เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 608 ขายหน้า? เจ้าต่างหากที่ต้องขายหน้า

ตอนที่  608  ขายหน้า? เจ้าต่างหากที่ต้องขายหน้า

 หลายๆ คนคิดว่าการต่อสู้จะตามมา

ไม่มีใครคาดเลยว่าผลออกมาจะน่าผิดหวังอย่างนั้น  หลังจากหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยที่ตัวคล้ายหินสลักจากไป  พวกทหารรับจ้างก็แยกย้ายกัน มังกรตาเดียวมองดูเย่ว์หยางและอี้หนานอยู่บ่อยๆ  บุรุษร่างผอมมองดูพวกเขาด้วยความรู้สึกเคารพ  ตอนแรก เขารู้เฉยๆ กับเย่ว์หยางที่มีพลังต่ำกว่าเขามาก  แต่หลังจากเขาเห็นการโจมตีของเย่ว์หยางแล้ว เขาเอาชนะได้อย่างเด็ดขาด

ปกป้องคนรักด้วยการจู่โจมใส่ศัตรูที่มีพลังแข็งแกร่งมากกว่านับว่ากล้าหาญมาก

แต่สามารถเอาชนะนายตรวจต่อหน้าทุกคนและจากนั้นยังเผชิญหน้ากับหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยฝ่ายศัตรูโดยไม่แสดงความกลัวและยังใจเย็นได้เป็นเรื่องเกินกว่าทหารรับจ้างร่างผอมจะคิดออก

ต้องเป็นคนแบบไหน มีความคิดแบบไหนถึงจะสามารถทำอย่างนี้ได้?  เขาเคยเห็นพวกเจ้านายผู้หยิ่งยโสมาก่อน  แต่เขาไม่เคยพบกับคนธรรมดาที่มีความหยิ่งในระดับเดียวกัน

 “เจ้าหนุ่มคนนี้... จะว่ายังไงดีล่ะ, เขามองดูคล้ายกับลูกพี่หญิงจริงๆ”  ทหารรับจ้างผอมผู้นั้นได้ข้อสรุป  แต่จากนั้นเขาปฏิเสธความคิดที่น่าตกใจนั้น  เป็นไปได้อย่างไร ลูกพี่หญิงของเขาเป็นนักสู้ปราณฟ้า  แต่เจ้าหนุ่มผู้นี้เป็นเพียงสามัญชนนักสู้ปราณดินระดับหนึ่ง  เขาสามารถฟันมือของพนักงานตรวจได้เพียงเพราะดาบระดับแพลตตินัมของเขา  ไม่มีดาบ สมาชิกลูกเรือคนอื่นคงเล่นงานเขาไปแล้ว

ทหารรับจ้างผอมออกไปพร้อมกับกลุ่มคน และมองดูเย่ว์หยางกับอี้หนานอยู่ห่างๆ

เขายังคงรู้สึกว่าบุรุษหนุ่มผู้นี้ธรรมดามาก

นอกจากเป็นคนหล่อ มีอาวุธทรงพลังแล้ว ความสามารถของเขาไม่มีอะไรควรแก่การพูดถึง.... ความรู้สึกเมื่อครู่ก่อนเป็นเพราะเขาตกใจ!

ทหารรับจ้างผอมปลอบใจตนเองทำนองนี้  ตรงกันข้ามกับมังกรตาเดียวหันมามองเย่ว์หยางและยิ้มให้เขา  ยิ้มของเขาดูเหมือนซ่อนความหมายเหมือนกับว่าเขาพบความลับอย่างหนึ่งแล้ว

 “เราควรจะไปเล่นที่ไหนกันต่อ?  เอาอย่างนี้เป็นไง  เราไปหาอะไรกินกันก่อน!”  อี้หนานตระหนักว่าเรือเริ่มเคลื่อนที่แล้ว  ตอนแรกนางต้องการเสนอให้ไปที่หัวเรือเพื่อรับลมเย็นและมองดูฉากภาพแผ่นดินที่งดงามแต่เมื่อเห็นว่ารอบๆ พวกเขามีคนหลายคนลอบมองดูและชี้นิ้วพูดคุย  นางฉุดเย่ว์หยางจากไป ไม่ต้องการตกเป็นจุดศูนย์กลางความสนใจอีกต่อไป

