เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 503 เซี่ยอีและไห่อิงอู่

ตอนที่  503  เซี่ยอีและไห่อิงอู่

หลังจากกรีดเลือดสาบาน  เย่ว์หยาง, ราชาฉลามและไห่อิงอู่ปรึกษากันต่อและเห็นด้วยที่จะให้ใช้ภาษาลับทุกอย่าง

จากนั้นราชาฉลามไปพบกับมนุษย์มัจฉากลายพันธุ์ต่อ

หลังจากต่อสู้กับพวกเขา  ราชาฉลามออกจากป้อมสายฟ้า เนื่องจากเขาไม่สามารถปกปิดสถานะของเขาได้ ราชินีสุยหมู่ (แมงกะพรุน) คงจะสงสัยบางอย่างเป็นแน่  หากนางรู้เรื่องที่เขามาเยือนที่นี่ ดังนั้นเขาจึงแกล้งเหมือนว่ามาที่นี่เพื่อล้างแค้นและปล่อยให้หัวหน้ามนุษย์ปลาหมึกและมนุษย์ปลาดาบจี๋ฟงทำร้ายเขาก่อนที่เขาจะจากไป เพื่อให้ดูสมเหตุผลมากขึ้น ขณะที่ไห่อิงอู่ นางไม่ได้ติดตามพี่ชายนางกลับไปเกาะอัคคี และนางยังรั้งรออยู่

เมื่อเย่ว์หยางกลับมาที่ห้องเขา เซี่ยอีวิ่งออกมาจากทางเดินและเรียกไห่อิงอู่ที่เดินตามหญิงรับใช้เพื่อกลับไปพัก

 “เฮ้, เจ้าน่ะ, ทำไมเจ้าถึงอยากจะอยู่ที่นี่ด้วย?” เซี่ยอีถาม  และเซี่ยอีเคยถามเย่ว์หยางเกี่ยวกับเรื่องของนางมาก่อนและก็เป็นไปตามที่นางเคยได้ยินได้เห็นเมื่อครู่ก่อนนั้น นางรู้แล้วว่าไห่อิงอู่เป็นธิดาจักรพรรดิสมุทร ดังนั้นนางจึงต้องตั้งป้อมใส่ไห่อิงอู่มากมากกว่าเดิม

เซี่ยอีไม่ได้เป็นอริกับสาวลูกครึ่งเอลฟ์เลยแม้แต่น้อย

นางเป็นเพียงบ่าวรับใช้น้อยที่รอรับคำสั่งจากเย่ว์หยาง และนางนุ่มนวลว่าง่าย ดังนั้นจึงไม่มีปัญหาอะไรกับนาง

แต่คนที่อยู่ต่อหน้านางเป็นธิดาของจักรพรรดิสมุทร ไม่เพียงแต่มีพลังอำนาจมากเท่านั้น นางยังมีความทะเยอทะยานอีกด้วย  ที่สำคัญที่สุดคือ จอมลามกเป็นศัตรูของนาง เพราะเขาฆ่าบิดาของนาง  ตอนนี้นางกลับขอความร่วมมือกับเย่ว์หยาง เป็นไปได้ไหมว่านางมีเจตนาแอบแฝง?

 “ตั้งแต่บิดาข้าจากไป ก็ไม่มีที่ยืนหยัดในโลกนี้สำหรับเรา พี่ชายและข้ารู้สึกว่าที่นี่คือสถานที่ปลอดภัยที่สุด ข้าจะอยู่ที่นี่ชั่วคราวสักปีหนึ่งและข้าจะจากไป  วางใจได้ ข้ายังมีความเกลียดชังไตตันน้อยอยู่  ดังนั้นข้าไม่ขโมยเขาไปจากเจ้าแน่  มีเหตุผลสองประการที่ข้าต้องอยู่ที่นี่ ประการแรก ข้าจำเป็นต้องปกป้องพันธมิตรของข้า  ประการที่สองข้าอยู่ที่นี่เป็นตัวประกัน  นี่คือการแสดงความจริงใจของพี่ชายข้าและตัวข้าเอง” เนื่องจากหน้ากากปะการังของไห่อิงอู่ปิดหน้าได้เพียงครึ่งเดียวไม่ได้ครอบคลุมถึงปาก จึงสามารถเห็นรอยยิ้มของนางเล็กน้อย

 “เขาเป็นศัตรูที่ฆ่าบิดาของเจ้าไม่ใช่หรือ?”  นี่เป็นเรื่องที่สร้างความมึนงงให้กับเซี่ยอีที่สุด  เป็นไปได้อย่างไรว่าพวกเขาจะสามารถร่วมมือกับบุรุษที่สังหารบิดาของพวกเขา?

