เล่ม 19 เติบโตเปลี่ยนแปลง - ตอนที่ 17 แฮมเมอร์

 

เล่ม 19 เติบโตเปลี่ยนแปลง - ตอนที่ 17 แฮมเมอร์

 “การโจมตีวัตถุของเขาทรงพลังอย่างแท้จริง!”  ลินลี่ย์รู้สึกตะลึงอยู่ในใจ  “แม้แต่พลังโจมตีวัตถุของอดีตลอร์ดเรดคลิฟก็ยังไม่ทรงพลังน่ากลัวขนาดนี้  การโจมตีฝ่าอากาศสามารถทะลุทะลวงเข้าไปในร่างของข้าได้”  ลินลี่ย์มีความมั่นใจในพลังป้องกันของร่างแปลงมังกรของเขามาก  แต่วันนี้หมัดนี้ทำให้เขาตะลึง!

ตาของคนผู้นั้นเต็มไปด้วยความโกรธ  และผมสีทองของเขาเริ่มสั่นกระพือ

 “เจ้าบังอาจทำร้ายข้า แฮมเมอร์เหรอ?  ตายซะเถอะ!”  เสียงทุ้มดังกึกก้องในใจของลินลี่ย์  และเท้าขวาของบุรุษผมทองตวัดเตะทันที....

ขาที่ใหญ่ล่ำหนาเตะใส่พร้อมกับแสงสีเหลือง  ขณะที่เตะใส่นั้นเอง มันสร้างระลอกพลังในมิติพื้นที่ราวกับว่ามันเคลื่อนผ่านน้ำ  พลังเตะนี้รุนแรงมากกว่าพลังโจมตีครั้งก่อน  ลินลี่ย์รู้สึกไม่ดีอยู่แล้ว  “แค่พลังหมัดนั้น  ขนาดยังไม่ถูกข้าโดยตรง เป็นแค่พลังหมัดฝ่าอากาศเท่านั้น... ถ้าข้าโดนพลังเตะนี้เข้า...”

ลินลี่ย์ไม่กล้าลังเล

 “สนามพลังศิลาดำ – พลังผลักเต็มกำลัง!”  ลินลี่ย์ตั้งใจใช้ และพลังแรงผลักออกที่ทรงพลังทะลักใส่ร่างของแฮมเมอร์อย่างน่ากลัว

ขณะเดียวกันมีเสียงดังป้าบ หางมังกรของลินลี่ย์หวดใส่พื้นอย่างแรง ยืมพลังสะท้อนถอยหลังทันที!

 “ปัง!”  ลูกเตะของแฮมเมอร์พลาด

 “บึ้ม!”  แม้ว่าจะพลาดก็ตาม แต่ระลอกพลังสีทองยังคงยิงออกจากขาของเขาพุ่งเขาหาลินลี่ย์  พลังโจมตีวัตถุนี้รวดเร็วมาก!  ไม่ได้ถูกสนามพลังศิลาดำจำกัดไว้  และความเร็วของมันยังเหนือกว่าความเร็วในการหนีของลินลี่ย์มากมาย  อย่างไรก็ตามเมื่อรอดชีวิตก็ได้เรียนรู้  หลังจากเจ็บตัวครั้งก่อน ลินลี่ย์เตรียมตัวรับมือครั้งนี้เอาไว้

กระบี่ประกายเทพเงาลวงของลินลี่ย์ ตวัดฟันปะทะไว้

ดูเหมือนเคลื่อนไหวช้า แต่ว่าความจริงรวดเร็ว  ด้านแบนของกระบี่ปะทะกับระลอกพลังสีเหลืองโดยตรง

 “ปัง!”  เกิดการปะทะกันอย่างรุนแรง  กระบี่เงาลวงสะท้อนถอยหลังกระแทกใส่ร่างลินลี่ย์ ขณะที่แขนขวาที่จับกระบี่ของลินลี่ย์ถึงกับมีเกล็ดมังกรแตกออก และเลือดไหล

 “ควั่บ!”

