เล่ม 19 เติบโตเปลี่ยนแปลง - ตอนที่ 39 บลูไฟร์

เล่ม 19 เติบโตเปลี่ยนแปลง - ตอนที่ 39 บลูไฟร์

 “ท่านเลย์ลิน?”  แม้ว่าลินลี่ย์จะแปลกใจและดีใจ  แต่เขาก็ยังสงสัยเช่นกัน  ในอดีตบลูไฟร์ให้คำแนะนำบางอย่างกับเขา และเขามองบลูไฟร์ว่าทรงพลังมาก นั่นเป็นเพราะเมื่อลินลี่ย์อายุยังน้อย เขาอ่อนแอมาก “ข้าเหนือกว่าบรรดาผู้บัญชาการทั่วไปแล้วในตอนนี้!  ผู้บัญชาการธรรมดาไม่สามารถทำอะไรข้าได้  แต่พลังโจมตีจากท่านเลย์ลินนั้น? นี่เขามีระดับพลังเพียงใดกันแน่?”

ลินลี่ย์ไม่รู้ว่าการโจมตีนั่นเป็นพลังโจมตีปกติ หรือว่าเป็นพลังโจมตีเต็มกำลังจากบลูไฟร์กันแน่!

 “ลินลี่ย์ บีบี ไม่ได้พบกันนานเลยนะ”  บลูไฟร์ยิ้มขณะเดินเข้ามาหา

 “ฮ่าฮ่า”  แฮมเมอร์ที่อยู่ใกล้ๆ หัวเราะลั่นอย่างสบายอารมณ์  เสียงหัวเราะของเขากึกก้องเหมือนฟ้าร้อง  และเขาจ้องมองบลูไฟร์ด้วยดวงตาสีทองร้อนแรง  ประกายแสงสีทองมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าฉายออกมาจากดวงตาของแฮมเมอร์  “ยอดฝีมืออะไรกันนี่!  ในสมรภูมิมหาพิภพ เมื่อทุกคนเห็นข้าแฮมเมอร์  พวกเขาจะหลีกเลี่ยงและหลบซ่อนกันตั้งแต่ไกล  ยากนักที่ข้าจะได้พบเจอยอดฝีมืออย่างเจ้า  สู้กับเจ้าเด็กเผ่ามังกรฟ้าไม่สนุกเลย  ข้ารู้สึกเหมือนกับโดนมัดมือมัดเท้า  มันไม่สาสมใจ!  พลังของเจ้าดูเหมือนจะร้ายกาจไม่เบา  มาเลย มาทดสอบกันหน่อย!”

ลินลี่ย์และบีบีตะลึง

 “แฮมเมอร์บ้าไปแล้วหรือ?”  ลินลี่ย์กระพริบตาปริบๆ

เขาไม่รู้ว่าแฮมเมอร์เป็นคนที่ตรงไปตรงมาและชอบต่อสู้ยิ่งนัก

ทันทีที่แฮมเมอร์พูดจบ  เขาเคลื่อนไหวทันที!  ขาที่แข็งเหมือนเหล็กของเขาเปล่งประกายสีทองกระแทกย่ำกับพื้น  “ปัง!”  พื้นแยกยาวเป็นรอยแยกหลายร้อยเมตร  แฮมเมอร์กลายสภาพเป็นแสงสีทองบุกเข้าหาบลูไฟร์!

 “คนหยาบคาย”  บลูไฟล์เลิกคิ้วสีแดงเข้มและพูดพลางหัวเราะเบาๆ

ชุดของเขาขาวราวกับหิมะ  บลูไฟร์ยืนนิ่งกับที่ ไม่หลบแม้แต่น้อย

 “ปัง!”  ขาขวาของแฮมเมอร์เปล่งประกายสีทองเตะใส่บลูไฟร์ราวกับดาวตก  แรงเตะนี้ทำให้พื้นโลกสั่นสะเทือน มิติบิดเบี้ยวและรอยแยกมิตินับสิบปรากฏขึ้น

