Panlong เล่มที่ 10 บาลุค – ตอนที่ 24 คืนนั้น

เล่มที่ 10 บาลุค – ตอนที่ 24 คืนนั้น

บาร์เกอร์และน้องๆ วิ่งขึ้นหน้าเข้ามาหาทันที  แต่ซีซาร์ขมวดคิ้วอย่างเหลืออด  “อย่าเข้ามาใกล้ข้านัก, จะให้ข้าเป็นจุดศูนย์กลางของความสนใจหรือไง, อย่าทำตัวเด่น!”  ห้าพี่น้องได้แต่ยิ้มให้อย่างหวาดๆ ขณะทักทายซีซาร์จากที่ไกล

 “อึกๆ”

ขณะที่เขาลองชิมเหล้า ซีซาร์เดินไปหลบมุมห้องด้านหนึ่ง  เมื่อเจอกับราชทูตของอาณาจักรหรือจักรวรรดิ  เขาจะดื่มฉลองให้พวกเขา  ไม่ได้วางมาดว่าเป็นนักสู้ชั้นเทพแม้แต่น้อย

 “ซีซาร์”  ทันใดนั้นเสียงเยือกเย็นดังขึ้น

ซีซาร์หันไปมอง รอยยิ้มขยาดปรากฏอยู่บนใบหน้าของเขา  คนที่พูดก็คือท่านหญิงศักดิ์สิทธิ์แห่งตำหนักเจ้าแม่หิมะน้ำแข็งโรซารี  โรซารีจ้องมองซีซาร์  นางแค่นเสียงใส่เขาสองสามครั้ง แต่นางไม่ได้พูดอะไร เมื่อถูกสายตาที่คมกริบอย่างนั้นจ้องมอง ซีซาร์อดยิ้มโง่งมไม่ได้

 “เจ้ากลายเป็นระดับเทพไปแล้ว  แต่เจ้าก็ยังทำตัวแบบนี้อยู่อีก”  ดูเหมือนรอยรื้นน้ำตาปรากฏอยู่ในดวงตาของโรซารี หญิงงามน้ำแข็ง

ซีซาร์ฉีกยิ้ม  “โรซารี, เจ้าก็มีเวลาที่ยอดเยี่ยมได้เป็นท่านหญิงศักดิ์สิทธิ์แล้วไม่ใช่หรือ?  อนิจจา ข้าเป็นแค่คนร่อนเรพเนจรไปทั่วทุกแห่ง  ข้าไปที่ใดก็ได้ที่ข้าต้องการ ข้าไม่อาจดูแลเจ้าได้”  ซีซาร์รู้สึกเจ็บปวดใจ

 “ท่านซีซาร์”  ลินลี่ย์เห็นซีซาร์เช่นกัน

 “อย่าเข้าไป”  เดลี่รั้งลินลี่ย์ไว้  มีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าเขา  “เจ้าจะเข้าไปขัดจังหวะระหว่างคู่รักเขาทำไม?”

 “คู่รัก? นางคือท่านหญิงศักดิ์สิทธิ์ไม่ใช่หรือ?”  ลินลี่ย์ตะลึง

 “ใครบอกเจ้าว่าท่านหญิงศักดิ์สิทธิ์ไม่สามารถมีคนรักได้?”  เดลี่จ้องมองลินลี่ย์  “โรซารี่เกือบจะเข้าถึงระดับเทพได้ด้วยตัวนางเอง  เพราะนางยังคงทำงานในนามตำหนักเจ้าแม่หิมะน้ำแข็ง จึงต้องให้เกียรติเห็นแก่หน้านางบ้าง”  เดลี่ยิ้มขณะมองดูซีซาร์และโรซารี่อยู่ห่างๆ

ลินลี่ย์กับเดเลียต่างคนต่างมองหน้ากัน  “ลินลี่ย์, อย่างนั้นนี่ก็คือท่านซีซาร์ที่เจ้าพูดถึงใช่ไหม?”  ลินลี่ย์พยักหน้า

 “ดูเหมือนว่านักสู้ระดับเทพผู้นี้จะติดค้างหนี้รักแสนโรแมนติคอยู่สินะ”  เดเลียยิ้มและหัวเราะออกมา   ลินลี่ย์ได้แต่ส่ายหน้าเช่นกัน  “ท่านซีซาร์, เขา, เอ่อ.. ข้าจะวางตัวเรื่องนี้ได้ยังไงดี.. เขาค่อนข้างจะเหลวไหลอยู่บ้าง”

