยางฆ่าหลังจากพวกเขาผิดสัญญา  สองสามตนที่ก็ถูกเย่ว์หยางฆ่าทันทีก่อนที่พวกเขาจะได้ร้องขอชีวิต

เกี่ยวกับคนทรยศ เย่ว์หยางจะไม่มีความปราณีและให้โอกาสพวกเขาแม้แต่น้อย

 “จบแล้ว, ทุกอย่างจบแล้ว” ปลาวาฬจางเศร้าเล็กน้อย  หลังจากสหายที่อยู่ด้วยกันมาเป็นพันปีตายกันหมด

 “เจ้าพวกโง่, พวกเขาโง่กันหมด  พวกเขาโทษคนอื่นไม่ได้ ยิ่งกว่านั้น เรายังเตือนพวกเขาแล้วว่าอย่าทำเรื่องโง่ๆ อสูรพวกนี้ยังมีชีวิตอยู่ จะมีอะไรเกิดขึ้นกับคุณชายสามตระกูลเย่ว์ได้ยังไง  เขาจะพ่ายแพ้จักรพรรดิสมุทรได้ยังไง? พวกเขาโลภเกินไป   พวกเขาได้ลิ้มสมบัติและอำนาจจนยอมร่วมมือกับองค์ชายไห่หลง  ถ้าพวกเขาไม่โจมตีจักรพรรดิสมุทร พวกเขาจะตายได้ยังไง? ข้ารู้สึกว่าความตายของเขาสาสมแล้ว  พวกเขาพูดเรื่องอื่นที่ไม่อาจเทียบได้กับอิสรภาพ  แต่สิ่งที่เราต้องการก็คืออิสรภาพ”  มนุษย์ปลาตีนแค่นเสียง  เขาดูถูกสหายที่ทรยศและรู้สึกว่าพวกเขาวิสัยทัศน์สั้นเกินไป

 “พวกเขาเชื่อสัญญางี่เง่าขององค์ชายไห่หลงและไม่ยอมรักษาสัญญาเดิม  ความตายของพวกเขาไม่สามารถลบล้างความผิดของพวกเขาได้”  ความจริง มนุษย์ปลาดาบจี๋ฟงต้องการฆ่าสหายทรยศ แต่มนุษย์ปลาหมึกเกลี้ยกล่อมเขาไว้

 “นี่ยังดี เราเป็นพวกเดียวที่คิดเหมือนกันและรั้งรออยู่”  มนุษย์ปูอ้าวค่อยรู้สึกดีขึ้นและรู้สึกว่านี่เป็นสิ่งที่ดี

 “นั่นสินะ”  ปลาวาฬจางคล้อยตามด้วยเสียงที่สั่น

มนุษย์มัจฉากลายพันธุ์มองดูสุสานทะเลรอบๆ และรำพึงก่อนที่พวกเขาจะจากไป

เย่ว์หยางเหาะลงมายืนอยู่ต่อหน้าจักรพรรดิสมุทร

ฮุยไท่หลางพาราชาฉลามมาและเหวี่ยงร่างขนาดเนินเขาย่อมๆ ของเขาไว้ต่อหน้าจักรพรรดิสมุทร  ขั้นตอนสุดท้ายก็คือฆ่าจักรพรรดิสมุทรตามความต้องการของอันซี  อย่างไรก็ตาม นี่เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นแน่นอนอยู่แล้ว  ต่อให้เย่ว์หยางไม่ทำอะไร จักรพรรดิสมุทรก้วนหลานก็จะตายโดยไม่ต้องสงสัย  เย่ว์หยางโบกมือ “ข้าต้องขอศีรษะท่าน เนื่องจากข้าสัญญากับอันซีไว้แล้ว อย่างไรก็ตาม ข้าให้เวลาท่านสิบนาที”

จักรพรรดิสมุทรถ่ายพลังที่อ่อนล้าเข้าร่างราชาฉลาม

จากนั้นเขามองดูเย่ว์หยางด้วยรอยยิ้มขมขื่น  “น่าเสียดายที่เจ้าไม่ใช่ลูกชายข้า  มิฉะนั้น .... แม้ว่าอาชาจะเกี่ยวข้องทางสายเลือดกับข้า  แต่คุณสมบัติของเราตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง  เขามิอาจรับสืบทอดพลังของข้าและสมบัติของข้าได้  น่าเสียดายจริงๆ”

