เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 577 คำสาป

ตอนที่  577  คำสาป

บุรุษนั้นที่แต่งตัวเหมือนหมอผีประจำเผ่าพุ่งเข้าหาไห่อิงอู่รวดเร็วราวสายฟ้า

ไห่อิงอู่ไม่ได้ก้าวถอยแม้สักนิด

ด้านหลังนางมีพะยูนนรกสองตนถือดาบยาวสองเล่มอยู่ในมือกวัดแกว่งดาบอย่างรวดเร็วและป้องกันอยู่หน้านาง  ขณะที่พวกมันควงดาบอยู่หน้านางและโจมตี  บุรุษที่แต่งตัวเป็นหมอผีเผ่าทะเลค่อยๆ เหยียดมือซ้ายกดลงพื้น พลังอำนาจพิเศษแผ่ออกมาจากมือซ้ายของเขา  แม้ว่าพื้นที่จะไม่ใหญ่นัก  และมีเส้นผ่าศูนย์กลางราวๆ ยี่สิบเมตร  แต่พะยูนนรกทั้งสองและเขาก็ตกอยู่ในความเงียบ  เหมือนกับว่าอากาศในพื้นที่นั้นหยุดนิ่ง  นั่นคืออำนาจของสนามพลัง

หนึ่งบุรุษกับสองอสูรไม่ขยับสักนิ้วในพื้นที่นั้น

บุรุษผู้อยู่ในชุดหมอผีเผ่าทะเลลอยตัวอยู่ในกลางอากาศ  พะยูนนรกทั้งสองชะงักอยู่ในท่าโจมตีมือถือดาบยาว

พะยูนนรกที่ทรงพลังที่สุดทั้งสองถูกควบคุมไว้แล้ว  นาคราชสมุทรเก้าหัวและเสียงหวี่ที่แข็งแกร่งทรงพลังรู้สึกสบายใจ  แม้ว่าการปรากฏตัวของพะยูนนรกจะไม่ได้คาดเอาไว้  แต่เมื่อคนผู้นั้นอยู่ที่นี่จึงไม่มีปัญหา  ความจริงบุรุษผู้นั้นมาเพื่อจัดการกับผู้พิทักษ์ทั้งสองคือฟงจู้และเป่ยฟงเจียโส่ว  แต่เพราะการปรากฏตัวของราชินีแมงกะพรุน แผนการจึงเปลี่ยนไป

ไม่มีใครรู้ว่าราชินีแมงกะพรุนพูดอะไรกับฟงจู้และเป่ยฟงเจียโส่วเพื่อชักจูงให้พวกเขาฆ่าปีศาจสองพี่น้อง

การฆ่าปีศาจสองพี่น้องดูเหมือนเป็นความสูญเสียครั้งใหญ่เหมือนกับว่าพวกเขาเสียนักสู้ไปสองคน

แต่ความจริงก็คือกลุ่มผนึกบนเพดานรูปท้องฟ้าจะเกิดความไม่สมดุลได้  ถ้าผนึกในคุกแสงสีดำไม่มีความเสถียร... ถ้าฟงจู้และเป่ยฟงเจียโส่วฆ่าปีศาจสองพี่น้องจะทำให้เขาสิ้นเปลืองพลังงานไปมาก  เมื่อพวกเขาไปยังหุบเขาลมยะเยือกเพื่อปราบแม่ทัพปีศาจเยี่ยนสั่ว  พวกเขาถูกทอนพลังไปมาก  ต่อให้พวกเขากลับมา พวกเขาก็ไม่สามารถหยุดคนที่มาเปิดผนึกกลุ่มดาวไม่ได้ และชิงร่างที่สมบูรณ์ของจ้าวปีศาจโบราณไป

 “ตายซะเถอะ นังแพศยา!”  นาคราชสมุทรเก้าหัวเพิ่มระดับพลังเป็นปราณก่อกำเนิดระดับเก้า  เขารู้สึกว่าเขาสามารถรับมือราชินีแมงกะพรุนได้แม้ว่าเขาจะไม่ได้แปลงอยู่ในร่างปีศาจ

นาคราชสมุทรเก้าหัวโบกมือล่อหลอกจากนั้นเตะ

เขาเตะท้องน้อยของราชินีแมงกะพรุนด้วยพลังที่รุนแรง

ราชินีแมงกะพรุนกระเด็นถอยหลังไปสิบเมตร

เลือดไหลออกจากปากนาง  แต่นางยังคงมีสายตาแน่วแน่ยืดตัวยืนตรง เท้านางยังคงติดอยู่กับพื้น

