Panlong เล่ม 14 อสูร – ตอนที่ 16 ระดับเทพแท้!

เล่ม 14 อสูร – ตอนที่ 16 ระดับเทพแท้!

กลุ่มของลินลี่ย์สามคนออกจากปราสาทอสูรกลับไปยังที่พักของตนเอง

 “ฮึ่ม!”  บีบีขว้างหมวกฟางลงบนโต๊ะ และพูดด้วยความโกรธ  “ข้าต้องทนอัดอั้นอารมณ์เมื่ออยู่ที่แดนนรกนี่จริงๆ  เจ้าหัวล้านนั่นไม่กล้ารุกรานคนมีพลังแข็งแกร่ง  ดังนั้นเขาจึงหันมาเหยียดหยามเราแทน  ถ้าเราอยู่ข้างนอกเมือง ต่อให้ต้องทุ่มเทชีวิต ข้าจะต้องล้มเขาให้ได้”

เดเลียเม้มปากและหัวเราะ  “จะล้มเขาหรือ? บีบี!  คนหัวโล้นนั่นเป็นเทพชั้นสูง  เจ้าจะล้มเขาได้หรือ?”

 “เป็นเทพชั้นสูงแล้วจะเป็นไงเล่า?”  บีบีเชิดหน้า  แต่จากนั้นก็ก้มหน้าอีกครั้ง  “โอว เอ่อ.. เทพชั้นสูง..”

เมื่อเห็นบีบีทำท่าเช่นนี้ ลินลี่ย์และเดเลียเริ่มหัวเราะทั้งคู่

 “ปู่นะปู่.. เขามีประกายเทพชั้นสูงหลายชิ้น แต่ห้ามข้าไม่ให้ใช้เลย  เขาต้องการให้ข้าบรรลุพลังด้วยตนเอง  มิฉะนั้นข้าคงกลายเป็นเทพชั้นสูงไปนานแล้ว”  บีบีมองดูลินลี่ย์  “พูดเรื่องนี้พอแล้ว, พี่ใหญ่! เราจะสอบเป็นอสูรเมื่อไหร่?  อีก 20-30 ปีข้างหน้าใช่ไหม?”

ลินลี่ย์พยักหน้า

 “ตอนนี้ข้ายังไม่มั่นใจว่าความสามารถของข้าจะสามารถผ่านการสอบเป็นอสูรได้  ไม่ต้องรีบ ในอีกไม่กี่สิบปี ข้าจะถึงระดับเทพแท้ในกฎของธาตุดินได้แน่  เมื่อถึงเวลานั้นโอกาสสำเร็จของเราจะมีนัยสำคัญ”  ลินลี่ย์อดคิดถึงกฎธรรมชาติธาตุลมไม่ได้

ลินลี่ย์ไม่กล้าย่อหย่อนในการฝึกฝนสายธาตุลม

อย่างไรก็ตามจนถึงตอนนี้ลินลี่ย์ยังมีความเข้าใจแค่ในส่วนด้าน ‘เร็ว’ และ ‘ช้า’ ของเคล็ดลึกลับเท่านั้น

 “ข้าเชี่ยวชาญการเต้นชีพจรโลกมานานแล้ว  และแก่นธาตุดินเป็นความรู้ลึกลับที่ง่ายที่สุดของกฎธาตุดิน  โดยปกติความเร็วในการหลอมรวมเคล็ดความรู้ทั้งสองจึงค่อนข้างเร็ว  แต่สัจธรรมแห่งความเร็วจำเป็นต้องได้รับการรู้แจ้งอย่างต่อเนื่องในเคล็ดความรู้ลึกลับที่แตกต่างทั้งสองขณะที่หลอมรวมด้วยกัน  ความเร็วในการหลอมรวมจึงช้ามาก”

ลินลี่ย์ถอนหายใจกับตนเอง

ถ้าเขาเองสามารถถึงระดับเทพแท้ได้ในทั้งกฎธาตุลมและกฎธาตุดินพลังของเขาจะเพิ่มขึ้นอีกมากมาย

