เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 534 บรรลุขอบเขตใหม่

ตอนที่  534  บรรลุขอบเขตใหม่

คำพูดของจักรพรรดินีราตรีทำให้เย่ว์หยางตะลึง

นางเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่?

เป็นไปได้ยังไงกันที่เขาไม่รู้สึกอะไรเลย?  ต่อให้เป็นสุดยอดนักฆ่าแห่งหอทงเทียนอย่างอันซีที่ล่องหนได้  เย่ว์หยางก็ยังรู้สึกถึงเขาได้

ตอนนี้ แม้แต่จักรพรรดินีราตรีก็ยังเข้ามาในโลกคัมภีร์ที่อยู่ในการควบคุมของเขาได้ทั้งหมด  แต่เขาก็ยังไม่สามารถรู้สึกถึงการปรากฏตัวของนางได้แม้แต่น้อย.... จักรพรรดินีราตรีช่างดูลึกลับเสียเหลือเกิน  เย่ว์หยางสงสัยมาก  เขารีบหันไปมองจักรพรรดินีราตรี

นึกไม่ถึงเลยว่า ไม่มีผู้ใดอยู่ด้านหลังของเขา

 “แม้ว่าสายตาและความรับรู้ของเจ้าดูเหมือนได้รับการขัดเกลามาเป็นอย่างดี  แต่เจ้าก็ยังไม่อาจเห็นเราได้”  คำพูดของจักรพรรดินีราตรีทำให้เย่ว์หยางหลั่งเหงื่อพร่างพรู

กลับกลายเป็นว่านอกจากจักรพรรดินีราตรีแล้ว  จื้อจุนก็ยังอยู่ที่นี่

ความจริง จื้อจุนก็ล่องหนเหมือนกัน

แม้แต่จักษุญาณทิพย์ของเย่ว์หยางก็ไม่อาจมองเห็นพวกนางได้....  พวกนางสูงส่งถึงระดับใดแล้ว?  นี่เป็นกลเม็ดล่องหนแบบใดกันแน่?  หรือว่าพวกนางยืมพลังของสมบัติชั้นเทพ หรือว่าเป็นทักษะแฝงเร้นของพวกนาง?

เย่ว์หยางไม่สามารถหาคำอธิบายได้  ไม่ว่าเขาจะพยายามอย่างหนักเพียงไหนก็ตาม  เขาเพียงแต่รู้ว่าทั้งจื้อจุนและจักรพรรดินีราตรีตอนนี้อยู่ต่อหน้าเขา

อย่างไรก็ตาม  แทนที่จะพยายามค้นหาว่าจื้อจุนและจักรพรรดินีราตรีล่องหนพรางตัวอย่างลึกลับได้ยังไง  เขาควรนึกหากลยุทธที่สามารถใช้จัดการศัตรูได้จะดีกว่า  เย่ว์หยางรีบปัดความคิดเรื่องความสามารถล่องหนออกไป และกล่าวทักทายกับความว่างเปล่าข้างหน้าด้วยความเคารพเหมือนกับเขาเป็นเด็กว่านอนสอนง่ายคนหนึ่ง  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนและเสวี่ยอู๋เสียก็คำนับแสดงความเคารพตามเย่ว์หยาง

 “ไม่จำเป็นต้องมีพิธีรีตองก็ได้  ช่วยเล่าถึงสถานการณ์ทั้งหมดให้เราฟังด้วย”  เสียงของจื้อจุนดังขึ้น ชัดเจนเหมือนสายน้ำไหลรินที่ไม่เหมือนใคร

เมื่ออยู่ต่อหน้าจื้อจุน  แม้แต่นางเซียนหงส์ฟ้าที่ไม่กลัวใครก็ยังไม่กล้าส่งเสียง

นางได้แต่เพียงกลั้นหายใจ

ราชันย์ปีศาจใต้ตื่นเต้นมาก  ท่านต้องทราบไว้ก่อนว่า จื้อจุนคือแบบอย่างวีรสตรีในใจนาง

