ยอดยุทธไร้เทียมทาน ตอนที่ 81 เสือเขี้ยวดาบ

ตอนที่  81  เสือเขี้ยวดาบ

เป็นเหมือนกับประตูเข้าสู่อีกโลกหนึ่งเปิดขึ้น

ความทรงจำที่หลับใหลและจางหายในความมืดมิดนานนับพันปี และพอมีแสงวาบขึ้นมันก็ถูกปลุกขึ้น

แถวของเครื่องกลชั้นบรอนซ์เรียงรายเป็นระเบียบเหมือนกับอสูรร้าย   พวกมันยืนอยู่ในความเงียบสงบและมองดูไม่สิ้นสุด เงาสีบรอนซ์เข้มฉายปกคลุมไปทั่วในพื้นที่ปราศจากการตกแต่ง

ถังเทียนเดินตรงเข้าไปอย่างมึนงง  เขาตกใจกับภาพที่ปรากฏอยู่ต่อหน้าเขา  เขาคุมสติเดินไปข้างหน้า  ขณะที่นัยน์ตาเป็นประกายจ้องมองเครื่องกลชั้นบรอนซ์

เครื่องกลบรอนซ์เป็นของดูแปลก บางเครื่องก็รูปร่างเหมือนสัตว์ร้าย  บางตัวก็เหมือนกับมนุษย์ แต่โดยส่วนใหญ่ ถังเทียนไม่อาจอธิบายได้  เครื่องจักรกลชั้นบรอนซ์แต่ละเครื่องมีกลิ่นอายสังหารที่มิอาจอธิบายได้   สีบรอนซ์คล้ำเพิ่มรังสีให้พวกมันด้วย

 “ฐานค่ายแห่งนี้ส่วนใหญ่จะใช้เวลาที่เหลือเพื่อให้คนที่อยู่ได้ฝึกฝน  ห้องเก็บของนี้ยังเล็กอยู่มาก”  ปิงพูดโดยไม่มีอะไรเปลี่ยน

เล็กมาก

นี่ถูกมองว่าเล็ก

ถังเทียนไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกของเขาได้อย่างไร   เขามิอาจนึกภาพออกเลยว่ากองทัพดาวกางเขนใต้จะแข็งแกร่งมากเพียงไหน

ปิงมองดูรอบๆ แล้วรู้สึกโล่งใจ “ข้าจำได้ว่าฐานทัพนี้ออกแบบโดยหลัวซือ ความคิดของเจ้านั่นเพี้ยนและบ้าบอ แต่สถานที่นี้รักษาอยู่รอดมาได้ดี ก็ต้องขอบคุณเขาทั้งหมด เจ้าสามารถตรวจดูได้ด้วยตัวเองเลยว่าอุปกรณ์เครื่องมือทหารนี้คล้ายอะไร  ของทั้งหลายแหล่ที่เจ้านั่นใช้ไม่มีอยู่ที่นี่”

 “เพื่อคนเพี้ยนไม่ปกติเหรอ?”  ถังเทียนถามด้วยความสงสัย

 “อืมมม,  ผู้เชี่ยวชาญทุกคนมีแบบเครื่องกลที่สร้างให้เหมาะสมกับอุปกรณ์ที่พวกเขาต้องการ  ทหารทั่วไปจะไม่ได้รับการปฏิบัติเช่นนี้”  ปิงอธิบาย

 “เครื่องจักรกลเหล่านี้ยังใช้งานได้หรือไม่?”  ถังเทียนอดถามอย่างช่วยไม่ได้

 “ก็น่าจะได้” ปิงยังไม่แน่ใจนัก “เจ้าเลือกมาลองสักตัวหนึ่งก็ได้”

 “เยี่ยมเลย”  ถังเทียนดีใจ เขาดีใจอยู่ไม่นานก็ลองมองหาดูเครื่องกลชั้นบรอนซ์เครื่องหนึ่ง

