เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 587 เนตรประหาร, เนตรโลหิตประหารซ้ำสอง

 

ตอนที่  587  เนตรประหาร, เนตรโลหิตประหารซ้ำสอง

จื่อซั่วตกตะลึงและมีสีหน้าซึมเซา

ราชันย์พันปีศาจวิ่งมาถึง  ฮุยไท่หลางในร่างของหมาป่าปีศาจทำลายโลกตวัดกรงเล็บที่แหลมคมสร้างรอยเลือดเป็นทางยาวบนหลังของเขา

 “ไม่”  ราชันย์พันปีศาจผลักเย่ว์หยางออกไป และคว้าร่างของจื่อซั่วและกู่ร้องอย่างโศกเศร้า

สำหรับราชันย์พันปีศาจ แม้ว่าเย่ว์หยางจะฆ่าร่างเหมือนที่สามของเขา แต่มันก็ยังเป็นส่วนหนึ่งของเขา นั่นเหมือนกับเขาเองต่างหากที่ตาย ข้อแตกต่างก็คือร่างหลักยังคงมีชีวิตอยู่  ร่างเหมือนที่หนึ่งชี่เหยียนและร่างเหมือนที่สองชิงเยี่ยนต้องการจะไปที่นั่นเช่นกัน  แต่ฟงจู้และเป่ยฟงเจียสั่วยังคงไล่กวดพวกเขาไปด้วย  ฟงจู้และเป่ยเฟงเจียสั่วไม่มีพลังพอจะรับมือชี่เหยียนและชิงเยี่ยน แต่พวกเขาพยายามอย่างดีที่สุด

แสงทองที่สว่างเป็นพิเศษเปล่งออกมาจากเสากักมังกร กักทั้งสองไว้ที่เสา  พันธนาการชิงเยี่ยนและเป่ยฟงเจียสั่วไว้ด้วยกัน  ในทำนองเดียวกัน  โซ่จันทราบั่นเศียรของเป่ยฟงเจียสั่วก็ปลดปล่อยพลังแสงเงินออกมาพันธนาการชี่เหยียนและฟงจู้ไว้ด้วยกัน

ชิงเยี่ยนและชี่เหยียนยังคงดิ้นรนใช้คลื่นพลังอัดกระแทกหวังว่าจะสั่นสะเทือนกระแทกคู่ต่อสู้ที่มัดพวกเขาให้ตาย

ฟงจู้และเป่ยฟงเจียสั่วฝืนกอดรัดไว้

ตราบใดที่พวกเขายังมีจิตตานุภาพอยู่และยังไม่หมดสติ  อย่างนั้นศัตรูจะไม่มีทางหลบหนีออกไปได้

เป็นเวลาหกพันปี พวกเขาต่างคนต่างอยู่ในสภาพฝึกฝนและใช้พลังอาวุธศักดิ์สิทธิ์อย่างต่อเนื่อง  วิชาต่อสู้แบบนี้ถูกพวกเขาบัญญัติขึ้นมาเมื่อพวกเขาเกิดความเบื่อหน่ายระหว่างคุ้มกันร่างของจ้าวอสูรโบราณ

สำหรับเป่ยฟงเจียสั่วและฟงจู้ล้วนคุ้นเคยกับขอบเขตพลังกักกันของเสากักมังกรและโซ่จันทราบั่นเศียรดีอยู่แล้ว

แต่สำหรับชิงเยี่ยนและชี่เหยียนไม่เพียงแต่ต้องกังวลถึงพลังกักกันของอาวุธศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองเท่านั้น  แต่พวกเขายังต้องระวังการโจมตีจากฟงจู้และเป่ยฟงเจียสั่ว  พวกเขาติดอยู่ในหลุมพรางกับดัก  ต้องหนีออกไปให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้  แม้ว่าจะมีคนมาช่วยพวกเขา  แต่ก็คงช่วยอะไรได้ไม่มาก  เพราะเสากักมังรและโซ่จันทราบั่นเศียรป้องกันไม่ให้ศัตรูมาช่วยพวกเขา  ถ้าพวกเขาไม่ฆ่าเจ้าของ  สมบัติก็ยังไม่มีทางคลายออก

