Panlong เล่มที่ 8 เดินทางไกลหมื่นกิโลเมตร – ตอนที่ 45 ลงมืออย่างเลวร้าย

 

เล่มที่ 8 เดินทางไกลหมื่นกิโลเมตร – ตอนที่ 45 ลงมืออย่างเลวร้าย

ประติมากรรมชิ้นนี้เป็นงานที่ลินลี่ย์เพิ่งทำเสร็จสิ้นเมื่อไม่นานนี้  เพราะทักษะในปัจจุบันของลินลี่ย์  ทำให้การสลักหินของเขาก็อยู่ในระดับสูงเช่นกัน หญิงสาวที่มีผมสีเงินผู้นี้ได้ตรวจสอบประติมากรรมจากทุกมุมอย่างรอบคอบ

 “ยอดเยี่ยม  ยอดเยี่ยมจริงๆ”

หลังจากตรวจสอบดูรูปประติมากรรมด้วยความระมัดระวังเป็นอย่างดีชั่วเวลาหนึ่ง  นางหันศีรษะมามองลินลี่ย์  “พี่ลีย์,  ข้ารู้สึกว่าประติมากรรมของท่านดีกว่าของที่อาจารย์ข้ามี  แต่ข้าไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไงดี”

แม้ว่าจะมีเด็กสาวน่ารักอย่างนั้นมองดูเขาอย่างนี้  แต่ลินลี่ย์ก็ยังรู้สึกหงุดหงิด

 “แม่นางดันลิน  ข้าจำเป็นต้องฝึกต่อ”  ลินลี่ย์พูดอ้อม

หญิงสาวผมเงินพยักหน้า  “ก็ได้,  ข้าจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”  ทันทีที่นางพูดคำเหล่านี้ ลินลี่ย์ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่แล้วหญิงสาวผมสีเงินก็ยังคงพูดต่อไปว่า "อย่างไรก็ตามพี่ลีย์หลังจากจบการฝึกแล้วท่านจะต้องสอนวิธีแกะสลักหินให้ข้าบ้าง"

ลินลี่ย์ทำหน้าแข็ง  “งานประติมากรรมคือหนึ่งในศิลปะสุดยอด  ข้าจะสอนวิธีการลับให้คนอื่นได้ง่ายๆ อย่างไร?”

ความจริง ประติกรรมระดับอาจารย์ใหญ่จะไม่รับศิษย์ง่ายๆ อยู่แล้ว

 “โอว”  หญิงสาวผมเงินก้มหน้าด้วยความผิดหวัง  และเริ่มเดินไปใกล้กำแพง จากนั้นด้วยการกระโจนง่ายๆ นางก็โดดไปอยู่อีกด้านหนึ่ง

 “ในที่สุดนางก็ไปเสียที”  ลินลี่ย์ถอนหายใจยาว

แต่จากนั้นเด็กสาวผมเงินก็โผล่หัวออกมาอยู่เหนือกำแพง  “พี่ลีย์ ท่านฝึกให้ดีเล่า เสร็จแล้วข้าจะมาหาท่าน”  หลังจากพูดแล้ว นางแยกจากไปอีก

ลินดอนกลับไปที่ห้องนอนของนาง  นั่งลงบนเก้าอี้  หน้าของนางเปลี่ยนเป็นเย็นชาตามปกติ  และนัยน์ตานางเย็นชาและไร้เมตตาเหมือนเคย  ถ้าลินลี่ย์เห็นนาง  เขาคงไม่ยอมเชื่อแน่ว่าจะมีคนทำได้อย่างนั้น

 “ลินลี่ย์ผู้นี้มากระแวงคนทุกคนและไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้เขาง่ายๆ นี่เป็นเรื่องลำบากจริงๆ”

ในฐานะเทวทูตประทับ ความจริงลินดอนไม่ต้องให้นางและเทวทูตคนอื่นต้องมาตายพร้อมกับลินลี่ย์

อย่างไรก็ตาม ในฐานะเทวทูตตนหนึ่ง นางไม่สามารถขัดคำสั่งได้

ไปทีละขั้นตอน

นางน่าจะฆ่าลินลี่ย์ได้ง่ายๆ  นั่นคงจะดีกว่ายอมสละชีวิตของนางไม่ใช่หรือ?