 “พี่ชายข้าบอกข้าว่าบิดาฆ่าตนเอง เขาถูกบุตรเลวทรามของราชินีแมงกะพรุนลอบทำร้าย นี่คือสาเหตุที่ทุกคนตีจากเขา และควบคู่กับการต่อสู้กับอันซีก่อนหน้านั้น บิดาข้าบาดเจ็บหนักอยู่แล้ว ถ้าไตตันน้อยไม่ได้ช่วยเขาในเวลานั้น พี่ชายข้าคงไม่มีชีวิตรอด  แต่เป็นเพราะความช่วยเหลือของไตตันทำให้บิดาข้าตายอย่างสมศักดิ์ศรี  ดังนั้นเขาจึงไม่ใช่ศัตรูของข้าและพี่ชายข้า เกี่ยวกับปัญหาของบิดาข้า เขาต่อสู้เพื่อสมบัติ!”  ไห่อิงอู่ชะงักชั่วขณะ เหมือนกับว่านางลังเลก่อนที่จะอธิบายต่อ

 “อย่างนั้นเจ้าก็กำลังจะบอกว่าเจ้าไม่ได้เกลียดเขาแม้แต่น้อยหรือ?”  เซี่ยอีรู้สึกว่าสตรีผู้นี้คือภัยคุกคามใหญ่

 “ใช่แล้ว ข้าไม่ได้เกลียดเขา ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับบิดาข้า แต่เป็นสิ่งที่เขาทำให้ข้า” ไห่อิงอู่อธิบาย

 “....เขาทำกับเจ้าด้วยเหรอ?” เซี่ยอีรู้สึกหึง เจ้าคนลามกนั่นชอบแต่สาวอกโตอวบอึ๋มมากขนาดนั้นเชียวหรือ? อย่าว่าแต่สาวลูกครึ่งเอลฟ์ที่อกโตเท่านั้นเลย  แม้แต่ธิดาจักรพรรดิสมุทรก็ยังมีอกมหึมา มีแต่นางที่มักถูกเขาล้อว่าอกแบน

 “ไม่ใช่อย่างนั้น” ไห่อิงอู่พึมพำกับตนเองก่อนอธิบายต่อ “เป็นเรื่องส่วนตัวของข้า  ข้าไม่ต้องการจะพูดออกไป”

 “ตอนนี้เจ้าเป็นนักสู้ระดับไหนแล้ว?” เซี่ยอีถามอีกครั้ง

 “นักสู้ปราณก่อกำเนิดระดับหนึ่ง....เรื่องนี้สำคัญด้วยเหรอ?  โอว..ข้าเข้าใจแล้ว เจ้ากำลังสงสัยว่าเขาช่วยข้ายกระดับใช่ไหม?  ไม่เลย ข้ารับมรดกพลังมาจากบิดาข้า” ไห่อิงอู่ฉลาดมากเพราะนางรู้สิ่งที่เซี่ยอีกำลังคิด

 “ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังคิดอะไร, ทั้งไม่ใส่ใจด้วย” เซี่ยอีมองดูไห่อิงอู่  “แต่ข้าจะจับตาดูเจ้าไว้”

 “ข้าเข้าใจว่าเจ้าไม่ยินดีต้อนรับข้า” จู่ๆ ไห่อิงอู่ก็ยิ้มและเปลี่ยนหัวข้อสนทนา  “ชุดของเจ้าแปลกตาไม่เหมือนใครดี เขาออกแบบให้เจ้าใช่ไหม? ข้าไม่เคยเห็นเครื่องแต่งกายที่แปลกอย่างนั้นเลย เต็มไปด้วยรสนิยม มีเสน่ห์แบบป่าเถื่อนน่าดึงดูดใจมาก”