 “ยินดีต้อนรับ,  ยินดีต้อนรับ!!”  เมื่อลูกเรือผู้ฟันโยกเพราะโดนหมัดเห็นเย่ว์หยางและอี้หนานเดินเข้ามา  ขาของเขาแทบอ่อน เขารีบคำนับต้อนรับเขาเหมือนวิธีที่แสดงกับพวกตระกูลชั้นสูง

 “พ่อรูปหล่อ! ต้องการดื่มด้วยกันไหม?”  ที่แตกต่างจากบาร์ของชนชั้นสูง  ที่นี่เป็นบาร์ธรรมดา มีมุมมองที่ต่างออกไป  ที่นี่มีสตรีมากหน้าหลายตานุ่งน้อยห่มน้อยแต่งหน้าแต่งตากันอย่างหนัก  พวกนางทุกคนแสดงท่าทางยั่วยวนแขก  สตรีเหล่านี้มากจากหลากหลายสำนักและเผ่าพันธุ์ มีทั้งสูง เตี้ย ท้วม บอบบาง ทุกคนมีเสน่ห์ในตัวเอง  พวกนางจะยืนอยู่สองข้างบันไดและเมื่อพวกทหารรับจ้างเดินเข้ามา  พวกนางจะทักทายอย่างร่าเริง หวังว่าบางคนจะสังเกตเห็นพวกนางได้

 “แน่นอนว่าข้าจะดื่มแน่  แต่เราต้องทำบางอย่างที่สำคัญมากกว่า!”  มังกรตาเดียวเดินไปหยุดอยู่หน้าพวกนางและยัดเหรียญทองให้สตรีนางหนึ่งจากนั้นโอบเอวดึงนางออกมาด้วยความชำนาญ มือของเขาเลื่อนไปจับอยู่ที่บั้นท้ายของนาง  สตรีนางนั้นส่งเสียงคราง เขาหัวเราะอย่างผู้มีชัยและเดินแยกออกไปจากกลุ่มพร้อมกับสตรีที่เขาเลือก

ทหารรับจ้างคนอื่นต่างก็เลือกสตรีทีละคนๆ และพาสตรีกลุ่มใหญ่เดินจากไป

แม้แต่ทหารรับจ้างร่างผอมที่สีหน้าไร้ความรู้สึกก็ยังเลือกสตรีที่แข็งแรงจากเผ่าม้าน้ำที่สูงกว่าเขาสองช่วงศีรษะ ความแตกต่างระหว่างร่างกายพวกเขาเห็นได้ชัด

 “จี๋ไจ่, เจ้าแน่ใจนะว่าต้องการจะขี่แม่ม้าทะเลนั่น? ระวังนะ เจ้าจะโดนนางสูบจนแห้งตาย” พวกทหารรับจ้างล้อกันอย่างสนุกสนาน

 “ไปไหนก็ไปซะ,  นี่มันเรื่องของข้า”  ทหารรับจ้างร่างผอมตอบอย่างไม่พอใจ

สตรีผู้นุ่งน้อยห่มน้อยเหล่านี้แต่งหน้าหนาเตอะล้วนแต่เป็นคนกร้านโลกทั้งนั้น

เมื่อเห็นว่าเย่ว์หยางและอี้หนานเป็นคู่รักกันอย่างเห็นได้ชัด ไม่มีใครเข้าใกล้พวกเขา  พวกนางไม่พูดอะไรออกมา นอกจากโปรยเสน่ห์ให้กับทหารรับจ้างแต่ละคนที่ผ่านมา  พวกนางเข้าใจชัดเจนว่าคนแบบไหนถึงจะเป็นลูกค้าของนาง แต่ลานเต้นรำข้างล่างกว้างขวาง มีบุรุษบางพวกที่ตระหนักว่าคนหนาแน่นเกินไป และรู้ว่าอะไรดีสำหรับพวกเขา ทั้งที่มีสตรีอยู่ในอ้อมแขนแล้ว แต่ตาพวกเขาเป็นประกายเหมือนหมาป่าทันทีเมื่อมองเห็นอี้หนาน

บุรุษอ้วนเตี้ยกับสหายหญิงที่น่ารักของเขาเดินเข้ามา  เขาแสดงความสนใจและยื่นข้อเสนอขอแลกคู่กับเย่ว์หยาง

คำตอบของเย่ว์หยางก็คือ เขาถีบคนผู้นั้นกระเด็นไปไกลมากกว่าสิบเมตร

บึ้ม!

