ยอดยุทธไร้เทียมทาน ตอนที่ 80 หยกที่กำลังเจียระไน

ตอนที่  80  หยกที่กำลังเจียระไน

นัยน์ตาของถังเทียนเป็นประกายวูบหนึ่ง หมัดขวาของเขาเป็นเหมือนค้อนที่ทุบลงมา

หมัดที่มีเพลิงเขียวระเบิดใส่ตัวธนูในลักษณะที่น่าเกลียด

คลื่นพลังหลั่งไหลออกจากหมัด  ถังเทียนคำรามและยืมพลังนี้  กระโจนพุ่งขึ้นไปที่ผนังหลังคา  พลังของถังเทียนและพลังธนูอยู่ในระดับเดียวกัน  พลังของลูกธนูรุนแรงพอๆ กับพลังยุทธระดับสี่ แข็งแกร่งมาก  ถ้าไม่ใช่เพราะถังเทียนใช้พลังนี้โดยบังเอิญ  ธนูก็คงทะลุกำปั้นเขาไปแล้ว

แต่ก็มีประโยชน์ของพลังที่แข็งแกร่ง  พลังที่ยืมนี้ส่งให้ถังเทียนพุ่งขึ้นไปได้สูงมาก ผนังด้านบนของอุโมงค์อยู่ใกล้เขา และเห็นว่า เขากำลังจะกระแทก  นิ้วทั้งสิบของถังเทียนงอนิ้วเป็นตะขออีกครั้งและจิกเข้าไปในผนังด้านบน

แรงเฉื่อยก็หยุดทันที  และร่างกายของเขาก็แนบผนังด้านบน

ถังเทียนผ่อนลมหายใจ แขนทั้งสองปล่อยพลังออกมาเหมือนลูกธนูที่ปล่อยออกจากแล่งพุ่งตรงไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้นเขาก็ทำไปตามกระบวนการ

ถังเทียนไม่พบสิ่งกีดขวางเพิ่ม พลังของหมัดพิฆาตน้อยก็เหลือเฟือและใช้เปลี่ยนทิศทางก็ทำได้เช่นกัน  ขณะที่สิบฝ่ามือเงาสลายก็ดีพอจะเปลี่ยนทิศทางลูกศรได้  การกระทำของถังเทียนว่องไวเป็นพิเศษ บวกกับพลังร่างกายที่แข็งแรงและร่างกายที่อ่อนหยุ่นได้  สิ่งเหล่านี้เป็นผลมาจากการฝึกวิทยายุทธพื้นฐานมาห้าปี ขณะที่พลังเหล่านั้นได้แสดงคุณค่าของมันออกมาอย่างมากมาย

เขาเป็นเหมือนเสือดาวแมวป่าที่ว่องไว คล่องแคล่วและเคลื่อนไหวรวดเร็ว

ปิงที่ตามอยู่เบื้องหลังเขาประหลาดใจเล็กน้อย  ถังเทียนมีวิธีที่คาดไม่ถึงหลายวิธี   แม้แต่เขาก็ไม่มีความคิดทั้งหลายแบบนั้น  และเขาเองก็ต้องอุทานด้วยความชื่นชม  ความจริงเขาไม่เข้าใจว่าทำไมถังเทียนที่ปกติจะทำตัวงี่เง่าอยู่เสมอทันทีที่เข้าสู่การต่อสู้ มักจะกลายเป็นคนฉลาดมาก ทหารใหม่ทุกคนผู้อยู่ในเงื้อมมือของปิงในอดีต แม้ว่าพวกเขาจะมีพรสวรรค์และพลังมากกว่าถังเทียน  แต่ความสามารถเอาตัวรอดในท่ามกลางอันตรายกลับแย่กว่าถังเทียนมากมายนัก

เจ้าเด็กนี่เกิดมาเพื่อเป็นผู้เชี่ยวชาญในการต่อสู้

ต่อไปเจ้าจะวิ่งไปตรงไหนกันแน่

ปิงเต็มไปด้วยความคาดหวัง  ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะผ่านอุโมงค์พันธนูได้

นี่เป็นแค่จุดเริ่มต้น....

