Panlong เล่มที่ 9 สร้างชื่อสะท้านโลก – ตอนที่ 33 เหตุอัศจรรย์

เล่มที่ 9 สร้างชื่อสะท้านโลก – ตอนที่ 33 เหตุอัศจรรย์

ผู้ชมเป็นล้านตะลึง  เฮนด์เซนกระอักโลหิต ขณะที่ลินลี่ย์เกล็ดแตกและเต็มไปด้วยรอยเลือด  เห็นได้ชัดว่าการสู้รบรุนแรงสุดขีดเพียงไหน

 “เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?”

 “เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง...  อาจารย์ลินลี่ย์และท่านเฮนด์เซน...”

ผู้ชมนับไม่ถ้วนพากันตะลึง  สุดยอดฝีมือทั้งสองเหล่านี้สู้กันจนถึงขั้นนั้น สิ่งที่น่าตกใจจริงๆ ก็คือ เฮนด์เซนเซียนที่มีชื่อเสียงและทรงพลังมากที่สุด กระอักโลหิตออกมาคำใหญ่  เห็นได้ชัดว่าได้รับบาดเจ็บหนักมาก

จากที่พวกเขาเห็น ลินลี่ย์อายุเพียงยี่สิบเจ็ดปี แม้จะเป็นอัจฉริยะคนหนึ่ง

แต่ลินลี่ย์เพิ่งจะเสมอกับโอลิเวอร์มาไม่ใช่หรือ?  โอลิเวอร์กลับพ่ายแพ้เฮนด์เซน และลินลี่ย์ก็ควรตกอยู่ในชะตากรรมเดียวกัน  แต่เห็นได้ชัดว่า ผลที่ออกมาแตกต่างอย่างสิ้นเชิง

 “ลินลี่ย์. เขา...”  หน้าผากของโอลิเวอร์ขมวด  เขาตกอยู่ในความเงียบ

ความจริง ถ้าลินลี่ย์ไม่ได้รู้แจ้งพลังชีพจรคุ้มกันมาแล้ว มีแนวโน้มว่าแค่วิชาเขย่าภูผาของเฮนด์เซนก็อาจทำร้ายเขาบาดเจ็บหนักได้แล้ว  และพลังทลายภูผาก็น่าจะฆ่าเขาได้โดยตรง  แต่ตอนนี้ที่ลินลี่ย์มีพลังชีพจรคุ้มกัน  ความสามารถในการป้องกันของเขาสูงล้ำมาก  เมื่อเฮนด์เซนใช้วิชาโจมตีสูงสุดของเขา  จึงทำให้ลินลี่ย์บาดเจ็บหนักมาก

 “ลินลี่ย์!”  เดเลียถึงกับหลั่งน้ำตา

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนางเห็นร่างของลินลี่ย์เต็มไปด้วยรอยเลือด  ใจนางถึงกับสั่นสะท้าน

 “พี่ใหญ่”  “ใต้เท้า!”  วอร์ตัน, พี่น้องบาร์เกอร์, พ่อบ้านแอชลี่ย์, ฮิลแมน, เจนน์และสาวๆ ในกลุ่มทุกคนกังวลห่วงใยลินลี่ย์

การต่อสู้มาถึงจุดวิกฤติจริงๆ

 “พลังโจมตีที่แปลกประหลาด  ไม่มีทางป้องกันได้เลยแม้แต่น้อย”  เฮนด์เซนจ้องมองลินลี่ย์ที่ดูเหมือนปีศาจอยู่ห่างๆ และคิดอย่างรวดเร็ว

สัจจธรรมแห่งธาตุดิน – พลังคลื่น 132 ชั้น!

แม้ว่าเฮนด์เซนจะมีอวัยวะภายในได้รับการปกป้องเป็นพิเศษ แต่ก็ยังได้รับบาดเจ็บหนัก  เฮนด์เซนรู้ดีว่าเขาอาจทนรับการโจมตีเต็มที่ของคู่ต่อสู้ได้ครั้งเดียวเท่านั้น  แต่ถ้าเขาถูกฟาดใส่ครั้งที่สาม  เขาอาจจบสิ้นแน่นอน

 “พลังป้องกันของลินลี่ย์ทรงพลังมากขนาดนั้นได้ยังไง?  พลังโจมตีทลายภูผาของข้าไม่สามารถจะฆ่าเขาได้”  เฮนด์เซนไม่อาจเชื่อได้

เขาไม่เคยพบคู่ต่อสู้คนใดที่กล้ารับพลังโจมตีของเขาโดยตรง  พลังทลายภูผาเป็นพลังโจมตีสุดยอดของเขา  ถ้าเขาไม่สามารถฆ่าศัตรูได้ด้วยพลังนี้  และเขาจะเอาชนะได้ยังไง?

