เล่ม 20 ปริศนามงกุฎ - ตอนที่ 18 เรื่องตลก

เล่ม 20 ปริศนามงกุฎ - ตอนที่ 18 เรื่องตลก

ภายในหอโถงใหญ่  คนภายนอกทั้งหมดแยกออกมา

มหาเทพสตาร์มิสท์นั่งอยู่บนบัลลังก์ ดวงตาสีม่วงเข้มของเขามองที่ลินลี่ย์  “ลินลี่ย์!  เท่าที่ข้าทราบมาเจ้าได้รับเครื่องรางจอมเทพ มุกวิญญาณเก้าเม็ด และโองการจอมเทพซึ่งอธิบายถึงของทั้งสามนี้  เครื่องรางจอมเทพและโองการจอมเทพไม่มีประโยชน์ใดกับเจ้า  ทางที่ดีที่สุดเจ้าส่งออกมาให้ข้าโดยตรงดีกว่า  แน่นอนว่าข้าจะไม่รับมอบเปล่าๆ แน่นอน”

 “อภัยให้ข้าด้วยเถิด มหาเทพ”  ลินลี่ย์คำนับขณะกล่าว  “ข้าไม่ได้ครอบครองเครื่องรางจอมเทพหรือโองการมหาเทพเลย”

 “ครืนนน...”

รัศมีสีดำเยือกเย็นและน่ากลัวไม่มีแม้แต่แสงจางๆ แผ่ขยายออกมาจากร่างมหาเทพสตาร์มิสท์  ในทันใดนั้นทั่วทั้งห้องโถงใหญ่  ลินลี่ย์รู้สึกแต่เพียงว่าร่างของเขาหนาวเหน็บขึ้น  และขาของเขาอ่อนแรง  เขารู้สึกเหมือนกับเขากลับไปเป็นเด็กน้อยเมื่อตอนพบเห็นมังกรดำ อสูรเวทระดับเก้าเป็นครั้งแรก

ความแตกต่างระหว่างเทพและมหาเทพกว้างใหญ่ไพศาลมาก!

 “มหาเทพ”  เบรุตที่อยู่ใกล้ๆ รีบกล่าว  “เป็นไปได้ว่าท่านไม่รู้ว่ามหาเทพธาตุลมและมหาเทพบลัดริจก็ตามหาลินลี่ย์มาแล้ว?  ลินลี่ย์ได้สาบานด้วยถ้อยคำสาบานต่อจอมเทพชะตา  และมหาเทพบลัดริจเองก็ได้ยืนยันว่าเรื่องนี้ไม่มีอะไรมากไปกว่ากับดักที่วางเอาไว้เพื่อทำร้ายลินลี่ย์”

 “โบซันและคนอื่นก็มาด้วยหรือ?”  สายตาของมหาเทพสตาร์มิสต์มองดูที่เบรุต

 “ขอรับ, มหาเทพ”  เบรุตรีบอธิบาย  “ข่าวนี้ถูกส่งออกไปโดยเจ้าแคว้นสกายเมาท์ชื่อโมลด์  ก่อนหน้านี้ลินลี่ย์ได้ฆ่าร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ที่ทรงพลังที่สุดของเขา  โมลด์ไม่สามารถตามล้างแค้นได้ ดังนั้นเขาจึงคิดแผนนี้ขึ้น  มิฉะนั้นจะกลายเป็นเรื่องบังเอิญขนาดนั้นได้ยังไง  หลังจากที่ลินลี่ย์ฆ่าร่างแยกที่ทรงพลังที่สุดของเขาแล้ว เขาจะได้รับข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องเครื่องรางจอมเทพนี่หรือ?”