เย่ว์หยางรีบอธิบายถึงสถานการณ์ปัจจุบันของสังเวียนมรณะ  เขายังคงแบ่งปันข้อมูลที่เขาได้รับจากนางพญาเฟ่ยเหวินหลีและการคาดการณ์ของเขา “การมาถึงของผู้แทรกแซงไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน  เป้าหมายใหญ่ของพวกเขาดูเหมือนจะเป็นที่พวกเรา  ถ้าจิ่วเซียวและซิวคงไม่ได้หลบหนีไปจากวังเทพจักรพรรดิอวี้  คนในแดนสวรรค์อาจไม่รู้ว่า นักสู้จากหอทงเทียนอาจตกอยู่ในสภาพย่ำแย่อย่างนั้นก็ได้... ข้าสงสัยว่าอาจจะเป็นจิ่วเซียวหรือซิวคง ได้ใช้เลือดของข้าเพื่อเริ่มสงครามโบราณ  นอกจากนี้อาจเป็นจักรพรรดิชื่อตี้ก็ได้ เนื่องจากเขาอาจหลบหนีไปแดนสวรรค์ได้เช่นกัน”

 “จักรพรรดิชื่อตี้ยังคงอยู่ในทวีปมังกรทะยาน  เทียบกับการไปแดนสวรรค์แล้ว  เขาอาจคิดหาวิธีให้ได้รับสมบัติลับในแดนล่มสลายแห่งทวยเทพเช่นกัน”  หลังจากจักรพรรดินีราตรีพูดเช่นนั้น  เย่ว์หยางเข้าใจได้ทันทีถึงสาเหตุที่จักรพรรดินีราตรีและจื้อจุนมาสายมาก  เหตุผลเป็นเพราะจักรพรรดิชื่อตี้ยังคงอยู่ในทวีปมังกรทะยาน พอนางเดินทาง จึงไม่มีใครเหลือปกป้องทวีปมังกรทะยานเลย

 “ความจริงเรามีคะแนนเพียงพออยู่แล้ว...”  จู่ๆ เย่ว์หยางรู้สึกว่าคงจะดีกว่าถ้าจักรพรรดินีราตรีและจื้อจุนไม่มา  พอพวกนางไปแล้ว ปัญหาในทวีปมังกรทะยานอาจเพิ่มมากขึ้นก็ได้

 “เรายังไม่ต้องคิดถึงเรื่องจักรพรรดิชื่อตี้ในตอนนี้ก่อน”  จื้อจุนกระตุ้นเตือนเย่ว์หยางให้ลืมความกังวลของเขา  “เมื่อหลายอย่างมาถึงขั้นนี้แล้ว  เราก็ต้องสู้กันสุดฝีมือ! เจ้าฝึกฝนมาได้ดีทีเดียว สติปัญญาและทักษะแฝงเร้นของเจ้าไม่มีใครสู้ได้  เจ้าแค่สงบมากเกิน และยึดติดความสมบูรณ์แบบมากเกินไป  เจ้ายังกังวลเรื่องแพ้และชนะมากเกินไป  นี่ไม่ได้หมายความว่า การเป็นคนเจ้าความคิดนั้นไม่ดี  ผู้เหี้ยมหาญเชิดหน้าไม่อายฟ้าก้มหน้าไม่อายดิน  เขาควรจะมองศัตรูเข้มแข็งที่สุดในโลกเหมือนใบไม้ใบหญ้า และเห็นศัตรูนับหมื่นเหมือนกับไม่มีอะไรนอกจากเป็นแค่อากาศธาตุจึงจะกลายเป็น สุดยอดนักสู้ปราณก่อกำเนิดของโลกนี้ได้”

คำพูดของจื้อจุนทำให้เย่ว์หยางสะท้านใจ

เหมือนกับประกายแสงสว่างวาบขึ้นในหัวใจเย่ว์หยาง

เพื่อเป็นสุดยอดนักสู้ปราณก่อกำเนิดของโลก

เย่ว์หยางเพิ่งติดอยู่ที่คอขวดของการฝึกฝน  และคำพูดของนางสั่นสะเทือนความรู้แจ้งของเขา

