เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 539 กับดักสนามพลัง? ไม่เท่าไหร่!

ตอนที่  539  กับดักสนามพลัง? ไม่เท่าไหร่!

รัศมีของชางเหยียนเปลี่ยนไปเล็กน้อย  คลื่นพลังเพิ่มขึ้นในสนามพลัง

มนุษย์สมิงที่ถูกกระบี่กุยจ้างข่มอยู่ในกลางอากาศลอยขึ้นไปในท้องฟ้า   หวงฉวน เฝินเทียน หวิ่นซิงรู้สึกอายจนบอกไม่ถูก  พวกเขาไม่สามารถแม้แต่จะเอาชนะมนุษย์สมิง นักสู้ปราณก่อกำเนิดฟ้าระดับสามได้  ขณะที่เย่ว์หยางที่ยังไม่เข้าสู่ขอบเขตปราณก่อกำเนิดฟ้าสามารถผลักดันตนเองจนถึงขนาดทำให้ชางเหยียนนักสู้ปราณก่อกำเนิดฟ้าระดับห้า ต้องลงมือช่วยมนุษย์สมิง

ตาของเย่ว์หยางเป็นประกายเยาะเย้ยศัตรู  เขาเก็บซ่อนกระบี่กุยจ้างไว้ในมือของเขา

เขาเงื้อมือและหวดแส้ลงทัณฑ์ที่สร้างขึ้นจากบัวเพลิงฟ้าพิโรธใส่คอของมนุษย์สมิง  แม้ว่าจะสร้างความเสียหายให้ไม่ได้มาก  แต่ก็เพียงพอทำให้มนุษย์สมิงช้าลง

หวงฉวนไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมเย่ว์หยางต้องการสู้กับมนุษย์สมิงในระยะประชิด?

ไม่ว่าจะเป็นขอบเขตฝีมือ ความสามารถและสภาพร่างกาย ระดับของเย่ว์หยางยังห่างจากมนุษย์สมิงอยู่มาก  ทำไมถึงต้องสู้กับมนุษย์สมิงในระยะประชิดด้วย?

 “โฮกกกกก!” มนุษย์สมิงที่กลายร่างเป็นสัตว์ประหลาดคำรามใส่ท้องฟ้า   คลื่นเสียงระเบิดใส่แส้ที่เย่ว์หยางใช้หวดเขาจนกระจายออกไป  แม้ว่าเย่ว์หยางจะมีเกราะเพลิงอมฤตและปราณกระบี่ไร้ลักษณ์  แต่เขาก็ยังโดนพลังโจมตีจนมึนงงและร่างเซ  ถึงอย่างนั้นมนุษย์สมิงก็ไม่กล้าโจมตีเย่ว์หยาง  เขาเพียงแต่อ้าปากพ่นควันสีดำหนาแน่น  ในควันหนาดำ มีสัตว์ประหลาดร่างคล้ายเสือซ่อนอยู่หลังม่านควันเตรียมกระโจนตะปบใส่เย่ว์หยาง

 “หอกแสง!” หวงฉวนลืมตากว้าง และยิงหอกแสงเกือบร้อยเล่มออกมาจากนัยน์ตาของเขา  หอกความเร็วแสงเกือบทั้งหมดยิงตรงใส่สัตว์ประหลาดร่างเสือที่อยู่หลังม่านควัน

แสงสว่างและความมืดตัดกันอย่างชัดเจน

หวงฉวนมั่นใจว่าหอกของเขาสามารถฆ่า ภูตพยัคฆ์ที่ซ่อนตัวอยู่หลังม่านควันนั้นได้

อย่างไรก็ตาม มีบางอย่างที่แปลกประหลาดเกิดขึ้น... เหมือนกับว่าหอกแสงเหล่านั้นไม่ได้สัมผัสอะไรและทะลุผ่านร่างของภูตพยัคฆ์ไปตรงๆ  ไม่มีความเสียหายเกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย  ภูตพยัคฆ์นั้นยังคงกระโจนหาเย่ว์หยาง  กรงเล็บแหลมคมรอดออกมาจากควันส่งเสียงหวีดหวิวตัดอากาศ

