เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 536 จื้อจุนเปิดตัวอลังการ

ตอนที่  536  จื้อจุนเปิดตัวอลังการ

เย่ว์หยางรู้สึกประหลาดใจมากกับการกระทำของเป่ยเหลียวหยาและจ้านหู่

ขณะเดียวกัน เขารู้สึกนับถือพวกเขาเป็นอย่างมาก

แม้ว่าพวกเขาจะเป็นศัตรูก็ตาม

ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นใครก็ตาม  ตราบใดที่พวกเขายังคงซื่อสัตย์ภักดี  พวกเขาก็ควรได้รับเกียรติยกย่องจากคนอื่น  โลกนี้ไม่เคยขาดอัจฉริยะหรือผู้ทรงพลัง  สิ่งที่ขาดแคลนอย่างแท้จริงก็คือบริวารอย่างเป่ยเหลียวหยาและจ้านหู่ผู้จงรักภักดีจนตาย ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะยอมแพ้และคงรักษาความภักดีต่อทั้งสองฝ่ายได้  จ้านหู่และเป่ยเหลียวหยาเลือกตายดีกว่ายอมทรยศในเมื่อพวกเขาไม่สามารถพิสูจน์ความเชื่อของราชาเฮยอวี้ได้

แววปวดร้าวปรากฏอยู่ในดวงตาของราชาเฮยอวี้  เขาสามารถป้องกันความตายของจ้านหู่และเป่ยเหลียวหยาได้

แต่ไม่ต้องสงสัย  ไม่ว่าเขาจะทำอะไรลงไป  ผลสุดท้ายก็จบลงเหมือนเดิมอยู่ดี

เขาไม่ต้องการให้จ้านหู่และเป่ยเหลียวหยาฆ่าตัวตาย  แต่เขาก็ไม่มีพลังพอจะรักษาบริวารผู้ซื่อสัตย์ให้มีชีวิตรอดอยู่ได้

ประการแรก มีการย้ายฝ่าย  แต่จ้านหู่และเป่ยเหลียวหยาปฏิเสธละทิ้งความภาคภูมิใจในฐานะนักสู้ปราณก่อกำเนิดและย้ายไปเข้าฝ่ายผู้ตัดสินจากแดนสวรรค์  ประการที่สอง ด้วยพลังของเขา ราชาเฮยอวี้ไม่มีสิทธิ์พูดในตอนนี้

 “ราชาเฮยอวี้ เจ้าพลาดท่าเสียแล้ว!”  เย่ว์หยางไม่สามารถระงับความโกรธต่อเจ้าคนทรยศหกพันปีที่แล้วผู้เอาแต่เงียบ และแค่นเสียงใส่ราชาเฮยอวี้

 “......”  ราชาเฮยอวี้ได้แต่เงียบ แววเจ็บปวดฉายอยู่ในดวงตาเขาชั่วขณะก่อนจะจางหายไปทันที

 “ข้ามีความจริงใจอย่างแท้จริง โปรดเชื่อและยอมรับข้าเถอะ”  จักรพรรดิฟ้าปาอี้ไม่สนใจการดูถูกของทุกคนอีกต่อไป  เขาคุกเข่าอยู่แล้ว ดังนั้นไม่สำคัญอีกต่อไป หากเขาจะอ้อนวอนขอชีวิตกับชางเหยียน

 “ดีมาก สำหรับพวกที่จริงใจยอมเปลี่ยนความภักดี ข้าจะไม่ปฏิเสธแน่นอน”  บุรุษลึกลับชางเหยียนโบกมือ  “เจ้าอยู่ห่างจากทางเดินแก้วสองกิโลเมตร  ถ้าเจ้าพิสูจน์ความสามารถของเจ้าได้ ไปให้ถึงทางผ่านนั่นภายในสิบวินาที  อย่างนั้นข้าจะรับเจ้าเป็นพวกด้วย  ไม่แต่เพียงเจ้าเท่านั้น  ทุกคนต้องรู้ไว้ว่าข้าไม่เคยรับบริวารที่ไร้ประโยชน์”

 “ได้เลย”  จักรพรรดิฟ้าปาอี้มั่นใจพอว่าด้วยความเร็วของเขา  เชื่อว่าสิบวินาทีก็พอแล้ว

