ยอดยุทธไร้เทียมทาน ตอนที่ 87 ฆ่าล้างสำนัก

ตอนที่  87  ฆ่าล้างสำนัก

หลินเจียงมองดูข่งโหย่วหลินคอยให้เขาเปิดเผยปริศนาอย่างเงียบๆ

ข่งโหย่วหลินหัวเราะเบาๆ  “มีข่าวลืออยู่; นอกจากความสนใจที่แน่วแน่หวังจะฟื้นคืนวิชาเครื่องจักรกลของกองทัพดาวกางเขนใต้แล้ว  พี่หลินยังคงสนใจผสานจิตวิญญาณพลังยุทธและวิชาเครื่องกลเข้าด้วยกัน  สิ่งที่ข้านำมาในวันนี้ พี่หลินจะต้องสนใจแน่นอน”

หลินเจียงหัวเราะ “พี่ข่ง! หยุดทำให้ข้าใจจดใจจ่อเสียทีเถอะ”

ข่งโหย่วหลินล้วงลูกปัดสีดำออกมา “นี่คือลูกปัดวิญญาณโบราณ  บังเอิญข้าไปสะดุดเข้ากับมันเข้า  ภายในเป็นชิ้นส่วนขุนพลวิญญาณโบราณที่แตกหักซึ่งทรงพลังมาก  แม้ว่าจะเป็นขุนพลวิญญาณที่ไม่สมบูรณ์ก็ตาม แต่ลูกปัดวิญญาณโบราณอย่างนั้น ท่านยากจะหาได้พบ ข้าได้ยินมาว่าพี่หลินมักจะหาลูกปัดวิญญาณอย่างนั้น แต่ไม่แน่ใจเท่าใดนักว่า นี่จะช่วยพี่หลินได้ดีหรือไม่”

ม่านตาของหลินเจียงเป็นประกายร้อนแรงขณะที่จ้องดูลูกปัดวิญญาณในมือของข่งโหย่วหลิน

ไม่รู้ว่าเขากำลังตรวจสอบมันอย่างระมัดระวังหรือไม่  แต่เขาสามารถรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายที่น่ากลัวและทรงพลังจากจากชิ้นส่วนแตกหักของขุนพลวิญญาณโบราณจากลูกปัดวิญญาณ แม้จะยืนอยู่ห่างก็ตาม

กลิ่นอายที่เหี้ยมหาญดุร้ายขนาดนั้น

ใจของหลินเจียงร้อนเป็นไฟ  ข่งโหย่วหลินพูดถูก  เขามักจะตามหาขุนพลวิญญาณที่ดุร้ายเหี้ยมหาญ  เขาค้นคว้าวิจัยการรวมผสานจิตวิญญาณพลังยุทธและอาวุธจักรกลมาหลายปีแล้ว  จนกระทั่งเร็วๆ นี้ที่มีความก้าวหน้าในที่สุด  แต่เขาจำเป็นต้องได้ขุนพลวิญญาณที่เหี้ยมหาญดุร้ายจึงจะทำได้สำเร็จ เขาคาดหวังเล็กน้อยว่าข่งโหย่วหลินคงทราบเป็นอย่างดี ดังนั้นจึงสามารถรับรู้รายละเอียดเล็กน้อยนี้ได้  หลินเจียงรู้สึกว่าวิธีการของข่งโหย่วหลินเยือกเย็นและโหดเหี้ยม  เขาทำตัวไม่ถูกขณะที่อดยื่นมือไปรับลูกปัดวิญญาณไม่ได้

ทันใดนั้น กรงเล็บเสือบรอนซ์โผล่ออกมาจากที่ว่างเปล่า  ก่อนที่ใครๆ จะทันรู้ตัว มันก็ชิงลูกปัดวิญญาณไปแล้ว

ข่งโหย่วหลินตกใจ มันได้รับความสนใจจากเขาทันที “นึกไม่ถึงเลยพี่หลินจะก้าวหน้าในวิชาเครื่องจักรกลมากขนาดนั้น? เสือจักรกลตัวนี้เหมือนกับมีชีวิตจริงๆ”

มีอสูรจักรกลทั้งหมดอยู่ในบ้านตระกูลหลินในรูปแบบหมาป่า, เสือ, แมงมุมเป็นต้น  ข่งโหย่วหลินไม่เคยนึกเลยว่าจะมีคนขโมยมันได้  เขาคิดว่าหลินเจียงสร้างสุดยอดอสูรจักรกลได้สำเร็จ เขาจึงพูดอย่างนั้น

