ยอดยุทธไร้เทียมทาน ตอนที่ 564 สือหย่ง

ตอนที่  564  สือหย่ง

ปลายหอกแทงที่ท้องของหยาหยา

หลังจากวางแผนโจมตีอยู่นานมาก เขาออมแรงไว้เพื่อให้พร้อมลงมือครั้งนี้  ความคมของปลายหอกไม้แทงเข้าที่หน้าท้องกลมของหยาหยา  แต่ความรู้สึกที่เขาได้รับจากปลายหอกแตกต่างออกไปมาก

เดี๋ยวก่อน..นั่นมัน...

บึ้ม!

มีเสียงทุ้มดังออกมา  หยาหยาที่ขดตัวกลมเหมือนกับลูกบอลที่ยืดหยุ่น หลังจากถูกแทงอย่างดุดัน ส่งผลให้เกิดแรงระเบิดรุนแรง และขณะที่ยังรู้สึกกลัว  หยาหยามองอย่างมึนงงก่อนจะถอยออกไป

ควั่บ!

หยาหยากลายเป็นจุดดำเล็กๆ ขณะที่มันบินสูงขึ้นทุกที

นะ..นี่.. นี่มัน...

คนแคระน้ำเงินมองดูร่างที่บินสูงขึ้นไปในท้องฟ้าอย่างตะลึง  หอกของเขาที่ใช้ออก เขาทุ่มพลังทั้งหมดในร่าง และมัน มันไม่สามารถทำลายผิวของเจ้านั่นได้เลยแม้แต่น้อย...

นะนั่น..นั่น..ผิวของเจ้าตัวนั่น...ประหลาด?

หน้าของเสี่ยวเอ้อที่มีรังสีอำมหิตปกคลุมดูแปลกประหลาด  เขาเห็นพลังในการแทงและคิดว่าหยาหยาคงถูกแทงทะลุแน่  แต่เขาไม่คิดเลยว่าแม้แต่ผิวของมันก็ไม่มีรอยขีดข่วน และ..

เสี่ยวเอ้อแหงนมองจุดเล็กๆ ที่บินอยู่บนท้องฟ้า และมีความดีใจอย่างมิอาจอธิบายได้  เจ้านั่นจะต้องอยู่นี่เพื่อเป็นตัวตลกต่อไป....

รอยยิ้มฉายอยู่บนใบหน้าของเขาเพียงชั่วไม่กี่วินาที  ก่อนที่เสี่ยวเอ้อจะรั้งสายตากลับมาที่คนแคระน้ำเงินสูงอายุ  หยาหยาใช้ความสามารถเล็งและติดตามร่องรอยซึ่งพิสูจน์ว่าเป้าหมายนั้นยากจะหาพบ และนั่นหมายความว่าการเข้าไปคร่ากุมเขาไม่ใช่เรื่องง่าย

แต่แค่อาศัยพลังอ่อนแอของเจ้าเพื่อป้องตัวเอง ช่างคิดฝันจริงๆ

ตาของเสี่ยวเอ้อกลายเป็นเย็นชา  ร่างของเขาหายไปทันที เคลื่อนย้ายพริบตา

เวลาต่อมาเขาปรากฏอยู่ด้านที่ซึ่งคนแคระน้ำเงินโจมตีหยาหยา  พลังเฉพาะตัวของคนแคระน้ำเงินผู้นี้ไม่ธรรมดา  เขารู้สึกถึงอันตรายได้ทันที และเหวี่ยงหอกกลับมาที่ด้านหลัง ขณะที่เขาเอี้ยวตัวกลับมาและแทงใส่เสี่ยวเอ้ออย่างรุนแรง

ติง!

ปลายกระบี่กับหอกปะทะกันจนเกิดประกายไฟ  เสี่ยวเอ้อคำราม  เขาไม่เคลื่อนไหวแม้แต่น้อยทำให้ความเย็นแล่นไปตามสันหลังของคนแคระน้ำเงิน  ความรู้สึกว่าบางอย่างไม่ถูกต้อง มันรู้สึกเจ็บที่หน้าอกของมันทันที  มันยังคงตะลึงก้มหัวมองดู  มันสังเกตเห็นกระบี่ดำแทงทะลุจากอกของมัน

กระบี่หายไปทันที  เขาสามารถรู้สึกได้แต่เพียงว่าพลังในร่างเหือดหายไปจากตัว  เขาทรุดตัวและสติก็หลุดลอยหายไป

ไวมาก...