 “พลังเตะที่น่ากลัวนัก”  หน้าของลินลี่ย์เปลี่ยนไป

 “พี่ใหญ่! เมื่อครู่นี้ตอนที่เขาสู้กับท่าน เขาไม่ได้ใช้พลังนี้”  บีบีกล่าว

ลินลี่ย์รู้เรื่องนี้เช่นกัน  เขาอาศัยแรงบีบอัดจากสนามพลังโน้มถ่วงทำให้แฮมเมอร์ไม่สามารถใช้พลังได้เต็มที่  มิฉะนั้นด้วยพลังที่เป็นพรสวรรค์ของแฮมเมอร์  ลินลี่ย์ยังจะผลัดกันโจมตีกับเขาหลายครั้งได้ยังไง?  “บีบี, ดูให้ดีและมองวิธีที่ท่านเลย์ลินรับพลังโจมตี”  ลินลี่ย์จ้องมองการต่อสู้ ไม่กล้าปล่อยให้คลาดตาแม้แต่น้อย

บีบีจ้องมองดูเช่นกัน

 “ไม่เลว”  บลูไฟร์ยังยืนอยู่กับที่  แต่แปลกมากที่เงาขาสีทองยังคงโจมตีใส่ร่างของบลูไฟร์

ร่างของบลูไฟร์หายไป และปรากฏห่างออกไปอีกสามเมตร

 “เทเลพอร์ต?”  หน้าของลินลี่ย์เปลี่ยน  “ไม่...ความเร็ว!  ความเร็วเทียบได้กับไบเออร์!  สำหรับเขาที่กล้าหลบในสช่วงที่พลังเตะของแฮมเมอร์กำลังจะถูกร่าง  ความเร็วของเขาเหลือเชื่อ...”  นี่เป็นครั้งที่สองที่ลินลี่ย์ได้เห็นความเร็วที่น่ากลัวอย่างนั้น

แฮมเมอร์เตะพลาด แต่เขาตวาดลั่น  “ดี!”  ขณะเดียวกันแฮมเมอร์บิดตัวเตะทันที!

เขาหมุนตัวราวกับพายุหมุน  และขาที่มีประกายสีทองเริ่มหมุนเตะเช่นกัน  โดยแทบไม่มีการหยุด  เขาเตะใส่บลูไฟร์ที่ยังยืนยิ้มอย่างใจเย็นโดยไม่มีความกลัวปรากฏอยู่ในสีหน้าอย่างต่อเนื่อง

 “ควั่บ!”  “ควั่บ!”

ในสายตาของลินลี่ย์ บีบีและแฮมเมอร์ ร่างของบลูไฟร์คล้ายกับจะเทเลพอร์ตสร้างเป็นเงาภาพตามหลัง จากนั้นปรากฏห่างออกไปเป็นร้อยเมตรยืนนิ่งอยู่กับที่

 “พี่ใหญ่, บลูไฟร์นี่..ใช้ความเร็วแบบไหนกัน?  เขาใช้เคล็ดความรู้ลึกลับแบบไหน?”  บีบีไม่เข้าใจ

ลินลี่ย์ฝึกฝนในกฎธาตุไฟ  ดังนั้นเขาพอจะรู้บ้าง  “ไฟแตกต่างจากลม  ร่างของไบเออร์จะเปลี่ยนสภาพเป็นคล่องแคล่วกลายเป็นภาพมายา  แม้ว่าความเร็วของเขาจะเร็วมาก  แต่เขาก็ยังเป็นเหมือนกับสายลมที่ไร้รูปไร้ลักษณ์  ท่านเลย์ลินจะมีความแตกต่าง ดูสิ เขาก็เป็นเหมือนกับไฟ  เปลวไฟระเบิดอย่างรุนแรงพร้อมกับพลังงาน!  ไม่มีภาพลวงตาสำหรับความเร็วของบลูไฟร์  เขาระเบิดพลัง!  ความเร็วของเขาเป็นการระเบิดพลังจนถึงขีดจำกัดอย่างกะทันหัน ทำให้แม้แต่เจ้าและข้ารู้สึกเหมือนกับว่าเขากำลังเทเลพอร์ต”

ลินลี่ย์อดถอนหายใจทึ่งมิได้

เพราะคนผู้มีความเร็วจนถึงระดับนั้น...เฉพาะเรื่องนี้ก็ทำให้บลูไฟร์กลายเป็นผู้บัญชาการชั้นสูงได้

 “เกิดอะไรขึ้นกับเจ้ากันแน่?”  แฮมเมอร์ตะโกนลั่นด้วยความโมโห  “เจ้าเอาแต่หลบอย่างเดียว!  นี่ไม่สนุกเลยแม้แต่น้อย  ข้าแฮมเมอร์อุตส่าห์ประทับใจเจ้าแท้ๆ  นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้ข้าต้องการสู้กับเจ้า  ถ้าเจ้ามีความสามารถก็สู้ตอบโต้ข้าแฮมเมอร์โดยตรง!”  แฮมเมอร์ตะโกนอยู่ฝ่ายเดียวอย่างไม่พอใจ   เห็นได้ชัดว่าเขารู้ว่าความเร็วของตัวเองยังด้อยกว่าคนผู้นี้ห่างไกล

