เล่ม 19 เติบโตเปลี่ยนแปลง - ตอนที่ 25 ทักษะเทพธรรมชาติ

เล่ม 19 เติบโตเปลี่ยนแปลง - ตอนที่ 25 ทักษะเทพธรรมชาติ

ในช่วงหกสิบปีที่ผ่านมาในสมรภูมิมหาพิภพลินลี่ย์ได้ทราบถึงอันตรายที่แฝงตัวอย่างลึกซึ้ง  ถ้าเขาต้องการอาศัยพลังของตนเองเพื่อให้ได้รับความดีความชอบทางทหารพร้อมกับปกป้องชีวิตของเขาไปด้วย  นั่นเป็นเรื่องที่ยากเย็นแสนเข็น!  ตอนนี้พอลินลี่ย์ร่วมผนึกกำลังกับรีสเจมเป็นหน่วยไล่ล่า  ลินลี่ย์รู้สึกโล่งใจจริงๆ

 “ดี  ตรงไปตรงมาดีมาก!  มาเริ่มกัน  เราจะเตรียมหาที่พักกันก่อน”  รีสเจมพูดพลางหัวเราะ

ขณะที่คนตัวใหญ่ข้างรีสเจม  เขาไม่พูดอะไรสักคำ แค่เดินตามหลังอย่างเดียว

 “รีสเจมเป็นแม่ทัพขุมนรกมานานแล้ว  และสามารถขู่ขวัญเบนฟิลด์ได้  ลินลี่ย์รู้สึกมั่นใจในพลังของรีสเจมมาก  “นอกจากนี้ ตามคำอธิบายพลังของรีสเจมในหนังสือของเบรุต  รีสเจมเป็นสุดยอดฝีมือห้าอันดับแรกของผู้บัญชาการขุมนรก”

ชื่อเสียงของรีสเจมนับว่าเลื่องลือไกล

ไม่เพียงแต่เขาเองก็ทรงพลังเท่านั้น แต่มารดาของเขาคือมหาเทพเรดบุด!

 “พี่ใหญ่!  ต่อไปในอนาคต หลายๆ อย่างจะง่ายขึ้นสำหรับเรามาก  บางทีเราอาจจะได้รับผลงานทางทหารได้ง่ายขึ้น”  บีบีเริ่มหัวเราะ และก็เพียงพลิกมือเขาดึงผลไม้แดงออกมากัดกินอย่างดุดัน  รีสเจมที่อยู่ใกล้ๆ สูดอากาศและหันมามองบีบีและหัวเราะทันที  “บีบี เอ่อ? ผลไม้ของเจ้าดูน่ากินดี ขอข้าสักผลได้ไหม?”

 “เอาไปเลย”  บีบีดึงผลไม้ออกมาอีกลูกหนึ่งและโยนให้รีสเจม

ตาของรีสเจมเป็นประกาย รับผลไม้นั้นไว้และเริ่มกินทันที จากนั้นพยักหน้าด้วยความพอใจ  “กรอบ รสชาติดี กินแล้วชื่นใจ  ขอบใจน้องชาย”  ขณะที่เขาพูดรีสเจมดึงผลไม้สีม่วงออกมาบ้าง  “นี่คือผลที่ข้าชอบกิน  มีอยู่แต่ในพิภพชีวิตเท่านั้น รสชาติดีนะ”

บีบีกับรีสเจมทั้งสองมีจิตใจเหมือนเด็กทั้งคู่ และเริ่มสนิทกันอย่างรวดเร็ว

ลินลี่ย์ได้แต่ยิ้มขณะตามพวกเขาอย่างเยือกเย็น  ขณะที่บุรุษร่างยักษ์ก็ติดตามเงียบๆ

 “เฮ้, รีสเจม, ข้าไม่ได้โม้นะ ทักษะเทพธรรมชาติของข้า.....”  บีบีเริ่มคุยฟุ้งต่อหน้ารีสเจม