 “ไม่เกี่ยวอะไรกับอาคันตุกะอย่างเจ้า” เซี่ยอีหมุนตัวเดินจากมา

ไห่อิงอู่ถอนหายใจขณะที่นางมองดูเซี่ยอีจากไป

นางคาดอาการสนองตอบของเซี่ยอีไว้แล้ว ดังนั้นนางจึงไม่ถือเป็นอารมณ์

มีเพียงแต่คำสุดท้ายที่ทำให้นางรู้สึกผิดขึ้นมาบ้าง.. อาคันตุกะ.. ถ้าเย่ว์หยางรับข้อตกลงนางที่เกาะอัคคี  อย่างนั้นบิดานางก็อาจจะไม่ตาย นางอาจโน้มน้าวให้บิดาของนางมอบอุทกแม่พระธรณีให้เขาและหลายๆ อย่างคงไม่เปลี่ยนเป็นแบบนี้  ทุกอย่างจะจบลงโดยสมบูรณ์แบบโดยที่เขาสามารถร่วมทำงานกับบิดาของนางได้ นางสามารถช่วยเขา รับใช้เขา.. แต่น่าเสียดายที่เขาปฏิเสธนาง  และทำให้นางเหมือนตกจากสวรรค์ชั้นฟ้าพบความจริงอันโหดร้าย

แน่นอนว่าไห่อิงอู่เข้าใจว่าแม้ว่าเขาจะเห็นด้วยก็ตาม  แต่หลายๆ อย่างก็อาจไม่ดีขึ้น  แต่ก็ยังมีความหวังอยู่ดี

ตอนนี้ บิดาของนางตายแล้ว และเขากลายเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่ได้อยู่กับนาง นางบอกปัดความสุขในอดีตไปแล้ว

เฮ้อ!

ไห่อิงอู่ถอนหายใจเบาๆ นางรู้สึกสูญเสียจนยากจะอธิบาย

อนาคตที่รอนางอยู่ข้างหน้าจะเป็นยังไง?

นางไม่รู้ว่า แม้แต่บิดาของนางก็ยังไม่สามารถปกครองมหาสมุทรได้อย่างแท้จริง เป็นไปได้หรือที่นางจะกลายเป็นจักรพรรดินีสมุทรคนใหม่?  ยิ่งกว่านั้น การได้เป็นจักรพรรดินีสมุทรคือสิ่งที่นางต้องการจริงหรือ? แทนที่จะได้กลายเป็นจักรพรรดินีสมุทรผู้ทรงอำนาจ  นางอยากเป็นเด็กสาวช่างฝันไร้เดียงสาที่เฝ้าอยู่หน้าห้องของเขาวันนั้นที่เกาะอัคคี  จะดีแค่ไหนถ้านางสามารถย้อนเวลากลับไปได้  แต่คงเป็นไปไม่ได้..

ที่พักริมทะเลสาบ

ในห้องหนังสือ ด้านนอกห้องเจ้านาย

 “ธุรกิจนี้ดำเนินไปได้ดีเกินไปหรือเปล่า” เย่ว์หยางคงเป็นคนเดียวในโลกที่ไม่สบายใจกับธุรกิจที่รุ่งเรือง

เพราะเย่ว์หยางน่าประทับใจอย่างนี้ ตอนแรกที่เขาฆ่าเอ้อเมิ่งและเนียนหู่ก่อนจะฆ่าเยาถงและมารมังกรฟ้า  แม้กระทั่งจักรพรรดิสมุทรในที่สุด เรื่องนี้ดึงดูดพวกพ่อค้าให้ไหลบ่ามายังที่นี้เพื่อต่อสู้แย่งกันทำธุรกิจกับหอการค้าไตตัน  พวกเขารู้เรื่องไตตันน้อยจากพวกเผ่าพันธุ์ทะเล  แต่นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ เพราะต่อให้คนตาบอดก็สามารถเห็นได้ว่าเผ่าพันธุ์ทะเลดีแต่วางท่าทางเท่านั้น

ถ้าเผ่าพันธุ์ทะเลมีความสามารถจริงๆ  ราชินีแมงกะพรุนคงจะฆ่าไตตันน้อยล้างแค้นให้จักรพรรดิสมุทรไปนานแล้ว  ทำไมนางต้องแจกแจงอวดอ้างสิทธิ์ด้วยเล่า?