ไม่เพียงแต่หวงฉันเท่านั้นที่ตะลึง  แม้แต่เฝินเทียนและหวิ่นซิงก็ตกใจไปด้วย

เห็นได้ชัดว่าเป็นภูตพยัคฆ์ตัวหนึ่ง  ทำไมหอกแสงของเขาจึงใช้ไม่ได้ผลเลย

พวกเขาไม่มีเวลาใคร่ครวญถึงมัน  เมื่อภูตพยัคฆ์เตรียมสังหารเย่ว์หยางที่ยังคงอยู่ในอาการมึนงง บอลเพลิงสว่างลอยออกมาจากร่างของเย่ว์หยาง นี่ไม่ใช่เพลิงอมฤต แต่เป็นอสูรที่ครอบครองพลังธาตุหลายอย่าง อาทิ เพลิง, ควัน, พายุ, สายฟ้าและมีคุณสมบัติเป็นภูตวิญญาณ นางคือหนึ่งในอสูรพิทักษ์ของเย่ว์หยาง ภูตเพลิงดิน!

ขณะที่หอกแสงไม่สามารถแตะต้องภูตพยัคฆ์ได้ เมื่อภูตเพลิงดินปรากฏตัว  นางเหวี่ยงภูตพยัคฆ์กระเด็นห่างออกไป

มีแต่นางที่เป็นอสูรที่มีคุณสมบัติเดียวกับภูตพยัคฆ์

แม้ว่าภูตพยัคฆ์จะแข็งแกร่งกว่าภูตเพลิงดินมาก  แต่ภูตเพลิงดินไม่กลัว และไม่ได้รับบาดเจ็บ  นางไม่ค่อยฉลาดนัก แต่ส่วนใหญ่นางสู้โดยใช้สัญชาตญาณแทน

ภูตพยัคฆ์สามารถฉีกร่างนางเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย  แต่ร่างภูตเพลิงดิน ก็ฟื้นสภาพได้ในเสี้ยววินาที  ตราบใดที่เพลิงอมฤตซึ่งเป็นแหล่งชีวิตของนางยังคงลุกโชน  นางจะไม่มีทางหายไป  ตราบใดที่เย่ว์หยางเจ้านายนางยังไม่ตาย  นางจะไม่มีทางตายจริงๆ สิ่งที่ภูตพยัคฆ์ทำลายไปเป็นแค่เพียงรูปแบบธาตุของนาง  การโจมตีแบบนี้มีผลเช่นเดียวกับหอกแสงที่เพิ่งโจมตีใส่ภูตพยัคฆ์เมื่อครู่  ไร้ผลอย่างสิ้นเชิง  มีทางเดียวที่ภูตพยัคฆ์จะทำอันตรายให้ภูตเพลิงดินได้ ก็โดยวิธีกลืนศัตรูที่ไม่มีวันตายนี้

ภูตเพลิงดินก็จะทำสิ่งนี้แน่นอน

นางไม่สนใจว่าภูตพยัคฆ์แข็งแกร่งกว่านางเป็นร้อยเท่า  นางใช้เพลิงอมฤตดูดกลืนพลังงานของคู่ต่อสู้ทีละน้อยๆ

ต่อให้ภูตพยัคฆ์ไม่ตอบโต้  ถ้านางต้องการกลืนฝ่ายตรงข้ามอย่างสมบูรณ์ ดูเหมือนนางอาจต้องใช้เวลาสามวันสามคืนก็เป็นได้

ภูตพยัคฆ์โกรธยิ่งขึ้น....

มันบินวนอย่างบ้าคลั่งและใช้กรงเล็บแหลมคมตะกุยใส่อากาศ  เปลวเพลิงจากปากของมันแผดเผาเต็มท้องฟ้า

ไม่ว่าจะเป็นคุณสมบัติอะไรก็ตาม  ล้วนไร้ผลโดยสิ้นเชิงต่อภูตเพลิงดิน  ดิ้นรนไปก็ไร้ประโยชน์

ถ้าเป็นอสูรอื่น  ภูตพยัคฆ์อาจกลืนกินได้ในคำเดียว ปัญหาก็คือแหล่งกำเนิดของภูตเพลิงดินก็คือเพลิงอมฤตไม่มีใครสามารถกลืนของอันตรายอย่างนั้นได้

