ยอดยุทธไร้เทียมทาน ตอนที่ 422 อาเฮ่อตัดสินใจ

ตอนที่  422  อาเฮ่อตัดสินใจ

หลิงซิ่วรู้สึกทึ่งอัศจรรย์ใจมาก  ปราณแท้ทั้งหมดในเส้นชีพจรของเขาเชื่องเชื่อเป็นอย่างมาก  กล้ามเนื้อที่เป็นเงินดูเหมือนจะกลายสภาพเป็นอ่อนนุ่ม จิตวิญญาณยุทธของเขาที่ดูเหมือนจะเงียบสงบอยู่เสมอพลันมีชีวิตชีวา  ของเหลวสีเงินที่ควบแน่นอยู่ที่จุดคมปลายหอกที่คมที่สุด  กระพรวนลมเขาแกะที่สั่นสะเทือนตามสายลมดูเหมือนเสียงจางลงไป แต่ไม่มีวันหายไป

เขาไม่เคยรู้สึกแบบนั้นมาก่อน  หลิงซิ่วสามารถรู้สึกได้เหมือนกับว่าเขาสามารถควบคุมทุกส่วนของการเคลื่อนไหวหอก  ทุกนิ้วของพลังในการหมุนทะลวงตัวหอก  ปราณแท้ที่โคจรผ่านหอกไปจนถึงปลายหอก  เขาสามารถรู้สึกทุกอย่างได้ชัดเจน  ปราณแท้ของเขาโคจรผ่านปลายหอก ตัวหอกมีความสั่นสะเทือนเล็กน้อย

เป็นความรู้สึกเสพติดอย่างหนึ่ง!

ก้าวย่างในการโจมตีของเขาเป็นจังหวะที่สมบูรณ์แบบ ทุกย่างก้าวบนพื้นล้วนเพิ่มพลังให้เขาและทำให้แสงที่ปลายหอกเจิดจ้ามากขึ้น

หอกเงินของเขาที่ถือในแนวขวางไม่มีความเคลื่อนไหวสักนิด

ก้าวย่างสุดท้ายแสงรัศมีบนปลายหอกก็สว่างเจิดจ้าทะลุทะลวงได้

เขาเหมือนดาวหางที่สว่างเจิดจ้า แสงรังสีสว่างแพรวพราวทำให้พื้นที่รอบๆ พร่าเลือนหมดสีสัน

หรงโหรวคิดไม่ถึงเลยว่าหลิงซิ่วจะบรรลุขอบเขตใหม่ในช่วงเวลาแบบนั้นได้จริงๆ

หอกทำให้เขาสีหน้าเปลี่ยน ดวงตาเบิกกว้าง เหยียดฝ่ามือ นิ้วเหยียดออกอย่างสงบเหมือนทะเลสาบที่ราบเรียบ พ้นจากนิ้วทั้งสิบไปก็เป็นระลอกพลัง

ระลอกพลังขยายออกไปและรวมกันเป็นหนึ่ง ก่อตัวเป็นเกลียวและเกิดโล่กลมโปร่งแสงปรากฏอยู่ต่อหน้าเขา

ดาวตกที่ร้อนแรงปะทะใส่โล่กลม

โล่โปร่งแสงแตกทำลายเหมือนกระจก

หน้าของหรงโหรวเปลี่ยนไปอีกครั้ง  เผชิญหน้ากับรังสีเยือกเย็นที่เหมือนดวงดาว  เข้าใช้พลังนิ้วตอบโต้ขณะที่ถอยหลัง

แสงรัศมีกระจายเป็นแสงเจิดจ้าต่อหน้าหรงโหรวทำให้เขาตาบอดแสงไปชั่วขณะ

เมื่อแสงกระจายหายไป หรงโหรวซวนเซถอยหลัง หน้าของเขามีแววเหลือเชื่อ ฝ่ามือซ้ายของเขาปรากฏมีรูพร้อมกับเลือดไหลออกมา

เขาแทบจะทรงตัวไม่อยู่  ความเจ็บปวดในฝ่ามือทำให้เขาตื่นตัวเต็มที่ เขาถลึงตามองหลิงซิ่ว

หลิงซิ่วยังคงอยู่ในท่วงท่าห้าวหาญ ไม่ขยับแม้สักนิ้วประหนึ่งกลายเป็นรูปสลัก

ตึง หลิงซิ่วล้มหงายหลัง

หรงโหรวไม่ขยับ  เขามองดูหลิงซิ่วที่หมดสติไปอยู่ในระยะห่าง  ใจของเขาสั่นสะท้านจนพูดไม่ออก  สถานะของเขาในกลุ่มดาวหมีใหญ่อยู่เหนือกว่าทุกคนมากและเขาเห็นอัจฉริยะมานับไม่ถ้วน  แต่เขาไม่เคยเห็นคนที่ชอบเอาชนะขนาดนั้นมาก่อน โหยหาแต่ชัยชนะนักย่อมไม่ดี

บรรลุฝีมือระดับใหม่ในช่วงสำคัญสุดท้าย...

