เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 619 ถลึงตามองต่างคนต่างจนปัญญา

ตอนที่ 619  ถลึงตามองต่างคนต่างจนปัญญา

 “บึ้ม...”

แม้ลูกเรือทั้งหมดพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อจะช่วยเหลือเรือสำราญลอยฟ้า  แต่เรือที่อยู่ในอากาศก็ไม่สามารถช่วยเหลือได้ในที่สุด

มันแตกหักสองส่วนในกลางท้องฟ้าเบื้องบน

เรือเอียงห้อยเหมือนกับกระบี่ปากฉลาม

ในที่สุด มันก็ร่วงลงตรงกลางทะเลสาบกินคน

ม่านพลังลมที่แต่เดิมยังมีอยู่บ้างพังสลายไปทันทีที่เรือผ่านเข้าเขตแดนมรณะ (หมายถึงทะเลสาบ) เมื่อไม่มีม่านพลังลมป้องกัน  ชิ้นส่วนนับไม่ถ้วนและเครื่องมือที่อยู่บนเรือถูกเหวี่ยงกระจายทั่วอากาศ  ดาดฟ้าที่กระแทกกับผิวน้ำเกิดเสียงลั่นน่ากลัวและแตกระเบิดเป็นชิ้นๆ จากแรงกระแทกผิวน้ำสร้างคลื่นน้ำมหึมา น้ำในทะเลสาบทะลักเข้ามาในเรือและมีเสียงระเบิดบึ้ม  แรงกระเซ็นของน้ำพุ่งขึ้นสูงถึงหนึ่งกิโลเมตร  ทั่วทั้งทะเลสาบเป็นเหมือนสัตว์ประหลาดยักษ์กำลังกลืนกินเรือสำราญด้วยความละโมบ  ผู้โดยสารหลบหนีไปไกลแล้วขณะที่สมาชิกลูกเรือยังคงอาลัยอาวรณ์ที่จะหนีออกจากเรือในช่วงสุดท้าย ต่างจ้องมองดูเรือที่กำลังจมลงอย่างช้าๆ

โจรตัวตลกฉวยโอกาสจากสถานการณ์  หนีเข้าไปในเรือด้วยความเร็วราวกับแสง พยายามจะหลบจากการโจมตีของเย่ว์หยาง

เสี่ยวโฉ่วจอมเจ้าเล่ห์ฉวยโอกาสใช้เงาเรือคุ้มครอง

 “มาเร็วเข้า!” เสี่ยวโฉ่วตะโกนก้องในท้องฟ้า เขาเข้ามาจากตรงกลางลำเรือและไปออกอีกข้างหนึ่ง  เขาฉวยโอกาสสูดลมหายใจขณะที่เย่ว์หยางไม่มีเวลาไล่กวดต่อ

จากนั้นเสียงตะโกนของเสี่ยวโฉ่วกระตุ้นให้มนุษย์โครงกระดูกและจอมปีศาจจื้อกวงตื่นจากอาการตกใจ

มนุษย์โครงกระดูกและจอมปีศาจจื้อกวงปล่อยไม่สนใจสาวยักษ์ทันทีและเหาะลงมาช่วยเสี่ยวโฉ่ว  จากนั้นหลงเสียงลอบถอนหายใจและโจมตีใส่สาวยักษ์ซึ่งขัดกับเจตนาของเขาเอง  คือตรึงศัตรูที่แข็งแกร่งนี่ไว้  การต่อสู้วันนี้คือสิ่งที่หลงเสียงหวังว่าจะไม่มีทางเกิดขึ้น  แต่เขาไม่สามารถปฏิเสธได้ในฐานะเป็นพันธมิตรชั่วคราวกับเสี่ยวโฉ่ว

ในฐานะราชองครักษ์ผู้มีใจเป็นธรรม  หลงเสียงไม่สามารถปฏิเสธคำสั่งของเจ้านายเขาได้และไม่สามารถทิ้งพันธมิตรของเขาได้เช่นกัน