เป็นเหมือนกับว่าบานประตูที่หนักอึ้งในหัวใจเขาได้ถูกเปิด

จื้อจุนได้ผลักประตูบานนั้นเปิดออกตรงๆ อย่างง่ายดาย

เย่ว์หยางหลับตาลง  คำพูดของจื้อจุนได้เปิดความเข้าใจลึกซึ้งให้กับเขา ร่างของเขาถูกความตื่นเต้นเผาลน  นางพูดถูก ถ้าเขาแข็งแกร่งเพียงพอ  ทำไมเขาจึงต้องกังวลกับการเตรียมแผนการด้วย?  เมื่อเผชิญหน้ากับพลังสูงสุดยอด  ไม่ว่าจะมีแผนดีเพียงไหน  ฉลาดเพียงไหนก็ตาม ล้วนเปล่าประโยชน์ทั้งสิ้น!  ความกังวลของเขาเพิ่มมากขึ้น เพราะเขาไม่แข็งแกร่งเพียงพอ  คนผู้มีความแข็งแกร่งที่แท้จริง ไม่ใช่เพียงแข็งแกร่งแต่ร่างกายเท่านั้น  แต่จิตใจของเขาต้องแข็งแกร่งด้วย!

ไม่ใช่ว่าเขาไม่แข็งแกร่ง....

เป็นแต่เพียงว่าเขาไม่มีพลังใจในระดับเดียวกับจื้อจุน

ความคิดเช่นนี้ไม่ใช่ความเย่อหยิ่ง  แต่เป็นการทำความเข้าใจพลังของตนเองให้กระจ่างมากกว่า  อาจกล่าวได้ว่าเป็นการตระหนักรู้ตนเองอย่างแท้จริง

บางทีจื้อจุนคงเห็นว่าเขายังคงงมหาตัวตนที่แท้จริงของเขาอยู่ในความมืด จึงจงใจพูดคำเหล่านั้นเพื่อสร้างความกระจ่างให้กับเขา!

ทันใดนั้นหลังจากได้รับชี้แนะทางรู้แจ้งจากจื้อจุน เย่ว์หยางได้ยกระดับพลังใจด้วยวิธีที่มิอาจอธิบายได้

สภาพพลังใจก่อนหน้านั้นของเขาสลายไปทันที และยกขึ้นสู่ระดับใหม่ทั้งหมด

ปราณเย่ว์หยางที่ถูกกดเอาไว้

เป็นเหมือนมังกรที่กำลังหลับ

เมื่อทุกคนไม่ทันได้คิดอะไร  ปราณของเย่ว์หยางก็ระเบิดออกมาเหมือนกับภูเขาไฟ

แสงระยิบระยับนับไม่ถ้วนฉายออกมาจากมือ, ร่างและหน้าของเย่ว์หยาง  แสงรังสีส่วนหนึ่งก่อตัวเป็นบัวเพลิง, อีกส่วนหนึ่งก่อตัวเป็นเกล็ดหิมะ  สายฟ้าที่ปกติจะอยู่นอกร่างของเย่ว์หยาง กลับฉายออกมาจากดวงตาเย่ว์หยาง ผสมผสานกันจนกลายเป็นม่านตาสีม่วง  สนามพลังระเบิดดวงดาวของเขาขยายตัวอย่างรวดเร็วจากขนาดเล็กกลายเป็นขนาดเนบิวลา จากนั้นเปลี่ยนเป็นกลุ่มดวงดาวเหมือนกับกาแลคซี่

อักษรรูนเริ่มปรากฏอยู่บนพื้นผิวตัวของเขา

ก่อเกิดเป็นลวดลายหลากหลายแบบ

ขณะที่หงส์เพลิงอมฤตของขวัญที่เขาได้รับจากพี่น้องหงส์เพลิงเชิดหัวบินขึ้นไปในท้องฟ้าและพุ่งดิ่งลงมาผสานเข้ากับตัวของเขา  มันเปลี่ยนรูปร่างเป็นเกราะเพลิงอมฤต ปกคลุมไปด้วยลวดลายหงส์เพลิงที่สวยงาม