ความจริงแฮมเมอร์โกรธมาก  พลังโจมตีของเขาทรงพลังมาก  และพลังป้องกันของเขาก็ทรงพลังมาก  น่าเสียดาย เขาช้าเกินไปและเขาไม่ถนัดในการสู้ระยะห่าง

ดังนั้นเมื่อยอดฝีมือหลายคนเผชิญหน้ากับแฮมเมอร์  พวกเขาจะหนีไปทันที  นี่เป็นเรื่องเดียวกับสองคนแรกที่เขาเคยเจอ  ยังคงเป็นอย่างเดียวกันในอีกสองสามร้อยปีถัดมาที่เขาเจออีก   เรื่องนี้ทำให้แฮมเมอร์เกลียดคนที่เอาแต่อาศัยความเร็วหลบหนี”

 “เจ้าเป็นคนตลกจริงๆ”  บลูไฟร์ยังคงยิ้มเต็มหน้า

 “ตลกบ้าบออะไรกัน!  แฮมเมอร์เงยหน้าตะโกน  “เจ้าเตี้ย, ถ้าเจ้ามีความสามารถก็มาสู้กับข้าแฮมเมอร์โดยตรง!”  ขณะที่เขาพูด แฮมเมอร์ปล่อยหมัดขนาดเท่ากับกระสอบทรายใส่อีกฝ่ายอย่างดุดัน  มีเสียงดัง ‘ปัง’   เหมือนกับว่าภูเขาถล่มทลาย  แรงปะทะที่น่ากลัวทำให้เกิดรอยแยกมิติปรากฏระหว่างหมัดของเขา

 “เจ้าคนตัวเตี้ย  เจ้ากล้าหรือเปล่า?”  แฮมเมอร์เงยหน้าด้วยความภูมิใจ

ส่วนสูงของบลูไฟร์ถือว่าธรรมดา  แต่เนื่องจากแฮมเมอร์สูงถึงสามเมตร จึงนับว่าไม่ยุติธรรมนักที่เขาเรียกบลูไฟร์ว่าเจ้าเตี้ย

 “ฮ่าฮ่า...”

บลูไฟร์อดเริ่มหัวเราะไม่ได้  “ข้าเองอยู่ในสมรภูมิมหาพิภพมานานแล้ว  แต่ข้ายังไม่ได้สู้เลยแม้แต่ครั้งเดียว  ก็ได้ อย่างนั้นวันนี้ ข้าจะยืดแข้งยืดขาสักเล็กน้อย...มาเลย!”  หลังจากบลูไฟร์พูดจบ มีเสียง ‘ปัง’ ดังขึ้น รอบตัวบลูไฟร์เริ่มมีเปลวไฟม้วนตัวเป็นเกลียว  ดวงตาภายใต้คิ้วสีแดงเข้มฉายประกายแสงสีส้มร้อนแรง

เขาเป็นเหมือนเทพสงครามที่ร้อนแรง!

 “ดี!”  แฮมเมอร์หัวเราะลั่น  และหลังจากพูด เขาบุกเข้าหาบลูไฟร์ โลกสั่นสะเทือนจากฝีเท้าในแต่ละก้าวของเขา

ลินลี่ย์และบีบียังคงดูต่อ และเพ่งความสนใจกับภาพเหตุการณ์ข้างหน้า  “พี่ใหญ่, ใครจะชนะ?  ข้าหมายถึง, ถ้าพวกเขาสู้กันโดยตรง ใครจะชนะ?”  บีบีถามทางใจ  ขณะที่ลินลี่ย์ส่ายศีรษะ  “ข้าไม่แน่ใจเช่นกัน  ตามรายงานข่าวกรองของปู่ของเจ้า  แฮมเมอร์มีเรี่ยวแรงตามธรรมชาติแข็งแกร่งมาก  และพลังโจมตีของเขาเทียบได้กับเทพพารากอน!  ถ้าท่านเลย์ลินเลือกจะสู้กับเขาโดยตรง ก็ยากจะพูดได้”

บลูไฟร์ตลอดทั้งตัวอยู่ในท่ามกลางเปลวไฟ มองดูแฮมเมอร์บุกเข้ามาหาอย่างใจเย็น

 “อ๊าคคคคค!”