นี่คือหุ่นมนุษย์ธรรมดาพื้นฐานเครื่องหนึ่ง ดูเหมือนเป็นเกราะใหญ่สูงประมาณสองเมตร ความรู้สึกสึกแรกที่คนได้รับจากเครื่องจักรข้างหน้านี้ก็คือ ความน่ากลัว หัวของมันคือเสือ สง่างามและเคร่งขรึม  ข้อต่อทั้งหมดมีปุ่มเป็นอย่างดี  โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ข้อต่อนิ้วของมัน  ถังเทียนจินตนาการด้วยตนว่ากำลังใช้หมัดของเขาต่อยศัตรู หมัดที่แหลมคมสามารถทำลายการป้องกันของคู่ต่อสู้ของเขาได้  ด้วยพลังที่มหาศาล มันสามารถทำลายทุกอย่างได้ กรงเล็บที่แหลมคนทั้งสิบ สร้างความเสียหายให้คู่ต่อสู้ได้  ไม่จำเป็นต้องพูดถึงเข่าและศอก คู่ต่อสู้คงได้ยอมแพ้ทันทีที่โดนโจมตี

 “เอาตัวนี้แหละ”  ถังเทียนพูดโดยไม่ลังเลใจ

ปิงมองดูและพยักหน้า “เจ้าก็มีรสนิยมดีนี่, มันเรียกว่าเสือเขี้ยวดาบ  เป็นเกราะพื้นฐานสำหรับยอดฝีมือสู้ระยะประชิด  เหมาะมากสำหรับแนวการต่อสู้ของเจ้า”

 “เสือเขี้ยวดาบ...” ถังเทียนรู้สึกหลงรักชื่อเช่นนี้

 “เครื่องจักรกลรูปแบบนี้เรียกว่าอุปกรณ์เกราะ”  ปิงเสริมขณะที่เขาชี้มาที่เสือเขี้ยวดาบ “จุดเด่นของมันก็คือความคล่องแคล่วและการให้ความสำคัญในการโจมตี วิชาหมัดมวย, ฝ่ามือ, กรงเล็บ, วิชาทำลายข้อต่อหรือท่าเท้า วิชาเหล่านี้จะเพิ่มความแข็งแกร่งขึ้นทันทีอย่างน้อย 20-25% ตามมาตรฐานของผู้ใช้”

ถังเทียนตื่นเต้น สำหรับวิทยายุทธที่ถูกเสริมพลังขึ้นถึง 20% นับเป็นการเพิ่มขึ้นที่น่ากลัว เป็นเรื่องยากมากที่วิชาต่อสู้จะเพิ่มระดับสูงถึง 20%

 “อย่างไรก็ตาม มันก็ยังมีจุดอ่อนเช่นกัน”  ปิงพูดต่อ “เสือเขี้ยวดาบมีพลังป้องกันอ่อนด้อย ความหนักของมันละเมิดข้อห้ามป้องกัน  นอกจากนี้  พลังปราณเที่ยงแท้ที่เสริมเข้าไปจะเพิ่มอัตราการเผาผลาญทันที   มันคงจะดีถ้าสู้เพียงระยะเวลาสั้นๆ สำหรับการสู้ระยะยาวมันไม่อาจสำแดงพลังได้”

ขณะที่ปิงพูดคำนี้ เขาเปิดชุดเกราะที่อกของมันออก  ข้างในว่างเปล่า แต่มีเส้นแสงสีแดงวิ่งทับซ้อนกันไปมา  ภายใต้แสงสีบรอนซ์เข้ม  สีแดงนั้น แดงสะดุดตากว่าปกติ

 “เหมือนกับเส้นโลหิตของมนุษย์เลยไม่ใช่เหรอ?”  ปิงกำลังดำเนินการขณะที่ถาม

 “ใช่แล้ว เป็นอย่างนั้นจริงๆ ด้วย”  ถังเทียนพยักหน้า

 “เอาหินดวงดาววางไว้ตรงนี้” ปิงชี้ไปที่ร่องผนังด้านใน “แม้ว่าเกราะด้านหลังถูกออกแบบมาหนาที่สุดทนต่อการโจมตีที่รุนแรง แต่เจ้าอย่าใช้มันเป็นโล่จะดีกว่า  ถ้าศัตรูของเจ้าตระหนักถึงข้อนี้ได้ ก็จะใช้พลังที่กล้าแข็งโจมตี อาจทำให้ร่องแตกและเปิดออก อา..พอถึงตอนนั้นเจ้าสิ่งนี้อาจกลายเป็นกระป๋องบรอนซ์ก็ได้”