ราชาฉลามฟื้นขึ้นแล้วและดิ้นรนลุกขึ้น

เขาคุกเข่าต่อหน้าจักรพรรดิสมุทรก้วนหลานหลั่งน้ำตานองหน้า

เขาเข้าใจความเสียใจของบิดาของเขา  แต่เขาไม่มีพลังพอ ก็เป็นเหมือนเมื่อเวลาที่เขาเห็นบิดาของเขาถูกโจมตีทำร้ายจากทุกด้าน เขาไม่สามารถทำอะไรเพื่อช่วยเขาได้

 “เดิมที ข้าว่าจะไม่พูดแล้วเชียว, แต่จักรพรรดิสมุทร ท่านยังมีความหวังอยู่  ท่านมีธิดาสุดประเสริฐซึ่งมีคุณสมบัติเช่นเดียวกับท่าน  ยิ่งกว่านั้น ศักยภาพของนางก็นับว่าไม่เลว”  เย่ว์หยางเอาตัวไห่อิงอู่ออกมาจากโลกคัมภีร์และส่งมอบนางให้จักรพรรดิสมุทรทำให้เขาปลาบปลื้มดีใจ

 “เจ้าไม่ได้ฆ่านางหรอกหรือ? ดีมาก, ข้า, จักรพรรดิสมุทรก็มีทายาทผู้มีคุณสมบัติเพียงพอ..” พอถึงเวลานี้ ใบหน้าของจักรพรรดิสมุทรแสดงความตื่นเต้นที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน เขาน้ำตาคลอเบ้าชี้มาทางราชาฉลาม “อาชา! ในอนาคตเจ้าต้องช่วยน้องสาวเจ้า เจ้าไม่มีวาสนาได้เป็นจักรพรรดิสมุทร  แต่น้องสาวเจ้าที่จะได้รับสืบทอดพลังจากข้าสามารถเป็นได้”

 “ขอรับ, ท่านพ่อ! ข้าสาบานว่าจะช่วยน้องสาวให้รวบรวมแผ่นพื้นทะเลของหอทงเทียนให้นางกลายเป็นจักรพรรดินีสมุทรให้จงได้”  ราชาฉลามคุกเข่าและให้สัญญาอย่างจริงจัง

“ตั้งแต่ข้า, ก้วนหลานได้เกิดมา ข้ามีบุตรหนึ่งและธิดาอีกหนึ่ง เลือดของข้าจะถูกส่งต่อเป็นมรดกต่อไป  ข้าไม่มีอะไรต้องเสียใจ, ไม่มีอะไรต้องเสียใจอีกแล้ว”  ก้วนหลานหัวเราะลั่น

เขาค่อยๆ วางไห่อิงอู่ลงบนดาดฟ้าเรือและจากนั้นใช้ง้าวสามง่ามแทงหัวใจตนเอง  เลือดย้อมง้าวสามง่ามและเกราะจักรพรรดิสมุทร จากนั้นสมบัติเหล่านั้นจึงเปลี่ยนเป็นแสงสีทองและเข้าไปในร่างของไห่อิงอู่

ในไม่ช้า ร่างของไห่อิงอู่เป็นประกายและสมบัติก็รับรู้ว่านางคือเจ้านาย

ก้วนหลานกระอักเลือด  ในท่ามกลางหมอกเลือด มังกรทองสามหัวที่บาดเจ็บหนักปรากฏตัวขึ้นและกลายเป็นสาวมังกรที่ปีกหัก ก็เหมือนกับจักรพรรดิสมุทร นางยังคงแทงหัวใจตนเองและปล่อยให้เลือดมังกรที่ร้อนไหลรดร่างของไห่อิงอู่จนตัวนางเต็มไปด้วยเลือด

เมื่อเลือดมังกรกำลังฟื้นฟูร่างของไห่อิงอู่ หญิงสาวมังกรมีปีกได้คายมุกมังกรเรืองแสงและปล่อยให้มันลอยเข้าหน้าผากของไห่อิงอู่

ในทันใดนั้น ร่างของไห่อิงอู่เปล่งรัศมีแสงสว่างและกลายเป็นดักแด้ ปรากฏเป็นภาพมีประกายแพรวพราว

หลังจากนั้นสาวมังกรมีปีกก็ค่อยๆ หันมากอดจักรพรรดิสมุทร

ร่างของนางมีเปลวไฟลุกไหม้ เพลิงมังกรเผาร่างนางอย่างต่อเนื่อง

 “มาเถอะ, สิ่งที่ข้าเป็นหนี้อันซีและหนี้เลือด ให้ข้าได้ชดใช้คืนให้เขาเถอะ”  จักรพรรดิสมุทรก้วนหลานเหยียดมือออก  เย่ว์หยางโยนกริชสังหารเทพจากนั้นพลิกข้อมือรับกริชและปล่อยปราณกระบี่เป็นรูปดาบยืดยาวและตัดคอของจักรพรรดิสมุทร