 “ทักษะของเจ้าทรงพลัง แต่ของข้าก็ไม่ด้อยเหมือนกัน”  รีสเจมพูดด้วยความมั่นใจ  “แต่บีบี, ข้าต้องเตือนเจ้าไว้ก่อน  ไม่ว่ายังไงก็ตาม เจ้าไม่อาจเอาทักษะเทพธรรมชาติของเจ้ามาใช้กับข้า...  ข้าได้ยินมาจากท่านแม่ข้าว่าทักษะเทพธรรมชาติของเจ้าหนูกินเทพเป็นสุดยอดไม้ตายตามธรรมชาติแน่นอน  มีแต่คนที่มีสมบัติมหาเทพประเภทปกป้องวิญญาณหรือเทพชั้นสูงพารากอนถึงจะต้านทานได้  นอกนั้นไม่มีทางต้านได้”

 “ไม่ต้องห่วง”  บีบีแค่นเสียง  “เราเป็นพวกเดียวกัน”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ลินลี่ย์มีความคิดทันที  ดูเหมือนว่ารีสเจมค่อนข้ากลัวทักษะเทพธรรมชาติของบีบีเหมือนกัน

รีสเจมกัดผลไม้อีกคำและจากนั้นพูดอย่างจนใจ  “ข้า, รีสเจม ก็มีทักษะโจมตีวิญญาณ!  ข้าไม่กลัวแม้แต่พลังโจมตีวิญญาณของพารากอน  แต่ทักษะหนูกินเทพของเจ้านั้น  บีบี..ไม่มีทางที่ข้าต้านได้  ไม้ตายนั้นเป็นพลังโจมตีวิญญาณที่ทรงพลังที่สุดที่เทพชั้นสูงจะใช้ได้!”

ลินลี่ย์หัวเราะเช่นกัน  คำพูดของรีสเจมมีเหตุผลมาก

ไม้ตายของบีบีคือกินประกายเทพและทำลายวิญญาณ ย่อมเป็นพลังโจมตีวิญญาณที่ทรงพลังที่สุดแน่นอน

 “ตามสิ่งที่ท่านแม่ข้าบอก ทักษะเทพธรรมชาติของอสูร  ในแง่ของความน่ากลัว..บีบี, ไม้ตายกินเทพของเจ้านับได้ว่าเป็นหนึ่งในไม้ตายสุดยอด!  ขณะที่เผ่ามังกรฟ้า เผ่าหงส์เพลิงและสี่ตระกูลอสูรศักดิ์สิทธิ์ที่เหลือ ทักษะเทพธรรมชาติของพวกเขาก็น่ากลัวเช่นกัน  ต้นชีวิตจากพิภพชีวิตก็ยังเป็นตัวประหลาดตัวหนึ่ง..และผลสิ้นหวังของยมโลก และ.. เอ่อ.. อสูรเทพที่ร้ายกาจก็ยังกลายเป็นมหาเทพไปด้วย”  รีสเจมชื่นชมพลางถอนหายใจ

อสูรเทพถูกแบ่งเป็นระดับชั้นพลังเช่นกัน

หนูกินเทพยืนอยู่ชั้นบนสุดของอสูรเทพ  แต่ต้นผลสิ้นหวังก็เหมือนกัน  อสูรเทพเหล่านี้และทักษะเทพธรรมชาติของพวกเขามีพลังที่ไม่ธรรมดา

 “เฮ้, อสูรเทพเหล่านั้นทรงพลังมากมายได้ยังไง?  บอกข้าบ้างสิ”  บีบีพูดอย่างตื่นเต้น

ลินลี่ย์รู้สึกทึ่งเช่นกัน

แม้ว่าพวกเขากำลังเดินอยู่บนสมรภูมิรบ  แต่ทั้งสี่คนยังรู้สึกสบายใจ  ลินลี่ย์และคนร่างยักษ์ยังคงมองดูรอบๆ อย่างระมัดระวัง  แต่เห็นได้ชัดว่าไม่มีค่อยมีคนกล้าพอที่จะพยายามโจมตีกลุ่มคนทั้งสี่

 “ในแง่ของพลังโจมตีล้วนๆ  ‘พยัคฆ์ขาว’ แห่งตระกูลสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์มีทักษะเทพธรรมชาติที่ทรงพลังมากกว่าทักษะกินเทพของเจ้า”  รีสเจมพูดพลางถอนหายใจ  “ท่านแม่ข้าบอกว่าเมื่อตระกูลสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์ร่วมมือผนึกกำลังกันด้วยทักษะเทพธรรมชาติของพวกเขา นั่นจะมีพลังสูงสุดยอด!  พวกเขาทรงพลังมากในหมู่มหาเทพ  แต่น่าเสียดาย พวกเขากลับพังพินาศหมดสิ้น  น่าเสียดาย”