 “โมลด์...”  มหาเทพสตาร์มิสท์รู้ว่าข้อมูลนี้มาจากคนชื่อโมลด์จริงๆ  “เขาอยากตายหรือ?”  เสียงทุ้มนั้นแฝงไปด้วยความโกรธ

 “โมลด์ต้องการล้างแค้นลินลี่ย์  แม้ว่าจะต้องทุ่มเทด้วยชีวิตของเขาเองก็ตาม”  เบรุตรีบกล่าว  “หลังจากเสียร่างแยกที่ทรงพลังที่สุดไป  โมลด์ไม่มีค่าคู่ควรอีกต่อไป  แต่ลินลี่ย์เป็นเทพพารากอน  ความแตกต่างระหว่างทั้งสองยิ่งใหญ่นัก  สำหรับโมลด์ยินดีใช้ชีวิตที่ไร้ค่าของเขาแลกกับชีวิตของลินลี่ย์.. นั่นแหละคือเหตุผล”

 “โมลด์อยู่ที่ไหน?”  มหาเทพสตาร์พูดเย็นชา

 “เขาถูกมหาเทพบลัดริจประหารชีวิตไปแล้ว”  เบรุตอธิบาย  “มหาเทพธาตุลม ลอร์ดเทเรเซียและมหาเทพบลัดริจโกรธเขา  ลินลี่ย์ก็ต้องการไล่ล่าและฆ่าโมลด์  แต่โมลด์เป็นทูตของมหาเทพบลัดริจ ในที่สุดมหาเทพบลัดริจเป็นผู้ประหารชีวิตโมลด์เอง”

มหาเทพสตาร์มิสท์เงียบและเขาจ้องมองลินลี่ย์

ลินลี่ย์รู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาลจากดวงตาของมหาเทพนี้

ทันใดนั้น...

มหาเทพสตาร์มิสท์ขมวดคิ้ว ขณะที่เขามองไปที่ประตูโถงใหญ่  ร่างเลือนรางร่างหนึ่งปรากฏขี้นและกลายเป็นรูปร่างของมหาเทพบลัดริจ

 “โบซัน!  เจ้าก็มาด้วยหรือ?”  มหาเทพสตาร์มิสท์กล่าว

มหาเทพบลัดริจยิ้ม  จากนั้นคำนับเล็กน้อย  เขาหัวเราะพลางเดินเข้ามาและกล่าว  “ข้าย่อมมาแน่นอน  ท่านมาถึงอาณาเขตของข้า   ข้าจะไม่มารับท่านได้ยังไง?  สตาร์! ดูเหมือนว่าเครื่องรางจอมเทพน่าหลงใหลดึงดูดใจจริงๆ  ก่อนหน้านี้เทเรเซียก็ไล่ตามลินลี่ย์และต้องการจะบังคับให้ลินลี่ย์ส่งมอบให้  ลินลี่ย์ไม่มีทางเลือกได้แต่สาบานกับจอมเทพ”

และจากนั้นมหาเทพบลัดริจนั่งลงด้วยเช่นกัน

มหาเทพบลัดริจหัวเราะขณะที่เขามองดูลินลี่ย์และเบรุต  “ไม่ต้องห่วง, มหาเทพสตาร์มิสท์ไม่เหมือนเจ้าบ้าเทเรเซียนั่น”

 “พอเถอะ”  มหาเทพสตาร์มิสท์อดชำเลืองมองมาทางมหาทพบลัดริจไม่ได้  “ในเมื่อลินลี่ย์สาบานกับจอมเทพไปแล้ว และเจ้าก็เป็นพยานยืนยันพฤติกรรมของเขา..ข้าเชื่อในสิ่งที่เจ้าพูด  แต่โบซัน.. โมลด์ทูตของเจ้ากล้าสร้างข่าวแบบนี้จริงๆ หรือ?  เมื่อมีคลื่นก็ต้องมีลมพัด  ข้าคิดว่าจอมเทพผู้ทรงพลานุภาพอาจจะออกภารกิจมาอย่างแท้จริง”

มหาเทพบลัดริจพยักหน้า  “ก็มีเหตุผล  แต่ถ้ามีภารกิจอย่างนั้นจริงๆ อย่างน้อยเราต้องเห็นหนึ่งในสามเครื่องรางจอมเทพใช่ไหม?  สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือโองการจอมเทพ  โองการจอมเทพจะอธิบายภารกิจ  แต่ข้อมูลบนคำสั่งนั้นมีการเปลี่ยนแปลงอย่างชัดเจน  นี่เป็นเหตุให้แม้จะมีภารกิจจอมเทพ แต่ไม่มีทางที่โองการจอมเทพจะมีข้อมูลคนถือหนึ่งในเครื่องรางเป็นแน่”

มหาเทพสตาร์มิสท์พยักหน้า

ทันใดนั้น...

