Panlong เล่มที่ 9 สร้างชื่อสะท้านโลก – ตอนที่ 15 ประกาศผลเขยขวัญ

เล่มที่ 9 สร้างชื่อสะท้านโลก – ตอนที่ 15 ประกาศผลเขยขวัญ

ทั่วทั้งตำหนักผู้กล้าตกอยู่ในความเงียบ  เมื่อเห็นจักรพรรดิโจฮันน์มาถึง  ลินลี่ย์และโอลิเวอร์ลุกขึ้นยืนทั้งสองคน  ในตำหนักผู้กล้า จักรพรรดิมีศักดิ์ฐานะสูงที่สุด  อย่างน้อยพวกเขาต้องเห็นแก่หน้าของจักรพรรดิบ้าง

สายตาของวอร์ตันมองดูอยู่ที่นีน่า  นีน่าตามหลังราชินีพระมารดาของนาง  แทบจะทันทีที่เข้ามา นางมองดูเขา

 “คนตัวโต..”  นีน่าขยับปาก แต่ไม่ได้เปล่งเสียงออกมา

วอร์ตันคลี่ยิ้มแต่ดวงตาของเขาแน่วแน่  ทั้งสองคนรู้ความคิดของกันและกันจากอาการสบตา ไม่ว่าวันนี้จักรพรรดิโจฮันน์จะทรงเลือกใคร วอร์ตันจะไม่ยอมแพ้

 “นีน่าเป็นของข้า ไม่มีใครพรากนางไปจากข้าได้”  วอร์ตันมองดูบลูเมอร์แต่ไกล จากนั้นหันไปมองจักรพรรดิโจฮันน์

 “ถวายบังคมฝ่าบาท!”

ขุนนางอำมาตย์ในตำหนักคุกเข่าข้างหนึ่งค้อมตัวถวายความเคารพ

 “ลุกขึ้นเถอะ ทุกท่าน”  จักรพรรดิโจฮันน์หันไปทางโอลิเวอร์และลินลี่ย์ และตรัสอย่างสุภาพ “ลินลี่ย์ โอลิเวอร์ เชิญนั่ง”

วอร์ตันยังคงมองลินลี่ย์อยู่แต่ไกล  มีลินลี่ย์อยู่ตรงนั้น วอร์ตันรู้สึกมั่นใจเป็นที่สุด

จักรพรรดิโจฮันน์มองดูราชินีและพระสนมของพระองค์  “พวกเจ้าทุกคนไปนั่งประจำที่เถอะ  นีน่า เจ้านั่งกับพระมารดาของเจ้า”  ราชินี พระสนมและองค์หญิงทั้งเจ็ดนั่งอยู่อีกด้านหนึ่งของตำหนักซึ่งจัดเป็นแถวที่นั่งไว้

ในจักรวรรดิโอเบรียน ราชินีและพระสนมไม่ได้รับอนุญาตให้ข้องเกี่ยวกับงานเมือง  ในตำหนักผู้กล้า แม้แต่ราชินีก็ได้แต่เพียงนั่งต่ำกว่าและคอยดูเท่านั้น

 “วันนี้เป็นวันที่สำคัญมากอีกวันหนึ่ง  ฮ่าฮ่า... เราคาดว่าหลายคนคงรอวันนี้โดยเฉพาะ  แน่นอนว่าวันนี้ เราจะประกาศว่าใครจะได้แต่งงานกับธิดารักของเรา”  จักรพรรดิโจฮันน์ยิ้มให้นีน่าขณะพูด

ลินลี่ย์ โอลิเวอร์และคนอื่นๆ จ้องจักรพรรดิโจฮันน์ไม่วางตา

วอร์ตันรู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นแรงจนได้ยิน

จะเป็นใครกัน?

เขา? หรือบลูเมอร์?