หน้าของเขาดุร้าย  แฮมเมอร์คำรามเบาๆ  และหมัดขวาของเขาแฝงไปด้วยพลังมากมาย และตามด้วยเคล็ดกฎลึกลับธาตุดินกระแทกใส่บลูไฟร์โดยตรง  เสียงครืนดัง มิติเริ่มสั่นสะท้านไปทุกที่ๆ หมัดผ่านไป

ในทันใดนั้นหมัดมาถึงต่อหน้าบลูไฟร์

 “ดี!” เสียงตะโกนดังขึ้น

บลูไฟร์ยังคงสงบอยู่ตลอดเวลา  เขาเลิกคิ้ว มือขวาของเขาที่ห้อยแนบข้างตัวตลอดพลันยิงแสงออกอย่างรวดเร็ว  ลินลี่ย์และบีบีเพียงแต่รู้สึกแสงสีแดงเพลิงเจิดจ้าบาดตายิงออกไป  แสงนี้ปะทะเข้ากับหมัดของแฮมเมอร์ หมัดปะทะหมัดเป็นครั้งแรก!

ไม่ต้องมีเคล็ดลับแต่อย่างใด  เป็นการแข่งปะทะกันโดยตรง!

 “แครก!” เมื่อหมัดของพวกเขาตัดกัน มิติพลันแตกเหมือนกับแก้วแตก ริ้วมิติที่ขาดนับสิบสายปรากฏให้เห็น

แฮมเมอร์และบลูไฟร์สั่นเล็กน้อยทั้งคู่  แฮมเมอร์ถอยหลังไปสามก้าว  ขณะที่บลูไฟร์ถอยไปก้าวเดียว

 “อื๋อ?” ลินลี่ย์และบีบีตะลึงจ้องจนตาแทบถลน

 “น่ากลัวจริงๆ  บลูไฟร์ไม่ได้ใช้สมบัติมหาเทพหรืออาวุธเทพแม้แต่น้อย”  ลินลี่ย์เพ่งดูหมัดข้างหนึ่งบลูไฟร์ที่ขาวนวลราวกับหยกขาว  “แฮมเมอร์เกิดมาจากโลกธาตุดินศักดิ์สิทธิ์เอง  เขาเป็นภูเขาทองที่ถูกพิภพศักดิ์สิทธิ์หล่อเลี้ยงมาหลายปี มีความรู้สึกซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมร่างของเขาถึงมีความแข็งแกร่งเหลือเชื่อ  แต่บลูไฟร์...”

ลินลี่ย์ตะลึง

 “สุดยอด!  แฮมเมอร์, เจ้าเก่งสมชื่อจริงๆ”  บลูไฟร์หัวเราะอย่างเยือกเย็นและถอนหายใจชื่นชม

แฮมเมอร์ตกตะลึงจ้องบลูไฟร์  จากนั้นมองดูหมัดของตนเอง  เขาไม่กล้าเชื่อ  “เป็นแบบนั้นไปได้ยังไง?  เป็นไปได้ยังไง?  เขาสู้กับข้าโดยตรง  แต่ก็ยังได้เปรียบเล็กน้อยหรือ?”  แฮมเมอร์รู้ดีว่าเมื่อครู่นี้ ในทันที่หมัดของเขาปะทะกับหมัดของบุรุษที่อยู่ต่อหน้าเขา  พลังที่แหลมคม เดือดพล่านทะลักใส่เขาโดยตรง

พลังที่แหลมคมเดือดพล่านนั้นเป็นเหมือนกับภูเขาไฟระเบิด มันทะลักเข้ามาโจมตีข้างหน้าอย่างรุนแรง

เมื่ออยู่ต่อหน้าแรงระเบิด แฮมเมอร์รู้สึกว่าหมัดที่ไร้เทียมทานของเขาสั่น..