สีหน้าของราชินีแมงกะพรุนเหมือนกับว่าไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย  นางยังรักษาท่าทีดูถูกเหยียดหยามนาคราชสมุทรเก้าหัว..... เมื่อเห็นสีหน้านางทำให้นาคราชสมุทรเก้าหัวรู้สึกเหมือนกับว่าเป็นสิ่งที่ทำให้เขาอารมณ์แย่ที่สุดเท่าที่เคยประสบมาในชีวิต  เสียงหวี่เตรียมพุ่งเข้าใส่ท่านหญิงเจี๋ยเหว่ยและท่านหญิงเยี่ยน  แต่ก็หยุดอยู่กับที่ทันที  เมื่อเขาเห็นลักษณะการจ้องมองของราชินีแมงกะพรุน ความรู้สึกเย็นวาบในตัวเขา  ความโกรธอย่างหนึ่งในท่าทีของนางมีลักษณะไม่มีความเกลียด ไม่มีลักษณะของผู้แพ้หรืออ่อนแอแต่อย่างใด  กลับเป็นเหมือนผู้ชนะหรือนักสู้ที่ควบคุมสถานการณ์ไว้ได้ทั้งหมด  เสียงหวี่รู้สึกว่าเขาเห็นเห็นมดกำลังทำท่าคุกคาม เดินไปรอบๆ เขาจะมีลักษณะท่าทางรังเกียจและดูถูกเช่นเดียวกับราชินีแมงกะพรุน

ใช่แล้ว นั่นคือการดูถูก

เสียงหวี่เห็นได้อย่างชัดเจนในดวงตาของราชินีแมงกะพรุนว่ามีท่าทางเย้ยหยันดูแคลน

 “สิ่งที่ข้าเกลียดที่สุดในชีวิตก็คือท่าทีเช่นนั้นของเจ้า  ไปตายซะ!”  นาคราชสมุทรเก้าหัวกระโจนเข้าหาเหมือนคนบ้า

 “สวะ!”

ราชินีแมงกะพรุนพ่นคำเย็นชาเช่นนี้ออกมา เย็นชาเหมือนน้ำแข็ง

มือของนางไม่ได้ป้องกันแต่อย่างใด  นางแค่หลบหมัดของนาคราชสมุทรเก้าหัวช้าๆ จากนั้นขณะที่คู่ต่อสู้กำลังปล่อยหมัด นางคว้าคอของนาคราชสมุทรเก้าหัวและทุ่มลงกับพื้นอย่างรุนแรง

บึ้ม!

แรงสั่นสะเทือนขนาดใหญ่กึกก้องไปทั่วทั้งพื้นที่  กลุ่มดาวที่อยู่เหนือโดมได้รับผลกระทบไปด้วยและเริ่มหมองลง

นอกจากเย่ว์หยางที่จับตามองดูโดมเพดานแล้ว  ไม่มีคนอื่นมีเวลาดูเหนือหัวของพวกเขา

นาคราชสมุทรเก้าหัวต้องการลุกขึ้นยืน

แต่ราชินีแมงกะพรุนใช้เท้านางเหยียบหัวของเขากดลงพื้น “สวะอย่างเจ้าสมควรเป็นแค่สุนัขเท่านั้น!  ถ้าเจ้ากระดิกหางดีๆ ข้าจะให้กระดูกชิ้นหนึ่งเป็นรางวัลเจ้า  แต่เจ้ากลับจำเจ้าของตัวเองไม่ได้และเห่าใส่เป็นบ้าเป็นหลัง  นั่นจะนำความตายมาให้เจ้าได้”

 “นังแพศยา....”

นาคราชสมุทรเก้าหัวโกรธจัดจนเขาเริ่มสั่นไปทั้งตัว  เขาไม่เคยคิดเลยว่าราชินีแมงกะพรุนจะสามารถเหยียบศีรษะเขาได้หลังจากเขาได้รับพลังปีศาจมาแล้ว

