เล่ม 19 เติบโตเปลี่ยนแปลง - ตอนที่ 41 พลังใจสูงส่ง

เล่ม 19 เติบโตเปลี่ยนแปลง - ตอนที่ 41 พลังใจสูงส่ง

ลมหนาวพัดหวีดหวิวกรีดคมราวกับคมมีดขณะพัดผ่านพื้นดินกว้างรกร้าง  ทรายและก้อนกรวดปลิวไร้ทิศทางขณะที่มีเงาร่างเลือนรางสองร่างยังคงเดินทางต่อเนื่อง

 

ข้างหน้าไม่ไกลนักจากพวกเขา มียอดเขาคู่ขนาดใหญ่  ภูเขาสูงหลายพันเมตร และยอดเขาถูกแยกจากกัน ตั้งแต่เส้นทางจนถึงยอดเมื่อถึงจุดกึ่งกลาง มองจากระยะไกลดูเหมือนกับเขาแกะ  ในแผนที่ของสมรภูมิมหาพิภพ  ภูเขาเขาแกะนี้เป็นจุดสังเกตที่สำคัญ

 “เรามาถึงแล้ว!”  ลินลี่ย์อยู่ในชุดสีเขียวเข้ม ขณะมองดูประกายตาของเขาเหมือนกับสายฟ้าขณะที่จ้องมองทุกส่วนที่น่าสงสัยของภูเขาเขาแกะ

 “ดูเหมือนว่าไม่มีถ้ำในที่นี้”  บีบีพึมพำ

 “ต่อให้รีสเจมอยู่ที่นี่  เขาจะยอมให้คนอื่นรู้ได้โดยแค่มองเฉยๆ ได้ยังไง?  ลองตรวจสอบภูเขาเขาแกะดูดีๆ ให้ทั่วก่อน”  หลังจากพูดเสร็จลินลี่ย์และบีบีกลายเป็นร่างเลือนรางบินไปที่ภูเขาเขาแกะด้วยความเร็วสูง

ด้วยฝีมือของเรย์โฮม แม้จะเป็นภูเขาที่รกร้างมากที่สุด ก็สามารถเปลี่ยนไปเป็นถ้ำสร้างที่งดงามได้

ภายในถ้ำสร้างของภูเขาเขาแกะ มีห้องโถงขนาดใหญ่ที่เหมือนถูกสร้างโดยธรรมชาติ  เรย์โฮมคนตัวโตกำลังนั่งขัดสมาธิอยู่ในมุมห้องโถงข้างหนึ่งฝึกฝนอยู่เงียบๆ  เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าสุดยอดฝีมือเหล่านี้ใช้เวลาทั่วไปกับการฝึกฝน  ขณะที่รีสเจมเขานั่งอยู่บนเก้าอี้  ขาทั้งสองพาดอยู่บนโต๊ะที่เต็มไปด้วยผลไม้และอาหาร

 “มอนเตโล  เจ้าบัดซบนั่น”  รีสเจมคว้าขาเนื้อสัตว์ไม่ทราบชนิดมากินอย่างมูมมาม  “เจ้านั่นกวนโมโหยิ่งนัก พวกมันดีแต่ใช้พวกมาก”

รีสเจมเมื่อคิดย้อนไปถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสามปีที่แล้วก็ยังไม่หายโกรธและไม่พอใจ

รีสเจมหันไปมองเรย์โฮมที่กำลังนั่งสมาธิ  เขาอดร้องเรียกไม่ได้  “เฮ้, เรย์โฮมเลิกฝึกเป็นบ้าเป็นหลังได้แล้ว ไม่เห็นจำเป็นต้องฝึกอย่างบ้าคลั่งเลยนี่  ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะบรรลุระดับพารากอนได้  มาดื่มมาคุยกันกับข้า”

ร่างยักษ์อย่างเรย์โฮมลืมตาขึ้น และเขาลืมตา และเหมือนกับว่ามีแสงเปล่งออกจากร่างของเขา