ดูเหมือนปิงจะคุ้นเคยกับมัน

 “เอาละ, เจ้าสามารถเข้าไปได้แล้ว และลองใช้ดู”

เมื่อถังเทียนได้ยินเช่นนั้น เขาเบียดตัวเขาไปทันที

 “ก้าวออกมาสองก้าว” ปิงพับแขนและมองดูจากด้านข้าง  เขามีนิสัยชอบตบกระเป๋าตัวเอง แต่ก็ทำให้เขาจำได้ว่าเขากลายเป็นขุนพลวิญญาณไปแล้ว  ด้วยความรู้สึกผิดในใจ  ถ้าเขามีซิการ์สักมวน นั่นจะดูดีแค่ไหน...

ถังเทียนตื่นเต้นมากก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าว  ในที่สุด เขายังไม่เข้าใจการใช้พลังอย่างถูกต้อง ทำให้ตัวเสียสมดุลจนหน้าคะมำลงกับพื้น

ปิงมองกลับมาและไม่อาจช่วยอะไรได้  ได้แต่มองเขาอย่างเหยียดหยาม “โอว โอว โอว พ่อหนุ่ม  ความคุมพลังให้ดี มันจะขยายพลังที่เจ้าปลดปล่อยออกมา”

ด้วยเหตุนั้นเสือเขี้ยวดาบกระโจนขึ้นมาจากพื้นอีกครั้ง  มันชนกับเพดานจนบุ๋ม  จากนั้นก็ร่วงกลับลงมาที่พื้น ทำให้ฝุ่นนับไม่ถ้วนฟุ้งขึ้น

 “พ่อหนุ่ม, เจ้าเล่นไปพลางๆ ก่อน  ข้าจะไปดูทางด้านอื่น  อย่าห่วง เจ้าของเล่นนี้ทนทาน และไม่พังง่ายๆ แน่นอน”

พอพูดเสร็จปิงหายไปในอากาศเบาบาง

นับเป็นครั้งแรกที่ถังเทียนมีของเล่นสนุกๆ อยู่ในมือ  ตั้งแต่แรกไม่ง่ายเลยที่จะควบคุม และเขาร่วงลงมาหลายครั้งมาก ถังเทียนมีปฏิกิริยาเหมือนสัตว์ป่าและเขาตั้งท่ามือ

แคร้ง แคร้ง แคร้ง!

ถังเทียนสวมชุดเสือเขี้ยวดาบและวิ่งไปในคลังอาวุธทหารอย่างบ้าคลั่ง บางครั้งก็ชนเครื่องกลอาวุธอื่น  แต่เขาไม่สนใจ เขาแค่รู้สึกไร้กังวลอย่างไม่อาจอธิบายได้  เขารู้สึกเหมือนกับว่ามีมวลพลังงานอยู่ในร่างกายเขา  สำหรับการทดสอบเครื่องกลอาวุธเป็นการส่วนตัว ให้ความรู้สึกที่สดชื่นมาก  ถังเทียนชื่นชมคนของกองทัพดาวกางเขนใต้มากกว่าที่เขาชื่นชมตัวเอง  ใครก็ตามที่สร้างเครื่องกลนี้ขึ้นมาได้ พวกเขาทรงพลังมากจริงๆ  แม้ว่ามันดูเหมือนหนักมาก แต่มันต้องการพลังเล็กน้อยมากเพื่อกระตุ้นให้มันเคลื่อนที่ และมันว่องไวมาก

เสือเขี้ยวดาบสามารถหยุดได้อย่างเป็นธรรมชาติมาก  ถังเทียนสูดลมหายใจลึกและปล่อยพลังหมัด การใช้พลังปราณเที่ยงแท้ในทั้งร่างกายเขาพรั่งพรูออกมาโดยเร็ว

