เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 652 รวมพลังอสูรสู้ประชิด

ตอนที่  652  รวมพลังอสูรสู้ประชิด

เย่ว์หยางชี้นิ้ว
ภูตเพลิงฟ้าพุ่งออกมาทันที


เป้าหมายนางไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นปีศาจหน้าเห็ดที่แปลกประหลาด
เพราะภูตเพลิงฟ้าเกิดจากธาตุที่บริสุทธิ์  แม้ว่านางจะได้รับผลจากพลังจิตวิญญาณ  แต่ยังขาดอารมณ์ของมนุษย์มากพอ  อารมณ์เชิงลบ เช่น ความเศร้า ความยินดี ความเจ็บปวดไม่มีผลต่อนาง   มีเพียงอารมณ์เดียวที่ปีศาจหน้าเห็ดสามารถใช้กับนางก็คืออารมณ์โกรธ  นอกจากนี้ภูตเพลิงฟ้าไม่มีจุดพังทลายเหมือนมนุษย์  ต่อให้นางโกรธ นางจะไม่สูญเสียเหตุผลจนเป็นบ้า
หลังจากนางโกรธ  ร่างของภูตเพลิงฟ้าจะพ่นแต่เปลวเพลิง
ความเคลื่อนไหวของนางไม่ได้รับผลกระทบ
เป้าหมายไม่เปลี่ยนแปลง
โชคดีที่ระดับของปีศาจหน้าเห็ดสูงส่ง  พลังก็แกร่งกร้าว  มันจึงหลบได้ง่ายดาย... สำหรับการเคลื่อนไหวนี้ เสวี่ยอู๋เสีย องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนและพวกที่เหลือเข้าใจได้ทันทีว่าปีศาจหน้าเห็ดไม่ถนัดสู้ระยะประชิดแม้แต่น้อย  มันดีแต่ควบคุมศัตรูด้วยการบังคับวิญญาณของพวกเขา
 “แมงกะพรุน”
อีกาหลับตาและกระพือปีก เรียกอสูรของตนเองออกมาอย่างไม่เร่งร้อน
เป็นแมงกะพรุนขาวที่เกือบจะโปร่งใส
ลักษณะของมันไม่มีอะไรพิเศษยกเว้นแต่มันเป็นอสูรปราณฟ้าระดับสามที่ไม่ธรรมดา แมงกะพรุนพ่นฟองนับไม่ถ้วนใส่ภูตเพลิงฟ้า  ฟองเหล่านี้ไม่มีความเสียหายแต่อย่างใด  แต่สร้างผลกระทบสองประการ  เมื่อเย่ว์หยางเหยียดนิ้วและสะกิดเบาๆ ด้วยความกล้าหาญ  ฟองก็แตกทันที  สำหรับมนุษย์มันไม่มีอะไรมากกว่าฟองสบู่ธรรมดา  อย่างไรก็ตามกลับส่งผลที่แตกต่างกับสัตว์อสูร มันหุ้มภูตเพลิงฟ้าไว้ในฟองทั้งหมด ไม่ว่าภูตเพลิงฟ้าจะดิ้นรนอย่างไร ก็ไม่สามารถหนีออกมาจากฟองน้ำได้.. แมงกะพรุนฟองน้ำคืออสูรที่มีความสามารถพิเศษคล้ายกับปีศาจหน้าเห็ด  อสูรประเภทนี้ไม่สามารถเอาชนะด้วยวิถีธรรมดา
เจ้าเมืองโล่วฮัวเอามือลูบคางขณะไตร่ตรอง
ทำไมฟองน้ำไม่มีผลต่อมนุษย์  แต่สามารถกักสัตว์อสูรไว้ได้?
องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนก็คิดเช่นกัน  นางรู้สึกว่านางจับเค้าลางบางอย่างได้  แต่ไม่สามารถรู้ชัด  เสวี่ยอู๋เสียมองดูเสี่ยวเหวินหลี  ดูเหมือนจะยืนยันบางอย่างกับเธอ  เสี่ยวเหวินหลีพยักหน้าให้เสวี่ยอู๋เสียจากนั้นก็บินขึ้น เธอเข้าไปในฟองน้ำ  เธอพยายามกระแทกจากภายในแต่ไม่สามารถทำลายฟองน้ำออกมาได้
เห็นได้ชัดว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่สามารถทำลายด้วยกำลังได้
ขณะเมื่อเย่ว์ปิงและคนอื่นๆ กังวลห่วงใยเสี่ยวเหวินหลี  เธอกลายร่างเป็นสายรุ้งและหลบออกมาได้อย่างง่ายดาย
หลังจากหลบออกมาจากฟองน้ำ  เธอเข้าไปอีกครั้ง  คราวนี้เธอเคลื่อนแขนทั้งหกและวาดวงเวทบนผนังฟองน้ำ
นี่คือวงเวทอักษรรูนที่เย่ว์หยางทำได้ดีที่สุด  ไม่มีใครรู้ว่าเสี่ยวเหวินหลีได้เรียนรู้  เมื่อวงเวทอักษรรูนปรากฎ ฟองน้ำก็แตก จากนั้นฟองน้ำทั้งหมดในท้องฟ้าก็แตก  แม้แต่ภูตเพลิงฟ้าก็หลบหนีออกมาได้สำเร็จ
 “เยี่ยม” มนุษย์กระดูกชื่นชมเสี่ยวเหวินหลี  “เป็นไปตามคาดอสูรเทพ สติปัญญาของเธอสูงส่งพอจะทำลายท่าไม้ตายของศัตรูออกมาได้ง่ายๆ”
 “โจมตีเขาเลย ไม่ต้องมากมารยาท ถอนขนเจ้านกแห้งออกมาให้หมด!”  สตรีล่องหนยุเสี่ยวเหวินหลี เหมือนกับกลัวว่าเรื่องจะยุ่งยากไม่พอ
 “พวกเจ้าเข้าข้างอีกฝ่ายหนึ่งหรือไง?  แม้ว่าเจ้าเด็กนั่นจะมีอสูรเทพ  แต่นางเป็นแค่ทาริกา  เขาคิดว่าอสูรเด็กน้อยจะเอาชนะข้าได้หรือ?”  อีกาพึมพำด้วยความหงุดหงิด  จากนั้นเขาเรียกจ้าวปลาดุกที่มีตัวขนาดเรือสินค้า ปากของมันใหญ่พอจะกลืนเนินเขาได้  เมื่อมันปรากฏอยู่ต่อหน้าสาวๆ  เย่ว์หวี่ เย่ว์ปิงและคนอื่นๆ มองดูด้วยสีหน้าที่ซีดกลัว
พวกนางรู้ว่ามีอสูรขนาดมหึมาอยู่  อย่างเช่นปลาวาฬเกาะ
แต่พวกนางไม่เคยเห็นอสูรปราณฟ้าที่ใหญ่ขนาดนั้น
ตอนนี้พวกนางทุกคนกลัวเมื่อเห็นจ้าวปลาดุกซึ่งตัวยาวพันเมตร มีปากเหมือนจะกลืนทั้งโลกได้
อสูรที่ใหญ่โตขนาดนั้นไม่ต้องพูดถึงการโจมตี  มันสามารถบดกระแทกพื้นที่ทั้งหมดด้วยร่างขนาดใหญ่ของมันได้... สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือจ้าวปลาดุกนั้นสามารถบินในท้องฟ้าได้ แทบไม่สามารถนึกภาพออกเลย  เมื่อมันอ้าปาก  แม้แต่มารเคราะห์ฟ้าที่แสดงท่าทางที่สงบก็ยังกลัวจนตัวสั่น  นางกลัวจริงๆ ว่าจ้าวปลาดุกจะกลืนกินทุกคน
ภูตเพลิงฟ้าไม่มีทางเลือกได้แต่ถอย  เพราะนางพบว่าไม่ว่านางจะบินหลบไปทางใด นางไม่สามารถหลบปากนั้นได้
พวกเขาจะทำอะไรได้?
