เล่ม 19 เติบโตเปลี่ยนแปลง - ตอนที่ 28 ห้าร้อยปี

เล่ม 19 เติบโตเปลี่ยนแปลง - ตอนที่ 28 ห้าร้อยปี

ในพื้นที่รกร้าง ลินลี่ย์และรีสเจมคนหนึ่งสูงคนหนึ่งเตี้ยต่างเดินเคียงข้างกัน

 “เกิดอะไรขึ้นกันแน่?  แทบจะไม่มีใครเหลืออยู่เลย”  รีสเจมอดบ่นและสบถด่าไม่ได้  ตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธขณะที่เขามองดูรอบๆ  “เป็นเรื่องธรรมดาที่ผู้บัญชาการอ่อนแอจะพากันซ่อนตัว  แต่พวกที่ทรงพลัง..  เมื่อเรย์โฮมกับข้าเดินทางด้วยกัน  เรามักจะพบเจอได้ค่อนข้างมาก  แต่ตอนนี้หายหัวไปไหนกันหมด”

ลินลี่ย์ที่อยู่ด้านข้างได้แต่เงียบ

ลินลี่ย์เองก็เริ่มกระวนกระวายใจเช่นกัน  เขาอดมองดูรอบๆ สนามรบไม่ได้  แต่ไม่มีอะไรให้ดู ไม่เห็นใครเลยสักคน  “สมรภูมิมหาพิภพดูเหมือนกลายเป็นที่รกร้างว่างเปล่ามากขึ้นกว่าเก่า  ไม่มีคนหลายคนให้เห็นในตอนนี้  เมื่อบีบีกับข้าใช้โกเลมมัจจุราชหลอกล่อให้คนเข้ามา  เราก็ยังพบคนน้อยอยู่ดี”  ลินลี่ย์ไม่เข้าใจเช่นกันว่าเกิดอะไรขึ้น  เป็นเวลาสามปีแล้วตั้งแต่พวกเขาฆ่าชาวเอลฟ์ชื่ออ็อคคลัวนั้น

สามปีเต็มแล้ว แต่กลุ่มของลินลี่ย์ยังไม่ได้ป้ายทองเพิ่ม

ไม่ใช่ว่ากลุ่มของลินลี่ย์ใจดีขึ้น  แต่พวกเขาไม่พบเป้าหมายที่พวกเขาสามารถโจมตีได้

ในระหว่างสามปีนี้ ลินลี่ย์พบเจอผู้คนน้อยมาก  แต่ทั้งหมดนั้นถ้าไม่เป็นโกเลมมัจจุราชก็ต้องเป็นยอดฝีมือที่แท้จริงซึ่งทั้งสี่คนไม่สามารถจะรับมือได้  แต่แน่นอนว่าบางครั้งเมื่อพวกเขาวิ่งไปพบเจอกลุ่มนักล่าอื่น  เวลานั้นกลุ่มของลินลี่ย์จะต้องเตรียมตัวโจมตี  เพราะมีกันเพียงสองคนในตอนนั้น

แต่ขณะที่พวกเขาเตรียมจะโจมตีและเรียกบีบีมาสมทบ  พวกเขาพบว่า... มีผู้ช่วยเหลือเข้ามาร่วมกลุ่มของศัตรูเพิ่มอีกสองสามคน

กลุ่มนี้ความจริงเป็นกลุ่มห้าคน!  และในแง่ของพลัง  สองคนก็มีพลังระดับเดียวกับรีสเจม  เมื่อการต่อสู้เริ่มขึ้น บางทีพวกเขาอาจสามารถฆ่าพวกเขาได้คนหรือสองคน  แต่ฝ่ายของพวกเขาก็อาจต้องสูญเสียคนไปคนหรือสองคนได้  ถือว่าไม่คุ้มค่า

 “ลินลี่ย์”  รีสเจมพูดอย่างขบขัน  “สมมติว่า ถ้าเราไม่สามารถได้รับป้ายประจำตัวผู้บัญชาการในช่วงเวลาที่เหลือของสงครามมหาพิภพ อย่างนั้นเรย์โฮมกับข้าก็คงจะต้องยอมรับความสูญเสีย!  ที่สำคัญ  เราจะให้ป้ายผู้บัญชาการแรกกับเจ้า”