เกราะและปีกเพลิงอมฤตสวยงามและทรงพลังยิ่งกว่าครั้งก่อนๆ

เสวี่ยอู๋เสีย, องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนและนางเซียนหงส์ฟ้าที่ฝึกฝนผสานร่างกับเย่ว์หยางมาก่อนอดใจไม่ได้ที่ร่ายรำอยู่รอบตัวเขาราวกับเป็นนางอัปสรสวรรค์  พวกนางเข้าสู่ขอบเขตใหม่ในจังหวะเวลาเดียวกับเย่ว์หยาง   ด้วยการรู้แจ้งของเขาในครั้งนี้ ทำให้พวกนางปรับระดับเพิ่มขึ้นในขณะเดียวกัน  แม้ว่าพวกนางจะไม่ถึงกับยกระดับได้เร็วเท่าเย่ว์หยาง แต่ก็ยังนับว่าเร็วอยู่ดี

หลังจากผ่านไปนาน เย่ว์หยางค่อยรู้สึกตัวจากภาวะรู้แจ้ง

รัศมีรอบตัวเขาเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

แม้แต่องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนและคนอื่นที่อยู่ที่นั่นตลอดเวลาก็รู้สึกได้ว่าเขาเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง  แม้แต่เย่ว์หยางเองก็รู้สึกเหมือนกับว่าเขากลายเป็นนักสู้ที่ทรงพลังขึ้น

ในการเคลื่อนไหวแต่ละท่วงท่า  เขาสามารถรู้สึกได้ว่าเขาเคลื่อนไหวไปกับฟ้าและดินได้ดี  ความรู้สึกลึกลับที่เขาได้รับเมื่อตอนที่เขามีคราวบรรลุขอบเขตใหม่ในอดีต  ตอนนี้สามารถควบคุมได้  เย่ว์หยางไม่อาจเข้าใจได้ว่าเขาก้าวหน้ามากแค่ไหน  สิ่งที่สามารถกำหนดในวันนี้ได้ก็คือ พลังของเย่ว์หยางเพิ่มขึ้นอีกขั้นใหญ่ๆ

ตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นสนามพลัง หรือพลังของไพ่ชะตาหรือปราณกระบี่ไร้ลักษณ์ การควบคุมกระบี่กุยจ้างและกระบี่ซวงหัวทั้งสองวิชา  เย่ว์หยางสามารถทำความเข้าใจทั้งหมดได้อย่างลึกซึ้ง  เย่ว์หยางยกมือของเขาขึ้นดู  เขาแทบไม่อยากเชื่อระดับพลังที่เขามีในตอนนี้  ถึงตอนนี้เขาถึงค่อยตระหนักว่าสิ่งที่นางพญาเฟ่ยเหวินหลีพูดนั้นเป็นความจริงทั้งหมด  เขาทรงพลังมากอยู่แล้ว เพียงแต่เขาเอาพลังนั้นมาใช้ได้เพียงส่วนเสี้ยวเท่านั้น

แม้ว่าเย่ว์หยางจะไม่สามารถใช้พลังของเขาได้ทั้งหมด  แต่เขาก็แตกต่างจากเมื่อสิบนาทีที่แล้วอย่างสิ้นเชิง

พลังของเขาเพิ่งขึ้นอย่างมากมาย!