ลินลี่ย์ตกตะลึง

ทักษะเทพธรรมชาติของพยัคฆ์ขาวแห่งสี่ตระกูลอสูรศักดิ์สิทธิ์มีพลังมากยิ่งกว่าทักษะกินเทพอีกหรือ?  น่าเสียดาย  เขาไม่เคยมีโอกาสได้เห็น  ที่สำคัญไม่มีผู้สืบทอดของสี่ตระกูลอสูรศักดิ์สิทธิ์สักคนที่เป็นอสูรเทพ  พวกเขาแค่มีสายเลือดของอสูรเทพเท่านั้น  ทักษะเทพธรรมชาติของพวกเขาจะใช้ได้ก็ต่อเมื่อผ่านพิธีชุบตัวเท่านั้น ถึงกระนั้นก็ยังไม่อาจเทียบได้กับบรรพบุรุษดั้งเดิมของพวกเขา

 “ยังทรงพลังมากกว่าเราหนูกินเทพอีกหรือ?”  บีบีพึมพำ  เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ยินดีจะรับผลเช่นนี้

รีสเจมหัวเราะเบาๆ  “มีมหาเทพทั้งหมดเจ็ดสิบเจ็ดคน  และมีจำนวนหนึ่งที่เป็นอสูรเทพ!  นอกจากนี้อสูรเทพเหล่านี้เกือบทั้งหมดมีความเฉพาะตัว  เจ้าคงไม่เคยเห็นพวกเขาสู้  แต่ต่อให้เจ้าเห็น ไม่จำเป็นที่พวกเขาต้องใช้ทักษะเทพธรรมชาติ  แน่นอนว่าเจ้าไม่รู้ว่าทักษะเทพธรรมชาติของพวกเขาน่ากลัวและทรงพลังเท่าใด  แต่แน่นอนว่า...การผนึกกำลังกันของทักษะเทพธรรมชาติของสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์ย่อมเป็นทักษะเทพธรรมชาติที่ทรงพลังที่สุด  ไม่มีใครสงสัยในเรื่องนี้”

ขณะที่พวกเขาคุยกันตามปกติ  พวกเขามาถึงภูเขาน้อยแห่งหนึ่ง

 “เฮ้ โฮม, สร้างถ้ำให้เราหน่อย”  รีสเจมกล่าว

 “ได้”  ในที่สุดคนตัวใหญ่ก็พูดขึ้น

ลินลี่ย์อดมองเขาไม่ได้  เขาดูตัวใหญ่โตเดินก้าวยาวมาอยู่หน้าภูเขาเล็ก  สูงประมาณร้อยเมตร  คนตัวใหญ่เอามือใหญ่ขนาดเท่าพัดทาบกับภูเขา  และทันใดนั้นศิลาของภูเขาดูเหมือนจะเปลี่ยนไปเป็นของเหลว ค่อยๆ ไหล

ในพริบตาเดียว....

ถ้ำสี่เหลี่ยมปรากฏขึ้น และผนังของถ้ำก็ยังมีลวดลายแบบถ้ำ

 “นี่คือวิชาอะไรกันนี่?”  ลินลี่ย์และบีบีตะลึง

 “ไม่ต้องตกใจนักหรอก”  รีสเจมหัวเราะดีใจ  จากนั้นก้าวเท้าเข้าไปในถ้ำโดยมีคนตัวโตเดินตาม

 “คนตัวโตผู้นี้มีทั้งความลึกลับและทรงพลัง”  ลินลี่ย์ลอบถอนหายใจชมเชย  นอกจากนี้ลินลี่ย์ไม่เคยเห็นหนังสือของเบรุตพูดถึงเกี่ยวกับคนตัวใหญ่ผู้นี้

 “วูบบบบ!”

