Panlong เล่มที่ 8 เดินทางไกลหมื่นกิโลเมตร – ตอนที่ 29 สืบสวน

 

เล่มที่ 8 เดินทางไกลหมื่นกิโลเมตร – ตอนที่ 29 สืบสวน

มณฑลพายัพ หนึ่งในเจ็ดมณฑลใหญ่ของจักรวรรดิโอเบรียนมีเนื้อที่กว้างใหญ่  มีประชากรอาศัยอยู่เป็นสิบล้าน  เมืองหลวงประจำมณฑลแห่งนี้คือเมืองเบซิลมีความเจริญมากที่สุดในบรรดาเมืองของมณฑลนี้ เฉพาะภายในกำแพงเมืองเบซิลก็มีผู้คนเกินกว่าล้าน

ในเมืองเบซิล มีตระกูลเก่าแก่อยู่หลายตระกูลด้วยเช่นกัน

เคานท์เพอร์รี่เป็นผู้สูงศักดิ์ที่อ่อนน้อมอยู่ในเมืองเบซิล  แต่ในบรรดาตระกูลเก่าแก่ทั้งหลาย เขามีอิทธิพลค่อนข้างน้อย  นอกจากนี้เขายังเป็นคนที่น่าคบหาไม่เคยทะเลาะหรือพยายามสร้างอิทธิพลกับคนอื่น ตระกูลชั้นสูงในเมืองเกือบทั้งหมดล้วนมีไมตรีที่ดีกับเขา

 “ท่านเคานท์,  ท่านกลับมาแล้ว”  พนักงานเฝ้าประตูคฤหาสน์ยิ้มและคำนับเขา

เคานท์เพอร์รี่อายุสองร้อยปี ผมของเขาขาวโพลนเป็นสีเงินทั้งศีรษะ  แต่เครายาวของเขายังดูเป็นเงางามเหมือนเมื่อตอนของยังเยาว์  เคานท์เพอร์รี่ผงกศีรษะให้ยามเฝ้าประตูเล็กน้อยและหัวเราะอย่างเป็นกันเอง “โอว, เจ้าตัดผมมาแล้วหรือ  ทรงนี้เหมาะกับเจ้าดี เจ้าไปทำผมที่ร้านตาเฒ่าล็อคใช่ไหม?”

เมื่อได้ยินคำพูดชื่นชม ทหารยามยิ้มทันที  “ขอรับ เฒ่าล็อคฝีมือดีจริงๆ”

เคานท์เพอร์รี่เดินดุ่มเข้าไปในคฤหาสน์ของเขา

 “เคานท์เพอร์รี่เป็นดีจริงๆ”  ยามเฝ้าประตูถอนหายใจรำพึง

เคานท์เพอร์รี่เป็นคนที่ใจดีมากจริงๆ  นี่คือความเห็นของทุกคนในเมืองเบซิล  เคานท์เพอร์รี่ไม่ชอบฆ่าคนและไม่ชอบพูดหยาบคาย  ทุกการกระทำของเขาแสดงให้เห็นถึงจรรยาบรรณและความสง่างามของสุภาพบุรุษจากตระกูลผู้ดี

เขาเข้าไปในลานภายในบ้าน

หน้าของเคานท์เพอร์รี่สลดลงทันที

 “เกิดอะไรขึ้น? มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นหลายครั้งได้ยังไง?”  เคานท์เพอร์รี่ผิดหวังมาก  แค่เพียงสองสามวันที่ผ่านมา  เขาได้รับข่าวว่าคาร์ดินัลแลมพ์สันและพวกโยคีและมือปราบพิเศษหายสาปสูญไปในเมืองเซียร์  และตอนนี้เขายังได้รับข่าวว่าหน่วยที่คุ้มกันเด็กผู้หญิงสองคนถูกสังหารและเด็กผู้หญิงหายไป