 “เจ้าโง่เอ๊ย...”  เย่ว์หยางพูดไม่ออก

 “หุบปากเจ้าซะ  ปล่อยข้าตามลำพัง  ข้าขอแสดงความซื่อสัตย์จริงใจต่อท่านชางเหยียน  อย่ามาฉุดข้าตกต่ำเลยดีกว่า  ข้าไม่ต้องการตายพร้อมกับพวกเจ้าทุกคน  ข้าต้องการมีชีวิตต่อไป ไม่ต้องการตายอย่างไร้ประโยชน์ที่นี่!  พฤติกรรมแบบมนุษย์ของเจ้าไม่มีความหมายต่อข้า  ข้าเพียงต้องการมีชีวิตอย่างมีความสุขและไม่ต้องการตายอย่างวีรบุรุษ!”  จักรพรรดิฟ้าปาอี้ตะคอกใส่เย่ว์หยางอย่างอารมณ์เสีย  เขารู้ว่าเย่ว์หยางดูถูกเขาและในความเป็นจริงเขาก็ดูถูกตัวเองเช่นกัน  อย่างไรก็ตาม เขาไม่มีทางเลือก ความจริงมักโหดร้าย ถ้าเขาไม่ยอมแพ้ เขาก็จะตาย  จ้านหู่และเป่ยเหลียวหยาตายอยู่ต่อหน้าเขา  ดังนั้นเขาไม่ยินดีจะพบจุดจบแบบนี้  เขาต้องการมีชีวิตและทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ต่อไป!

เย่ว์หยางยังคงเงียบ  และราชาเฮยอวี้ต้องการแค่เอาตัวรอดเท่านั้น

ตอนนี้จักรพรรดิฟ้าทำได้แต่เพียงพึ่งตัวเองเท่านั้น

เขาเรียกอสูรพิทักษ์ของเขาพร้อมด้วยอสูรอื่นมาเพิ่มขีดจำกัดพลังของเขา

เขาเพิ่มระดับพลังโดยไม่มีเก็บยั้งเอาไว้จนถึงขั้นสุดยอดของปราณก่อกำเนิดระดับสิบเพียงเพื่อโอกาสรอดชีวิต  ภายใต้คลื่นจากมือของบุรุษลึกลับชางเหยียน  จักรพรรดิฟ้าพุ่งออกไปราวกับลูกธนู

พลังความเร็วแหวกอากาศจนเกิดคลื่นระเบิดกำแพงเสียง

ร่างของจักรพรรดิฟ้าพุ่งผ่านอากาศเหมือนกับดาวตก ขณะที่เขาเดินทางด้วยความเร็วสุดขีด

เมื่อทุ่มเทสุดพลัง จักรพรรดิฟ้าไปถึงทางผ่านแก้วผลึกก่อนสิบวินาที  เขากลับมาอยู่ในตำแหน่งเดิมภายในสิบวินาทีด้วยซ้ำ  เขาชำเลืองมองชางเหยียนและเมื่อเห็นสีหน้าชื่นชมของชางเหยียน  เขาคุกเข่าคำนับชางเหยียนหวังว่าจะได้รับความโปรดปราน

 “ดีมาก, รวดเร็วดีมาก  ข้าขอประกาศเลยว่านับแต่นี้ไปเจ้าคือบริวารของเขา”  คำพูดของชางเหยียนทำให้จักรพรรดิฟ้าตื้นตันจนน้ำตาร่วง

 “ข้าสาบานว่าจะภักดีต่อท่านชางเหยียนด้วยความศรัทธาเต็มเปี่ยมจนกว่าชีวิตจะหาไม่!” จักรพรรดิฟ้าให้คำมั่นสัญญาว่าเขาภักดีอย่างรีบเร่งพลางยกมือปฏิญาณ

 “เนื่องจากเจ้าเป็นหนึ่งในคนของข้าแล้ว  เจ้าจึงเป็นของข้าทุกอย่าง  รวมทั้งชีวิตของเจ้าด้วย....ตอนนี้ จงตายเพื่อข้าได้แล้ว!”  ทันใดนั้นชางเหยียนยกมือขวาแล้วกำหมัด มือยักษ์ปรากฏอยู่ล้อมรอบจักรพรรดิฟ้าภายในสนามพลังประหลาดที่ชางเหยียนสร้างขึ้น  มือยักษ์นั้นรวบตัวจักรพรรดิฟ้าไว้แน่นเหมือนกับเขาเป็นหุ่นเชิดไม้  ร่างของจักรพรรดิฟ้าถูกบดขยี้เหมือนหุ่นไม้ในมือยักษ์  กล้ามเนื้อและกระดูกทั้งหมดถูกบดจนแหลกและร่างของเขาร่วงลงกับพื้น

ก่อนที่เขาจะทันได้ร้องขอความเมตตา  ร่างของจักรพรรดิฟ้าก็ระเบิดดังบึ้ม

เลือดเนื้อและกระดูกกระเด็นกระจายไปทั่ว

ขุนพลเกราะเงินและผู้ตัดสินอื่นๆ ระเบิดเสียงหัวเราะลั่นราวกับว่าพวกเขาเห็นคนที่โง่ที่สุดในโลก