 “แม้ว่าเจ้าอาจไม่ต้องพากเพียรอย่างหนักที่สุดเมื่อถึงเวลาฝึกฝน  แต่เมื่อว่ากันถึงสติปัญญาและทักษะธรรมชาติแล้ว เจ้าดีที่สุดแน่นอน  ไม่มีใครสามารถเทียบเจ้าได้”  จักรพรรดินีราตรีตกใจกับความก้าวหน้าของเย่ว์หยาง  นางไม่เคยเห็นใครที่สามารถบรรลุขอบเขตใหม่ยกระดับได้ทันทีอย่างนี้มาก่อน

 “แม้ว่าเจ้าจะยังไม่ถึงระดับสุดยอดนักสู้ปราณก่อกำเนิด แต่เจ้าก็ยังสามารถดึงคุณสมบัติอื่นๆ มาได้”  จื้อจุนรู้สึกยินดีกับระดับความก้าวหน้าของเย่ว์หยาง

เสวี่ยอู๋เสียกับองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนกอดกันอย่างชื่นชมยินดี

แม้แต่นางเซียนหงส์ฟ้าที่ปรากฏตัวออกมาอย่างสงบและใจเย็น  แต่หัวใจนางกลับปลาบปลื้มยินดียิ่งนัก

ลืมเรื่องผลของการทะเลาะกับพี่สาวของนางในอดีตที่ผ่านมา  อย่างน้อยกับเย่ว์หยาง นางก็ยังถือว่าเอาชนะพี่สาวนางได้

ในอดีตนางตั้งใจจะชิงตัวเย่ว์หยางเพราะอิจฉาพี่สาวของนาง  นางวางแผนให้เขาตกหลุมรักและกลายเป็นคนชั่วร้าย  แต่หลังจากใช้เวลากับเขามากขึ้น ไม่เพียงแต่นางล้มเหลวที่จะทำให้เขากลายเป็นคนไม่ดี  นางเองกลับเป็นฝ่ายสนใจเขาโดยนางเองไม่รู้ตัว  หลังจากนั้นนางก็ร่วมฝึกฝีมือกับเขา ผ่านประสบการณ์ต่อสู้เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายกับเขา  และวันนี้พวกเขากลายเป็นสามีภรรยากันแล้ว  แม้แต่การต่อสู้ที่ไม่มีจุดหมายนี้ นางก็ยังคงนำหน้าอยู่

นี่เป็นเพียงครั้งเดียวในทั้งชีวิตของนางที่นางทำได้ดีกว่าพี่สาวของนาง

แน่นอนว่านางเซียนหงส์ฟ้าได้แต่คิดอยู่ในใจนาง  นางคงไม่มีทางพูดออกมาดังๆ

 “พวกเจ้าเพิ่งจะได้พบกันหลังพลัดพรากกันมานาน  ข้าเชื่อว่าพวกเจ้าคงมีเรื่องจะคุยกันมากมาย  สำหรับตอนนี้ ทุกคนพักกันสักชั่วโมงหนึ่งก่อนที่เราจะออกไปพบกับอาคันตุกะจากแดนสวรรค์!”  จักรพรรดินีราตรียิ้มและให้โอกาสเย่ว์หยางพักหนึ่งชั่วโมง

ในที่สุด, นางกับจื้อจุนก็ไม่เปิดเผยตัวและจากไปโดยไม่มีเสียง

สิบนาทีที่แล้ว เย่ว์หยางไม่สามารถรู้สึกได้ถึงจักรพรรดินีราตรีและจื้อจุน

หลังจากบรรลุขอบเขตใหม่แล้ว  แม้ว่าเย่ว์หยางจะมองไม่เห็นพวกนาง  แต่เขารู้สึกได้ว่าอยู่ไม่ห่างจากเขา มีใครบางคนอาจเป็นจักรพรรดินีราตรีก็ได้  ขณะที่จื้อจุน เย่ว์หยางตระหนักว่าไม่รู้สึกถึงความคงอยู่ของนาง  บางทีเขาจำเป็นต้องยกระดับในครั้งอื่น  เขาจำเป็นต้องแข็งแกร่งยิ่งขึ้น

พวกนางอยู่ระดับใดกันแน่?