 “ครืนน....”  สำนึกเทพที่น่ากลัวของมหาเทพสตาร์มิสท์แผ่ออกไปทันที

 “สตาร์, ทำไมเจ้าใช้สำนึกเทพคลุมทั่วแดนนรกเล่า?”  มหาเทพบลัดริจพูดด้วยความสงสัย

เมื่อเขาได้ยินเช่นนี้ลินลี่ย์รู้สึกกระวนกระวายใจ  คลุมได้ทั้งแดนนรก?  ระยะของสำนึกเทพของคนๆ หนึ่งสามารถระบุได้ถึงพลังวิญญาณและพลังปณิธานของคนผู้นั้น  ลินลี่ย์สามารถขยายสำนึกออกไปได้เพียงแปดล้านกิโลเมตร  และนั่นเป็นเพราะพลังวิญญาณของเขาแข็งแกร่ง  แต่มหาเทพเล่า?  พวกเขาสามารถครอบคลุมได้ทั้งทั่วแดนนรก

ทุกคนสามารถคิดได้ว่าปณิธานของมหาเทพแข็งแกร่งขนาดไหนเมื่อเทียบกับพลังปณิธานเขาเอง

มิน่าเล่าเมื่อมหาเทพมาด้วยตนเองเพื่อจัดการกับพารากอน  พารากอนนั้นจะต้องตาย  เว้นแต่ แน่นอนว่าพารากอนหลบเลี่ยงการเผชิญหน้ากับมหาเทพและหนีไปพิภพโลกธาตุแทน

 “เป็นธรรมดา เราต้องพูดคุยเรื่องนี้กับมหาเทพอื่นในแดนนรก  มิฉะนั้นทุกสิบปีหรือทุกร้อยปีมหาเทพอื่นก็จะมากันอีก  และเราไม่แน่ใจว่าข่าวนี้จะจริงหรือไม่”  มหาเทพสตาร์มิสท์พูดอย่างเยือกเย็น

ลินลี่ย์รำพึงในใจ  “สนทนากันกับมหาเทพแดนนรกทุกคน?”

ทวีปเรดบุดที่อยู่ไกล ทวีปเจดโฟลทตะวันออก ทะเลเชาติคที่กว้างใหญ่..

มหาเทพแยกย้ายกันอยู่ในแผ่นดินที่ห่างไกล ตอนนี้ทุกคนติดต่อกันผ่านสำนึกเทพ

 “สตาร์!  ทำไมเจ้าถึงส่งสำนึกเทพถึงทุกคน?”  ลึกลงไปในทะเลเชาติค เสียงพูดที่ทรงพลังเหลือเชื่อดังกึกก้องในใจของมหาเทพทุกคน

 “ท่านประมุข, ข้าส่งสำนึกเทพถึงทุกคนเพราะมีข่าวแพร่กระจายไปในแดนนรกเรื่องเครื่องรางจอมเทพ  ทันทีที่ข้าทราบข่าวนี้ จึงเป็นเหตุผลให้ข้าคิดว่าดีที่สุดคือส่งสำนึกเทพคุยกับทุกคนในเรื่องนี้โดยตรง”  เสียงของมหาเทพสตาร์มิสท์ดังก้องในใจของมหาเทพทุกคนเช่นกัน

เหล่ามหาเทพสามารถใช้สำนึกเทพครอบคลุมทั้งดินแดนนรก ไม่มีความจำเป็นที่พวกเขาต้องมาประชุมคุยพร้อมกันต่อหน้า

 “เครื่องรางจอมเทพ?”  เสียงร้องประหลาดใจและดีใจดังขึ้น นี่คือเสียงจากมหาเทพแห่งทวีปมูจา

 “จอมเทพออกภารกิจมาอีกหรือ?”

 “ภารกิจอะไร?”