สีหน้าของราชาเฮยอวี้เปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่เขายังคงเงียบอยู่

ตรงกันข้าม เฝินเทียน, หวิ่นซิงและคนอื่นๆ โกรธจนแทบมีเปลวไฟพวยพุ่ง

แม้แต่หวงฉวนผู้ดูสงบใจเย็นที่สุดในพวกเขา ก็ยังถลึงตามองด้วยความโกรธ  เขาไม่สามารถยับยั้งตนเองได้  “ชางเหยียน  เจ้าทำเกินไปแล้ว,  ต่อให้เจ้ามาจากแดนสวรรค์ชั้นสูง  เจ้าไม่ควรทำเป็นเล่นและหยามเหยียดเราอย่างนั้น”

 “มดแมลงอย่างเจ้า  อย่าไร้เดียงสาเกินไป”  ชางเหยียนเยาะเย้ย  “นอกจากตายแล้ว สิ่งที่พวกเจ้าจะได้รับก็คือความอัปยศอดสู  เพราะความอัปยศนิรันดรเหมาะสมที่สุดแล้วกับพวกอ่อนแอ  หวงฉวน ข้าได้ยินจากเจ้าแล้ว  เจ้าต้องการท้าทายข้าด้วยฝีมือของนักสู้ปราณก่อกำเนิดฟ้าระดับสามขั้นกลางใช่ไหม?  เจ้าประเมินตัวเองสูงเกินไป.. เมื่อเจ้าทุกคนเริ่มสงครามโบราณของสังเวียนมรณะอย่างสนุกสนาน  เจ้าก็ต้องยอมรับชะตากรรมเช่นนี้  นึกไม่ถึงเลยว่าพวกเจ้ายังเชื่อว่าเราเป็นผู้ตัดสินจากแดนสวรรค์  ข้าจะบอกความจริงสักอย่างหนึ่งก่อนที่พวกเจ้าจะตายกันทั้งหมด  ความจริงเราคือเพชรฆาตโบราณ  ผู้ตัดสินที่แท้จริงตายไปเป็นล้านปีแล้ว”

 “คุณชายสาม, เราไม่ควรคลางแคลงใจกับคำพูดของท่าน”  หวงฉวนขอโทษเย่ว์หยางอย่างสำนึกผิด

 “สังเวียนมรณะที่แท้จริงเปลี่ยนสภาพกลายเป็นเลวร้าย  ยิ่งกว่านั้นนี่ไม่ใช่ความผิดของท่านทั้งหมด”  เย่ว์หยางรู้ว่าชางเหยียนและคนอื่นกำลังก่อกวนพวกเขาโดยการลอบควบคุมสงครามโบราณ  แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังถูกบังคับให้เข้ามาสถานที่นี้

 “จงคร่ำครวญต่อไปเหมือนพวกอ่อนแอเถอะ  พวกเจ้าทุกคนเหลือเวลาไม่มากแล้ว” ชางเหยียนล้อเลียนอย่างหยิ่งยโส

เขาลอยตัวขึ้นไปด้านบนของโดมและปล่อยลำแสงออกมาสิบสาย

ผู้ที่ตายจากการเปลี่ยนฝ่ายทั้งสี่รวมทั้งจักรพรรดิฟ้ากระตุ้นรหัสโบราณให้ลงโทษอีกครั้ง  เพชรฆาตโบราณปรากฏขึ้นอีกสิบสองตน

หวงฉวนเฝ้าดูเฝินเทียนที่พยายามจะฆ่าตัวตายและดูเย่ว์หยางที่ยังสงบอยู่ได้  “คุณชายสาม ท่านมีแผนอะไรหรือเปล่า?”

แม้แต่ราชาเฮยอวี้ก็มองด้วยความสงสัย

เขามีความรู้สึกว่าสีหน้าของเย่ว์หยางดูไม่เหมือนคนพ่ายแพ้สิ้นหวัง

ขุนพลเกราะเงินแค่นเสียงและหัวเราะลั่น “อย่างนั้นหรือ?  แล้วข้าชักสงสัยขึ้นมาบ้างแล้ว  เจ้าคือทายาทของจักรพรรดิอวี้ไม่ใช่หรือ?  เจ้ามนุษย์ตัวน้อยเท่าถั่วงอก, รีบเค้นสมองแก้ปัญหาเร็วๆ  พวกเจ้ามาจากทวีปมังกรทะยานที่อ้างนักอ้างหนาว่าตัวเองฉลาดไม่ใช่หรือ?”