 “ได้เลย” เรย์โฮมลุกขึ้นยืน  จากนั้นเดินมานั่งตรงข้ามกับรีสเจม

 “ข้าขอให้เจ้ามาคุยกับข้า แล้วทำไมเจ้าไม่พูดอะไรเลย?”  รีสเจมอดระอาใจไม่ได้  เมื่อเห็นท่าทีของเรย์โฮม ทั้งหมดที่เขาพูดได้ก็คือ “ก็ได้ เอ่อ ถ้าข้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ ข้าเอาคนมาเพิ่มสักสองสามคนก็ดีอยู่หรอก ต่อให้พวกเขาช่วยสู้ไม่ได้ แต่พวกเขายังช่วยให้ข้าเบื่อน้อยลงได้บ้าง  พูดถึงเรื่องต่อสู้...ถ้าข้ากลายเป็นพารากอน  ข้าจะทำให้เจ้ามอนเตโลนั่นต้องทนทุกข์ทรมานอย่างหนักจนต้องร้องขอความเมตตา”

 “เขา..ต้องถูกฆ่า”  เรย์โฮมคำรามเช่นกัน

รีสเจมหัวเราะทันที  “ใช่แล้ว, ต้องถูกฆ่า!”

 “รีสเจม!” เสียงดังมาจากทางเดินข้างนอก  “เฮ้, รีสเจม  เรามาแล้ว!”  เสียงดีใจดังก้องมาจากทางเดินถ้ำ  และจากนั้นมีเสียงดังปัง แผ่นหินที่ปิดคลุมถ้ำแตกทำลายทันที

รีสเจมและเรย์โฮมมีปฏิกิริยาตามสัญชาตญาณ  “ควั่บ!”  “ควั่บ!”  พวกเขารีบลุกขึ้นยืนและมองหน้ากันเอง  ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยแววประหลาดใจ และร่าเริงดีใจ

 “ลินลี่ย์กับบีบีมาแล้ว”  เรย์โฮมกล่าว

 “ฮ่าฮ่า...เร็วเถอะ ไปต้อนรับพวกเขา”  รีสเจมเป็นคนแรกที่บินออกมา  เรย์โฮมตามหลังออกมาไม่ห่าง  เมื่อทั้งสองมาถึงที่หน้าลานว่าง  พวกเขาเห็นว่าประตูพังแล้ว ลินลี่ย์อยู่ในชุดสีเขียวเข้ม และบีบีสวมชุดดำกำลังยิ้มเดินเคียงไหล่เข้ามา

 “รีสเจม” บีบีร้องเรียกอย่างร่าเริง

 “โอวๆ บีบี!”  รีสเจมเข้ามาอย่างตื่นเต้นและกอดบีบีไว้  “ในที่สุดเราก็กลับมารวมตัวกันได้อีก”

 “ลินลี่ย์”  เรย์โฮมยิ้มให้ลินลี่ย์เช่นกัน  ขณะที่ลินลี่ย์หัวเราะและพยักหน้า

เรย์โฮมตอนนี้แปลงขนาดร่างสูงเพียงสองเมตรพอๆกับลินลี่ย์ ขณะที่บีบีกับรีสเจมมีขนาดส่วนสูงพอๆ กัน สมาชิกทีมล่าทั้งสี่คนยืนอยู่ด้วยกันเป็นฉากภาพที่น่าสนใจ

 “โอวแม่เจ้า!”  รีสเจมหันไปมองลินลี่ย์จากนั้นใช้กำปั้นแตะอกลินลี่ย์และแค่นเสียง  “ลินลี่ย์, เจ้าเด็กน้อย, ข้าห่วงเจ้าแทบตาย!  เมื่อเจ้าถูกโอมานโจมตีและไล่ล่า ข้าไม่ค่อยห่วงบีบี  ข้าห่วงเฉพาะเจ้า!  โอมานไม่สามารถทำอะไรบีบีได้  แต่เจ้าเป็นอีกเรื่องหนึ่ง  เจ้าเป็นศิษย์คนเดียวของข้า รู้เปล่า?  ถ้าเจ้าตายไป ข้าคงเศร้ามาก”

ลินลี่ย์หัวเราะอย่างเก้อเขิน

ศิษย์?

 “เฮ้, รีสเจม เราพี่น้องกันนะ!”  บีบีโอบไหล่รีสเจมและเอียงศีรษะ  “เราเป็นระดับเดียวกัน แล้วเจ้าจะถือตัวเองเป็นอาจารย์พี่ใหญ่ข้าได้ยังไง?”