ลินลี่ย์ตะลึง  ทั้งหมดที่เขาทำได้ก็คือหัวเราะแก้เก้อ

 “ข้าล้อเล่น”  รีสเจมหยิบผลไม้สีม่วงออกมากัดกิน  “เป็นไปได้อย่างไรที่เราจะไม่ได้รับป้ายประจำตัวเพิ่ม?  ฮึ่ม...ถ้ายันกันไปมาอย่างนี้ เราสามารถรอได้จนถึงสงครามสุดท้ายของสงครามมหาพิภพ  เราทั้งสี่คนจะรวมกำลังกันฆ่าผู้บัญชาการฝ่ายศัตรูสักสองสามคน  ด้วยพลังของเรา คงไม่ยากเกินไป ถ้าเราจะร่วมมือกันระหว่างช่วงรบประจัญบานและฉวยโอกาสเล่นงานคนบางคน”  รีสเจมค่อนข้างมั่นใจ

ลินลี่ย์พยักหน้าเล็กน้อยเช่นกัน

แม้ว่าตอนนี้เขามีป้ายผู้บัญชาการสองชิ้น  เขาก็ยังต้องหาวิธีการเพื่อให้ได้มาเพิ่มจากเป้าหมายของเขา

 “พี่ใหญ่, เราพบเป้าหมายแล้ว!”  เสียงของบีบีดังก้องในใจของลินลี่ย์ทันที  ตาของลินลี่ย์เป็นประกาย และเขาตื่นเต้นมากขึ้น

 “รีสเจม, เราพบเป้าหมายแล้ว”  ลินลี่ย์บินไปยังทิศทางของบีบีทันที

 “โอว!”  รีสเจมรีบบินตามเขาไปเช่นกัน

แต่เมื่อเวลาที่ลินลี่ย์และรีสเจมไปถึงที่นั่น  พวกเขาพบว่าบีบีและเรย์โฮมกำลังยืนอยู่หน้าร่างคนชุดดำ แขนของเขาถูกฉีกขาดเผยให้เห็นเนื้อสีโลหะใต้รอยฉีกขาด  บีบีเมื่อเห็นว่าลินลี่ย์และรีสเจมมาถึงก็หันไปถอนหายใจกล่าว  “พี่ใหญ่,  เป็นแค่โกเลมมัจจุราช”

ลินลี่ย์และรีสเจมค่อนข้างผิดหวัง  แต่พวกเขาเตรียมใจพร้อมแล้วสำหรับเรื่องนี้

สุดท้ายแล้วจำนวนครั้งที่เกิดขึ้นในช่วงสามปีที่ผ่านนั้นมากจริงๆ

 “โกเลมมัจจุราชนี้ไม่ได้คิดจะหนีจริงๆ”  ลินลี่ย์เริ่มหัวเราะ

 “จะหนีทำไม? มันไม่สามารถหลบหนีได้อยู่แล้ว  ก็แค่โกเลมมัจจุราชตัวหนึ่งเท่านั้นเอง  ข้าเองก็มีของเล่นอย่างนี้มากมาย  นอกจากนี้ข้ายังค่อนข้างสงสัยเรื่องหนูกินเทพตัวที่สองปรากฏตัวในจักรวาลที่มีนับไม่ถ้วน”  โกเลมมัจจุราชโลหะพูดขึ้นจากนั้นก็มองบีบีด้วยความสงสัย  “ขอถามได้ไหม, เจ้ามีสัมพันธ์ใดกับเบรุต?”

ลินลี่ย์ตกใจ

อีกฝ่ายหนึ่งรู้ได้ยังไงว่าบีบีเป็นหนูกินเทพ?

 “เจ้ารู้ได้ยังไง?”  บีบีพูดด้วยความประหลาดใจ

โกเลมมัจจุราชพูด  “แน่นอนว่าข้ารู้  เจ้าใช้ทักษะเทพธรรมชาติมาหลายครั้งแล้วทำให้ปรากฏร่างมายาของหนูกินเทพ  มีมากคนที่เคยเห็นมันเช่นกัน  ตอนแรกทุกคนคิดว่าเป็นเบรุต  แต่หลังจากนั้นพวกเขาก็ค่อยรู้ว่าเป็นเด็กหนุ่มที่สวมหมวกฟาง  เมื่อข้าเห็นเจ้าสวมหมวกฟาง  ข้าย่อมแน่ใจว่าเป็นเจ้านั่นเอง”

