เล่ม 20 ปริศนามงกุฎ - ตอนที่ 44 ไปทางใด?

เล่ม 20 ปริศนามงกุฎ - ตอนที่ 44 ไปทางใด?

พารากอนอีกแปดคนมองหน้ากันเอง  จากนั้นพวกเขาถอยออกมาอยู่ห่างๆ โดยไม่ต้องบอกมองดูภาพที่น่าขันนี้

 

 “ทำไมประมุขมหาเทพแห่งแสงถึงฉายภาพร่างแยกพลังงานที่นี่?”  ดันนิงตันส่งสำนึกเทพถามพารากอนอื่น

 “บางทีเขาคงไม่ยินยอมรับผลเช่นนี้ก็ได้”  เนเนซตอบผ่านสำนึกเทพ

 “หลังจากข้าได้รับเพชรกระจับแดง ประมุขมหาเทพแห่งแสงก็เข้ามิติปั่นป่วนและรีบมาที่นี่ตลอดเวลา  บางทีเขาคงหงุดหงิดอยู่ก็ได้”  คลีเมนไทน์ส่งสำนึกเทพตอบและยิ้ม

แม้ว่าโดยผิวเผิน เทพพารากอนจะประพฤติตามมารยาท  แต่ในใจพวกเขา พวกเขายังรู้สึกรังเกียจต่อมหาเทพบางคน

เทพพารากอนกลายเป็นพารากอนผ่านความสามารถของพวกเขา

มหาเทพเล่า? โชคคือสิ่งที่เกิดขึ้นจึงทำให้ได้รับประกายมหาเทพ  เท่าที่พารากอนเห็น มหาเทพเกือบทั้งหมดเกิดมาก่อนในจักรวาลและมีโชคดีกว่าเล็กน้อย

 “ทุกคน, พวกเจ้าคิดว่าลินลี่ย์จะเหยียบย่ำร่างพลังงานของประมุขมหาเทพแห่งแสงหรือเปล่า?”  พารากอนแห่งน้ำ บุรุษผู้มีหน้ากลมส่งสำนึกเทพถาม

 “ข้าไม่คิดอย่างนั้น  แม้ว่านี่จะเป็นแค่ร่างพลังงาน  แต่ก็เป็นร่างฉายพลังงานของประมุขมหาเทพ  ถ้าลินลี่ย์จะทำอะไร  ก็เท่ากับไม่เห็นแก่หน้าของประมุขมหาเทพ การจบลงด้วยการดึงดันกับประมุขมหาเทพ ไม่ใช่เรื่องดีเลย”  พารากอนแห่งไฟ บาล์มส่งสำนึกตอบ

ร่างของประมุขมหาเทพแห่งแสงไม่สามารถเข้ามาในพิภพโอคาลุนด์ได้เช่นกัน  นี่เป็นแค่ภาพฉายร่างพลังงาน  ภาพฉายผ่านพิภพแฝงไปด้วยพลังจิตของมหาเทพ  ภาพฉายพลังงานถูกสร้างโดยใช้พลังที่ยืมมาจากมหาเทพ

ภายฉายร่างแยกพลังงานเข้าใจเคล็ดลึกลับ  แต่ไม่มีพลังของปณิธานแฝงอยู่ด้วย

 “แม้ว่าภาพฉายพลังงานนี้จะเป็นของประมุขมหาเทพก็ตาม  แต่ภาพฉายพลังงานก็ไม่มีพลังของปณิธาน  ในแง่ของพลัง มีพลังเทียบเท่าเจ้าแคว้นธรรมดา”  ลินลี่ย์ไม่รู้สึกกังวลเรื่องประมุขมหาเทพแห่งแสงที่อยู่ต่อหน้าเขา  นี่เป็นแค่ภาพฉายร่างพลังงานไม่มีผลอะไรต่อลินลี่ย์มากนัก