 “เอ่อจริง...” รีสเจมสะดุ้ง

 “เอาอย่างนั้นก็ได้”  รีสเจมมองลินลี่ย์ที่อยู่ด้านข้าง  “เจ้าเป็นคนที่เข้าใจความลึกลับของสนามพลังอะเมทิสต์ด้วยตัวเจ้าเอง และเป็นท่านแม่ข้าที่ขอให้ข้าทำสิ่งที่ข้าต้องทำ!  เจ้าจึงนับได้ว่าเป็นศิษย์ของแม่ข้า  ซึ่งก็หมายความว่าเจ้ากับข้ามีระดับเสมอกัน”  ขณะที่รีสเจมพูดเขาเริ่มแค่นเสียง  เมื่อได้ยินเช่นนี้ลินลี่ย์อดคิดไม่ได้ “หืม? งั้นรีสเจมทำอะไร?  สอนข้าขณะที่แกล้งบอกว่าลงโทษข้าและบอกว่าเป็นคำสั่งมหาเทพ  แต่ทำไมมหาเทพถึงตัดสินใจเช่นนั้น?  ข้าไม่เคยพบกับมหาเทพเรดบุดมาก่อน”

บีบีพูดอย่างสงสัย  “นี่..รีสเจม นั่นเป็นการจัดการของมหาเทพมารดาเจ้าหรือ?”

 “ใช่แล้ว, ท่านแม่ข้ายังให้ศิลาวิญญาณของสำคัญขนาดนั้นกับลินลี่ย์”  รีสเจมพึมพำ  “ข้าไม่อยากแบ่งให้เลยจริงๆ”

 “ศิลาวิญญาณ?  ท่านหมายถึงศิลาดำน่ะหรือ?”  ลินลี่ย์รีบถาม

 “ถูกแล้ว”  รีสเจมพยักหน้าด้วยความมั่นใจ  “ข้าไม่สบายใจเมื่อต้องพูดถึง ศิลาวิญญาณนั่น...ท่านแม่ข้าไม่เคยมอบให้คนภายนอกมาก่อน  เจ้าเป็นคนแรก!  เจ้ารู้ไหม? ต่อให้มหาเทพทั้งหลายขอศิลาวิญญาณจากแม่ข้า แต่แม่ข้าไม่ยินดีมอบให้พวกเขา”

 “มหาเทพก็ต้องการด้วยหรือ?”  ลินลี่ย์พูดด้วยความสงสัย  “นี่มีประโยชน์สำหรับมหาเทพหรือ?”

 “ไม่ค่อยมีประโยชน์มากนักสำหรับมหาเทพ”  รีสเจมส่ายศีรษะ  “แต่ถ้ามอบให้เทพชั้นสูง นั่นจะมีประโยชน์มาก!”

บีบีพูดด้วยความประหลาดใจ  “รีสเจม, ถ้าเราเทียบศิลาวิญญาณนี้กับผลสิ้นหวังของยมโลก  อย่างไหนดีกว่ากัน?”

 “ผลสิ้นหวังน่ะหรือ?”  รีสเจมหัวเราะ  “ผลสิ้นหวังความจริงเป็นสมบัติเช่นกัน  แต่ต่อให้ผลสิ้นหวังสิบผลก็ยังเทียบค่าไม่ได้กับศิลาวิญญาณก้อนเดียว  บางทีอาจมีผลจำกัดที่กระทบต่อมหาเทพ แต่..สำหรับเทพชั้นสูง ศิลาวิญญาณเป็นสมบัติที่แท้จริง!  อย่าว่าแต่ในโลกธาตุจักรวาลทั้งสิ้นมีอสูรเทพอะเมทิสต์อยู่เพียงสอง คือตัวข้าและท่านแม่ข้า  ท่านแม่ข้าเป็นเพียงผู้เดียวที่สามารถมอบศิลาวิญญาณให้กับบางคนได้”

ลินลี่ย์และบีบีมองหน้ากันเอง

ฟังจากที่พูดแล้ว ศิลาวิญญาณน่าทึ่งมากจริงๆ  ความจริงในการสู้รบก็ใช้ประโยชน์ได้มากมาย  แต่ลินลี่ย์ยังไม่เห็นว่าเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมอย่างที่รีสเจมกล่าวอ้างแต่อย่างใด