หลายเสียงก้องสะท้อนดังออกมาต่อเนื่อง

แต่แน่นอนว่ามีแต่เพียงมหาเทพที่ได้ยินเสียงนี้เท่านั้น  แม้แต่ลินลี่ย์และคนอื่นก็ไม่สามารถได้ยิน

 “ฮึ่ม.. ข่าวนี้เดิมทีมาจากทูตมหาเทพของโบซัน”  เทเรเซียมหาเทพธาตุลมพูดออกมา  สี่พิภพชั้นสูง รวมทั้งในแดนนรก กว้างใหญ่กว่าโลกธาตุศักดิ์สิทธิ์อื่น ซึ่งเป็นเหตุให้มหาเทพอื่นหลายคนอยู่ที่นี่ด้วยเช่นกัน

แดนนรกไม่ได้จำกัดเฉพาะแค่มหาเทพวิถีทำลายล้างเท่านั้น

ตัวอย่างเช่น อาจมีมหาเทพธาตุลม ธาตุดิน หรือธาตุไฟที่นี่คนหรือสองคน ดังนั้นมหาเทพที่ร่วมประชุมในตอนนี้รวมถึงมหาเทพในสิบเอ็ดสายด้วย

 “ทุกท่าน” มหาเทพบลัดริจพูดขึ้นทันที  “ข้าต้องขอโทษจริงๆ  ข่าวนี้เดิมทีมาจากโมลด์ทูตที่อยู่ในการปกครองของข้า  ตามที่ข้าตรวจสอบดู เขาต้องการล้างแค้นหลังจากสูญเสียร่างแยกที่ทรงพลังที่สุดเนื่องจากถูกเทพพารากอนฆ่าตาย  ดังนั้นจึงสร้างเรื่องโกหกนี้ขึ้น  เทเรเซียและข้าติดตามเรื่องนี้ดูแล้ว ไม่มีอะไรมากไปกว่าเรื่องตลก”

 “เทพพารากอนคือใคร?”  เสียงดังก้องขึ้นในใจของมหาเทพแต่ละคน

 “เขาชื่อลินลี่ย์  เทพพารากอนของตระกูลสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์”  เสียงของเทเรเซียดังขึ้น

 “ลินลี่ย์?”  เสียงปลาบปลื้มอ่อนโยนเสียงหนึ่งดังขึ้น  เสียงนี้เดิมทีมาจากผู้ทรงพลังที่พำนักอยู่ภายในเทือกเขาอะเมทิสต์ “ลินลี่ย์กับข้ามีความเกี่ยวข้องกันอยู่บ้าง  เขาเพิ่งฝึกฝนมาเพียงสองสามพันปี แต่เขานับเป็นอัจฉริยะจริงๆ นี่เขาเข้าถึงระดับพารากอนแล้ว”

 “พารากอน?”

 “เขากลายเป็นเทพพารากอนหลังจากผ่านไปไม่กี่พันปีหรือนี่?  เป็นไปไม่ได้!!!”

 “อีกอย่างข้ารู้จักเทพที่ชื่อลินลี่ย์ซึ่งกลายเป็นเทพพารากอน  ข้ามองเห็นระหว่างการสู้ศึกสุดท้ายของสงครามมหาพิภพ  เขาเอาชนะแม็กนัสได้  แต่ข้าไม่รู้ว่าเขาฝึกได้ยังไงแค่ไม่กี่พันปี”

มีเสียงดังขึ้นมาจากแดนนรกในทิศทางต่างๆ ผ่านแดนนรกที่กว้างใหญ่ไพศาล  มหาเทพต่างสนทนากันเอง ทุกคนค่อนข้างตกตะลึง

ที่สำคัญแม้แต่ในมหาเทพส่วนใหญ่ไม่ได้เป็นพารากอน  มหาเทพส่วนใหญ่เป็นสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังอำนาจถือกำเนิดโดยธรรมชาติหลังจากเอกภพก่อกำเนิดไม่นาน  เหตุผลที่พวกเขากลายเป็นมหาเทพเป็นเรื่องของโชคและพลังอำนาจ  แทบจะไม่ใช่เรื่องสำคัญสำหรับพวกเขาไม่ว่าพวกเขาจะเคยเป็นเทพพารากอนหรือไม่