ลินลี่ย์ยืมพลังสะท้อนถอยไปอีกครั้ง

 “สัตว์ประหลาดชัดๆ!”  ลินลี่ย์สบถอยู่ในใจ  “พลังเตะเมื่อผ่านอาวุธประกายเทพสามารถทำให้เกล็ดมังกรของข้าแตกได้  อย่างนั้นในโลกธาตุจักรวาล ยังมีคนอื่นนอกจากเบรุตที่มีพลังฝีมือร้ายกาจ!”  ก่อนหน้านี้ ลินลี่ย์เห็นเบรุตใช้มือเปล่าหยุดอาวุธมหาเทพได้

ใครจะคาดคิดกันเล่าว่านั่นต้องใช้พลังมากมายขนาดไหน  แต่ดูเหมือนกับว่าบุรุษผมทองก็เหมือนเป็นเช่นนั้น

ดวงตาบีบีที่อยู่ห่างออกไปถึงกับเบิกกว้าง  โดยไม่ลังเลแม้แต่น้อยเขาเปลี่ยนเป็นร่างเลือนรางพุ่งเข้าหานักรบผมทองขณะที่ส่งเสียงคุยทางใจอย่างแตกตื่น  “พี่ใหญ่!  รีบหนีไป, ข้าจะขัดขวางป้องกันไว้เอง!”

 “บีบี! ไม่ต้องเสียเวลา รีบหนีไปกันเถอะ!  เจ้าไม่สามารถรับมือป้องกันเขาได้”  ลินลี่ย์รีบส่งสำนึกเทพตอบกลับ

ขณะเดียวกัน ลินลี่ย์เพิ่มความเร็วในการหนี  บีบีไม่มีทางเลือกได้แต่ติดตามลินลี่ย์หนีไป

 “เจ้าต้องการหนีหรือ?”

บุรุษผมทองจ้องมองร่างที่กำลังหนีไปด้วยความโมโห  จากนั้นตบเท้าพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว  “ปัง!  ปัง!”  ทุกๆ ก้าวเป็นเหมือนดาวตกกระแทกพื้น  และความเร็วของบุรุษผมทองเพิ่มขึ้นจนถึงขีดจำกัด  ขณะที่เขาไล่โจมตีลินลี่ย์และบีบีที่กำลังหนีไป

 “พี่ใหญ่,  เจ้าคนตัวใหญ่นั่นกำลังไล่ตามมา!”  บีบีร้องเรียกอย่างแตกตื่น

 “ความจริงเขาเร็วเท่านี้แหละ”  ลินลี่ย์ชำเลืองมองด้านหลัง  แต่เดิมเมื่อบุรุษผมทองอยู่ในช่วงไล่ตามโกเลมมัจจุราช  เขายังไม่ไวเท่านี้  เห็นได้ชัดว่า...คนผู้นี้ที่ชื่อว่าแฮมเมอร์กำลังโมโหเต็มที่

 “ไม่เป็นไร  เมื่อเขาเข้ามาในสนามพลังศิลาดำของข้าเขาจะไม่สามารถไล่ทันเรา”  ลินลี่ย์พูดอย่างมั่นใจ

ความจริง

ทันทีที่บุรุษผมทองเข้ามาในพื้นที่ศิลาดำ เขารู้สึกถึงแรงผลักที่รุนแรง  ความเร็วไม่ใช่เรื่องถนัดของเขาตั้งแต่แรก  และแม้ว่าเขาจะทุ่มสุดกำลัง  เขาก็แค่เทียบได้กับลินลี่ย์และบีบี ทันทีที่เขาเข้าไปในพื้นที่สนามพลังศิลาดำ เขายิ่งด้อยกว่าลินลี่ย์และบีบีห่างไกล

ลินลี่ย์และบีบีหนีอยู่ข้างหน้าก็ดึงระยะยืดออกไปทันที

นี่ทำให้บุรุษผมทองต้องหลบออกมาจากสนามพลังศิลาดำอีกครั้งหนึ่ง  และทันทีที่เขาทำ  ความเร็วของเขาก็เพิ่มขึ้น  ทำให้เขาเข้าไปใกล้ทั้งสองคนเพิ่มมากขึ้นอีกครั้ง

ในช่วงสั้นๆ  ทั้งสองฝ่ายังคงรักษาระยะห่างไว้ที่ห้าร้อยเมตร

 “พี่ใหญ่, คนตัวใหญ่นี่ยังคงไล่ตามเรา  เราจะทำยังไงดี?”  บีบีพูดอย่างแตกตื่น  “หรือว่าเราจะต้องใช้หยดพลังมหาเทพ?”