เคานท์เพอร์รี่หลังจากเป็นผู้รับผิดชอบงานของศาสนจักรเจิดจรัสในเขตมณฑลพายัพของจักรวรรดิโอเบรียน  ไม่ได้เผชิญกับอุปสรรคขวากหนามมาเป็นเวลานานแล้ว

 “ข้าหวังว่าใต้เท้าแลมพ์สันคงไม่พบกับเรื่องยุ่งยากใดๆ”

เพอร์รี่ภาวนาเงียบๆ

ถ้าเด็กผู้หญิงสองคนได้รับการช่วยเหลือ อย่างนั้นพวกนางคงถูกช่วยไปแล้ว  ไม่ใช่เรื่องกังวลหลัก  แต่แลมพ์สันและคนอื่นอีกห้าคนเป็นยอดฝีมือระดับเก้ากันทั้งนั้น  และคนที่พวกเขากำลังคุ้มกันก็คือพ่อมดจอมเวทระดับเก้า  นี่เป็นงานสำคัญที่สุดเท่าที่เขาเคยพบหลังจากได้รับหน้าที่รับผิดชอบมณฑลพายัพ

 “ท่านเคานท์” บุรุษร่างผอมสูง จมูกงองุ้มเหมือนเหยี่ยวผมหยิกเดินเข้ามาข้างใน เขาคำนับและกล่าวด้วยความเคารพ  “เราสืบเรื่องการหายสาบสูญไปของใต้เท้าทั้งหลายได้แล้ว”

เพอร์รี่มองเขาทันที  “รีบพูด”

 “ตามรายงานของผู้ที่อยู่ฝ่ายเราในเมืองนั้น  ใต้เท้าทั้งหลายยังปรากฏยังในเมืองอื่น  นอกจากนี้ เครือข่ายผู้ฝักใฝ่เราในเมืองเซียร์ยังไม่พบว่ามีใครเห็นใต้เท้าทั้งหลายออกไปจากเมือง”  คนจมูกเหยี่ยวรายงานด้วยความเคารพ

เพอร์รี่จ้อง

 “อะไรนะ?”  หัวใจของเพอร์รี่ก่อนหน้านี้เครียดจริงๆ ตอนนี้เริ่มสั่นไหว  “แลมพ์สันและใต้เท้าคนอื่นๆ ไม่อาจอยู่ในเมืองเซียร์ได้ตลอดเวลา  และถ้าพวกเขาพักอยู่ในเมืองเซียร์ ก็ควรจะมีร่องรอยของพวกเขา  แลมพ์สันและคนอื่นๆ ต้องถูกโจมตี  เป็นไปได้ว่าแลมพ์สันและคนอื่นอาจจะออกไปจากเมืองเซียร์ตอนดึกโดยกระโดดข้ามกำแพงเมือง”

 “แต่ถ้าเป็นอย่างนั้น ใต้เท้าแลมพ์สันก็ควรจะปรากฏตัวในเมืองอื่น”

เพอร์รี่เริ่มกังวลใจจริงๆ

เขามีลางสังหรณ์ไม่ดี

 “เป็นไปได้ไหมว่าใต้เท้าแลมพ์สันเผชิญกับการโจมตีจากศัตรูที่แข็งแกร่งและถูกฆ่า?”  เพอร์รี่ไม่กล้าเชื่อเช่นนั้น  ที่สำคัญแลมพ์สันและคนอื่นมีพลังแข็งแกร่งกันมากทุกคน  จะฆ่าคนทั้งหกให้ได้  ฝ่ายตรงข้ามจำเป็นต้องมียอดฝีมือระดับเก้าหลายคน หรือมีนักสู้ระดับเซียนสักคน

ทันใดนั้นเพอร์รี่มองดูบุรุษจมูกเหยี่ยว  เขาสั่งการเสียงเย็นชา  “จงไปตามผู้เฒ่าโพริมาให้เร็วที่สุด บอกเขาให้นำเหยี่ยววายุน้ำเงินมาให้ข้าสามตัว”

