ยอดยุทธไร้เทียมทาน ตอนที่ 412 ฝูงกระต่ายกับหยาหยา

ตอนที่ 412  ฝูงกระต่ายกับหยาหยา

  “โอวพระเจ้า, นี่ข้าดูอะไรอยู่กันแน่?”

 “มันคือพลังสายเลือดมนุษย์หมาป่าฟ้า!  ต้องเป็นพลังของสายเลือดแน่ๆ”

 “ทำไมมันไม่ถูกบันทึกไว้ในตำรา?”

 “มันคล้ายกับเงามนุษย์หมาป่า!”

……

ห้องค้นคว้าพลังสายเลือดอยู่ไม่ห่างจากห้องค้นคว้าวิจัยจักรกล พวกนักค้นคว้าวิจัยทุกคนหน้าแดง  พวกเขาทุกคนตื่นเต้นกันมากและห้องวิจัยตกอยู่ในความยุ่งเหยิง

ผู้เฒ่าเฟ่ยวิ่งเข้ามาและเริ่มขมวดคิ้ว จากนั้นเขากระโดดขึ้นไปยืนบนโต๊ะแล้วว้ากลั่น

 “ทุกคน...เงียบเลยนะ!”

ระดับเสียงจอแจลดลงอย่างมาก  ขณะที่พวกเขาทุกคนมองดูผู้เฒ่าเฟ่ยด้วยสีหน้างุนงง

ผู้เฒ่าเฟ่ยไม่ได้รำคาญคนที่เหลือ เขารีบอธิบายทันที  “เฮ้, พวกเจ้า ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคุยกันเรื่องพวกนี้!  ยัยผู้หญิงแผนกเหล็กพ่ายแพ้อย่างน่าอนาถ  เจ้านายก็ยังอยู่ในพื้นที่  นี่คือโอกาสที่ดีที่สุดของเราที่จะแสดงผลงานของเราใช่ไหม?  รีบแสดงฝีมือของพวกเจ้าทุกคนออกมาเดี๋ยวนี้  พวกเจ้ายังจะรออะไรอยู่อีก?”

ทุกคนตกตะลึง และหลังจากนั้นชั่วขณะ  ตาของพวกเขาก็เริ่มเป็นประกายแจ่มใสทันที

ผู้เฒ่าเฟ่ยยังคงปลุกระดมพวกเขาต่อไป  “เงินทุนสนับสนุน!  พวกเราต้องการทุนสนับสนุนเพิ่มขึ้น!  ไม่ว่าโครงการใดก็ตามที่ยังไม่จำเป็นต้องใช้เงินเพิ่มขึ้น ให้พักไว้เท่านี้ก่อน  ให้โอกาสคนอื่นทำไปก่อน”

ให้โอกาสคนอื่นเหรอ?  เจ้าต้องล้อเล่นแน่!  ผู้สูงอายุทั้งชายและหญิงมีอารมณ์ที่แปลกประหลาดต่างถลึงตาใส่กันอย่างไม่พอใจ

 “เฒ่าเฟ่ย ตอนนี้เสี่ยวเฮ่อเป็นเหรัญญิกไม่ใช่เหรอ?” มีบางคนถาม

 “ถูกแล้ว เขาเป็นเหรัญญิก”  ผู้เฒ่าเฟ่ยพยักหน้า  “แต่ใครเป็นเจ้านายเล่า?  เจ้านายของเรา!  เราเพียงแต่ทำตัวให้ดี สร้างความประทับใจดีๆ ให้กับเจ้านายของเรา  เสี่ยวเฮ่อที่เป็นผู้จัดการทั่วไปยังจะมองข้ามเรื่องนี้ได้หรือ?  ที่สำคัญก็คือ เขาทำงานให้เจ้านาย  แม้ว่าเขาจะเป็นคนเรียบร้อยก็ตาม...”

 “มีเหตุผล!”

 “ใช่แล้ว!  เราต้องใช้วิธีนี้!”

 “ผู้จัดการเสี่ยวเฮ่อเป็นคนดีอย่างแน่นอน....”