 “ข้านึกวิธีแก้ปัญหาไม่ออก  แต่ข้ายังมีอาจารย์ผู้น่ารักสุดเท่ห์อยู่คนหนึ่ง..”  เย่ว์หยางยิ้ม  “ถ้าลูกศิษย์ถูกรังแก  อาจารย์คงเสียหน้าแย่”

 “ใครบังอาจรังแกเจ้า?”  เสียงของจื้อจุนดังขึ้นในอากาศชัดเจน

แค่ได้ยินเสียงของนาง ขุนพลเกราะเงินที่กำลังหัวร่ออย่างบ้าคลั่งถึงกับเงียบราวกับถูกตบหน้า  ปากของเขาอ้าค้างไม่มีเสียงดังออกมา  เขาโกรธ เขาไม่เคยถูกเสียงกดดันจึงจ้องมองด้านหลังเย่ว์หยางด้วยความโกรธ  เขาคิดว่าจื้อจุนจะปรากฏตัวที่ด้านหลังเย่ว์หยาง

ผู้ที่ยืนอยู่ข้างๆ ขุนพลเกราะเงินก็คือสหายของเขา ลิชมนุษย์กระดูกและมนุษย์สมิง

ทั้งสองตะโกนเตือนเขาให้ระวัง!

ขุนพลเกราะเงินหันไปตามคำเตือนและพบสตรีมนุษย์ผู้งดงามอยู่ในชุดประหลาดลอยตัวอยู่ด้านหลังของเขา

เขาไม่สามารถเห็นทักษะของหญิงงามผู้นี้  จากลักษณะของนาง  นางดูไม่เหมือนนักสู้ปราณก่อกำเนิด  แต่เหมือนหญิงมนุษย์ผู้อ่อนแอ

นอกจากมีปีกนางฟ้าบางๆ หกข้างแผ่ออกด้านข้าง  นางไม่แตกต่างจากหญิงมนุษย์ธรรมดา  ขุนพลเกราะเงินรู้สึกว่าแค่เขาจามครั้งเดียวก็สามารถฆ่านางได้แล้ว  สิ่งมีชีวิตบอบบางนี้จะทำอะไรได้?  เขาต้องการเงื้อมือและบีบนางให้ตายจริงๆ...

ในที่สุดเขาก็เลิกระวังตัว และมองไปที่เย่ว์หยางอย่างไม่แน่ใจ  เหมือนพยายามค้นหาคำยืนยันว่ามนุษย์ผู้หญิงนี้เป็นอาจารย์อย่างที่เขาพูด

เป็นไปได้ไหมว่าสตรีนางนี้จะยอมเสียสละเลือดเนื้อเพื่อวางกับดัก?

ชีวิตของนางจะใช้แลกเปลี่ยนเพื่อพลังพิเศษหรือเปล่า?

ขุนพลเกราะเงินไม่อาจค้นพบความจริงได้

 “เขาเป็นคนรังแกเจ้าใช่ไหม?”  ไม่มีกลิ่นอายของนักสู้เปล่งออกมาจากร่างของจื้อจุน  นางเป็นเหมือนมนุษย์ธรรมดา  นางก้าวหน้ารวดเร็วเหมือนครั้งสุดท้ายที่พบกับเย่ว์หยาง ตอนนี้กลับคืนสู่สภาวะปกติของนาง  เย่ว์หยางยังไม่สามารถมองเห็นระดับความสามารถของนางได้แม้แต่น้อย แม้จะใช้จักษุญาณทิพย์ตรวจสอบก็ตาม

 “ข้าละอายจริงๆ ที่ทำให้ท่านเสียหน้า”  เย่ว์หยางปั้นท่าเหมือนถูกรังแกอย่างน่าสงสาร

 “ก็ได้ อย่างนั้นก็ฆ่าเขาซะ” จื้อจุนประกาศ

 “อ๋า... ทวีปมังกรทะยานสร้างเป็นแต่ตัวตลกหรือไงนี่?”  ขุนพลเกราะเงินตกใจในตอนแรก แต่แล้วก็ระเบิดเสียงหัวเราะทันทีจนแทบเกลือกกลิ้งกับพื้น

ไม่เพียงแต่ขุนพลเกราะเงินที่เป็นนักสู้ปราณก่อกำเนิดฟ้าระดับสามเท่านั้น แม้แต่หวงฉวน, เฝินเทียนและหวิ่นซิงก็ยังตะลึงกับคำพูดจื้อจุน

ต่อให้นางมีฝีมือเสมอหรือสูงกว่าศัตรู  แต่ต่อหน้าศัตรูจำนวนมาก นางจะฆ่าเขาได้ยังไง?  ชางเหยียนคงไม่ยอมมองดูเฉยๆ แน่นอน  ยิ่งกว่านั้น ศัตรูไม่ได้รับความเสียหายจนถูกฆ่าทันที  ที่สำคัญยิ่งกว่าขุนพลผู้นั้นเป็นนักสู้ปราณก่อกำเนิดฟ้าระดับสาม!