 “สำหรับผู้ที่เราจะเลือกนั้น ก่อนอื่นเราขอประกาศ เราอยากจะแนะนำศิษย์ส่วนตัวของเทพสงครามให้รู้จักอีกสองคน”  จักรพรรดิโจฮันน์เห็นร่างสองร่างบินมายังตำแหน่งนี้จากที่ไกล  ทั้งสองคนแต่งชุดยาวสีฟ้า  เมื่อเข้ามาในตำหนักนักสู้ คนแรกพยักหน้าให้บลูเมอร์

 “ฝ่าบาท”  จากนั้นทั้งสองคนจึงค่อยทักทายจักรพรรดิโจฮันน์

สีหน้าของวอร์ตันเปลี่ยนไป

ศิษย์ส่วนตัวของเทพสงคราม?  เมื่อทั้งสองมาถึง  วอร์ตันรู้สึกว่าหลายอย่างคงไม่เป็นไปอย่างราบรื่นแน่  บลูเมอร์อยู่ไม่ห่างจากเขา วอร์ตันให้ความสนใจอย่างรวดเร็ว

สองคนนี้มาเพื่อสนับสนุนบลูเมอร์อย่างเห็นได้ชัด

 “เราจะขอแนะนำบางท่านให้รู้จักก่อน  ท่านที่อยู่ทางซ้ายมือก็คือท่านแลงค์ ศิษย์ส่วนตัวของเทพสงครามและเป็นยอดฝีมือระดับเซียน”  จักรพรรดิโจฮันน์พูดด้วยเสียงดัง  “ท่านที่อยู่ทางขวาก็คือท่านคาสโตร ศิษย์ส่วนตัวของเทพสงครามยอดฝีมือระดับเซียนเช่นกัน”

ขุนนางและอำมาตย์ในตำหนักผู้กล้าทุกคนแสดงความเคารพต่อยอดฝีมือระดับเซียนทั้งสอง

 “แลงค์ คาสโตร เชิญนั่งใกล้ๆ กับลินลี่ย์และโอลิเวอร์”  จักรพรรดิโจฮันน์พูดพลางยิ้ม

แลงค์ คาสโตร ลินลี่ย์และโอลิเวอร์นั่งอยู่ด้วยกัน

วอร์ตันกระแอมในลำคอ  ตอนนี้เขารู้ตัวว่าอยู่ภายใต้แรงกดดันที่ยิ่งใหญ่จริงๆ  บรรยากาศเป็นใจให้กับบลูเมอร์อย่างชัดเจน  ขณะนี้จักรพรรดิโจฮันน์ตรัส

 “บลูเมอร์ วอร์ตัน มาตรงกลางนี่”  จักรพรรดิโจฮันน์ตรัสด้วยน้ำเสียงชัดเจน

 “พะยะค่ะ, ฝ่าบาท”

วอร์ตันสูดหายใจลึกบังคับตนเองให้เลิกคิดฟุ้งซ่าน  จากนั้นตรงมาที่กลางตำหนัก  บลูเมอร์และวอร์ตันมองหน้ากันอย่างเย็นชา จากนั้นยืนเคียงคู่กัน

ตอนนี้ทุกคนให้ความสนใจสองคนนี้

 “เราจะประกาศว่าผู้ใดจะได้เป็นว่าที่สามีของนีน่า  เป็นธรรมดาว่าพวกเจ้าทั้งสองคนต่างก็ต้องการแต่งงานกับนีน่า เราขอถามพวกเจ้าอีกครั้ง เจ้าทั้งสองคนต้องการจะแต่งงานกับนีน่าใช่ไหม?”  จักรพรรดิโจฮันน์ตรัสด้วยน้ำเสียงจริงจัง

นี่คือช่วงเวลาสุดท้าย

บลูเมอร์พูดทันที  “ฝ่าบาท ความปรารถนาและความฝันอันยิ่งใหญ่ของข้าพระองค์ก็คือรับองค์หญิงนีน่าเป็นภรรยาพะยะค่ะ”

วอร์ตันทูลด้วยความเคารพ “ทูลฝ่าบาท ความฝันของข้าพระบาทสามารถตีแผ่เปิดเผยได้ว่า การแต่งงานกับนีน่าต่อสาธารณชนและอยู่ด้วยกันตลอดไปไม่พรากจากกัน คือความฝันของข้าพระบาทพะยะค่ะ”