ตอนนี้หอการค้าไตตันเพิ่งเปิดดำเนินงาน  นี่จึงเป็นเวลาที่ดีที่สุดที่จะทำงานร่วมกับพวกเขา

ยังคงมีเหล่านักสู้ผู้มีทักษะซึ่งไม่ได้รับการชื่นชอบจากคนอื่นก็ไปที่นั่นด้วยหวังว่าจะได้ร่วมงานกับหอการค้าไตตัน.. การประสบความสำเร็จจากการดำเนินงานของเจ้ากบอ้วนจั๊ดด์ยังเป็นตัวอย่างสร้างแรงบันดาลใจมากที่สุดในหอทงเทียน

ไม่ว่าพวกเขาจะอ่อนแอขนาดไหน  แต่พวกเขาก็ยังแข็งแกร่งทรงพลังมากกว่าเจ้ากบอ้วนที่รู้ดีแต่การเลียแข้งประจบประแจงแน่นอน

แม้ว่าเจ้ากบอ้วนจะกลายเป็นผู้ช่วยพ่อบ้านและเป็นประธานหอการค้าไตตัน แต่พวกที่แข็งแกร่งกว่าเขาเป็นร้อยๆ เท่าจะไม่ฉายประกายในหอการค้าไตตันได้อย่างไร?

ดังนั้นหอการค้าไตตันจึงมีชื่อเสียงโด่งดังชั่วเพียงข้ามคืน มีพวกพ่อค้าผู้เข้ามาเพื่อหาโอกาสทางการค้า เจ้าปกครองที่เสนอเงินขอให้ช่วยปกป้อง และนักรบผู้เสนอตัวขอรับใช้เย่ว์หยาง  พวกเขามีจำนวนนับไม่ถ้วนจริงๆ  เมื่อเย่ว์หยางไม่อยู่แถวๆ นั้น พ่อบ้านเหยียนเจิ้งและเจ้ากบอ้วนจั๊ดด์ก็ยังพอรับมืออยู่ไม่ถึงกับต้องรายงานเขา แต่ตอนนี้เมื่อเย่ว์หยางกลับมา เหยียนเจิ้งจึงต้องรายงานทุกอย่างทันที

เรื่องนี้สร้างความลำบากใจให้เย่ว์หยาง

เขากลับมาป้อมสายฟ้าเพื่อความสนุกเพลิดเพลินกับการปรนนิบัติที่อ่อนโยนของสาวลูกครึ่งเอลฟ์   เขาไม่ได้กลับมาเพื่อนั่งนับเงินเสียหน่อย...

ไม่ทำก็เหมือนกับผลักรายได้ออกไป  ดังนั้นเรื่องนี้ทำให้เย่ว์หยางผิดหวังมาก

เขาลอบถอนหายใจ  ทำไมไม่มีใครสามารถช่วยเขาจัดการปัญหาอื่นๆ นอกจากพ่อบ้านเหยียนเจิ้งบ้าง

เหยียนเจิ้งเป็นคนที่มีความสามารถคนหนึ่ง  เขาเป็นคนละเอียดและรอบคอบ แต่น่าเสียดายที่เขาหัวโบราณเกินไปและต้องมาคอยรับฟังความคิดเห็นเย่ว์หยางในทุกเรื่อง ธุรกิจรอบๆ ตัวของเขาเจริญรุ่งเรืองมากขึ้น แต่มันทำให้เขาเหนื่อย  ยิ่งกว่านั้น  ยังเป็นความจริงที่ว่าเขาไม่สามารถจัดหลายๆ อย่างในคราวเดียวได้

เจ้ากบอ้วนก็เป็นผู้เชี่ยวชาญในการประจบประแจง ทักษะการทำงานของเขาก็ยังนับว่าไม่เลว  แต่การจัดการของเขายังไม่มีอะไรน่าสนใจ

มนุษย์มัจฉากลายพันธุ์รู้แต่เรื่องกินกับต่อสู้ พวกเขาต้องการเพลิดเพลินกับชีวิตมากกว่าเขาเสียอีก  ดังนั้นพวกเขาคงจะไม่ออกมาช่วยเขาจัดการเรื่องงานแน่

เซี่ยอีเล่า?