 “ข้าไม่สามารถรับการโจมตีได้โดยตรงอีก  ข้าจะต้องอาศัยความเร็วของข้าเพื่อหลบเลี่ยงพลังโจมตี  ขณะที่ข้าค่อยโจมตีเขาให้ได้”  เฮนด์เซนตัดสินใจ  เขาเชื่อว่าลินลี่ย์ไม่ได้ดีกว่าเขาเท่าใดนัก    เป็นเรื่องเหลือเชื่อแล้วที่ลินลี่ย์ยังคงเหลือปราณยุทธพอหลังจากรับพลังโจมตีทลายภูผาไป  เขาเชื่อว่าตราบใดที่เขาสามารถใช้พลังทลายภูผาได้อีกครั้ง  ลินลี่ย์จะไม่สามารถรับได้แน่นอน

ความคิดของเฮนด์เซนความจริงก็สะท้อนตัวลินลี่ย์เอง

เพราะเงื่อนไขปัจจุบันนี้ของเขา  เขาไม่สามารถรับการโจมตีโดยตรงได้แน่นอน

 “ครืดดดด..”  กระแสพลังงานธาตุดินรอบตัวเฮนด์เซนเริ่มก่อตัวเป็นชั้นบางๆ แทบจะเป็นชั้นเกราะรอบตัวเขา

ลินลี่ย์รั้งพลังชีพจรคุ้มกันตัวกลับมาอีกครั้ง

ถ้าพลังป้องกันขยายออกไปเร็ว  การบินด้วยความเร็วสูงของพวกเขาจะได้รับผลกระทบ  ไม่ต้องสงสัย เพราะยอดฝีมือทั้งสองทำเช่นนี้ก็หมายความว่าพวกเขาจะสู้กันด้วยความเร็วคล่องแคล่ว

ผู้ชมนับไม่ถ้วนจากข้างล่างจ้องมองดูบนฟ้า  หายใจอย่างยากลำบาก

คนเหล่านั้นที่เชื่ออย่างแน่วแน่ว่าเซียนดาบจ้าวภูผาเฮนด์เซนจะชนะ  ไม่กล้าพูดอะไรอีกต่อไป

 “ควั่บ!”  “ควั่บ!”  พายุหมุนคล้ายเฮอริเคนทำให้ท้องฟ้าแยกออก  และร่างของลินลี่ย์เริ่มเคลื่อนไหวอย่างประหลาดแต่เต็มไปด้วยความสง่างามอีกครั้ง  ความเร็วของเขาถึงขีดจำกัดอย่างแน่นอน  การพึ่งพาอาศัยพลังของสายลม  ความเคลื่อนไหวของลินลี่ย์แปลกประหลาดและคาดไม่ถึง

เฮนด์เซนควงดาบหนักธาตุดินเคลื่อนไหวเช่นกัน  ในแต่ละก้าวเหมือนกับเป็นการเทเลพอร์ตไปได้ก้าวละสิบเมตร  ความเคลื่อนไหวของเขาแปลกประหลาดน่าทึ่ง

 “ควั่บ”

ดาบหนักธาตุดินของเฮนด์เซนปรากฏหน้าลินลี่ย์ทันทีและฟันใส่เขา  แต่กลับผ่านร่างลินลี่ย์ไป เนื่องจากไม่มีอะไรเป็นแต่อากาศ  ลินลี่ย์กลายเป็นร่างเลือนรางและหายไป นั่นเป็นภาพเงาลวงตา

 “ควั่บ!”  ดาบหนักอดาแมนเทียมฟันใส่เช่นกัน

แต่ขณะที่ดาบเข้าใกล้ร่างลินลี่ย์  เฮนด์เซนไปปรากฏตัวห่างออกไปเป็นสิบเมตร

สองสุดยอดฝีมือรู้ถึงความน่ากลัวของพลังโจมตีของคู่ต่อสู้ดี  พวกเขาไม่กล้าปะทะกันโดยตรง และพวกเขาต้องการใช้ความคล่องแคล่วในการเคลื่อนไหวเพื่อหาโอกาสทำร้ายฝ่ายตรงข้ามพวกเขา

 “พวกเขาอยู่ตรงไหน?”

