ยอดยุทธไร้เทียมทาน ตอนที่ 456 สัญญาณเตือนภัย

ตอนที่  456  สัญญาณเตือนภัย

ปิงยุ่งตั้งแต่เช้ายันค่ำ

เขาเป็นเพียงคนเดียวที่สามารถนำอาวุธจักรกลวิญญาณจากสถาบันหมาป่าฟ้าไปยังเมืองสามวิญญาณได้  อาวุธจักรกลวิญญาณ 5600 ชุด แม้จะใช้ตู้เก็บอาวุธอควาเรียสก็ยังทำให้ปิงเหนื่อยเป็นสุนัขหอบแดด

ถังอี้รีบกลับไปยังกลุ่มดาวหมีใหญ่เพื่อเตรียมจัดการขยายกองทัพหมาป่า  ถังโฉ่วพอได้กองทุนก็เริ่มยุทธศาสตร์กลุ่มดาวเตาหลอมทันทีและเริ่มเลือกนักสู้สายจักรกลที่โดดเด่นมาร่วมกองทัพ

ภายใต้การตื่นเงิน ปิงลงแรงอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ในที่สุดก็ขนส่งอาวุธจักรกลได้สำเร็จ

เมืองสามวิญญาณตกอยู่ในความโกลาหล  ตระกูลม่อเริ่มย้ายเข้ามาในเมืองสามวิญญาณทำให้เรื่องซับซ้อนยิ่งขึ้น ผี่ผาและพวกที่เหลือเหนื่อยกันอย่างหนัก

ด้วยเรื่องการร่วมมือกับสมาคมยอดปราชญ์ ทำให้ม่อเว่ยเทียนตัดสินใจฉวยโอกาสย้ายเข้าเมืองสามวิญญาณ สถานการณ์รอบๆ ตระกูลม่อไม่ปลอดภัย เพราะมีนักสู้ที่ไม่คุ้นเคยหลายคนปรากฏตัว  แต่เมื่อเขาตัดสินใจลงไป ม่อเว่ยเทียนต้องรวบรวมความกล้าหาญ  เนื่องจากมันหมายถึงว่าตระกูลม่อจะเข้าร่วมกับถังเทียนไปโดยปริยาย ไม่เหลือความเป็นกลางเหมือนแต่ก่อน

ม่อเว่ยเทียนรู้ เทียบกับการทำงานร่วมกับทรัพยากรของสมาคมยอดปราชญ์มีความอุดมสมบูรณ์มากกว่าอย่างเห็นได้ชัด  และกำลังของพวกเขาแข็งแกร่งมากกว่า  ถ้าความสัมพันธ์ของพวกเขายังคงอยู่  ความคุ้นเคยของตระกูลม่อกับเมืองสามวิญญาณจะลดลงเรื่อยและนั่นไม่เป็นประโยชน์ต่อพวกเขาเลย

ดังนั้นร่วมกับเมืองสามวิญญาณในช่วงเวลาแบบนี้โดยพื้นฐานก็เป็นการประกาศพื้นฐานของพวกเขา

การควบรวมกิจการของตระกูลม่อยิ่งเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับเมืองสามวิญญาณอย่างมากมาย  เนื่องจากตระกูลม่อมีครอบครัวที่มีความรู้จักรกลนับไม่ถ้วน  และจำนวนกับมาตรฐานของช่างจักรกลใหญ่ค่อนข้างดี

นอกจากนี้ พวกเขามีม่อเหล่งซึ่งเป็นปรมาจารย์สายจักรกลด้วยคนหนึ่ง  จากนั้นมาจึงมีปรมาจารย์จักรกลถึงสองคนในเมืองสามวิญญาณ  และไม่ต้องสงสัย เมืองสามวิญญาณกลายเป็นเมืองอาวุธจักรกลอันดับหนึ่งอย่างแท้จริง

พอมีตระกูลม่อเข้าร่วมกับพวกเขา ก็ยิ่งทำให้อาวุธรุ่นใหม่ของเซรีนพัฒนาได้อย่างรวดเร็ว

ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้ มีรายงานการรบที่ทำให้ปิงต้องรีบกลับไปยังกลุ่มดาวหมีใหญ่

กลุ่มดาววาฬเริ่มบุกจู่โจมกลุ่มดาวหมีใหญ่!