อีกฝ่ายหนึ่งเรียกอสูรขนาดใหญ่  สำหรับการป้องกันมันแข็งแรงมากยิ่งกว่าปราสาทเหล็กเสียอีก
มีแมงกะพรุนฟองน้ำและปีศาจหน้าเห็ดสำหรับโจมตีระยะไกล  แมลงปอแดงและพุ่มไม้ไฟสำหรับตรึงศัตรู และจ้าวปลาดุกสำหรับป้องกัน  พอผนึกพลังเช่นนั้นจึงเป็นพลังที่ไร้เทียมทาน
เย่ว์หยางไม่เร่งรีบ
เขายิ้ม
เขาส่งสัญญาณให้ภูตเพลิงฟ้าที่ถูกขับถอยหลัง
เขาชี้ไปที่แมลงปอแดง
เป็นการระบุว่าเขาเปลี่ยนเป้าหมายโจมตีเดิม ขอให้ภูตเพลิงฟ้าไปโจมตีแมลงปอแดงที่คล่องแคล่วที่สุด  ในแง่ของความคล่องแคล่วรวดเร็วภูตเพลิงฟ้าไม่อาจเทียบเท่าศัตรูได้  แต่นางไม่มีร่างที่แน่นอน  จึงเป็นไปไม่ได้ที่แมลงปอแดงจะจับนางได้  แม้ว่าภูตเพลิงฟ้าจะไม่สามารถเอาชนะแมลงปอแดงได้  นางก็ยังสามารถทนอยู่ได้
เมื่อนางฟ้าสงครามอิกกะถูกปล่อย  นางจะได้แสดงฝีมือของนาง
เป็นไปตามคาด  เมื่อแมลงปอแดงเห็นภูตเพลิงฟ้าเปลี่ยนเป็นไฟม้วนเข้ามา  มันบินขึ้นฟ้าทันทีโดยไม่ยอมสู้ด้วย... ไม่มีประโยชน์ในการสู้กับเปลวเพลิงที่มีรูปไม่แน่นอน
นางฟ้าศึกอิกกะสามารถปลีกตัวจากการรบและกลับมาหาเย่ว์หยางได้
นางยกมือและปืนใหญ่ดำเต็มไปด้วยพลังงานเล็งไปที่พุ่มเพลิงที่เคลื่อนไหวไม่ได้
ไม่ใช่เรื่องง่ายกับการโจมตีแมงกะพรุนฟองน้ำและปีศาจหน้าเห็ด และเปลืองพลังงานสำหรับยิงใส่จ้าวปลาดุก  มีแต่พุ่มเพลิงที่เคลื่อนไหวไม่ได้เป็นเป้าหมายที่สมบูรณ์
 “อะไรกัน?”  อีกาลืมตาขึ้น ใบหน้ามีสีหน้าประหลาดใจ  ดูเหมือนว่าเขาคาดไม่ถึงว่าเย่ว์หยางจะเปลี่ยนรูปแบบการโจมตีและมีผลสำเร็จที่น่าทึ่ง  มันรำพึงกับตัวเอง  “ก็ได้, เจ้ามีอสูรพิทักษ์มากมาย... โชคดี อสูรของข้าก็มีไม่น้อยเหมือนกัน!”