นี่เป็นเรื่องน่าอับอายครั้งใหญ่

พลังปีศาจที่เพิ่งได้รับมาระเบิดออก  และทั้งร่างของเขาเริ่มกลายสภาพเป็นปีศาจ

พลังงานปีศาจซึ่งมีระดับอุณหภูมิที่สูงถูกปลดปล่อยออกมาจากร่าง  พลังความโกรธที่ร้อนแรงระเบิดออกมาเพียงพอทำให้พื้นระเบิดได้  นาคราชสมุทรเก้าหัวได้รับพลังปราณก่อกำเนิดระดับสิบทันที  เขาโงหัวขึ้นมาด้วยความโกรธ  เขาค่อยยกตัวราชินีแมงกะพรุนที่ยังคงเหยียบคอเขาอยู่.. และคอของเขามีเสียงกระดูกลั่นเหมือนกับจะแตกหัก  แต่เขาก็ยังรู้สึกว่าไม่สามารถโงหัวขึ้นได้สำเร็จเมื่ออยู่ต่อหน้าราชินีแมงกะพรุน  เขาไม่สามารถฟื้นคืนความภาคภูมิใจได้เลย

 “เจ้าโง่!”  ราชินีแมงกะพรุนเพิ่มพลังอีกสิบเท่าเหยียบเขา  นาคราชสมุทรเก้าหัวจมลงไปในพื้นทันที

 “หือ, อ๊า....”  นาคราชสมุทรเก้าหัวดิ้นรนครั้งแล้วครั้งเล่า

แต่ทุกครั้งที่เขาโงหัวหลังจากใช้เรี่ยวแรงมาก  ราชินีแมงกะพรุนจะใช้ความเร็วที่มากกว่าและพลังที่มากกว่าย่ำเขาจนจมลงไปในพื้น  ถึงตอนนี้นาคราชสมุทรเก้าหัวจึงค่อยตระหนักว่าพลังของราชินีแมงกะพรุนมิได้ด้อยไปกว่าพลังปีศาจที่เขาได้รับมา และอาจจะเหนือกว่าด้วยซ้ำ

ถ้านาคราชสมุทรเก้าหัวมาตามลำพัง  การต่อสู้ครั้งนี้คงจบไปแล้ว

แต่ยังคงมีนักรบเผ่ามีปีกที่ทรงพลังอย่างเสียงหวี่ยืนถือกระบี่ศักดิ์สิทธิ์อยู่ใกล้ๆ

ตอนแรกเสียงหวี่ต้องการจะหลบหนี

สถานการณ์ดูเหมือนจะไม่ค่อยดีสำหรับเขา  ราชินีแมงกะพรุนมีพลังมากกว่าที่เขาคาด

แต่บุรุษผู้นั้นยังคงอยู่ที่นี่  ถ้าไม่ได้รับการสนับสนุนจากบุรุษผู้นี้  ด้วยการพ่ายแพ้ของนาคราชสมุทรเก้าหัวพันธมิตรของเขา  นอกเหนือจากความจริงที่ว่าเขาได้รุกรานเป็นศัตรูกับราชินีแมงกะพรุนแล้ว  บัลลังก์ของจักรพรรดิฟ้าคงจะไม่มีทางสำเร็จได้

หลังจากคิดแล้ว เสียงหวี่ผู้ถือกระบี่ศักดิ์สิทธิ์จับกระบี่แน่นและตัดสินใจสู้ต่อ

ถ้าเขาทำได้สำเร็จ  อย่างนั้นเขาก็มีโอกาสได้เป็นจักรพรรดิฟ้า

 “ฆ่า.....”

เสียงหวี่เพิ่มระดับพลังจนสูงสุด และใช้พลังทั้งหมดที่เขามีในร่างกาย ด้วยกระบี่แสงศักดิ์สิทธิ์คู่มือของเขา  มนุษย์วิหคและอาวุธผสานเข้าด้วยกันและพุ่งตรงเข้าหาราชินีแมงกะพรุน

เขาไม่ได้หวังว่าจะสามารถฆ่าศัตรูได้  แต่ทำเพื่อช่วยเหลือนาคราชสมุทรเก้าหัวพันธมิตรของเขา

ถ้าทั้งสองร่วมมือกันสู้ราชินีแมงกะพรุน  พวกเขาอาจมีโอกาสชนะ  ตราบใดที่พวกเขาโต้ตอบเอาชนะได้  ท่านหญิงเจี๋ยเหว่ยและท่านหญิงเยี่ยนก็ไม่มีอะไรสำคัญ  เมื่อร่างสมบูรณ์ของจ้าวปีศาจโบราณถูกปลดปล่อยจากผนึกบนโดม ตำแหน่งจักรพรรดิฟ้าของหอทงเทียนจะตกอยู่กับเขาแน่