ภายใต้สถานการณ์เช่นนั้นไม่สามารถกลืนฝ่ายตรงข้ามได้ ภูตพยัคฆ์กำลังหนีจากสภาพกดดัน  มันหวังว่าจะหลบหนีจากการสู้กับภูตเพลิงดินได้และกลับไปอยู่ข้างกายเจ้านายมัน  แต่เบื้องหน้าคืออาหารโอชะ ภูตเพลิงดินไม่สนใจอะไรอื่น  แค่ต้องการจะปล่อยความหิวกระหายและเพลิดเพลินกับอาหาร  สำหรับการปกป้องเจ้านาย ภูตเพลิงดินไม่เคยแม้แต่จะคิดถึงปัญหาเรื่องนี้  ทั้งนี้เพราะเย่ว์หยางมีอสูรพิทักษ์มากมายเกินไป

นอกจากภูตพยัคฆ์แล้ว  มนุษย์สมิงได้เรียกอสูรเขี้ยวปีศาจที่ทรงพลังออกมาอีกตัวหนึ่ง

นี่คืออสูรที่ประหลาดซึ่งสามารถพบได้แต่เพียงในแดนสวรรค์เท่านั้น  เมื่อมันถือกำเนิด ก็เป็นอสูรทองระดับสิบแล้ว  จากนั้นมา มันไม่เคยเปลี่ยนระดับหรือยกระดับเพิ่มอีกเลย  มันมีความสามารถในการเพิ่มขนาดและมีความสามารถในการสะสมพลังได้

ลักษณะพิเศษของมันก็คือพวกมันสามารถกลืนและย่อยอะไรก็ได้

หลังจากเปลี่ยนเป็นสัตว์ประหลาดแล้ว  สติปัญญาของมนุษย์สมิงก็ยังเท่าเดิม  เขาเรียกอสูรเขี้ยวปีศาจที่มีขนาดเท่าภูเขาย่อมๆ ออกมาลองเชิงเย่ว์หยาง  สำหรับอสูรอย่างอสูรเขี้ยวปีศาจที่ไม่มีสมองและเป็นเหมือนก้อนเนื้อกลมมีความสามารถรักษาตัวได้ทันที มันสามารถต้านทานการโจมตีจากมนุษย์ได้  ถ้ามนุษย์สมิงไม่กลัวจื้อจุน เขาคงไม่ทดสอบเย่ว์หยางอย่างระมัดระวังแน่ เขาจะวิ่งเข้าเผด็จศึกเย่ว์หยางทันที..  ตอนนี้ มนุษย์สมิงหวังว่าจะบีบให้เย่ว์หยางถอยห่างออกไปและกลับไปอยู่ข้างตัวชางเหยียน  เขาไม่สนใจอะไรอื่นนอกจากหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับจื้อจุนชาวมนุษย์

 “เจ้ามีฝีมือเพียงแค่นี้ใช่ไหม?”  ประกายตาเยือกเย็นฉายออกมาจากตาของเย่ว์หยาง  ถ้าชางเหยียนไม่ใช้สนามพลังของเขาช่วยมนุษย์สมิง คงยากจะพูดได้ว่าเขาสามารถรอดจากการโจมตีของกระบี่กุยจ้างได้  ตอนนี้เขายังกล้าเรียกอสูรออกมาอีกหรือ?

นางพญาดอกหนามมงกุฎทองลอยออกมาทั้งที่ยังหาวอยู่  นางยังคงพักผ่อน แต่ก็ต้องวิ่งออกมาเผชิญหน้ากับอสูรเขี้ยวปีศาจ

ไม่มีใครอื่นนอกจากนางสามารถเผชิญหน้ากับอสูรเขี้ยวปีศาจได้

เมื่อเขาควบพลังในมือขวาของเขา  อักษรรูนนับไม่ถ้วนส่องประกายขึ้น

วงจักรล้างโลกหรือ?