เสี่ยวเอ้อไม่ผ่อนคลายตัวเอง  เมื่อกระบี่ปราบสมุทรและหอกดำสัมผัสกัน ปราณดำก็รั่วออกมาจากปลายหอกเข้าไปที่กระบี่ปราบสมุทรซึ่งซึ่งเพลิงดำมิติว่างไม่สามารถปรับแต่งได้  กระบี่ปราบสมุทรยังคงมีเพลิงกลืนวิญญาณพันอยู่รอบ

เพลิงกลืนวิญญาณสีรุ้งหมองกระหน่ำใส่ปราณดำราวกับว่ามันได้กลิ่นอาหารโอชะ

เสี่ยวเอ้อตกตะลึง  ดาราจักรเซียนศักดิ์สิทธิ์แปลกจริงๆ!

ด้วยข้อมูลทั้งหมดที่เขาค้นพบเกี่ยวกับสถานที่นี้  แม้ว่าพลังงานในดาราจักรเซียนศักดิ์สิทธิ์จะประหลาด แต่กลับไม่มีพลังวิญญาณ  สามารถทำให้เพลิงกลืนวิญญาณตื่นเต้นยินดีได้  ปราณดำนั่นคืออะไร?

แต่ตอนนี้ไม่มีเวลาคิดเรื่องนั้น ต้องจับเจ้านั่นให้ได้ก่อน!

ดวงตาของเสี่ยวเอ้อมีร่องรอยจริงจัง

เขาหายตัวอีกครั้ง

*************************

สือหย่งบินอย่างสุดกำลัง ใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความกระวนกระวาย  ไม่มีใครคาดว่าคลื่นน้ำเงินคราวนี้จะน่ากลัวมากนัก แค่เพียงไม่กี่วันมานี้ชาวบ้านเกือบหมดถูกคลื่นน้ำเงินกลืน

ทวีปซางโจวเป็นทวีปเล็กอยู่แล้วและดาวหญ้าแดงก็เป็นดาวเคราะห์ขนาดเล็ก  ซึ่งถ้ายังลดขนาดลงอีก ก็ไม่ควรเรียกว่าดาวเคราะห์อีกต่อไป  ประชากรไม่ถึงหกหมื่นคน และพวกเขากระจัดกระจายกันอยู่  ดาวหญ้าแดงมีเมืองที่น่าสงสารเพียงแห่งเดียวคือเมืองเป่ากวง

เมืองนี้ถ้าเอาไปวางไว้ในดาวดวงอื่น จะเป็นแค่เมืองเล็กๆ

ดาวหญ้าแดงยากจนมากจริงๆ นอกจากวัสดุคุณภาพต่ำไม่กี่อย่างพวกเขาไม่มีอะไร  ไม่มีมหาอำนาจใดต้องการมัน หรือแม้แต่จะครอบครอง แม้แต่โจรก็ยังดูถูกดาวหญ้าแดง แสดงว่าเป็นดาวที่ยากจนเพียงไหน

สือหย่งอยู่ในกองทหารรักษาการณ์เมืองเป่ากวง และอาจมองได้ว่าเป็นเพียงกองทัพของดาวหญ้าแดงก็ได้  พวกเขาได้รับมอบหมายหน้าที่ให้ดูแลความสงบสุขและมั่นคงในชีวิตประจำวัน และรับภารกิจครั้งเดียวขณะหารายได้บางส่วน  ทหารรักษาการณ์เมืองเป่ากวงคือกองทหารประจำหมู่บ้านระดับต่ำที่สุด พวกเขาไม่แข็งแกร่ง  แต่พวกเขาทุกคนเป็นชาวท้องถิ่น  พวกเขาถูกพิจารณาให้ย้ายครอบครัวมาหมู่บ้าน  พวกเขาไม่เคยปฏิเสธหรือขมวดคิ้วเมื่อต้องมาปกป้องบ้านของพวกเขา

สือหย่งคือผู้บัญชาการของกองกำลังรักษาการณ์เมืองสือหย่งและเป็นมาเกินกว่าสองปีแล้ว  เพราะเขายังแข็งแกร่งไม่พอ  เขาสามารถกลับไปหมู่ได้  แต่ภายในกองกำลังรักษาการณ์ เขาถูกมองว่าแข็งแกร่งทรงพลัง