 “อา”  บีบีค่อนข้างตกใจ  อย่างนั้นก็เป็นหมวกฟางของเขาที่หักหลังเขานั่นเอง

 “ตอนนี้ข้าเข้าใจแล้ว!  มิน่าเล่าพวกเขาทุกคนพากันซ่อนตัวกันหมดไม่ยอมปรากฏตัวออกมา”  รีสเจมพูดอย่างโมโห

 “แน่นอนว่าไม่มีใครกล้าปรากฏตัวออกมา  ทุกคนรู้ว่าอารมณ์ของเบรุตเป็นเช่นไร  ต่อให้เขาเข้ามา เราก็ไม่กังวลเท่าใดนัก  แต่เด็กหนุ่มที่ไม่มีใครรู้จักผู้นี้สามารถใช้ทักษะนั้นได้... ไม่มีใครต้องการเอาชีวิตไปเสี่ยงกับเรื่องตลกแบบนั้น”  โกเลมมัจจุราชพูดตามปกติ

เมื่อมีคนถูกโจมตีด้วยไม้ตายนั้น  เขาก็จบสิ้นกัน  ต่อให้พวกเขามีร่างแยกศักดิ์สิทธิ์อยู่ที่โลกภายนอก  พวกเขาก็ยังจะตกต่ำเสื่อมจากชื่อเสียงเกียรติยศในตำแหน่งสูงสุดของโลกเทพ

 “รีบๆ ไสหัวไปเลย  ข้าจะไม่ทำลายโกเลมมัจจุราชของเจ้า”  รีสเจมพูดอย่างหงุดหงิด  “เรื่องนี้ทำให้ข้าหงุดหงิดจริงๆ  มันเป็นเรื่องยากที่ข้าจะกำหนดตำแหน่งของคนพวกนี้ได้  แต่ข้าคิดไม่ถึงเลยว่าพวกเขาจะกันซ่อนตัวกันหมด  พวกเขาขี้ขลาดจริงๆ!”

ไม่ใช่เรื่องของความขี้ขลาด  ความจริงเป็นเรื่องของการระมัดระวัง

ผู้บัญชาการต่างๆ ล้วนทุ่มเทความพากเพียรพยายามทั้งหมดจนมีพลังในระดับปัจจุบันได้  ต่อให้พวกเขาไม่ได้ความดีความชอบทางทหารในสงครามมหาพิภพนี้ก็ตาม  พวกเขาก็ยังจะเข้าร่วมในสงครามครั้งต่อไปได้  อย่างไรก็แล้วแต่ สงครามยังจะเกิดขึ้นทุกล้านล้านปีมีสู้รบห้าครั้งในสงครามใหญ่  สำหรับพวกเขา ความดีความชอบทางทหารเป็นเรื่องน่ากังวลระดับรองลงไป  ชีวิตของพวกเขาสำคัญที่สุด!

เมื่อร่างแยกที่ทรงพลังที่สุดตายไป  พวกเขาก็จบกัน

 “ตอนนี้เราควรจะทำยังไง?”  เรย์โฮมที่มีปกติเงียบขรึมรู้ว่าสถานการณ์ดูเหมือนจะไม่ค่อยดี

 “เราจะทำอะไรได้เล่า?”  รีสเจมขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน  “เป็นโชคลาภที่หายากสำหรับข้าที่จะได้รับความช่วยเหลือจากบีบี  ข้าต้องการจับคนเหล่านั้นจริงๆ แต่ทุกคนก็เข้าไปซ่อนตัวกันหมด  ฮึ่ม..ก็ได้ อย่างนั้น เราทุกคนไปหาที่พักกันก่อน  หลังจากเราพักเสร็จ เมื่อสงครามสุดท้ายมาถึง  เราจะโผล่ออกไปฆ่าฟันเจ้าพวกนั้นอย่างไม่ต้องปราณี!  ตอนนั้นค่อยสะสมความดีความชอบทางทหารกัน”

 “นั่นคือทั้งหมดที่เราทำได้”  บีบีพูดถอนหายใจ

ลินลี่ย์ขมวดคิ้วเล็กน้อย  แม้ว่าผู้บัญชาการอื่นอาจจะไม่สนใจหาความดีความชอบทางทหารมากเท่าไรนัก เนื่องจากพวกเขาสามารถหาผลงานเพิ่มขึ้นได้ในสงครามมหาพิภพครั้งต่อไป  แต่ลินลี่ย์ไม่มีเวลาจะเสีย  ลินลี่ย์ต้องได้รับผลงานทางทหารอย่างเพียงพอให้ได้ในสงครามมหาพิภพครั้งนี้

แต่มีคนมากมายพากันหลบซ่อนตัว  เขาจะทำอะไรได้?