ผู้เฒ่าเฟ่ยได้ยินพวกเขาบ่นพึมพำขณะที่เขายืนอยู่บนโต๊ะ  เขาปรบมือดังๆ เพื่อเตือนให้พวกเขากลับเข้าสู่หัวข้อประชุม  เขาตะโกน “พวกเจ้า!  เตรียมอาวุธของตัวเองให้พร้อม!  วันนี้จะเป็นวันกำหนดอนาคตของเรา  ว่าจะมั่งคั่งหรือหมดตัว”

ทุกคนรับคำเสียงดังลั่นและวิ่งออกไปทันที

หวังซวนเพิ่งมาถึงและกล่าวอย่างใจเย็น “พวกเจ้ากังวลว่าเจ้านายจะไม่ชนะหรือ?”

ผู้เฒ่าเฟ่ยส่ายศีรษะ  “เราเชื่อมั่นเจ้านาย”

 “อย่างนั้นทำไมเจ้าถึงต้องกระตุ้นพวกเขา?”  หวังซวนสับสน

ผู้เฒ่าเฟ่ยเชิดหน้ามองดูเขา  “ข้าไม่รู้ว่าเจ้าคิดอะไรอยู่  แต่ข้าคิดว่าสถานที่นี้ก็คือบ้าน เจ้าจำเป็นต้องบอกพวกเขาไหมว่าต้องปกป้องบ้านพวกเขาเอาไว้?”

 “บ้าน?”  หวังซวนประหลาดใจ

 “ข้าไม่เคยอยู่กับองค์การมหาอำนาจใหญ่ที่ไหน  ไม่สนใจรู้เรื่องความรุ่งเรือง ไม่สนใจเรื่องภารกิจ ข้าแก่แล้ว ข้าไม่ต้องการมีชื่อเสียงหรือเป็นที่รู้จัก อยู่ที่นี่ข้ามีอิสระ ได้รับความนับถือและข้าก็อยู่อย่างมีความสุขทุกวัน  ข้าชอบที่นี่และไม่เคยคิดจะจากไป  บางทีอาจมีที่ๆ ดีกว่าที่นี่ แต่ข้าพอใจกับสิ่งที่มีอยู่  ที่นี่เหมือนกับเป็นบ้านสำหรับข้า”

 “แม้ว่าเจ้านายจะแข็งแกร่งทรงพลังก็ตาม”  ผู้เฒ่าเฟ่ยจ้องมองดูหวังซวนเขม็ง  “แต่ถ้าเจ้าต้องอาศัยฝีมือคนอื่นให้คอยปกป้องบ้านของเจ้าอยู่เสมอ และเจ้าเอาแต่หลบมุมพร่ำบอกตัวเองว่าไม่มีประโยชน์ที่จะต่อสู้  ขณะที่มองดูคนอื่นต่อสู้เพื่อปกป้องบ้านของเจ้าเอง  คนแบบนั้นนั่นแหละขี้ขลาดมาก ไม่มีความกล้าที่จะมีชีวิตอยู่”

หวังซวนยังคงเงียบ

ผู้เฒ่าเฟ่ยยิ้มและเดินออกมา  เขายังคงเตรียมตัวไว้ด้วยเช่นกัน

 “เราจะโจมตีใคร?”

 “มือธนู!  เขาอยู่บนกำแพงค่ายซึ่งทำให้เขาเป็นเป้าหมายง่าย”

 “ก็ได้!  ข้าจะปล่อยตรีบุปผา!”

 “เจ้ามีชื่อที่สง่างามขนาดนั้นเชียวหรือนี่?

 “เจ้าไม่เคยได้ยินเรื่องตรีบุปผารองรับมงกุฎหรือ?

 “เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว! พิษ พิษ พิษ  ใครมีพิษบ้าง?

 “ข้ามี ข้ามี ข้ามี...”