 “เรามองไม่เห็นพวกเขาเลย!”

ผู้ชมนับไม่ถ้วนเหล่านั้นจ้องมองท้องฟ้าอย่างระมัดระวัง  แต่ลินลี่ย์กับเฮนด์เซนเคลื่อนไหวกันไวมาก  มีแต่เสียงหวีดหวิวของสายลมรุนแรง  พวกเขาสามารถเห็นได้แต่เพียงภาพเงาเป็นครั้งคราวเท่านั้น

หน้าผากของเดเลียมีเหงื่อเกาะพราวไปหมด  แต่นางยังจ้องท้องฟ้าตาไม่กระพริบ

บรรยากาศตึงเครียดเหลือทน!

ด้วยแต่ละย่างก้าว เฮนด์เซนปรากฏตัวบนยอดเขาทุสคอน  เฮนด์เซนตัดสินใจใช้ก้อนหินและต้นไม้เพื่อขัดขวางและจำกัดความเร็วของลินลี่ย์

 “ควั่บ!”

ลินลี่ย์พุ่งลงมาด้วยความเร็วสูง ตรงดิ่งใส่เฮนด์เซน

เพียงก้าวเดียวเฮนด์เซนก็เคลื่อนออกไปอยู่ห่างๆ  และเพียงก้าวที่สอง  เขาก็ปรากฏตัวอยู่ด้านหลังหินยักษ์  ลินลี่ย์ในตอนนี้อยู่ตรงกันข้ามอีกฝั่งของก้อนหิน

 “ทลายภูผา!”

ดาบหนักธาตุดินฟันลงพร้อมกับที่หนักหน่วง  ก้อนหินเท่าตัวคนถูกผ่าออกอย่างง่ายดายเหมือนกับเต้าหู้  แตกกระจายกลายเป็นก้อนกรวดทันทีที่พลังงานรอบๆ ดาบหนักสัมผัสกับมัน  อย่างไรก็ตามลินลี่ย์ถอยไปด้วยความเร็วสูง และรู้สึกได้ว่าสถานการณ์จะเปลี่ยนเป็นอันตราย

 “ปัง!”

ภูเขาทุสคอนทั้งหมดเกิดรอยแตกแยกใหญ่ที่น่ากลัวยาวหลายร้อยเมตรบนภูเขา  รอยแยกนี้กว้างถึงสามหรือสี่เมตร  หินนับไม่ถ้วนร่วงกราวไปทุกทิศ

 “พระเจ้า!”  ผู้ชมนับล้านตะลึง

พวกเขามองเห็นอยู่ต่อหน้าต่อตาว่ารอยแยกปรากฏขึ้นในภูเขาเอง  ภูเขาสูงเป็นพันเมตรถูกผ่าครึ่ง

 “บึ้ม!”  ลินลี่ย์ฟันด้วยเคล็ดสัจจธรรมดแห่งธาตุดิน พลังคลื่น 132 ชั้นใส่เฮนด์เซนอีกครั้ง

เฮนด์เซนหลบอีกครั้บ

ดาบหนักของลินลี่ย์ฟันใส่ต้นไม้ใกล้ๆ  “ครืนนน”  มีเสียงประหลาด และต้นไม้กลายเป็นผุยผง  ขณะเดียวกันแรงสั่นสะเทือนจากการฟันดาบหนักอดาแมนเทียนพุ่งเป็นเส้นตรงจากยอดเขาไปใจกลางภูเขา จากนั้นขยายลามออกไป

 “ครืนนนน”

ในท่ามกลางภูเขา  อุโมงค์ขนาดเท่าตัวคนปรากฏขึ้น  และหินถล่มนับไม่ถ้วนเริ่มถล่มทลายมาจากในนั้น  เห็นเหล่านั้นแตกสลายเป็นฝุ่นถึงขนาดลอยฟุ้งอยู่ในสายลมทุกที่  ฝุ่นปกคลุมไปทั้งภูเขา

ในพริบตา....