 “บางทีแม่ข้าให้เจ้าด้วยความรู้สึกสำนึกผิด  มิฉะนั้นนางจะมอบให้เจ้าได้ยังไง?”  รีสเจมพูดพลางถอนหายใจ

 “สำนึกผิด?”  ลินลี่ย์รีบถาม

 “อืม..”  รีสเจมไม่พูดต่อ  เขามองไปรอบๆ แล้วส่ายศีรษะ “อย่าถามต่อไปอีกเลย  ถือเสียว่าข้าไม่ได้พูดอะไร  ไม่ต้องถามแล้ว!”

ลินลี่ย์และบีบีค่อนข้างประหลาดใจทั้งคู่  แต่จากนั้นรีสเจมรีบเปลี่ยนหัวข้อ  เขาเริ่มหัวเราะ  “ฮ่าฮ่า, ลินลี่ย์, บีบี ตอนนี้พอพวกเจ้ากลับมา โอกาสที่เราจะแก้แค้นกลับมาอีกแล้ว!  เมื่อสามปีที่ผ่านมา ข้าต้องการไปหาตัวมอนเตโลและแก้แค้นให้ได้  แต่ตัวข้าเองกับเรย์โฮมไม่มีใครอื่น  ถึงมีก็อยู่ไกลเกินไป  ถ้าเราไป เราจะเสียปรียบพวกเขา  แต่ตอนนี้พวกเจ้ามาแล้ว  หลายอย่างแตกต่างออกไป”

 “หมายความว่ายังไง?”  บีบีเลิกคิ้ว  “เราจะหาตัวมอนเตโลมาแก้แค้นหรือ?”

 “แน่นอน!”  รีสเจมพูดแฝงด้วยความโมโห  “ข้าคิดเรื่องล้างแค้นมาตลอดเวลาสามปี  ตอนนี้โอกาสข้ามาถึงแล้ว  เราจะไม่ไปได้ยังไง?”

 “ดี, เราไปฆ่ามอนเตโลและพวกกัน”  ดวงตาของเรย์โฮมเย็นชา และแฝงแววเกลียดชัง

ลินลี่ย์ขมวดคิ้วกังวลอยู่เรื่องหนึ่ง  “รีสเจม  ครั้งก่อนเราต่อสู้กับพวกเขา  พวกเขามีคนแปดคน และเรามีเพียงสี่คน  นอกจากนี้โอมานที่สู้กับข้าก็ยังแข็งแกร่งมาก  แม้แต่บีบีเมื่อใช้ทักษะเทพธรรมชาติของเขา ก็ยังทำอะไรเขาไม่ได้  เราจะล้างแค้นได้หรือ?”

 “ใช่แล้ว โอมานยากจะรับมือด้วย”  บีบีกล่าว

 “ฮ่าฮ่า...” รีสเจมหัวเราะอย่างสนุกสนาน  “ถ้ามีแปดคน  มีแปดคนแล้วต้องกลัวอะไร?  มีเพียงสองในแปดที่มีสมบัติมหาเทพสำหรับป้องกันวิญญาณ คนหนึ่งคือโอมาน ขณะที่อีกคนหนึ่งคือโชวีย์  แม้ว่าห้าในหกคนจะมีสมบัติมหาเทพ แต่พวกเขาไม่มีสมบัติมหาเทพปกป้องวิญญาณ  ครั้งล่าสุด เราถูกโจมตีก่อนและประมาทไป  ครั้งนี้ตราบเท่าที่เราเตรียมตัว บีบีเจ้าใช้ทักษะเทพธรรมชาติจัดการสองคนตั้งแต่แรกก่อน!  เมื่อทักษะเทพธรรมชาติของเจ้าฟื้นฟูกำลัง  เราจะประหารพวกเขาต่อไป...ฮึ่ม  ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเราในการจัดการทั้งแปดคน!”