หลินเจียงตกตะลึง

เสือบรอนซ์ตัวที่อยู่ข้างหน้าเขานี้ดูเหมือนจะคุ้น แต่ในขณะเดียวกัน ก็สร้างความรู้สึกแปลกให้กับเขา  หลินเจียงคลุกคลีกับอสูรหุ่นกลและสร้างสิ่งเหล่านี้ขึ้น  ทันทีที่เขาเห็นเสือบรอนซ์ที่คุ้นเคยแต่มีความรู้สึกแปลกประหลาดนี้  เขาจึงรู้สึกงง

เขาไม่แน่ใจว่าเขาได้สร้างเสือหุ่นกลอย่างนั้นไว้หรือไม่

แต่จากรูปแบบของมัน เขาสามารถจำได้ว่าเป็นรูปแบบของค่ายทหารดาวกางเขนใต้ มันดูเหมือนมาก

และการกระทำต่อมาของเสือบรอนซ์ก็ทำให้ทุกคนตะลึงอีกครั้ง

เสือบรอนซ์โยนลูกปัดวิญญาณในมือของมันใส่ปากจากนั้นหมุนตัวเข้าไปปะปนกับสัตว์จักรกลตัวอื่นๆ

ทุกคนได้แต่มองดูภาพข้างหน้า  แต่ไม่มีผู้ใดมีปฏิกิริยา

ข่งโหย่วหลินฝืนหัวเราะ “อสูรจักรกลที่มีพลังและว่องไวอย่างนั้น ข้ายังไม่เคยเห็นมาก่อนเลย”

ในที่สุดหลินเจียงค่อยมีอาการตอบสนอง  หน้าของเขาเปลี่ยน เขาร้องออกมาโดยไม่รู้ตัว “ไล่ตามไป  นั่นเป็นคนสวมรอยมา”

 “แต่ท่านพ่อ, นั่นเป็นอสูรหุ่นกลชัดๆ...” หลินเว่ยไม่เข้าใจ

สีหน้าของข่งโหย่วหลินซีดสลด แต่ก็เปลี่ยนในทันใด เขาทะยานขึ้นไปในอากาศและพุ่งเข้าหาเสือจักรกล

ฮึ่ม..

อสูรเครื่องกลที่ตรวจตราอยู่ในลานบ้านทุกตัว เปล่งประกายนัยน์ตาเป็นไฟสีเขียว  ทั้งหมดจ้องไปที่ข่งโหย่วหลินที่ลอยตัวอยู่ในอากาศ  ข่งโหย่วหลินก่อนนั้นไม่ได้ถูกมองว่าเป็นศัตรูเพราะเขามักอยู่ข้างตัวหลินเจียงเสมอ  แต่ทันทีที่เขาเหินขึ้นไปในอากาศและแสดงอาการแข็งกร้าว จึงเป็นเหตุให้มีเหตุเปลี่ยนแปลงต่อเนื่องทันที

ปั้บ ปั้บ ปั้บ!

หมาป่าจักรกลสองสามตัวปล่อยพลังงานจากต้นขาของมันพุ่งกระโจนไปในอากาศตรงเข้าหาข่งโหย่วหลิน  ควับ ควับ ควับ ธนูที่ติดตั้งอยู่บนหลังของแมงมุมระดมยิงเหมือนสายฝนใส่ข่งโหย่วหลิน  พวกมันกระโดดขึ้นไปบนหลังหมาป่าจักรกลในอากาศ พวกมันทุกตัวยิงใยโลหะอย่างดีใส่ข่งโหย่วหลินเพื่อจับเขา  ขณะที่เสือจักรกลตัวอื่นๆอ้าปากของมันทันที โฮก..โฮก..โฮก..มีลำแสงยิงใส่ข่งโหย่วหลิน

ข่งโหย่วหลินคาดไม่ถึงว่าเขาจะตกอยู่ภายใต้การจู่โจมที่น่ากลัวอย่างนั้น

หน้าของเขาถึงกับซีดขาว  แต่ในฐานะที่เป็นนักสู้ระดับเจ็ด เขาคงไม่งอมือรอความตาย  เขาส่งเสียงตวาดดุดัน ทั่วทั้งร่างของเขาปกคลุมไปด้วยปราณเที่ยงแท้ และชุดเกราะที่ขาวราวหิมะปรากฏอยู่บนร่างของเขา

