เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 569 ปลิงทะเลที่คล้ายหมา

ตอนที่  569  ปลิงทะเลที่คล้ายหมา

“ท่านผู้อาวุโส, ผู้เยาว์มาอยู่ต่อหน้าท่านเพื่อขอคำแนะนำของท่านตามความต้องการของท่านปู่ของข้า”  ราชินีแมงกะพรุนกล่าวแสดงความเคารพต่อผู้อาวุโสทั้งสอง

 “พวกเจ้ามักจะมาที่นี่ครั้งละพันปี”  บุรุษที่ถูกเสากักมังกรจองจำไว้ตาพร่าเพราะรัศมีทอง และไม่สนใจดูคนเกินกว่าร้อยคน เขาหลับตาเหมือนกับว่าไม่มีใครอยู่รอบๆ  “เจ้าไม่ต้องมาถามข้าอีกต่อไปแล้ว เว้นแต่เจ้าคนที่อยู่ตรงนั้นตาย  ข้าจะไม่มีทางออกไป”

 “ข้าจะไม่ตายแน่ ถ้าเจ้าไม่ตาย  เป่ยฟงเจียโส่ว ถ้าเจ้ามีความสามารถก็แสดงออกมาเลย มาเสียเวลาต่ออีกหกพันปีก็ได้ มาดูกันว่าใครจะตายก่อน  ข้าฟงจู้เป็นนักสู้ชาวมนุษย์ที่มีความภูมิใจ ข้าอยู่ในสิบอันดับแรกของนักสู้ในหอทงเทียน  แล้วจะไม่สามารถล้มเจ้าที่เป็นศิษย์ของตำหนักกลางแห่งแดนสวรรค์ได้อย่างไร?  แค่ศิษย์คนเดียวอย่างเจ้าไม่มีอะไรที่ต่างจากขยะ  ถ้าไม่ใช่เพราะโชคเล็กๆ น้อยๆ ที่เผอิญมาสู้กับข้าที่เป็นผู้อ่อนแอที่สุด เจ้าจะมีชีวิตจนถึงวันนี้ได้อย่างไร?  ข้ากล้าพูดได้เลยว่าถ้าเจ้าพบกับจักรพรรดิอวี้     เจ้าจะต้องกลัวจนฉี่ราดกางเกงเป็นแน่  เจ้าคิดว่าหอทงเทียนเป็นที่ให้เจ้ามาทำตามอำเภอใจได้หรือ?  นี่คือสถานที่ของเรา  ที่ให้เผ่าพันธุ์มนุษย์ได้รุ่งเรือง”  บุรุษที่ถูกโซ่จันทราบั่นเศียรมัดดูอ่อนเยาว์มาก  ถ้าไม่ใช่เพราะหนวดเคราเขาทำให้ดูเป็นผู้ใหญ่เล็กน้อย ผู้คนอาจคิดว่าเขายังเป็นเด็กหนุ่มก็ได้

 “อะไรกัน?  เจ้าช่างเลือกปฏิบัตินัก  ข้าไม่ใช่มนุษย์หรือไง?”  บุรุษนามว่าเป่ยฟงเจียโส่วแทบคลั่งเมื่อได้ยินเช่นนั้น

 “มันต่างกัน  เจ้าเป็นมนุษย์ที่ใช้ชีวิตในแดนสวรรค์” บุรุษนามว่าฟงจู้ส่ายหัวจริงจัง

ดูเหมือนว่าเขาจะภูมิใจกับสถานะมนุษย์ของเขามาก

เหมือนกับว่าเผ่าพันธุ์มนุษย์เป็นเผ่าพันธุ์ที่มีเกียรติและรุ่งเรืองที่สุด

สำหรับข้ออ้างของเป่ยฟงเจียโส่วที่ว่าเขาก็เป็นมนุษย์  ฟงจู้ดูเหมือนจะไม่เห็นด้วย  สีหน้าของเขาเหมือนกับว่า “เราอาจมีรากเหง้าที่เหมือนกัน  แต่เราไม่ได้เดินเส้นทางเดียวกัน”