ในไม่ช้าถังเทียนก็ตระหนักว่าพลังของธนูเริ่มเข้มแข็งรุนแรงขึ้น  มุมยิงก็แนบเนียนยิ่งขึ้นทำให้ถังเทียนอยู่ในสภาพสิ้นหวัง

อย่างไรก็ตาม ในสายตาของปิง  เขาเห็นมากมายนักแล้ว เมื่ออยู่ในอันตราย  ถังเทียนสามารถเอาตัวรอดได้อย่างรวดเร็ว  แม้ว่าจะอยู่ในสภาพสิ้นหวัง  ความเคลื่อนไหวของเขาน้อยลง  ภายใต้การกดดันและจังหวะการโจมตีที่เพิ่มขึ้น  ความเคลื่อนไหวของถังเทียนดูหมดจดและแม่นยำมากขึ้น

การเคลื่อนไหวของเขากลายเป็นรัดกุมมากขึ้น และโดยช้าๆ ก็ค่อยมีรสชาตเพิ่มขึ้น น่าชมจริง

เขาคือถังพื้นฐานแน่นอน

ช่วงเวลานี้ ปิงชื่นชมเงียบๆ อยู่ในใจ

วิชาต่อสู้ขั้นพื้นฐานของถังเทียนสมบูรณ์แบบ แต่เขาไม่เคยอยู่ในสถานการณ์ดังกล่าวมาก่อน  การฝึกหนักของค่ายทหารใหม่กระทำอย่างแน่นหนารัดกุม แต่ขณะเทียบครั้งนี้ เขาสามารถเสียชีวิตเมื่อไหร่ก็ได้ นี่คือการฝึก ภายใต้เจตจำนงที่เป็นอันตราย  ถังเทียนต้องเคลื่อนไหวรัดกุมมากขึ้น 

ตอนแรกเขาอยู่ในสภาพสิ้นหวัง  แต่อย่างช้าๆ ถังเทียนค่อยประคับประคองตนเองได้

แม้ว่าความเร็วของเขาจะตกลงไปบ้าง  แต่เขาก็ยังอดทนและมุ่งไปข้างหน้า

พลังและพลังปราณเที่ยงแท้ของถังเทียนใกล้จะหมดเต็มที

เดี๋ยวก่อน

ปิงอุทานเบาๆ  เขาสังเกตว่าถังเทียนเริ่มรวมพลังปราณเที่ยงแท้ด้วยพลังที่แตกต่าง  นี่สร้างความตื่นตะลึงให้กับเขา  คนที่ผิดพลาดง่ายที่สุดจะไม่รู้วิธีรวบรวมพลังเที่ยงแท้และความแข็งแรงในกายเข้าด้วยกัน และในความลึกลับนี้  มีแต่ทหารที่ผ่านศึกมาจึงจะรู้สิ่งเหล่านี้

ถังเทียนเริ่มค้นพบด้วยตนเอง

การต่อสู้ที่แข็งแกร่ง จะทำให้เจ้าผู้นี้เป็นนักรบโดยธรรมชาติ

ปิงไม่สามารถเผชิญกับความระมัดระวัง ความคล่องแคล่วและความตั้งใจต่อสู้ที่โดดเด่นของคนผู้นี้ได้   เขาไม่สามารถเชื่อมโยงกับคนผู้นี้ด้วยรูปลักษณ์ของถังเทียนผู้ปกติจะดูเหมือนโง่เขลา

นี่คือถังเทียนจริงๆ

ปิงตื่นเต้นเล็กน้อย ขณะที่คิดว่าเขาได้เห็นประจักษ์ว่าหยกที่ยังไม่ได้รับการขัดสีเจียระไนค่อยๆ ได้รับการขัดสีจนกระทั่งสีสันชัดขึ้นและหยกเนื้อดีก็เผยโฉมจนได้   ปิงไม่เคยดูแคลนถังเทียน  ความดุดัน ความเพียร ความดื้อรั้น ความมุ่งมั่นและความภูมิใจ คุณสมบัติทั้งหมดนี้ทำให้ปิงชื่นชมมาก  แต่วันนี้ถังเทียนทำให้ปิงตกใจ