แม่ทัพปีศาจเยี่ยนซั่ววิ่งตามเข้ามา

เข้าต้องการฉวยโอกาสจากวิกฤติที่เกิดขึ้น

แต่เมื่อเห็นจื่อซั่วถูกเย่ว์หยางฆ่าตายทันที เขากลัวทันทีจนวิญญาณแทบหลุดจากร่าง  เขาถอยกลับทันทีและไม่กล้าเคลื่อนไปข้างหน้าอีก เนื่องจากกลัวถูกสังหาร

กระบี่กุยจ้างค่อยๆ จางหายไป  กระบี่ซวงหัวยังคงหายไปอย่างรวดเร็ว

แต่แผลบาดเจ็บจากกระบี่เทพทั้งสองนี้บนตัวของร่างเหมือนที่สามจะไม่มีทางฟื้นฟูเยียวยาได้

จุดอ่อนของทักษะแฝงเร้นตรึง, แช่แข็ง และพลังงานของร่างกายถูกพลังจักษุญาณทิพย์ของเย่ว์หยางตรวจเจอ  จื่อซั่วจะไม่มีทางฟื้นขึ้นมาได้ ไม่ว่าราชันย์พันปีศาจจะชุบชีวิตเขายังไงก็ตาม ล้วนเปล่าประโยชน์  วงจักรล้างโลกได้ตัดแก่นพลังงานในร่างกายของเขา  ต่อให้เย่ว์หยางไม่ใช้กระบี่กุยจ้างและกระบี่ซวงหัวก็ตาม  จื่อซั่วจะไม่มีวันฟื้นคืนชีพได้

 “ไม่, ไม่.....”  ราชันย์พันปีศาจกู่ร้องอย่างสิ้นหวัง

 “ไม่เป็นไร, ร่างหลัก, ต่อให้เจ้าไม่มีข้า ร่างแยกที่สามนี้ ท่านก็ยังสามารถพิชิตหอทงเทียนและพิชิตแดนสวรรค์ได้  แต่ให้ข้าจากไป  ท่านก็จะมีร่างแยกที่สามใหม่ในอนาคต  ข้ามีตัวตนได้ ข้าก็มีความสุขพอแล้ว”  พลังงานหลั่งไหลออกมาจากหัวของจื่อซั่ว  พลังงานพุ่งออกมาเหมือนน้ำพุจากรูใหญ่ที่อกและหลังมากกว่า ปรากฏว่าขณะที่ร่างของเขากำลังจะตาย เขาสูญเสียพลังงานจนลดลงเหลือพลังปราณฟ้าระดับหนึ่งภายในหนึ่งนาที

 “จื่อซั่ว ข้าไม่มีวันมีร่างที่สามอื่นอีก  ตำแหน่งของร่างเหมือนที่สามจะเป็นของเจ้าตลอดไป  เจ้าคือผู้สมบูรณ์ที่สุดในโลก” ราชันย์พันปีศาจหลั่งน้ำตา

 “ข้าอดบอกไม่ได้จริงๆ เลยว่าเจ้าช่างหลงตัวเองเสียเหลือเกิน”  เย่ว์หยางกระแอมสองสามครั้งและปาดเลือดที่มุมปากของเขา  “อย่าห่วง ข้าจะส่งเจ้าไปโลกหน้าในไม่ช้า เพื่อให้เจ้าได้อยู่ร่วมกับร่างแยกที่สมบูรณ์ที่สุด  ราชันย์พันปีศาจ วันนี้จะเป็นวันตายของท่าน”

 “คุณชายสามตระกูลเย่ว์ ข้าสาบานได้เลยว่าเข้าจะทำให้เจ้าชดใช้เป็นหมื่นเท่า!”