ขณะที่วอร์ตันพูด เขามองนีน่า

นีน่าก็มองวอร์ตันเช่นกัน  ทั้งสองประสานสายตากัน ผู้คนทั้งตำหนักสังเกตได้เช่นกัน บลูเมอร์มีสีหน้าไม่พอใจ

 “ฮ่าฮ่า ยอดเยี่ยมมาก”  จักรพรรดิโจฮันน์ทรงพระสรวลลั่น  “เนื่องจากพวกเจ้าทั้งสองคนมีความจริงใจมาก  เรารู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง  แต่ในที่สุด เราต้องเลือกเพียงคนเดียว”

ขณะที่ตรัส  จักรพรรดิโจฮันน์ยิ้มและมองมาทางบลูเมอร์

การมองครั้งนี้ทำให้ความโกรธในใจของบลูเมอร์สลายไป  เขาสามารถรู้สึกได้ถึงความนัยที่ซ่อนอยู่ และบลูเมอร์รู้สึกมั่นใจทันที

ใครจะได้รับเลือก?

ตรงกันข้าม  วอร์ตันกระวนกระวายมากขึ้นขณะมองดูจักรพรรดิโจฮันน์อย่างกังวล 

 “ทุกคนโปรดเงียบ  เราของประกาศอย่างจริงจังว่า...”

 “ช้าก่อน”  คาสโตรซึ่งเป็นศิษย์ส่วนตัวของเทพสงครามลุกขึ้นยืนและขัดจังหวะการพูดของจักรพรรดิโจฮันน์  จักรพรรดิโจฮันน์มองดูเขาด้วยความสงสัย

ถ้าเป็นคนอื่นที่บังอาจขัดจังหวะเขา  เขาคงตวาดด้วยความโกรธ  แต่ว่าคนที่ห้ามเขาไว้คือคาสโตร

 “ทูลฝ่าบาท” คาสโตรหันหน้ามาทางจักรพรรดิโจฮันน์ในกลางตำหนัก  ขุนนางและอำมาตย์ต่างก็มึนงง “มีเรื่องบางเรื่องที่ข้าต้องทูลให้พระองค์ทราบเป็นการส่วนตัว ฝ่าบาท”  ขณะที่เขาพูด คาสโตรมองดูบลูเมอร์

มหาดเล็กไม่รู้ว่าพวกเขาควรจะขัดขวางเขาหรือไม่

 “หลีกไปก่อน  คาสโตรมีเรื่องที่ต้องการปรึกษากับเรา”  จักรพรรดิโจฮันน์สั่งพวกมหาดเล็กของเขาให้หลีกออกไป  และคาสโตรเดินเข้ามาอยู่ที่ข้างพระองค์จักรพรรดิโจฮันน์

จักรพรรดิโจฮันน์มองดูคาสโตรด้วยความสงสัย

คาสโตรกระซิบคำสองสามคำเบาๆ ที่พระกรรณของจักรพรรดิโจฮันน์  จักรพรรดิโจฮันน์ขมวดคิ้ว มองดูคาสโตร  แต่จากนั้นจักรพรรดิโจฮันน์ก็สะดุ้งและใบหน้ามีรอยยิ้มทันที

คาสโตรก้าวถอยออกมาห่างๆ

 “คาสโตรผู้นี้ทำอะไรกันแน่?”  ลินลี่ย์มีความรู้สึกที่ไม่ดีกับผู้นี้  “เป็นไปได้ไหมว่าคาสโตรทูลขอจักรพรรดิโจฮันน์เป็นการส่วนตัวให้เลือกบลูเมอร์?”