 “สือหย่ง มันแย่จริงๆ หรือเปล่า?”  หนึ่งในสมาชิกถาม  เขากลัว

 “ใช่แล้ว” สือหย่งตอบ  “ไม่เพียงแต่เกิดขึ้นในดาวหญ้าแดงเท่านั้น  แต่คลื่นน้ำเงินยังคงเข้าไปในทวีปเซี่ยโจวด้วย ดูเหมือนว่ามันเกิดขึ้นในดาวเคราะห์น้อยในเวลาเดียวกัน มีเพียงดาวหญ้าแดงของเราทวีปซางโจว และดาวอีกสองดวงปลอดภัย”

 “เจ้าเอาจริงหรือ  ทำไมเราถึงโชคร้ายนัก”  สมาชิกอีกคนบ่น

 “ไม่สำคัญ อย่างมากเราก็แค่รวบรวมทุกคนและอพยพไปยังดาวชิงกู่ (หุบเขาเขียว) หรือไม่ก็ฮุ่ยหลี่ (ทุ่งการุณย์) กัน” สือหย่งถอนหายใจ  “มีแนวโน้มว่าทวีปเซี่ยโจวคงจะล่มสลายไปแล้วในเวลานี้ ดาวทั้งสามดวงถูกคลื่นน้ำเงินรุกราน  ข้าเกรงว่าเป็นการยึดมากกว่าปล้น”

ทวีปซางโจวและทวีปเซี่ยโจวมีสัมพันธ์ที่แย่  พวกเขามีข้อพิพาทกันเองอยู่หลายครา  ทวีปเซี่ยโจวมิได้แข็งแกร่งกว่าทวีปซางโจวเท่าใดนัก และในอดีตที่ผ่านมาไม่กี่ปีสือหย่งและพวกก็ได้รับความเสียหายเพราะคนของทวีปซางโจว  แต่เวลานี้ไม่มีใครมีอารมณ์ยินดีกับหายนะของพวกเขา

ทุกครั้งที่เกิดคลื่นน้ำเงิน จะเกิดแม่น้ำโลหิตสายธารเลือดตามมา  ทวีปใหญ่ๆ ยังรอดตัว พวกเขามีการจัดการและสามารถต้านทานคลื่นน้ำเงินได้  แต่ทวีปที่เล็กกว่า มักจะนำไปสู่ความล่มสลายและถูกสังหาร

เวลานี้ไม่มีสัญญาณว่าจะเกิดคลื่นน้ำเงินมาก่อน  และมันมหาศาลและน่ากลัวมาก

ด้วยพลังที่เล็กน้อยกองทหารรักษาการณ์หมู่บ้านเป่ากวง ยังไม่เพียงพอแม้แต่จะป้องกันกองกำลังคนแคระน้ำเงินได้เท่านั้น  ยังไม่ต้องพูดถึงคลื่นน้ำเงินเลย

 “เราคงทำได้แต่เพียงดูว่าชะตากรรมอะไรรอเราอยู่  แจ้งคนที่เหลือ ช่วยเท่าที่จะช่วยได้”  สือหย่งถอนหายใจ

คนที่เหลือเงียบ

ทันใดนั้นสือหย่งมีสีหน้าเปลี่ยนไป  “เฮ้, ฟังนั่น,  นั่นเสียงอะไร?”

สมาชิกคนอื่นๆ สะดุ้ง และตั้งใจฟังทันที

 “เหมือนกับเป็นเสียงระเบิด”

 “ข้างหน้านี้คือหมู่บ้านหญ้าแดง,  เป็นไปได้หรือว่า...”

สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไป  โดยเฉพาะอย่างยิ่งสือหย่ง  เขาตะโกนลั่น  “เร็วเข้า  ไปกันเถอะ!”

ในไม่ช้าพวกเขาทุกคนก็เห็นหมู่บ้านหญ้าแดงและภาพที่อยู่ต่อหน้าพวกเขาทำให้ทุกคนตะลึงทำอะไรไม่ถูก

เหนือหมู่บ้านหญ้าแดงมีมนุษย์จักรกลขนาดใหญ่คนหนึ่งลอยตัวอยู่ ลำแสงนับไม่ถ้วนผุดออกมาจากทุกมุมของหมู่บ้าน  พลังงานรวมตัวอยู่บนร่างของมนุษย์จักรกลยักษ์ พลังงานที่เข้มข้มคลุมรอบตัวจักรกลเป็นรัศมีกลมแพรวพราว  แม้จากที่ไกลๆ พวกเขารู้สึกได้ถึงพลังน่ากลัวที่ปล่อยออกมาจากจักรกล  มันส่งอิทธิพลที่น่ากลัวมากเหมือนกับว่าจักรกลยักษ์นั่นคือเทพสงคราม!