ในใจพวกเขามหาเทพโดยมากรู้สึกชื่นชมพวกที่สามารถกลายเป็นเทพพารากอนได้

ที่สำคัญการกลายเป็นเทพพารากอนเกี่ยวข้องกับความสามารถของผู้ฝึก  ขณะที่การกลายเป็นมหาเทพเป็นเรื่องของโชคและวาสนามากกว่า

 “ลินลี่ย์เพิ่งจะกลับมาจากสงครามมหาพิภพได้ไม่นาน บางทีเขาคงจะมีเรื่องขัดใจกับคนชื่อโมลด์ และสุดท้ายเขาฆ่าร่างแยกที่ทรงพลังที่สุดของโมลด์  โมลด์ไม่มีพลังพอจะแก้แค้นได้ ดังนั้นจึงคิดแผนนี้ขึ้นมา”  นี่คือการตัดสินของมหาเทพเรดบุด  “ลินลี่ย์ใช้เวลาเพียงไม่กี่พันปีจึงจะเป็นเทพพารากอนได้  และเครื่องรางจอมเทพไม่มีประโยชน์ต่อเขา ข้าคิดว่าเขาคงไม่โง่พอพยายามซ่อนเครื่องรางจอมเทพไว้แน่”

 “จริง” เสียงของมหาเทพบลัดริจดังขึ้น  “ลินลี่ย์ อยู่ต่อหน้าเทเรเซีย ได้ใช้คำสาบานจอมเทพ  เทเรเซีย!  ข้าพูดถูกหรือเปล่า?”

เสียงของเทเรเซียไม่ได้ดังขึ้นรับทันที  เพียงแต่หลังจากเวลาผ่านไปชั่วขณะ เขาจึงตอบรับ “ใช่แล้ว  ลินลี่ย์กล่าวสาบานจอมเทพว่าก่อนที่ข้าจะบอกเขาเรื่องนี้ เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องเครื่องรางจอมเทพแม้แต่น้อย”

 “ข้าจำเป็นต้องบอกกับทุกท่านอีกเรื่องหนึ่ง”  มหาเทพบลัดริจสรุป  “ข่าวนี้มาจากกระดาษธรรมดา ไม่ใช่โองการจอมเทพ”

 “ไม่ใช่โองการจอมเทพ?  แล้วเราจะพูดเรื่องนี้ไปทำไม?”

 “ไม่มีโองการจอมเทพปรากฏออกมา  ต่อให้มีเครื่องรางจอมเทพวางอยู่ข้างหน้าเรา  บางทีเราไม่สามารถตรวจสอบได้ว่านั่นคือเครื่องรางจอมเทพหรือไม่  โลกธาตุก็สามารถให้กำเนิดของบางอย่างที่ไม่เหมือนใครได้เหมือนกัน”

มหาเทพหลายคนพูดคุยเรื่องนี้  เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเชื่อว่าเรื่องนี้ไม่มีอะไรมากไปกว่าเรื่องตลก

เสียงของเทเรเซียดังขึ้น  “แต่กระดาษชิ้นนั้นอธิบายถึงของสามอย่าง”

 “มีแต่คำอธิบายในโองการจอมเทพเท่านั้นที่เชื่อถือได้จริง  เทเรเซีย...อะไรกัน ด้วยพลังของเจ้า เจ้าต้องการเข้ามาแข่งด้วยหรือ?  ต่อให้จอมเทพออกภารกิจมาจริงๆ  แต่ด้วยพลังของเจ้า ข้าคิดว่าถ้าเจ้าเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยผลสุดท้ายเจ้าก็จะล้มเหลว”  เสียงทุ้มดังขึ้นมาจากร่างที่ทรงพลังในทวีปคาโรวที่อยู่ห่างไกล

เทเรเซียเงียบ

ทั้งนี้เป็นเพราะมหาเทพที่พูดมีพลังมากกว่าเขาห่างไกล

 “โมลด์ผู้นั้นช่างกล้าจริงๆ”  เสียงนี้ดังมาจากทะเลเชาติค  “อย่างไรก็ตาม เพราะเขากล้าอ้างเช่นนั้นก็หมายความว่า อาจจะเป็นความจริงก็ได้ที่เขาต้องการแก้แค้นลินลี่ย์ แม้จะต้องแลกด้วยชีวิต.. เขาอาจจะได้รับข้อมูลบางอย่างมาจริงและอาจเคยเห็นโองการจอมเทพจริงๆ   ช่างเถอะ, สำหรับตอนนี้ไม่ต้องให้ความสำคัญเรื่องนี้อีก  เพียงแต่เมื่อโองการจอมเทพปรากฏขึ้นในโลก จะต้องมีข้อพิสูจน์ว่าจอมเทพได้สั่งภารกิจมาจริงๆ”