สำหรับตอนนี้ เย่ว์หยางไม่กล้าสันนิษฐานใดๆ ทั้งสิ้น

นี่เป็นเพราะพลังของจักรพรรดินีราตรีและจื้อจุนแสดงว่ามีมากเกินกว่าเย่ว์หยางจะนึกภาพออก

ลานแก้วผลึก

ขณะที่เย่ว์หยาง, เสวี่ยอู๋เสวียและองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนต่างอยู่ในอ้อมกอดของกันเพื่อบรรเทาความคิดถึงของการแยกจากกัน  ผู้เฒ่าหนานกง, จักรพรรดิใต้พิภพและจักรพรรดิฟ้ากำลังถกเถียงอยู่ต่อหน้าขุนพลเกราะเงิน

พวกเขาทุกคนต่างมีความคิดเห็นที่แตกต่าง  ไม่มีใครสามารถเชื่อใจคนอื่นได้

 “รหัสโบราณใช่ว่าจะเปลี่ยนแปลงกันง่ายๆ ข้าหวังว่าทุกคนจะไม่เลือกอยู่ข้างผู้ตัดสิน  ที่สำคัญ เรายังคงเป็นตัวแทนของแดนสวรรค์ตะวันตก”  ผู้เฒ่าหนานกงไม่เชื่อจักรพรรดิฟ้า, จ้านหู่และเป่ยเหลียวหยา  เขาหวังว่านักสู้ปราณก่อกำเนิดยี่สิบคนที่รั้งอยู่เบื้องหลังจะไม่ออกไปจากกลุ่มได้โดยง่าย

 “ท่านพูดแบบนั้นได้ยังไง?”  จักรพรรดิฟ้าวิจารณ์เขาด้วยความยินดีระคนโกรธ  “ไม่มีใครแข็งแกร่งพอ  ตอนนี้อยู่ข้างเดียวกับฝ่ายผู้ตัดสินย่อมดีกว่าไม่ใช่หรือ?  การออกจากทีมจะทำให้เราไม่ต้องถูกรหัสโบราณกำจัด  ยิ่งกว่านั้นเราก็เข้ามาในสังเวียนมรณะนี้โดยบังเอิญ  เราไม่ต้องการจะทำอย่างนี้”

 “อยู่ข้างเขาน่ะหรือ?  ข้าขอปฏิเสธ”  จักรพรรดิใต้พิภพเป็นคนแรกที่หายกลับเข้าไปในโลกคัมภีร์ของเขา

นอกจากเย่ว์หยาง  เขาจะไม่เชื่อใจคนอื่น

ถ้าคุณชายสามตระกูลเย่ว์เป็นผู้แนะนำ  จักรพรรดิใต้พิภพอาจจะไตร่ตรองชั่วขณะก็ได้  แต่นี่เป็นข่าวดีที่ราชาเฮยอวี้นำมาให้พวกเขา  จักรพรรดิใต้พิภพจึงไม่สนใจแม้แต่จะคิดถึง

ราชาเฮยอวี้เป็นคนแบบไหนกัน?  คนที่พร้อมจะขายเขา ทำให้เขากลายเป็นคะแนน คนที่โหดอำมหิต โลภมาก ราชาเฮยอวี้เป็นคนแบบนั้น  ยิ่งกว่านั้น ราชาเฮยอวี้ยังหักหลังกลุ่มและกลายเป็นศัตรูไปแล้วในตอนนี้ คำพูดของศัตรูจะเชื่อถือได้อย่างไร?

จักรพรรดิใต้พิภพไม่มีทางเชื่อเขา....

แต่จะต่างจากผู้เฒ่าหนานกง  เขาไม่เคยจูงใจเหล่าสหายที่อยู่ข้างหลัง  ทุกคนมีความเห็นเป็นของตนเอง เรื่องอย่างนี้ไม่สามารถบังคับกันได้!