หลังจากที่พวกเขาเข้าไปในถ้ำไม่นาน หินก้อนหนึ่งกระแทกปิดลงที่ทางเข้าปิดกั้นถ้ำไว้จากโลกภายนอก

ภายในถ้ำมีการแบ่งถ้ำออกเป็นหลายห้องรวมทั้งห้องนั่งเล่นรวมอยู่ด้วยเช่นกัน

 “เจ้าคิดว่ายังไงบ้าง? น่าทึ่งไหมกับฝีมือของโฮม หือ?”  รีสเจมหัวเราะขณะที่เขานั่งลงบนม้าหินในห้องนั่งเล่น  “ข้าขอแนะนำอย่างเป็นทางการก่อน  โฮมมีชื่อเต็มว่าเรย์โฮม สโตนเบรกเกอร์  เขาเป็นสหายที่ดีของข้าและเป็นทูตมหาเทพที่น่าเชื่อถือของท่านแม่ข้า อย่าได้ถูกลักษณะเงียบๆ ของเขาหลอกเชียว  จิตใจของเขากระจ่างในเรื่องราวหลายอย่าง”

รอยยิ้มที่ยากจะเห็นปรากฏบนใบหน้าของบุรุษตัวโต

เรย์โฮม สโตนเบรกเกอร์?

ลินลี่ย์ชำเลืองมองเขาจากนั้นหัวเราะและกล่าว “ลินลี่ย์ บาลุค”

 “หวัดดี ลินลี่ย์”  เสียงของเรย์โฮมดังราวกับฟ้าร้อง  ดูเหมือนดังอยู่ที่หน้าอกของเจ้ายักษ์นี้

 “ฮ่าฮ่า จากวันนี้เป็นต้นไป พลังตามล่าของหน่วยเราจะเพิ่มขึ้นอีกมาก”  ริสเจมตบโต๊ะ  “บีบี, ทักษะเทพธรรมชาติ กินเทพของเจ้าเป็นพลังโจมตีที่แหลมคมที่สุดที่หน่วยเรามี!  ลินลี่ย์ ทักษะเทพธรรมชาติของเจ้าคืออะไร?  ได้ขนาดมหาเทพมังกรฟ้าสักกี่ส่วน”

ลินลี่ย์หัวเราะอย่างใจเย็น “ข้าไม่สามารถบอกเป็นสัดส่วนได้  ทักษะเทพธรรมชาติของข้าทั้งหมดสามารถทำให้ศัตรูช้าลงถึงสิบเท่า

 “เยี่ยม ฮ่าฮ่า ยอดเยี่ยมมาก”  รีสเจมลุกขึ้นยืนอย่างตื่นเต้น  ตาของเขาเป็นประกายสีม่วง

 “น่าเกรงขาม”  คนตัวโตชื่นชมด้วยเช่นกัน

 “ลินลี่ย์ด้วยไม้ตายนี้ของเจ้า  หน่วยล่าของเราจะมีพลังเพิ่มมากขึ้นเช่นกัน  รีสเจิมตื่นเต้น

จากนั้นรีสเจมบ่นอย่างไม่พอใจ  “นี่ทำให้ข้าหงุดหงิดจริงๆ  หลายปีมาแล้วเรย์โฮมและข้าไปเจอกับผู้บัญชาการหลายคนแล้ว  แต่พวกเขาพอเอาชนะเราไม่ได้ พวกเขาก็หนีไปทันที  ต่อให้ข้าใช้สนามพลังอะเมทิสต์ของข้าก็ตาม  ถ้าพวกเขาตั้งใจจะหลบหนี  ข้าก็ไม่สามารถหยุดพวกเขาได้  แต่ถ้าในช่วงวิกฤติ เจ้าใช้ทักษะเทพธรรมชาติของเจ้ากับพวกเขา  และให้โฮมโจมตี  อย่างนั้นเราจะฆ่าเป้าหมายได้แน่นอน”

ลินลี่ย์อดหัวเราะไม่ได้

เขากับบีบีมีทักษะเทพธรรมชาติที่ทรงพลังทั้งคู่  จุดอ่อนของพวกเขาอย่างเดียวก็คือ...พวกเขาเอง ระดับพลังส่วนตัวค่อนข้างน้อย  พลังโจมตีและพลังป้องกันของพวกเขาไม่เพียงพอ  แต่หลังจากเข้าร่วมกลุ่มนี้ จะทำให้พวกเขาเติมเต็มสิ่งที่ขาด