เสียงดังบึ้มสนั่นสร้างความหวาดกลัวให้กับทุกคนในห้องเต้นรำ  ทุกคนหยุดเต้นและหันหน้ามาดู... จมูกของบุรุษอ้วนเตี้ยมีเลือดกำเดาออก  เขานอนอยู่บนพื้นเหมือนหมู ไม่สามารถคลานขึ้นมาได้อยู่นาน  ท้องที่เต็มไปด้วยไขมันของเขามีรอยเท้าที่ทุกคนสามารถมองเห็นได้

ทหารรับจ้างที่จำเย่ว์หยางได้ทุกคนคิดว่านี่เป็นเรื่องธรรมดา

ถูกยันแค่นี้ยังนับว่าเบาแล้ว

นายตรวจจอมลามกเพิ่งจะโดนเย่ว์หยางเล่นงานจนพิการ  โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนเหยียบ ‘น้องชาย’ ทำให้ทุกคนรู้สึกเจ็บปวดหวาดเสียวตรงหว่างขา!

ความจริงเจ้าอ้วนเตี้ยยังเก็บ ‘น้องชาย’ เอาไว้ได้ก็นับว่าเป็นบุญจากบรรพบุรุษแล้ว

 “จ่ายมาซะดีๆ!”  ทหารรับจ้างร่างผอมและสหายของเขาได้วางเดิมพันกันคนละเหรียญว่าใครจะชนะ  และเขาชนะเดิมพัน

 “ใครจะไปสนใจเรื่องเปลี่ยนคู่กันเล่า  แต่เจ้าทำร้ายคนได้ยังไง?”  สตรีของบุรุษอ้วนเตี้ยฉุนเฉียวเอ็ดตะโรลั่น  แต่นางไม่กล้าโจมตีเย่ว์หยาง และได้แต่วิ่งไปช่วยประคองบุรุษอ้วนเตี้ย และบ่นพลาง “ทั้งหมดเป็นเพราะเจ้า เจ้าคนไร้ประโยชน์  เจ้าบอกว่าเป็นห้าสุดยอดในสถาบันไงเล่า  แต่เจ้ากลับโดนเจ้าบ้านนอกตีทำร้าย ครั้งต่อไปอย่านึกว่าข้าจะมากับเจ้าอีก  ขายหน้าจริงๆ!”

 “โธ่, คอยดูข้าจะฟาดเจ้าเด็กนั่นให้เจ้าดู!”   คนอ้วนเตี้ยถูกสหายหญิงต่อว่า  เขาหน้าแดงและวาดแขนไปมาเตรียมสู้กับเย่ว์หยาง

 “เกิดอะไรขึ้น?  หยุดนะ!”  เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยบางส่วนวิ่งเข้ามา  พอเห็นเย่ว์หยางและอี้หนาน พวกเขาตะลึง  “เจ้าสองคนอีกแล้วหรือ?”

ถึงตอนนี้มีบางคนเข้าไปหาบุรุษอ้วนเตี้ยและกระซิบที่หูเขา

คนผู้นี้เห็นเย่ว์หยางตีนายตรวจมาแล้วและรีบบอกว่าเจ้าคนบ้านนอกนี่อาจเป็นพวกผู้ดีปลอมตัวมา  มีความเป็นไปได้อย่างมากที่เขาอาจมีคนที่มีอำนาจคอยหนุนหลัง เพราะหลังจากตีนายตรวจข้างนอก แม้แต่หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยก็ยังไม่กล้าทำอะไร

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เจ้าอ้วนเตี้ยหน้าซีด  เขาสูดหายใจลึกหลายครั้งเพื่อระงับความโกรธ

แม้แต่พนักงานรักษาความปลอดภัยก็ยังปวดหัวกับเย่ว์หยาง

คนผู้นี้ไม่แข็งแกร่งทรงพลังขนาดนั้น  แต่เขากลับก่อปัญหาได้เก่งที่สุดในโลก เจ้าผู้นี้มีแนวโน้มว่าอาจทะเลาะได้กับทุกคนบนเรือสำราญ  พวกพนักงานรักษาความปลอดภัยอ่อนอกอ่อนใจมองหน้ากันเอง ไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรดี  คนที่หยิ่งยโสขนาดนั้นเป็นคนบ้านนอกไม่มีพลังอะไรหนุนหลังจริงๆ หรือ?  เป็นไปไม่ได้!  เขาต้องเป็นลูกเจ้าเมืองที่ปลอมตัวเป็นสามัญชนมาหยอกล้อกับผู้คนทั่วไป  ถ้าไม่อย่างนั้นเขาจะมีสหายหญิงที่งดงามอย่างนั้นได้ยังไง? และเขายังอารมณ์ไม่ดีขนาดนั้นได้ยังไง?