เกราะเพลงหงส์ชั้นบรอนซ์แห่งหมู่ดาวหงส์

ขนขาวหิมะราวเกล็ดหิมะค่อยๆ ร่วงลอยลงมา  เกราะอ่อนและสง่างามขาวราวหิมะเหมือนผลงานทางศิลปะ ส่วนลักษณะคล้ายอยู่ที่ไหล่ของเขา คล้ายกับหงส์สานคอขึ้นมาเป็นหมวกเกราะ ชั้นขนมีรูปทรงที่ดีและการออกแบบที่ละเอียดอ่อนซับซ้อนมองดูคล้ายผ้าคลุมศีรษะ เปลวไฟสีขาวที่ส่วนหางหงส์ลอยเป็นประกายก่อนจะเปลี่ยนรูปกลายเป็นขนหงส์ขาว

ข่งโหย่วหลินลอยตัวในอากาศ ปราณของเขาเพิ่มถึงจุดสูงสุดในพริบตา เขาเป็นเหมือนเจ้าชายที่มาจากเทพนิยาย ดูสงบและสง่างาม

 “ทำลาย”

ข่งโหย่วหลินโพล่งออกมาและเกราะเพลงหงส์บนร่างของเขาเปล่งแสงรัศมีพร่างพราย เสื้อคลุมขาวหิมะที่อยู่ส่วนหลังของเขาระเบิดกระจายออกทันที

ขนนกนับไม่ถ้วนเหมือนพายุสลาตันกวาดทุกสิ่งทุกอย่างออกไป

โครม โครม โครม

ลูกศรบรอนซ์จากข่ายทองปะทะกับพายุหมุนขนนกและถูกปั่นกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยทันที

เมื่อพายุสลาตันขนนกและลำแสงที่ยิงออกมาจากปากเสือหุ่นกล  เปลวไฟระเบิดขึ้นในท้องฟ้า  พยัคฆ์คำราม หุ่นกลเสือที่มีชื่อเสียงมากที่สุดของตระกูลหลิน เปลี่ยนปราณเที่ยงแท้ในหินดวงดาวให้ลุกโชนเป็นไฟ

ฟู่ ฟู่ ฟู่

ท่ามกลางเสียงคำรามของอสูรเครื่องกลที่ดังออกมาจากทุกมุมของตระกูลหลิน  อสูรหุ่นกลแต่ละตัวต่างพร่างพรูมารวมกันเหมือนสายน้ำไหล

หลินเจียงดูเหมือนจะเพิ่งตื่นจากฝัน  และเตรียมยกเลิกการโจมตีจากอสูรหุ่นกล จู่ๆ ร่างกายของเขาก็แข็งค้างทันที

หลังจากนั้น เขามองลงมาที่กรงเล็บเสือที่ทะลุออกมาจากหน้าอกเขา

 “เสือ..เขี้ยว..ดาบ..แห่ง..กองทัพ..ใต้

ถังเทียนไม่มีความเมตตาขณะที่เขาถอยตัวเองเข้าไปรวมกลุ่มกับอสูรหุ่นกลอีกครั้ง   เขาได้ยินข่งโหย่วหลินและหลินเจียงสนทนากัน ทำให้เขาเกลียดหลินเจียงเข้ากระดูก  จากนั้นเขาได้ยินว่าหลินเจียงลอบสืบสวนและวางแผนรับนกกระเทศเทศกล ดังนั้น เขาจึงไม่มีความปราณียามโจมตีใส่เขา

หลินเว่ยมองดูหลินเจียงล้มลงในกองเลือด  เขากลัวตายเหมือนกับว่าเป็นผู้ถูกทำร้ายเอง

ข่งโหย่วหลินวิ่งออกมาจากบอลเพลิงได้ ดูเหมือนว่าสภาพเขาไม่ดีเลย  เขาได้ยินเสียงคำรามของอสูรหุ่นกลและรู้ได้ทันทีว่าเขาตกอยู่ในความยุ่งยากเสียแล้ว ขณะที่สีหน้าของเขาขาวซีด

แย่แล้ว

เขาเพิ่งรู้ว่าเขาทำผิดพลาดไป  เขาอยู่ในตระกูลหลินและเขาไม่สมควรตอบโต้  ฝ่ายตรงข้ามใช้หุ่นกลเพื่อปกปิดสถานะของตนเองและปะปนอยู่ในหมู่อสูรเครื่องกล และตอนนี้เขาโต้ตอบทำให้ดึงดูดการโจมตีจากอสูรหุ่นกลที่นี่ทั้งหมด

มีเพียงคนเดียวที่สามารถจัดการเรื่องนี้ได้

หลินเจียง!