ในใจของลินลี่ย์ เขายังมีความหวังว่าน้องชายจะได้แต่งงานอย่างสมบูรณ์แบบ

แต่ไม่มีอะไรที่สามารถทำได้  เบื้องหลังบลูเมอร์ก็คือพลังของวิทยาลัยเทพสงคราม

 “ฮ่าฮ่า อย่างนั้นก็ ท่านคาสโตรมีเรื่องพูดคุยกับเราเล็กน้อย  ตอนนี้ เราจะประกาศคนที่ธิดาของเราจะแต่งงานด้วยอย่างเป็นทางการ...”  รอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้าของจักรพรรดิโจฮันน์

ทั่วทั้งตำหนักเงียบกริบ  แม้แต่เสียงเข็มตกก็ยังอาจได้ยิน

วอร์ตันและบลูเมอร์มองดูจักรพรรดิโจฮันน์อย่างกระวนกระวาย

 “คนที่จะได้แต่งงานก็คือ...”  จักรพรรดิโจฮันน์ประกาศเสียงดัง  “วอร์ตัน บาลุค!”

 “วอร์ตัน บาลุค!” “วอร์ตัน บาลุค!” “วอร์ตัน บาลุค!” ชื่อของวอร์ตันดังสะท้อนก้องไปทั้งตำหนักผู้กล้า

ทั่วทั้งตำหนักผู้กล้ากลายเป็นสภาพนิ่ง

บลูเมอร์ตาเบิกโพลง

วอร์ตันตะลึง

นีน่าก็ตะลึงเช่นกัน

 “เฮ้!!!”  วอร์ตันส่งเสียงโห่ตื่นเต้นดีใจ  จากนั้นตรงเข้าหานีน่า  นีน่าก็รู้สึกตัวเช่นกัน นางโถมเข้าอ้อมอกวอร์ตัน

วอร์ตันและนีน่ากอดกันแน่น ทั้งที่อยู่ในตำหนักผู้กล้า โดยไม่สนใจว่าใครจะดู  นีน่าตื่นเต้นดีใจ

 “เป็นไปไม่ได้!”  บลูเมอร์ส่ายศีรษะไม่หยุด เขาไม่สามารถยอมรับผลนี้ได้อย่างสิ้นเชิง

ความจริงบลูเมอร์ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรต่อองค์หญิงนีน่ามากนัก  แต่บลูเมอร์มีนิสัยชอบครอบครองที่รุนแรง  ต้องการจะครอบครองทุกอย่างที่ดีที่สุด  และเมื่อเขายังเยาว์  ผู้คนชอบเปรียบเทียบเขากับวอร์ตัน

ดังนั้นบลูเมอร์ต้องการข่มวอร์ตันทุกวิถีทาง

ท้าประลองกับเขา ชิงนีน่า การกระทำทั้งหมดก็เพื่อเหตุผลนี้  คนเดียวที่บลูเมอร์รักก็คือตัวเอง

 “วอร์ตัน นีน่า”  เสียงของจักรพรรดิโจฮันน์ดังขึ้น

ถึงตอนนี้วอร์ตันและนีน่าจึงค่อยรู้สึกตัว  ที่นี่คือตำหนักผู้กล้า  หน้าของนีน่าแดง และนางรีบถอยมาอยู่ในอ้อมอกพระมารดา

วอร์ตันโค้งคำนับเช่นกัน  “ทูลฝ่าบาท  ข้าพระบาทตื่นเต้นเกินไป”

 “เราเข้าใจ  เราเข้าใจ”  จักรพรรดิโจฮันน์ทรงพระสรวลและพยักหน้า

จากนั้นจักรพรรดิโจฮันน์มองดูบลูเมอร์  “บลูเมอร์  เจ้ากับวอร์ตันคือผู้มีพรสวรรค์โดดเด่นทั้งคู่ เพียงแต่เราต้องใคร่ครวญถึงสิ่งที่ดีที่สุดเพื่อธิดาของเรา  เจ้าเข้าใจไหม?”

บลูเมอร์จะทำอะไรได้?