มนุษย์จักรกลยักษ์โบกมือ กระสุนลูกหนึ่งจะยิงออกเป็นแนวมีหางไฟบินตามออกไปไกล!

ทันใดนั้นเสียงระเบิดดังมาจากที่ไกลออกไป

แข็งแกร่งมาก

สือหย่งตะลึง พลังที่มนุษย์จักรกลยักษ์ใช้ออกแข็งแกร่งมากทำให้เขาต้องการเทิดทูนและคุกเข่าให้เขา  เขาออกจากบ้านท่องเที่ยวไปทั่วโลกและเห็นกองทหารรักษาการณ์และผู้นำทหารระดับสูงมาทุกรูปแบบ  แต่ไม่มีใครมีความแข็งแกร่งเทียบได้กับเทพสงคราม!

ที่ตามมาหลังจากยิงกระสุนแสงออกไปแล้ว  รัศมีแสงรอบตัวมนุษย์จักรกลยักษ์จางลงอย่างเห็นได้ชัด  สือหย่งสามารถเห็นได้ชัดเจนมากขึ้น และหน้าของเขายิ่งตกใจอย่างหนัก

เป็นร่างที่ใหญ่โตและทรงพลังมาก

เขาเคยเห็นอาวุธจักรกลที่เลิศหรูประณีตมาก่อน เทียบกับอาวุธจักรสีฟ้าประณีตสวยงามด้านหน้าของเขาแล้ว  อาวุธจักรกลเหล่านั้นเหมือนเศษกระป๋องน่าเกลียดมาก

เขาไม่กล้าคิดว่าคนสำคัญนี้มาจากที่ใดถึงได้มีคุณสมบัติได้ขับขี่อาวุธจักรกลที่สวยงามอย่างนี้

 “เยี่ยมมาก  อีกครั้งหนึ่ง”

 “จากนี้ไป รักษาจังหวะเอาไว้”

เสียงของมนุษย์ดังก้องออกมาปลุกสือหย่งให้ตื่นจากภวังค์  จากนั้นเขาสังเกตว่าคนที่อยู่ในกองรักษาการณ์เบานี้แท้จริงก็คือชาวบ้านในหมู่บ้านหญ้าแดงนั่นเอง!

ไม่มีทาง....

สือหย่งรู้สึกเหมือนกับว่าความรู้ทั้งหมดที่เขามีเกี่ยวกับโลกกำลังถล่มทลายลง  เป็นไปได้ยังไงที่ชาวบ้านทุกคนจะสร้างแนวรบเช่นนั้นได้?  นี่ต้องเป็นภาพลวงตา... เป็นไปได้ยังไง...

เดี๋ยวก่อน!

พวกเขากำลังสู้กับบางอย่าง....

สือหย่งสั่น อาวุธจักรกลทำให้เขาตกตะลึงเกินไปจนเขาลืมเรื่องที่สำคัญที่สุด  คลื่นน้ำเงิน!  ชาวบ้านบางทีกำลังสู้กับคลื่นน้ำเงิน!  เป็นไปได้ไหมว่าชาวบ้านหญ้าแดงพบกับคลื่นน้ำเงินแล้ว?

สือหย่งสูดหายใจลึกและบังคับตนเองให้ใจเย็นแล้วตะโกน  “ไปดูกัน!”

สมาชิกรอบตัวเขาหน้าซีดขาวและขาไม่มีแรง  เมื่อเห็นว่าสือหย่งไม่สนใจพวกเขาและรวบรวมความกล้าได้ก่อนจะวิ่งไปที่หมู่บ้านหญ้าแดง

แต่เส้นทางที่เขาเลือกไม่ได้ตรงเข้าไปที่ด้านหน้าหมู่บ้านหญ้าแดง  แต่อ้อมไปเข้าด้านข้างแทน

เมื่อเขาเข้าไปใกล้หมู่บ้านหญ้าแดง  เขารู้สึกเหมือนกับว่าเครื่องจักรกลบนฟ้ามองมาทางเขาและร่างของเขาชะงักค้างทันที ใจของเขาโหวงเหวงว่างเปล่า

เขารู้สึกว่าหลังจากผ่านไปสิบวินาที หัวใจของเขาสั่น

แค่เพียงชำเลืองมอง แต่ก็ให้ความรู้สึกกดดันที่น่ากลัว..