 “แค่เพียงไม่กี่สิบปี ไม่ต้องรีบร้อน”  บีบีหัวเราะ  “ไม่มีอันตรายในเมืองรอยัลวิงอยู่แล้ว และนี่เป็นเมืองที่ใหญ่มาก  ข้ามีหลายที่ที่ต้องการจะเที่ยวสำรวจ  โอว..จริงสิ พี่ใหญ่! ในเผ่ามังกรดำข้ามักจะได้ยินคนชื่นชมว่าอาหารเมืองรอยัลวิงนั้นเลิศรส  พรุ่งนี้เราไปลิ้มลองกันดีไหม?”

ถ้าเกี่ยวกับอาหารเลิศรส ลินลี่ย์ค่อนข้างกระตือรือร้นเช่นกัน

อาหารเลิศรสในแดนนรกถูกปรุงด้วยวัตถุดิบส่วนผสมที่ล้ำค่า เป็นของแท้และมีคุณภาพตามธรรมชาติสูง

 “ก็ได้  เราจะไปลิ้มอาหารเลิศรสพรุ่งนี้”

ก็ต้องไปบ้างเป็นครั้งคราว

ทางเข้าภัตตาคาร เมืองรอยัลวิง

 “ที่นี่ดูดีจริงๆ”  กลุ่มของลินลี่ย์มองดูด้านนอกภัตตาคารนี้ที่ตกแต่งไว้อย่างเลิศหรู  พวกเขาพึงพอใจผลักเปิดประตูเดินเข้าไปข้างใน  เมื่อกลุ่มของลินลี่ย์เข้ามาบริกรของโรงแรมเข้ามาต้อนรับทันที  บีบีชำเลืองมองบริกรและใช้สัมผัสเทพคุยกับลินลี่ย์  “พี่ใหญ่, บริกรผู้นี้เป็นระดับเทพแท้”

ในใจของเขาลินลี่ย์รู้สึกเหมือนเป็นเรื่องตลก

เทพแท้รอให้บริการเขาหรือ?

แต่ในเมืองรอยัลวิง เทพแท้พบเห็นได้โดยทั่วไป  ไม่ใช่เรื่องแปลกเกินไปที่บริกรจะเป็นเทพแท้

 “ลูกค้าผู้มีเกียรติทั้งสาม เชิญตามข้ามา”  บริกรยิ้มเต็มหน้าขณะที่เขาเดินนำกลุ่มของลินลี่ย์

 “ซ่า.. ซ่า...”

ในภัตตาคารมีภูเขาจำลองและน้ำพุ  น้ำพุฉีดพุ่งไปข้างหน้า และกระแสของน้ำพุแบ่งภัตตาคารออกเป็นหลายพื้นที่

กลุ่มของลินลี่ย์เลือกมุมหนึ่งของภัตตาคารแล้วนั่งลง  แค่เพียงพลิกมือบริกรก็ดึงเมนูรายการอาหารเลิศรสออกมา  เขายิ้มและวางเมนูลงบนโต๊ะ  “หลังจากท่านเลือกอาหารแล้ว โปรดเรียกข้าอีกครั้ง”

หลังจากพูดแล้วบริกรถอยออกมาไปอยู่ที่มุมอื่น

 “ข้าไม่เคยเห็นราคาค่าอาหารในแดนนรกมาก่อน”  บีบีพลิกเมนูดูอย่างตื่นเต้น

ลินลี่ย์ก็ค่อนข้างสงสัยเช่นกัน

 “โอว...แพงเป็นบ้า”  บีบีพลิกหน้ารายการอาหารดูอย่างต่อเนื่อง  “พี่ใหญ่!  อาหารจานถูกที่สุดก็ราคายี่สิบศิลาดำแล้ว”  ขณะที่พูดบีบีถลึงตามองดูรายการอาหาร  “อาหารแนะนำแต่ละอย่างเลิศรสทั้งนั้น อธิบายได้ชัดเจนถึงคุณค่าทุกจาน  โอว..จานนี้ราคาเจ็ดร้อยศิลาดำ แพงมากกก”