คืนนี้ค่อนข้างเป็นงานเฉลิมฉลองเฉพาะกลุ่ม  โดยเฉพาะอย่างยิ่งกลุ่มของเดลี  จอร์จ, เยลและเรย์โนลด์ก็เช่นกัน เมื่อเวลาผ่านไปลินลี่ย์พูดทักทายและสนทนากับทุกคนเสร็จ ก็ถึงเวลาเที่ยงคืนแล้ว  ตอนนี้ลินลี่ย์มุ่งหน้าไปที่ห้องเดเลีย..

หนึ่งในเรื่องดีของเซียนก็คือแม้จะดื่มเหล้ามากมายเพียงไหน ลินลี่ย์ก็ไม่รู้สึกเมามายแม้แต่น้อย

 “ลินลี่ย์?”

เขาได้ยินใครบางคนเรียกชื่อของเขาก่อนถึงประตูห้อง  ลินลี่ย์หันไปมองก็เห็นซีซาร์ไอขณะดื่มเหล้า  “ลินลี่ย์, เจ้ามาลงเอยด้วยการแต่งงานได้ยังไง? โธ่,  หลังจากข้าได้ยินว่าเจ้าจะแต่งงาน  ข้ารู้สึกเสียใจกับเจ้าจริงๆ”

 “เสียใจจริงหรือ?”  ลินลี่ย์ตะลึง

ซีซาร์ยืนขึ้น จากนั้นบินออกไปอย่างสง่างาม  “เสียใจด้วย  ที่มีบุรุษอีกคนหนึ่งก้าวเท้าเข้าไปในสุสานแล้ว!”  ขณะที่พูด ร่างของซีซาร์บินสูงขึ้นไปในอากาศ  “โอว ใช่แล้ว แต่งงานมีความสุข  จริงด้วย ข้าไปล่ะ”  เสียงของซีซาร์ดังขึ้นในหูของลินลี่ย์

ทันทีนั้น

 “เจ้าเฒ่าลามก!”  เสียงตวาดแหวดังขึ้นทันที  ร่างสีขาวที่งดงามบินขึ้นในอากาศไล่ตามซีซาร์ไปเช่นกัน

ซีซาร์เพิ่มความเร็วในการบินทันที

 “เอ่อ..  บางทีเข้าไปอยู่ในสุสานก็ดีเหมือนกัน” ลินลี่ย์ฉีกยิ้มขณะเดินไปต่อ  ในไม่ช้าเขาก็มาถึงประตูหน้าห้องเดเลีย  มีสาวใช้หน้าตาหมดจดสองนางเฝ้าอยู่หน้าประตู  และหญิงรับใช้ทั้งสองเปิดประตูให้ลินลี่ย์ด้วยความเคารพ

ลินลี่ย์โบกมือให้พวกนาง  “พวกเจ้าไปพักกันได้แล้ว”

 “เพคะ, ฝ่าบาท”

ในห้องสลัว มีแต่เพียงเดเลียกำลังนั่งเงียบอยู่หน้าเตียง  นางเพียงแต่มองมาที่ลินลี่ย์รอคอยให้ลินลี่ย์พูดก่อน  และในที่สุดลินลี่ย์ก็พูดขึ้น  “บีบี!  ออกมาเดี๋ยวนี้”

 “แหะแหะ, พี่ใหญ่”  บีบีคลานออกมาจากใต้เตียง

 “บีบี?”  เดเลียไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี  วันนี้บีบีหายไปตั้งแต่เช้า  ใครจะคิดกันว่าเขาจะมาซ่อนตัวอยู่ใต้นี้?

ลินลี่ย์มองดูบีบี เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี  “บีบี,  เจ้าจะทำอะไร?”