 “เพราะการทุ่มเทดูแลที่ลินลี่ย์แสดงต่อเจนน์และคีน ทำให้ไม่รู้สึกว่าเขาจะสงสัยอะไรเรามาก”  ลินดอนนึกถึงแผนนี้ได้หลังจากรู้เรื่องที่ลินลี่ย์ปฏิบัติต่อเจนน์และคีนอย่างไร

ตราบใดที่ลินดอนสามารถเข้าไปใกล้ตัวลินลี่ย์ และเพราะนางมีพลังของนักสู้ระดับเก้า  นางสามารถลอบเข้าไปใกล้ร่างมนุษย์ของเขา นางจะมีโอกาสถึง 90% ในการฆ่าเขาในสถานการณ์เช่นนั้น

 “บางทีเป็นเพราะเขารู้สึกได้ถึงพลังของข้า”  ลินดอนส่ายหัว  “ลินลี่ย์ผู้นี้ไม่มีความรู้สึกสงสัย  ข้าพูดคำว่าอาจารย์ข้าไปเจ็ดคำ  แต่เขาก็ยังไม่ถามข้าว่าอาจารย์ข้าเป็นใคร”

ความจริงลินดอนเตรียมแผนไว้เป็นพรวนสำหรับไว้หลอกลินลี่ย์

แม้ว่าลินดอนจะดูเหมือนว่าอายุน้อยมาก  แต่ในความเป็นจริง อายุจริงของนางอาจจะมากกว่าเดลิน โคเวิร์ทมากก็ได้  เวลาหมื่นปีที่นางใช้เวลาอยู่ในดินแดนเทพของมหาเทพเจิดจรัสไม่ได้ส่งผลกระทบต่อนางเหมือนกับหลายทศวรรษที่นางใช้ไปที่นี่

…..

 “จากบุคลิกและทัศนคติของหญิงสาวผมเงิน ดูเหมือนจะเป็นเจ้าหญิงที่เจ้าอารมณ์”  ลินลี่ย์หงุดหงิด  “แต่พลังของนาง...”

ความจริงลินลี่ย์ระแวงกองกำลังของศาสนจักรเจิดจรัสอย่างต่อเนื่อง

เท่าที่ลินลี่ย์กังวล กองกำลังของศาสนจักรเจิดจรัสน่าจะอยู่ใกล้ๆ เขาแล้วในตอนนี้  และตอนนี้นักรบสาวระดับเจ็ดก็โผล่ขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย?  แม้ว่าลักษณะของนางจะน่ารักกระตือรือร้น  แต่ลินลี่ย์ไม่ยอมเชื่อนางง่ายๆ

ก่อนที่เขาจะเชื่อใครบางคน  เขาจะใช้กำลังของพวกนั้นไตร่ตรองก่อน

ถ้านางเป็นสาวน้อยอ่อนแอผู้ไม่มีแรงแม้แต่จะฆ่าไก่ ทัศนคติของลินลี่ย์บางทีอาจดีกว่านี้มาก ที่สำคัญ ต่อให้ท่านให้อาวุธสตรีอย่างนี้  นางก็คงไม่สามารถทำร้ายเขาได้  แต่เด็กสาวผู้นี้แตกต่างออกไป

ถ้านางจู่โจมทำร้ายเขาในระยะใกล้ๆ กะทันหัน  เป็นไปได้มากว่านางอาจทำร้ายเขาจนบาดเจ็บหนักหรือฆ่าเขาก็ได้

 “หรือว่ามือสังหารที่ศาสนจักรเจิดจรัสส่งมาไล่ล่าข้าครั้งนี้จะเป็นเด็กสาวคนนี้?”  แต่เมื่อคิดถึงความไร้เดียงสา ความบริสุทธิ์ในดวงตาของเด็กสาวผมเงิน  ลินลี่ย์พบว่ายากจะเชื่อ

คืนนั้น

เด็กสาวผมเงินมาอีกครั้ง  แต่ครั้งนี้นางเข็นรถอาหารโรงแรมมาอยู่ที่หน้าประตู

 “พี่ลีย์  ข้าถือโอกาสทำหน้าที่แทนพนักงานเอาอาหารค่ำมาส่งให้ท่าน”  ลินดอนส่งเสียงใสแจ๋วดังมาจากข้างนอก  ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยรอยยิ้ม  เมื่อมองดูนาง  เขารู้สึกว่าปวดหัว

 “เจ้าอีกแล้ว?”