เขาสะบัดปีกและเรียกแมลงที่น่าเกลียดน่าขันออกมา
เป็นแมลงที่มีแขนขาไม่ถ้วนคลุมไปด้วยเส้นเลือด
มันดูน่าเกลียด  แต่โชคดีที่ไม่ถึงกับน่ารังเกียจ
เย่ว์หวี่ เย่ว์ปิงและพวกที่เหลือคุ้นกับอสูรศึกทุกชนิด  แต่พวกนางไม่เคยได้ยินว่ามีแมลงที่น่าตลกแบบนี้มาก่อน
นางฟ้าศึกอิกกะยิงใส่พุ่มไฟ  พลังการยิงนี้สั่นสะท้านโลก  แม้แต่ปีศาจหน้าเห็ดและแมงกะพรุนฟองน้ำก็ยังถอย  แต่ต้องการโดนแรงระเบิดไปด้วย  อย่างไรก็ตามอสูรแมลงตัวนั้นดูเหมือนพลังแสงที่ยิงใส่มัน  มันรีบวิ่งไปที่แสงเหมือนพบสมบัติล้ำค่า  มันกางแขนขานับหมื่นดูดพลังงานอย่างตะกละตะกราม
ไม่มีการระเบิด
ไม่มีคลื่นระเบิด
พลังยิงของอิกกะถูกเจ้าแมลงยักษ์น่าเกลียดดูดกินเหมือนกับดื่มน้ำ
 “....”  เย่ว์หยางพูดไม่ออก  เจ้าผู้นี้เสแสร้งมากเกินไป!  จะมีอสูรรบมากมายขนาดนั้นได้ยังไง?  นอกจากนี้ อสูรแมลงที่น่าเกลียดก็ยังน่าหงุดหงิด   ความจริงมันกินพลังงานเป็นอาหาร  ถ้ามันเผชิญกับอสูรธาตุ มันจะกลายเป็นอสูรไร้พ่ายไม่ใช่หรือ?  โชคดีที่ต้นกำเนิดเดิมของภูตเพลิงฟ้ามาจากเพลิงอมฤต มิฉะนั้นนางคงจะลำบากและพ่ายแพ้ ถ้าเผชิญกับแมลงตัวนี้
 “พี่สาม, เราจะทำยังไงดี?”  เย่ว์ปิงมองดูเย่ว์หยางด้วยสีหน้าซีดขาว  นางต้องการจะปลอบใจพี่ชายนาง  แต่ไม่รู้วิธี
 “วางใจเถอะน่า, พี่ชายของเจ้าจะพ่ายแพ้แบบนั้นได้ยังไง?”  เย่ว์หยางตบอกและเรียกตั๊กแตนมัจจุราชออกมา  เขาชี้ไปที่อสูรแมลงและสั่ง  “กินแมลงตัวนั้น  มันไม่มีวิธีสู้ระยะประชิด”
ตั๊กแตนมัจจุราชโฉบลงมาเหมือนกับเครื่องบินขับไล่
มนุษย์โครงกระดูกส่ายศีรษะ  “เจ้าแมลงดูดไม่ถนัดสู้ระยะประชิดแน่นอน  แต่มันเป็นจ้าวในการใช้พิษระยะไกล  พิษของมันสามารถหลอมทองและศิลาได้”
เป็นไปตามคาด มนุษย์กระดูกยังพูดไม่ทันขาดคำ เจ้าแมลงน่าเกลียดก็กางแขนขาของมันซึ่งมีเป็นพันข้างแต่ละข้างปล่อยพิษสีเขียวเข้ม
พิษสีเขียวเข้มหยดลงบนพื้นก็มีควันคุกรุ่นขึ้นมา  พื้นที่ถูกกัดกร่อนไปมาก
ท้องฟ้าเต็มไปด้วยพิษ หนาแน่นยิ่งกว่าฝนตก
ตั๊กแตนมัจจุราชจะเข้ามาใกล้จากแต่ไกลได้ยังไง?