มนุษย์สมิงและชางเหยียนตื่นตัวกันทั้งคู่ โชคดีที่แม้ว่าวงจักรล้างโลกของเจ้าเด็กนี่จะทรงพลังมาก แต่ก็มีการโจมตีได้เพียงวิธีเดียว

รัศมีของชางเหยียนขยายขึ้นเล็กน้อย  มนุษย์สมิงรู้สึกถึงกระแสพลังงานในร่างกายของเขาและพลังต่อสู้ของเขาเพิ่มมากขึ้นหลายเท่า เขาดีใจและมั่นใจในตัวเองมากขึ้น  แม้ว่าเขาจะไม่กล้าเข้าไปในระยะประชิดและป้องกันพลังตัดของวงจักรล้างโลก  แต่มนุษย์สมิงตวัดกรงเล็บและหางยิงมีดล่องหนออกไปหลายสิบเล่ม ซึ่งสามารถตัดโลหะและบดศิลาได้ ขณะที่เย่ว์หยางยังมัวแต่กลั่นควบพลังของตนเองอยู่

หืม!

ชางเหยียนสงสัยทำไมเย่ว์หยางถึงไม่หลบการโจมตี  เป็นไปได้ว่ากระบี่กุยจ้างเป็นของปลอมกระมัง?  และวัตถุประสงค์ที่แท้จริงก็แค่หยั่งเชิงพวกเขา?

ชางเหยียนผู้มีมากประสบการณ์ฉุกคิดทันที  ตอนนี้เย่ว์หยางแค่พยายามทดสอบขีดจำกัดศัตรูและควบคุมสนามพลังของเขาเอง  การโจมตีที่แท้จริงกำลังจะตามมา....

 “กลับมา!”  ชางเหยียนตะโกนเรียกมนุษย์สมิงให้กลับ  ทว่าสายเกินไป

วงจักรอักษรรูนยักษ์ถูกควบกลั่นอยู่ในมือของเย่ว์หยาง  นั่นแค่คล้ายกันมาก แต่ยังคงแตกต่างจากวงจักรล้างโลก

เมื่อวงจักรอักษรรูนขนาดยักษ์ปรากฏ  นี่เหมือนกับสนามพลังดารานภากาศของจักรพรรดินีราตรี  ตลอดทั้งห้องตกอยู่ภายใต้การควบคุมของเย่ว์หยาง พลังของสนามพลังของชางเหยียนถูกขับออกไปทั้งหมด  ภายในระยะสิบเมตรของวงจักรอักษรรูนยักษ์นี้ ไม่มีอะไรส่งผลกระทบต่อมันเลย  ต่างจากสนามพลังดารานภากาศ  นอกเหนือจากความต้องการของเย่ว์หยางแล้ว วงจักรอักษรรูนยักษ์นี้ยังมีพลังและความปรารถนาพิเศษเอง  ไม่ว่าพลังอำนาจใดๆ ก็ไม่สามารถปฏิเสธมันได้

ความคงอยู่ของมันก็เหมือนการกำเนิดจักรวาลทั้งหมด

มันเป็นสิ่งที่คงอยู่ เนื่องจากเป็นจุดเริ่มต้นของสรรพสิ่ง

เมื่อชางเหยียนเห็นว่าวงจักรล้างโลกเปลี่ยนแปลงไป  เขาร้องออกมาอย่างตกตะลึงเมื่อได้เห็นวงจักรอักษรรูนยักษ์  “วงจักรอนันตกาล?  โอวไม่นะ!”

ขณะที่มีเย่ว์หยางเป็นจุดศูนย์กลาง  อักษรรูนนับไม่ถ้วนลอยออกมาล้อมรอบตัวเขาเงียบๆ  หลังจากที่มันก่อตัวเป็นวงจักรอนันตกาล  และยังคงรักษารูปลักษณ์ดั้งเดิม  นี่เป็นเหมือนกับว่าอักษรรูนเหล่านั้นคงอยู่อย่างนั้นมาตั้งแต่ครั้งดึกดำบรรพ์ และจะคงอยู่ตลอดไปอย่างนั้นตราบชั่วกาลนาน... นี่คือพลังของวงจักรอนันตกาล  ไม่มีพลังภายนอกโลกนี้ที่ส่งผลต่อมันได้

นี่คือสิ่งคงอยู่ที่ตรงกันข้ามกับวงจักรล้างโลก  อย่างหนึ่งใช้กำจัดทุกสรรพสิ่ง  อีกหนึ่งนั้นคงไว้ซึ่งสรรพสิ่งนิรันดร