หรงโหรวฝืนหัวเราะ  เขาไม่รู้ว่าเขาโชคดีหรือว่าสวรรค์โปรดปรานหลิงซิ่ว ถึงได้ประสบความสำเร็จทั้งที่มีความเป็นไปได้น้อยขนาดนั้น

แต่ฝ่าบาทกำชับให้จับเป็นหลิงซิ่ว และนั่นตรงกับความรู้สึกของเขา  ถ้าเขาต้องฆ่าอัจฉริยะ ก็จะน่าเสียดาย  แต่ตอนนี้ เมื่อดูหลิงซิ่วแล้ว หรงโหรวอดคิดถึงตัวเองตอนเยาว์วัยไม่ได้  เขาสามารถสำเร็จตำแหน่งและอำนาจปัจจุบันได้เพราะผ่านศึกมานับไม่ถ้วน  ถ้าเขาขาดความกระหายและความพยายเพื่อคว้าชัยชนะ  ป่านนี้เขาจะไปอยู่ที่จุดไหน?

ความอ่อนแอในปัจจุบันนี้เป็นเรื่องน่ากลัว  สิ่งที่น่ากลัวก็คือขาดความกระหายที่กล้าแข็ง  กระหายใจชัยชนะ

โชคดีที่หลิงซิ่วผ่านการลงมือเขามานานและหมดสติไปเสียก่อน  เขาเป็นเหมือนลูกธนูที่พุ่งจนสุดล้า..

หรงโหรวเตรียมเดินเข้าไปคว้าตัวหลิงซิ่ว ทันใดนั้นมีลำแสงพุ่งจากในอาคารสู่ท้องฟ้า   ระลอกพลังงานที่น่ากลัวระเบิดออก  หรงโหรวชะงักฝีมืออยู่กับที่ทันที  เขารู้ว่านั่นคืออะไร

เขาหมุนตัวกวาดสายตาไปทางอาคารอย่างรวดเร็ว

เพราะฝ่าบาทของเขาใช้สิ่งนั้น  ถังเทียนนั้นแข็งแกร่งทรงพลังขนาดนั้นเชียวหรือ?

หัวใจของหรงโหรวเย็นยะเยือก  เขารู้จักพลังขององค์ชายเยี่ยนถูเป็นอย่างดี   พรสวรรค์ที่เขามีนั้นแตกต่างกัน สภาพร่างกายของเขาเหนือกว่าคนธรรมดา นอกจากนั้นบุคลิกภาพที่เป็นผู้ใหญ่เกินวัย เขาฝึกฝนมาอย่างหนัก  และฝ่าบาทปฏิบัติต่อองค์ชายเยี่ยนถูเหมือนกับคนโปรดปรานและดูแลปรนเปรอเขาอย่างดีที่สุด น้อยคนนักที่จะรู้ว่า องค์ชายเยี่ยนถูจะฝึกซ้อมฝีมือกับเจ็ดองครักษ์พญาหมีเป็นประจำ

นิสัยของเขาเด็ดขาดและดุร้าย เขามีพลังที่แข็งแกร่งกว่าเจ็ดองครักษ์พญาหมี  และเขายังปกปิดพลังไว้เป็นอย่างดี ไม่เคยแสดงฝีมือต่อหน้าใครๆ มาก่อน  หรงโหรวยังมั่นใจว่าฝ่าบาทยังแข็งแกร่งกว่าตัวเขาเองมาก

ทันใดนั้นลำแสงที่ฉายพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าก็หายไป และขณะเดียวกัน  พลังปั่นป่วนที่น่ากลัวก็หายไปด้วย

สีหน้าของหรงโหรวแข็งค้าง ความคิดที่น่ากลัวปรากฏในใจเขาทันที

เป็นไปได้หรือ...