แม้ว่าจะต้องหมายถึงขัดกับหลักการของเขาเองก็ตาม

ฝู่โถวที่แกล้งเป็นบาดเจ็บหนักลอบกระซิบกับนักสู้ปราณฟ้าอีกสองคน ดูเหมือนว่าพวกเขาจะถกเถียงโต้แย้งกัน

 “ความจริงเจ้าเป็นนักสู้ปราณฟ้าแต่แกล้งปลอมตัวเป็นคนธรรมดา  เจ้าเด็กเจ้าเล่ห์”  จอมปีศาจจื้อกวงคิดว่าเย่ว์หยางไม่ใช่แค่คนธรรมดา  เขาต้องใช้พลังพิเศษบางอย่างปกปิดสถานะนักสู้ปราณฟ้าแต่เดิมด้วยฐานะนักสู้ปราณดิน  ถ้าไม่ใช่แบบนั้น ทุกคนคงไม่หลงกลติดกับเป็นแน่  และเสี่ยวโฉ่วคงไม่พาตัวเองตกอยู่สถานการณ์ที่น่าสมเพชนั้นเป็นแน่  สำหรับเย่ว์หยางแล้ว  จอมปีศาจจื้อกวงไม่สามารถอดกลั้นได้และเขาเริ่มต้นโจมตีทันที  แสงสีทองพันหุ้มอยู่ในมือของเขา และด้ายพลังเหมือนเส้นไหมนับไม่ถ้วนแผ่พุ่งออกมาหาเย่ว์หยางราวกับมีชีวิต นั่นคือทักษะแฝงเร้นธรรมชาติใยไหมเกลียวของจอมปีศาจจื้อกวง มันคล้ายกับทักษะพันธนาการของเสี่ยวเหวินหลี แต่ว่าแตกต่างกัน

นี่คือทักษะแฝงเร้นใยไหมเกลียวมีขีดจำกัดอยู่แค่เพียงใช้กักร่างหรืออาวุธของศัตรู

มีผลเด่นชัดในการต่อสู้ระยะประชิด

ไม่มีผลต่อจิตและวิญญาณของศัตรู  ไม่สามารถควบคุมศัตรูได้อย่างแท้จริง  แต่ใช้แค่ผูกหรือมัดร่างด้วยใยไหมที่แข็งแกร่ง... ถ้าระดับของศัตรูต่ำกว่าจอมปีศาจจื้อกวง อย่างนั้นใยไหมเกลียวนี้จะมีอันตรายมาก  ถ้าศัตรูแข็งแกร่งกว่าจอมปีศาจจื้อกวง  อย่างนั้นมันจะช่วยทำให้ศัตรูไขว้เขวและเปิดโอกาสให้เขาฉวยประโยชน์ได้

เย่ว์หยางสามารถบอกลักษณะเฉพาะของทักษะแฝงเร้นใยไหมเกลียวด้วยเพียงการมองเท่านั้น  จากนั้นเขาเตะใส่เสี่ยวโฉ่วอย่างไม่ปราณีและใช้แรงสะท้อนกลับหลบหนีได้

มนุษย์กระดูกราเชลที่ด้านหลังกวัดแกว่งดาบพิลาปฟันใส่เย่ว์หยางอย่างดุดัน ขณะที่เขาหลบใยไหมเกลียว ฟันได้สมบูรณ์แบบ  ท่าโจมตีนี้เลียนแบบท่าฟันที่สมบูรณ์แบบของเย่ว์หยาง  และทำได้ค่อนข้างดี เลียนแบบได้เหมือนถึงแปดในสิบส่วน

 “เจ้าต้องเบื่อหน่ายชีวิตเป็นแน่”  เย่ว์หยางไม่รับท่าฟันโดยตรง แต่กลับใช้ทักษะพันธนาการของเสี่ยวเหวินหลี ในท่าแช่แข็งมันอยู่กับที่นั้นเอง  เย่ว์หยางใช้ดาบเทาเถี้ยแทงเพดานปากบนและล่างของราเชล โจมตีใส่เพลิงวิญญาณที่ฟันสองแถวคอยปกป้องอยู่  ราเชลตกตะลึง  แต่โชคดีที่ทักษะแฝงเร้นพันธนาการมีผลแค่เพียงวินาทีเดียว มันรู้ตัวและยอมยกเลิกการโจมตีของมันทันที  มันรีบใช้ฟันงับดาบเทาเถี้ยระหว่างซอกฟันขณะที่หลบหนีจากท่าฟันของดาบเทาเถี้ยของเย่ว์หยางทันที