 “เจ้าเป็นใคร?”  แฮมเมอร์พูดเสียงทุ้ม

 “ข้าน่ะหรือ?  เจ้าเรียกข้าว่า..บลูไฟร์ก็ได้!”  บลูไฟร์พูดพลางหัวเราะอย่างเยือกเย็น

แฮมเมอร์หรี่ตาเหมือนตาวัวของเขา  จากนั้นพยักหน้าเล็กน้อยและพูดเสียงก้องกังวาน  “ดี, บลูไฟร์  ข้าจะจำเจ้าไว้!  แม้ในอดีตที่ผ่านมา เมื่อข้าเผชิญกับพารากอนธาตุน้ำบอร์โฮส เมื่อเราต่างประลองหมัดกันและกัน  ข้าก็ยังไม่เสียเปรียบ  ท่าน...แข็งแกร่งมาก!”  หลังจากพูดเสร็จ แฮมเมอร์หันหลังและเดินจากไปทันที

บลูไฟร์หัวเราะเบาๆ ขณะที่เขาเห็นแฮมเมอร์เดินจากไป  เขาอดถอนหายใจชมเชยไม่ได้  “เขาเก่งสมชื่อจริงๆ สมแล้วที่ได้รับเลือกให้เป็นทูตมหาเทพทั้งที่ยังเป็นเทียมเทพ”

 “ท่านเลย์ลิน”  ถึงตอนนี้ลินลี่ย์จึงเดินเข้ามาหา

 “ท่านเลย์ลิน, ท่านแข็งแกร่งทรงพลังมากจริงๆ!”  ตาของบีบีเป็นประกาย  และเขารีบวิ่งเข้ามาสมทบ  “ท่านทรงพลังมากขนาดนั้นได้ยังไง?  ขนาดเจ้าโอดิน หนึ่งในห้าราชันย์เกบาโดสยังอ่อนแอกว่าท่านมากนักไม่ใช่หรือ?  จริงสิ... พลังของท่านเพิ่มมากขึ้นหลังจากท่านเข้าไปในสุสานเทพเจ้าใช่ไหม?”

ชื่อจริงของบลูไฟร์ก็คือซัคคาเรียส เลย์ลิน  บลูไฟร์เป็นเพียงฉายา  ฉายาของเขาใช้สำหรับบอกคนภายนอกให้ทราบ  แต่แน่นอนคนที่เขารู้จักจึงจะเรียกชื่อของเขา

 “สุสานเทพเจ้า?”  บลูไฟร์หัวเราะเบาๆ  “นั่นมีความเกี่ยวข้องบ้างเล็กน้อย  แต่ไม่ใช่เพราะสถานที่นั้นทั้งหมด”

และจากนั้นบลูไฟร์หันมามองลินลี่ย์และหัวเราะ  “ลินลี่ย์, ไม่ได้พบกันนาน ข้าคิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะหลอมรวมสี่เคล็ดลึกลับของกฎธาตุดินได้แล้ว  เมื่อตอนที่ข้าพบเจ้าครั้งแรก ข้าเองก็ประทับใจแล้วที่เจ้ามีความรู้ความสามารถที่ยอดเยี่ยม...แต่ข้าคาดไม่ถึงเลยว่าแค่เวลาสองพันปี  เจ้าจะมาถึงระดับนี้ได้ และยังยืนอยู่ในระดับสุดยอดของเทพชั้นสูงอีกด้วย”

แน่นอนว่าบรรดาผู้บัญชาการทั้งหมดนับได้ว่าเป็นสุดยอดของเทพชั้นสูง

แต่ความจริงมีเพียงเทพชั้นสูงพารากอนเท่านั้นที่ถือว่าเป็นสุดยอดจริงๆ

 “ถ้าไม่ได้คำแนะนำของท่านจากในอดีต  ท่านเลย์ลิน บางทีข้าคงฝึกได้ไม่เร็วขนาดนี้แน่”  ลินลี่ย์พูดถ่อมตัว

 “ความจริง, เป็นเวลานานมากแล้วตั้งแต่เราได้พบกัน  มาเถอะ มานั่งดื่มคุยกัน”  เลย์ลินพูดและหัวเราะเบาๆ

ลินลี่ย์ไม่ปฏิเสธแน่นอน  ยังเหลืออีกสามร้อยปีก่อนสงครามมหาพิภพจะต้องได้ผลสรุป  เขายังมีเวลาพอ  และเขามีความสุขที่ได้พบเจอบลูไฟร์  ขณะเดียวกันลินลี่ย์ค่อนข้างตะลึงกับพลังของบลูไฟร์ทั้งประหลาดใจเช่นกัน  “เขาสามารถสู้กับแฮมเมอร์ได้โดยตรงด้วยมือเปล่า และยังได้เปรียบเล็กน้อยอีกหรือ?  เป็นไปได้ว่า...บลูไฟร์คงถึงระดับพารากอน?”

ลินลี่ย์รู้ว่าพารากอนเป็นกันได้ยากเย็นเพียงใด!