 “ฮ่าฮ่า...มีพวกเจ้าสองคนอยู่ด้วย!  ทีมล่าของเราจะครองสมรภูมิมหาพิภพนี้ได้!  ถ้าใครบังอาจเข้ามาใกล้เรา ในระยะที่ทักษะเทพธรรมชาติของลินลี่ย์เจ้าใช้งานได้  พวกเขาจะต้องจบสิ้นกัน”  รีสเจมมีความสุขมาก  ความจริงเดิมที เขาใส่ใจทักษะเทพธรรมชาติของบีบีมากกว่า  บวกกับความจริงที่ว่าเขามีสัมพันธ์กับลินลี่ย์อยู่ก่อนนั้น ทำให้เขาเชิญให้ร่วมกลุ่ม

แต่ตอนนี้เขาพบว่าทักษะเทพธรรมชาติของลินลี่ย์ถือว่าเป็นความสามารถสุดยอดที่สนับสนุนความสามารถการรบในสมรภูมิมหาพิภพนี้

สงครามมหาพิภพจะดำเนินไปเกือบพันปี   กลุ่มของลินลี่ย์ไม่เร่ง  พวกเขาอยู่ในถ้ำสามวันก่อนออกมา  และช่วงสามวันนี้ลินลี่ย์ได้เรียนรู้เรื่องเพิ่มจากรีสเจมเกี่ยวกับผู้บัญชาการของสมรภูมิมหาพิภพ

 “มีผู้บัญชาการสักกี่คนที่กล้าเที่ยวเดินทางอยู่ในสมรภูมิมหาพิภพได้ตามต้องการ?  เพียงแต่พวกเขามีพลังเพียงพอกล้าจะทำเช่นนั้น  มิฉะนั้นก็คงเป็นเพราะความบ้า”

 “สำหรับผู้บัญชาการที่อ่อนแอ ทุกคนทุกคนมีความเจ้าเล่ห์อย่างเหลือเชื่อ  หลายคนซ่อนตัว ไม่กล้าออกมาเดินเที่ยวเตร่เอง และอาศัยแต่โกเลมมัจจุราชคอยสอดแนม  เมื่อเผชิญหน้ากับศัตรูอ่อนแอ  พวกเขาจึงจะสู้  เมื่อเผชิญกับคู่ต่อสู้แข็งแกร่ง  พวกเขาจะไม่ออกมา”

 “แต่แน่นอน  ส่วนใหญ่จะก่อตั้งทีมเล็กบางที่ก็สองคน สามคนหรืออาจเป็นสี่หรือห้าคน สิ่งที่สำคัญที่สุดในทีมก็คือความเชื่อใจกัน  มิฉะนั้นเพื่อนร่วมทีมกันเองจะเริ่มสู้กันในหมู่พวกเขาเอง  และนั่นจะเป็นหายนะ”

 “ลินลี่ย์, บีบี, เป้าหมายของเราในสมรภูมิมหาพิภพนี้ก็คือทีมอื่น!  สำหรับคนที่เที่ยวไปตามลำพัง?  หึหึ  เราไม่สามารถฆ่ากลุ่มที่ทรงพลังได้  ขณะที่กลุ่มที่อ่อนแอจะซ่อนตัวและไม่กล้าเผยตัวเอง  เป็นเรื่องยากเหมือนกันที่จะฆ่าพวกเขา  ดีที่สุดเราต้องรวมกลุ่มสู้กับทีมอื่น  นั่นจะน่าตื่นเต้นมาก  และยังทำให้ง่ายต่อการเก็บป้ายประจำตัวเพิ่มขึ้นอีกด้วย”

รีสเจมและลินลี่ย์ปรึกษากันหลายอย่าง  และตอนนี้ลินลี่ย์เข้าใจว่าแผนการลอบซุ่มทำร้ายที่เขาเคยใช้ก่อนหน้านั้นเป็นกลยุทธ์ประสิทธิภาพต่ำ  นี่เป็นเพราะทุกคนที่กล้าเดินทางตามลำพังจะทรงพลังมากมาย  โชคดีที่บีบีสามารถใช้ทักษะเทพธรรมชาติฆ่าแลนเซลอตได้!  มิฉะนั้นลินลี่ย์คงไม่สามารถเก็บป้ายประจำตัวได้แม้แต่ชิ้นเดียว