หลังจากอ่านหมดแล้ว บีบีส่งเมนูให้ลินลี่ย์และเดเลียและยิ้มแหย

ลินลี่ย์และเดเลียเริ่มอ่านรายการอาหารด้วยกัน

 “นี่, ลินลี่ย์! ดูสิ จานนี้ปรุงจากฟีนิกซ์ไฟนรก ราคาสามสิบศิลาดำ ราคาไม่ถือว่าแพงนะ”  เดเลียชี้อาหารจานหนึ่ง

ลินลี่ย์พลิกอ่านเมนูเช่นกัน เขาอดถอนหายใจไม่ได้

 “ตราบเท่าที่เรามีเงิน เจ้าสามารถกินอสูรเวทระดับเซียนหรือระดับเทพก็ยังได้  แม้ว่าวัตถุดิบเหล่านั้นจะมาจากพิภพอื่น”  ลินลี่ย์ดูคำอธิบายอาหารเลิศรสแต่ละจานแล้ว อดถอนหายใจไม่ได้  “เดเลีย!  เจ้ากับบีบีเลือกรายการอาหารเถอะ  ข้าจะสั่งด้วย”

พวกเขาสั่งรวมหกจาน

 “บีบี!  เจ้าเลือกแต่ของแพงเชียวนะ”  ลินลี่ย์เริ่มหัวเราะ

หกจานราคารวม 215 ศิลาดำ ก็ต้องเข้าใจว่าในแดนนรก สมบัติเทียมเทพมีค่าไม่ถึงสิบศิลา  ขณะที่ประกายเทียมเทพไม่ถึงร้อยศิลาดำ  แต่เฉพาะอาหารหกจานนี้ราคารวม 215 ศิลาดำ

โชคดีที่เงินสุทธิที่สามคนมีนั้นรวมกันแล้วหลายล้าน  ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สนใจราคาที่แพงมากขึ้นเป็นธรรมดา

 “สองจานนี้จะต้องใช้เวลานานแน่นอน  โดยเฉพาะอย่างยิ่งจานนี้ ปิ้งอย่างเดียวก็ทำได้ช้ามาก กินเวลาไปตั้งหกชั่วโมง”  บริกรยิ้มขณะอธิบาย

 “เข้าใจแล้ว”  ลินลี่ย์พยักหน้า

เมื่อสั่งอาหารจะมีคำอธิบายถึงรายการอาหารแต่ละอย่าง  ที่สำคัญกลุ่มของลินลี่ย์ไม่รีบร้อน พวกเขานั่งและรอได้ทั้งวันถ้าจำเป็น

 “พี่ใหญ่, ใช้ชีวิตอย่างคนมีเงินในแดนนรกก็ดีเหมือนกัน”  บีบีถอนหายใจ  “เมื่อเรากลับไปมาตุภูมิของเรา  เป็นไปได้ยังไงที่จะได้กินอาหารอย่างนี้?”  ตอนนี้บีบีรู้สึกว่าเขากำลังเสวยสุข  เขาชอบกินยิ่งนัก

ลินลี่ย์มองไปนอกหน้าต่าง

หน้าต่างโลหะของภัตตาคารใสกระจ่าง สามารถเห็นทุกอย่างข้างนอกได้

 “เมืองเหล่านี้เป็นเพียงพื้นที่ปลอดภัยในทั่วทั้งแดนนรก”  ลินลี่ย์บอกกับตัวเอง  “ในเมืองรอยัลวิง เราสามารถคลายใจและนั่งสำราญกับอาหารเงียบๆ ได้  แต่ถ้าเราอยู่นอกเมือง  ทุกขณะล้วนเต็มไปด้วยภยันตราย บางทีอาจต้องสูญเสียชีวิตเราก็ได้”

