ยอดยุทธไร้เทียมทาน ตอนที่ 356 แอนเดรียนา

ตอนที่  356  แอนเดรียนา

ถังเทียนเดินผ่านรอบๆ โถงพื้นที่หลังจากฆ่าอสูรดวงดาวนับไม่ถ้วนและทำลายกับดักโดยไม่เสียเลือดแม้แต่หยดเดียว

เมื่อออกมาเผชิญกับแสงอาทิตย์  ถังเทียนหรี่ตาขมวดคิ้ว  เขาไม่ชอบแสงอาทิตย์นัก

เมื่อมองดูดวงดาวบนท้องฟ้า  ถังเทียนกำหนดตำแหน่งปัจจุบันของเขาได้ทันที

กลุ่มดาวอันโดรเมดา

เขาไตร่ตรองอยู่ว่าเขามีเวลามากพอกับการเคลื่อนไหวครั้งนี้ และสามารถทำอะไรได้อีกหลายอย่าง  ถ้าไม่อย่างนั้น เขาคงไม่สามารถทนกับ “เจ้านั่น” ซึ่งมีพลังต่ำต้อยจนน่าหงุดหงิด

แต่ เขาไม่ได้วางแผนจะเปลี่ยนแปลงอะไร  เมื่อเขาไปถึงกลุ่มดาวกางเขนใต้ นั่นคงจะได้เวลาต่อสู้  ตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นเขา  หรือ “เขาอีกคน” ยังไม่แข็งแกร่งเพียงพอ

แม้ว่า “เขา” อีกคนหนึ่งจะดูโง่เง่าก็ตาม  แต่เขาเองต้องยอมรับว่า ระดับการเติบโตก้าวหน้า “ของเขา” ผู้นั้น แข็งแกร่งกว่าเขา  เขายังคงสงบนิ่งอยู่เสมอ ใช้ชีวิตอยู่ในสภาพจำศีลและรอคอย  และสำหรับเขา นั่นไม่ต่างกับการต่อสู้  เขาตัดสินใจเรื่องตัวเองได้ถูกต้อง ที่ใช้ชีวิตอยู่ในความืดมิด

สำหรับ “เขา” อีกคนหนึ่งบุกตะลุยอย่างห้าวหาญ  ขณะที่เขาเองซ่อนตัวอยู่ในความมืด และเมื่อเผยจุดอ่อนอย่างหนึ่งทำให้เขามีโอกาสจู่โจมอย่างรุนแรง  นั่นคือจุดที่เขาสามารถทำได้ดีที่สุด  แผนการนี้เหมาะกับเขาทั้งสองที่จะทำให้คุณภาพของแต่ละคนพัฒนาขึ้นได้  ดังนั้นตั้งแต่เริ่มต้น เขาไม่เคยหาวิธีควบคุมร่างนี้เลย

แต่เขาไม่ต้องการเสียโอกาสที่เขาได้รับหลังจากลำบากมามาก  เขาถือโอกาสออกมาสูดหายใจอากาศที่บริสุทธิ์

ตอนนี้พลังเพลิงดำมิติว่างกล้าแข็งเกินไปสำหรับถังเทียนและ “เขา” ที่ได้รับผลกระทบที่รุนแรงอยู่ในเวลานี้  ถ้าจะกลับคืนสู่สภาพปกติ  “เขา” จะต้องหมดสติไปราวๆ 15 วัน  แต่สภาพเขาในปัจจุบันนี้  นี่ถือว่าเป็นโอกาสมาถึงที่หาได้ยาก