ผู้เฒ่าเฟ่ยประหลาดใจเนื่องจากคุณภาพที่ได้มามากเกินกว่าที่เขาคาดคิดไว้  เขาไม่ต้องการคิดอะไรให้มากเกินไป  “จะส่งจักรกลลงไป”

 “เขาจะหลบได้” ใครบางคนตะโกน

หวังซวนขัดจังหวะ  “เราจะคลุมกำแพงทั้งหมด”

ผู้เฟ่ยมองดูเขา

หวังซวนพูดต่อ  “เราจะใช้กระต่ายโดด”

 “กระต่ายโดด?”  ทุกคนตะลึง กระต่ายโดดเป็นหนึ่งในอสูรดวงดาวที่ผู้เชี่ยวชาญพลังสายเลือดใช้ในงานทดลองบ่อยที่สุด  พวกมันเป็นเพียงอสูรระดับสองที่หามาได้ง่าย กระต่ายโดดจะกระโดดได้ดี มันจะกระโดดได้สูงเมื่อมีพลังสายเลือด  แน่นอนหลายคนเลี้ยงมันไว้เพื่องานทดลอง

 “พวกเรามีกระต่ายโดดอยู่กี่ตัว?”  หวังซวนถาม

 “ข้ามี 300” “200” “ข้ามีห้าร้อยกว่าตัว”

 “สองพันตัว” คุณนายฮวงมู่กล่าว

คำตอบของคุณนายฮวงมู่เน้นตัวตนของนางและดึงความสนใจของทุกคน

คุณนายฮวงมู่พูดอย่างใจเย็น  “มันควรจะเก็บเอาไว้ใช้กับการทดลองขนาดใหญ่”

หวังซวนตอบทันที  “ผูกลูกโป่งพิษให้กับกระต่ายโดดและปะปนไว้กับกระต่ายโดดที่เหลือ  มีประตูอยู่ที่กำแพงอยู่สองบาน  เราจะปล่อยกระต่ายโดดพร้อมกันที่ประตูทั้งสอง

 “เจ้าน่ะ เจ้าเล่ห์ไม่เบานะ!”  ผู้เฒ่าผอมคนหนึ่งพูด  และเขาหัวเราะทันที  “แต่ข้าชอบ”

 “นี่แหละถึงเรียกว่าแผน!”

 “ข้าจะช่วยผูกลูกโป่งพิษให้”

 “ข้าด้วย”

หวังซวนได้รับคำชมอยู่ทั่วไป  เขาบอกชายชราผอม  “พิษทั้งหมดนี้ยังไม่พอฆ่าเขา มีแต่พิษของนักสู้ระดับทองจึงจะฆ่านักสู้ระดับทองได้  แต่มันจะส่งผลต่อเขาและเขาอาจจะร่วงตกกำแพง  และถูกตรีบุปผาทำร้ายได้ บนฐานที่กำแพง เมื่อเขาตกลงไป เจ้าก็สามารถโจมตีได้ทันทีและตรีบุปผาของเจ้าในตอนนี้จึงจะสามารถรับมงกุฏได้จริงๆ”

 “จุ๊ จุ๊, เจ้าผู้นี้  ข้าคิดว่าเจ้าใจดำแน่นอน”  บุรุษร่างผอมกวาดตาดูหวังซวนตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าจากนั้นออกไปเตรียมการลอบทำร้าย

ทุกคนยุ่งกับการเตรียมตัว และพวกเขาก็ทำได้อย่างมีประสิทธิภาพสูง

 “ปล่อยกระต่าย!”  ผู้เฒ่าเฟ่ยตะโกน

ชิวอวี้ยืนอยู่บนกำแพง  เขารู้สึกประหลาดใจในสิ่งที่ถังเทียนทำได้และยังไม่ตั้งใจเคลื่อนไหว  คงเป็นเรื่องน่ากลัวแน่ถ้ามือธนูถูกโจมตี

มันทำให้เขารู้สึกปลอดภัยขณะที่เขายืนอยู่บนกำแพง  กำแพงค่ายบรอนซ์สูงมากราว 50 เมตรเป็นรูปสี่เหลี่ยม คนห้าคนสามารถเดินเคียงไหล่ไปบนกำแพงได้อย่างง่ายดาย ด้วยทักษะเหินที่ยอดเยี่ยม  เขาสามารถหนีออกมาได้ทันทีเมื่อรู้สึกถึงอันตราย

ทันใดนั้นเขาได้ยินเสียงตะโกนของชายชรา

 “ปล่อยกระต่าย!”