จักรพรรดิสมุทรสิ้นชีพแล้ว

ราชาฉลามโขกศีรษะคำนับอย่างแรงด้วยความเคารพส่งวิญญาณบิดาของเขา

เพลิงมังกรเผาผลาญจักรพรรดิสมุทรและสาวมังกรมีปีกจนเหลือแต่เถ้าถ่าน  ซากเรืออับปางมอดไหม้และระเบิดไปด้วย ควันหนาค่อยๆ ม้วนตัวจนกลบเรือ

ราชาฉลามอุ้มร่างไห่อิงอู่ที่มีพัฒนาการอย่างต่อเนื่องอยู่ในดักแด้มังกรและหลับตาด้วยความเจ็บปวด ในวันเดียวกันนั้นเขาได้พ่อที่เขาโหยหามาตลอด และเขาก็สูญเสียท่านไปตลอดกาล

สิ่งเดียวที่ยังเหลืออยู่ก็คือปณิธานสุดท้ายของบิดา พิชิตพื้นสมุทรทั้งหมด

 “ฮืออออออ... ฮือ..... ฮือ....” จู่ๆ มนุษย์ปลาตีนซุ่ยจุ่ยก็ร้องไห้ดังลั่น  เขาร้องไห้ดัง แต่กลับไม่มีน้ำตา นับว่าตลกมาก

 “เจ้าร้องไห้หาสวรรค์วิมานอะไรกัน?”  มนุษย์ปลาดาบจี๋ฟงไม่เข้าใจแม้แต่น้อย  เขาคิดว่าจักรพรรดิสมุทรก็ไม่ใช่บิดาของมนุษย์ปลาตีนสักหน่อย เขาตายไปแล้วเกี่ยวอะไรกับเจ้าด้วย

 “จักรพรรดิสมุทรตายก็ยังมีบุตรและธิดาเคารพศพเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าเราตายในอนาคต ข้าคงไม่เหลืออะไรเลย”  เมื่อมนุษย์ปลาตีนพูดอย่างนี้ มนุษย์ปลาดาบจี๋ฟงถึงกับพูดไม่ออก นี่คือสิ่งที่เขาคิดอยู่จริงๆ

 “หลังจากเจ้าออกไปจากที่นี้ ก็แค่หาสตรีสักคน ให้นางกำเนิดเด็กๆ ให้กับเจ้าเป็นสิบๆ คน อย่างนั้นยังจะกลัวว่าไม่มีคนส่งเจ้าอีกเหรอ?”  หัวหน้ามนุษย์ปลาหมึกปลอบโยนเขา

 “ข้ากลายเป็นมนุษย์ปลาตีนไปแล้ว  ข้าไม่ใช่ทั้งมนุษย์ ไม่ใช่ทั้งปลา ใครจะแต่งงานกับข้า ฮือออ..”  มนุษย์ปลาตีนร้องไห้ปิ่มว่าใจจะสลาย

 “ดูเหมือนว่า อย่างน้อยเจ้าก็ยังตระหนักถึงมัน”  มนุษย์ปลาดาบจี๋ฟงย้อนมนุษย์ปลาตีน

ไม่รู้ว่าเย่ว์หยางดำลงไปในทะเลเมื่อไหร่  เขาลอยตัวกลับมาอีก

เขามองดูราชาฉลามและไห่อิงอู่ที่อยู่ในดักแด้เลือดมังกร  เขาไม่พูดอะไรและจากไป

ปลาวาฬจางและปลาดาบจี๋ฟงมองหน้ากัน

แววสุขใจฉายอยู่ในดวงตาพวกเขา

เป็นไปได้ไหมว่าผนึกโบราณถูกปลดออกไปแล้ว

มนุษย์ปลาหมึกรีบไล่ตามเย่ว์หยางและถาม “ผนึกโบราณถูกปลดออกเรียบร้อยแล้วหรือ? เป็นไปไม่ได้ ไวขนาดนี้เชียวหรือ?”

เย่ว์หยางยักไหล่ “ความจริง ข้าว่าช้าแล้วนะ ข้าไม่ได้ปลดผนึกอักษรรูนมานานแล้ว ดังนั้นฝีมือก็อาจขึ้นสนิมไปบ้าง...”  เจ้าเด็กนี่โม้นัก ทำเอามนุษย์มัจฉากลายพันธุ์ที่ได้ยินพากันเป็นลมหัวทิ่มลงน้ำไปตามๆ กัน