เวลาสิบห้าวัน  ข้าตั้งใจจะใช้มันให้ดี

ถังเทียนแบมือซ้ายและลูบทั้งใบหน้า  เพลิงดำมิติว่างเปลี่ยนสภาพกลายเป็นหน้ากากเพลิงดำซึ่งติดอยู่บนใบหน้าของเขา  ร่างของถังเทียนปลดปล่อยเปลวเพลิงสีดำ กลายเป็นเปลวเพลิงยอดแหลมคลุมร่าง  เปลวเพลิงดำนั้นดูเหมือนเปลวเพลิงธรรมดา  ไม่มีร่องรอยของปราณจากเพลิงดำมิติว่าง  กระบี่เซียนกักสมุทรในมือขวาของเขาที่ปลดปล่อยเปลวเพลิงอยู่รั้งเปลวเพลิงกลับคืนกลายเป็นกระบี่เรียวยาวสีดำ

กระบี่เซียนกักสมุทรเห็นได้ชัดว่าไม่มีตัวกั้นด้ามกระบี่ทำให้ดูเหมือนกระบี่อ่อน  กระบี่ไม่มีที่กั้นด้ามมองดูเหมือนแท่งเหล็กคมบางซึ่งดูธรรมดามาก

ทันใดนั้นเขาได้ยินเสียงเคลื่อนไหว

ร่างของถังเทียนหายวับ

ถังเทียนยืนอยู่บนปลายยอดไม้อย่างเงียบกริบ  เหมือนนกเค้าแมวซ่อนตัวในยามราตรี  ใบไม้หนาแน่นช่วยปกปิดร่างของเขา  มีคนหลายคนกำลังต่อสู้กัน  ไม่มีใครรู้สึกว่าระยะห่างพวกเขาออกไปยี่สิบเมตรมีคนซ่อนตัวอยู่

แอนเดรียนานั่งอยู่ด้านข้างมือกุมคาง ผมสีทองยาวประบ่าที่งดงามของนาง  นางมีจมูกเป็นสันโด่ง ตาสีฟ้าเหมือนน้ำทะเลชุดยาวเน้นให้เห็นถึงเรือนร่างที่มีเสน่ห์ของนาง

หัวใจของนางตกวูบ

ผู้คุ้มกันของนางล้มลงทีละคนๆ  สถานการณ์ของนางย่ำแย่ลงทีละน้อย ศัตรูโอบล้อมนางจนไม่มีที่ให้หนี

 “ท่านหญิง โปรดหยุดดิ้นรนอย่างไร้ประโยชน์เถอะ  นี่ไม่อาจเปลี่ยนสถานการณ์ได้”  ที่ด้านนอกวงล้อม บุรุษหนุ่มรูปงามพูดอย่างสบายใจ ใบหน้าของเขาประดับรอยยิ้มน้อยๆ ซึ่งดูมีเสน่ห์

แต่ในสายตาของแอนเดรียนาเห็นว่าน่ารังเกียจ

แต่นางรู้ว่าโกรธไปก็ไร้ประโยชน์  ดวงตาของนางกลัวและแตกตื่น  พลางพูดอย่างน่าเวทนา  “จอร์จ, เราเติบโตมาด้วยกัน  เจ้าจะทำร้ายข้าจริงๆ หรือ?”

จอร์จเองก็เศร้าใจเช่นกัน  “แอนเดรียนา  นี่คือคำสั่งฝ่าบาท  ยอมแพ้เถอะ ข้าจะไม่ทำร้ายเจ้า”

แอนเดรียนาลำบากใจ  “จอร์จ ข้าไม่ต้องการแต่งงานกับจูหนิงแห่งสมาพันธ์ชาวยุทธ  ถ้าข้ากลับไป ข้าจะต้องถูกบังคับให้แต่งกับเขาแน่นอน  จูหนิงเป็นสุนัขรับใช้ของฉีซาน  ข้าจะไม่แต่งกับเขาแน่นอน”

จอร์จเองก็ไม่สบายใจเป็นอย่างมาก  เขารู้ว่าจูหนิงมีชื่อเสียงอื้อฉาว  เขาพูดอ่อนโยน  “แอนเดรียนา, พอเถอะ, ข้าจะช่วยเจ้าด้วยพลังทั้งหมดที่ข้ามี ไม่ให้เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น  แต่ภายใต้บัญชาของฝ่าบาท เราไม่อาจขัดขืนได้”