ถังเทียนไม่ได้สังเกตความตื่นเต้นของปิง เขาไม่เคยรู้สึกสิ้นหวังและหมดเรี่ยวแรงมาก่อนและธนูระดมยิงใส่เขาเหมือนสายฝนแทบไม่มีสิ้นสุด  แม้ว่าเขาเริ่มพยายามรวบรวมปราณเที่ยงแท้และพลังกายภายนอกก็ตามแต่พลังก็เริ่มถดถอยไปอย่างรวดเร็ว

ปัง

หมัดกระแทกใส่ธนูดอกหนึ่ง

ตอนนี้พลังของเขาไม่ปะติดปะต่อ แต่ทันใดนั้นเขาเป็นเหมือนแรด เขาเหินขึ้นไปและในช่วงเวลาที่ตื่นตระหนก เขางอนิ้วทั้งห้าจิกเข้าไปในผนังบรอนซ์ ห้อยตัวกับผนัง

ธนูบรอนซ์ไม่ได้ยิงเขาทำให้มีโอกาสผ่อนหายใจ

ควั่บ

เสียงก้องสะท้อนในอากาศ

ถังเทียนกัดฟัน ใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่เหลือ และขดตัวหลบลูกธนูสองสามดอก ด้วยการผลักมือ ทำให้เขาพุ่งไปข้างหน้า

ถังเทียนไม่สามารถจำได้ว่าเขาก้าวหน้าไปได้ไกลแค่ไหน?  เขาเริ่มจะหัวหมุนเมื่อพลังร่างกายภายนอกของเขาถูกนำมาใช้

ขณะที่เห็นถังเทียนตะลึง ปิงยังคงเงียบ  แต่ในฝ่ามือของเริ่มมีรัศมีเรืองแสง

เขารอให้ถังเทียนยอมแพ้ก่อนเขาจะเข้าช่วย

ในสถานการณ์คับขันเช่นนั้น  ถังเทียนสามารถอดทนได้นานเท่าที่เขาสามารถทำได้  ดังนั้นเขาจะสามารถเก็บเกี่ยวผลประโยชน์มากขึ้น  ประสบการณ์ที่เขาจะได้รับการนี้จะมีค่ามาก และมีค่ามากกว่าการฝึกธรรมดา  ระดับจะไม่เพิ่มโดยตรง  พลังยุทธก็ไม่ได้เพิ่ม  แต่อาจเพิ่มความแข็งแกร่งของเจ้าขึ้น และนั่นคือเรื่องจริง

ด้วยความแข็งแรงระดับเดียวกัน  คนผู้ทุ่มชีวิตต่อสู้ตามทางจะกลายเป็นผู้ที่แข็งแกร่งมากกว่า  โอกาสมีชีวิตรอดก็สูงขึ้น

ปฏิกิริยาของถังเทียนช้าลง  ความเคลื่อนไหวของเขาดูเหมือนเต็มฝืน  เนื่องจากอันตรายล้อมรอบตัวเขาไปหมด

ปิงพร้อมจะช่วยเหลือเมื่อใดก็ได้

แต่ขณะที่เวลาผ่านไป ถังเทียนที่กำลังสะดุดเดินไปช้าๆ และดูเหมือนเขาสามารถล้มได้ทุกเมื่อ แต่ก็ยังคงเดินไปได้เรื่อยไม่ล้มลงสักที  แม้ว่าอันตรายจะซุ่มซ่อนอยู่รอบตัวเขา  แต่เขายังเดินขึ้นหน้าด้วยความดื้อรั้น

เจ้าเด็กนี่...

ปิงอดทึ่งไม่ได้  นี่คือ... สัญชาตญาณของสนามรบ

ถังเทียนมีอาการสนองตอบช้าลง  แต่เขาก็ยังฝืนหลบธนูบรอนซ์ได้จนนาทีสุดท้าย

หลายๆ คนอาจคิดว่าสัญชาตญาณเป็นของขวัญจากสวรรค์  แต่ในฐานะที่เป็นหัวหน้าผู้ฝึกสอนในกองทัพดาวกางเขนใต้  ปิงรู้ว่าสัญชาตญาณต้องขัดเกลาผ่านการฝึกฝนและปฏิบัติ ถังเทียนฝึกฝนสัญชาตญาณ  ขณะที่เขารู้เรื่องนี้มานานแล้ว ไม่อย่างนั้นถังเทียนคงไม่มีทางทนบทฝึกโหดได้นานขนาดนั้นเป็นแน่