 “เตรียมของขวัญให้ท่านน่ะสิ พี่ใหญ่!”  บีบีเชิดหัว

 “ของขวัญอะไร?”  ลินลี่ย์งง

บีบียิ้ม กรงเล็บน้อยๆ ในมือของเขาถือหินสีดำไว้ก้อนหนึ่ง  “นี่คือของที่สหายสนิทให้ข้า  เป็นสหายหนูระดับเซียนสีทองม่วงบอกข้าเมื่อเร็วๆ นี้ว่า  ข้ายังอายุเยาว์เกินไป  ยังไม่มีทรัพย์สินอะไรมาก  ดังนั้นพี่ข้าก็เลยให้สิ่งนี้กับข้า”

 “นี่คืออะไร?”  ลินลี่ย์รับหินดำมาดูอย่างสับสน  “หรือว่าเป็นวัสดุมีค่าที่หาได้ยาก?  จะใช้หินชิ้นน้อยนี้ทำอะไร?”  ลินลี่ย์ตรวจสอบอย่างระวัง  แต่ไม่สามารถระบุออกมาได้

 “ข้าไม่รู้เหมือนกัน”  บีบียื่นให้เดเลีย  “เดเลีย, ลองใช้ดูและผูกสัญญาวิญญาณด้วยเลือด”

 “ทำสัญญาด้วยเลือด?”  ลินลี่ย์เลิกคิ้ว

อะไรก็ตามที่ต้องทำสัญญาผูกวิญญาณด้วยเลือด ต้องเป็นสมบัติแน่นอน  ตัวอย่างเช่น กระบี่เลือดม่วงของลินลี่ย์ หรือแหวนมังกรขนด  แม้แต่ว่าดาบหนักอดาแมนเทียมจะไม่ต้องทำสัญญาด้วยเลือด หากจะกล่าวโดยทั่วไปของมีค่าหายากเท่านั้นที่จะต้องผ่านกระบวนการนี้

 “ก็ได้”  เดเลียเชื่อบีบี  นางใช้คมมีดอากาศกรีดนิ้ว เกิดเป็นรอยแผลเล็กๆ ทันที

จากนั้นหยดเลือดหยดหนึ่งลงไปบนหินดำ

ทันใดนั้นหินดำกลายสภาพเป็นแสงสว่างครอบคลุมตัวเดเลียทันที  ลินลี่ย์ตกใจ.. เขามองดูขณะที่หินดำผสานเข้ากับร่างเดเลียและหายไปอย่างสิ้นเชิง

 “เกิดอะไรขึ้น?”  ลินลี่ย์ตกใจ

เขาไม่เคยเห็นอะไรที่แปลกประหลาดแบบนี้มาก่อน  บีบีจ้องมองดูปากอ้าตาค้างเช่นกัน  “ข้าก็ไม่รู้”

 “เดเลีย, รู้สึกยังไงบ้าง?”  ลินลี่ย์ถามทันที

เดเลียส่ายหน้างงงวย  “ข้าไม่รู้สึกอะไรแม้แต่น้อย  ฮืม.. ความจริง,,,  ดูเหมือนว่าข้าจะรู้สึกถึงแก่นธาตุใกล้ๆ รอบตัวได้อย่างชัดเจนมากขึ้น  ใช่แล้ว เป็นอย่างนั้นจริงๆ”  ลินลี่ย์ลอบพยักหน้า  กล่าวโดยทั่วไป แม้ว่าวัตถุจะมีผลด้านร้ายก็ตาม  แต่เมื่อทำสัญญาด้วยเลือดแล้ว  ก็จะไม่ทำร้ายเจ้านายของมัน

ลินลี่ย์ไม่กังวลเรื่องนั้นเท่าใดนัก

แต่... มันคืออะไรกันแน่?”

 “บีบี, หินดำนี้ ... ทำไมอสูรเวทนั้นถึงได้มอบให้เจ้า?  นี่ดูเหมือนจะเป็นสมบัตินะ”  ลินลี่ย์ถาม  แน่นอนว่าทั้งหมดรู้แล้วว่าสิ่งนี้เป็นสมบัติอย่างหนึ่ง สามารถเพิ่มความสัมพันธ์ธาตุได้สูงขึ้นมาก

บีบีรีบส่ายหน้า  “พี่ใหญ่ บอกตามตรง ตอนที่สหายรักของข้ามอบให้ข้า  เขาบอกว่ามีประโยชน์มากสำหรับนักเวท”

 “มีประโยชน์มากสำหรับนักเวท?”  ลินลี่ย์เข้าใจ  บางทีนี่เป็นวัตถุพิเศษที่สามารถเพิ่มความสัมพันธ์ธาตุ  มันไม่มีประโยชน์สำหรับอสูรเวทระดับเซียน ซึ่งเป็นเหตุให้เขามอบให้บีบี  แต่ลินลี่ย์มีความรู้สึกว่า...