ถ้าคนผู้นี้เพิ่งมาจากชนบทบ้านนอกจริงๆ  เขาก็ควรหัวหดเหมือนกับนกกะทา

คนบ้านนอกที่ไหนกันถึงได้กล้าตีคนบนเรือสำราญลอยฟ้า?

แน่ใจได้เลยว่า เขาต้องเป็นพวกขุนนาง หรืออย่างน้อยก็ต้องเป็นเด็กผู้มีอัจฉริยภาพของเจ้าสำนักที่ยิ่งใหญ่  คนพวกนั้นแม้โดยส่วนตัว เขาก็ยังได้รับการสนับสนุนที่ทรงพลัง

 “ถ้าเจ้าไม่ชอบเต้นรำ  ทำไมไม่ไปยังห้องอัญมณีเพื่อเล่นสักสองสามรอบเล่า!  ที่นั่นใหญ่กว่าและมีบริการที่ดีกว่า!” พนักงานรักษาความปลอดภัยบางคนรู้สึกว่าถ้าปล่อยให้พวกชนชั้นสูงไว้ที่นี่ ก็อาจจะก่อปัญหาให้อีกแน่นอน  พวกเขาแค่ชักชวนเย่ว์หยางให้ไปเล่นพนันในบ่อนของเรือสำราญ  ใครๆ ก็รู้กันว่า พวกคนชั้นสูงที่มีเงินอยู่ในกระเป๋า ล้วนชอบพนันทั้งนั้น

 “ห้องอัญมณี?”  ก็ดีน่ะสิ  เย่ว์หยางต้องการหาเงินเอาไว้ใช้จ่าย  เพราะลูกผู้ชายที่ไม่มีเงินอยู่ในกระเป๋าเลยเป็นเรื่องยากทนทานจริงๆ

 “.....”  เจ้าอ้วนนั้นจ้องมองตามหลังเย่ว์หยาง แววโกรธแว่บผ่านในดวงตา

 “เราจะปล่อยไว้แบบนี้หรือ?”  สหายหญิงของเขายังคงรู้สึกเจ็บใจ

 “มาเถอะ, เราก็ไปห้องอัญมณีด้วย  เราจะเล่นเจ้าเด็กจิ๊กโก๋นั่นให้ตาย” เจ้าอ้วนเตี้ยไม่มั่นใจในการดวลหมัด  แต่เขารวยกว่า  เขาอาจทำให้เจ้าบ้านนอกนั่นต้องแพ้พนัน  ต่อให้ดูเหมือนเขาจะมีผู้หนุนหลังที่ทรงพลังก็ตาม  ถ้าสู้กันด้วยสมองและไม่ใช่หมัดมวย  เจ้าอ้วนเตี้ยคิดว่าเขาฉลาดและรวย เขาฉุดสหายหญิงตามเย่ว์หยางและอี้หนานไปติดๆ  มังกรตาเดียวและทหารรับจ้างร่างผอมเหลียวมองหน้ากันเองและลอบพยักหน้าให้กัน  ตามเข้าไปในห้องอัญมณีพลางหัวเราะ  “มาเถอะ ไปเสี่ยงดวงกันสักสองรอบ วันนี้เทพธิดาแห่งโชคดูเหมือนจะอยู่ข้างเรา!”