ฟันทั้งสองแถวที่ดูโยกคลอน  แต่พอถึงเวลาต่อสู้มันกลับแข็งแรงอย่างคาดไม่ถึง

เย่ว์หยางระเบิดพลังที่ยิ่งใหญ่ออกมาและยังคงแทงต่อไป

แต่เขาก็ยังไม่สามารถผลักดันได้แต่อย่างใด

ตรงกันข้ามกับมนุษย์กระดูกราเชลเชื่อมั่นกระดูกของมัน มันไม่เคยคิดว่าจุดอ่อนของมันจะถูกศัตรูพบเห็นในการเคลื่อนไหวครั้งเดียว  และศัตรูผู้นั้นคงต้องการแทงไฟวิญญาณของมันแน่นอน

มันพยายามถอยหลังและปัดป่ายพลังแทงของเย่ว์หยาง

อย่างไรก็ตาม จอมปีศาจจื้อกวงที่ด้านหลังก็ไม่ยอมหยุดไล่ตาม เขาสะบัดใยไหมเกลียวนับไม่ถ้วนเพื่อไล่จับเย่ว์หยางให้ได้

แต่มนุษย์กระดูกราเชลกลับถอยหนีอย่างสุดฝีเท้า แม้เป็นอย่างนั้นจอมปีศาจจื้อกวงก็ไม่สามารถไล่ตามได้ทัน  จอมปีศาจจื้อกวงได้แต่สบถด่าในใจเรียกราเชลไอ้ขี้ขลาด  ถ้าเพียงแต่มันหยุดเท่านั้น ขอเพียงแค่วินาทีเดียว ใยไหมเกลียวก็จะสามารถรัดจัดการศัตรูได้  เขาตะโกนลั่นขณะไล่ตาม “วนไปทางซ้าย เคลื่อนที่วนมาทางเรา ไม่ ไปทางซ้ายอีกสิเฮ้ย..”

มนุษย์กระดูกจื้อกวงก็สบถด่าอยู่ในใจเหมือนกัน  ถ้ามันยอมฟังเขา ก็เท่ากับหาที่ตายชัดๆ

ทำไมเจ้าไม่ปล่อยให้คนใช้มีดแทงปากของเจ้าบ้างเล่า?

วนน่ะหรือ?

ถุย!

น่าเสียดายที่มันไม่สามารถส่งเสียงสบถออกมาได้  ถ้าไม่อย่างนั้น มันก็คงโดนจอมปีศาจจื้อกวงระดมสบถด่าใส่เช่นกัน

สถานการณ์การต่อสู้ตอนนี้กลายเป็นเหตุการณ์ตลกอีกครั้ง  มนุษย์กระดูกราเชลมีดาบเล่มเล็กไว้สู้กับเย่ว์หยางขณะเดียวกันก็ถอยไปด้วย  ดาบเทาเถี้ยยังเสียบอยู่ที่ปากของมัน ที่ด้านหลังเย่ว์หยางมีจอมปีศาจจื้อกวงที่ทรงพลังมากกว่า แต่เนื่องจากมีความเร็วเป็นรองจึงได้แต่มองอย่างจนใจ ไม่สามารถช่วยสถานการณ์ได้เลย  ราเชลเองก็ไม่กล้าเสี่ยงรับท่าเสียบทะลุวิญญาณของเย่ว์หยางแน่นอน  สถานการณ์จึงอยู่ในลักษณะยันกัน

มีเงาร่างสามร่างอยู่ในท้องฟ้ากำลังร่อนลงมาเหมือนกับนกยักษ์

พวกเขาคือฝู่โถวและนักสู้ปราณฟ้าอีกสองคนก่อนนั้น  ทั้งสามคนคำนวณเวลาและเข้ามาแทรกตรงกลาง