ข่าวด่วนเช่นนี้ทำให้ปิงพับแผนไว้ก่อนทันที ขณะที่เขาบึ่งกลับไปยังกลุ่มดาวหมีใหญ่ตอนราตรี  เมื่อเขามาถึงกลุ่มดาวหมีใหญ่ เขาจึงตระหนักถึงสถานการณ์ได้ว่าแย่กว่าที่เขาคิด

 “เซียนนักสู้แห่งกลุ่มดาววาฬสามคนจู่ๆ ก็หายไป”

ใบหน้าของหลงโส่วจิงละอายใจ  เขารู้ว่าในสงครามนั้น เซียนนักสู้ทั้งสามสามารถสร้างพลังทำลายล้างได้  การหายไปของเซียนนักสู้ทั้งสาม เป็นเหมือนกริชลับที่ปรากฏออกมาได้ทุกเมื่อ

 “โส่วจิน, อย่าได้โทษว่าตนเองไปเลย  ถ้าเซียนนักสู้ถูกติดตามได้ง่าย พวกเขาก็ไม่ใช่เซียนแล้ว” ปิงปลอบโยนหลงโส่วจิง หน้าของเขามีแววตื่นเต้น

เพราะถังอี้นำกองกำลังหมาป่าของเขาออกไปแล้ว

ตอนนี้ถังอี้เป็นนายพันตรีแล้วและพลังสั่งการของเขาเพิ่มขึ้นทันที สามารถคุมกำลังรบได้ถึง 2500 คน และเมื่อมีคุณชายขลุ่ยวิเศษประจำการอยู่ที่เมืองสามวิญญาณ  ปิงส่งถังอี้กลับไปยังกลุ่มดาวหมีใหญ่ เพื่อควบคุมและเตรียมการขยายกองทัพหมาป่า

พวกเขาไม่คาดเลยว่าพวกเขาจะประสบความสำเร็จอย่างโชคดี

สำหรับศัตรู ปิงอดสรรเสริญกลุ่มดาววาฬไม่ได้ เพราะเลือกเข้าใจเลือกเวลา  ถังเทียนยังฝึกกับวิชาวังวนกระบี่ทอนวิญญาณไม่เสร็จ  และการฝึกพิเศษของสถาบันไข่หมีอาจจะถูกพวกเขาพบ และนั่นคือช่วงเวลาเหมาะกับการโจมตีอย่างมิต้องสงสัย  เกราะจักรกลวิญญาณของกองทัพก็ถูกขายให้กลุ่มดาวคันชั่งทั้งหมด  ดังนั้นนักเรียนสถานบันหมาป่าฟ้าจึงไม่สามารถรบได้

ถ้าถังเทียนขัดเกลาวิญญาณเสร็จสิ้น การฝึกพิเศษก็จะได้ผลสรุป และรายรับเกือบ 500 พันล้านเหรียญดาว การปล่อยอาวุธจักรกลวิญญาณรุ่นใหม่จะกลายเป็นฝันร้ายของกลุ่มดาววาฬ

สำหรับฝ่ายถังเทียน  พวกเขาเพียงต้องถ่วงเวลาไว้  ความได้เปรียบของพวกเขาจึงจะเพิ่มขึ้น

 “ถังอี้อยู่ที่ไหน?”  ปิงถาม

 “เมืองเป่ยอัน”

เมืองป่ยอันเคยเป็นหนึ่งในเมืองยุทธศาสตร์ของกลุ่มดาวหมีใหญ่  มีความเข้มข้นของพลังดวงดาวอย่างดีจึงให้กำเนิดนักสู้พญาหมีสองสามคนในอดีต แต่เมื่อเยี่ยนหย่งเลี่ยระดมพลครั้งล่าสุด ทำให้นักสู้ทั้งหมดในเมืองนี้เข้าสู่กลุ่มดาวนายพราน  ปัจจุบันเมืองเป่ยอันกลายเป็นเมืองร้างสูญเสียความรุ่งเรืองจากในอดีต

ถังอี้ไม่ได้เข้าไปในเมือง  กองทัพของเขาเป็นทัพม้า  และพื้นที่ในเมืองไม่เหมาะกับพวกเขา  และชาวเมืองไม่ยินดีต้อนรับพวกเขา

ภาพลักษณ์ของเยี่ยนหย่งเลี่ยที่ทิ้งไว้ในกลุ่มดาวหมีใหญ่ไม่อาจลบเลือนได้ในช่วงเวลาอันสั้น

ถังอี้ไม่สนใจ  เขาคือผู้นำทหาร และเขาสนใจแต่การนำทัพเข้าสู้ศึกสงคราม

ไม่เพียงแต่ถังอี้ที่ไม่สนใจ  แม้แต่อาเฮ่อและพวกที่เหลือก็ไม่อาจใส่ใจได้ เพราะพวกเขารู้ว่าถังเทียนไม่สนใจการปกครองกลุ่มดาวแม้แต่น้อย  เพียงความปราถนาของคนโง่ก็คือการบังคับหาทางให้เขาไปกลุ่มดาวกางเขนใต้ทันที