 “วันนั้น เมื่อบริวารของท่านฆ่าคนใช้ของข้าและลักพาตัวคนในครอบครัวของข้า ข้าก็สาบานอย่างนั้นเหมือนกัน  เทียบกับราชาเฮยอวี้แล้ว ข้าเกลียดเจ้ายิ่งกว่า!”  เย่ว์หยางรวบรวมอารมณ์ความรู้สึก “บริวารของท่าน, ประมุขนิกายพันปีศาจและผู้ติดตามคนอื่นๆ วางแผนฆ่าอาสี่และแม่นางแห่งตระกูลเฟิง  จากนั้นลักพาตัวแม่สี่และซวงเอ๋อเกือบฆ่าล้างครอบครัวของข้าเพื่อต้องการกุญแจบันไดสวรรค์ ข้ายังไม่พูดถึงเรื่องเล็กน้อยอย่างการเข้าบันไดสวรรค์ ทำลายหลายสิ่งหลายอย่าง  แผนของเจ้าจะทำลายรากฐานของหอทงเทียน ถล่มมิติของหอทงเทียนหรือเพลิดเพลินกับผลประโยชน์ของแดนล่มสลายแห่งทวยเทพคนเดียว... แต่เจ้าบังอาจทำอันตรายครอบครัวข้า  ดังนั้นเจ้าต้องตาย!  ราชันย์พันปีศาจ อย่าทำตัวเหมือนเรียกร้องความสงสารอยู่เลย เจ้าฆ่าคนเหมือนผักเหมือนปลา  ความเสื่อมโทรมของหอทงเทียนล้วนเกิดขึ้นจากฝีมือเจ้าทั้งหมด   นักสู้ปราณฟ้าและผู้อาวุโสที่มีศักยภาพดีต้องถูกเจ้าสังหารไปกี่คนแล้ว?    เจ้านั่นแหละที่เป็นสวะตัวจริง  เพราะเจ้าอาศัยทักษะแยกพลังเพื่อขโมยพลังที่คนอื่นใช้เวลาและความเพียรพยายามฝึกฝนมา  ข้าตกใจจริงๆ ที่เจ้ายังกล้าเรียกตัวเองว่าอัจฉริยะ!”

 “วันนี้, ระหว่างเราทั้งสองจะต้องมีคนหนึ่งที่ต้องตาย...”  ราชันย์พันปีศาจค่อยเรียกความสงบกลับคืนมาได้

 “ไม่, ร่างหลัก, รีบจากไปเร็วๆ!  นี่เป็นแผน, เป็นกับดัก, อย่าอยู่ที่นี่ต่อไป!”  ร่างที่ใกล้ตายของจื่อซั่วดิ้นรนและพุ่งเข้าหาเย่ว์หยาง  “รีบไปเดี๋ยวนี้ ขณะที่ข้ายังมีพลังอยู่”

ร่างที่ใกล้ตายของจื่อซั่วเตรียมใช้พลังอึดสุดท้ายกอดหลังเย่ว์หยางไว้  เพื่อที่ว่าร่างหลักจะได้สามารถหนีผ่านประตูลับไป

เมื่อใช้พลังอึดสุดท้ายเหวี่ยงหมัดใส่เย่ว์หยางด้วยพลังมากเท่าที่เขาจะรวบรวมขึ้นได้

นางฟ้านักรบอิคคาเหยียดแขนขวาของนางและต่อยที่ศีรษะของจื่อซั่ว  ทันทีที่จื่อซั่วกระเด็นถอยหลังจากพลังโจมตี นางเคลื่อนไหวทันทีและใช้มือกดหน้าผากของจื่อซั่วกระแทกลงไปในพื้น

บึ้มมมม..

เสียงระเบิดสนั่นดังขึ้น

หลุมลึกคล้ายกับหลุมอุกกาบาตที่เกิดจากแรงระเบิดปรากฏอยู่บนพื้นด้วยพลังแขนข้างเดียวของนางฟ้านักรบอิคคาโดยมีนางเป็นศูนย์กลาง แรงระเบิดกระจายออกไปทุกด้านเกิดเป็นหลุมลึกสิบเมตรและกว้างกว่าสิบเมตร

ฆ่าด้วยพลังโจมตีเพียงครั้งเดียว

จื่อซั่วไม่มีโอกาสใช้พลังทำลายตัวเองในท้ายที่สุด เนื่องจากอิคคาสังหารเขา

เย่ว์หยางไม่สนใจแม้แต่น้อย  แต่มองดูราชันย์พันปีศาจอยู่เงียบๆ  คอยระมัดระวังทุกความเคลื่อนไหวของเขา   คัมภีร์อัญเชิญของเขาฉายรัศมีอยู่ข้างตัวเขา นั่นคืออสูรโลก อสูรประเภทม่านคุ้มกันและมันกำลังดูดซับพลังงานจากร่างที่ตายของเขาจื่อซั่วแล้วแปลงเป็นพลังของตนเองเพื่อยกระดับ