ตั๊กแตนมัจจุราชลอยตัวอยู่ในอากาศ  นางหลบหลีกจากเถาพุ่มเพลิงที่ยื่นออกไปในอากาศได้สำเร็จ จากนั้นพุ่งเข้าหาโดยไม่กลัวพิษที่พ่นออกมาราวกับเม็ดฝน ขู่ขวัญจนเจ้าแมลงประหลาดกลัวต้องซ่อนตัวอยู่ภายใต้การคุ้มครองของพุ่มไม้เพลิง  ถึงตอนนี้อีกาจึงสังเกตได้ว่าตั๊กแตนมัจจุราชไม่กลัวพิษ เพราะตั๊กแตนมัจจุราชนี้เย่ว์หยางฝึกให้กลืนกินสัตว์พิษมาทุกชนิดนานแล้ว  และนางเติบโตด้วยพลังปราณก่อกำเนิดของเขา  ดังนั้นนางตั๊กแตนจึงมีภูมิป้องกันพิษทุกอย่าง  นอกจากนี้ผิวของนางยังมีน้ำยาพิเศษป้องกันนางจากพิษ
พิษที่ฉีดไปที่ร่างของนางหลุดออกไปอย่างรวดเร็ว
ไม่มีผลอะไร
เถาพุ่มเพลิงปล่อยไตตันโบราณและสะบัดกิ่งไล่จับตั๊กแตนมัจจุราช
นางฟ้าสงครามอิกกะไวกว่าตั๊กแตนมัจจุราช นางยิงปืนใหญ่พลังงานครั้งแรกทำให้ส่วนใหญ่ของพุ่มเพลิงถูกทำลายไป
พุ่มเพลิงนับหมื่นหดกลับเข้าไปในพื้น และจากนั้นพื้นก็เต็มไปด้วยพุ่มไม้ใหม่ขึ้นมาอีก  อย่างไรก็ตามพุ่มต้นไม้เหล่านี้จะงอกช้าลงจากการถูกตัดและเหวี่ยงออกไปด้วยฝีมือของอิกกะ  “ทะเลพุ่มไม้!”  อีการู้สึกเสียหน้าเพราะอสูรรบของเย่ว์หยางสามารถสู้ตอบโต้ได้  เขามีชีวิตมาเป็นหมื่นปี เกือบจะสมบูรณ์แบบสุดยอด  ถ้าเขายังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง  นั่นจะเป็นเรื่องที่น่าหงุดหงิดมาก  อสูรของเขาไม่ว่าจะเป็นระดับ หรือคุณสมบัติแทบจะสมบูรณ์แบบ  จะปล่อยให้อสูรรบของเด็กรุ่นหลังควบคุมสถานการณ์ได้ยังไง?
พุ่มเพลิงเป็นอสูรปราณฟ้าระดับสี่เหนือกว่าเป็นพันเท่า
ตลอดทั้งโลกกลายเป็นทะเลพุ่มไม้
เทพธิดาสงครามอิกกะจมหายไปในทะเลพุ่มไม้อย่างรวดเร็ว  โชคดีที่นางฉลาดพอจะส่งตั๊กแตนมัจจุราชออกไปก่อน และนางเองรั้งท้ายคอยใช้ดาบนางฟ้าคอยป้องกันตนเองในที่แคบ
นางพญากระหายเลือดและอาหมันหลบหนีออกมาจากอารมณ์เชิงลบได้แล้ว  แต่พวกนางไม่รู้ว่าจะเข้าไปร่วมรบขณะเผชิญหน้ากับทะเลพุ่มไม้ได้ยังไง  ฟองน้ำลอยอยู่ในท้องฟ้า  จ้าวปลาดุกเหมือนปราสาทเหล็ก และปีศาจหน้าเห็ดหลบอยู่ด้านหลัง  ไม่เพียงแต่ระดับของอสูรรบเหล่านี้จะสูงมากเท่านั้น  แต่พลังของพวกมันแข็งแกร่งเหลือเชื่อ  และพวกมันมีความได้เปรียบในการสู้ระยะห่าง  แมงกะพรุนฟองน้ำและแมลงประหลาดโจมตีระยะไกล  แมลงปอแดงสู้ระยะใกล้ได้ดี  เป็นไปได้ยังไงกับการเอาชนะการสู้รบเช่นนั้น
พวกนางมองดูเย่ว์หยาง  ด้วยสติปัญญาของพวกนาง  พวกนางยังหาแผนรับมือไม่เจอ
เสวี่ยอู๋เสีย  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนและเจ้าเมืองโล่วฮัวกำลังคิด
พวกนางต้องการแบ่งเบาความกดดันของเย่ว์หยางและให้คำแนะนำบางอย่าง
 “อะไร?  พวกเจ้าก็มีอสูรรบอื่นอีกหรือ?”  อีการู้สึกว่าถ้าเขาไม่สามารถข่มผู้เยาว์เหล่านี้ได้   ก็คงไม่มีเหตุผลนัก