อะไรกันนั่น?

ชิวอวี้สับสน  เขาตกตะลึงมองดูตำแหน่งที่มีเสียงตะโกน มีกระต่ายนับพันวิ่งมาทางด้านเขาราวกับระลอกคลื่น

เกิดอะไรขึ้น...

ทันใดนั้นเขาได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งมาจากด้านหลัง  เขาหันไปมองทันทีและรู้สึกตกใจ

มีฝูงกระต่ายอยู่ด้านหลังเขาเช่นกัน

เขารีบขึ้นธนูและยิงออกไปอย่างบ้าคลั่ง  แต่ธนูสีแดงหายเข้าไปฝูงทะเลกระต่ายเหมือนกับน้ำฝน ทักษะธนูซึ่งเขาเชี่ยวชาญก็คือธนูสายธาร พลังของมันน่ากลัวเหมือนกับสุดยอดวิทยายุทธโดดเด่น  เป็นที่รู้จักกันอย่างกว้างขวางถึงพลังทะลุทะลวงสามารถทำลายได้ทุกอย่าง แต่มันไม่สามารถสร้างแรงระเบิดขนาดใหญ่ได้

ถ้าเป็นช่วงเวลาปกติ ก็จะไม่มีจุดอ่อน  แต่ในสถานการณ์ปัจจุบันนี้กลับกลายเป็นข้อเสียเปรียบใหญ่

ธนูแสงที่ยิงออกมาจากมือของเขาโปรยลงมาเหมือนสายฝน

แต่มีกระต่ายมากเกินไปและพวกมันเข้ามาใกล้ทุกวินาที แม้ว่าธนูของเขาจะทรงพลังก็ตาม  เขาไม่มีทางเลือก ได้แต่เหินขึ้นฟ้าเพื่อหลบคลื่นกระต่ายนี้  เขามองเห็นกระต่ายเป็นจำนวนมากและเริ่มสงสัยว่าพวกมันถูกใช้มาทำอะไร?

ทันใดนั้นเขารู้สึกแน่นหน้าอกและมีสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด

พิษ!

ในไม่ช้าเขาก็ตระหนักได้ว่ากระต่ายนั้นใช้ทำอะไร หมอกพิษกระจายไปทั้งกำแพงเมือง ดูเหมือนจะมีความน่ากลัวเป็นพิเศษ

สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

กระต่ายเอาพิษมามากขนาดไหนกัน...

เขาเคยได้ยินวิธีใช้พิษของผู้คนที่หลากหลาย แต่ไม่เคยรู้ว่ามีวิธีแบบนี้ด้วย

บัดซบ

นี่มันสถานที่บ้าบออะไรกัน

ชิวอวี้เสียใจที่รับงานมาทำ   ใครคนหนึ่งซึ่งบอกเขาว่าเป็นเมืองเล็กๆ ที่ไม่มีนักสู้ระดับทอง?   เขาต้องการออกไป จากนั้นเขาคิดว่า ค่าเสียหายจำนวนมหาศาลที่จะต้องจ่ายเพราะละเมิดสัญญา มากมายนัก เขากัดฟันกลับเข้าไปในเมือง

โชคดีที่หมอกพิษที่เขาสูดดมไม่ใช่พิษของนักสู้ระดับทอง  ปราณแท้ของเขาโคจรอย่างดีที่สุดเพื่อรักษาพิษในตัวเขา

พลังที่แข็งแกร่งของนักสู้ระดับทองสะท้อนพิษออกไปได้อย่างชัดเจน เมื่อลงมายืนได้เขาระบายลมหายใจคลายความอึดอัดที่หน้าอก

เขาสามารถสลายพิษในร่างกายได้ภายในสองนาที

ชายชราร่างผอมตบหน้าในที่ลับแห่งหนึ่ง หน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ  “โธ่เอ๊ย! ซุ่มโจมตีตรงตำแหน่งนี้ไม่เหมาะเลย!”