 “เป็นเรื่องค่อนข้างยากกับการจัดการกับคนแปดคน”  ลินลี่ย์พูดพร้อมกับขมวดคิ้ว

 “น่าเสียงดาย ข้าไม่สามารถใช้ทักษะเทพธรรมชาติโดยไม่หยุดพักไม่ได้”  บีบีพูดพลางถอนหายใจ

ลินลี่ย์พยักหน้าเล็กน้อย  เขาก็เป็นเช่นนี้เหมือนกัน  ใช้ทักษะเทพธรรมชาติและพลังโจมตีวิญญาณเป็นขั้นตอนที่แตกต่างกัน

การโจมตีวิญญาณใช้แต่พลังจิต  แม้ว่าท่านจะทุ่มเทใช้เต็มที่จนหมดก็ตาม ท่านก็ยังใช้มุกวิญญาณทองเพื่อเติมพลังจิตที่ขาดไปให้เต็มได้อย่างรวดเร็ว  หรือเพียงอาศัยพลังมหาเทพ ก็สามารถโจมตีได้เรื่อยๆ โดยไม่ต้องกังวลว่าพลังจิตตนเองจะถูกใช้หมดไป

แต่ทักษะเทพธรรมชาติ นอกจากใช้พลังจิตวิญญาณสิ้นเปลืองแล้ว ยังขึ้นอยู่กับพลังทักษะธรรมชาติด้วย

ตัวอย่างเช่น ลินลี่ย์ใช้พลังมังกรคำรามก็ต้องใช้แสงสีฟ้าซึ่งเป็นพลังเทพธรรมชาติของตนเอง  แม้ว่าพลังแสงสีฟ้าจะเติมเต็มได้รวดเร็วมาก  แต่ก็ยังจำเป็นต้องใช้เวลา!  บีบีใช้ทักษะกินเทพได้ต่อเนื่องสองครั้ง  แต่สำหรับครั้งที่สามเขาต้องรอเวลาขณะหนึ่ง  เพียงแต่หลังจากพลังเทพธรรมชาติของเขาเติมเต็มในระดับหนึ่งที่แน่นอน  เขาจึงจะสามารถใช้ได้อีก

 “แปดคน  เราจำเป็นต้องกำจัดสองคนออกไปตั้งแต่ต้น”  รีสเจมเริ่มวางแผนทันที  “บีบี!  เมื่อเราเผชิญหน้ากับพวกเขา ก่อนอื่นเจ้าต้องจัดการกับสตรีชุดเงินชื่อราเนซซา!  หลังจากนั้นก็เป็นมอนเตโล!  เมื่อเราจัดการสุดยอดฝีมือสองคนนี้ได้  มีเพียงสองคนเท่านั้นที่สามารถคุกคามเราได้”

แม้ว่าฝ่ายศัตรูจะมีแปดคน  แต่พวกเขามีสุดยอดฝีมืออยู่เพียงสี่คน   อีกสี่คนจะอ่อนแอกว่า ระดับต่ำกว่าผู้บัญชาการทั่วไป

 “ลินลี่ย์, บีบี! เจ้าทั้งสองเหนื่อยหรือเปล่า?  เราจะพักกันสักหน่อยหรือว่าจะออกเดินทางกันเลย?”  รีสเจมถาม

 “ไปกันเดี๋ยวนี้เลย”  ลินลี่ย์พูดพลางหัวเราะ  เขาและบีบีเพิ่งแยกทางกับบลูไฟร์ได้ไม่นานนัก  และพวกเขาก็พักมานานก่อนหน้านั้นเช่นกัน  พวกเขาไม่เหนื่อยแม้แต่น้อย  ตรงกันข้ามพวกเขามองดูการต่อสู้ครั้งนี้  “ถ้าการสู้รบครั้งนี้เป็นไปได้ดีตามที่ทำนายไว้  ข้าคงได้ป้ายผู้บัญชาการเพียงพอในที่สุด”

ตามการคำนวณของลินลี่ย์  อีกหนึ่งป้ายก็พอแล้ว

 “อย่างนั้นก็ได้  เราไปกันเลย”  ตาของรีสเจมเป็นประกายและเขาแค่นเสียง  “เจ้ามอนเตโลนั่น  ข้าจะสั่งสอนเขาให้หนำใจเลย  น่าโมโหนัก! ฮึ่ม  เขาคงไม่รู้ว่าเรามีไม้ตายอย่างบีบีอยู่”