ถ้าไม่ใช่เพราะเส้นทางไปกลุ่มดาวกางเขนใต้ถูกลากเข้าไปในเส้นทางสงคราม  ถังเทียนคงไม่ยอมอยู่แน่  ท่านปิงก็ไม่มีความสนใจกลุ่มดาวหมีใหญ่ด้วยเช่นกัน สำหรับท่านปิงแล้ว กลุ่มดาวหมีใหญ่เป็นเพียงค่ายฝึกทหารชั่วคราว  ที่เป็นค่ายฝึกชั่วคราวก็เพราะท่านปิงไม่ชอบความเข้มข้นของพลังดวงดาวของกลุ่มดาวหมีใหญ่ ซึ่งยังไม่มากพอ

ดังนั้นแม้เมื่อกลุ่มดาววาฬจะยึดเมืองเป่ยอันไป  ถังอี้จึงไม่รู้สึกขัดเคืองรำคาญ

กองทัพที่ยึดครองเมืองเป่ยอันก็คือกองพลวาฬน้ำเงินแห่งกลุ่มดาววาฬ หนึ่งในสามกองทัพของกลุ่มดาววาฬ อีกสองกองทัพก็คือกองพลวาฬขาวกับกองพลวาฬดำ  กองพลวาฬน้ำเงินเป็นกองกำลังที่อ่อนที่สุดในสามกองกำลัง  แต่แม้ด้วยกองกำลังนี้ จำนวนของพวกเขาก็ยังมากกว่ากองกำลังหมาป่า

กองพลวาฬน้ำเงินประกอบไปด้วยกำลังพล 3000 นาย  ขณะที่กองกำลังหมาป่ามีเพียง 200 นาย  ความแตกต่างในเรื่องพลังเห็นได้ชัด และยังโชคดีที่ทหารที่ฝึกพิเศษในไข่หมี ทุกคนมีปราณแท้บรรลุระดับเจ็ดไปแล้ว ทำให้กองกำลังหมาป่ามีพลังเพิ่มขึ้นอย่างมากมาย

ถังอี้พยายามใช้วิธีโจมตีต่างๆ  แต่ผู้บัญชาการทหารฝ่ายตรงข้ามระมัดระวังมาก และไม่ยอมเผยให้เห็นจุดอ่อน ขบวนศึกของฝ่ายตรงข้ามหนาแน่นเกินไปและถังอี้ไม่กล้าเร่งบุกลึกเข้าไป

ฝ่ายตรงข้ามเตรียมการไว้แล้ว

กองพลวาฬน้ำเงินไม่มีทางเลือกต้องต้านทานกองกำลังหมาป่า  กองกำลังหมาป่ามาและไปดุจสายลม และกองพลวาฬน้ำเงินไม่มีพาหนะที่สามารถไล่ตามได้  สิ่งที่แย่ก็คือกองกำลังหมาป่าล่องหนได้ และการจู่โจมของพวกเขาก็แหลมคมมาก  ถ้าพวกเขาส่งคนออกไปน้อยเกินไป พวกเขาจะต้องพ่ายแพ้แน่นอน

กองกำลังหมาป่ายังคงเดี๋ยวปรากฏเดี๋ยวก็หายอยู่รอบๆ พวกเขา ทำให้สภาพจิตใจของกองพลวาฬน้ำเงินตึงเครียด ความเร็วในการเคลื่อนทัพจึงช้าเป็นเต่าคลาน

ผู้บัญชากองพลวาฬน้ำเงินเข้าใจชัดเจนว่า ตราบเท่าที่เขาตรึงกองกำลังหมาป่าไว้ได้  อย่างนั้นงานของพวกเขาก็สำเร็จ  ทั่วทั้งกลุ่มดาวหมีใหญ่ในปัจจุบันนี้มีแต่พวกเขาที่เป็นกองกำลังต่อสู้

สำหรับกองพลทหารราบของกลุ่มดาวอันโดรเมดา เป็นเพียงกองทัพของกลุ่มดาวชั้นสี่  พวกเขาจะใช้ประโยชน์อะไรได้

และด้วยความคิดอย่างเดียวกัน กองพลวาฬขาวและกองพลวาฬดำคือกองทัพที่ไร้ผู้ต่อต้าน สามารถกวาดล้างทุกอย่างได้