 “พี่หลิน! เร็วเข้า, ยกเลิกการโจมตี!”

ฝ่ามือของข่งโหย่วหลินหุ้มด้วยแสงสีขาวนุ่มนวลดูเหมือนการเล่นเงาในท้องฟ้า  วิชาฝีมือระดับเจ็ด ฝ่ามือกระจายรังสี  นิ้วของเขาเคลื่อนไหวได้เร็วกว่าแสง ขณะที่เขาสะบัด ชี้ เหวี่ยงและปาด รัศมีขาวปล่อยออกมาจากศีรษะเขาซึ่งเหมือนขนนก  ขณะที่ขนพวกนั้นบินผ่านอากาศดูราวกับว่าแสงที่ไม่มีพลัง แต่ทันทีที่ลูกศรบรอนซ์ที่แข็งแกร่งนี้สัมผัสกับมัน ก็กลายสภาพเป็นผุยผงทันที

หือ? หลินเจียงทำอะไรอยู่?

ข่งโหย่วหลินแตกตื่น  มองจากหางตาของเขา  เขาเห็นหลินเจียงนอนจมกองเลือด  ถึงกับนัยน์ตาเบิกโพลง

แย่แล้ว

สีหน้าของข่งโหย่วหลินซีดขาว  เขารู้ว่าครั้งนี้เขาตกอยู่ในความลำบากเสียแล้ว  ศัตรูวางแผนไว้มากเกินกว่าเขาจะคาดการณ์ออก วิธีการที่โหดเหี้ยมน่ากลัวและเป็นความลับ มีแต่นักสู้ที่โหดเหี้ยมอำมหิตเหล่านั้น สามารถใช้วิธีการที่ฉลาดอย่างนี้

เขาเคยสร้างความโกรธเคืองคนเช่นนี้เมื่อไหร่?

หรือเป็นศัตรูของตระกูลหลินที่เขาพบโดยบังเอิญ?

สีหน้าของข่งโหย่วหลินมิอาจคาดเดาได้  แต่ช่วงเวลานี้ตาของอสูรหุ่นกลทั้งหมดเปลี่ยนจากสีเขียวเป็นสีแดงแล้ว

อสูรหุ่นกลของตระกูลหลินไม่ได้สร้างไว้มากมายเพื่อขาย  แต่ทั้งหมดนี้หลินเจียงทำเป็นส่วนตัว อำนาจสั่งการสูงสุดในการสั่งอสูรหุ่นกลก็คือหลินเจียง  ตอนนี้เขาตายเสียแล้ว อสูรหุ่นกลทั้งหมดเข้าสู่สถานะคลุ้มคลั่งทันที

วืด..

บอลเพลิงเริ่มเริ่มออกมาจากข้อต่อของอสูรหุ่นกล และลุกท่วมทั้งตัวอย่างรวดเร็ว

ดวงตาสีแดงจัดขณะที่พวกมันซึมซับความประสงค์ของเจ้านายที่ตายแล้ว  อสูรเครื่องกลทั้งหมดเริ่มรวมตัวกัน

อสูรเครื่องกลตัวหนึ่งมีไฟลุกท่วม คำรามด้วยความโกรธปลดปล่อยพลังออกจากขาทั้งสี่ และพุ่งขึ้นไปในอากาศตรงเข้าหาข่งโหย่วหลินทันที ข่งโหย่วหลินรู้สึกถึงบอลเพลิงลูกหนึ่ง แรงพุ่งเข้าหาของมันรวดเร็วน่าประหลาด พริบตาเดียวก็พุ่งมาถึงหน้าเขาแล้ว ความร้อนรอบๆ มันพุ่งเข้าหาเขา

อสูรหุ่นกลมีไฟลุกท่วม นัยน์ตาแดงฉานทำให้ใจของเขาหนาวสะท้าน

เขาเปลี่ยนจากฝ่ามือเป็นหมัด รัศมีแสงสีขาวคลุมรอบมือของเขา  รังสีหมัดสีขาวพุ่งออกจากหมัดของเขา

วิชาระดับเจ็ดของสมาพันธ์เกียรติยศชาวยุทธ หมัดเกียรติยศ

กำปั้นปล่อยรังสีออกมาเหมือนแสงจากดวงอาทิตย์ทั้งชัดและสดใส

ปัง!