สิ่งที่เร็วกว่าพวกเขาก็คือสาวยักษ์ผู้ที่เอาชนะหลงเสียงได้เพราะเขาไม่ได้สู้สุดกำลัง หลงเสียงถูกทุบจนเกราะของเขาแตกและจากนั้นก็ถอยกลับอย่างน่าสังเวช  สาวยักษ์มาถึงทันเวลาเหมือนกับเทพธิดาศึก  นางเหยียดแขนมหึมาออกและด้วยแขนเพียงข้างเดียวก็กวาดโจมตีใส่นักสู้ปราณฟ้าทั้งสามคนโดยตรง แขนอีกข้างหนึ่งรวบกำปั้นทุบใส่ศีรษะของราเชลอย่างดุดัน และเกือบฆ่าราเชลได้ทันที เพลิงวิญญาณของเขาเกือบดับไป  ใยไหมเกลียวนับไม่ถ้วนเหมือนกับมีชีวิตกระโจนหาร่างของสาวยักษ์ทันที  สาวยักษ์ส่งเสียงคำรามใช้หมัดทุบใส่จอมปีศาจจื้อกวง  เพียงคลื่นพลังจากแขนทั้งสอง ใยไหมที่แข็งกระด้างเกือบจะหลุดจากจากกัน

เสี่ยวโฉ่วเพิ่งพักหายใจเสร็จก็ตามมาถึงจนได้

เขาป้องกันเย่ว์หยางผู้ใช้มีดสังหารเทพช่วยสาวยักษ์จากใยไหม ในช่วงวินาทีเดียวเขาเตะออกไปเป็นร้อยครั้ง

เย่ว์หยางไม่ขยับสักนิ้ว ยืนป้องกันอยู่ด้านหลังสาวยักษ์

ราเชลยังใช้ปากงับดาบเทาเถี้ยไว้แน่น ส่งผลต่อความเคลื่อนไหวของเย่ว์หยางเพียงน้อยนิด  แม้ว่าเป็นเช่นนั้น การสู้ด้วยพลังเท้ากับเสี่ยวโฉ่วก็เป็นเรื่องยากเหมือนกัน  ในทางตรงกันข้าม เขาใช้ดาบจันทร์เสี้ยวสู้กับดาบพิลาปของราเชล จอมพลเกราะทองหลงเสียงยังคงลังเลเล็กน้อยที่จะโจมตีศัตรูในสถานการณ์ที่เปราะบาง ในส่วนลึกจิตใจเขายังภูมิใจและมีเกียรติ

นั่นเว้นแต่พันธมิตรของเขาตกอยู่ในอันตราย

ดังนั้น เขาตัดสินใจสังเกตการณ์ต่อครู่หนึ่ง

จอมปีศาจจื้อกวงกลับตรงกันข้าม ไม่มีความกังวลใจเช่นนั้นเลย  ด้วยการหมุนควงแขนอย่างทรงพลัง  ใยไหมที่เย่ว์หยางตัดออกไปกลับฟื้นขึ้นมาอย่างกับมีปาฏิหาริย์ และรวมตัวเป็นเชือกไหมยักษ์เหมือนกับงู มันรัดรอบตัวของสาวยักษ์ไว้

 “ไปซะ ปล่อยข้าไว้อย่างนี้!”  สาวยักษ์กระโดดขึ้นฟ้า  กล้ามเนื้อของนางยืดหยุ่นและทรงพลังมากกว่าเดิม เชือกไหมยักษ์ยิ่งรัดแน่นมากขึ้น