 “ขอรับ ท่านเคานท์”  บุรุษจมูกเหยี่ยวรู้ว่าสถานการณ์สำคัญขนาดไหน

เพอร์รี่รีบเดินไปที่ห้องหนังสือของเขา และเขียนจดหมายขึ้นสามฉบับเกี่ยวกับงานของแลมพ์สัน  อีกฉบับหนึ่งเป็นฉบับคัดลอกมอบให้เหยี่ยววายุน้ำเงินส่งไปที่ต่างๆ และเกาะศักดิ์สิทธิ์

แม้ว่าตั้งแต่เมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์เฟนไลถูกทำลายไปแล้ว  ศาสนจักรเจิดจรัสสร้างสำนักงานใหญ่แห่งใหม่บนเกาะที่ไม่ไกลจากทวีปยูลาน  พวกเขาประกาศต่อสาธารณชนว่าสถานที่นี้คือ เกาะศักดิ์สิทธิ์

…….

ภายในหุบเขาเงียบสงบนอกเมืองปกครองเซียร์

ตอนนี้ มีห้องไม้สี่ห้องอยู่ที่นี่ ห้องหนึ่งสำหรับลินลี่ย์และบีบี อีกห้องหนึ่งสำหรับซาสเลอร์  ห้องที่สามสำหรับรีเบ็คกาและลีนา  ขณะที่ห้องสุดท้ายเป็นของแฮรุ

เช้าตรู่ หุบเขาทั้งเงียบและสงบ

เด็กสาวงามฝาแฝดผู้น่ารัก  พวกนางดูเหมือนกับภาพมายากำลังพูดคุยหัวเราะขณะซักผ้า ชุดเหล่านี้เป็นของพวกนาง ลินลี่ย์และซาสเลอร์  ภายในหุบเขาพวกนางต้องทำหน้าที่ปรุงอาหารและทำความสะอาดทั้งหมด

 “พี่ลีนา, พี่คิดว่าปู่ซาสเลอร์จะเหน็ดเหนื่อยจากการฝึกฝนในห้องทั้งวันหรือเปล่า?”  รีเบ็คกาถามลีนาเบาๆ

ห้องของซาสเลอร์ปกคลุมไปด้วยสีดำมีกลิ่นอายแห่งความตาย  รังสีดำหนาแน่นมีกลิ่นอายแห่งความตายทำให้รีเบ็คกาและลีนากลัวที่จะเข้าไปใกล้

ลีนาย่นจมูกทำหน้านิ่วดูน่ารัก  นางพูดอย่างไตร่ตรอง “บางทียอดฝีมือที่แข็งแกร่งต้องฝึกหนักอย่างนั้น  อย่างไรก็ตาม  ข้ายังรู้สึกว่าดูพี่ลินลี่ย์ฝึกแล้วยังสบายใจมากกว่า”  ขณะที่นางพูด  นางหันไปมองสระน้ำเงินในระยะไกล  รีเบ็คกาก็หันไปมองเช่นกัน

ในใจกลางสระ ลินลี่ย์ยืนอยู่บนผิวน้ำ ไม่จมลงแม้แต่น้อย

วูบบบ  วูบบบบ

น้ำที่ใต้เท้าของลินลี่ย์อยู่ต่ำกว่าระดับน้ำรอบๆ เขาสองสามเซนติเมตร  เพราะลินลี่ย์ปลดปล่อยปราณยุทธออกจากเท้าของเขาสร้างระลอกคลื่นตรงกลางสระ

ลินลี่ย์กำลังควงดาบหนักอดาแมนเทียมในมือขวา  บางครั้งเขาก็ฟันลง ขณะที่บางครั้งเขาแทง ทุกๆ การเคลื่อนไหวทำให้อากาศใกล้ๆ สั่นสะเทือน  เหมือนกับว่าอากาศทำด้วยโคลน  และเมื่อดาบหนักอดาแมนเทียมฟันใส่อากาศ จะมีความรู้สึกว่ามันทำลายมิติด้วยตัวมันเอง