แม้ว่านักสู้ปราณฟ้าทั้งสองนี้สนทนากัน  เย่ว์หยางก็เข้าใจได้ทันทีว่านี่เป็นการต่อสู้ที่ยืดเยื้อระหว่างนักสู้แดนสวรรค์กับนักสู้แดนมนุษย์  แม้จะผ่านมาหกพันปีแล้วพวกเขาก็ยังไม่มีใครชนะได้เด็ดขาด สำหรับวิธีที่พวกเขาจองจำกันและกันนั้น  เย่ว์หยางยังไม่รู้  ดูเหมือนว่าอสูร ทักษะหรือสิ่งประดิษฐ์ของพวกเขาอาจมีพลังระดับเดียวกันก็ได้  บางทีพวกเขาอาจใช้ทักษะของพวกเขา ขณะเดียวกันก็จองจำกันและกันไปในตัว

เป็นแค่การสิ้นเปลืองพลังงานและเวลาของพวกเขา  แต่ละคนไม่ยินจะปล่อยกันและกันยาวนานถึงหกพันปี  นี่คือสิ่งที่คนธรรมดาไม่สามารถจะทำได้

สองคนนี้...

ถ้าพวกเขาไม่ใช่คนบ้า  ก็คงเป็นพวกหวาดระแวง

 “ไม่ว่าจักรพรรดิอวี้จะทรงพลังขนาดไหน  เขาก็ยังต้องตายในที่สุด  ในที่สุดตำหนักกลางของพวกเราก็แข็งแกร่งกว่าอยู่ดี  ฟงจู้ ไม่ใช่ว่าข้าพยายามโจมตีเจ้า  หอทงเทียนตกต่ำจริงๆ  ดูคนเหล่านี้สิ ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดมีแต่นักสู้ปราณก่อกำเนิดล้วนๆ ไม่มีใครเป็นนักสู้ปราณฟ้าเลย พันปีผ่านไป ไม่มีมนุษย์ผู้ใดในหอทงเทียนเลยที่สามารถบรรลุถึงขั้นสุดยอดปราณก่อกำเนิด ถ้าเป็นในอดีต เจ้าคิดว่าเป็นไปได้ไหม?”  เป่ยฟงเจียโส่วยังคงดูถูกคนรอบๆ และหัวเราะเสียงดัง

 “ข้าไม่เชื่อว่าจักรพรรดิอวี้ตายอย่างเด็ดขาด  เจ้าไม่มีทางเข้าใจ  เขาไร้เทียมทาน”  ฟงจู้ไม่รู้สึกเก้อเขินเลย  เขาดูเหมือนเป็นคนฉลาด

 “อย่างนั้นเจ้าคิดว่าคนเหล่านี้ที่มาที่นี่โกหกเจ้าไหม?”  เป่ยฟงเจียโส่วย้อนถาม

 “เจ้าไม่ควรพูดเรื่องน้ำแข็งละลายแมลงที่ตายในฤดูร้อน  เจ้าไม่เข้าใจว่าการมีพลังไร้เทียมทานนั้นหมายถึงอะไร  ไม่จำเป็นต้องพูดอีกต่อไปแล้วข้าไม่ปล่อยเจ้าออกไปแน่  ข้าจะไม่ยอมยกโทษให้ขโมยอย่างเจ้าที่ต้องการจะเข้าไปในแดนล่มสลายแห่งทวยเทพแล้วอ้างว่าตนเองเป็นมนุษย์แน่”  ฟงจู้หลับตาและตัดสินใจไม่พูดอีกต่อไป

 “เจ้าหัวหมูเอ๊ย, ข้าก็จะไม่ปล่อยเจ้าออกไปเช่นกัน!  กรงเล็บมัจจุราชสายฟ้า...”  เป่ยฟงเจียโส่วปล่อยเหยี่ยวเงินสร้างสายฟ้า

 “แส้บุปผาโลหิต”  ขณะเดียวกัน ฟงจู้ยังคงเรียกภูตพรายที่ถือแส้สีเลือดออกมา

แทบจะในเวลาเดียวกัน แส้บุปผาโลหิตและกรงเล็บมัจจุราชสายฟ้าปะทะกันเอง

บึ้ม!