 “เท่าที่ข้าเห็น เราไปหาที่พักกันชั่วคราวก่อน ขณะเดียวกันใช้โกเลมมัจจุราชของเราคอยหลอกล่อให้คนเข้ามาใกล้ๆ ก็ได้  ถ้าเราสามารถหลอกล่อผู้บัญชาการได้สักคนหรือสองคน  นั่นก็คงดี”  ลินลี่ย์กล่าว

 “ดี, พูดได้มีเหตุผล  ยังมีเวลาอีกแปดร้อยปีนับจากนี้จนกว่าสงครามมหาพิภพครั้งนี้จะจบลง  เป็นไปได้จริงๆ ว่าเราจะสามารถหลอกล่อให้บางคนให้เข้ามาในช่วงแปดร้อยปีที่เหลือ”  รีสเจมพยักหน้าเห็นด้วย

 “ก็ดีเหมือนกัน อย่างนั้นก็ไม่ต้องคิดเรื่องนี้แล้ว  เราไปหาที่พักกันเถอะ”  บีบีเป็นคนแรกที่เคลื่อนไหวไปข้างหน้า

ความจริงกลุ่มของลินลี่ย์เลือกภูเขาสูง  โดยอาศัยสุดยอดวิชาของเรย์โฮมช่วยสร้างถ้ำ  กลุ่มของลินลี่ย์ทั้งสี่คนจึงเริ่มพักอาศัยอยู่ที่นี่อย่างสงบสุข    ขณะที่คอยควบคุมโกเลมมัจจุราชดึงดูดหลอกล่อผู้คน  ภารกิจนี้มอบให้บีบีกับเรย์โฮมรับหน้าที่  ขณะที่รีสเจมคร่ำเคร่งกับการฝึกฝน

ส่วนลินลี่ย์โดยปกติเขาจะมีความสุขมากกว่าเมื่อมีโอกาสฝึกฝนหนัก

สมรภูมิมหาพิภพตกอยู่ในช่วงเวลาที่แปลกประหลาด  นอกจากยอดฝีมือที่ทรงพลังซึ่งมีจำนวนน้อยมากและหายาก  พวกผู้บัญชาการที่ทรงพลังจะพากันซ่อนตัวกันทั้งหมด  เกือบทั้งหมดรอจนกว่าจะถึงสงครามสุดท้าย!  บางคนกำลังรอที่จะออกไปหลังจากสงครามครั้งสุดท้าย  ขณะที่คนอื่นกำลังรอเข้าร่วม  แม้ว่าสงครามสุดท้ายจะอันตราย  แต่ถ้าผู้บัญชาการมีความระมัดระวัง  พวกเขาก็จะมีโอกาสรอดได้สูงกว่าทหารธรรมดา

ห้าร้อยปีผ่านไปอย่างเงียบสงบ!

ภูเขาสูงรกร้าง ภายในมีถ้ำสิ่งก่อสร้างที่เงียบสงบ

รีสเจม บีบีและเรย์โฮมนั่งเคียงข้างกันดื่มเหล้า กินผลไม้และพูดคุยตามปกติ

 “ลินลี่ย์ฝึกหนักมากจริงๆ”  รีสเจมอดชำเลืองมองดูลานว่างที่อยู่ห่างออกไปที่ตอนนี้ลินลี่ย์นั่งขัดสมาธิอยู่  “การฝึกหนักเป็นเรื่องที่ดี  แต่เจ้าต้องพักเสียบ้าง”  ขณะที่รีสเจมพูด เขากัดผลไม้คำใหญ่

 “พี่ใหญ่ข้าน่ะหรือ?  แน่นอนเขาจะฝึกหนักอย่างนี้แหละ  จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่ความก้าวหน้าของเขาจึงรวดเร็วขึ้นเช่นกัน”  บีบีพูดแดกดัน