อุโมงค์สายหนึ่งผ่านตรงไปยังยอดเขาจนถึงจุดศูนย์กลางของภูเขา  ผู้ชมนับไม่ถ้วนมองเห็นได้ชัด

ผู้ชมนับไม่ถ้วนเงียบไร้สรรพเสียง

คอของจักรพรรดิโจฮันน์กระตุกสองครั้ง

เทพบนสวรรค์!  พลังอะไรกันถึงได้น่ากลัวแบบนี้?  ใครจะทนรับโจมตีจากทั้งสองคนนี้ได้?   ดาบเดียวก็ผ่าภูเขาได้ครึ่งหนึ่ง  ขณะที่อีกฝ่ายสร้างอุโมงค์ได้ เปลี่ยนศิลาให้กลายเป็นฝุ่นธุลี  นี่เป็นเรื่องที่นึกไม่ถึง

 “นั่นคือสัจจธรรมแห่งธาตุดิน!”  บาร์เกอร์และคนอื่นๆ ตื่นเต้น แต่ขณะเดียวกันพวกเขาก็ตื่นตัวกับพลังประหลาดของเซียนดาบจ้าวภูผาเฮนด์เซน

โอลิเวอร์มองดูทุกอย่างเงียบๆ

ลมพัดรุนแรง  ลินลี่ย์ซ่อนตัวอยู่ในสายลมปรากฏตัวต่อเนื่องอยู่ในหลายที่  ขณะที่เฮนด์เซนยังคงหลบไปมาไม่หยุดในท่าทางวิธีการอื่น  ผู้ชมข้างล่างได้ยินแต่เสียงระเบิดดังต่อเนื่องไม่หยุด  ตามมาด้วยเสียงของก้อนศิลาแตกกระเด็นและต้นไม้ระเบิดเป็นผุยผง

 “บึ้ม!”  ส่วนตรงยอดภูเขาขาดกระเด็นร่วงลงมาข้างล่าง  ภูเขาข้างล่างสั่นสะเทือน ต้นไม้นับไม่ถ้วนฉีกขาดเป็นทาง และผู้ชมด้านล่างเริ่มร้องแตกตื่นตกใจ

เคนยอนแห่งวิทยาลัยสงคราม หนึ่งในเซียนที่มาชมดูก้าวออกมาข้างหน้า ด้วยการกวาดไม้เท้าในมือของเขา เขายืมพลังของหินก้อนมหึมาและเหวี่ยงมันปลิวไปพื้นที่ว่างที่เชิงเขา จากนั้นหินขนาดเกือบร้อยเมตรกลิ้งไปทางอื่น

 “ถอยไป!  ถอยไป!”

ทหารของกองทัพออกคำสั่งโดยตรงกับผู้ชมให้เริ่มถอยทันที  ราชตระกูลและขุนนางเริ่มถอยไปเช่นกัน  โอวพระเจ้า, การสู้รบครั้งนี้ไปเกินกว่าที่พวกเขาคิดไว้  ที่ระยะใกล้ขนาดนั้น จะเกิดอันตรายได้ง่าย

ทุกคนเริ่มถอย

การสู้รบของลินลี่ย์และเฮนด์เซนเริ่มรุนแรงและบ้าคลั่งมากขึ้นแค่เพียงปะทะดาบกันเต็มที่สามหรือสี่ครั้ง เฮนด์เซนก็ผ่าภูเขาทุสคอนเป็นหลายเสี่ยงเสียแล้ว  ขณะที่ลินลี่ย์ก็โจมตีจนทำให้ภูเขาทุสคอนแตกพัง  ในไม่ช้า....