แรงปะทะของแส้บุปผาโลหิตและกรงเล็บมัจจุราชสายฟ้าที่โจมตีกันและกันสร้างคลื่นพลังที่เพียงพอพัดกระแทกนักสู้ระดับต่ำกว่าปราณก่อกำเนิดกระเด็นออกไป

นอกจากราชินีแมงกะพรุนและนาคราชสมุทรเก้าหัวแล้ว  นักสู้ปราณก่อกำเนิดคนอื่นถอยออกไปหนึ่งก้าวอย่างช่วยไม่ได้  เย่ว์หยางและนางเซียนหงส์ฟ้าแกล้งทำเป็นต้านทานคลื่นพลังกระแทกไม่ได้ถอยออกไปสามก้าว เพื่อปิดบังพลังที่แท้จริงของพวกเขา  ขณะที่ขุนพลปลาดาว อยู่ในสภาพแย่เหมือนกับว่าเขาไม่สามารถต้านทานพลังได้ถอยออกไปเจ็ดแปดก้าว  หน้าตาที่น่าเกลียดของเขามีสีหน้าหวาดกลัว

แค่เพียงคลื่นกระแทกจากอาวุธแส้กับพลังสายฟ้าปะทะกัน แต่ก็พอผลักดันนักสู้ปราณก่อกำเนิดให้ถอยไปได้

ถ้านักสู้ทั้งสองคนนี้เป็นอิสระ  ในหอทงเทียนใครจะเป็นคู่มือพวกเขาได้?

ขุนพลปลาดาวไม่เข้าใจอะไร  แต่ราชินีแมงกะพรุนเข้าใจชัดมาก  นักสู้ปราณฟ้าสองคนนี้  ถ้าพวกเขาสามารถใช้เป็นประโยชน์ต่อตระเผ่าพันธุ์ทะเล  พวกเขาจะพาเผ่าพันธุ์ทะเลขึ้นสู่จุดสูงสุดได้แน่นอน  นอกจากจื้อจุนและคุณชายสามตระกูลเย่ว์แล้ว ไม่น่าจะมีใครเป็นคู่มือสองคนนี้ได้ ไม่ใช่แม้กระทั่งราชาเฮยอวี้

เนื่องจากพวกเขาถูกจองจำอยู่ที่นี่นานถึงหกพันปี พวกเขามีเพียงพลังปราณฟ้าระดับสอง

ถ้าพวกเขาปล่อยให้สองคนนี้เป็นอิสระ และฟื้นคืนพลังสุดยอดของพวกเขา  ราชินีแมงกะพรุนเชื่อว่าพวกเขาจะมีพลังปราณฟ้าระดับสามและอาจเหนือกว่านั้นได้แน่นอน...

 “บังอาจนัก!  เจ้าบังอาจสั่งให้อสูรของเจ้าเฆี่ยนข้าหรือ?  ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่!  กรงเล็บสายฟ้า!”

 “แส้บุปผาโลหิต....”

เย่ว์หยางมองดูพูดไม่ออก

นักสู้ปราณฟ้าต่อหน้าเขาต่อสู้กันเหมือนเด็กทะเลาะกัน พวกเขายังคงหวดแส้และระดมใช้กรงเล็บตอบโต้กันไปมา

หลังจากสู้กันดุเดือดหนึ่งรอบ  ทั้งสองก็มีตัวเต็มไปด้วยบาดแผลและรอยฟกช้ำ

ในที่สุด พวกเขาก็เจ็บปวดมาก ทำได้แต่เพียงหอบหายใจ

นี่กระมังที่เรียกว่าเมโซคิสม์ในตำนาน? (มีความสุขกับการถูกทรมาน)

ต่อให้พวกเขาต้องการต่อสู้กัน  พวกเขาก็ต้องรอให้ร่างกายฟื้นฟูเสียก่อน  ตอนนี้ที่พวกเขาสู้กันอย่างนี้รังแต่จะสร้างความเจ็บปวดทรมานกันเอง