 “มีเวลาเหลือไม่มากแล้วนะ จอร์จ”  แอนเดรียนาเริ่มหลั่งน้ำตา  “คนของสมาพันธ์ชาวยุทธจะมาถึงพรุ่งนี้ ถ้าข้ายังอยู่ที่วังในวันพรุ่งนี้  พวกเขาจะต้องให้ข้าแต่งงานกับจูหนิง  แม้แต่จ้าวปกครองดวงดาวก็ห้ามไม่ได้  ข้าเป็นเพียงผู้สืบทอดลำดับที่สาม”

 “หึหึ,  จอร์จ มิน่าเล่า เจ้าถึงไม่เคยได้รับการสนับสนุนเลย!”  มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังของจอร์จ  “ควั่บ” มีกลุ่มคนเข้ามารายล้อมพวกเขาไว้

บุรุษร่างใหญ่ท่าทางดุร้ายค่อยๆ เดินออกมา  หน้าของเขามีท่าทีเยาะเย้ย  “ใจอ่อนเสียจริง!  ก็ได้ ไสหัวไปเดี๋ยวนี้  ต่อจากนี้ข้าจะจัดการเอง”

แอนเดรียนาหยุดร้องให้  ดวงตานางมีแววท้อแท้สิ้นหวัง  จอร์จและนางเติบโตมาด้วยกัน  ดังนั้นนางสนิทกับเขาเป็นการส่วนตัว  ความจริงเขาเป็นคนใจดี  ถ้านางอ้อนวอนต่อไป  เขาอาจปล่อยนางไปจริงๆ

แต่ปาฟุมีจิตใจแข็งกระด้าง และเป็นฆาตกรเลือดเย็น

การอ้อนวอนมีแต่ทำให้เขาตื่นเต้นและยินดี

ทหารที่หนุนเสริมเข้ามาคือบริวารฝีมือดีของปาฟุ ทุกคนแข็งแกร่งและคนของจอร์จไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขา

หน้าของจอร์จเขียวคล้ำ  ปาฟุด่าเขาว่าใจอ่อน ทำให้เขาพูดไม่ออก ปาฟุมีอำนาจมากในกลุ่มดาวอันโดรเมดา  เขาคือหัวหน้าราชองครักษ์ของเจ้าปกครองดวงดาว  และพลังของเขามิอาจหยั่งถึง  ถ้าเขาแสดงความลังเลใจแม้แต่น้อย  ปาฟุจะฆ่าเขาโดยไม่ลังเลใจทันที  แม้ว่าเขาจะเป็นผู้สืบทอดอันดับสองของตระกูลเมเปิลลีฟ (ฟงเย่)

ตาของเขากระตุกและพูดอย่างรังเกียจ  “ไปกันเถอะ!”

ทหารของจอร์จทุกคนถอนหายใจโล่งอก  ทุกคนรู้จักชื่อเสียงอื้อฉาวของปาฟุ  นั่นคือชื่อในกลุ่มดาวอันโดรเมดาที่ทำให้เด็กกำลังร้องไห้ต้องหยุดร้อง

กองทัพของจอร์จจากไปอย่างเร่งด่วน

ปาฟุยิ้ม ขณะที่เขามองดูแอนเดรียนา นัยน์ตาของเขาลุ่มหลง  เขาเลียริมฝีปาก  “แอนเดรียนา, ในที่สุดเจ้าก็ตกมาอยู่ในเงื้อมมือข้า  ข้ารอวันนี้มานานแล้ว”

แอนเดรียนาสีหน้าเปลี่ยน  นางรู้สึกเหมือนกับว่าหัวใจกำลังถูกบีบเค้น และเริ่มรู้สึกหายใจไม่ออก  นางไม่รู้ว่าหน้าของนางซีดขาวราวกระดาษ  ขณะที่นางกล่าว  “เจ้ากล้าหรือ!  ปาฟุ!  ข้ากำลังจะแต่งงานกับจูหนิง  และเขาจะไม่ยอมทนแน่ถ้าเจ้าล่วงเกินข้า”

เหมือนกับว่าปาฟุได้ยินเรื่องตลก เขาเริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่งอยู่จึงค่อยหยุด  จากนั้นเขาค่อยพูดทันที  “พี่จู,  ข้าขอเล่นกับนางสักสองวันได้ไหม?”