 “ครืนนนน”

ภูเขาทุสคอนก็ไม่สามารถทนรับความเสียหายได้อีกต่อไป  ภูเขาทุสคอนที่ได้รับความเสียหายเต็มที่พังทลายลง ส่งผลให้ฝุ่นปริมาณมหาศาลฟุ้งกระจายไปทุกที่  ผู้ชมเริ่มถอยกันทันทีด้วยความตกใจกลัว  โชคดีที่พวกเขาถอยไปอยู่ก่อนบ้างแล้ว และพวกเขามีเซียนคอยปกป้องอยู่หลายชั้น

หลังจากฝุ่นสลายตัว พื้นที่กองหินที่พังทลายที่มีความสูงสองถึงสามร้อยเมตรปรากฏอยู่ข้างหน้าพวกเขา

ภูเขาทุสคอนหายไปแล้ว!

และสิ่งที่เหลืออยู่ก็มีแต่เพียงกองหินถล่มกองมหึมาอยู่ข้างหน้า

 “โอวสวรรค์!”  ผู้ชมนับไม่ถ้วนจ้องมองคนทั้งสองที่ยืนอยู่เหนือกองซากหักพัง  ลินลี่ย์และเฮนด์เซนมีร่างเปรอะไปด้วยเลือดทั้งคู่  และหน้าของพวกเขาซีด  แต่รัศมีของพวกเขายังคงรุนแรงเหลือเชื่อ

จะไม่มีผู้ชมคนใดสามารถลืมการสู้รบครั้งนี้ได้  ไม่ว่าใครจะชนะหรือว่าใครตาย พวกเขาจะไม่คิดทันทีว่าผู้แพ้เป็นผู้อ่อนแอหรือมีฝีมือต่ำต้อย

 “ลินลี่ย์, เจ้าแพ้แล้ว!”  เฮนด์เซนจ้องลินลี่ย์อย่างเย็นชา

ตาสีทองเข้มของลินลี่ย์จ้องมองเฮนด์เซนอย่างเงียบงัน

 “แม้ว่าหลังจากเจ้าแปลงร่างเป็นมังกร แต่ปราณยุทธของเจ้ายังอ่อนกว่าของข้า  หลังจากผ่านไปนาน ความเหนื่อยล้าจากการต่อสู้  ความเร็วของเจ้าจะเริ่มช้าลง”  เฮนด์เซนพูดด้วยความมั่นใจ

เป็นเช่นนั้นจริง

ในร่างมนุษย์ ลินลี่ย์เป็นเพียงระดับเก้า  และหลังจากแปลงร่างมังกร ปราณยุทธของเขาเทียบเท่านักสู้ชั้นเซียนระดับกลาง  แต่เฮนด์เซนเป็นคนที่ฝึกมาเป็นร้อยๆ ปีแล้ว  เขามีแอ่งตันเถียนจุปราณยุทธที่ลึกกว่าลินลี่ย์มาก หลังจากสู้รบรุนแรง  ปราณยุทธของลินลี่ย์ก็แทบจะว่างเปล่า  หากไม่มีปราณยุทธที่เหมาะสมคอยสนับสนุนเขา  ความเร็วของเขาจะตกลงอย่างแน่นอน

เฮนด์เซนยิ้มมุมปาก

 “บึ้ม!”  เฮนด์เซนเคลื่อนไหวทันที  คลื่นระเบิดกำแพงเสียงสามารถได้ยินได้ขณะที่เฮนด์เซนพุ่งเข้าใส่ด้วยความเร็วสูง  ขณะที่ลินลี่ย์หลบด้วยความเร็วสูง  อาศัยร่างมังกรที่แข็งแกร่งของเขาและเวทเงาลมช่วยสนับสนุนเขา

แต่ครั้งนี้เขาใช้ปราณยุทธจนหมดเกลี้ยง  ความเร็วของลินลี่ย์คราวนี้ช้าลงกว่าของเฮนด์เซน

 “ทลายภูผา!”  เฮนด์เซนรู้สึกได้ถึงโอกาสจึงใช้พลังฟันครั้งสุดท้ายกับลินลี่ย์

 “ชรีคคคค!”  เสียงกรีดร้องแสบแก้วหู สะท้านหัวใจสั่นสะเทือนดังถึงชั้นฟ้า  ขณะที่ร่างเงาดำปรากฏโผล่ออกมาจากซากหินพังทลายและพุ่งจู่โจมด้วยความเร็วสูงและขวางกั้นระหว่างลินลี่ย์กับเฮนด์เซน

ขณะเดียวกันมันขยายขนาดใหญ่ขึ้น

 “บีบี”  ลินลี่ย์ตกใจ

บีบีเปลี่ยนร่างเป็นขนาดสองเมตร และตัวยาวสี่เมตร  ขณะเดียวกันมันตวัดกรงเล็บใส่ดาบหนักธาตุดินอย่างดุร้าย

 “บัดซบ!”  บีบีส่งเสียงด้วยความโกรธ

 “บึ้ม!”