เย่ว์หยางเหงื่อตกเมื่อคิดเช่นนี้

แน่นอนว่าเขารู้ว่าการคาดเดาเช่นนี้เป็นไปไม่ได้  คนที่เป็นเมโซคิสม์มีจิตใจวิปริตไม่สามารถฝึกฝนจนกลายเป็นนักสู้ปราณฟ้าได้แน่  ต้องมีเหตุอย่างหนึ่งที่สองคนนี้ยังคงกักกันคุมขังกันเอง  นอกจากนี้เหตุผลต้องไม่ธรรมดา ไม่ใช่เรื่องที่เขามองเห็นเพียงผิวเผินแน่  ทันใดนั้นเย่ว์หยางมีความคิดอย่างหนึ่ง  ถ้าหลายอย่างไม่เป็นเหมือนอย่างนั้น ก็ต้องมีความจริงอย่างอื่นซ่อนอยู่เบื้องหลังเป็นแน่

ความจริงนี้ต้องเกี่ยวข้องกับป้อมดาวตกนี้  พวกเขาไม่ได้สำรวจป้อมใหญ่นี้ได้ถึงครึ่งด้วยซ้ำ

ต้องเป็นความลับที่ซ่อนอยู่ส่วนลึกภายในแน่นอน!

 “ผู้อาวุโสทั้งสองน่าสนใจเป็นพิเศษ  พวกท่านไม่ใช่คนที่ผู้เยาว์หยาบกร้านจะเข้าใจได้  อย่างไรก็ตาม  โปรดให้ผู้เยาว์รู้ด้วยว่าท่านจะมีคำสั่งใดบ้าง”  ความตั้งใจของราชินีแมงกะพรุนไม่ต้องการจะปล่อยเป่ยฟงเจียโส่วและฟงจู้นักรบปราณฟ้าทั้งสองอยู่แล้ว

นางมีเจตนาอย่างอื่นแฝงอยู่

เย่ว์หยางและนางเซียนหงส์ฟ้ามองดูกันเองและแอบพยักหน้าให้กัน  แน่นอน นอกจากฟงจู้และเป่ยฟงเจียโส่วแล้ว  ยังมีนักรบคนที่สามถูกผนึกไว้ในที่นี่

แทนที่จะพูดว่าเป่ยฟงเจียโส่วและฟงจู้ต่างกักขังกันและกัน ควรจะบอกว่าพวกเขาคุมเชิงกันเองมากกว่า

ทั้งสองคนนี้ยังคงอยู่ที่นี่หลังจากผ่านไปหกพันปี ดูเหมือนว่าพวกเขาอยู่ที่นี่เพื่อปกป้องผนึก

จากตรงนี้ คงเห็นได้ว่านักโทษที่ถูกผนึกไว้จริงๆ ต้องเป็นคนที่น่ากลัวยิ่งกว่า

นักรบปราณฟ้าสองคนจำเป็นต้องป้องกันคนผู้นี้ไว้  และพวกเขาไม่กล้าจากไปแม้ว่าจะผ่านไปนานหกพันปีแล้ว  เป็นไปได้ไหมว่านั่นคือนักรบที่จักรพรรดิอวี้ได้ผนึกไว้ก่อน? หรืออาจมีเหตุผลอื่น?

เย่ว์หยางสนใจทันทีเมื่อเขาคิดถึงเรื่องนี้

 “ข้ารู้, เจ้าก็เหมือนบรรพบุรุษของเจ้าที่ต้องการปล่อยเจ้าผู้นั้นและยืมพลังของเขา” เป่ยฟงเจียโส่วมองดูราชินีแมงกะพรุนที่คำนับและรอคำสั่งด้วยความเคารพ หน้าของเขาดูเหมือนจะเย้ยหยันเล็กน้อยขณะกล่าว “แต่ก่อนอื่น ไม่ต้องพูดว่าพวกเจ้าจะสามารถปล่อยคนผู้นั้นได้หรือไม่  ต่อให้เจ้าสามารถปล่อยได้  เจ้าคิดหรือว่าเจ้าจะสามารถควบคุมพลังนั้นได้?  มันเป็นพลังที่น่ากลัวที่สร้างปัญหาให้เรานักสู้ปราณฟ้าก็ยังได้   ทันทีที่มันถูกปล่อยออกมา  ข้ากล้าพูดได้เลยว่าทั่วทั้งเผ่าพันธุ์ทะเลจะกลายเป็นอาหารของมัน  มันไม่ใช่สิ่งที่เจ้าจะหวังได้...”