ในพริบตากลุ่มดาวหมีใหญ่ที่รุ่งเรืองและเป็นที่รู้จักตกอยู่ในอันตรายครั้งใหญ่เป็นประวัติการณ์ ไฟลามมาจากทั่วทิศพร้อมทั้งอันตรายที่ตามมา

 “อันตรายฉุกเฉินหรือ?” ปิงแค่นเสียง  เขายืดหลัง

การฝึกพิเศษของสถาบันไข่หมีถูกบังคับให้ตัดสั้นลง  เนื่องจากปิงฟังรายงานสรุปจากอาเดรียนอย่างรวดเร็วเกี่ยวกับบุกของกลุ่มดาววาฬ

 “เมื่อพูดโดยรวม ผลลัพธ์นั้นดีมาก นักสู้ชาวหมาป่าก้าวหน้าได้ผลดีที่สุด  เพราะระดับปราณแท้ทั่วไปนั้นต่ำมากคือที่ระดับห้า หลังจากผ่านการฝึกพิเศษแล้วมาตรฐานปราณแท้ของพวกเขาเพิ่มขึ้นถึงหนึ่งระดับครึ่งกันถ้วนหน้า และนักสู้ชาวหมาป่าบางส่วนที่แต่เดิมมีพลังระดับหกอยู่แล้ว มีพรสวรรค์ที่ล้วนมีปราณแท้ถึงระดับเจ็ดแล้ว  ถ้าพวกเขาสามารถฝึกพิเศษได้สำเร็จก็จะมีบางส่วนบรรลุพลังระดับแปดได้”  น้ำเสียงของอาเดรียนเต็มไปด้วยความเสียดาย

ปิงไม่แสดงความคิดเห็นใดๆ และหันไปคุยกับทาร์ตัน “กองพลทหารราบเป็นยังไงบ้าง?”

ทาร์ตันพูดเสียงเคร่งเครียด  “เกือบทั้งหมดบรรลุพลังระดับแปด  แต่ยังคงมี 30% ของทหารที่ยังเป็นนักรบระดับเจ็ด”

ใจของเขาเต็มไปด้วยความกังวล  กองกำลังทหารราบเคยอยู่ที่ราวๆ ระดับเจ็ด ขณะที่กองกำลังของกลุ่มดาววาฬเป็นนักรบระดับแปดกันหมด ความแตกต่างกันใหญ่หลวงนัก  แม้ว่าปราณแท้จะไม่มีความเกี่ยวข้องโดยตรงกับความแข็งแรง  แต่ก็ยังมีความแตกต่างกันระหว่างสองฝ่าย

สำหรับถังอี้ ผู้เป็นสุดยอดผู้นำทหารโดดเด่น  ด้วยกลยุทธพิเศษของเขา ประกอบกับทหารของเขาได้ปลุกพลังสายเลือดหมาป่าโบราณแล้ว พวกเขาสามารถสู้ได้กับกองกำลังระดับกลางได้

เขารู้ว่ามาตรฐานของตัวเขาเองไม่อาจเทียบได้กับถังอี้แน่นอน

แต่ปิงพอใจมาก  เขาบรรลุเป้าหมายของเขาเองแล้ว  นั่นคือเหตุผลที่เขากล้าดึงทหารที่ฝึกพิเศษแล้วออกมา และกล้าขายเกราะจักรกลวิญญาณ 5600 ชุดออกไป  ทั้งหมดนี้เป็นไปตามแผน  คนอื่นอาจคิดว่าเขากำลังจะหัวขาดเพราะความโลภ แต่พวกเขาไม่รู้ว่า เพราะทหารผ่านศึกผู้มีประสบการณ์โชกโชนอย่างเขาจะไม่มีไพ่ตายอยู่ในมือได้ยังไง?

ไพ่เด็ดในมือของปิงก็คือนักสู้ชาวหมาป่าหนึ่งล้านคน

ปิงกล่าว “แน่นอน ว่าเราจะไม่มุ่งหน้าไปชนกับกองทัพปลาสามตัว  แน่นอนที่สุดพวกมันแข็งแกร่งเกินไป

หลิงซิ่วมองดูปิงและพูดกับเขาตรงๆ  “ปลาวาฬนะ ไม่ใช่ปลาซิวปลาสร้อย”

ปิงทำเป็นไม่ได้ยินเขา เขากระแอมเล็กน้อยและพูดต่อ  “สำหรับเราสิ่งที่สำคัญที่สุดคือถ่วงเวลา  เนื่องจากเป็นเรื่องการถ่วงเวลา อย่างนั้นจะเป็นเรื่องง่าย  เผ่าพันธุ์หมาป่า นอกจากมีชื่อเรื่องกระสุนมนุษย์แล้ว พวกเขายังมีดีเรื่องอะไรอีก? เราเป็นโจร หึหึ กองโจรหนึ่งล้านคน อา.. ข้าต้องบอกว่ากองโจรระดับหกหนึ่งล้านคนกับพลังสายเลือดหมาป่าที่ตื่นขึ้นแล้ว!”