 “นี่คือวิชาสัจจะลึกซึ้งแห่งแผ่นดิน บางครั้งก็ใช้ได้  บางครั้งก็ใช้ไม่ได้”

ลินลี่ย์ขมวดหน้าผาก

เมื่อเขาฆ่าแลมพ์สัน  แม้ว่าลินลี่ย์จะฟันแลมพ์สันด้วยดาบของเขา ร่างกายภายนอกของแลมพ์สันไม่มีร่องรอยบาดเจ็บแม้แต่น้อย  แต่อวัยวะภายในของเขาถูกทำลายหมดสิ้น

ขณะที่ลินลี่ย์เห็นนั้น  การใช้ดาบหนักอดาแมนเทียมขั้นที่สามคือขั้น ‘กำหนด’ แต่ระดับที่สี่ก็คือ ‘สัจจะลึกซึ้งแห่งแผ่นดิน”

ด้วยการใช้อาวุธหนักอย่างดาบหนักอดาแมนเทียมนี้   ตอนนี้ลินลี่ย์สามารถปลดปล่อยเคล็ดสัจจะแห่งแผ่นดินได้บางส่วน  การโจมตีรูปแบบนี้  ก็คือแปลงพลังโจมตีเป็นพลังสั่นสะเทือนซึ่งถ่ายเข้าร่างของศัตรูได้ในพริบตา

พลังโจมตีสั่นสะเทือนนี้ เมื่อเชี่ยวชาญเต็มที่ ก็ไม่ต้องสนใจพลังป้องกันของคู่ต่อสู้เลย

ที่สำคัญ จังหวะสั่นสะเทือนตามชีพจรโลกคือสิ่งที่มีอยู่แล้วตั้งแต่เกิดฟ้าและดินขึ้น  ความลับนี้มีความลึกซึ้ง

หลักการของ ‘สัจจะลึกซึ้งแห่งแผ่นดิน’นั้นคือ

แปลงพลังโจมตีของนักสู้ให้เป็นพลังสั่นสะเทือนเหมือนจังหวะการเต้นชีพจรของโลก  เมื่อความสั่นสะเทือนเหล่านี้เข้าไปในร่างของคู่ต่อสู้  อวัยวะภายในจะเริ่มสะท้อน  แรงสะท้อนจะทรงพลังมาก  ที่สำคัญมันถูกสร้างผ่านพลังโจมตีของลินลี่ย์

อวัยวะภายในของร่างกายไม่ทนทานเท่าพลังป้องกันภายนอก

แรงสะท้อนนี้สามารถทำลายอวัยวะภายในของคู่ต่อสู้ได้อย่างง่ายดาย สั่นสะเทือนจนเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

 “อย่างไรก็ตามเป็นเรื่องยากเย็นเหลือเชื่อในการเปลี่ยนพลังโจมตีเป็นพลังสะท้อนสั่นสะเทือน”  ลินลี่ย์เข้าใจว่าปราณยุทธและความแข็งแกร่งโดยปกติเขาจะใช้โจมตีได้แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง  เทียบกับพลังโจมตีคลื่นสะท้อนนี้

แค่เพียงอาศัยความเข้าใจกฎของธาตุดินบางส่วน ก็ทำให้ลินลี่ย์สามารถเปลี่ยนพลังโจมตีธรรมดาของเขาให้เป็นพลังคลื่นสะท้อนได้

สำหรับแนวคิดของลินลี่ย์ ยิ่งคลื่นสะท้อนถูกสร้าง  ความสำเร็จในการแปลงพลังก็มีมากขึ้น

 “บางครั้งข้าสามารถสร้างสามารถสร้างความสั่นไหวสิบครั้งได้ในพริบตา  แต่บางครั้ง  ข้าก็ไม่สามารถสร้างได้”  ลินลี่ย์ปวดหัว