 “ยังไม่ใช่ตอนนี้”

ลินลี่ย์ไม่ต้องการให้สิ้นเปลืองหยดพลังมหาเทพ  สถานการณ์ยังไม่วิกฤติ

 “บีบี, ภายในระยะสองสามร้อยเมตร แฮมเมอร์ผู้นี้จะสามารถเห็นเราได้ชัด  เอาอย่างนี้ เราจะลงไปอยู่บนพื้นและดำดินกัน  เขาจะไม่สามารถมองเห็นเราและบางทีอาจหาเราได้ยาก”  ลินลี่ย์คุยทางใจ  เว้นแต่สถานการณ์คุกคามชีวิต  ลินลี่ย์จะไม่ใช้หยดพลังมหาเทพง่ายๆ

 “ดำดินหรือ?  ก็ได้”  บีบีเห็นด้วย

 “พวกเจ้าทั้งสองคนอย่าคิดว่าจะหนีไปได้!”  เสียงตะโกนโกรธเกรี้ยวยังคงดังก้องสะท้านสะเทือนโลก

 “เจ้างี่เง่าตัวใหญ่ เขาไม่กลัวดึงความสนใจจากคนอื่นหรือไง ถึงได้ตะโกนอย่างนี้?”  บีบีอดถามอย่างไม่พอใจไม่ได้

 “บีบี!  ข้าคิดว่าแฮมเมอร์นี้จริงๆ แล้วไม่กลัวคนอื่นจะเข้ามาแน่  เขาไม่กลัวทักษะหนูกินเทพของเจ้า  เขาคงจะมีสมบัติมหาเทพประเภทปกป้องวิญญาณ  และดูพลังป้องกันการโจมตีวัตถุของเขาสิ  นี่คือศัตรูผู้ไม่มีจุดอ่อนเลย จุดอ่อนของเขาคือโจมตีได้ไม่ไกล และไม่มีพลังโจมตีวิญญาณ  พอเถอะ, ลงไปใต้ดินกัน!”

ลินลี่ย์และบีบีพุ่งควับลงไปในใต้ดิน

 “ฮึ่ม, หนีลงใต้ดินหรือ?”  บุรุษผมทองหัวเราะเย็นชา

และจากนั้น...

บุรุษผมทองเงื้อเท้าข้างหนึ่ง และย่ำลงพื้น  เสียงดังสนั่นและพื้นสั่นสะเทือนและรัศมีสีทองเป็นระลอกออกจากขาของเขาเข้าไปในดินกระจายออกไปในทุกทิศ

 “ตรงนั้น!”  บุรุษผมทองร่างใหญ่ตาเป็นประกาย

เขาเคลื่อนที่ไปทางซ้ายและไล่ล่าอย่างเร่งร้อน  จากนั้นเงื้อเท้าและย่ำลงที่พื้นอีกครั้ง แสงสีทองแผ่เข้าไปในดินเป็นระลอกอีกครั้ง

แม้ว่าจะหนีลงใต้ดิน  เมื่อคนหนีมองไม่เห็น ในเรื่องความเร็วในการหนี สิ่งสกปรกขวางกั้นทำให้การหนีทำได้ช้ากว่าเหนือพื้นดิน

 “วิชาที่แปลกประหลาดนี่มันอะไรกัน?”  บีบีสามารถรู้สึกได้ชัดเจนว่าระลอกพลังสีทองเหมือนกับระลอกน้ำกระเพื่อม แต่ละระลอกพุ่งเข้าใส่ตัวเขาและลินลี่ย์  อย่างไรก็ตามระลอกพลังเหล่านี้ไม่มีพลังอันตรายมากนัก

 “ปัง!”