เขาไม่ใช่วอร์ตัน  ในใจของบลูเมอร์ แม้ว่าองค์หญิงนีน่าจะกลายเป็นภรรยาของเขา นางก็คงไม่มีอะไรมากไปกว่าสิ่งที่เขาเอาไว้อวด  เขาไม่มีความรู้สึกผูกพันนีน่าเท่าใดนัก  แม้ว่าจะเป็นการยากที่บลูเมอร์จะยอมรับความพ่ายแพ้  เขาไม่ยอมสูญเสียความสงบของเขา

 “ข้าพระองค์เข้าใจความยากลำบากในการเลือกของฝ่าบาท”  บลูเมอร์ได้แต่ขบฟันฝืนพูดออกไป พร้อมกับกล้ำกลืนโทสะที่พุ่งขึ้นมาจากคอ

จักรพรรดิโจฮันน์พยักหน้าพอพระทัย

 “ฮ่าฮ่า...”  จักรพรรดิโจฮันน์ทรงพระสรวลลั่น  “วันนี้เรามีความสุขมาก  เอาอย่างนี้เป็นไง เราจะกำหนดวันหมั้นหมายสำหรับวอร์ตันกับนีน่า  วันที่ 12 เดือนหน้า  วอร์ตัน, นั่นจะเป็นวันที่เจ้าทำพิธีหมั้นกับนีน่า เจ้ามีข้อคัดค้านหรือไม่?”

 “ขอบพระทัยฝ่าบาท  ข้าพระบาทไม่มีข้อคัดค้านพะยะค่ะ”  ตอนนี้ วอร์ตันยิ้มกว้าง เขาจะมีข้อคัดค้านได้ยังไง?

ลินลี่ย์ยืนอยู่ข้างวอร์ตันก็พลอยรู้สึกมีความสุขมากไปด้วย  เมื่อเห็นน้องชายดีใจ  ความสัมพันธ์ที่โรแมนติคของน้องชายของเขากำลังมีบทสรุปที่สุขสม  อย่างน้อยเขามั่นใจว่าคงไม่กลับกลายเหมือนอย่างที่เขาเคยพบมาเอง

เมื่อคิดถึงเหตุการณ์ความรักที่พลิกผันของตนเอง  ลินลี่ย์รู้สึกเจ็บปวดในใจของเขาเล็กน้อย

 “ลินลี่ย์  ขอแสดงความยินดีด้วย”  แลงค์ศิษย์ส่วนตัวของเทพสงครามที่นั่งอยู่ข้างเขาพูดด้วยมารยาทเป็นกันเอง

คาสโตรหัวเราะเช่นกัน  “อาจารย์ลินลี่ย์ บนภูเขาเทพสงคราม  ข้ามีรูปสลักหินสะสมอยู่ชุดใหญ่ ข้าชื่นชมอาจารย์ลินลี่ย์เสมอมา  ถ้าท่านมีเวลาว่าง  อาจารย์ลินลี่ย์  ขอเชิญมาเดินเล่นเที่ยวชมภูเขาเทพสงคราม  ภูเขาเทพสงครามยินดีต้อนรับท่านทุกเมื่อ”

 “เมื่อข้าว่างข้าจะไปแน่”  วันนี้ลินลี่ย์อารมณ์ดีเช่นกัน

โอลิเวอร์ลุกขึ้นยืนและเดินมาหาบลูเมอร์น้องชายเขาและตบไหล่บลูเมอร์

 “ลินลี่ย์ วอร์ตัน วันนี้พวกเจ้าต้องอยู่ร่วมทานอาหารกับเรา เจ้าจะว่ายังไง?”  เสียงของจักรพรรดิโจฮันน์ดังขึ้น  “โอลิเวอร์ บลูเมอร์ คาสโตร แลงค์ พวกท่านก็ควรมากับเราด้วยเช่นกัน

คาสโตรและแลงค์ลุกขึ้นยืน

 “ทูลฝ่าบาท เรามีกิจการที่จำต้องกลับไปทำที่ภูเขาเทพสงคราม  ไม่สามารถจะอยู่ร่วมกับท่านได้”  คาสโตรกล่าว

 “ไม่เป็นไร”  จักรพรรดิโจฮันน์ไม่พยายามบังคับแข็งขืน

 “ทูลฝ่าบาท  ข้าเองจำเป็นต้องไปเตรียมการเรื่องการประลองกับเฮนด์เซนในเดือนหน้า น้องรองข้าจะอยู่ร่วมหลังจากข้ากลับไปแล้ว”  โอลิเวอร์ก็ปฏิเสธเช่นกัน

บลูเมอร์พ่ายแพ้แล้ว  เขาจะอยู่ทานอาหารร่วมกับพวกเขาได้ยังไง?