ลินลี่ย์เข้าใจว่าเมื่อทักษะในการใช้ดาบหนักของเขามาถึงระดับขั้นนี้  เขานับว่าสามารถเข้าสู่ขอบเขตการใช้กฎแห่งธาตุดินแล้ว

แต่ลินลี่ย์ไม่สามารถเข้าใจได้อย่างสิ้นเชิง

 “ข้าไม่อาจโลภมากเกินไป  ตอนนี้ ข้าไม่ควรเพ่งกับการสร้างพลังสั่นสะเทือนมากเกิน  ข้าควรจะเพ่งถึงแค่คลื่นพลังสะท้อน”  เมื่อกวัดแกว่งดาบหนักอดาแมนเทียมด้วยมือหนึ่ง หน้าของลินลี่ย์เคร่งเครียดมาก

ทันใดนั้น...

ดาบหนักอดาแมนเทียมดูเหมือนจะฉีกอากาศขาดจากกันขณะที่ฟันลงใส่ทะเลสาบ

สิ่งประหลาดก็คือไม่ใช่ระลอกคลื่นถูกสร้างบนพื้นผิวบ่อ  แต่ทันใดนั้น ทั่วทั้งสระเริ่มเปล่งเสียงประหลาด และจากนั้น ผิวสระเหมือนกับถูกยักษ์ยกขึ้นมาเป็นกำแพงน้ำสูงหนึ่งเมตร

 “ครั้งนี้ข้าทำสำเร็จอีกแล้ว”

ความจริงลินลี่ย์ไม่ได้ตื่นเต้นมากเกินไป  บางครั้งเขาก็ทำสำเร็จ และบางครั้งก็ไม่สำเร็จเมื่อฝึกเคล็ด ‘สัจจะลึกซึ้งแห่งแผ่นดิน’  เขาไม่สามารถสร้างผลลัพธ์ได้เหมือนเดิมอย่างสม่ำเสมอ

 “พี่ลินลี่ย์ ได้เวลาอาหารแล้ว”  ลีนายืนอยู่ไม่ห่างฝั่งเกินไป  นางหัวเราะขณะที่เรียกเขา

 “ปู่ซาสเลอร์  ได้เวลาอาหารแล้ว  หยุดฝึกก่อน!”  รีเบ็คกาเริ่มเรียกจากด้านนอกห้องไม้ของซาสเลอร์

แค่เพียงพลิกมือ ลินลี่ย์ก็ส่งดาบหนักอดาแมนเทียนลอยขึ้นไปในอากาศ  เมื่อดาบตกลงมาก็พอดีสอดเข้าฝักดาบ  ลินลี่ย์เชี่ยวชาญเคล็ด ‘กำหนด’ ดีแล้ว และน้ำหนักของดาบหนักอดาแมนเทียมไม่เป็นอุปสรรคต่อลินลี่ย์แม้แต่น้อย

บนพื้นหญ้ามีโต๊ะสี่เหลี่ยมตั้งอยู่ตัวหนึ่ง

ลินลี่ย์ ซาสเลอร์ รีเบ็คกาและลีนานั่งล้อมโต๊ะกัน

 “ลินลี่ย์ เจ้ากำลังฝึกอะไรอยู่หรือ?  ข้าเห็นวิธีฝึกที่น่าทึ่งของเจ้ามันใช้ได้ดี  ข้าไม่เคยเห็นนักรบคนใดฝึกแบบนั้นมาก่อน”  ซาสเลอร์พูดด้วยความสงสัย

ซาสเลอร์มีความรู้มากมาย แต่เมื่อพูดโดยเปรียบเทียบแล้ว เขาไม่รู้เรื่องวิธีฝึกของนักรบมากนัก

ความจริงสิ่งที่สำคัญที่สุดเพื่อให้นักรบระดับเก้าชั้นสูงเข้าสู่ระดับเซียนก็คือความก้าวหน้าในความเข้าใจระดับสูง  และสำหรับนักรบชั้นเซียนจะก้าวหน้าเข้าสู่ระดับเทพ พวกเขาจำเป็นต้องเข้าใจกฎฟ้าและดินให้มากก่อน พวกเขาจึงจะได้รับประกายเทพ