ภายฉายพลังงานขนาดใหญ่จ้องมองลินลี่ย์อย่างเย็นชา

 “คลีเมนไทน์, เพชรกระจับแดงถูกลินลี่ย์ชิงเอาไปได้ยังไง?”  ภาพฉายพลังงานมองดูคลีเมนไทน์

คลีเมนไทน์หัวเราะอย่างเก้อเขินทันที  “ท่านประมุขมาหเทพ, ท่านไม่รู้หรือว่าลินลี่ย์มีพลังถึงระดับใดแล้ว  เขาไม่ใช่แค่เทพชั้นสูงพารากอน  ร่างของเขาเทียบได้ระดับเดียวกับแฮมเมอร์กับเบรุต พอๆ กับสมบัติมหาเทพ  พลังโจมตีวัตถุของเขาทรงพลังมากกว่าข้าถึงสิบเท่า บางทีอาจร้อยเท่าก็ได้  ไม่มีทางที่ข้าจะทำอะไรได้!”

 “เป็นไปได้ยังไง?”  ประมุขมหาเทพแห่งแสงจ้องมองลินลี่ย์ด้วยความประหลาดใจ

ในบันทึกในประวัติศาสตร์ ไม่เคยมีสุดยอดฝีมือคนไหนที่มีร่างแข็งแกร่งเทียบได้กับสมบัติมหาเทพและสามารถกลายเป็นพารากอนได้

 “นี่เป็นเรื่องจริง”  บาล์มพารากอนแห่งไฟหัวเราะ  “เราเห็นกับตาตัวเอง และไม่ใช่แค่นั้น ในแง่ความเร็วก็เช่นกัน เขาเหนือกว่าเรามากมาย  คลีเมนไทน์ไม่สามารถหนีได้พ้น  เขาไม่มีทางเลือกอื่น...มีแต่ต้องส่งมอบเพชรกระจับแดงออกไป”

ประมุขมหาเทพแห่งแสงมองดูลินลี่ย์

 “ท่านประมุขมหาเทพ, ข้าขอบังอาจถาม ตอนนี้ข้าไปได้หรือยัง?”  ลินลี่ย์ถาม

 “เจ้าต้องการไปหรือ?”  ประมุขมหาเทพแห่งแสงแค่นเสียงเย็นชา  แต่น่าเสียดายนี่เป็นแค่ร่างฉายพลังงานเท่านั้น  ประมุขมหาเทพแห่งแสงแค่ได้แต่พูดเท่านั้นในตอนนี้

บีบีที่อยู่ข้างตัวลินลี่ย์พูดขึ้นอย่างไม่พอใจ  “ประมุขมหาเทพ การต่อสู้เพื่อชิงเพชรกระจับแดงในพิภพโลกธาตุเป็นเรื่องของเราเหล่าเทพ  ที่นี่ในพิภพโลกธาตุ เราสู้กันอย่างยุติธรรม และผู้แข็งแกร่งที่สุดจะได้เพชรไปในที่สุด  พี่ใหญ่ข้าในตอนนี้ก็ได้เพชรมาแล้ว ดังนั้นเพชรเป็นของพี่ใหญ่ข้าเป็นธรรมดา  ท่านประมุขมหาเทพ!  ทำไมท่านต้องส่งภาพฉายร่างพลังงานมาที่นี่ด้วย?  ท่านต้องการคุกคามพี่ใหญ่ข้าหรือ?”

ประมุขมหาเทพแห่งแสงมีสีหน้าบูดบึ้ง

เขาเป็นฝ่ายผิดแน่นอนในเรื่องนี้!

แปดเทพพารากอนอื่นทุกคนมีมหาเทพหนุนหลังพวกเขา  การต่อสู้กันในพิภพโอคาลุนด์เป็นการต่อสู้สำหรับเทพ  มหาเทพไม่ควรเข้ามาแทรกแซง

ถ้าเขาแทรกแซงและคุกคามลินลี่ย์ จะเป็นยังไงถ้ามหาเทพอื่นทำอย่างเดียวกันบ้าง?  พารากอนอื่นควรจะทำอย่างไร?