คำพูดของประมุขมหาเทพวิถีทำลายล้างได้ผล  ทันทีที่คำพูดของเขาดังขึ้น มหาเทพอื่นไม่พูดอะไรต่อไป

ภายในห้องโถงใหญ่ของคฤหาสน์ลินลี่ย์  ลินลี่ย์เพียงแต่ยืนนิ่งอยู่กับที่ข้างหนึ่งเงียบๆ  เขารู้ว่ามหาเทพกำลังสนทนาผ่านสำนึกเทพ

 “พวกเขาอยู่กระจัดกระจายทั่วแดนนรก และสามารถสนทนากันผ่านสำนึกเทพได้  น่ากลัวอย่างแท้จริง”  ลินลี่ย์ลอบถอนหายใจ

ทันใดนั้น...

มหาเทพสตาร์มิสท์ลุกขึ้นยืน และลินลี่ย์รีบหันหน้ามาทางเขา  มหาเทพสตาร์มิสท์ชำเลืองมองลินลี่ย์ มีรอยยิ้มที่ยากจะเห็นปรากฏบนใบหน้าของเขา  “เจ้ากลายเป็นเทพพารากอนได้หลังจากใช้เวลาไม่กี่พันปีเองหรือ?  ลินลี่ย์... นี่เป็นเรื่องที่คาดไม่ถึง ยอดเยี่ยม  ยอดเยี่ยมจริงๆ”  หลังจากพูดจบมหาเทพสตาร์มิสท์ก็หายไป

มีแต่เพียงลินลี่ย์ถอนหายใจโล่งอก

 “เขารู้ได้ยังไงว่าข้ากลายเป็นเทพพารากอนหลังจากผ่านไปไม่กี่พันปี?”  ลินลี่ย์งง

มีน้อยคนมากในตระกูลสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์ที่รู้ว่าลินลี่ย์ฝึกมานานแค่ไหน  มีน้อยคนที่ตกลงกันไว้ อย่างเช่นรีสเจมก็รู้เรื่องนี้

 “ฮ่าฮ่า,  เทพพารากอนที่ใช้เวลาเพียงไม่กี่พันปี”  มหาเทพบลัดริจหัวเราะขณะที่เขามองลินลี่ย์  “ข่าวนี้มาจากมหาเทพเรดบุด  ลินลี่ย์, ข้าคิดว่าภายในช่วงเวลาสั้นๆ  มหาเทพของโลกธาตุต่างๆ จะรู้เรื่องนี้กันทั้งหมด ตกลงว่าเรื่องของเจ้าได้บทสรุปไปแล้ว  เจ้าไม่ต้องกังวลว่าจะมีมหาเทพมาตามหาตัวเจ้าเพิ่มอีก”

 “ขอบคุณมหาเทพ”  ลินลี่ย์คำนับและกล่าวด้วยความเคารพ

ลินลี่ย์รู้ว่ามหาเทพบลัดริจยืนยันเข้าข้างเขาอย่างเห็นได้ชัด  และมีแนวโน้มว่าเขาช่วยพูดเรื่องนี้แทนเขาในการพูดคุยกับมหาเทพอื่น  ไม่ได้ความช่วยเหลือจากมหาเทพท่านนี้ มหาเทพอื่นคงมาสร้างความยุ่งยากให้เขานานแล้ว

 “ตอนนี้เจ้าไปได้แล้ว  ข้ามีเรื่องจะพูดคุยกับเบรุตก่อน”  มหาเทพบลัดริจกล่าว

 “ขอรับ”  ลินลี่ย์ถอยออกมาทันที และปล่อยให้เบรุตกับมหาเทพบลัดริจสนทนากันต่อในห้องโถงใหญ่