นางไม่ได้มีพรสวรรค์ทางนี้

เย่ว์หยางเพิ่งจะทดสอบนางไปแล้วและตระหนักได้ว่านางรู้เรื่องแต่วิธีต่อสู้

สาวลูกครึ่งเอลฟ์นับว่าฉลาดมาก และมีทักษะในการจัดการระดับหนึ่งแน่นอน  แต่นางไม่ชอบทำเรื่องแบบนี้ นางแค่ต้องการจะรับใช้เขา  และเขาไม่สามารถทนเห็นนางวิ่งวุ่นทำงานตลอดทั้งวันได้   ที่สำคัญนางเป็นสาวใช้ประจำตัวของเขา ไม่ใช้เครื่องมือทำเงิน เย่ว์หยางไม่มีทางเลือกแต่อย่างใด แต่เพื่อจะยกภาระที่กองเป็นภูเขาออกด้วยตนเอง  สาวลูกครึ่งเอลฟ์ยังช่วยนวดขาเขาและหาอาหารให้เขาเมื่อเวลาผ่านไป นางจะกลับมาพร้อมกับชามขนมเป็นครั้งคราว เย่ว์หยางไม่เคยขาดจากการได้รับปรนนิบัติที่อ่อนโยนจากนางแต่อย่างใด

 “ถ้าเจ้าไม่ชอบทำเรื่องเหล่านี้ ก็แค่เผามันทิ้งให้หมดก็สิ้นเรื่อง”  เซี่ยอีรู้สึกว่าเย่ว์หยางกำลังหาเรื่องยุ่งยาก  และแอบเคืองในใจว่านางไม่สามารถช่วยเขาได้

 “อย่าโวยวายได้ไหม, ข้าแค่ขอให้เจ้ามาช่วยข้าจัดหมวดหมู่เรื่องเหล่านี้  แต่เจ้ามาบอกให้ข้าเผามันทิ้ง  ข้าทำเองดีกว่า ไม่ต้องให้เจ้าช่วยก็ได้” เย่ว์หยางโมโห

 “ถ้าไม่ใช่เพราะข้าเห็นเจ้าลำบาก ข้าคงไม่เสนอหน้าหรอก” เซี่ยอียังโกรธและเถียงกลับ

 “คิกๆ!” สาวลูกครึ่งเอลฟ์หัวเราะเบาๆ

นางเห็นการทะเลาะระหว่างเย่ว์หยางกับเซี่ยอีมานับครั้งไม่ถ้วนจนชินเสียแล้ว

เหมือนกับว่าพวกเขาเกิดมาเพื่อเผชิญหน้ากัน  พวกเขาชอบทะเลากันเรื่อยเมื่อใดก็ตามที่พวกเขาเห็นกัน แต่ไม่ว่าพวกเขาจะทะเลาะกันมากเพียงไหน  จิตใจพวกเขาก็ยังสนับสนุนกันจนถึงที่สุด

เซี่ยอีนั่งลงข้างหน้าโต๊ะทั้งคืน จ้องมองไห่อิงอู่เงียบๆ  ไห่อิงอู่พูดขึ้นทันที  ทำไมเจ้าไม่ให้ข้าลองดูบ้าง ข้าคิดว่ามันไม่ยากเกินไป เพียงแต่ซับซ้อนนิดหน่อย

เซี่ยอีรู้สึกหงุดหงิดเมื่อได้ยินเช่นนี้

นางก็เป็นสตรีที่ฉลาดคนหนึ่ง นางรู้ว่าไม่ใช่เรื่องยากที่จะทำงานให้สำเร็จ  แต่นางไม่สามารถควบคุมความโกรธของนางได้  นางอดโมโหไม่ได้เมื่อเห็นคำแนะนำตนเองของพวกนักรบหยิ่งยโสงี่เง่า  นางจะตบโต๊ะทุกครั้งที่นางเห็นค่าใช้จ่ายที่เต็มไปด้วยข้อผิดพลาด  พวกเขากล้าหลอกลวงหอการค้าไตตันได้อย่างไร? พวกเขานึกหรือว่าหอการค้าไตตันจะมีแต่คนรวยโง่ๆ?