ในการระเบิดที่น่าสะพรึงกลัวนั้น ทั้งเย่ว์หยางและเสี่ยวโฉ่วถูกแรงระเบิดที่สาวยักษ์สร้างขึ้นอัดกระเด็น  เนื่องจากพวกเขาทั้งสองไม่สามารถตั้งตัวได้ทัน  เชือกไหมยักษ์ที่จอมปีศาจจื้อกวงเชื่อมั่นว่าแม้แต่ไตตันไม่สามารถทำลายหลุดออกมาได้  แรงระเบิดทำให้จอมปีศาจจื้อกวงที่ใช้ทักษะของเขาเต็มที่หลั่งโลหิตออกจากปาก และเกิดความเจ็บปวดที่ข้อต่อนิ้วราวกับว่ามันหัก

ราเชลซึ่งปล่อยการงับดาบเทาเถี้ยเตรียมใช้ท่าฟันที่คาดไม่ถึงกลับส่งเสียงร้องอย่างหวาดผวาเมื่อเห็นว่านางหลุดพ้นจากเชือกไหมยักษ์ออกมาได้

เขาหมุนตัวและเผ่นหนีทันที

มันน่ากลัวมาก ใครจะสามารถต้านทานแรงอำมหิตนั้นได้?

ขณะที่มนุษย์กระดูกราเชลเผ่นหนี มันเห็นเย่ว์หยางกลับตัวเตะใส่มัน จากนั้นราเชลพบว่าเขากระเด็นกลับมาอยู่ที่ข้างตัวสาวยักษ์อีกครั้ง

 “จะหนีหรือ? ข้าจะให้เจ้าหนีซะให้พอใจเลย!”  สาวยักษ์จับมนุษย์กระดูกราเชลและกดลงบนกะโหลกเขา จากนั้นจับจอมปีศาจจื้อกวงที่พยายามจะหลบหนีไปอีกด้านหนึ่ง นี่คือความสามารถพิเศษที่มังกรโบราณมีมาตั้งแต่เกิด  กรงเล็บมังกร  จอมปีศาจจื้อกวงรู้ว่าสถานการณ์กลับกลายเลวร้ายเมื่อเขาเห็นภาพมังกรโบราณปรากฏในท้องฟ้า และกรงเล็บยักษ์พุ่งตรงมาหาเขาจากท้องฟ้าว่างเปล่า เขารีบใช้ไหมห่อตัวจนเหมือนกับดักแด้ไหมป้องกันตัวเอง

อย่างไรก็ตาม สายเกินไปเสียแล้ว

ศีรษะล้านเลี่ยนของเขาถูกสาวยักษ์จับเอาไว้ได้  ตอนนี้นางมีหัวอยู่ในมือข้างหนึ่ง และหัวของมนุษย์โครงกระดูกอยู่อีกข้างหนึ่ง

จากนั้นนางเอาหัวทั้งสองโขกเข้าหากันพลางตะโกนลั่นเหมือนเสียงฟ้าผ่า

ในท่ามกลางแรงอัดปะทะสะท้านโลก แรงระเบิดทำให้เกิดคลื่นทะเลสาบยกตัวขึ้นสูงถึงสิบเมตร  กระแสอากาศที่ระเบิดปั่นป่วนไปทั่วพื้นที่ต่อสู้

จอมปีศาจจื้อกวงเลือดออกจากตา หู จมูกและปาก และตกอยู่ในสภาพมึนงง  ตาของเขาเหลือกกลับไปที่ด้านหลัง  เขาร่วงลงไปในทะเลสาบก่อน ไม่สามารถยับยั้งร่างกายให้ลอยอยู่ในกลางอากาศได้  เทียบกับเขาแล้ว มนุษย์โครงกระดูกราเชลหนักยิ่งกว่า ฟันของมันถูกกระแทกหลุดออกจากปากร่วงลงพื้นทั้งหมด และค่อนข้างแน่ว่ามันคงไม่มีทางหาพบได้อีก กะโหลกที่แข็งแรงแทบไม่มีอะไรเจาะได้มีรอยแตกมากมาย ไฟวิญญาณภายในค่อยสลัวและมืดลง