เรย์โฮมที่มีนิสัยเงียบขรึมก็พยักหน้าเช่นกัน  “ระดับความเร็วในการฝึกของลินลี่ย์นี้น่าทึ่งจริงๆ”

 “เป็นเรื่องจริง  เกือบสี่ร้อยปีมานี้เมื่อลินลี่ย์ลืมตาขึ้น เขาจะบอกว่าเขาเริ่มหลอมรวมคล็ดลึกลับกฎธาตุดินได้สี่อย่างแล้ว  และเจ้าเด็กนี่ฝึกฝนมากี่ปีเอง?  แค่สองพันปี  ส่วนข้าฝึกมากี่ปีแล้ว?  ข้าเพียงหลอมรวมได้ห้าเคล็ดเอง”  รีสเจมพูดพลางยิ้ม

บีบีได้แต่ลูบจมูกไม่พูดอะไรสักคำ

ในหน่วยไล่ล่าทั้งสี่คนนี้  เขาเป็นเพียงคนเดียวที่ไม่มีสิทธิ์พูดอะไรสักคำเมื่อสนทนากันเรื่องการหลอมรวมเคล็ดลึกลับ

รีสเจมและเรย์โฮมทั้งสองคนหลอมรวมเคล็ดลึกลับได้ห้าเคล็ด  เป็นเรื่องธรรมดาแม้ว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับระยะเวลาฝึกฝนที่ยาวนาน  ลินลี่ย์ฝึกฝนมาแค่เพียงสองพันปี  แต่ก็หลอมรวมเคล็ดลึกลับได้เกือบสี่เคล็ดแล้ว

แต่เขาเล่า?

เขายังไม่ได้หลอมรวมแม้แต่เคล็ดเดียว!

 “ฮึ ฮึ.. ทักษะเทพธรรมชาติของข้าก็ทรงพลังอยู่แล้ว”  นี่คือการปลอบใจตัวเองของบีบี

ขณะนั้นเอง...

พลังสำนึกเทพที่น่าหวาดหวั่นทรงพลังกวาดผ่านถ้ำของพวกเขา  รีสเจม เรย์โฮมและบีบีสีหน้าเปลี่ยนไป  แม้แต่ลินลี่ย์ที่กำลังฝึกอยู่ก็ยังลืมตา จ้องมองข้างนอกด้วยความทึ่ง

 “ควั่บ!”  รีสเจมและอีกสองคนบินออกไปลานว่างข้างนอกทันที

 “มีบางคนสามารถใช้สำนึกเทพตรวจสอบเข้ามาข้างใน  น่ากลัวจริงๆ”  รีสเจมพูดด้วยเสียงเบา

 “นี่เป็นยอดฝีมือวิญญาณกลายพันธุ์หรือไม่ก็เป็นเทพชั้นสูงพารากอน”  เรย์โฮมกล่าว

ลินลี่ย์ตะลึงเช่นกัน  ต้องเข้าใจว่าถ้ำสร้างนี้อยู่ในใจกลางภูเขาสูง  แม้แต่ทางเดินที่เข้ามาจากปากถ้ำข้างนอกก็ยาวถึงร้อยเมตร  สำหรับคนที่สามารถกวาดสำนึกเทพไปทั่วถ้ำได้  ก็หมายความว่าสำนึกเทพของเขาขยายได้ถึงร้อยเมตร

ระยะไกลขนาดนั้น...

มีความเป็นไปได้สองประการ  คือพวกวิญญาณกลายพันธุ์หรือไม่ก็พารากอน  แน่นอนอาจเป็นมหาเทพก็ได้ที่ใช้สำนึกเทพของตนเอง  แต่กลุ่มของลินลี่ย์ไม่สามารถรู้สึกได้ว่ามีอะไรเกิดขึ้น

 “ใช่แล้ว!”  กลุ่มของลินลี่ย์โผล่ออกมาจากถ้ำสร้างและมองดูที่ระเบียงทางเดินในภายนอก