 “มีปัญหาอะไรเหรอ?”  ลินดอนกระเง้ากระงอด  “พี่ลีย์  ข้าเอาอาหารค่ำมาให้ท่าน  ดังนั้นท่านสอนการสลักหินให้ข้าได้ไหม?  ตกลงนะ”

 “ไม่”  ลินลี่ย์ปฏิเสธ

 “ขี้ตืด” ลินดอนย่นจมูก  “เมื่อข้าทำอาหารให้อาจารย์ข้า  อาจารย์ของข้าจะทำทุกอย่างให้ข้าเมื่อข้าขอเขา  ท่านช่างตระหนี่โดยแท้”

 “อาจารย์เจ้าก็คืออาจารย์ของเจ้า  แต่ข้าไม่ใช่”  ลินลี่ย์ไม่เห็นด้วย

คนแปลกหน้าผู้นี้อย่างน้อยเป็นนักสู้ระดับเจ็ด และบางทีอาจสูงมากกว่านั้น  ลินลี่ย์ไม่ยอมให้นักสู้สตรีผู้นี้เข้าใกล้เขาแน่  ขณะที่การสอนวิธีแกะสลักหินให้ใครก็ตามจำเป็นต้องมีการใกล้ชิดเป็นธรรมดา

ที่สำคัญ ช่วงเวลาอย่างนี้เป็นช่วงเวลาที่เขาคาดว่าศาสนจักรเจิดจรัสจะลงมือต่อเขา

 “จำไว้, ข้าไม่ต้องการให้เจ้ามาส่งอาหารค่ำให้ข้าอีก”  ลินลี่ย์พูดเย็นชา

ลินดอนสีหน้าเปลี่ยนและจ้องมองลินลี่ย์อย่างไม่พอใจ  “เหลวไหล เจ้าไม่รู้หรือว่า เมื่อไหร่มีคนทำดีต่อเจ้า  ข้าจะไปฟ้องอาจารย์ของข้าแน่นอน  เขาจะมาฆ่าเจ้าถึงที่นี่แน่”

 “ฆ่าข้า?”  ลินลี่ย์มองดูหญิงสาวมีสีหน้าที่โกรธเคือง

 “แน่นอน  อาจารย์ของข้าแข็งแกร่งทรงพลังมาก”  เด็กสาวผมเงินพูดด้วยความหยิ่งผยอง

 “อาจารย์ผู้แข็งแกร่งของเจ้าคือใครกัน?”  ลินลี่ย์ถาม

เด็กสาวผมเงินพูดอย่างหยิ่งยโส  “ข้าจะบอกเจ้าให้ก็ได้  ชื่อของอาจารย์ของข้าก็คือแฮนด์เซน”

 “เซียนกระบี่เลิศปฐพีแฮนด์เซนน่ะหรือ?”  ลินลี่ย์สะดุ้ง

ในทั่วจักรวรรดิโอเบรียน ถ้าเทพสงครามถูกมองว่าเป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่ง  อย่างนั้นไม่ต้องสงสัยเลยว่ายอดฝีมือที่สูงสุดเป็นอันดับสองก็คือเซียนกระบี่เลิศปฐพีแฮนด์เซน  เซียนกระบี่เลิศปฐพีแฮนด์เซนเป็นเซียนระดับสูงมาหลายปีแล้วและยังไม่เคยพ่ายแพ้ในการประลองฝีมือกับยอดฝีมือระดับเซียนคนใดมาก่อน

เขาเป็นผู้สมบูรณ์พร้อมทั้งในพลังรุกและพลังรับ

นอกจากนี้ เขายังเป็นคนที่เย็นชาและห่างเหินมาก  แทบไม่มีอะไรที่สามารถขัดขวางการพัฒนาของเขา  ยอดฝีมือระดับเซียนผู้ไร้ตำหนิ สมบูรณ์แบบเด่นล้ำเหนือทุกคน ความสมบูรณ์แบบเกินไปของเขาคือเหตุผลที่ทำให้คนอื่นขนานนามเขาว่า เซียนกระบี่เลิศปฐพี

 “งั้นตอนนี้เจ้ารู้ตัวแล้วว่าเจ้าสมควรจะกลัวใช่ไหม?”  หญิงสาวผมเงินหัวเราะอย่างหยิ่งยโส  “แต่ไม่ต้องห่วง  ตราบใดที่เจ้าสอนวิธีแกะสลักให้ข้า  ข้าจะไม่ฟ้องอาจารย์”

 “มิน่าเล่า”  ลินลี่ย์มองดูหญิงสาวผมเงิน  “ปัจจุบันนี้เจ้าเป็นนักสู้ระดับใด?”