แต่สัญชาตญาณในสนามรบของเจ้าเด็กนี่ก้าวหน้าไปมาก

ปิงรู้สึกเหมือนว่าเขาถูกลิขิตมาให้ต้องตกใจกับถังเทียนในวันนี้  เพราะเมื่อเขากลับมาสู่ความเป็นจริง  ถังเทียนก็ผ่านอุโมงค์พันธนูได้สำเร็จแล้ว

เขา... เขา.... ผ่านอุโมงค์พันธนูได้สำเร็จ...

ปิงเหม่อมองดูถังเทียน  ไม่มีลูกศรบรอนซ์พุ่งมาอีกต่อไป และถังเทียนที่พ้นจากอันตราย เงยหน้าขึ้นและล้มลงกับพื้นทันที  เหงื่อกระเด็นไปทั่วทุกที่

ปิงลอยตัวกลางอากาศอีกครั้ง จ้องดูถังเทียนที่เหนื่อยจัดจนล้มลงหลับไป เขาไม่พูดอะไรเป็นเวลานาน

เจ้าเด็กนี่....

※※※※※※※※

 “แม่...รอให้ข้าโตก่อน  ข้าจะเป็นหนุ่มเติบใหญ่ และจะปกป้องแม่ได้แน่นอน”

 “แม่, ข้าจะต้องตามหาคนใจดำนั่น, จะทุบเขาเเละลากคอเขามาหาแม่ ให้เขาสำนึกผิดกับแม่”

 “ดีแล้ว! เชียนฮุ่ย ข้าสัญญา  ข้าจะต้องมาตามหาเจ้าให้ได้”

 “เชียนฮุ่ย, ข้าจะแข็งแกร่งให้ได้แน่นอน  ไม่ว่าสวรรค์วิถีจะอยู่ไกลเพียงไหน  ข้าจะไม่ผิดสัญญาของเรา

….

ถังเทียนลืมตาอย่างมึนงง  ดูเหมือนมีเสียงบางอย่างภายในใจเขา  สิ่งที่ปรากฏอยู่ในสายตาเขาคือการออกแบบตกแต่งที่ละเอียดอ่อนบนผนังบรอนซ์

เดี๋ยวก่อน!

ถังเทียนกระโดดผางมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที “อ๊า อ๊า อ๊า อ๊า ลุงปิง, ลุงปิง”

 “เออ, เจ้าฟื้นแล้ว?”  เสียงของลุงปิงดังมาจากด้านหลังของเขา

หลังจากเห็นลุงปิง ถังเทียนค่อยคลายใจ และหลังจากนั้นชั่วขณะ เขาถามอย่างสับสน “เอ, ข้าเผลอหลับไปได้ยังไงกัน?”

 “ก็... เจ้าอาจจะเหนื่อยจัด” ลุงปิงตอบเรื่อยๆ

 “ก็เหมือนจะเป็นอย่างนั้น”  ถังเทียนยังระลึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนนั้น  แต่ตาของเขาแทบปะทุทันที  เขาเหลียวมองไปรอบๆ  ชี้นิ้วมาที่ปิงและตะคอก “กล้าดียังไงมาเรียกข้าว่าเด็กใหม่”

 “เป็นไปได้ไหมว่า ข้าผิดเองที่เรียกเจ้าอย่างนั้น?”  ลุงปิงหัวเราะและกล่าว “ตลอดทั้งสถานที่นี้ในอุโมงค์พันธนูมีเจ้าอยู่เพียงคนเดียว และความจริงเจ้าตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากเช่นนั้นจริงไหม? หึหึ อุโมงค์พันธนูเมื่อในอดีตจะถูกทำลายทุกเดือนซ้ำแล้วซ้ำเล่าเมื่อมีคนผ่านได้หลายครั้ง  โอว ข้าจำได้แล้ว มีอยู่ครั้งหนึ่ง เราใช้มันมาหลายครั้ง และมันพังจริงๆ เดือดร้อนถึงช่างเครื่องกลก็ต้องมาเพื่อซ่อมมันที่นี่  เจ้าสามารถพูดได้เลยว่าคนเราน่าเบื่อเกินไป”

แต่ลุงปิงภาวนาอยู่ในใจว่า “แต่ระดับของพวกเขาทุกคนเหนือกว่าของเจ้า...