เสี่ยวโฉ่วพอเห็นว่าสถานการณ์เลวร้าย ก็หนีออกจากสนามรบทันที

เขาสามารถบอกได้ว่าสาวยักษ์กำลังใช้พลังชีวิตอย่างเกินพิกัด  นางใช้พลังชีวิตมาเสริมพลังต่อสู้ นางจะมีสภาพไร้เทียมทานอย่างนั้นชั่วขณะ  ถ้าเขาตกอยู่ในเงื้อมมือนาง  เขาเชื่อว่าเขาจะไม่สามารถรักษากระดูกได้แม้แต่ชิ้นเดียว

ในทางตรงกันข้ามหลงเสียงโจมตีใส่เย่ว์หยางทันที ป้องกันไม่ให้เขาฆ่าฝู่โถวและนักสู้ปราณฟ้าอีกสองคน

 “เจ้าช้าเกินไป!” เย่ว์หยางไถลตัวออกมาจากตาข่ายใบมีดของหลงเสียงเหมือนกับปลาว่ายน้ำ  แม้ว่าดาบของหลงเสียงจะโจมตีเป็นร้อยในการฟันครั้งเดียว แต่ก็เป็นอาการบาดเจ็บผิวเผินไม่มีอะไรสำคัญ เย่ว์หยางพุ่งวาบผ่านข้างตัวหลงเสียง หลงเสียงเอียงตัว ทำให้เกิดรอยหมัดลึกอยู่บนอกของเขา  หมัดนั้นทำลายแนวป้องกันของเกราะทอง ทำลายพลังป้องกันร่างกายและทะลวงเข้าอวัยวะภายในของเขาสร้างความเจ็บปวดทรมานให้เขา

หลงเสียงรู้ได้ทันที หรือว่าแม้แต่เขาก็ไม่ใช่คู่มือของเย่ว์หยาง?

ในฐานะที่เป็นอัศวินหลวงผู้เชื่อมั่น นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตของหลงเสียงที่เกิดความสงสัยในความสามารถของตนเอง  เขาตระหนักได้บางอย่าง ความเร็วของคู่ต่อสู้ไวมาก แม้เห็นอย่างผิวเผินว่าเขาต่อยเพียงหมัดเดียว  แต่ในความเป็นจริงต้องไม่น้อยกว่าพันหมัดแน่นอน มิฉะนั้นคงเป็นไม่ได้ที่จะสร้างผลกระทบเช่นนั้น

เทียบกับหมัดพันชั้นของคู่ต่อสู้แล้ว  เขาคงทำได้เพียงแค่ห้าร้อยหมัด เขาคงปล่อยได้ห้าร้อยแปดสิบแปดหมัด และถูกเป้าหมายเพียงสามร้อยสองหมัด

จะเกิดอะไรขึ้นถ้าฝ่ายตรงข้ามไม่ต่อยหมัด แต่หนีไปไม่สู้เล่า?

เขาจะสามารถโจมตีเขาได้หรือไม่?

หลงเสียงอดหลั่งเหงื่อเยียบเย็นไม่ได้จากความตกใจของอาการความคิดนี้

 “ข้าจะฆ่าพวกเจ้าให้หมด”   เย่ว์หยางตั้งท่าเตรียมพร้อมใช้การโจมตีที่หนักหน่วงถล่มทลายดิน  ฝู่โถวคนทรยศและนักสู้ปราณฟ้าอีกสองคนหวาดกลัวจนต้องการจะหนีไปทันที

อย่างไรก็ตาม เย่ว์หยางไม่ได้โจมตี  เขากลับเหวี่ยงโซ่ล่ามเทพและใช้มัดสาวยักษ์ซึ่งยังคงเสริมพลังชีวิตและเตรียมตัวใช้ชีวิตนางสู้ตาย เขาใช้ปลายดาบโจมตีเปลี่ยนกระแสอากาศตัดมิติขาด ในพริบตาคลื่นทะเลสาบพุ่งสูงขึ้นมาพันเมตร  เย่ว์หยางและสาวยักษ์ตรงเข้าไปในคลื่น ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเข้าไปในรอยแยกมิติ และหายไปในพริบตา

จากนั้นเสี่ยวโฉ่วจึงเข้าใจ  เย่ว์หยางไม่เคยตั้งใจทุ่มเทสู้ แต่เขาคิดแต่เพียงหลบหนี  เสี่ยวโฉ่วนึกเสียใจทันที

เมื่อเวลาผ่านไป เขาวิ่งกลับมา  เขาจะหาร่องรอยของเย่ว์หยางและสาวยักษ์ได้จากที่ไหน?