แคว้นไนท์บลาสที่ใหญ่โตกว้างขวางมีเส้นรอบอาณาเขตเป็นพันล้านกิโลเมตร

แต่มีเมืองเพียงสิบเมือง

ใครๆ ก็สามารถบอกได้จากตรงนี้ว่าในแดนนรกยอดฝีมือทุกคนล้วนแต่ใช้ชีวิตเสี่ยงต่ออันตราย  มีอยู่น้อยคนนักที่จะใช้ชีวิตอย่างสะดวกสบาย

 “ต่อให้เจ้าต้องการใช้ชีวิตอย่างสะดวกสบายเจ้าก็ต้องมีเงินให้มากมายเพื่อบรรลุเป้าหมายนี้”  ลินลี่ย์เข้าใจว่าขณะที่เมืองรอยัลวิงสะดวกสบายมาก  เงินที่พวกเขาใช้ออกไปก็ต้องมีจำนวนมากอย่างน่าประหลาดใจเช่นกัน

อาหารมาถึงแล้ว และกลุ่มของลินลี่ย์เริ่มสำราญกับอาหารอร่อยเลิศรสเหล่านี้

 “อืม!”  ขณะที่บีบีกิน  ตาของเขาเริ่มเป็นประกายอย่างมีความสุข

เดเลียและลินลี่ย์ยังคงรู้สึกว่าการได้กินอาหารเลิศรสเหล่านี้เป็นความสำราญใจอย่างหนึ่งแน่นอน

 “เฮ้อออ”  บีบีพูดด้วยสีหน้าอิ่มเอม  “พี่ใหญ่, ได้กินอาหารมื้อนี้แล้ว  ต่อไปในอนาคต ข้าคงไม่สามารถกินอาหารบ้านเกิดเราได้  โอย มันอร่อยเป็นบ้า  นี่สร้างความสำราญกับตัวเองที่ดีที่สุด”  บีบียังคงกินไปพลางพูดชมอาหารไม่หยุด

ลินลี่ย์อดหัวเราะไม่ได้

 “ลินลี่ย์”  เดเลียสะกิดลินลี่ย์เบาๆ

 “หือ?” ลินลี่ย์มองอย่างสงสัย  เดเลียพูดเบาๆ  “ลินลี่ย์, มองดูนอกหน้าต่างสิ”

ลินลี่ย์มองดูข้างนอกหน้าต่างทันที  เขาเห็นกลุ่มคนข้างนอกบนท้องถนน รวมตัวเป็นกลุ่มอยู่ข้างนอกมองเข้ามาในภัตตาคารมีแววริษยาในดวงตา

 “นี่เป็นเรื่องธรรมดามาก  มีคนอยู่หลายคนที่เพิ่งจะเข้ามาในเมืองรอยัลวิง”  ลินลี่ย์พูดอ่อนโยน  “เดเลีย!  วิถีแบบนี้ก็เป็นเหมือนเมื่อเรามาถึงเมืองรอยัลวิงครั้งแรกและเห็นสถานที่นี้ครั้งแรก  เรามองดูทุกที่ด้วยความสงสัยและคาดหวังไม่ใช่หรือ?”

แดนนรกเป็นดินแดนที่โหดร้าย

ถ้าท่านมีเงิน ท่านสามารถสำราญกับอาหารเลิศรสได้ทุกอย่าง

แต่ในแดนนรก คนเกือบทั้งหมดต้องดิ้นรนเอาชีวิตรอด

แต่แน่นอนที่ลำบากที่สุดก็คือพวกเซียน  เซียนหลายคนที่มาจากแดนโลกธาตุเข้าสู่แดนนรก  แต่หลังจากมาถึงแล้ว  พวกเขาพบว่าพวกเขาเป็นชนชั้นต่ำต้อยที่สุดในที่นี้  ชีวิตของพวกเขาอาจจบลงได้ทุกเมื่อ... สิ่งที่พวกเขาต้องการคือการได้รับประกายเทียมเทพ