เย่ว์หยางได้รับตกทอดวงจักรล้างโลกและวงจักรอนันตกาลมานานแล้ว  แต่เขาคุ้นเคยกับการใช้วงจักรล้างโลก และรู้สึกว่าวงจักรล้างโลกสร้างความเสียหายได้หนักกว่า  เขาไม่มีเวลามากนักในการฝึกใช้วงจักรอนันตกาลจนกระทั่งจักรพรรดิชื่อตี้หนีไปจากผนึกเขาได้

ความเร็วสูงสุดของจักรพรรดิชื่อตี้และการปกป้องจากอาวุธระดับเทพของเขาทำให้เป็นไปไม่ได้ที่เย่ว์หยางจะโจมตีเขาได้

ต่อมาเย่ว์หยางจึงคิดจะใช้วงจักรอนันตกาล

จากนั้นเขาจึงเข้าใจ  วงจักรทั้งสองต้องใช้ร่วมกัน  ไม่ว่าจะเป็นวงจักรชนิดใดก็ตาม ไม่มีทางจะใช้พลังได้ถึงสูงสุด หากใช้แค่เพียงลำพัง

มนุษย์สมิงตระหนักได้ว่าอยู่ที่ขอบของวงจักรอนันตกาล  เขาไม่สามารถขยับได้เลยสักนิ้ว  ขณะที่เขากลัวจนนึกอะไรไม่ออก  เขาสามารถเห็นได้ว่า เย่ว์หยางเงื้อกระบี่ดำกุยจ้างและพุ่งเข้ามา

อย่าว่าแต่การหลบเลย แม้แต่จะขอความช่วยเหลือก็ยังทำไม่ได้

ชางเหยียนส่งแก๊สดำออกไป  แต่เขาไม่สามารถช่วยมนุษย์สมิงได้  ขณะที่จ้าวอสูรเพชรฆาตโบราณที่เหลืออยู่เพียงตาเดียว  มันไม่มีความตั้งใจจะสู้กับเย่ว์หยางที่มีเพลิงอมฤตคุ้มครองตัว  ได้แต่กลัวโดยสัญชาตญาณของมัน  เทียบกับวงจักรอนันตกาลและวงจักรล้างโลกแล้ว มันกลัวเพลิงอมฤตมากกว่า  เพลิงอมฤตเป็นสิ่งอันตรายคุกคามความคงอยู่ของมัน

 “ระวัง!  พวกเขาว่าชางเหยียนมีความสามารถระเบิดศพคนได้”  หวงฉวนนึกถึงเรื่องนี้ได้ทันที และรีบเตือนเย่ว์หยาง

 “ถึงเป็นเช่นนั้น ข้าก็ต้องฆ่า”  แม้ว่ากระบี่กุยจ้างจะมีขนาดไม่ใหญ่ไปกว่าตะเกียบ แต่กลับทรงพลังมหาศาล เป็นครั้งแรกที่กระบี่กุยจ้างถูกนำมาใช้  มันทะลวงเข้าหน้าผากของมนุษย์สมิง  ไม่เพียงแต่ทะลวงสมองเท่านั้น แม้แต่เขาที่แข็งที่สุดของมนุษย์สมิงก็ยังถูกตัดออกมาด้ว้ย

 “น่าสนใจ”  จื้อจุนไม่ได้แสดงความประหลาดใจต่อวงจักรล้างโลกและวงจักรอนันตกาลของเย่ว์หยาง  แต่กลับให้ความสนใจกระบี่กุยจ้าง

กระบี่กุยจ้างสามารถทะลวงศีรษะได้ในครั้งเดียว

แม้ว่าจะไม่ทรงพลังเท่ากับกระสุนดำ  แต่นางเห็นศักยภาพของเทพกระบี่นี้

แค่ระดับขอบเขตปัจจุบันของเขา  เย่ว์หยางสามารถใช้กระบี่กุยจ้างเกือบในระดับเดียวกับกระสุนดำของนาง  ถ้าเขายกระดับขึ้นเป็นนักสู้ปราณก่อกำเนิดระดับสุดยอด  กระบี่กุยจ้างจะเปล่งอานุภาพได้ขนาดไหน?  คำตอบย่อมชัดเจนอยู่แล้ว!