มอนเตโลมีพลังวิญญาณอยู่ในระดับเดียวกับรีสเจม  แม้แต่เทพพารากอนก็ต้องพยายามอย่างหนักหากคิดจะฆ่าพวกเขาโดยใช้พลังวิญญาณ  แต่...เมื่อเผชิญหน้ากับทักษะเทพธรรมชาติของบีบี  เขาจะต้องตายอย่างแน่นอน

 “ไปกันเถอะ”  เรย์โฮมที่ทั้งความคิดมีแต่ต้องการแก้แค้นพี่น้องของเขา  และลินลี่ย์ก็ต้องการได้รับป้ายผู้บัญชาการ บีบีและรีสเจมออกไปจากถ้ำโดยตรงพร้อมกัน

เมื่อออกไปจากถ้ำ  พวกเขามีกำลังใจอย่างไม่ธรรมดา  แต่สามวันต่อมารีสเจมรู้สึกหดหู่และถอนหายใจ

พื้นที่รกร้างกว้างใหญ่  สายลมหนาวพัดหวีดหวิว

ร่างของคนทั้งสี่คนก้าวเดินเรียงหน้าพร้อมกัน  รีสเจมพูดอย่างจนใจ  “ข้าคิดว่าสมรภูมิมหาพิภพไม่ค่อยใหญ่มาก  แต่เดี๋ยวนี้ ดูเหมือนว่ามันจะใหญ่โตมโหฬารมาก  การหามอนเตโลภายในนี้เป็นเรื่องยากเหลือเกิน”  สมรภูมิมหาพิภพมีเส้นรอบวงล้านกิโลเมตร และพลังที่จำกัดนั้นมากกว่าแดนรกหรือยมโลก

แม้ว่าลินลี่ย์จะเที่ยวไปเป็นล้านกิโลเมตร ก็ใช้เวลาเพียงวันหรือสองวัน และนั่นถ้าพวกเขาเดินเป็นเส้นตรง  พวกเขาไม่ได้ทำอย่างนั้น  พวกเขาค้นหามอนเตโลตามที่ต่างๆ

 “แม้ว่าเราจะใช้พลังมหาเทพค้นหา  แต่คงต้องใช้เวลาหลายสิบปี หรืออาจถึงร้อยปีในการตามหามอนเตโล”  ลินลี่ย์ส่ายศีรษะและถอนหายใจ

จะหาคนในสมรภูมิมหาพิภพ เขาจะต้องอาศัยพลังมหาเทพและใช้สร้างสำนึกเทพ  เมื่อทำเช่นกันระยะในการตรวจสอบจะกว้างไกลยิ่งขึ้น

 “จริงสิ, ยังมีอีกทางหนึ่ง”  บีบีบ่นพึมพำ

 “ทางไหน?”  รีสเจมพูดกระตุ้น  “วิธีอื่นอะไรที่เราจะหามอนเตโลพบ?”

 “ความจริง, เราไม่ต้องไปหาพวกเขา  พวกเขาสามารถมาหาเรานั่นจะดีกว่า”  บีบีพูดแค่นเสียง  “เราต้องการแก้แค้นมอนเตโล  แต่เขาต้องการหาเรื่องเจ้าเช่นกัน  รีสเจม ทั้งหมดที่เจ้าต้องทำก็คือเริ่มสู้จนทำให้เกิดความสับสนวุ่นวาย  และแม้จะต้องใช้ทักษะเทพธรรมชาติของเจ้า!  ทำให้คนในระยะหมื่นกิโลเมตรออกจะต้องรู้ว่าคนที่ก่อเหตุยุ่งยากก็คือเจ้า รีสเจม!  ตราบเท่าที่มอนเตโลอยู่ไม่ห่างไกลเกินไป  เขาจะต้องรีบมาจัดการกับเจ้าทันที

ตาของรีสเจมเป็นประกายทันที

 “นั่นง่ายมาก!  ทำไมข้าไม่ทันได้คิดนะ?”  รีสเจมเริ่มหัวเราะทันที  “คราวนี้ข้าจะทำให้มอนเตโลพาตัวเข้ามาติดกับของข้า!”