แต่ประกายเทียมเทพยังมีราคาไม่เทียบเท่ากับอาหารบนโต๊ะต่อหน้าลินลี่ย์

 “พี่ใหญ่, ขอแสดงความยินดีด้วยที่ได้เป็นอสูร  วันนี้เราสองคนจะฉลองกัน” มีเสียงดังมาจากด้านหลัง  เมื่อได้ยินคำว่า ‘อสูร’ ลินลี่ย์อดฟังอย่างระมัดระวังไม่ได้

 “ฮ่าฮ่า,  เวลานี้อันตรายจริงๆ  โชคดีที่ข้ามีฝีมือในกฎธาตุลม”  เสียงทุ้มหนักแน่นดังขึ้น  “เพียงแต่สหายรักของข้าหลายคนล้มเหลว  อนิจจา ก่อนหน้านี้เรายังพูดกันอยู่เลยว่าเราทุกคนจะทำสำเร็จด้วยกัน  จะฉลองด้วยกันทั้งหมด”  ขณะที่บุรุษคนหนึ่งพูด เสียงของเขาเบาลง

เมื่อได้ยินเช่นนี้ อารมณ์ที่ของลินลี่ย์ตกลงเช่นกัน

การสอบเป็นอสูรโหดร้ายจริงๆ

 “เดเลีย! ในช่วง 20-30 ปีข้างหน้านี้ไป เจ้าจำเป็นต้องเน้นการฝึกกฎธรรมชาติธาตุลม  เมื่อถึงเวลา ถ้ามีอันตรายใดๆ ปรากฏขึ้น อย่างน้อยเจ้ายังจะมีโอกาสดีที่จะอยู่รอดได้”  ลินลี่ย์กังวลห่วงใยเดเลีย เมื่อเขากลายเป็นเทพแท้ คนที่อ่อนแอที่สุดในสามคนจะกลายเป็นเดเลีย

 “ได้เลย”  เดเลียพยักหน้าเล็กน้อย

สำหรับพลังของบีบี ลินลี่ย์ค่อนข้างจะมั่นใจอยู่ในใจ

 “โชคดี ที่เดเลียได้เรียนรู้เคล็ดลึกลับเกี่ยวกับร่างเงา ที่เนฟพยายามใช้ฆ่าลินลี่ย์  โดยใช้วิชาแยกร่าง

เวลาผ่านไป ลินลี่ย์ เดเลีย และบีบีใช้ชีวิตอย่างเงียบสงบในเมืองรอยัลวิง  พริบตาเดียวผ่านไป 32 ปี  การฝึกของลินลี่ย์มาถึงระยะสุดท้ายนานแล้ว  และเขาเตรียมจะบรรลุระดับเคล็ดลึกลับได้ทุกเมื่อ

ภายในที่ว่างด้านใน

บีบีสวมหมวกฟาง ทำหน้าตาเบื่อหน่ายขณะบ่น  “พี่ใหญ่บอกว่าเขามาถึงสภาวะคอขวดเมื่อสองปีที่แล้ว และเขาปิดประตูฝึกตั้งแต่นั้นก็ยังไม่ออกมา  นี่ก็สองปีแล้ว...  เขาบอกว่าเคล็ดลึกลับแก่นธาตุดินเป็นเคล็ดที่ง่ายที่สุดของกฎธาตุดินไม่ใช่หรือ?  แต่เขายังไม่บรรลุระดับใหม่หลังจากผ่านไปสองปีได้สักที”

ความจริงไม่ใช่เรื่องที่ยากเกินไปกับการรู้แจ้งเคล็ดความรู้ลึกลับของกฎธาตุดิน

แต่สิ่งที่ลินลี่ย์กำลังทำก็คือการได้รับการรู้แจ้งในเคล็ดความรู้แก่นธาตุดินขณะหลอมรวมเข้ากับเคล็ดความรู้ลึกลับอีกอย่างหนึ่ง

 “พี่ใหญ่อยู่ในระหว่างการฝึกปรือ  แต่เดเลียก็ฝึกอยู่ข้างๆ เขาเช่นกัน  ข้าเบื่อจะตายอยู่แล้ว”  บีบีถอนหายใจยาว  แค่เพียงพลิงมือ บีบีดึงประกายเทพแท้ออกมาจากนั้นโยนเข้าปากและกลืนลงไป