จื้อจุนยกมือของนางช้าๆ

นิ้วมือเรียวงามวาดรูปดาวหกแฉกที่ประหลาด

ไม่มีใครสามารถค้นพบเจตนาของนางและพวกเขาไม่สามารถรู้ว่ารูปแบบนั้นจะน่ากลัวขนาดไหน  นอกจากเย่ว์หยางที่มีจักษุญาณทิพย์ตรวจดู

เย่ว์หยางสามารถเห็นได้ว่านิ้วมือของจื้อจุนวาดขวางท้องฟ้า  ท้องฟ้าเป็นรอยแยกเปิดออก  นั่นไม่ใช่ภาพลวงตา และรอยแยกปรากฏจริงๆ ในท้องฟ้า  กล่าวอีกอย่างหนึ่ง นางสลายมิติว่างได้อย่างง่ายๆ  เย่ว์หยางจำเป็นต้องเข้าถึงระดับที่สามารถเรียกกระบี่กุยจ้างและซวงหัวออกมาจึงจะสามารถทำเช่นนี้ได้  แต่นางทำได้โดยใช้เพียงนิ้วมือ  ไม่มีการควบกลั่นพลัง และไม่ต้องใช้อาวุธใดๆ ช่วย

ฝีมือระดับนั้นเกินกว่าเย่ว์หยางจะใช้ใจประเมินได้

ขณะที่จื้อจุนถือแผ่นดาวหกเหลี่ยมในมือนาง มันแตกสลายออกในทันที

เศษที่แตกกระจายนับสิบล้านชิ้นถูกคว้าไว้ในมือของจื้อจุน

สีหน้าของชางเหยียนเปลี่ยนเป็นสีแดง  ขณะที่เขารู้สึกถึงการคุกคามจากมือของจื้อจุน

กระบี่ศักดิ์สิทธิ์ตัดผ่านอากาศ  พร้อมกับปราณกระบี่เย็นเสียดผิวตัดผ่านท้องฟ้า

อย่างไรก็ตาม จื้อจุนหายไปแล้ว

นางมาปรากฏตัวอย่างสง่างามที่ด้านหลังขุนพลเกราะเงิน ขณะที่นางถือเม็ดลูกปัดเม็ดหนึ่งไว้ในฝ่ามือที่อ่อนนุ่ม  มันถูกสร้างขึ้นเมื่อมิติสลายถูกควบแน่น... ขุนพลหันมาอย่างรวดเร็วราวประกายไฟ  แต่ความเคลื่อนไหวของเขาช้าเหมือนทากคลานเมื่ออยู่ต่อหน้าจื้อจุน แค่เพียงกระดิกนิ้วทีเดียว ลูกปัดสีดำที่น่ากลัวพุ่งเข้าใส่หน้าผากของขุนพลทันที

เกราะศักดิ์สิทธิ์ของขุนพลเกราะเงินทะลุเหมือนเป็นกระดาษแผ่นบาง

ลูกปัดสีดำทะลวงเข้าสมองของเขา

และทะลุออกทางหลังศีรษะของเขา

รูเล็กๆ ปรากฏอยู่ในหัวของขุนพลเกราะเงิน  มันดูเหมือนเป็นรูธรรมชาติ  เหมือนกับขุนพลผู้นั้นมีมาตั้งแต่เกิดอยู่แล้ว  ดูเหมือนเขาจะพูดต่อ  แต่เขาเซถลาเสียก่อน จากนั้นคุกเข่าร่วงลงกับพื้นอย่างช่วยไม่ได้ เกราะศักดิ์สิทธิ์ของเขากระแทกกับพื้นเสียงดังก้องกังวาล

สังหารทันที

ผลเช่นนี้ แม้แต่เย่ว์หยางก็คาดไม่ถึง

ขุนพลเกราะเงินนักสู้ปราณก่อกำเนิดฟ้าระดับสามถูกฆ่าตายทันทีต่อหน้าจื้อจุน  ผลของการกระทำดังกล่าวทำให้ทุกคนเงียบนิ่งกันไปหมด  ทุกคนที่เห็นภาพนี้ประจักษ์ล้วนตกตะลึงกันทั้งนั้น