หรงโหรววิ่งตรงเข้าไปในอาคารอย่างบ้าคลั่ง

อาเฮ่อมองดูเจี่ยนฟงหยวนที่เป็นคู่ต่อสู้ของเขาอย่างจนใจ

เจี่ยนฟงหยวนไม่มีความตั้งใจจะขยับเลย มือของเขาปิดหน้าดูน่าตลก เหมือนคนแก่ธรรมดาที่ตั้งใจหลีกเลี่ยงการต่อสู้

อาเฮ่อชี้กระบี่ตรงมาที่เจี่ยนฟงหยวนอยู่นาน  แต่คู่ต่อสู้ก็ไม่ขยับเลยสักนิดเหมือนกับว่าเขาไม่เห็นอะไร

เจี่ยนฟงหยวนยังคงรู้สึกจนใจ  เขาไม่ต้องการกลายเป็นแพะรับบาป ถ้ามีเรื่องโชคร้ายเกิดขึ้นกับอาเฮ่อ เมื่อราชินีหาเรื่องลงโทษพวกเขา  นอกจากส่งตัวเขาให้นางแล้ว ฝ่าบาทคงไม่มีความคิดอย่างอื่น

ชนะไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย  ดังนั้นจะสู้ไปทำไม?

ในฐานะที่เป็นหนึ่งในนักสู้พญาหมี เจี่ยนฟงหยวนผ่านประสบการณ์มามากและประเมินได้เมื่ออันตรายมาถึง  สำหรับคนที่เป็นถึงเจ้าชาย เขาจะไม่แตะต้อง  ถ้าเขาจัดการกับอาเฮ่อโดยไม่ยั้งคิด นั่นเป็นเรื่องโง่จริงๆ  ดังนั้นเขาอาจเหมือนกับคนแก่ที่ไม่มีอันตราย รอให้องค์ชายชนะและจับเป็นถังเทียนได้ อย่างนั้นงานเขาก็จบ

อาเฮ่อไม่เคยเห็นคนที่ไร้ยางอาย  ตั้งแต่เล็กเขาอยู่ได้รับอิทธิพลจากมารดา นิสัยของเขาอ่อนโยนสุภาพ  ดังนั้นเขาไม่รู้ว่าจะจัดการอย่างไรดี

ทั้งสองยืนนิ่งอยู่กับที่ด้วยความรู้สึกที่อึดอัด

ทันใดนั้นเอง ทั้งสองคนหันหน้าพร้อมกัน ลำแสงแพรวพราวฉายขึ้นไปบนท้องฟ้า   ระลอกพลังงานที่ทำให้คนรู้สึกใจสั่นกระจายออกมาจากอาคาร

หน้าของอาเฮ่อเปลี่ยน เขาพุ่งผ่านเจี่ยนฟงหยวนไปอย่างไม่ลังเลและร่างของเขาหายไปในท้องฟ้า

หน้าของเจี่ยนฟงหยวนเปลี่ยนเล็กน้อย  แต่เมื่อระลอกพลังงานหายไป สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง และเขาหายไปเช่นกัน

ปัง

อาคารไม่อาจรองรับน้ำหนักมันเองได้อีกต่อไป และพังถล่มลงมา

เมื่อหรงโหรวมาถึง ฉากภาพที่ปรากฏต่อหน้าเขาก็คือ วงกลมซากหักพลังและเด็กหนุ่มยืนร้องไห้อยู่ตรงกลาง

ถังเทียน!

หรงโหรวใจเต้นผาง  ลางสังหรณ์ร้ายผุดขึ้นมาในใจ  สายตาของเขามองดูในที่ไม่ไกล องค์ชายจมอยู่ในกองเลือด

หน้าของหรงโหรวไม่มีสีเลือด ขาวซีดเหมือนกับกระดาษ  ร่างของเขาซึมเซาราวกับว่าไม่สามารถทรงตัวอยู่ได้  องค์ชายนอนจมกองเลือดปราศจากลมปราณและไม่มีสัญญาณชีวิต

ทันใดนั้น ตาของเขาพลันพร่าเลือน ร่างๆ หนึ่งปรากฏขวางหน้าเขาไว้

อาเฮ่อ!

เจี่ยนฟงหยวนมาช้าหนึ่งก้าว  เขาเห็นฉากภาพต่อหน้า และตะลึงอยู่ชั่วขณะ ความรู้สึกโกรธอย่างไม่น่าเชื่อปรากฏบนใบหน้าเขา ราวกับว่าสมองของเขาถูกใครบางคนต่อยใส่ จนรู้สึกว่างเปล่า, ฝ่าบาท...