 “ระดับแปดแล้ว”  สตรีผมเงินพูดด้วยความภูมิใจ  “เจ้าคิดจะทำอะไร?  ทั่วทั้งจักรวรรดิมียอดฝีมือระดับแปดไม่มากนักหรอกที่อายุน้อยกว่าข้า”

ลินลี่ย์ชำเลืองมองสตรีผมเงิน  “แม่นางดันลิน, ท่านกลับไปบอกอาจารย์ท่านได้เลยว่าข้าไม่ยินดีจะสอนแกะสลักหินให้ท่าน  ข้าต้องการดูว่าเขาจะมาหาและข้าฆ่าข้ายังไง”

หญิงสาวผมเงินสะดุ้ง และจากนั้นอารมณ์นางอ่อนลง  นางพูดขอร้อง  “พี่ลีย์ ข้าขอร้องท่าน แค่สอนข้าหน่อยเถอะนะ?”  ขณะที่นางพูด นางเดินเข้ามาใกล้ลินลี่ย์

ลินลี่ย์ถอยตรงๆ สามก้าวจนเข้าไปในห้องโถงของเขา

 “แม่นางดันลิน  ตอนนี้ข้าอยากพัก เชิญเจ้ากลับไปเถอะ”  ลินลี่ย์ปิดประตูบ้าน

 “ฮึ่ม”

หญิงสาวผมเงินแค่นเสียง จากนั้นเดินจากไป

สองวันต่อมา หญิงสาวผมเงินพยายามทุกวิถีทาง นางซื้อชุดสวยงามมาเป็นของขวัญให้ลินลี่ย์  บางทีก็แกล้งมองลินลี่ย์อย่างน่าสงสาร  เหมือนกับว่านางปฏิเสธจะยอมรับความจริงว่าลินลี่ย์จะไม่ยอมสอนวิชาแกะสลักหินให้กับนาง

วันที่สี่

เช้าวันนี้ลินดอนมาที่ลานบ้านของลินลี่ย์อีกครั้ง เหมือนกับทุกวันที่ผ่านมา

 “พี่ลี่ย์, ตอนนี้ข้าจะไปแล้วนะ”  ลินดอนพูดด้วยน้ำเสียงยอมแพ้

ลินลี่ย์มองดูหญิงสาวผมเงินด้วยความประหลาดใจ  สามวันที่ผ่านมานี้ ลินลี่ย์อิดหนาระอาใจกับนางจนถึงขั้นปวดหัวทุกทีที่เห็นนาง  ยิ่งกว่านั้นลินลี่ย์ยังไม่แน่ใจว่าเด็กสาวคนนี้เป็นใครกัน

หรือว่าจะเป็นคนของศาสนจักรเจิดจรัส?

หรือว่าเป็นศิษย์ของเซียนกระบี่เลิศปฐพีจริงๆ?

แต่ยิ่งเขามีปฏิกิริยาตอบสนองกับลินดอน ลินลี่ย์ก็ยิ่งรู้สึกว่าเด็กสาวผมเงินเป็นคนร่าเริงกระตือรือร้น  เขาไม่คิดว่านางจะเป็นคนของศาสนจักรเจิดจรัส

 “ถ้านางเป็นนักฆ่าของศาสนจักรเจิดจรัส  อย่างนั้นข้าคงหวั่นเกรงฝีมือในการแสดงของนางเสียแล้ว”  ลินลี่ย์ลอบบอกกับตนเองในใจ

ลินดอนมองลินลี่ย์อย่างจนใจ  “พี่ลีย์,  ข้าเคารพเทิดทูนอาจารย์ข้าอยู่เสมอ  และอาจารย์ข้าก็ชอบงานประติมากรรม ข้าจึงต้องการแกะสลักงานดีๆ ให้ท่าน  แต่ท่านกลับไม่ยินดีจะสอนข้า”

 “มันไม่มีประโยชน์ ถ้าเจ้าไม่มีเวลาและไม่มีพรสวรรค์เพียงพอ”  ลินลี่ย์ส่ายศีรษะ

ลินดอนตาเป็นประกาย  นางรีบพูด  “ข้ามีทั้งเวลาและพรสวรรค์”

 “เจ้าเป็นจอมเวทสายธาตุดินหรือเปล่า?”  ลินลี่ย์ถามทันที

 “ไม่” ลินดอนส่ายศีรษะ จากนั้นถามด้วยความสงสัย  “แล้วนี่เกี่ยวอะไรกับการเป็นจอมเวทสายธาตุดิน?”