เช่นเดียวกับจักรพรรดิใต้พิภพ  เมื่อขุนพลเกราะเงินสัญญาว่านี่เป็นเพียงพันธมิตรชั่วคราวซึ่งสามารถช่วยให้พวกเขาหนีพ้นจากรหัสโบราณได้  นักสู้ปราณก่อกำเนิดทุกคนล้วนหลงเชื่อ  พวกเขาคำนับผู้เฒ่าหนานกงที่ช่วยปกป้องพวกเขามาตลอดเวลา  “ผู้เฒ่าหนานกง!  เราเสียใจจริงๆ  ก็อย่างที่ท่านทราบ  พวกเราทุกคนอ่อนแอกันทั้งนั้นช่วยอะไรให้กับกลุ่มไม่ได้มากนัก  แทนที่จะเป็นตัวถ่วงในกลุ่ม  คงจะดีกว่าถ้าเราจากไปเร็วขึ้น”

จักรพรรดิฟ้าตบอกสัญญา  “ทุกคนไม่ควรกังวลเกินไป  แม้ว่าข้าจะไม่มีชื่อเสียงเหมือนกับผู้เฒ่าหนานกง  แต่ข้าไม่ใช่เผด็จการไร้น้ำใจ  ถ้าพวกท่านยินดีจะอยู่ฝ่ายผู้ตัดสิน  ข้าจะดูแลทุกคนในฐานะหัวหน้ากลุ่มเป็นการชั่วคราว  ข้าสัญญาว่าจะลืมเรื่องบาดหมางในอดีต  เราจะร่วมมือกันออกไปจากสังเวียนมรณะพร้อมกัน”

แม้ว่าพวกเขาไม่ได้พูดอะไรชัดเจน  แต่นักสู้ปราณก่อกำเนิดทั้งหมดยี่สิบคนก็ไปยืนอยู่ข้างหลังจักรพรรดิฟ้าแล้ว

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับความตาย  พวกเขายินดีจะเชื่อคำของผู้ตัดสิน

พวกเขาเลือกออกจากกลุ่มพวกเขา และยอมเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของคนอื่น...

ผู้เฒ่าหนานกงยังจะพูดอะไรได้?

 “อย่างนั้นก็ขอให้พวกเจ้าทุกคนโชคดี!”  ผู้เฒ่าหนานกงถอนหายใจ  เขารู้ว่าเย่ว์หยางคงจะไม่ช่วยพวกเขาอีกต่อไป  ไม่ว่าพวกเขาจะหลบหนีจากรหัสโบราณได้หรือไม่ก็ตาม

เพราะนี่คือการหักหลังรูปแบบหนึ่ง

ถ้าไม่ใช่เพราะเย่ว์หยาง  ตอนนี้พวกผู้คนเหล่านี้อาจตายไปแล้ว

แม้ว่าอาจเป็นเรื่องฉลาดที่พวกเขาจากไปตอนนี้ และยังอาจนับได้ว่าเป็นการยอมรับสถานการณ์อย่างชาญฉลาด  แต่นี่ก็ยังเป็นการทรยศอย่างย่ำแย่ต่อเย่ว์หยางผู้ที่ยังคงต่อสู้ต่อไป  ผู้เฒ่าหนานกงรู้ว่าเย่ว์หยางจะไม่ยอมให้อภัยพวกเขา  แม้ว่าเขาจะรู้ว่าเย่ว์หยางเป็นยังไง และผลจะออกมาเป็นเช่นไร  ผู้เฒ่าหนานกงก็ไม่อาจทำให้พวกเขาเปลี่ยนใจได้  แม้แต่นักสู้ปราณก่อกำเนิดที่เป็นมนุษย์ที่เขาดูแลเป็นพิเศษ ก็ยังเลือกที่จะทรยศ

 “ข้าเสียใจ!”  หนึ่งในนักสู้ปราณก่อกำเนิดชาวมนุษย์คำนับขอโทษผู้เฒ่าหนานกง

 “ไม่เป็นไร  ความจริงอายุขนาดข้าก็คุ้นเคยกับการแยกจากกันอยู่แล้ว  น่าเสียดายที่เราเลือกเส้นทางแตกต่างกัน  จากนี้ไปพวกเจ้าทุกคนต้องดูแลตัวเองกันแล้ว”  ผู้เฒ่าหนานกงปฏิเสธข้อเสนอของขุนพลเกราะเงินและกลับเข้าไปในโลกคัมภีร์