กระบี่ศักดิ์สิทธิ์เหมือนกับมีไฟฟ้า

ภายใต้การโจมตีของเสียงหวี่อย่างสุดกำลัง  เขาแทงราชินีแมงกะพรุนได้สำเร็จจริงๆ.. สิ่งที่ทำให้เสียงหวี่แปลกใจยิ่งกว่าก็คือราชินีแมงกะพรุนไม่ได้พยายามจะหลบเขา  เหมือนกับว่านางมองไม่เห็นการโจมตีที่เข้ามาถึง

กระบี่ศักดิ์สิทธิ์คมอย่างไม่มีอะไรเปรียบ มันแทงราชินีแมงกะพรุนจากด้านหลังทะลุออกอีกด้านหนึ่ง

เสียงหวี่ตะลึง เขาไม่อยากเชื่อสิ่งที่เห็น

เขาฆ่าราชินีแมงกะพรุนได้ในกระบี่เดียวหรือนี่?

ทำไมนางไม่หลบ?

ท่านหญิงเจี๋ยเหว่ยและท่านหญิงเยี่ยนกรีดร้องในใจ  พวกนางไม่อยากเชื่อเช่นกัน  ราชินีแมงกะพรุนจะตายหรือ?

มีเพียงเย่ว์หยางที่รู้เหตุผลแท้จริงถอนหายใจเบาๆ  เขาสามารถห้ามมิให้นางทำเช่นนี้  แต่เขาเคารพความปรารถนาสุดท้ายของนาง  เขามองดูอย่างเงียบๆ  นางจะรับมือศึกนี้เอง  เนื่องจากเวทีต่อสู้นี้จะเป็นฉากสุดท้ายของราชินีแมงกะพรุน

ไห่อิงอู่มีความรู้สึกแปลกๆ  นางเกลียดสตรีผู้นี้  เนื่องจากนางฆ่ามารดาของนางและบิดานาง

ก่อนหน้านี้ นางไม่สามารถรีรอที่จะฆ่านางด้วยมือตัวเอง  แต่เมื่อเห็นนางถูกกระบี่แทงหัวใจ  นางกลับไม่อาจทนมองได้

 “อ๊า..” ราชินีแมงกะพรุนยังเหยียบนาคราชสมุทรเก้าหัวไว้  เขาต้องการถือโอกาสหลบหนี

 “หนอนสกปรกอย่างเจ้าเหมาะกับดินโคลนใต้ฝ่าเท้าข้าเท่านั้น...”  ราชินีแมงกะพรุนเหยียบศีรษะของนาคราชสมุทรเก้าหัวอีกครั้ง  เหมือนกับว่านางไม่เห็นกระบี่ศักดิ์สิทธิ์ที่เสียบทะลุอกนาง  นางยังคงถือตัวว่า ‘ข้าควบคุมสถานการณ์ทุกอย่างได้แล้ว’ สายตาของนางยังคงแฝงด้วยความลำพอง

 “ทำไม?” เสียงหวี่สั่น  เขาไม่สามารถเข้าใจได้ว่าทำไมราชินีแมงกะพรุนถึงไม่หลบเขา ในเมื่อนางสามารถทำได้  ทำไมนางไม่หลบพลังโจมตีที่รุนแรงของเขา?

 “มีคำสาปที่ไม่อาจถอนได้อยู่ในตัวข้า  เพราะข้าใช้พลังต้องห้ามที่ข้าไม่สมควรใช้ออกมา  คำสาปนี้จะตกทอดไปยังลูกหลานข้าเมื่อข้าตาย  แน่นอนว่าข้าไม่ต้องการให้ลูกหลานข้ารับคำสาปนี้ไปด้วย  ดังนั้นข้าจึงเลือกเจ้า!  ใครก็ตามที่ฆ่าข้าจะได้รับคำสาปไปด้วย”  เมื่อราชินีแมงกะพรุนพูดจบประโยค  หน้าของเสียงหวี่เขียวคล้ำทันที  เขากลัวจนขวัญหนีดีฝ่อ

เขาปล่อยกระบี่ศักดิ์สิทธิ์และถอยออกมา

และยกมือทั้งสองดู

และรู้ได้ทันทีว่ามีจุดแปลกประหลาด สีดำอยู่บนมือของเขา  มันเหมือนกับภาพเขียนอักษรรูนไหม้ลึกอยู่ในผิว เนื้อ กระดูกและกระทั่งวิญญาณของเขา

เสียงหวี่คุกเข่ากับพื้นอย่างเจ็บปวด ร้องโหยหวนอย่างสิ้นหวัง  “ไม่... เจ้าจะทำอย่างนี้กับข้าไม่ได้...”