หมัดถล่มทลาย

ปัง

ตรงที่ซึ่งถูกหมัดต่อย บรรยากาศถูกทำลายกระจายเป็นชิ้นอย่างสิ้นเชิง  อากาศรอบๆ หมัดเขายุบลงอย่างรวดเร็ว ก่อให้เกิดพลังคลื่นเสียงระเบิดที่น่ากลัว

แข็งแกร่งมาก

ถังเทียนตะลึงกับหมัดที่ต่อยออกไป

เขาเข้าใจชัดถึงพลังหมัดถล่มทลายเป็นอย่างดี แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะเป็นอย่างนั้น  ขณะที่สวมชุดเกราะเสือเขี้ยวดาบ  การขยายพลังถล่มทลายนั้นมากมายมหาศาล  ปกติพลังถล่มทลายจะสามารถสร้างพลังฝ่าอากาศโดยรอบ  แต่ยังไม่ถึงกับทำลายได้  พลังถล่มทลายเพิ่มขึ้นอย่างน้อย 20% และก็เป็นเช่นนั้นจริง

เลือดร้อนของถังเทียนพลุกพล่านทันที ขณะที่เขาเริ่มต้นฝึกวิทยายุทธรูปแบบต่างๆ อย่างบ้าคลั่ง

วิทยายุทธรูปแบบต่างๆ ของเขากลายเป็นดุดันมาก  พลังของมันเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

ถังเทียนรู้สึกว่าเขาเองเป็นเหมือนเครื่องจักรกลต่อสู้ที่บ้าคลั่ง กวาดล้างทุกอย่างที่อยู่ต่อหน้าเขา

※※※※※※※※

ปิงมองดูตราที่อยู่ต่อหน้าเขา

เป็นตราขนาดมหึมาที่ค่ายทหารทุกแห่งจะต้องมี  ภายในนั้นเป็นตราของกองทัพสัญลักษณ์ของกองทัพดาวกางเขนใต้

ปิงยื่นมือออกไปและสัมผัสตรานั้น

จู่ๆ ตราสัญลักษณ์นั้นก็สว่างขึ้นเป็นแสงเลือนราง เครื่องหมายกางเขนของดาวกางเขนใต้เป็นเหมือนดาวที่ถูกปลุกตื่นขึ้น

 “ท่านผู้บัญชาการ, ท่านอย่าโกหกข้าจะดีกว่า...” ปิงรำพึง

ทันใดนั้นแสงบรอนซ์ส่องเข้ามาในร่างของเขา ตราสัญลักษณ์บนผนังอับแสงลงอย่างรวดเร็ว

ร่างของปิงสั่นเทิ้มและทันใดนั้นบนหน้าผากของเขาปรากฏเครื่องหมายกางเขน ของดาวกางเขนใต้สีบรอนซ์  ร่างแต่เดิมของเขาที่โปร่งแสง กลายเป็นร่างมีความชัดเจนเพิ่มขึ้นและเป็นร่างจริง

จากใบหน้าที่ว่างเปล่า จู่ๆ ก็มีนัยน์ตา, จมูก, ปากและคิ้วทันที

หลังจากนั้นชั่วขณะ การเปลี่ยนแปลงก็หยุด

ปิงลืมตา ตราสัญลักษณ์ต่อหน้าเขากลายเป็นกระจกทันทีและพอเห็นบุคคลที่อยู่ในกระจก ปิงตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นเขาตวาดด้วยความโมโหทันที “ผู้บัญชาการ, บัดซบเอ๊ย! อย่าบอกนะว่าท่านสร้างตราสัญลักษณ์นี้แล้ว ท่านก็ยังเล่นไพ่อยู่เลย....”