มีอะไรมากกว่าที่ได้เห็นหินดำนี้

 “เอาละ, บีบี, เจ้าตั้งใจจะอยู่ตรงนี้ต่อไปหรือ?”  ลินลี่ย์จ้องมองบีบี

บีบีทำตาถลึงกลมโต และจากนั้นลูบจมูกสองครั้ง  “พี่ใหญ่, พอแต่งภรรยา ก็ทำเป็นลืมบีบี ฮึกๆ”  ลินลี่ย์แกล้งทำท่าเตะส่งมาทางบีบี  เพียงแค่นั้นบีบีก็หายวับไปออกไปจากห้องทันที

ประตูปิด

ห้องกลับคืนสู่ความเงียบทันที  ลินลี่ย์กับเดเลียนั่งเคียงข้างกันบนเตียง

 “เจ้ามองอะไรอยู่?”  ตอนนี้เดเลียเริ่มรู้สึกเอียงอายแล้ว

ลินลี่ย์หัวเราะ  “ข้ากำลังคิด... เราจะมีลูกกันกี่คนดี”  เดเลียตกใจ  ลินลี่ย์อุ้มเดเลียทันทีและเดินไปที่เตียง  จากนั้นผ้าชิ้นแล้วชิ้นเล่ากระเด็นลอยออกมานอกเตียง

…..

 “อืมม..”

พวกเขาไม่ได้หลับทั้งคืน

 “เฮ้อ” ลินลี่ย์ยังนอนอยู่บนเตียง เดเลียนอนอิงอยู่บนตัวเขา  ศีรษะนางคลอเคลียอยู่บนอกของลินลี่ย์  เม็ดเหงื่อที่โชกทำให้ผมหอมของเดเลียแนบอยู่บนตัวลินลี่ย์  ลินลี่ย์ชะโงกมองเดเลีย ใบหน้าแดงซ่านมองดูเหมือนลูกแมว

จมูกน้อยของนางเชิดขึ้น

มือของลินลี่ย์ลูบไล้แผ่นหลังที่เปลือยเปล่าของเดเลียอย่างนุ่มนวล  ในใจเขานึกถึงช่วงเวลาที่น่าพึงพอใจที่เพิ่งเกิดขึ้น ความรู้สึกของเขาเมื่อมีสัมพันธ์รักกับเดเลีย.. ลินลี่ย์ต้องกังวลใจ หลายอย่างที่เกิดขึ้นเขาอาจป่าเถื่อนไปบ้าง มันกินเวลาถึงสามชั่วโมง

 “เดเลีย.. เป็นอะไรหรือเปล่า?”

 “ข้าอยากร้องไห้”  เดเลียกอดแนบอกลินลี่ย์  “ข้าอยากร้องไห้ตอนนี้ เมื่อข้าคิดเรื่องตอนที่เจ้ากับอลิซสนิทกันเพียงไหน  ข้าอยากร้องไห้เมื่อคิดถึงว่า ข้าต้องรอมาถึงสิบปี  ข้าอยากร้องจริงๆ  ฮึกๆ”

ลินลี่ย์ลูบศีรษะนาง

เรื่องของสตรี  เป็นไปไม่ได้ที่เข้าใจพวกนางได้ทั้งหมด

 “ลินลี่ย์,  ข้าขอบอกอะไรเจ้าได้ไหม?”  เดเลียพูดอย่างอ่อนโยน

 “หืม?”  ลินลี่ย์ก้มหน้ามองดูเดลีย

เดเลียเงยหน้ามองดูลินลี่ย์  หน้าหน้าจริงจัง  นางพูดเสียงนุ่มนวล  “เจ้า..หักโหมไปหน่อยนะ”

 “หือ?”

ชั่วขณะนั้น ลินลี่ย์ไม่รู้จะพูดอะไร

 “เดเลีย, เจ้าก็รู้  ลูกของวอร์ตันกับนีน่าจะถือกำเนิดในอีกไม่กี่เดือนนี้  เจ้าไม่คิดหรือว่าเราต้องพยายามกันให้มากขึ้น?”  ลินลี่ย์กระซิบ

 “หืม?”  เดเลียตกใจ

 “เพราะฉะนั้น, ข้าจำเป็นต้องขยันต่อไป”  ลินลี่ย์พลิกร่างลงไปอยู่ด้านล่างอีกครั้ง