หลังจากได้รับการอบรมสั่งสอนจากปิงแล้ว เขาผงะทันทีและครางว่า “มันดีขนาดนั้นเชียวเหรอ?  นี่เป็นครั้งแรกนะ, รอจนกว่าข้าจะกลับมาอีก ฮึ่ม ข้าจะเอาชนะมันให้ได้”

 “โม้อยู่ได้, ดูเหมือนว่าเจ้าฟื้นคืนกำลังแล้วนะ” ปิงกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ “อย่างนั้นก็เดินหน้ากันต่อ”

ถังเทียนตะเกียกตะกายขึ้นมาทันทีและรู้สึกถึงบางอย่างพันอยู่ที่หัวทันที  เขาสัมผัสดูและรู้สึกถึงบางอย่าง เมื่อจับมาดู กลับเป็นหยาหยานั่นเอง  เขาขดตัวรอบคันธนูและนอนกรนอย่างสบายใจ ตรงท้องน้อยพองขึ้น ยุบลงตลอดเวลา  ถังเทียนส่ายหัวและหย่อนหยาหยาลงไปในกระเป๋าของเขา

 “ยังมีกับดักอะไรอยู่ข้างหน้าอีกไหม?”  ถังเทียนถามหวาดๆ

 “ทำไม? กลัวเหรอ?” ลุงปิงถามล้อเลียน

ถังเทียนเป็นเหมือนกับแมวที่ถูกเหยียบหางทันที ถึงกับกระโดดผางถลึงตามองปิง “กลัว? ให้ตายเถอะ ลุงท้าข้าอยู่เหรอ? มาเลย มาซ้อมมือกันให้สาสมใจเถอะ”

ลุงปิงไม่มองเขาสักครั้ง เหมือนกับว่าไม่มีเขาอยู่ “ดูเหมือนว่าเจ้าจะฟื้นฟูเรี่ยวแรงแล้วนะ”

ถังเทียนพึมพำและพูดด้วยความภูมิใจ “แน่นอน, ลุงไม่เข้าใจหนุ่มน้อยชาวฟ้าเอง”

เดินขึ้นหน้าไปไม่ไกล  ประตูบรอนซ์ก็ปรากฏอยู่ข้างหน้า

ประตูบรอนซ์ที่ส่องแสง

ประตูได้รับการขัดเงาดีเหมือนกระจก  ถังเทียนวิ่งไปที่กระจกและเริ่มส่องกระจกจัดท่าทางด้วยสีหน้าร่าเริง  หยาหยาตื่นขึ้นและถูกประตูบรอนซ์ดึงดูดความสนใจเหมือนกัน มันปีนขึ้นมาอยู่บนไหล่ของถังเทียนและเลียนแบบทำท่าทางอย่างถังเทียน

 “เฮ้, เจ้าตัวน้อย,  แกดูดีไม่เบาเลยนะ” ถังเทียนชมและเพิ่มความเห็นที่ภาคภูมิใจ “แน่นอน เหมือนกันทั้งเจ้าของ และเจ้าตัวน้อย”

หยาหยาตีลังกาอยู่บนไหล่ของถังเทียนด้วยความตื่นเต้น

ปิงไม่สนใจพวกเขาทั้งสอง  เขาเดินมาดูที่ด้านข้างประตูและเริ่มมองดูรอบๆ

ถังเทียนสังเกตดูการกระทำของลุงปิงจากหางตา  แต่เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับลุงปิง

ประตูคงอยู่มาเป็นเวลานานแล้ว  ไม่มีใครทิ้งร่องรอยไว้บนประตูบรอนซ์ที่เหมือนกระจกนี้

จากนั้นถังเทียนก็ต้องตกตะลึงกับสิ่งที่ปรากฏอยู่ต่อหน้าของเขา