ปิงพูดอย่างมั่นใจและเที่ยงตรง “สงครามซึ่งหน้าหรือ? อ๊า.. ไม่มีการต่อสู้ง่ายๆ อย่างนั้น ทำไมเราจะต้องทำด้วย?  เราจะทำงานเก่าของเรา ซึ่งก็คือการปล้น!”

ผู้อาวุโสเผ่าหมาป่ามองหน้ากันเอง ทุกคนตกตะลึงกับข้อเสนอของปิง

 “แน่นอนว่า พวกเจ้าทุกคนจะไม่ไปปล้นพวกเขาต่อหน้า  นั่นเท่ากับหาที่ตาย!  ดังนั้นเราจะทำอะไรกัน? เราจะแบ่งกันตี ส่วนใหญ่มุ่งเน้นการคุกคาม ไม่ว่าพวกเขาแข็งแกร่งแค่ไหน พวกเขาก็เป็นมนุษย์ และจะต้องเหน็ดเหนื่อย  และเมื่อถึงเวลานั้นจะเป็นโอกาสของเรา  ถ้าเรามีโอกาส  เราจะต้องกระตุ้นยั่วยุพวกเขาสองครั้ง เราจะโห่ร้องอยู่ที่ด้านหนึ่ง และเมื่อพวกเขาไล่กวดเรา  เราก็จะหนีดื้อๆ” ปิงพูดด้วยสีหน้าสงบ

หลังจากนั้น ผู้อาวุโสเผ่าหมาป่าคนหนึ่งถามเสียงตะกุกตะกัก “แล้วมันจะได้ผลเหรอ?”

 “แน่นอนว่าไม่!”

ปิงไม่สนใจสายตาดุดันของทุกคน และกล่าวต่อ “ดังนั้นข้าเตรียมของเล่นเล็กๆ น้อยๆ ให้ทุกคน  นั่นเป็นของดีทั้งนั้นซึ่งผลิตมาจากห้องค้นคว้าพลังสายเลือด บางอย่างก็เป็นพิษ บางอย่างก็เป็นยาเสพติดทำให้ไร้ความสามารถบางอย่างทำลายตัวอสูรเอง  ทุกคนต้องนำไปบางส่วน  สบายใจได้ มันใช้ได้ง่าย  ใส่แหล่งน้ำ หรือฝังลงไป หรือโปรยพิษไปในก้อนเมฆ..”

ทุกคนฟังด้วยสีหน้าซีดเผือด  พากันสั่นทุกคน แต่ไม่ใช่เพราะหนาว

 “ความคิดทั้งหมดนี้เป็นแนวคิดของคนทั่วไป  อย่างไรก็ตามยังมีกลยุทธในศิลปะการรบอีกอย่างหนึ่งเรียกว่าการป้องกันและรื้อถอนพื้นที่ ดังนั้นเราจะโจรกรรมและวางพิษในทุ่ง” หน้าเหมือนไพ่ของปิงยิ้มอย่างมีความสุข นิ้วของเขาชี้และลากเป็นวงกลมใหญ่บนแผนที่ “ ถ้าการปล้นและการวางพิษในทุ่งเล็กเกินไปก็จะไม่มีความหมายอะไร  ดังนั้นเรามาเล่นเกมใหญ่กว่าดีกว่า”

 “จากที่นี่ถึงนี่ก็มีแต่เพียงถนนมุ่งสู่ไข่หมี!  ดังนั้นนักสู้ชาวหมาป่าทั้งหมดจะแบ่งออกเป็นกลุ่มเล็ก คำขอร้องของข้านั้นง่าย คำขอของข้าก็คือเปลี่ยนสถานที่นี้ให้เป็นปลักโจร

ทุกคนเข้าใจความคิดของปิง  ดวงตาของทุกคนเป็นประกายแปลกประหลาด  แม้ว่าแผนจะคลุมเครือ แต่ก็เป็นแผนถ่วงเวลาที่ดี

ปิงยิ้มมีความสุข

 “เรามาทักทายพวกเขาด้วยมารยาทที่ดีกันเถอะ!