 ในทางเดินว่างเปล่ากว้างใหญ่มีคนผู้หนึ่งกำลังเดินเข้ามาหาพวกเขา  คนผู้นี้สวมชุดยาวสีขาวผมขาว คิ้วขาว  คิ้วของเขาชี้ชันแทบเป็นแนวตั้ง ดวงตาเรียวยาวเหมือนกับจะฉายแสงออกมาได้  ขณะที่เขาเดินเข้ามาหา บุรุษชุดขาวผู้นี้ทำให้คนอื่นรู้สึกไม่ดีต่อตัวเขา

“เขาเอง!”  ลินลี่ย์ถึงกับหน้าเสีย

 คนผู้นี้ครั้งหนึ่งเคยเที่ยวอยู่ในแดนนรกและเป็นที่รู้จักกันในนามของ ‘อสูรวายุโลหิต’  หมายความว่าฉายาของเขาคือเมื่อลมเริ่มพัดโลหิตก็ลอยอยู่ในอากาศและคนผู้นั้นก็จะตาย

“ไบเออร์! เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”  รีสเจมขมวดคิ้ว และแสงสีม่วงแผ่ออกจากตัวของเขา

“โอว, รีสเจม” บุรุษชุดขาวหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

 แม้ว่าไบเออร์จะเคยท่องเที่ยวอยู่ในแดนนรกในอดีต  แต่ยอดฝีมือหลายคนในจักรวาลทั้งสิ้นเชื่อว่าไบเออร์มาจากโลกธาตุลมศักดิ์สิทธิ์  และว่าเขาเป็นหนึ่งในสุดยอดฝีมือ เป็นเหมือนราชาในพิภพนั้น  เพราะ..คนผู้นี้ถึงระดับพารากอนไปแล้ว!

“เทพระดับสูงพารากอนมาทำไม?”  ลินลี่ย์ค่อนข้างกระวนกระวาย

เทพพารากอนน่ากลัวจริงๆ

“ข้าคาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะมาสมรภูมิมหาพิภพเช่นกันไบเออร์”  รีสเจมพูดพลางหัวเราะ

 “เดิมทีข้าไม่ได้ตั้งใจจะมาที่นี่  สงครามมหาพิภพไม่มีความหมายอะไรกับข้า อย่างไรก็ตาม...ข้าเป็นหนี้บุญคุณอ็อคคลัวอย่างหนึ่ง”  ไบเออร์ผู้นี้พูดอย่างใจเย็น  “ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์วิถีชีวิตที่ทรงพลังที่สุดของอ็อคคลัวถูกเจ้าฆ่า  ดังนั้นเขาขอให้ข้าช่วยล้างแค้นแทนเขา!”

ไบเออร์พูดอย่างใจเย็น  “ข้าไม่ต้องการเป็นหนี้บุญคุณ!  ดังนั้น... ข้าจึงมาสมรภูมิมหาพิภพ!”

หน้าของลินลี่ย์และอีกสามคนเปลี่ยนไปมากทันที

อย่างนั้นไบเออร์มาตามคำขอของอ็อคคลัวจริงๆ!

 “เจ้าเป็นหนี้เขาจริงๆ หรือ?”  รีสเจมไม่พอใจ  เทพพารากอนอยู่ในระดับสุดยอดในจักรวาลแล้ว  เป็นเรื่องยากที่พวกเขาเป็นหนี้ใครบางคน  แต่เมื่อพวกเขาเป็นหนี้  พวกเขาจะต้องชดใช้ให้อย่างแน่นอน

 “พวกเจ้าสามคนไม่สำคัญ  ข้าแค่ต้องการฆ่าเพียงคนเดียวเท่านั้น”  ไบเออร์ผายมือขวาอย่างใจเย็น  นิ้วที่ใสเหมือนแก้วผลึกของเขาชี้ไปที่บีบี  “เขา!  เขาเป็นคนที่ฆ่าอ็อคคลัว  ข้าเพียงแต่ฆ่าเขาเท่านั้น”

ลินลี่ย์ยิ่งตื่นตระหนก

รีสเจมเพียงหัวเราะอย่างใจเย็น  “ไบเออร์ เจ้ารู้ไหมว่าเขามีสัมพันธ์กับเบรุตยังไง?”

 “เบรุต?”  ไบเออร์พูดอย่างใจเย็น  “ต่อให้เขาก็ยังยากจะรับมือข้าได้... ข้าฆ่าหลานของเขา  แล้วไงเล่า?  เบรุตจะทำอะไรข้าได้?”