จักรพรรดิโจฮันน์เข้าใจเรื่องนี้จึงพยักหน้า

แต่ลินลี่ย์และวอร์ตันยอมรับคำเชิญของจักรพรรดิโจฮันน์  ในอนาคต จักรพรรดิโจฮันน์ก็คือพ่อตาของวอร์ตัน  พวกเขาต้องให้เกียรติพระองค์บ้าง

 “ข้าไม่ได้คาดผลเช่นนี้ไว้เลย”  หน้าของลินลี่ย์เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

แน่นอนว่าเขาไม่ได้คาดไว้จริงๆ  ลินลี่ย์ส่งเจนน์ ลีนาและรีเบ็คกาออกไปจากเมืองหลวงแล้ว และเตรียมใช้กำลังลักพาตัวนีน่าและให้นีน่ากับวอร์ตันหนีตามกันไป แต่ผลสุดท้ายออกมาเป็นเช่นนี้ นับว่าน่าประหลาดใจจริงๆ

หลังจากประกาศไปแล้ว นีน่าออกไปพร้อมกับราชินีและพระสนม

แต่ลินลี่ย์กับวอร์ตันเดินตามจักรพรรดิโจฮันน์ไปอีกที่หนึ่งต่างหาก

 “พี่ใหญ่” หน้าของวอร์ตันยังมีรอยยิ้ม  เขามีความสุขมาก  เขายิ้มอย่างมีความสุข

ลินลี่ย์ก็มีความสุขกับวอร์ตันมากเช่นกัน

 “ลินลี่ย์, ในอนาคต เราทั้งหมดคือครอบครัวเดียวกัน”  จักรพรรดิโจฮันน์ทรงพระสรวลกับลินลี่ย์

 “ถูกแล้ว  ทั้งหมดคือครอบครัวเดียวกัน”  ลินลี่ย์ยิ้ม

……..

แลงค์และคาสโตรกำลังบินเคียงไหล่กันมุ่งหน้าสู่ภูเขาเทพสงครามที่อยู่นอกเมืองหลวง

 “เกิดอะไรขึ้นกันแน่?  เจ้าพูดอะไรกับโจฮันน์?”  แลงค์สับสนในยามนี้  ทำไมจักรพรรดิโจฮันน์ถึงเลือกวอร์ตัน?  จักรพรรดิโจฮันน์เห็นด้วยอยู่ก่อนแล้วที่จะเลือกบลูเมอร์

 “ข้าบอกโจฮันน์ว่าอาจารย์ของเรา เทพสงครามสั่งให้เขาเลือกวอร์ตัน!”  คาสโตรพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบายใจ

 “อาจารย์?”  แลงค์ตะลึง

 “ข้าจะไปรู้ได้ยังไง? พอหลังจากที่ข้าเข้าไปในตำหนัก เสียงของอาจารย์ก็ดังขึ้นในใจข้าและสั่งข้าให้บอกกับโจฮันน์  และจากนั้นอาจารย์ก็ส่งข้อความเดียวกันให้โจฮันน์เช่นกัน”  คาสโตรพูดอย่างจนใจ  “มีแนวโน้มว่าอาจารย์เกรงว่าถ้าท่านบอกโจฮันน์เองโดยตรง โจฮันน์จะไม่เชื่อว่าเป็นเทพสงครามพูดกับเขาจริงๆ ที่สำคัญอาจารย์ไม่เคยพูดกับโจฮันน์ทางจิตมาก่อน”

 “ทำไมอาจารย์ทำอย่างนั้น?”  แลงค์พูดอย่างงงงวย

 “ข้าจะไปรู้ได้ยังไง?”  คาสโตรคิดไม่ออกเหมือนกัน