บุรุษที่ท่าทางชั่วร้ายเดินออกมายืนอยู่ด้านข้างของปาฟุและหัวเราะคิกคัก  “เป็นเพราะพี่ปาฟุชอบนาง นับได้ว่านางโชคดีจริง   สตรีที่ทำให้ท่านเล่นด้วย จะต้องน่าสนใจจริงๆ ถ้านางสร้างความเพลิดเพลินใจได้  ข้ายังมีสาวบริสุทธิ์อีกสองสามคน  และจะส่งพวกนางไปให้ในที่พักของพี่ปาก็ได้  ทุกนางมาจากตระกูลที่ท่านรู้จักเบื้องหลังดี เป็นสำนักที่มีชื่อเสี่ยงทั้งนั้น  ข้าอยากให้พี่ปาประเมินพวกนางให้ที”

มือและขาของแอนเดรียนาเริ่มเย็นเฉียบ เหมือนกับว่านางเพิ่งถูกแช่น้ำแข็ง

นางจ้องมองบุรุษท่าทางชั่วร้ายอย่างว่างเปล่า ร่างของนางหมิ่นเหม่จวนจะล้มลง

 “แอนเดรียนา ปรนนิบัติขุนพลปาให้ดีล่ะ”  จูหนิงหัวเราะอย่างชั่วร้าย

ปาฟุดีใจแทบคลั่งและเดินตรงมาหาแอนเดรียนาพร้อมกับรอยยิ้มชั่วร้าย

แอนเดรียนายิ่งรู้สึกสิ้นหวัง  แต่นางรู้ว่าการร้องไห้อ้อนวอนมีแต่จะทำให้ศัตรูมีความสุข  นางยืดอก นิ้วมือขาวเรียวงามสัมผัสอยู่บนใบหน้านาง และนางเริ่มพูด

 “ปาฟุ เจ้าสมคบคิดกับสมาพันธ์ชาวยุทธ  สักวันเจ้าจะพบจุดจบอย่างน่าอนาถ”

นางมองดูบุรุษทั้งสอง  นัยน์ตาของนางมีแววเหยียดหยาม

 “และเจ้า, จูหนิง คนอย่างเจ้าสมควรเป็นแค่สุนัข”

ไม่ทราบตั้งแต่เมื่อใด นิ้วของนางมีเข็มเป็นประกายสีฟ้าจ่ออยู่ที่ผิวของนาง

ตาของปาฟุหรี่แคบ และเขาหยุดเดินทันที

สตรีนางนี้มีแผนอย่างแท้จริง  นางพ่ายแพ้และผิดหวังเมื่อครู่ที่ผ่านมา และนางเตรียมตัวจบชีวิตของตนเองทันที

 “หึหึ สิ่งที่สุนัขชอบทำก็คือการล่า”  จูหนิงยิ้มชั่วร้ายและพูดอย่างภาคภูมิใจ  “แม่นางแอนเดรียนา  ถ้าเจ้าคิดว่าเจ้าสามารถทำเรื่องเช่นนั้นต่อหน้าข้าได้  เจ้าก็อ่อนประสบการณ์เกินไปแล้ว”

หัวใจของแอนเดรียนาเต้นแรง และทันใดนั้นนางตระหนักได้ว่า นางไม่สามารถขยับร่างได้ เหมือนกับว่าร่างกายไม่เชื่อฟังนาง

 “ขุนพลปา, เชิญเพลิดเพลินได้เลย”  จูหนิงหัวเราะชั่วร้าย

ปาฟุหัวเราะลั่น  การสูญเสียบางอย่างไปแล้วได้กลับคืนมาเป็นความรู้สึกที่สุขสันต์ที่สุด  ท่าทางที่หมดหวังทำให้เขาตื่นเต้นสั่นสะท้านถึงกระดูก  เขาเดินหน้าอย่างสบาย และยื่นมือออกมาหมายจะคว้าอกที่งดงามของแอนเดรียนา