ลินลี่ย์ส่ายศีรษะ  “ถ้าเจ้าไม่ใช่จอมเวทสายธาตุดิน นั่นหมายความว่าเจ้าไม่มีพรสวรรค์ที่จำเป็นต่อการเรียนงานสลักหินจากข้า”  ลินลี่ย์กำลังบอกความจริง  การสลักหินของสำนักสิ่วตรง  ประติมากรจะต้องเป็นจอมเวทสายธาตุดิน

 “ท่านเพิ่งจะแต่งเรื่องขึ้นมา”  ลินดอนก้าวเท้าเข้ามาจนห่างลินลี่ย์เพียงนิ้วเดียว  “ข้าไม่เคยได้ยินใครพูดมาก่อนว่าการสลักหินจำเป็นต้องเป็นจอมเวทสายธาตุดิน”

 “มีหลายอย่างที่เจ้าไม่รู้”  ลินลี่ย์หัวเราะอย่างใจเย็น

ตอนนี้ลินดอนห่างลินลี่ย์อยู่สองเมตร  ลินดอนกำลังคำนวณในใจ  “ระยะห่างสองเมตร ในร่างมนุษย์ของเขา ข้าจะมีพลังมากกว่าลินลี่ย์มาก  ข้าน่าจะมีโอกาสฆ่าเขา”

เดิมทีลินดอนต้องการให้ระยะของทั้งสองคนอยู่ใกล้ก่อนที่นางจะลงมือ

แต่ลินลี่ย์ไม่เปิดโอกาสให้นาง

 “พี่ลีย์ ข้ารู้ว่าท่านโกหก  พี่ลีย์, ข้าอยากจะถามท่านเป็นครั้งสุดท้าย  ท่านยินดีจะสอนการสลักประติมากรรมหินให้ข้าได้หรือไม่?”  ลินดอนมองดูลินลี่ย์ด้วยนัยน์ตาเต็มไปด้วยความหวัง

ลินลี่ย์ส่ายศีรษะ

 “โอว” ลินดอนก้มหน้าไม่สนองตอบอะไร

แต่ในทันทีนั้นเองลินดอนพุ่งเข้าหาลินลี่ย์ทันที  ความเคลื่อนไหวของนางรวดเร็วราวสายฟ้าขณะที่ลินดอนชักมีดสั้นออกมาถือไว้ในมือขวา

สองเมตร  พวกเขาอยู่ใกล้กันมาก

แต่ทันใดนั้นประกายแสงสีม่วงประหลาดวาบขึ้น

ลินดอนเพียงรู้สึกเหมือนกับว่าประกายกระบี่สีม่วงกระพริบวาบไปทั่วอย่างต่อเนื่องครอบคลุมมีดและแขนของนาง

 “หืม”

ลินดอนปล่อยมีดทันทีขณะที่นางตบฝ่ามือซ้ายใส่ลินลี่ย์

บึ้ม!

ฝ่ามือทั้งสองปะทะกันกัน และลินดอนรีบพุ่งมาข้างหน้า  แต่ลินลี่ย์เคลื่อนไหวถอยหลังด้วยท่าทางประหลาด ในพริบตาก็ถอยไปอยู่ที่กำแพง

 “โฮกกกก”

แฮรุและบีบีทั้งสองยืนประกบข้างลินลี่ย์  แต่ก่อนที่แฮรุและอีกฝ่ายจะสามารถโจมตีได้  ลินดอนก็ถอยหนีทันที

 “เจ้าต้องการฆ่าข้าใช่ไหม?”  ลินลี่ย์จ้องมองลินดอนอย่างเย็นชา

ลินดอนเงยหน้าขึ้น  ลินดอนพูดอย่างไม่พอใจ  “ลีย์, ฟังนะ, ข้า, ดันลินไม่เคยขอร้องใครมาก่อนในชีวิต  ข้าเพิ่งทำไปแล้ว  แม้แต่กับอาจารย์ข้า  ข้าก็ไม่เคยทำอย่างนี้มาก่อน  สามวันเต็มๆ ข้าพยายามทุกอย่าง ขอร้องให้เจ้าสอนข้า  แต่เจ้าปฏิเสธอยู่เรื่อย  ดังนั้นจะเป็นยังไงถ้าข้าฆ่าเจ้าเสียในตอนนี้?  ยังมีอะไรผิดด้วยหรือ?”