 “ลินลี่ย์”  ประมุขมหาเทพแห่งแสงข่มความโกรธในใจเขาขณะที่มองดูลินลี่ย์  “ข้ารู้ว่าดันนิงตันถูกส่งมาโดยประมุขมหาเทพวิถีทำลายล้าง  อย่างนั้นเจ้าก็คงไม่ใช่ถูกส่งมา  บางทีมหาเทพเรดบุดอาจเป็นผู้หนุนหลังเจ้า  เอาอย่างนี้เป็นไง  เจ้ามอบเพชรกระจับแดงให้ข้า!  สำหรับมหาเทพเรดบุด ข้าจะพูดกับนางแทนเจ้าเอง  ถ้าเจ้าให้ข้า ก็อาจถือได้ว่าข้าเป็นหนี้ความดีความชอบเจ้าอย่างหนึ่ง เจ้าจะว่ายังไง?”

ถ้าเขาไม่สามารถใช้กลอุบาย เขาจะใช้วิธีที่อ่อนลง

 “ความดีความชอบอย่างหนึ่ง?”  ลินลี่ย์เตรียมจะพูดบางอย่าง แต่ทันใดนั้น...

 “ฮ่าฮ่า, ออกุสตา, วิธีการของเจ้าไม่ดีเอาเสียเลย”  เสียงทุ้มลึกกึกก้องดังขึ้น และคลื่นพลังงานชะลอลงมาจากท้องฟ้าอีกครั้งหนึ่ง  ต่างจากพลังงานแสง คลื่นพลังงานนี้สีดำสนิท และดูเหมือนเต็มไปด้วยรังสีอำมหิต เป็นพลังของมหาเทพวิถีทำลายล้าง และจากนั้นจึงเริ่มกลายเป็นภาพพร่าเลือน

ประมุขมหาเทพแห่งแสง เมื่อเห็นสถานการณ์ ก็อดขมวดคิ้วไม่ได้

 “ประมุขมหาเทพแห่งวิถีทำลายล้าง”  ลินลี่ย์รำพึงในใจ

 “ลินลี่ย์ ข้าเองก็แจ้งบอกประมุขมหาเทพวิถีทำลายล้างเอง”  ดันนิงตันส่งสำนึกเทพบอก

ลินลี่ย์ยังคงรู้ว่าเทพพารากอนทั้งหมดนี้มีวิธีที่พวกเขาติดต่อกับมหาเทพที่หนุนหลังพวกเขาอยู่

 “ลินลี่ย์และข้ามีส่วนร่วมอิสระในการเจรจา  เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาห้ามเรา?”  ประมุขมหาเทพแห่งแสงกล่าว

 “ฮ่าฮ่า..” ประมุขมหาเทพวิถีทำลายล้างหัวเราะลั่น  “เจ้าเรียกว่านี่เป็นความอิสระได้ยังไง?  เจ้ากำลังข่มเหงเขาด้วยพลังของเจ้า  เจ้าประมุขมหาเทพแห่งแสงกำลังขอให้ลินลี่ย์ทำเช่นนี้  แต่ถ้าข้าทำอย่างเดียวกันบ้างเล่า?  ถ้าประมุขมหาเทพวิถีชีวิต  ประมุขมหาเทพวิถีมรณะ ประมุขมหาเทพธาตุมืด และประมุขมหาเทพอื่นทำอย่างนี้บ้างเล่า?  บอกข้าที ลินลี่ย์จะเลือกได้อย่างไร?”