 “ข้ากำลังฝึกเพื่อให้เกิดความเข้าใจที่ยิ่งใหญ่  ก็คล้ายกับความเพียรพยายามของจอมเวทเพื่อให้เข้าถึงธรรมชาติเนื้อแท้ของธาตุต่างๆ”  ลินลี่ย์อธิบายตามปกติ

ซาสเลอร์ค่อยเข้าใจทันที

ในฐานะพ่อมดจอมเวทระดับเก้า  ซาสเลอร์พัฒนาตนเองด้วยรัศมีมรณะไร้ขอบเขตจากแดนยมโลกและเข้าใจกฎแห่งความตายที่ยากและล่อลวงได้ง่าย

 “ซาสเลอร์ เราฆ่าแลมพ์สันและคนของพวกเขา  ท่านคิดว่าศาสนจักรเจิดจรัสจะสามารถอดกลั้นความโกรธของพวกเขาได้ไหม?”  ลินลี่ย์ยังกังวลเรื่องนี้

ซาสเลอร์หัวเราะด้วยความมั่นใจ  “ไม่ต้องเป็นห่วง  ข้าจะบอกให้ จักรวรรดิโอเบรียนและศาสนจักรเจิดจรัสอยู่ห่างไกลกันมาก  ต่อให้พวกเขาใช้อสูรเวทบินส่งข่าวสารไป  พวกเขาจะต้องใช้เวลาสิบวันหรือครึ่งเดือน  และถ้าพวกเขาส่งยอดฝีมือมา ก็ยังต้องใช้เวลาอีกชั่วระยะหนึ่ง

 “แต่ถ้าเป็นยอดฝีมือระดับเซียนสามารถจะบินมาที่นี่ได้  พวกเขาสามารถเดินทางได้อย่างรวดเร็ว”  ลินลี่ย์กล่าวอย่างเคร่งขรึม

หลังจากฆ่าคนของศาสนจักรเจิดจรัสไปหลายคนเป็นไปได้มากว่าศาสนจักรเจิดจรัสจะส่งนักสู้ระดับเซียนออกมา

 “ฮ่าฮ่า ไม่ต้องห่วง  พวกเขาไม่กล้าส่งนักสู้ระดับเซียนคนไหนมาแน่  คิดดูสิ  ทำไมพวกเขาไม่ส่งยอดฝีมือระดับเซียนมาจับข้า  และกลับส่งนักสู้ระดับเก้ามาแทน”  ซาสเลอร์หัวเราะยินดี

ลินลี่ย์สงสัยเรื่องนี้เช่นกัน

ถ้านักสู้ระดับเซียนถูกส่งไปจับซาสเลอร์ การจับเขาก็คงเป็นเรื่องง่าย

 “ลินลี่ย์  เจ้าต้องเข้าใจไว้ก่อน  จักรวรรดิโอเบรียนดูแลโดยเทพศึก  นานมาแล้วเทพศึกได้ตรากฎว่านักสู้ระดับเซียนของประเทศอื่นไม่ได้รับอนุญาตให้กระทำการรุนแรงภายในเขตแดนของจักรวรรดิโอเบรียน  ถ้าพวกเขามาดีก็นับว่าดีไป  แต่ถ้าพวกเขาถูกพบว่ามีส่วนร่วมในการกระทำที่รุนแรง  ผลกระทบที่ตามมาก็จะรุนแรงไปด้วย”

ซาสเลอร์หัวเราะอย่างเยือกเย็น  “แม้ว่าศาสนจักรเจิดจรัสจะมีความกล้ามากกว่านี้ถึงสิบเท่าพวกเขาก็ไม่กล้าต่อต้านบัญชาของเทพสงคราม”

ศักดิ์ศรีของเทพสงครามไม่อาจละเมิดได้

 “ไม่จำเป็น”