 “เหตุผลที่ดื้อด้าน”  ลินลี่ย์มองดูลินดอน

ลินดอนยืนอยู่ที่ประตูบ้านพักของลินลี่ย์จ้องมองเขาด้วยความโกรธ  “ถ้าเจ้ามีความสามารถก็มาฆ่าข้าได้เลย  คนของข้าจะตามมาถึงในไม่ช้า  ถ้าเจ้ากล้ารังแกข้า ข้าจะบอกพวกเขา”

ตอนนี้ ความปรารถนาจะฆ่าของลินลี่ย์เพิ่มขึ้นมาก

ไม่ว่าเรื่องที่ดันลินผู้นี้จะเป็นศิษย์ของเซียนกระบี่เลิศปฐพีจริงหรือไม่ นางก็พยายามจะฆ่าเขาแน่นอน

แต่ลินลี่ย์มีความรู้สึกถึงอันตรายที่แปลกประหลาด

เขาไม่สามารถอธิบายได้ว่ามาจากไหน  แต่ความรู้สึกนี้เตือนเขา.. อย่าไล่ตามดันลิน  ถ้าทำ จะต้องอันตรายมาก

 “ฮึ, เจ้าไม่กล้าฆ่าข้าในตอนนี้ใช่ไหม?  งั้นข้าจะไปก่อน”  ลินดอนผลักประตูบ้านออกไปอย่างหยิ่งยโส  จากนั้นเริ่มเดินออกไป  ลินลี่ย์ไม่ไล่ตามนาง เพียงแต่สั่งลินลี่ย์ในใจให้ดำดินและไปดูว่ามีอะไรข้างนอก

ยามนี้ที่นอกประตูบ้านพักของลินลี่ย์

ยอดฝีมือระดับเก้าอื่นอีกห้าคนรออยู่ด้านนอกประตู  พวกเขาประจำตำแหน่งอยู่นานแล้ว พร้อมจะร่วมกับลินดอนตั้งพยุหะเทวทูตศึกได้ทุกเมื่อ

เมื่อลินดอนเดินออกมานอกสนาม  นางใช้สายตาส่งสัญญาณให้อีกห้าคน

ทั้งห้าคนติดตามลินดอนจากไปอย่างรวดเร็ว

 “ฮึ่ม” เมื่อออกจากโรงแรม ลินดอนไม่พอใจอย่างมาก “ถ้าเพียงแต่เจ้าลินลี่ย์ไล่ตามข้ามา  เราทั้งหกคนก็จะฆ่าลินลี่ย์ได้ในพริบตา  แต่เขายังซ่อนตัวอยู่ในบ้านพักกับอสูรเวทสองตัวอยู่เคียงข้างเขา  ขืนให้เราหกคนวิ่งไล่เข้าไปข้างใน  เขาก็สามารถหนีไปได้อย่างแน่นอน”

ลินดอนรู้ดีว่าการฆ่าลินลี่ย์ภายในเมืองหลวงมณฑลไม่ใช่การตัดสินใจที่ฉลาด  ที่สำคัญแม็คเคนซี่อยู่ในปราสาทใกล้ๆ  ด้วยความเร็วของแม็คเคนซี่เขาอาจบินมาที่นี่ได้ในพริบตา

 “ท่านหญิง เราควรจะทำยังไงกันดี?”  อีกห้าคนมองดูลินดอน

 “ดำเนินการตามแผนต่อไป”  ลินดอนกล่าวอย่างเย็นชา  “สำหรับการฆ่าลินลี่ย์แบบแลกชีวิต  นั่นควรเป็นเงื่อนไขสุดท้าย  เอาไว้ใช้ในกรณีที่เราไม่มีทางเลือก”  อีกห้าคนพยักหน้า

แม้แต่เทวทูตก็ไม่ยินดีจะโยนชีวิตของพวกเขาทิ้งไปง่ายๆ

 “ฮืม?” ทันใดนั้นลินดอนเห็นบุรุษและสตรีคนหนึ่งมีคนคอยคุ้มครองสองสามคน  ลินดอนได้เห็นภาพเจนน์และคีนก่อน  “ข้ายังไม่ได้ไปหาพวกเขาแท้ๆ  แต่พวกเขากลับส่งตัวเองเข้ามาหาข้าเองหรือ?”  ริมฝีปากของลินดอนโค้งเป็นรอยยิ้ม