เป็นเพราะเรื่องเช่นนี้ที่ทำให้นางไม่ยินดีจะรับทำงานนี้  วิธีจัดการที่ดีที่สุด ต้องใช้ความรุนแรงกับคนเหล่านี้

พอตอนนี้ไห่อิงอู่พูดถึงอีกครั้ง  เซี่ยอีตื่นตัวอีกครั้ง

เป็นไปได้ไหมว่าธิดาของจักรพรรดิสมุทรจะมีความสามารถด้านนี้?  นางเก่งทางด้านเหล่านี้หรือเปล่า?

 “ลองดูก็ได้”  เมื่อเย่ว์หยางได้ยินนางพูด เขาจำได้เมื่อครั้งที่พวกเขาพบกันที่เกาะอัคคี  นางพูดว่าถ้าเขาจะอยู่ นางยินดีจะช่วยสร้างงานสร้างอาชีพให้เขา เป็นไปได้ไหมว่าไห่อิงอู่มีความสามารถจัดการด้านนั้นจริงๆ หรือ?

 “เจ้าเชื่อถือข้ามากขนาดนั้นเชียวหรือ?”  ไห่อิงอู่มองดูเซี่ยอีและสาวลูกครึ่งเอลฟ์ก่อนที่นางจะถาม

 “ข้ายกพื้นที่มหาสมุทรในหอทงเทียนให้เจ้าหมด  แล้วข้ายังจะต้องใส่ใจอะไรกับเงินจำนวนน้อยนิด?”  ความจริงเย่ว์หยางรู้ว่าเจตนาของไห่อิงอู่ก็คือระงับความเป็นปรปักษ์ต่อเซี่ยอีโดยใช้คำพูดของเขา  เมื่อเขาพูดเช่นนี้ เซี่ยอีส่งสายตาเหยียดหยามไปทางไห่อิงอู่ นางมั่นใจทันที เป็นไปไม่ได้ที่ไห่อิงอู่จะชิงสมบัติไปจากเขา

 “ข้าจะลองดู”  ไห่อิงอู่นั่งลงหลังจากได้ฟังแล้ว ก็หยิบกองเอกสารที่จำเป็นซึ่งเย่ว์หยางเพิ่งมองผ่านไป

 “.....” เซี่ยอีแค่นเสียงและนั่งลงเช่นกันและรอให้ไห่อิงอู่ทำตัวเองให้ขายหน้าอย่างอดทน

คงเป็นเรื่องดีที่สุด ถ้าไห่อิงอู่ก่อเรื่องผิดพลาดมากและทำให้เย่ว์หยางดุด่านางจนอับอาย ก็คงทำให้นางโอ้อวดตัวน้อยลงไปบ้าง

สิบนาทีต่อมา ไห่อิงอู่ก็ยืนขึ้น

นางยื่นส่งเอกสารในมือนางให้เย่ว์หยาง “นอกจากข้อตกลงด้านบนที่ท่านจำเป็นต้องลงชื่อ  ข้าจัดคัดแยกเป็นส่วนๆ แล้ว”

เซี่ยอีตะลึง  ไวมากขนาดนั้นเชียวหรือ?

เย่ว์หยางประหลาดใจมากเนื่องจากเขาเห็นเอกสารนั้น เขาเห็นว่าเอกสารเหล่านั้นถูกจัดการไว้อย่างดี ถ้าเป็นเขา เขาก็คงต้องทำเช่นนั้น ภายใต้สายตาจับจ้องของเซี่ยอี  ไห่อิงอู่นำเอกสารทั้งหมดบนโต๊ะของเย่ว์หยางและย้ายไปจัดการทันที... เซี่ยอีงุนงงชั่วครู่ก่อนจะวิ่งไปหาเย่ว์หยาง นางคว้าคอเสื้อเขาและจ้องมองจนจมูกแทบชนกัน “เจ้ายังมีอะไรจะทำเพิ่มอีกไหม?  เอาออกมาให้หมดเดี๋ยวนี้”

สาวลูกครึ่งเอลฟ์หัวเราะหนักจนตัวงอ และยังหัวเราะต่อด้วยความเพลิดเพลินอยู่ในอ้อมกอดเย่ว์หยาง