ประมุขมหาเทพแห่งแสงไม่ส่งเสียงแต่อย่างใด

การปรากฏตัวโดยร่างฉายพลังงานของเขาเนื่องจากต้องการให้คนอื่นเห็นจุดที่น่ากลัวของการกระทำของเขา

ความจริง เหตุที่เขาทำเช่นนี้เพราะเขาเชื่อว่าของชิ้นนี้ตกเป็นของเขาแล้ว  เขาเดินทางมาไกลขนาดนั้นผ่านมิติปั่นป่วน แต่แล้วเขาได้รู้กะทันหันว่าของๆ เขาหายไปแล้ว  เป็นธรรมาดาที่ประมุขมหาเทพแห่งแสงจะโกรธและไม่พอใจ และฉายภาพร่างแยกพลังงานออกมา

 “ประมุขมหาเทพผู้นี้ไม่มีอะไรดีไปกว่าคนธรรมดาเลย”  บีบีพูดทางใจกับลินลี่ย์

 “เป็นธรรมดา  ประมุขมหาเทพคนหนึ่งก็เป็นแค่สิ่งมีชีวิตอย่างหนึ่ง หลังจากกลายเป็นเทพชั้นสูงก็มีโชคดีพอได้รับประกายมหาเทพจากนั้นหลอมรวกับประกายนั้น และกลายเป็นมหาเทพ  แค่เพียงเพราะพวกเขาหลอมรวมกับประกายมหาเทพไม่ได้หมายความว่าอารมณ์ความรู้สึกของพวกเขาจะเปลี่ยนไป  พวกเขาไม่ยุ่งกับเรา  นี่เป็นวิธีการแสดงความเหนือกว่า!  แต่เมื่อมีการต่อสู้ที่เกี่ยวกับเรื่องที่พวกเขาเองสนใจ  อย่างเช่นการต่อสู้เพื่อชิงเครื่องรางจอมเทพ  ความโลภหรือความบ้าอำนาจของพวกเขาจะเปิดเผยตัวออกมา”  ลินลี่ย์ส่งสำนึกเทพตอบ

 “ประมุขมหาเทพแห่งแสงผู้นี้เป็นพวกบ้าอำนาจจริงๆ”  บีบีหลังจากพบกับประมุขมหาเทพแห่งแสงหลายครั้งก็อดตัดสินอย่างนี้ไม่ได้

 “ประมุขมหาเทพแห่งแสงชอบเอาชนะ  เขาเป็นแบบนี้เสมอ แม้แต่ประมุขกัซลีสันก็บอกเรื่องนี้ไว้กับข้า”  ลินลี่ย์ยังจำคำที่กัซลีสันพูดกับเขา

กัซลีสันสงสัยว่าบรรพบุรุษทั้งสี่ของตระกูลสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์ถูกประมุขมหาเทพแห่งแสงฆ่า  เขายังอธิบายถึงนิสัยของประมุขมหาเทพแห่งแสงให้เขาฟัง

ขณะที่ลินลี่ย์และบีบีกำลังคุยผ่านการเชื่อมโยงวิญญาณ  ประมุขมหาเทพแห่งแสงและประมุขมหาเทพวิถีทำลายล้างก็คุยเช่นกัน

 “ก็ได้ ไม่ว่าเราคนไหนจะไม่บังคับลินลี่ย์  ลินลี่ย์จะเลือกด้วยตนเองว่าเขาจะเสนอเพชรกระจับแดงให้ใคร”  ประมุขมหาเทพแห่งแสงอดมองมาทางลินลี่ย์ไม่ได้

 “ลินลี่ย์!  เจ้าสามารถเลือกด้วยตนเองเลยว่าจะเสนอให้มหาเทพใดตามที่เจ้าต้องการโดยไม่ต้องสนใจว่ามหาเทพคนใดจะคิดยังไงกับเจ้า  ที่สำคัญมีเพชรกระจับแดงเพียงเม็ดเดียวเท่านั้นขณะที่มหาเทพมีตั้งหลายสิบคน!”  ประมุขมหาเทพวิถีทำลายล้างมองดูลินลี่ย์