ดาบหนักธาตุดินและกรงเล็บที่แหลมคมของบีบีปะทะกัน

เฮนด์เซนถูกกระแทกกระเด็นและกระอักโลหิตออกมาเต็มปาก  ขณะที่บีบีก็กระเด็นถอยหลังจากพลังโจมตีที่น่ากลัวนั้นด้วยเช่นกัน

 “เจ็บนะเว้ย!” บีบีส่งเสียงด้วยความโกรธ

บีบีรวดเร็วราวกับสายฟ้า มาปรากฏตัวหน้าเฮนด์เซนอีกครั้ง  แม้จะรับพลังทลายภูผาโดยตรง แต่ร่างบีบีเพียงแต่มีรอยเลือดบนตัวเท่านั้น  เขาไม่ได้รับบาดเจ็บหนัก

เฮนด์เซนร่วงลงไปที่พื้น  เมื่อเห็นการบุกโจมตีเขาอย่างบ้าคลั่ง  เขาไม่มีความคิดว่ามันมาจากไหน  รู้แต่เพียงว่า... ถ้าเขาไม่ป้องกันไว้  เขาจะต้องตาย

เฮนด์เซนลุกขึ้นยืนทันที

เจ้าสัตว์ประหลาดนี่มาจากไหน?  มันรับพลังทลายภูผาของเขาได้โดยไม่ได้รับบาดเจ็บ!

 “ทลายภูผา!”  เฮนด์เซนทุ่มความพยายามเต็มที่และรักษาชีวิตไว้

 “ปัง!”

บีบีกระแทกกรงเล็บทั้งสองเข้าใส่ดาบหนักธาตุดินโดยตรง ส่งผลให้ดาบหลุดจากมือเฮนด์เซนปลิวออกไป  เฮนด์เซนกระเด็นถอยออกไปเช่นกัน   เลือดไหลออกจากปากของเขาอีกครั้ง ขณะที่เขาล้มกับพื้นอย่างรุนแรง

ผู้ชมทั้งหมดตะลึง และอ้าปากค้าง

 “เจ้าต้องการฆ่าพี่ใหญ่ข้าหรือ?  อยากตายใช่ไหม?”  บีบีคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว ขณะที่เขาบุกโจมตีอีกครั้ง

 “บีบี, หยุดนะ”  ลินลี่ย์ตะโกนทันที

 “พี่ใหญ่ ท่านจะทำอะไร?”  บีบีหันมามองลินลี่ย์  ลินลี่ย์มองดูเฮนด์เซน  หลังจากการประลองคราวนี้  ลินลี่ย์รู้ว่าเฮนด์เซนจะไม่ใช่ภัยคุกคามใหญ่ของเขาในอนาคต

ลินลี่ย์ส่ายศีรษะ จากนั้นพูดทางใจ “บีบี, ช่างเถอะ”

บีบีไม่พอใจอย่างมาก  เขากระโดดไปที่ดาบหนักธาตุดินชูขึ้น จากนั้นโยนใส่ปาก “กร้วม” “กร้วม”  เพียงเสียงดังแค่สองกร้วม ก็กลืนดาบหนักธาตุดินไปทั้งเล่ม

 “ข้า, บีบี, จะไว้ชีวิตเจ้า  ข้าจะกินของเล่นน้อยของเจ้าแทน ถือว่านี่เป็นการลงโทษ”  บีบีร่างยักษ์พูดขณะจ้องลงมาที่เฮนด์เซนจากกลางอากาศด้วยดวงตาที่เย็นชา

 “เป็น..เป็นไปได้ยังไง?”  เฮนด์เซนฝืนลุกขึ้นยืน  จ้องมองอย่างเหลือเชื่อ  ดาบของเขาที่สร้างขึ้นจากโลหะผสมและวัสดุที่มีค่านับไม่ถ้วน  มันไม่น่าจะอ่อนแอกว่าดาบหนักอดาแมนเทียมของลินลี่ย์มากนัก  แต่กลับถูกอสูรเวทนี้กินลงไปได้”