หัวใจของแอนเดรียนาตายด้าน

ทันใดนั้น ชิ้นโลหะยาวบางเย็นยะเยือกเฉียดผ่านคอนาง แทงออกมาเงียบๆ

ผมขนทุกเส้นบนตัวของแอนเดรียนาลุกชันเพราะความเย็นยะเยียบ

เหมือนกับว่ามือของปาฟุถูกอสรพิษฉกกัด ความรู้สึกเจ็บปวดที่เกิดขึ้นกะทันหันทำให้เขาร้องคราง และถอยหลังพลางตวาด  “ใครกัน”

เหตุการณ์ไม่คาดฝันทำให้ทุกคนสั่นทันที

กระบี่เรียวยาวที่คอของแอนเดรียนา ยืดขยายออกทันที

จากนั้นทุกคนจึงได้ตระหนักว่ามีคนผู้หนึ่งยืนอยู่ด้านหลังแอนเดรียนา

เขากำลังถือกระบี่เรียวยาวสีดำ ขณะที่เดินช้าๆ ออกมาจากด้านหลังของแอนเดรียนา

หน้ากากเพลิงดำสวมปิดบังเขาทั้งหน้า ดวงตาสีเทาเยือกเย็นไม่มีร่องรอยของอารมณ์ เปลวเพลิงดำลุกโหมท่วมร่างกายเขาทุกตารางนิ้ว

กระบี่เรียวยาวในมือของเขาทำให้ทุกคนต้องหรี่ตา

กระบี่เรียวยาวไม่มีตัวกั้นด้ามกระบี่มองดูเหมือนกับแท่งเหล็กตีเป็นแผ่นยาวเรียวบางไม่มีความสง่างดงามแข็งทื่อ แต่มีรังสีอันตรายรุนแรงแฝงไว้  ทุกคนเป็นนักสู้ที่ผ่านศึกมาเกินร้อยครั้งและเข้าใจการใช้อาวุธทุกประเภท

กระบี่ที่ไม่มีตัวกั้นด้ามนี้คืออาวุธดั้งเดิมที่ใช้ในการรุกอย่างเดียวไม่มีตั้งรับ ขณะที่ตัวกั้นด้ามกระบี่จะใช้ป้องกันได้น้อยที่สุด  เมื่อไม่มีก็หมายความว่า ยอดฝีมือนี้ชำนาญในการรุกเป็นที่สุด ละเว้นการตั้งรับโดยสิ้นเชิง

มือกระบี่แบบไหนกันที่กล้าใช้กระบี่ที่อันตรายมากขนาดนั้น?

ใครที่รุกสุ่มสี่สุ่มห้า ก็เท่ากับไม่รักชีวิตตนเอง

ต่อให้สำหรับนักรบที่ฆ่าตัวตาย  พวกเขาก็ต้องมีความมั่นใจในความสามารถรุกสู้,  เกี่ยวกับคนแบบนี้ ทำให้จูหนิงมีความรู้สึกไม่ดี

กระบี่ของถังเทียนรั้งกลับมาที่ข้างตัวเขา ร่างของเขาตรงเหมือนคันทวน  เพลิงดำที่ลามเลียอยู่รอบตัวเขา  ทำให้เหมือนกับว่าร่างของเขาถูกความมืดปกคลุม

ทั่วทั้งพื้นที่เงียบกริบ

(บางท่านอาจจะงง  ถังเทียนเป็นคนมีสองบุคลิก ขณะที่ถังเทียนเดิมหมดสติ ตอนนี้อูหวังไห่ถือโอกาสครอบครองร่างออกมายืดเส้นยืดสายชั่วคราว จนกว่าเจ้าของร่างจะได้สติในอีก 15 วัน)