พลังรุนแรงมาจากด้านบน

 “เจ้าผู้นี้รู้ว่าเราอยู่ที่ไหน”  ลินลี่ย์พูดอย่างแตกตื่น  “ไม่มีทางหลบหนีการไล่ล่าของเขาจากใต้ดิน”

 “พี่ใหญ่ เราจะทำยังไงดี?”  บีบีพูดอย่างแตกตื่น

 “มีตัวเลือกสุดท้าย!  ถ้าวิธีนี้ใช้ไม่ได้  อย่างนั้นเราก็ต้องใช้พลังมหาเทพ

ขณะนี้เองระลอกพลังสีทองพุ่งลงมาผ่านสิ่งที่กีดขวาง

 “แย่แล้ว”  ลินลี่ย์สีหน้าเปลี่ยน

 “ปัง!”  บีบีปล่อยหมัดสวนออกไป

 “บีบี เจ้าปลอดภัยหรือเปล่า?”  ลินลี่ย์ค่อนข้างกังวล

 “ข้าไม่เป็นไร  พลังโจมตีนี้แข็งแกร่งมากเลยทีเดียว ทำเอาหมัดของข้ารู้สึกชา  แต่ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร”  บีบีตอบกลับ  ลินลี่ย์ได้ยินเช่นนี้ก็ระบายลมหายใจโล่งอก  และจากนั้นเขาถอนหายใจชื่นชม  พลังป้องกันของบีบีน่ากลัวจริง  เทียบได้กับความแข็งของอาวุธประกายเทพ

บีบีเมื่อกลายเป็นเทพระดับสูง เขาได้รับบาดเจ็บเพียงครั้งเดียวจากมหาเทพต้นสิ้นหวัง  คนอื่นไม่สามารถสร้างรอยขีดข่วนให้กับผิวบีบีได้

โชคไม่ดี พลังโจมตีบีบีอ่อนแอเกินไป  ด้อยกว่าพลังของลินลี่ย์  ต้องเป็นทักษะเทพธรรมชาติของเขาถึงจะคุกคามยอดฝีมือระดับผู้บัญชาการได้

 “บีบี..ขึ้นเหนือพื้นดินด้วยกัน!”  ลินลี่ย์รีบกล่าว

ยอดฝีมือชื่อแฮมเมอร์ใช้วิธีเพื่อกำหนดให้รู้ตำแหน่งว่าพวกเขาอยู่ที่ใด  ถ้าพวกเขาอยู่ใต้ดิน  พวกเขาจะเคลื่อนไหวได้ช้าและถูกเล่นงานเหมือนกระสอบทราย  ลินลี่ย์กับบีบีกลายเป็นประกายแสงพุ่งออกมาจากใต้ดินทันที

 “ฮ่าฮ่า ในที่สุดพวกเจ้าก็ออกมา”

เสียงหัวเราะดังลั่นและบุรุษผมทองเข้ามาใกล้

 “เกือบไป!”  เมื่อออกมาจากใต้ดิน ลินลี่ย์และบีบีพบว่าบุรุษผมทองนั้นอยู่ห่างไม่ถึงร้อยเมตรในตอนนี้  ลินลี่ย์ตกใจมาก  เขาใช้สนามพลังศิลาดำทันที  พลังนั้นผลักดันบุรุษผมทองอีกครั้ง  และอาศัยความเร็วของเขา  เขาสามารถดึงตัวออกห่างอีกครั้ง

 “บัดซบ!  ไอ้ลูกไม้บ้าๆ นี่อีกแล้ว  เหมือนกับเจ้ารีสเจม  ช่างน่ารำคาญเสียจริง!”  บุรุษผมทองคำรามด้วยความโกรธ

ตอนนี้เขาเต็มไปด้วยความโกรธ

ในสนามพลังศิลาดำ เขาไม่สามารถเข้าไปใกล้ลินลี่ย์ได้แม้แต่น้อย

ขณะนี้เอง....