ตอนนี้ราชันย์พันปีศาจรู้สึกเสียใจมาก

เขารู้ว่าเขาเร่งเวลาช่วงนี้จนเกินไป... ถ้าไม่ใช่เนื่องจากความจริงที่ว่าเขายังไม่ฟื้นคืนพลังสุดยอดหลังจากทำลายผนึกที่ผ่านเข้าบันไดสวรรค์  เขาคงไม่ต้องดูร่างแยกที่สามต้องตายไปต่อหน้าต่อตาเขาแน่  คุณชายสามตระกูลเย่ว์มีอสูรและสมบัติมากมาย ศักยภาพที่ไม่มีขีดจำกัด แต่คนผู้นี้อายุยังน้อยมาก   ในสภาพที่พลังเขายังสุดยอด เย่ว์หยางจะไม่สามารถป้องกันเขาได้  แต่เขาต้องการร่างของจ้าวปีศาจโบราณมากและยังหลงกลของราชินีแมงกะพรุนและคุณชายสามตระกูลเย่ว์

ราชันย์พันปีศาจมีความเกลียดอยู่ในใจมากมาย

เขาเกลียดเย่ว์หยางและนอกจากนี้ก็ยังเกลียดตัวเอง

ร่างแยกที่สามเป็นร่างที่ดีที่สุด  แต่เดิมเขาเป็นผู้ช่วยที่ดีที่สุดในการพิชิตหอทงเทียน น่าเสียดายที่ความโลภอยากได้ร่างของจ้าวปีศาจโบราณของเขาทำให้เขาต้องสูญเสียขุนพลฝีมือดีไป

สายเกินกว่าที่เขาจะเสียใจ

นี่คืออารมณ์ที่แท้จริงของราชันย์พันปีศาจ

ตุ้บ... ตุ้บ.... ฟงจู้และเป่ยฟงเจียสั่วบาดเจ็บหนัก ไม่สามารถทนได้อีกต่อไปล้มลงหมดสติกับพื้น

เสากักมังกรและโซ่จันทราบั่นเศียรร่วงลงกับพื้นทั้งหมด

ฟงจู้และเป่ยฟงเจียสั่วใช้พลังของตนไปจนหมด  เมื่อเผชิญหน้ากับศัตรูที่แข็งแกร่งกว่าเขามาก  พวกเขาสู้อย่างต่อเนื่องและได้รับบาดเจ็บหลายแห่งและหมดพลัง  พวกเขาไม่อาจฝืนทนได้อีกต่อไปและล้มลงหมดสติ  เย่ว์หยางมองดูพวกเขาด้วยความรู้สึกยกย่องนับถือ  ทั้งสองคนนี้ยืนหยัดทำตามคำสั่งที่ได้รับจากจักรพรรดิอวี้  ไม่มีใครนอกจากพวกเขาที่สามารถอดทนมาได้ถึงหกพันปีอย่างเดียวดายและพยายามปกป้องผนึกเอาไว้  โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากจักรพรรดิอวี้ตายแล้ว  เมื่อคำสั่งใช้ไม่ได้อีกต่อไป  พวกเขาก็ยังยืนยันคุ้มครองผนึกบนโดมที่ป้อมมาเป็นเวลาหกพันปี  จนกระทั่งเย่ว์หยางกลายเป็นจักรพรรดิอวี้คนใหม่ปรากฏตัวขึ้น  พวกเขาก็ยังไม่หยุดภารกิจ

อะไรคือสิ่งที่คนเหล่านั้นให้ความสำคัญที่สุด

คนผู้ยังรักษาสัญญามาตลอดหลายพันปีอย่างฟงจู้และเป่ยฟงเจียสั่วคือผู้ที่ควรแก่การเคารพมากที่สุด

ขณะที่เย่ว์หยางและราชันย์พันปีศาจยังคงสู้กันต่อไป  โคเงาอาหมันผู้เตรียมหาจุดอ่อนของศัตรูกำลังไล่ล่ามังกรปีศาจแดนสวรรค์และแทบไม่เหลือมังกรเพลิงยักษ์อยู่ในสนามประลองมรณะแล้ว

อาหมันมีทั้งโซ่ล่ามเทพ, ทวนทองฆ่ามังกร, มีดทองฆ่ามังกรและร่างที่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยทำให้เป็นฝ่ายมีเปรียบ

แต่เนื่องจากมังกรปีศาจแดนสวรรค์รู้สึกได้ถึงความตายที่ใกล้เข้ามา  มันใช้ทักษะที่เก่งกาจเหลือเชื่อหลบหนีจากพันธนาการของโซ่ล่ามเทพได้

นี่คือทักษะพิเศษมากของสัตว์ตระกูลมังกร, “ตายแทน”