 “กลับไปซะ  ยิ่งพวกเจ้าได้รับพลังดาวตกมาก พวกเจ้าก็ยิ่งจะสูญเสียความเป็นตัวเองได้ง่าย”  ฟงจู้หลับตาและหยุดพูด

 “ตราบใดที่ผู้อาวุโสไม่คัดค้าน โปรดอภัยที่ผู้เยาว์นี้ไม่ประมาณตัวเอง  ผู้เยาว์ต้องการทดลองดู”  ราชินีแมงกะพรุนคำนับอีกครั้งแล้วเดินถอยหลัง แล้วกลับมายืนต่อหน้ากลุ่มคน  นางมองดูทุกคนและเย่ว์หยางดูเหมือนจะสามารถจับอารมณ์ได้ว่านางเหมือนกับจะพูดว่า “ทุกอย่างอยู่ในการคาดคำนวณของข้าแล้ว”

ภายใต้การยอมรับเงียบๆ ของเป่ยฟงเจียโส่วและฟงจู้  ราชินีแมงกะพรุนใช้กระบี่ลากเส้นโค้งเป็นวงกลม

สิ่งที่ทำให้เย่ว์หยางประหลาดใจก็คือ ราชินีแมงกะพรุนรู้วิธีวาดวงเวทรูนสวรรค์ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

หลังจากเขียนวงเวทอักษรรูนเสร็จ  ราชินีแมงกะพรุนชูดาบจ้าวสมุทรที่พะยูนนรกทิ้งไว้ให้และปลดปล่อยพลังปราณก่อกำเนิดระดับแปด  ที่ด้านข้างดูเหมือนว่านางจะปลดปล่อยพลังของนางจนถึงระดับสูงสุด  อย่างไรก็ตาม เย่ว์หยางที่มีจักษุญาณทิพย์และนางเซียนหงส์ฟ้าที่แข็งแกร่งกว่าราชินีแมงกะพรุน  ทั้งคู่ต่างรู้ดีว่าราชินีแมงกะพรุนไม่ได้ปลดปล่อยพลังของนางเต็มที่  เมื่อนาคราชสมุทรเก้าหัวเห็นดาบจ้าวสมุทรแล้ว นัยน์ตาเขาเป็นประกายเล็กน้อย

เย่ว์หยางจับอาการนั้นได้อย่างชัดเจน และเขายิ้มมุมปากเล็กน้อย

หลังจากราชินีแมงกะพรุนโจมตีอย่างรุนแรง  วงเวทอักษรรูนไม่เพียงแต่ไม่ถูกทำลาย   แต่มันกลับฉายแสงสว่าง

รังสีที่ฉายออกมาจากวงเวทอักษรรูนสวรรค์ได้ฉายพุ่งตรงไปถึงยอดโดม  จากนั้นมีเสียงร้องแปลกประหลาดดังออกมาจากภายในโดมที่เต็มไปด้วยดวงดาวระยิบระยับ  ดวงดาวทั้งหมดในโดมดับแสงเหมือนไฟทันที  มีแต่เพียงโซ่จันทราบั่นเศียรของเป่ยฟงเจียโส่วที่ยังเปล่งแสงบางส่วน