ในเวลาเดียวกับที่เย่ว์หยางฆ่ามนุษย์สมิง คลื่นอัดกระแทกที่น่ากลัวรุนแรงกว่าภูเขาไฟระเบิดร้อยเท่าระเบิดออกมาจากใต้เท้ามนุษย์สมิง.... และในเวลาแทบจะทันที จื้อจุนมองดูสนามพลังของชางเหยียนและพึมพำ “งั้นก็เป็นแค่ลูกเล่นเล็กน้อยเพื่อหลอกลวงผู้คน  ก็เป็นแค่กับดักสนามพลังที่จำเป็นต้องได้บางอย่างจากภายนอกเพื่อจุดชนวน”

ไม่ต้องพูดถึงจื้อจุน  แม้แต่เสียงจักรพรรดินีราตรีก็ยังแฝงไปด้วยความสุข  “โชคดีจริงๆ ที่มันต้องการปัจจัยภายนอกในการจุดชนวน  นี่ทำให้ข้ากลัวอยู่ครู่หนึ่ง แต่ดูเหมือนไม่มีอะไรมาก!”

ภูตพยัคฆ์ที่เชื่อมวิญญาณกับมนุษย์สมิงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด

ขณะเดียวกัน หิมะที่เหมือนธารน้ำแข็งระเบิดออกมาจากร่างของมันผนึกภูตพยัคฆ์และภูตเพลิงดินไว้ในน้ำแข็ง

ไม่มีผนึกใดสามารถขังร่างของภูตเพลิงดินที่มีเพลิงอมฤตเป็นส่วนประกอบ

ขณะที่ร่างของมนุษย์สมิงถูกโจมตี  ร่างของอสูรเขี้ยวปีศาจก็ระเบิด  สิ่งที่มันยิงออกมาก็คืองูไฟฟ้าทองหลายล้านตัวในกับดักสนามพลังของชางเหยียน  ไม่ต้องพูดถึงนางพญาดอกหนามมงกุฎทองที่อยู่ในแนวของระเบิด  แม้แต่หวงฉวน เฝินเทียนและหวิ่นซิงก็ยังมึนชาจากพลังไฟฟ้าไปด้วย

 “ระเบิดต่อเนื่อง!” ชางเหยียนยกมือขวาช้าๆและชี้ไปที่ศพของเพชรฆาตโบราณทั้งสิบสองตัวบนพื้น

 “ว่าไงนะ?”  เวิ่งจินและคนอื่นตะลึง  ถ้าศพเพชรฆาตโบราณทั้งสิบสองตัวเหล่านี้ระเบิด  จะมีคนรอดชีวิตอยู่ได้ยังไง?  กับดักสนามพลังของชางเหยียนสร้างขึ้นมาให้จุดชนวนกันเอง  หลังจากระเบิดสามครั้ง พลังสายฟ้าจะรุนแรงมากกว่าภูเขาไฟระเบิดถึงสิบเท่า  ถ้าศพเพชรฆาตโบราณระเบิดสิบสองตัวระเบิดไล่ๆ กันใครยังจะยืนหยัดอยู่ได้ นอกจากจื้อจุนผู้ทรงพลัง?

แม้ว่าเย่ว์หยางที่ได้รับการปกป้องโดยวงจักรอนันตกาลและจักรพรรดินีราตรีผู้มีสนามพลังดารานภากาศก็มีแนวโน้มไม่อาจทนต่อพลังระเบิดที่รุนแรงพันเท่าล้านเท่าทวีคูณ

เป็นไปตามคาด ชางเหยียนนักสู้ปราณก่อกำเนิดฟ้าระดับห้า ช่างน่ากลัวจริงงๆ

ถ้าเขายังไม่โจมตีก็ยังไม่เป็นอะไร  แต่ทันทีที่เขาโจมตี  เขาจะต้องกวาดล้างทุกคนทันที...

จื้อจุนยังคงไม่แยแส  เหมือนกับว่านางเห็นว่าชางเหยียนเตรียมใช้ระเบิดต่อเนื่อง

กลับเป็นจักรพรรดินีราตรีผู้ล่องหนเอื้อนเอ่ยขึ้น “จงกำเนิดขึ้นมา  พลังสิบสองราศีนักษัตร  ดาวแกะ... แรงโน้มถ่วงดารานภากาศ!”