 “ข้ารู้ว่าเจ้าไม่เชื่อถือ!”

 “ตั้งแต่เมื่อไหรกัน?”

……

กลุ่มของชายชราและสตรีสูงอายุชี้ไปที่ผู้เฒ่าผอมและตำหนิ  ผู้เฒ่าผอมหน้าแดง   เขาไม่สามารถทนมองชิวอวี้หนีพ้นจากพิษ  ทันใดนั้นเขามีความคิดบางอย่าง จึงชี้ไปที่ตำแหน่งชิวอวี้และตะโกน  “นั้นอะไร?”

ทุกคนหันไปมองด้วยสีหน้าตกใจ

มีเงาดำเล็กๆ วิ่งเข้าใส่ชิวอวี้

หยาหยาลอบย่องออกมา  มันกลัวว่าถังเทียนจะจับได้  ดังนั้นมันเล็งชิวอวี้ที่อยู่บนกำแพงไว้ มันจะพัวพันชิวอวี้ซึ่งอยู่ห่างออกไป  แต่เขาพุ่งเข้ามาใกล้อย่างคาดไม่ถึง

หยาหยารู้สึกตื่นเต้นทันที

ศึกแรกที่มีความหมายของตัวอ่อนขุนพลวิญญาณ

และเป็นโอกาสเปิดความสามารถตนเอง

หยาหยาร้องลั่นขณะเข้าโจมตีใส่ชิวอวี้ แม้ก่อนที่เขาจะลงยืนอยู่กับพื้น

ชิวอวี้รู้สึกถึงบางอย่างขนาดเล็กกำลังเข้ามาใกล้  เขาคิดว่าเป็นกระต่ายร่วงลงมาจากกำแพง  ดังนั้นจึงสะบัดมือไปเพื่อกำจัดมัน

เมื่อมือของเขาอยู่ห่างจากเป้าหมายหนึ่งนิ้ว  เขารู้สึกว่าไม่ชอบมาพากล

หยาหยากระโดดเต็มแรงและมันหายใจลึกขณะที่มันอยู่ในอากาศ มันป่องแก้มของมันเหมือนลูกโป่ง  จากนั้นเบิ่งตากว้างขณะกำหมัดแน่น

แสงรอบๆ หมัดหายไปเหมือนกับว่าราวกับว่าถูกหมัดกลืนลงไปหมด ดูเหมือนว่ารอบๆ หมัดของมันจะมีแต่ความมืด

หยาหยาใช้เวลาทั้งวันทั้งคืนนับไม่ถ้วนตามลำพังบนที่ราบสูง ต้องทนเหงาหงอยคนเดียวและหม่นหมอง  แต่ก็ประสบความสำเร็จกับการฝึกฝนหมัดเหล็กกลืนแสงอย่างหนัก  แรงกระตุ้นจากก้นบึ้งวิญญาณ  ตัวอ่อนขุนพลวิญญาณได้พัฒนาทักษะในสนามรบโบราณ  มันมั่นใจในการต่อสู้  เนื่องจากสนามรบคือที่กำเนิดของมัน

สีหน้าของหยาหยาเปลี่ยนไปทันที

หมัดเหล็กกลืนแสง!

ชิวอวี้ต้องการหลบ แต่หมัดของหยาหยาเร็วกว่าที่เขาคาดไว้มาก  ดังนั้นเขาจึงต้องทนโจมตีด้วยปราณแท้ของเขา

กร๊อบ!

ความเจ็บปวดแล่นไปตามข้อมือของชิวอวี้  ข้อมือของเขาหัก...

เขาพยายามมองดูเงาที่อยู่ต่อหน้าเขาชัดๆ

มีร่างเล็กๆ พุ่งเข้ามาใกล้ในอากาศ  แต่หน้าของมันเข้มข้นชัดเจน เหมือนกับนักรบผู้ในยุคโบราณ และพุ่งเข้ามาอย่างไม่มีความกลัว

ฮ้า... ข้าคือขุนพลวิญญาณน้อย!