 “เอ๊ะ?”  บุรุษผมทองจ้องมอง

ลินลี่ย์ขณะที่หนีเต็มที่ก็หันมาจ้องเขาทันที และขณะเดียวกัน ร่างมายามังกรขนดโผล่ออกมาจากด้านหลังของลินลี่ย์ทันที  ตาสีทองของเงาร่างมังกรฟ้าจ้องมองแฮมเมอร์อย่างเย็นชา  ขณะเดียวกันเสียงคำรามของมังกรดังขึ้นในใจของแฮมเมอร์

ทักษะเทพธรรมชาติ - มังกรคำราม!

เวลาช้าลงอย่างเห็นได้ชัด  ในสภาพใจของวิญญาณแฮมเมอร์ตกอยู่ในอาการเช่นนี้

 “หือ..”  แฮมเมอร์ตะลึง  ในสายตาของเขา  เขาเห็นขณะที่ลินลี่ย์และบีบีดูเหมือนมีความเร็วเพิ่มขึ้นกะทันหันเป็นสิบเท่า แค่เพียงเสียงควั่บพวกเขาก็หายไปจากสายตาของเขา  แต่แน่นอน นั่นไม่ใช่ว่าบีบีและลินลี่ย์เคลื่อนไหวได้เร็ว  แต่เป็นแฮมเมอร์เองที่ช้าลงสิบเท่า

ผลของมังกรคำรามในที่สุดก็ทำให้การไล่ตามถึงที่สุด

 “มังกรคำราม?  มังกรคำรามแห่งเผ่ามังกรฟ้า?  ซวยอะไรอย่างนี้”  แฮมเมอร์ลูบจมูกโตของเขา  “ข้ายังช้าเกินไปจริงๆ  เนื่องจากพลังแรงผลักของสนามพลังโน้มถ่วงของเจ้าเด็กเผ่ามังกรฟ้าแล้ว ต่อให้ข้าใช้พลังมหาเทพข้าก็แค่ทำได้เพียงเท่าเทียมกับเขาเมื่ออยู่ภายใต้แรงผลักเหล่านี้”

แฮมเมอร์อดส่ายหัวไม่ได้

ในแง่ความเร็วในการหนีล้วนๆ  ลินลี่ย์กับแฮมเมอร์อยู่ในระดับเดียวกัน และเมื่อทุ่มเทสุดพลังความแฮมเมอร์จะได้เปรียบกว่า

แต่อาศัยสนามพลังศิลาดำ  ลินลี่ย์ทำจนกระทั่ง ต่อให้แฮมเมอร์ใช้พลังมหาเทพ  แต่ทั้งสองก็ยังเสมอกันอยู่ดี

 “นอกจากนี้ความเร็วไม่เหมาะกับข้า  ไม่มีอะไรที่ข้าทำได้!”  แฮมเมอร์ส่ายหัว  “สิ่งที่ดีที่สุดที่ข้าจะทำได้ก็คือขอร้องมหาเทพให้สร้างอาวุธมหาเทพสู้ระยะไกลให้ข้า  ตัวอย่างเช่นแหลนหลาว  และด้วยพลังโจมตีอย่างนั้น ใครเล่าจะขวางมันได้?  นี่เป็นสงครามมหาพิภพครั้งที่สามของข้าแล้ว  รวมแล้วข้า..ยังขาดป้ายประจำตัวผู้บัญชาการอีกสามป้าย...   ข้าต้องพยายามให้หนักและคอยดู หลังจากได้ผลสรุปของสงครามมหาพิภพครั้งนี้  ข้าอาจจะมีความดีความชอบทางทหารได้มากพอ”

แฮมเมอร์ส่ายหัวก้าวเดินออกไป

 “เฮ้!”  แฮมเมอร์ตะโกนใส่ในที่ไกลๆ ขณะเดินออกไป  “พวกเจ้าเลิกมองอยู่ตรงนั้นได้แล้ว! ถ้าเจ้ามีฝีมือจะทำเช่นนั้น ก็เข้ามาใกล้ๆ ข้า

 “แฮมเมอร์!  ดูเหมือนว่าเจ้าจะพลาดอีกแล้วสินะ  ฮ่าฮ่า...”