เป็นไปไม่ได้.... มันเป็นไปได้ยังไงกัน

พลังของฝ่าบาทแข็งแกร่งขนาดนั้น และฝ่าบาทสิ้นพระชนม์ได้ยังไง?  และฝ่าบาทยังมีเจ้าสิ่งนั้น..

ริมฝีปากของเขาสั่น กายสั่นทั้งตัว  พอคิดถึงความพิโรธโกรธเคืองของท่านเจ้ากลุ่มดาวขึ้นมา  ร่างของเขาสั่นเทิ้มอย่างช่วยไม่ได้

 “ผู้เฒ่าเจี่ยน ยึดสิ่งนั้นมา!”  เสียงกระตุ้นเตือนของหรงโหรวปลุกเจี่ยนฟงหยวนจากสภาพมึนงง

เขาตื่นตัวและมีปฏิกิริยาทันที  ถูกแล้ว องค์ชายสิ้นพระชนม์ ถ้าสิ่งนั้นหายไป กลุ่มดาวหมีใหญ่จะได้รับผลกระทบใหญ่  สำหรับเขานั่นคือโอกาสไถ่ถอนโทษประการเดียว

 “ลงมือ!”

เจี่ยนฟงหยวนตาแดงถลึงมองอาเฮ่ออย่างดุดัน  และเขาคำรามเหมือนกับสัตว์ร้าย  ตอนนี้เขาทิ้งมารยาทและความอ่อนโยนไว้เบื้องหลัง

อาเฮ่อเผชิญหน้ากับเจี่ยนฟงหยวน ร่างของเขาโน้มไปข้างหน้า มือขวาจับอยู่ที่ฝักกระบี่ซึ่งห้อยอยู่ข้างเอว เจี่ยนฟงหยวนใช้ปราณแท้ยิงธนูปราณอย่างบ้าคลั่งและยิงใส่อาเฮ่อ  แขนเสื้อของเขาสะบัดกลับไปข้างหลังอย่างงดงาม  แต่ร่างของเขายังคงยืนอยู่กับที่ หน้าของเขายังคงสงบนิ่งเหมือนน้ำ

 “มาเลย!”

คำตอบที่ชัดเจนตรงไปตรงมาเต็มไปด้วยความหนักแน่น ไม่มีร่องรอยยอมถอย

เจี่ยนฟงหยวนคำราม ตลอดทั้งตัวคล้ายหมีที่ระเบิดความโกรธออกมาแล้ววิ่งเข้าใส่อาเฮ่อทันใด  ดาบโค้งหัวปีศาจของเขามีรัศมีสีเทา  รังสีดาบส่งเสียงแและทะยานไปข้างหน้า มีเสียงทุ้มต่ำเหมือนสัตว์ร้าย

อาเฮ่อหรี่ตา ใจของเขาสงบเยือกเย็นมาก  เขาไม่เคลื่อนไหวอย่างบุ่มบ่าม จากมุมตาของเขา เขาเห็นร่างๆ หนึ่งเคลื่อนตัวเงียบไปอีกทางตรงเข้าหาถังเทียน

เจ้าบ้าถังยังไม่อยู่ในสภาพเตรียมพร้อม และเขาต้องการป้องคนทั้งสอง  เขาจำเป็นต้องถอยกลับมาคุ้มกัน

อาเฮ่อรักษาท่วงท่าตั้งรับเอาไว้  ร่างกายช่วงบนของเขาไม่เคลื่อนไหว  ขณะที่ร่างกายท่อนล่างก้าวสั้นๆ ด้วยความเร็วสูง

มีภาพร่างเงาซ้อนตามหลังอาเฮ่อสองสามรูป  ทั้งหมดนั้นดูเหมือนจริงมาก  ระบำกระเรียนของสำนักกระเรียน เปล่งอานุภาพ

ตาของหรงโหรวเลือนราง อาเฮ่อมาปรากฏอยู่ต่อหน้าเขา

ไวมาก!