จอมปีศาจจื้อกวงเพียงแต่มาคอยวนเวียนหลังจากร่วงลงผิวน้ำ เขากุมหัวและครางด้วยความเจ็บปวด  “ช่างก่อนเถอะ, อย่าเพิ่งไล่ตามเลย,  ลี่เยี่ยนโดนพิษเชื้อมังกรทำร้าย นางจะต้องตายแน่นอน  ถ้าเรายังไล่ตามนาง เราจะต้องเสียสละคนไปอย่างสูญเปล่า”

 “ถูกแล้ว การปรากฏตัวของเจ้านั่นเป็นแค่เพียงอุบัติเหตุ  โชคดีที่แผนฆ่าลี่เยี่ยนของเราสำเร็จลงได้” มนุษย์โครงกระดูกราเชลที่มีฟันหักเหลือติดปากอยู่เพียงไม่กี่ซี่ นับฟันที่หักอย่างขมขื่นใจ มันตามเก็บฟันกลับคืน   แม้ว่าจะสู้ต่อไป แต่กำลังใจของมันเสียหายอย่างหนัก เพราะสาวยักษ์ทุบหัวมันทำให้มันไม่คิดตั้งใจสู้อีก

 “....”  เสี่ยวโฉ่วกำลังโกรธเกรี้ยว  เขารู้สึกว่าเย่ว์หยางและสาวยักษ์ต้องหนีไปได้ไม่ไกล  แต่พันธมิตรของเขาทุกคนไม่มีความตั้งใจจะสู้ต่อไป และถ้าเขามีตัวคนเดียว เขาคงไม่สามารถทำอะไรศัตรูของเขาได้  เขาได้แต่โกรธโดยไม่สามารถทำอะไรได้  เขาบีบนิ้วยาวและกำหมัดแน่นสูดหายใจลึก  หลังจากสงบอารมณ์ได้แล้ว เขาพูดช้าๆ “นั่นไม่ใช่การเทเลพอร์ต  เจ้านั่นเพียงแต่สร้างภาพหลอก  จากการประเมินของข้า เจ้านั่นกับลี่เยี่ยนจะต้องอยู่ในบริเวณใกล้เคียง  พวกมันอาจจะซ่อนตัวอยู่ที่ก้นทะเลสาบก็ได้  ข้าขอเสนอว่าเราอยู่ที่นี่กันสักครู่และใช้เวลาค้นหา  สำหรับความเสียหาย ข้าจะรับผิดชอบอย่างเต็มที่  สรุปก็คือ ประโยคเดียว ข้าจะไม่ยอมยกเลิกจนกว่าจะเห็นศพของลี่เยี่ยน”

 “ถ้าการค้นหาจำกัดอยู่แค่บริเวณใกล้เคียง  อย่างนั้นเราก็แค่อยู่ต่ออีกสักหน่อย”  มนุษย์โครงกระดูกราเชลและจอมปีศาจจื้อกวงตัดสินใจอยู่ต่อหลังจากแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน

หลงเสียงตัดสินใจอยู่ต่อเช่นกัน

อย่างก็ตามกองกำลังกริฟฟินสายฟ้าต้องคุ้มครองผู้โดยสารและลูกเรือที่บาดเจ็บออกไปเช่นกัน

นำโดยขุนพลเกราะเงินมากกว่าสิบคน ขบวนที่สง่างามก็เดินทางห่างออกไป   สมาชิกลูกเรือและหน่วยรักษาความปลอดภัยประจำเรือ และมีบางคนตายอย่างโชคร้าย  แต่โดยรวมนับว่าไม่เลว  คนส่วนใหญ่ถูกกองกำลังกริฟฟินสายฟ้าช่วยไว้ได้