 “มีทางเลือกหลายอย่างในชีวิต  เมื่อเจ้าเลือกผิด ก็ไม่มีอะไรย้อนกลับได้”  ราชินีแมงกะพรุนปาดรอยเลือดของนางและกระบี่ศักดิ์สิทธิ์หลุดออกจากร่างนางร่วงลงต่อหน้าเสียงหวี่  “เจ้าก็เป็นแค่หมากตัวหนึ่งของข้า  ตั้งแต่เวลาที่เจ้าปลอมตัวเป็นขุนพลสมุทรและเข้ามาที่นี่  เจ้าก็ถูกกำหนดไว้แล้วว่าต้องตาย”

 “ไม่, ข้าจะจบลงแบบนี้ไม่ได้  ข้าควรจะได้เป็นผู้ปกครองทวีปหมิงกวง  ข้าควรจะได้เป็นห้าจักรพรรดิแห่งหอทงเทียน”  เสียงหวี่ชูกระบี่ศักดิ์สิทธิ์อย่างเศร้าโศก  ขณะที่มือของเขาสัมผัสกระบี่แสงศักดิ์สิทธิ์  กระบี่ศักดิ์สิทธิ์เหมือนกกับจะปนเปื้อนกับพลังงานวิญญาณที่ชั่วร้าย กลายสภาพเป็นหมองและมืดลง  กระบี่เปลี่ยนสภาพไปเป็นกระบี่ปีศาจรูปกระดูกมนุษย์ มีรูปร่างเหมือนกับกระดูก  เมื่อเสียงหวี่ชูกระบี่ขึ้น น้ำตาเขาร่วงทันที  ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าความฝันที่จะได้เป็นจักรพรรดิฟ้าจะไม่มีทางเกิดขึ้น...

 “คนผู้หนึ่งอาจเป็นคนเขลาได้  แต่การใช้ความเขลานี้สำคัญผิดว่ามีพลังควบคุมได้อย่างแล้ว ก็ย่อมเป็นตัวโง่งมงาย”  ราชินีแมงกะพรุนคำราม “เจ้ารู้ไหมว่าอะไรคือสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในชีวิต?  นั่นก็คือการไม่รู้ว่าเจ้ายืนอยู่ตรงจุดไหนและยังเชื่อว่าตัวเองไม่ผิดพลาดอีกด้วย”

 “นางแพศยา, เสียงหวี่ ฆ่านังแพศยาโง่นี่ซะ  ไม่ว่าเราจะเป็นมนุษย์หรือปีศาจก็ตาม ตราบใดที่เรามีพลัง  เราก็ยังเป็นเทพเจ้า”  นาคราชสมุทรเก้าหัวดิ้นรนสุดกำลัง แต่เป็นความพยายามที่ไร้ผล เขาไม่สามารถดิ้นรนออกมาจากใต้เท้าของราชินีแมงกะพรุนได้

แม้รู้ทั้งรู้ แต่เขาก็ยังไม่สามารถทำได้

เสียงหวี่เงื้อกระบี่อย่างสิ้นหวัง

เขาฆ่าตัวเองไปแล้ว

เขารู้สึกว่าความคิดของเขาเป็นเหมือนติดขัดไปหมดเมื่ออยู่ต่อหน้าราชินีแมงกะพรุน

 “ถ้าเจ้าฆ่าตัวเอง ไม่เพียงแต่เจ้าจะไม่ตายเท่านั้น  แต่คำสาปจะลามไปทั่วทั้งเผ่าพันธุ์ของเจ้า  เจ้าจะมีชีวิตอยู่พันปีเพื่อรับผลสะท้อนจากคำสาปที่เจ็บปวดทรมาน”  เมื่อราชินีแมงกะพรุนพูดเช่นนั้น เสียงหวี่เข่าอ่อนอยู่กับพื้น เหมือนกับว่าวิญญาณของเขาหลุดออกจากร่างและเขาเป็นเหมือนศพที่เดินได้

 “ปล่อยข้านะ..นังแพศยาหน้าโง่  ข้าจะฆ่าเจ้า”  นาคราชสมุทรเก้าหัวยังคงดิ้นรนอยู่ใต้เท้าราชินีแมงกะพรุน  แต่ไม่สามารถดิ้นหลุดได้

 “เจ้า, จงมาตรงนี้”  ราชินีแมงกะพรุนชี้ไห่อิงอู่ผู้กำลังยืนมองดูการต่อสู้อยู่ห่างๆ

 “ข้าหรือ?”  ไห่อิงอู่ตะลึง  สีหน้าของนางมีแววประหลาดใจ