ในท้องฟ้าเหนือโดม  มีแสงดำนับไม่ถ้วนฉายลงมาข้างล่าง

ในช่วงเวลานี้พื้นข้างล่างยังคงสั่นสะเทือน

พื้นแยกออกเผยให้เห็นบันไดที่จะนำพวกเขาลงไปข้างล่าง  ลึกลงไป  เย่ว์หยางประสาทไวและสังเกตได้ว่าบันไดสร้างขึ้นจากหินอัคนี ต่างจากหินดาวตกที่ถูกใช้สร้างป้อมด้านนอก นี่หมายความว่าคนที่สามที่ถูกผนึกไว้ได้ถูกผนึกไว้ก่อนที่ป้อมแห่งนี้จะถูกสร้างขึ้น?  คนที่ถูกผนึกไว้คนที่สามนี้ต้องทรงพลังน่ากลัว คนรุ่นต่อมาจึงได้สร้างป้อมปราการอุกกาบาตปิดทับผนึกไว้อีกชั้น  ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป่ยฟงเจียโส่วและฟงจู้นักสู้ปราณฟ้าเมื่อหกพันปีก่อนคอยปกป้องไว้

คำถามสุดท้ายของเย่ว์หยางก็คือ ใครที่สั่งให้นักสู้ปราณฟ้าทั้งสองคนมาคอยปกป้องที่แห่งนี้ไว้

ขณะเดียวกัน ดูเหมือนตำหนักกลางและจักรพรรดิอวี้ก็มีความเกี่ยวข้องกัน  อย่างน้อยที่สุดพวกเขาก็สามารถค้นหาความลับระหว่างตำหนักกลางกับจักรพรรดิอวี้

นักรบที่ถูกผนึกไว้นี้ไม่มีเคยมีชื่อของเขาไว้ในประวัติศาสตร์  เขาเป็นใครกันแน่

นางเซียนหงส์ฟ้าถามเรื่องนี้  แต่เย่ว์หยางไม่ตอบ  เขาเพียงแต่ยิ้มให้นางและแสดงท่าทางมั่นใจ

เย่ว์หยางคิดว่า โชคดีแล้วที่ผนึกในคุกอัคนีเหมือนกับจะเป็นวัสดุอย่างหนึ่ง  นี่ก็หมายความว่ามันไม่ค่อยแข็งแกร่งมาก  ถ้าพวกเขาพบนักรบคนหนึ่งที่ต้องถูกผนึกไว้ในมิติหลุมดำอย่างนางพญาเฟ่ยเหวินหลี  นั่นคงยุ่งยากแน่

แม้ว่าจะแตกต่างจากหอลงทัณฑ์บ่อเลือด  เย่ว์หยางก็ยังมีเหตุผลเชื่อได้ว่าคนที่ถูกผนึกไว้ในคุกอัคนีก็คือคนประเภทนั้นแน่นอน

อย่างน้อยที่สุด เขาคงเป็นนักรบปราณฟ้าคนหนึ่ง

 “พระเจ้า” นาคราชสมุทรเก้าหัวเข้าไปเป็นคนแรกส่งเสียงร้องประหลาดใจ เหมือนกับว่าฉากภาพต่อหน้าเขาเป็นเรื่องเหลือเชื่อ เย่ว์หยางและนางเซียนหงส์ฟ้าชำเลืองมองกันวูบหนึ่งเตรียมตัวลงบันไดไปดูว่ามีเซียนผู้ทรงพลังคนใดที่ทำให้นักสู้ปราณก่อกำเนิดอย่างนาคราชสมุทรเก้าหัวตกใจได้  อย่างไรก็ตาม ขณะที่เย่ว์หยางและนางเซียนหงส์ฟ้าเตรียมตัวลงไปในคุกอัคนี  ฟงจู้ที่หลับตาพลันลืมตาและทักทายเย่ว์หยางทันที  “เจ้ามาคุยกันตรงนี้สักครู่ได้ไหม?  เจ้าน่ะช่างแปลกนัก ข้าไม่มั่นใจว่าเจ้าเป็นมนุษย์หรือว่าเป็นเผ่าพันธุ์ทะเล สุนัขของเจ้าก็น่าสนใจเช่นกัน”

 “ความจริงมันคือปลิงทะเล  แต่มองดูเหมือนหมานิดหน่อย”  เย่ว์หยางตอบทำนองนี้

 “เมี้ยว เมี้ยว!” ฮุยไท่หลางผงกศีรษะทันที พยายามจะบอกว่ามันคือปลิงทะเลสายพันธุ์แท้