ในท่ามกลางฝูงชนมังกรตาเดียวเปลี่ยนเครื่องแต่งกายของเขาอย่างรวดเร็วและทหารรับจ้างร่างผอมและลูกเรือลอบปนเข้าไปในกลุ่มผู้โดยสาร

พวกเขาหันกลับมามองทะเลสาบอย่างเศร้าใจ

ขณะที่จากไปพร้อมกับกลุ่ม

สมาชิกกลุ่มโจรกระดูกดำและกลุ่มโจรตัวตลกนับไม่ถ้วนคอยลาดตระเวณอยู่ตามพื้นผิวทะเลสาบ

ตามข้ออ้างของเสี่ยวโฉ่ว  ท่าฟันครั้งสุดท้ายของเย่ว์หยางไม่ได้ฟันเพื่อเปิดมิติแน่นอน แต่เป็นการฟันเพื่อเปิดผิวทะเลสาบเขตแดนมรณะจากนั้นเขาหลบลงไปพร้อมกับสาวยักษ์และซ่อนตัวอยู่ก้นบึ้งทะเลสาบ

นั่นเป็นเรื่องจริงแน่นอน

ที่ก้นทะเลสาบ เย่ว์หยางและสาวยักษ์ต่างคนต่างมองหน้าอย่างโกรธเกรี้ยว

เป็นการจ้องอย่างจนใจทำอะไรไม่ได้!

ทั้งสองคนมีความสามารถมองเห็นในที่มืด ในก้นทะเลสาบที่มืดมิดไม่ได้มีพวกเขาเพียงสองคน

เหตุผลเบื้องหลังที่เย่ว์หยางและสาวยักษ์ต่างโกรธถลึงตาใส่กันเป็นเรื่องง่ายมาก สาวยักษ์ไม่ยอมรับการกระทำของเย่ว์หยาง  นางคิดว่านางเป็นพี่ใหญ่ และว่าเย่ว์หยางต้องฟังนาง แม้ว่าเขาไม่ยอมฟัง เขาก็ไม่ควรห้ามมิให้นางสู้  ขณะเดียวกันเย่ว์หยางก็รู้สึกว่าสาวยักษ์ไม่ใช่ยืดหยุ่นคล้อยตาม และว่าคนโง่ควรจะฟังคนฉลาด  แน่นอนนางควรจะฟังเขา ไม่สำคัญว่าจะเป็นหัวหน้าหรือผู้นำกลุ่ม

 “ข้าได้รับพิษเชื้อมังกรไปแล้ว ไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้นาน  แล้วข้าจะไม่สู้ให้สมใจก่อนตายได้ยังไง?”  สาวยักษ์จ้องเย่ว์หยาง

 “ใช้สมองที่เจ้าละเลยคิดดูบ้าง ข้าจะช่วยคนตายมาทำไม? ช่างเถอะ เจ้าไม่ต้องคิดดีกว่า สิ่งเดียวที่เจ้าต้องทำก็คือฟังและทำตามคำสั่งข้า  ถ้าข้าสั่งเจ้าให้ไปทางตะวันออก  เจ้าจะไปตะวันตกไม่ได้  ถ้าข้าขอให้เจ้ายืน เจ้าจะนั่งกับพื้นไม่ได้ เข้าใจไหม?”  เย่ว์หยางจ้องมองสาวยักษ์ พร้อมกับคิดว่าถ้าสาวยักษ์มีทักษะต่อสู้ที่ดีแต่ไม่ยอมยืดหยุ่นเลย และถ้านางยอมฟังคำสั่งเขาแต่โดยดี  นางจะมีคุณสมบัติเป็นนักสู้ได้อย่างอิสระ  ขณะที่เรื่องเพศ เราลืมไปก่อน นางไม่ใช่สตรี แต่เป็นคนเถื่อน

เนื่องจากนางเป็นคนเถื่อน มีสมองที่สร้างจากกล้ามเนื้อ  จะกังวลเรื่องเพศไปทำไม?

ไม่จำเป็นเลย!

แน่นอน เย่ว์หยางไม่สนใจเรื่องเพศของสาวยักษ์...