ลินลี่ย์  บีบี รีสเจมและเรย์โฮมผู้เงียบขรึมยังคงไปต่อข้างหน้า

 “ฮ่าฮ่า, มีคนน้อยมากที่รู้ว่าเราดูเหมือนมีสี่คน  นี่ทำให้เป็นเรื่องง่ายทำให้เราจับปลาใหญ่ได้”  รีสเจมหัวเราะเบาๆ  “ลินลี่ย์!  เมื่อศัตรูเข้ามาถึงระยะทำการของเจ้า  เราจะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเจ้าทั้งหมด... เจ้าจะต้องใช้ทักษะเทพธรรมชาติและทำให้พวกเขาหนีไม่ได้ช่วงเวลาหนึ่ง  ในส่วนของการฆ่า?  ปล่อยให้เราทำเอง”

 “เข้าใจแล้ว”  ลินลี่ย์หัวเราะอย่างเยือกเย็น

ลินลี่ย์ต้องยอมรับว่าพลังโจมตีวิญญาณของเขา ในบรรดายอดฝีมือระดับผู้บัญชาการทั้งหมดนับได้ว่าธรรมดา  เมื่อลินลี่ย์สู้เคียงข้างบีบี เขาใช้กลยุทธ์ที่คล้ายกัน

 “เป็นเรื่องยากที่จะคนให้พบได้”  บีบีจ้องมองรอบๆ และบ่น

สมรภูมิมหาพิภพมักจะมืดและเย็นยะเยือกอยู่เสมอ  ลินลี่ย์เงยหน้ามองดูท้องฟ้ามีรอยฉีกสีสันต่างๆ  ลมเย็นหวีดหวิวพัดผ่านสมรภูมิขณะที่ทั้งสี่คนลอบเดินทางขึ้นหน้า  พวกเขาไม่ได้ซ่อนตัว  ไม่ได้ใช้โกเลมมัจจุราช  แค่เดินไปตรงๆ

ลินลี่ย์ขมวดคิ้ว

 “รีสเจม, ข้าคิดว่าดีที่สุดเราควรแยกกันและคอยรักษาระยะห่างจากกันไว้  มิฉะนั้นถ้าเราสี่คนยังอยู่ด้วยกันตลอดเวลา เป็นไปได้ว่าผู้บัญชาการอื่นคงไม่กล้าเข้ามาใกล้เรา  และเอาแต่มองอยู่ห่างๆ”  ลินลี่ย์กล่าว

 “แยกกัน?  อย่างนั้นเราจะประสานงานกันได้ยังไง?”  รีสเจมถาม

ลินลี่ย์หัวเราะ  “เอาอย่างนี้ เราทั้งสองแบ่งเป็นสองทีม  บีบีกับข้าจะแยกกัน  แต่เราทั้งสองคนมีการเชื่อมวิญญาณกันอยู่และสามารถส่งสำนึกเทพคุยกันทางใจได้  ต่อให้เราไม่เห็นกันก็ตาม  เราก็ยังหากันพบ”

 “เป็นแผนที่ดี”  รีสเจมพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า

 “เอาอย่างนั้นก็ได้  ลินลี่ย์, เจ้าตามข้ามา  เรย์โฮมเจ้าไปกับบีบี  ทีมของเราทั้งสองจะรักษาระยะห่างสามกิโลเมตร  ถ้ามีการต่อสู้เริ่มขึ้น  เราจะมาสมทบกันได้ในระยะทางที่สั้นแค่นั้น”  รีสเจมจัดวางกำลังและลินลี่ย์ บีบีไม่คัดค้าน  พวกเขาแยกกันทันที

ลินลี่ย์และบีบีสามารถรู้สึกถึงตำแหน่งของกันได้  ดังนั้นพวกเขาทั้งสองจึงรู้สึกถึงตำแหน่งที่ทั้งสองฝ่ายมุ่งหน้าไป

ไม่ถึงครึ่งวันหลังจากพวกเขาแยกกัน...

 “พี่ใหญ่, เราพบเป้าหมาย”  เสียงของบีบีดังขึ้นด้วยความประหลาดใจปนดีใจและดังขึ้นมาในใจของลินลี่ย์