เสียงหัวเราะดังมาจากที่ไกล  และจากนั้นเสียงหัวเราะจางหายไป

 “เจ้าพวกคนขี้ขลาด”  แฮมเมอร์แค่นเสียงและจากไป

ในระยะไกลออกไป กลุ่มคนสามคนเดินทางด้วยกัน  บุรุษหนุ่มสองคนกับสตรีผมม่วงชุดม่วงอีกคนหนึ่ง  สตรีชุดม่วงหัวเราะเบาๆ  “นี่, พวกเจ้าสองคนเห็นไหมนั่น? มีคนโง่มากกล้ายั่วโมโหคนอย่างแฮมเมอร์  พวกเขาไม่รู้หรือว่า...แฮมเมอร์เป็นหนึ่งในสุดยอดฝีมือของโลกธาตุดินศักดิ์สิทธิ์?”

 “เป็นไปได้มากว่าสองคนนั้นไม่คุ้นเคยกับผู้บัญชาการต่างๆ”  หนึ่งในสาม บุรุษหนุ่มเขาดำและเขาขาวหัวเราะอย่างใจเย็น

 “แต่ทั้งสองคนไม่ได้อ่อนแอหรอกนะ  พวกเขาสามารถสู้กับแฮมเมอร์โดยไม่ตาย  น่าเสียดาย เรามาช้าเกินไปและไม่สามารถค้นหาได้ว่าสองคนนั้นหนีไปที่ไหน”  บุรุษอีกคนหนึ่งไว้ผมสีทองเป็นประกายและดวงตาสีเงินกล่าว  “ไปกันเถอะ, รีบออกไปจากที่นี่  ถ้าแฮมเมอร์สร้างความยุ่งยากให้เรา   นั่นคงจะเป็นเรื่องปวดเศียรเวียนเกล้าแน่”

ทั้งสามคนหนีไปทันที

ในท่ามกลางพงหญ้า ลินลี่ย์และบีบีกำลังนอนพัก

 “พี่ใหญ่!  เจ้าตัวประหลาดนั่นมาจากไหน?  ขนาดกระบี่ของท่านฟันจนเต็มกำลังก็แค่แทงได้ระดับผิวของเขาเท่านั้น  และหมัดของเขา!  หมัดที่ทะลุผ่านร่างกายของท่านได้”  บีบีคุยทางใจ

 “และนั่นเป็นเพราะร่างของข้าแข็งแกร่งมาก”  ลินลี่ย์พูดพลางหัวเราะเยาะตนเอง  “บีบี!  ข้าไม่รู้เรื่องนี้  แต่เมื่อหมัดนั้นทะลวงอกของข้า  ระลอกพลังแปลกประหลาดสั่นสะท้านทั่วตัวของข้า  โชคดี..ร่างมังกรแปลงของข้าแข็งทนทานมากกว่าโกเลมมัจจุราช  มิฉะนั้นข้าก็คงจบสิ้นแบบเดียวกัน  เหมือนกับโกเลมมัจจุราช  ร่างของข้าทั้งหมดคงแตกสลายไปแน่นอน”

เมื่อลินลี่ย์เห็นเช่นนั้น  เขารู้สึกตกใจ

 “อนิจจา, พี่ใหญ่  แม้ว่าจะมีผู้บัญชาการอยู่มากที่เราสามารถจัดการได้ที่นี่ในสงครามมหาพิภพ  แต่ก็มีอยู่ไม่น้อยที่เราไม่สามารถสู้ได้  เราไม่ได้แย่นักในเวลานี้ เจ้าผู้นี้เป็นคนที่อ่อนในเรื่องของความเร็ว  แต่ถ้าครั้งต่อไป เราวิ่งชนกำแพงเหล็กจริงๆ นั่นจะเป็นเรื่องน่ากลัว”  บีบีพูดอย่างไม่พอใจ