 “เป็นเพราะปู่เบรุต อึ๊ก.... เขาให้ประกายเทพข้ามาเต็มกระสอบแล้วบอกให้ข้ากินให้หมด  แต่ประกายเทพเหล่านี้พอกินไปแล้ว มันย่อยยาก”

บีบีระบายลมหายใจยาว

 “ประกายเทพตั้งมากมาย ต้องใช้เวลากี่ปีกว่าข้าจะกินได้หมด?  ก็ได้ เมื่อพี่ใหญ่เงินหมด ข้าจะขายประกายเทพเหล่านี้ออกไป”  บีบีพึมพำกับตัวเอง

แต่ทันใดนั้น....

 “ครืน.....”

ระลอกคลื่นเฉพาะไม่เหมือนใครปรากฏขึ้น ขณะที่กฎธรรมชาติชะลอลงมาที่ห้องซึ่งลินลี่ย์อาศัยอยู่  นี่เป็นเรื่องที่ปรากฏได้โดยทั่วไปในแดนนรก  ดังนั้นจึงไม่มีใครให้ความสนใจ  แต่นี่... ทำให้บีบีดีใจอย่างมาก

 “ในที่สุด, พี่ใหญ่ก็บรรลุระดับใหม่ได้แล้วหรือ?”

บีบียินดีขณะพุ่งเข้าไปในห้องของลินลี่ย์

 “แอ๊ดดด!”  บีบีผลักเปิดประตู

เดเลียอยู่ภายในห้องเห็นบีบีและใช้สายตานางบอกใบ้ไม่ให้ส่งเสียง  บีบีรีบพยักหน้า  กลั้นหายใจ เขาเงยหน้ามองลินลี่ย์  ผู้ถูกกฎธรรมชาติล้อมรอบลอยอยู่ในกลางอากาศ

ลินลี่ย์ยังคงหลับตา  แต่ทันใดนั้น...

ประกายเทียมเทพสายธาตุดินของลินลี่ย์ดูเหมือนกลายเป็นสภาพมิใช่วัตถุ มันออกมาจากหน้าผากลินลี่ย์  จากนั้นลอยอยู่เหนือศีรษะลินลี่ย์  แก่นธาตุดินขนาดมหึมาม้วนอยู่รอบประกายเทพ  ภายใต้การควบคุมของกฎธรรมชาติ  ประกายเทพของลินลี่ย์ค่อยๆ เริ่มเปลี่ยนรูป...

เปลี่ยนจากประกายเทียมเทพไปเป็นประกายเทพแท้!

แก่นธาตุดินหายไป และประกายศักดิ์สิทธิ์ที่เปล่งแสงสีดินในตอนนี้มีรัศมีทรงพลังอย่างเห็นได้ชัด

 “ครืนนน...”

ประกายเทพสีดินเหลืองหมุนรอบตัวช้าลง  จากนั้นก็กลับเข้าไปในร่างของลินลี่ย์

ครู่ต่อมา....

 “กฎธรรมชาติหายไปแล้ว  ทำไมพี่ใหญ่ถึงยังไม่ลืมตา?  เขาทำอะไร?” บีบีไม่สามารถอดทนรอต่อไป  เขาอดพูดไม่ได้  เดเลียได้แต่จ้องเขา จากนั้นเตือนทางสำนึกเทพ  “บีบี! อย่าเพิ่งส่งเสียง”

ลินลี่ย์ ได้ยินเสียงของบีบีจึงลืมตาขึ้นและหัวเราะขณะมองบีบี  “ข้าเพิ่งถึงระดับเทพแท้  ดังนั้นข้าต้องการสัมผัสว่าข้ามีอะไรเปลี่ยนไปบ้าง เท่านั้นเอง”

ขณะนั้นเอง ลินลี่ย์หลอมรวมชีพจรโลกและแก่นธาตุดินเข้าสู่ระดับเทพแท้เต็มที่!”