มีพิภพโลกธาตุมากมาย  แต่ในช่วงเวลาหลายปี จำนวนของเทพพารากอนหรือพูดให้ถูกจำนวนคนที่ถูกสงสัยว่าเป็นเทพชั้นสูงพารากอนมีไม่ถึงสามสิบ  “เป็นไปได้ไหมว่าพิภพยูลานของเราก็มีพารากอนอยู่หนึ่งคนเช่นกัน?”  ลินลี่ย์รู้สึกดีใจ

บลูไฟร์ใช้หมัดสร้างถ้ำแห่งหนึ่ง และจากนั้นดึงโต๊ะ เหล้าและอาหารออกมาจากแหวนเก็บสมบัติ เหล้าอาหารถูกแช่เย็นไว้ทั้งหมด แต่แน่นอนว่าบลูไฟร์ละลายน้ำแข็งออกไปอย่างรวดเร็ว  ลินลี่ย์ บีบีและบลูไฟร์นั่งลงและกินดื่มพูดคุยตามปกติ

 “ข้าคาดไม่ถึงเลยว่าท่านจะมาเช่นกัน ท่านเลย์ลิน”  บีบีคว้าเนื้อมังกรปีศาจและกินอย่างเอร็ดอร่อย  “ข้าคิดว่าท่านจะต้องฆ่าผู้บัญชาการได้มากมายหลายคนในช่วงหลายปีที่ผ่านมาในสมรภูมิมหาพิภพ  ท่านเลย์ลินฆ่าได้เท่าใดแล้ว?”

บลูไฟร์ถือแก้วเหล้า  เขาแค่จิบอึกหนึ่งเท่านั้นและเริ่มหัวเราะส่ายศีรษะ  “ยังฆ่าไม่ได้สักคน”

 “อะไรนะ?  ไม่ได้ฆ่าสักคน?”  บีบีจ้องมอง  “ท่านเลย์ลิน, ทุกสิ่งทุกอย่าง ทั้งความเร็วที่ท่านแสดงออกมาและพลังโจมตีที่น่ากลัวนั้นเทียบกับแฮมเมอร์แล้ว...แค่สองอย่างนี้ก็ทำให้ท่านฆ่าผู้บัญชาการได้หลายคนแล้ว!  เมื่อผู้บัญชาการมาพบกับท่าน  พวกเขาจะไม่สามารถหนีได้”

ด้วยความเร็วของบลูไฟร์ ใครจะหลบหนีเขาได้พ้น?

 “ข้าจะต้องฆ่าคนแค่เพราะข้าเข้ามาในสมรภูมิมหาพิภพด้วยหรือ?”  บลูไฟร์ส่ายศีรษะและหัวเราะ  “ข้ามาที่นี่เพราะเหตุผลสองอย่าง  ประการแรก ข้าไม่เคยเข้าร่วมสงครามมหาพิภพ และต้องการมาชมดู  ขณะที่ประการที่สอง... เจ้าไม่จำเป็นต้องถาม”

บีบีรู้ว่าบลูไฟร์ไม่ต้องการพูด จึงไม่ถามอีกต่อไป

ลินลี่ย์ไม่สามารถข่มความสงสัยได้ จึงถามขึ้นบ้าง  “ท่านบลูไฟร์, ตอนนี้ทั้งความเร็วของท่าน..เท่าที่ข้าบอกได้ มีแต่เทพพารากอนอย่างไบเออร์จึงจะเทียบกับท่านได้  และพลังโจมตีของท่านก็เทียบได้กับแฮมเมอร์  ข้าอยากถามท่านเลย์ลิน ท่าน..ถึงระดับพารากอนในการหลอมรวมกฎลึกลับได้แล้วใช่ไหม?”

บลูไฟร์ตกใจ

 “ถ้าท่านไม่อยากบอก ก็ไม่เป็นไร”  ลินลี่ย์รีบกล่าว  ลินลี่ย์รู้เช่นกันว่าเทพพารากอนหลายคนซ่อนพลังของพวกเขาไว้และไม่แสดงต่อสาธารณชน  นี่คือเหตุผลที่หลายคนเพียงแต่ถูกสงสัยว่าจะเป็นเทพพารากอน

 “ไม่จำเป็นที่ข้าจะต้องเก็บเป็นความลับจากเจ้า”  บลูไฟร์พยักหน้าเล็กน้อย  “ความจริงข้าเข้าถึงระดับพารากอนตั้งแต่เมื่อพันปีที่แล้ว”