ขณะที่พูดอย่างนั้น  มืออีกข้างหนึ่งของมังกรตาเดียวก็ลูบสะโพกที่กลมกลึงของสตรีคนหนึ่ง

ถึงตอนนี้ ทหารรับจ้างร่างผอมเหมือนกับว่าไม่อาจรอต่อไปได้แม้แต่วินาทีเดียว เขารีบฉุดสาวร่างโย่งไปเปิดห้องพัก  เมื่อเขาและสาวร่างโย่งเข้าไปในห้อง พวกเขาแทนที่จะล้มตัวนอนลงบนเตียง  แต่เขาล้วงเอาผลึกปีศาจนับไม่ถ้วนออกมาจากภายในกระโปรงของสาวเผ่าม้าน้ำและวางลงเป็นรูปวงเวทแก้วผลึกแปลกๆ

วงเวทนั้นเปล่งแสงและมีสัญญาณภาพแปลกประหลาด

ดูเหมือนจะเป็นการส่งข้อความออกไป

แม้ว่าผู้ตรวจสอบข่าวประจำเรือคอยจับตาดูสัญญาณที่ได้รับ ก็ไม่มีอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้  มีแต่เย่ว์หยางซึ่งกำลังจูงมือน้อยๆ ของอี้หนานขมวดคิ้วเล็กน้อย

เขาชำเลืองมองดูมังกรตาเดียวและตระหนักว่าทหารรับจ้างร่างผอมหายไป

 “มีอะไรหรือ?”  เมื่อเห็นเย่ว์หยางหยุด  อี้หนานคิดว่าเขามองหาคนอ้วนเตี้ยที่ติดตามมาข้างหลังและชักชวนอย่างอ่อนโยน  “เอาอย่างนี้เป็นไง ข้าจะหลีกไปก่อน และหลังจากเจ้าจัดการทุกอย่างแล้ว ข้าค่อยมาหาเจ้า?”

 “ไม่ใช่เรื่องสำคัญ”  เย่ว์หยางไม่เคยกังวลเรื่องเจ้าอ้วนเตี้ย  เขากังวลพวกทหารรับจ้างที่ดูเหมือนจะไม่ธรรมดา

เย่ว์หยางเป็นคนยากไร้

เขาเป็นคนร่ำรวยในหอทงเทียน  แต่ในแดนสวรรค์  เขาไม่มีแม้แต่เหรียญทองเดียว

ผลึกปีศาจสองสามลูกสามารถแลกได้เพียงหนึ่งเหรียญทอง การถือสกุลเงินที่เล็กที่สุดนี้ทำให้เย่ว์หยางเจ็บปวดใจนัก..  อัตราการแลกเปลี่ยนเงินตราในแดนสวรรค์นั้นโหดเกินไป  เขาใช้ผลึกปีศาจระดับเจ็ดแลก  ถ้านี่เป็นหอทงเทียน จำนวนเหรียญทองที่แลกเปลี่ยนมาคงได้ทับถมฝังร่างคนได้  ที่นี่กลับมีค่าเพียงเหรียญทองเดียว และยังมีการเก็บภาษีผลึกปีศาจระดับสามอีกด้วย

อี้หนานรู้ว่าเย่ว์หยางเป็นคนตระหนี่ที่ไม่ยอมใช้เงิน  นางหัวเราะคิกคัก “ก็เอาไปใช้เป็นต้นทุนของเรา  อย่างน้อยเราชนะได้สัก สองร้อยสามร้อยเหรียญทอง และทำเงินกลับมาได้แทนสิ่งที่เราสูญเสียไปทั้งหมดก็ย่อมได้”

เย่ว์หยางไม่เห็นด้วย  “ไม่,  อย่างน้อยเราต้องชนะสองสามหมื่น   สองร้อยสามร้อยน่ะหรือ?  นั่นยังไม่พอจ่ายทำขวัญข้าด้วยซ้ำ”

เจ้าอ้วนเตี้ยด้านหลังเพิ่งแลกชิปด้วยเหรียญทองหมื่นหนึ่งหัวเราะลั่น  “ฮ่าฮ่า ยาจกสองคนดีแต่เพ้อฝัน!  แค่เจ้ายอมแพ้และคุกเข่าเรียกข้าว่าคุณชาย  คุณชายผู้นี้จะให้รางวัลเจ้าสักสองสามเหรียญทอง!  หลังจากแลกมาแค่เหรียญทองเดียว เจ้ายังต้องการหน้าอีกหรือ  เจ้ารู้ไหมว่าอันใดเรียกว่าความขายขี้หน้า?”

 “แน่นอนคนอย่างเจ้านั่นแหละจะต้องขายขี้หน้า”  เมื่อเย่ว์หยางพูดเช่นนี้  พวกทหารรับจ้างที่ยืนอยู่ด้านหลังแทบหัวเราะกลิ้ง

 “เหลวไหล...”  หน้าของเจ้าอ้วนเตี้ยบิดเบี้ยวยิ่งกว่าคนตาย