ในกระจก, ตา, ปาก,จมูกและคิ้วสามารถขยับได้  แต่ความจริงมันดูเหมือนถูกวาดขึ้น

จากที่เดิมทีไร้หน้า กลับมีใบหน้าที่เหมือนภาพวาด เป็นภาพในสำรับไพ่จริงๆ ด้วย

ปิงตะโกนโวยวายใส่ตราสัญลักษณ์อยู่นานกว่าจะหยุดได้ในที่สุด  ขณะที่เขาจ้องมองว่างเปล่าอยู่ที่ตราสัญลักษณ์  เขาพูดว่า “ท่านกับกลุ่มตัวแสบของท่านคงสนุกกับการเล่นไพ่อยู่ในนรกใช่หรือเปล่า?  ถึงได้ปล่อยให้ข้าอยู่คนเดียวในโลกนี้ อย่าบอกนะว่าข้าไม่ได้เป็นขาประจำเล่นไพ่กับท่าน...”

ขณะที่เขาพูดอย่างนั้น น้ำตาได้บดบังการมองเห็นของเขา

ปิงปาดน้ำตาออกไป มองดูตราสัญลักษณ์และพึมพำ “เล่นไพ่ในน้ำเปียกโชกก็ว่าน่าเกลียดพอแล้ว แต่แน่นอนว่ามันอันตรายเกินไปที่คนเลือดร้อนอย่างข้าต้องมารับบทบาทผู้ให้การฝึกสอน”

เขากลับมาได้สติอีกทีและรอเวลาก่อนจะพูดช้าๆ  “ผู้บัญชาการ, นอกจากฝึกทหารใหม่  ข้าไม่รู้อะไรอย่างอื่น  อย่างไรก็ตาม ข้าคิดว่าตั้งแต่พวกท่านทุกคนเตะข้ากลับมาที่นี่ นั่นหมายความว่ามีบางอย่างที่จำเป็นต้องทำ  พวกเจ้าทุกคนไม่ยอมรับความล้มเหลวใช่ไหม? พวกเจ้าทุกคนไม่ยอมรับว่าถูกทำลายใช่หรือเปล่า?  ข้าพูดถูกไหม, พวกเจ้าทุกคนไม่มีความสุขเลยแม้แต่น้อย”

 “ท่านผู้บัญชาการ, ท่านไม่มา, อาซิ่น แกเจ้าขี้ขลาดที่ไม่ยอมแพ้ตอนเล่นไพ่ก็ไม่มา หลัวซือเจ้าคือครูช่างเครื่องกลที่เก่งที่สุดของเรา เจ้าก็ยังไม่มาด้วย” ปิงมองดูฝ่ามือตนเอง “พวกเจ้าทุกคนเตะข้าคนที่ไร้ประโยชน์ที่สุดกลับมาที่นี่, ทำไมกัน..ท่านผู้บัญชาการ”

 “นอกจากฝึกแล้ว ข้าไม่รู้เรื่องอะไรอื่น” ปิงนั่งลง โน้มตัวไปที่ตราสัญลักณ์บนผนังและพูดกับตนเอง “พวกเจ้าล้วนเป็นกลุ่มที่ทรงพลัง  แต่พวกเจ้าขี้เกียจกันทั้งนั้น  เห็นได้ชัดว่าพวกเจ้าไม่ยอมเลิกรา แต่กลับปล่อยให้ข้าอยู่ที่นี่เพียงลำพัง  เดี๋ยวนี้พวกเจ้าขี้ขลาดกันทั้งนั้น  แต่เจ้าถังเทียนนี่ไม่เลวจริงๆ โอว..เต็มไปด้วยศักยภาพ  เพียงแต่ว่าของในยุคสมัยของเราค่อนข้างจะล้าสมัยไปบ้าง  นี่คือปัญหา...”

และเขาเอาแต่นั่งอยู่ตรงนั้น พูดเรื่อยเปื่อยไม่รู้จบ เหมือนกับว่าเขากำลังสนทนากับสหายเก่าตามปกติ

แสงจากด้านบนก่อให้เกิดเงายาวบนตราสัญลักษณ์(กางเขน)บรอนซ์บนผนัง และทอดตัวลงข้างๆ ปิง เหมือนกับเป็นแขนสหายที่กอดคอกันในวันคืนเก่าก่อน