มังกรปีศาจแดนสวรรค์กลืนมังกรเพลิงยักษ์ที่บาดเจ็บหนักลงท้องและใช้ทักษะตายแทนหลอกว่ามันตายแล้ว  จากนั้นบูชายัญด้วยมังกรอายุพันปีที่มันทำสัญญาด้วย  เนื่องจากข้อเสนอนั้นเอง มันสามารถหลอกโซ่ล่ามเทพได้สำเร็จ ทำให้โซ่ผ่านร่างและกระดูกของมังกรแดนปีศาจและเข้าไปรัดตัวมังกรพันปีภายในท้องของมันและพยายามรัดแน่นเข้าด้วยกัน

ทั้งที่เจ็บปวดหนัก มังกรปีศาจแดนสวรรค์คายมังกรเพลิงยักษ์พันปีออกจากปากมาไม่ทันเวลา ก่อนที่อาหมันจะเห็นว่าหลายอย่างไม่ชอบมาพากลจึงลากมังกรเพลิงยักษ์ออกมาจากพื้นที่บริเวณซี่โครงของมัน

แถบร่างกายด้านซ้ายตรงบริเวณท้องเกิดรูขนาดใหญ่และและซี่โครงของมันหักหลายซี่

เมื่อมังกรเพลิงยักษ์พันปีถูกลากออกมาจากร่างมังกรปีศาจแดนสวรรค์  มันเจ็บปวดมากจนแทบขาดใจตาย

โชคดีที่ถึงแม้จะเจ็บปวด แต่มันก็ได้รับอิสรภาพ  มังกรปีศาจแดนสวรรค์ไม่สนใจซี่โครงที่หักและอวัยวะภายใน  มันรีบเร่งบินขึ้นฟ้า พลางส่งเสียงครวญครางเจ็บปวดและใช้พลังรักษาบาดแผลตามวิธีการของมัน

 “เจ้าหนอนเจ้าเล่ห์  พวกเจ้าไม่มีทางหลบหนีได้”  อาหมันโกรธ

โซ่ล่ามเทพยังไม่ถูกเย่ว์หยางกลั่นให้บริสุทธิ์  ถ้ามันผสานเข้ากับวิญญาณเย่ว์หยาง  อย่างนั้นอาหมันในฐานะอสูรพิทักษ์ก็คงใช้มันได้  ตราบเท่าที่นางสามารถผสานเข้ากับโซ่ล่ามเทพได้  มังกรยักษ์แดนสวรรค์นี้จะไม่มีทางหลบหนีไปได้  อาหมันคงไม่ปล่อยให้มันใช้ทักษะตายแทนหลอกนางได้  ตอนนี้มังกรปีศาจแดนสวรรค์ได้รับอิสระและบินขึ้นสู่อากาศ คงเป็นเรื่องยากที่จะฆ่ามันได้

มังกรเพลิงยักษ์ที่แทบจะไม่รอดชีวิตยังคงเหลืออยู่  เพื่อให้มังกรปีศาจแดนสวรรค์มีเวลาฟื้นฟูมากขึ้น มันพุ่งเข้าหาอาหมันโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น

มันพ่นไฟเป็นสายใส่อาหมัน

วัตถุประสงค์ของมันไม่ใช่เพื่อฆ่าศัตรู  แต่เพื่อดึงดูดความสนใจของศัตรู

 “ตายซะ!”  อาหมันยิ่งโกรธหนักขึ้น  นางรู้สึกว่าตลอดร่างของนางแทบจะระเบิด นางโกรธสะสมอยู่ในอกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน  นางคาดการณ์ว่าทักษะที่ใช้งานยากและควบคุมได้ยากจะทำงานได้สำเร็จ  ตาของอาหมันกลายเป็นสีเลือด เปลวเพลิงออกมาจากปากและจมูกของนาง และทั้งร่างของนางเปล่งแสง

เนตรประหารถูกใช้งานออกมาโดยอาหมันไม่ได้ควบคุม

สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าก็คือในเวลานี้ หลังจากเนตรประหารถูกใช้งานแล้ว  แม้แต่พลังเนตรโลหิตประหารซ้ำสองที่ใช้งานได้ยากกว่า ก็ถูกปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน

ในท้องฟ้า มังกรเพลิงยักษ์ซึ่งกำลังโผลงขณะพ่นไฟใส่อาหมันและมังกรปีศาจแดนสวรรค์ที่โชคดีเพิ่งหนีไปได้ร้องออกมาอย่างเจ็บปวดพร้อมกัน.....