ราชาเฮยอวี้รู้แล้วว่าเขาคงไม่สามารถดึงผู้เฒ่าหนานกงมาได้

ความจริงเขายังคงรู้ว่าเมื่อผู้เฒ่าหนานกงแบ่งปันข่าวกับคณะผู้ตัดสินให้กับนักสู้ปราณก่อกำเนิดเหล่านั้น  นั่นเป็นการทดสอบความภักดีของพวกเขา

ผลการทดสอบเห็นได้ชัดว่า ทุกคนล้มเหลว

ประกายแววตาเยาะเย้ยอยู่ในดวงตาของราชาเฮยอวี้  มันหายไปอย่างรวดเร็วก่อนที่จักรพรรดิฟ้าและนักสู้ปราณก่อกำเนิดคนอื่นๆ จะสังเกตเห็น  เขามองดูตำแหน่งที่เย่ว์หยางหายตัวไปและพึมพำ  “คุณชายสามตระกูลเย่ว์จะกลับมาเร็วๆ นี้  ทุกคนควรจะรีบไปได้แล้ว”

เมื่อเวลาผ่านไป จักรพรรดิฟ้าเดินตามขุนพลเกราะเงินเข้าไปกลางลานแก้วผลึก  มีกลุ่มคนอยู่ตรงนั้นแล้ว  พวกเขาเป็นคนที่มีสัมพันธ์และเป็นสหายของเฝินเทียนและเวิ่งจินผู้อยู่ในโลกคัมภีร์  นอกจากนี้ยังมีนักรบโบราณหลายคน เทพศึกโบราณมีความโดดเด่นอย่างยิ่ง  เมื่อจักรพรรดิฟ้าเห็นว่าหวงฉวน, หวิ่นซิงและมนุษย์สมิงสามตาอยู่ที่นี่กันทั้งหมดแล้ว  โดยเฉพาะอย่างยิ่งเทพศึกโบราณทั้งสอง เขารู้สึกโล่งใจ...

ดูเหมือนว่านี่จะไม่ใช่กับดัก!

แม้ว่าจะเป็นเรื่องน่าอายเล็กน้อยที่ยอมรับให้ผู้ตัดสินช่วย แต่ก็ยังดีกว่าต้องตาย

ยิ่งกว่านั้น นี่ยังเป็นการชั่วคราว

 “นอกจากคุณชายสามตระกูลเย่ว์, จักรพรรดิใต้พิภพและผู้เฒ่าหนานกงจากแดนสวรรค์ตะวันตกที่ไม่อยู่ที่นี่  คนอื่นทุกคนมาพร้อมกันแล้ว  “ขุนพลเกราะเงินรายงานบุรุษลึกลับชางเหยียน

 “ถ้าเป็นอย่างนั้นเราคงต้องยอมปล่อย” บุรุษลึกลับชางเหยียนโบกมือ   เขาทำราวกับว่าเป็นผู้กอบกู้ผู้มาช่วยชีวิตทุกคน

จักรพรรดิฟ้าปาอี้เตรียมก้าวมาข้างหน้าเพื่อคารวะเทพสิบสองปีก

ทันใดนั้น เทพสิบสองปีก, มนุษย์สมิง, มนุษย์เผ่าลิช และแม้แต่ขุนพลเกราะเงินที่อยู่ต่อหน้าเขาก็เริ่มการประหารหมู่ทันที  นักสู้ปราณก่อกำเนิดชาวมนุษย์ผู้เดินอยู่ข้างจักรพรรดิฟ้าไม่ทันได้ตั้งตัวก็ถูกกระบี่ของขุนพลเกราะเงินฟันขาดทันที  ก่อนที่คำว่าหนีจะทันผุดขึ้นในใจเขา จักรพรรดิฟ้าเห็นแต่เพียงมือขวาของขุนพลเกราะเงินปรากฏผ่านตาอย่างรวดเร็วและกระทบลงที่หน้าของเขา...