หรงโหรวไม่มีเวลาอุทานตกใจ  เขารวบรวมปราณแท้ในร่างของเขาและใช้ท่าดรรชนีทันที

ระลอกพลังโปร่งแสงปรากฏ ค่อยๆ บินเข้าหาอาเฮ่อ  รังสีดาบสีเทาของเจี่ยนฟงหยวนส่งเสียงหวีดหวิวพุ่งเข้าหาอาเฮ่อ

ร่างของอาเฮ่อพร่าเลือน และร่างสีดำสิบสามร่างปรากฏอยู่ต่อหน้าทั้งสองคน

พอเสียงตวาดลั่น ร่างสีดำทั้งสิบสาม และทุกร่างชักกระบี่ออกจากฝัก

ติง!

ปัง!

เสียงแตกต่างสองเสียงดังออกมาสะเทือนแก้วหูจนเจ็บปวด

ร่างสีดำหายไปหมดเหมือนกับลูกโป่งแตก เหลืออยู่แต่เพียงอาเฮ่อร่างหลักยืนอยู่ที่เดิม ร่างของอาเฮ่อเหมือนกับเข็มที่ปักไว้กับที่ รอยเลือดสีแดงเข้มไหลซึมออกจากปากเขา

สีหน้าเขายังคงสงบ  นิ้วที่เรียวยาวของเขาปาดรอยเลือดออกจากปาก  แม้แต่ความเคลื่อนไหวเช่นนั้นก็ยังดูสง่างาม

หรงโหรวก็ยังกระอักโลหิตเช่นกัน  เขาเป็นเหมือนธนูที่ยิงสุดล้า  การใช้พลังตัวเองยังไม่สามารถต้านทานอาเฮ่อได้  ตอนนี้ปราณแท้ของเขาถูกใช้ไปมาก จึงทำให้เขาได้รับบาดเจ็บหนัก

ถังเทียนค่อยรู้สึกตัวจากอาการมึนงง พลางมองดูอาเฮ่อที่กำลังปกป้องเขา  เขาพึมพำ  “เสี่ยวเฮ่อ..”

แต่หลังจากนั้น ถังเทียนค่อยมีอาการสนองตอบ “เสี่ยวเฮ่อ เจ้าบาดเจ็บหรือ?”

ถังเทียนกำหมัดแน่น  นัยน์ตาเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง เตรียมวิ่งเข้าลุยใส่เจี่ยนฟงหยวน

 “อย่าเพิ่งเข้ามา”  เสียงหนักแน่นของอาเฮ่อแทรกขัดจังหวะถังเทียนทันที  เป็นครั้งแรกที่ถังเทียนได้ยินอาเฮ่อพูดด้วยน้ำเสียงยืนยันหนักแน่นมาก  เขาจ้องมองหลังอาเฮ่ออย่างว่างเปล่า

อาเฮ่อยืดตัวตรงอีกครั้ง ยืนอยู่กับที่พร้อมกับกระบี่ของเขา  เสียงของเขาดังขึ้นอีกครั้ง

 “นี่คือคู่ต่อสู้ของข้า  ที่นี้อยู่ภายใต้การคุ้มครองรับผิดชอบของข้า  นี่คือการต่อสู้ของข้า  ดังนั้นโปรดปล่อยให้กระบี่ของข้าทำงานให้สำเร็จเถอะ”

อาเฮ่อชูกระบี่ขึ้น แววตาของเขาเรียบเฉย แสงสว่างเจิดจ้า เขาเริ่มพึมพำอยู่ที่ริมฝีปากราวกับว่ากำลังทำการปฏิญาณ

กระบี่กระเรียนที่อยู่ในฝัก ฉายประกายรังสีต้องบนใบหน้าของเขา  รูปลักษณ์ของเขามีความจริงใจและสง่างาม ชุดดำบนร่างของเขาพริ้วไสวทั้งที่ไม่มีลม

หัวใจของเขาไม่เคยเปลี่ยน.. กระบี่เอย เจ้าได้ยินหรือไม่?

กระบี่กระเรียนสั่นสะท้านเบาๆ  ปากอาเฮ่อเผยอหัวเราะอย่างอบอุ่น

ร่ายรำท่ากระบี่

ทันใดนั้นร่างสีดำทั้งสิบสามร่างแยกจากกันอย่างสง่างามและบินขึ้นอย่างรวดเร็วเหมือนกระเรียนเริงระบำ  กระบี่ที่กวัดแกว่งแพรวพราวร้องออกมาเป็นเสียงกระเรียน ขณะที่สิบสามกระบี่พลันกลายเป็นหนึ่ง

รังสีกระบี่หมุนวน!

กระบี่หมุนของระบำกระเรียน