สือหย่งกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก  เขาไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองดูจักรกล เขาเดินไปรอบๆ หมู่บ้านหญ้าแดงอย่างระมัดระวังเพื่อป้องกันการเข้าใจผิด เขาทอดระยะห่างจากหมู่บ้าน

เมื่อเขาทอดสายตาไปเบื้องล่าง มือของเขาเย็นเฉียบและหน้าของเขาไร้สีเลือด

คลื่นน้ำเงิน!

คลื่นน้ำเงินไม่เห็นที่สุดทำให้ผู้คนรู้สึกสิ้นหวัง  ต่อหน้าคนแคระน้ำเงินมากมายมหาศาล พลังของแต่ละคนไม่พอและไม่สำคัญอย่างแน่นอน

เขาเกือบจะหันหลังวิ่งหนีแล้ว  คลื่นน้ำเงินที่น่ากลัวไม่ใช่สิ่งที่เมืองเป่ากวงเคยต่อต้านมาก่อน

หนี!

นั่นคือคำเดียวที่อยู่ในใจของสือหย่ง  แต่หลังจากนั้นความรู้สึกละอายใจรุนแรงก็ท่วมเข้ามาในใจของเขา  คนอื่นกำลังต่อสู้กับคลื่นน้ำเงิน  แต่ข้ากลับคิดได้เรื่องเดียวคือวิ่งหนี... ช่างน่าอายเกินไปแล้ว!

สือหย่งหลับตาและสูดหายใจลึกสองสามครั้ง  หลังจากสงบจิตใจตนเองลงได้  เขาลืมตาอีกครั้งและประเมินสถานการณ์รบทั้งหมด

เขาต้องการดูว่าพวกเขารับมือกับคลื่นน้ำเงินอย่างไร และบางทีพวกเขายังจำเป็นต้องช่วยป้องกันเมืองเป่ากวง  ปกป้องครอบครัวคือหัวใจของภารกิจกองทหารรักษาการณ์เมืองเป่ากวง  ถ้าพวกเขาไม่มีแม้แต่ความพยายามปกป้องพวกเขาและหนีไป พวกเขาจะหันกลับไปสู้หน้าครอบครัวและญาติพี่น้องเหมือนก่อนได้ยังไง?

เขามองดูอย่างระมัดระวัง

แต่เมื่อสายตาของเขามองดูร่างหนึ่งที่อยู่ที่ท่ามกลางคลื่นน้ำเงิน เขาอดสูดหายใจหนาวเหน็บไม่ได้

คนเถื่อนหรือนั่น

บุรุษคนหนึ่งเหมือนดาวตกเดี๋ยวพุ่งขึ้นเดี๋ยวตกลงพร้อมกับลูกตุ้มที่ถืออยู่  เหมือนกับว่าเป็นของเล่นชิ้นหนึ่ง ด้วยมีดทั้งหมดที่อยู่ในนั้น ทำให้ดูเหมือนเครื่องปั่นเนื้อ  วิธีต่อสู้ของเขาแปลกประหลาดมาก กระโดดขึ้นลงเหมือนกบ ทุกครั้งที่โดดลงมาจะมีเลือดเนื้อสาดกระจายเสียงร้องโหยหวน

ไม่มีคนแคระน้ำเงินแม้แต่คนเดียวที่สามารถเข้าไปใกล้เขาได้  และหอกทั้งหมดพุ่งใส่รอบตัวเขาเหมือนกับห่าฝน  แต่เมื่อเผชิญกับสายลมที่เกิดขึ้นจากเครื่องบดเนื้อ ของเหล่านั้นก็เป็นเหมือนกิ่งไม้อ่อนบางและแตกหักเสียหายหมด

ไม่ว่าตรงที่ใดที่เขาโดดลงไป ก็จะกลายเป็นพื้นที่ยุ่งเหยิงและไม่มีใครรอด

ทัพหน้าของคนแคระน้ำเงินแตกกระจายและควบคุมไม่ได้  เสียงระเบิดแตกกระจายเหมือนเป็นตัวช่วยสนับสนุนและบุรุษที่เหมือนสัตว์ป่าผู้นั้นอยู่ในพื้นที่ที่ยุ่งเหยิง

แข็งแกร่งมาก...

สือหย่งตะลึงไปหมด