อสูรหุ่นกลต่อหน้าเขาระเบิดทันที กลายเป็นเปลวเพลิงขนาดใหญ่  เขาผ่อนลมหายใจ จากนั้นก็มีเสียงหวีดหวิวทั่วทุกที่ เหมือนกับคลื่นน้ำ  เปลวไฟลูกแล้วลูกเล่าโหมลุกโชนไปในอากาศ

หลังจากนั้นบอลเพลิงก็ปลิวร่วงลงพื้น  เกิดแนวเส้นแสงสีแดงสว่างจ้าอยู่ทั่วทุกตำแหน่งพุ่งเข้าหาข่งโหย่วหลินที่ยังอยู่ในอากาศ

หน้าของข่งโหย่วหลินซีด ไม่มีสีเลือดอีกต่อไป

※※※※※※※※

เมื่อทุกอย่างที่เกิดขึ้นในอากาศ ถังเทียนและปิงเงียบ

 “น่าเสียดาย”  ถังเทียนพึมพำกับตัวเอง

 “เสียดาย? เขากำลังหลบหนีจากหายนะ”  ปิงไม่เข้าใจ เขาคิดว่าตอนนี้ถังเทียนทำได้ดีแล้ว  สามารถใช้ประโยชน์จากตนเองได้เต็มที่ และใช้สติปัญญาได้เต็มประสิทธิภาพ  ก็เหมือนกับที่เขาได้ตัดสินไว้ก่อนหน้านี้  สัญชาตญาณต่อสู้ของถังเทียนน่าทึ่งมาก

ถังเทียนควบคุมเสือเขี้ยวดาบให้กระโจนขึ้นลงด้วยขาทั้งสี่ ปลอมตัวเป็นอสูรจักรกล ทันใดนั้นเขาวิ่งไปอยู่ข้างๆ ข่งโหย่วหลินและหลินเจียงทันที และชิงลูกปัดวิญญาณได้  ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไปตามแผนการของเขา

และเมื่อข่งโหย่วหลินดึงดูดการโจมตีจากอสูรหุ่นกลทั้งหมด ถังเทียนถือโอกาสฆ่าหลินเจียงในการจู่โจมครั้งเดียว ปล่อยให้ข่งโหย่วหลินจมอยู่ในถนนความตายที่คับแคบ

พลังของอสูรหุ่นกลไม่ใช่สิ่งที่ปิงจะยอมรับได้  แต่เนื่องจากปริมาณของพวกมันมีมาก และด้วยพลังเผาผลาญของหินหยกระดับนั้น แม้ด้วยพลังของข่งโหย่วหลิน เขาก็ยังไม่อาจหลบได้

ปิงเข้าใจอสูรหุ่นกลดี  และรู้พลังของฝูงอสูรจักรกลว่าพวกมันน่ากลัวขนาดไหน

เขาทึ่งที่ถังเทียน เจ้าเด็กร้ายกาจนี่เกิดมาเพื่อต่อสู้  ถังเทียนเมื่ออยู่ในช่วงต่อสู้แตกต่างจากปกติอย่างสิ้นเชิง  เขาดูใจเย็น เจ้าเล่ห์ กล้าหาญ ดุดันไม่สับสน

ดังนั้นเมื่อได้ยินถังเทียนบอกว่าน่าสงสาร เขาจึงรู้สึกประหลาดใจ

ถังเทียนมองดูหมัดของเขาเอง  อารมณ์ของเขาหม่นหมอง  เขาพูดว่า “สิ่งที่ข้าหมายถึงก็คือ เสียดายที่ข้าไม่สามารถใช้หมัดของตัวเองเอาชนะเขา”

 “ข้าไม่รู้ว่าทำไม  ข้าจงเกลียดจงชังความรู้สึกที่อ่อนแอกว่าคนอื่นๆ  ความรู้สึกนี้ คิดแล้วน่ากลัวและน่ารังเกียจมาก”

 “ปิง, ข้าจะต้องเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกให้ได้”

ถังเทียนไม่ต้องจำต้องปกปิดความหยิ่งผยองและความสูงส่งบนใบหน้า และความจริงจังในดวงตาของเขา