ลินลี่ย์ส่ายศีรษะ  “ท่านเพิ่งจะพูดไม่ใช่หรือ?  ถ้าพวกเขาถูกพบว่ามีส่วนร่วมในการกระทำที่รุนแรง  แต่จะเป็นยังไงถ้าพวกเขาไม่ถูกพบ?  จำไว้ว่าเมืองปกครองเซียร์ไม่มียอดฝีมือแต่อย่างใดและเทพสงครามก็อยู่ห่างไกลในนครหลวงนั่น  ถ้านักสู้ระดับเซียนปรากฏตัวในเมืองเซียร์อย่างฉับพลัน  เขาคงไม่จำเป็นต้องรู้”

ซาสเลอร์สะดุ้ง

 “ศาสนจักรเจิดจรัสคงไม่บ้าหรอกใช่ไหม?”  ซาสเลอร์ชักไม่แน่ใจ

 “ยากจะพูดได้  ที่สำคัญ  เราฆ่านักสู้ระดับเก้าไปหกคนในอึดใจเดียวในครั้งนี้  และเมื่อพวกเขาพยายามจะจับท่าน ท่านก็ฆ่าพวกเขาไปมากเช่นกัน  ศาสนจักรเจิดจรัสคงไม่ทนดูเฉยๆ โดยไม่ต่อสู้แน่”  ลินลี่ย์พูดอย่างจริงจัง

ซาสเลอร์พิจารณาชั่วครู่แล้วจึงหัวเราะ  “ก็ดีแล้ว  แม้ว่าเมืองเซียร์จะไม่มีนักสู้ระดับเซียน แต่เมืองเบซิลมีอยู่หนึ่งคน  แม็คเคนซี  ถ้ายอดฝีมือระดับเซียนของศาสนจักรเจิดจรัสถูกส่งมาที่นี่เพื่อสู้กับเรา  แม็คเคนซีจะสังเกตได้แน่นอน  แม็คเคนซีจะไม่ยอมให้กองกำลังของศาสนจักรเจิดจรัสมากระทำการเสียมารยาทในสนามบ้านของเขาเป็นแน่  จากนั้นด้วยยอดฝีมือระดับเซียนสองคนต่อสู้กันที่นี่ เทพศึกก็จะพบอย่างแน่นอน”

 “จริงสิ”  ลินลี่ย์เริ่มหัวเราะเช่นกัน

ถ้าเขาสามารถปลุกเร้าศาสนจักรเจิดจรัสจนเกิดการสู้รบกับจักรวรรดิโอเบรียน  ศาสนจักรเจิดจรัสคงได้เจ็บกันบ้าง

 “ลินลี่ย์ เมื่อตอนที่ข้าถูกแลมพ์สันและคนอื่นคร่ากุมตัวในมณฑลพายัพ มีคนที่ศาสนจักรเจิดจรัสลอบวางตัวไว้ในมณฑลพายัพมาต้อนรับพวกเขา  ข้าจำได้ว่าหนึ่งในนั้นคือชายชราคนหนึ่งนามว่าเพอร์รี่ เป็นคนที่รับผิดชอบกิจการในมณฑลนี้ พิจารณาจากการสนทนาของพวกเขา เพอร์รี่นั้นน่าจะเป็นคนของเมืองเอกเบซิล”

ซาสเลอร์หัวเราะอย่างน่ากลัว  “เนื่องจากเราจะต้องไปที่เบซิลอยู่แล้ว  เราอาจกำจัดเจ้าเพอร์รี่นั้นด้วย  บางทีเราอาจพบความลับบางอย่างของศาสนจักรเจิดจรัสเพิ่มขึ้นก็ได้”

 “ผู้จัดการกิจการในมณฑลพายัพของพวกเขางั้นหรือ?”  ลินลี่ย์นัยน์ตาเป็นประกาย  “ก็ได้  เราจะไปกันพรุ่งนี้”