 “อาจารย์ลินลี่ย์,  นี่...อสูรเวทตนนี้?”  จักรพรรดิโจฮันน์ถามแต่ไกล

บีบีหันไปจ้องดูจักรพรรดิโจฮันน์อย่างไม่พอใจ  “แล้วไง?  พี่ใหญ่ข้าเป็นจอมเวท  เมื่อจอมเวทประลอง ก็เป็นเรื่องธรรมดามากที่จะนำอสูรเวทคู่หูไปด้วย  แล้วทำไมข้าจะช่วยไม่ได้?  ข้า, บีบีเป็นจอมเผด็จการอยู่แล้ว ตั้งแต่แฮรุยังไม่เข้ามาร่วมงานด้วยซ้ำ  ถ้าไม่อย่างนั้น พี่ใหญ่ข้า, ตัวข้าและแฮรุคงร่วมกำลังกันฆ่าเฮนด์เซน ยังง่ายกว่ากินดาบเมื่อครู่นี้อีก  แฮรุ, ออกมา!”

 “โฮกกกกกก” เสียงคำรามโกรธเกรี้ยวดัง ขณะที่อสูรเวทอีกตนหนึ่งพุ่งออกมาจากซากหินหักพัง  มันเริ่มขยายขนาดขึ้น  ที่แท้ก็เป็นเสือดำเมฆาแฮรุ  แฮรุบินตรงไปอยู่ข้างๆ บีบี  แล้วยืนอยู่ในกลางอากาศข้างบีบีขณะที่มองดูเฮนด์เซน

ตอนนี้ ทั้งลินลี่ย์และเฮนด์เซนบาดเจ็บหนัก

แต่ในระยะไกลออกไป  ผู้ชมนับไม่ถ้วนไม่ได้ให้ความสนใจพวกเขาอีกต่อไป  ความสนใจของพวกเขาอยู่ที่อสูรเวทระดับเซียนทั้งสองที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันนี้  โดยเฉพาะอย่างยิ่งตัวแรก  อสูรเวทตัวแรกน่ากลัวจริงๆ

เขารับพลังโจมตีทลายภูผาได้โดยไม่มีปัญหา

เพียงเคี้ยวไม่กี่ที เขาก็กินอาวุธคู่มือของเฮนด์เซนหมด

 “เฮนด์เซน  เจ้ามีปัญหาอะไรไหม?”  บีบีก้มมองดูทำหน้าบึ้งใส่เฮนด์เซน

เมื่อเห็นประกายแสงเยือกเย็นในสายตาของบีบี  เฮนด์เซนรู้ว่าถ้าเขาประท้วงต่อต้าน  บีบีจะอาจตะปบเขาจนตายได้  ต่อให้แข็งแรงเต็มที่ สำหรับเขาก็ยังยากที่จะเอาชนะอสูรเวทอย่างบีบี  ด้วยพลังป้องกันที่น่าทึ่ง พลังโจมตีและความเร็วนั้น

เฮนด์เซนหันศีรษะไปเงียบๆ

 “เฮนด์เซน, ข้าขอยอมรับว่าข้าพ่ายแพ้การประลองครั้งนี้”  ลินลี่ย์กล่าว

เฮนด์เซนมองดูลินลี่ย์  ในใจของเขา เขาเริ่มนับถือชื่นชมลินลี่ย์  “ลินลี่ย์, ความจริงวันนี้ เราทั้งสองสู้เสมอกัน  ข้าเพียงแต่อาศัยฐานเก็บปราณที่ลึกมากกว่าจึงได้เปรียบบ้าง สำหรับอสูรเวทของเจ้า...”

เฮนด์เซนมองไปทางแฮรุ  จากนั้นมองดูบีบี

บีบีจ้องมองเขาทันที  เฮนด์เซนฝืนหัวเราะ  “อสูรเวทของเจ้าเป็นอสูรระดับเซียนที่น่ากลัวที่สุดเท่าที่ข้าเคยพบเห็นมา”  เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้  บีบีเชิดหัวด้วยความภูมิใจ