ประมุขมหาเทพแห่งแสงจ้องมองลินลี่ย์  ดวงตาของเขาเรียบเฉย

 “ขออภัย, ประมุขมหาเทพแห่งแสง”  ลินลี่ย์ยิ้ม

หน้าของประมุขมหาเทพแห่งแสงเปลี่ยนไปทันที

 “ฮึ่ม.. เจ้าไม่รู้ว่าอะไรดีชั่วสำหรับตนเองเลยจริงๆ”  ประมุขมหาเทพแห่งแสงชำเลืองมองลินลี่ย์อย่างเย็นชา และจากนั้นภาพฉายร่างพลังงานหายไปทันที  อย่างไรก็ตามลินลี่ย์สีหน้าไม่เปลี่ยน  เขายืนนิ่งอยู่กับที่ในกลางอากาศ  และหน้าของเขาค่อยมีรอยยิ้มอีกครั้งหนึ่ง

 “ฮ่าฮ่า, ลินลี่ย์ ทำได้ดีมาก”  ประมุขมหาเทพวิถีทำลายล้างหัวเราะอย่างสบายๆ “เจ้าสามารถเลือกได้ว่าจะให้เพชรกระจับแดงกับใคร  จะให้กับข้าก็ได้เหมือนกัน  แต่ข้าไม่บังคับเจ้า” และจากนั้นภาพฉายร่างพลังงานของประมุขมหาเทพวิถีทำลายล้างก็หายไปเช่นกัน

โลกกลับคืนสู่ความสงบอีกครั้ง

คลื่นทะเลยังคงม้วนเกลียว และพารากอนอื่นบินเข้ามาสมทบพร้อมกับหัวเราะ

 “ฮ่าฮ่า, พี่ใหญ่ หน้าของประมุขมหาเทพแห่งแสงนั้นตลกเป็นบ้า”  บีบีดีใจ

 “ข้าล่วงเกินประมุขมหาเทพแห่งแสงไปครั้งหนึ่งแล้ว  ตอนนี้ข้ายังล่วงเกินเขาอีกครั้ง”  ลินลี่ย์ถอนหายใจอย่างจงใจ

 “นั่นเป็นอารมณ์หงุดหงิดชั่วครั้งคราวของประมุขมหาเทพแห่งแสง” คลีเมนไทน์หัวเราะ ขณะที่พูดคลีเมนใช้สำนึกเทพปิดกั้นพื้นที่โดยรอบ  เห็นได้ชัดว่าไม่ต้องการให้เทพชั้นสูงอื่นได้ยินคำพูดระหว่างพารากอนด้วยกัน

 “ฮึ่ม, กลุ่มมหาเทพนั่น อย่าได้ถูกหลอกด้วยทัศนคติสูงส่งที่พวกเขาแสดงออกมาตลอดเลย  เมื่อมีเรื่องเล็กน้อยเกิดขึ้นที่พวกเขาใส่ใจหรือบางเรื่องที่ทำให้พวกเขาต้องเสียหน้าเล็กน้อย พวกเขาจะโกรธ”  บาล์มพารากอนแห่งไฟแค่นเสียง  “ความจริงเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ง่ายอยู่แล้ว  พวกเขามีศักดิ์ศรีสูงส่ง ถ้าใครทำให้พวกเขาโกรธ  บางทีอาจทำให้พวกเขาโกรธจนทำให้พวกเขาต้องมาหาผู้ล่วงเกินพวกเขาด้วยตนเอง”

 “อย่างไรก็ตาม มีเพียงมหาเทพส่วนน้อยที่อารมณ์เสีย”  ดันนิงตันพูดพร้อมกับยิ้ม  “มหาเทพส่วนใหญ่เป็นคนดี”

 “ฮึ่ม, พวกเขาแค่เกิดก่อนไม่นานหลังจากพิภพก่อกำเนิด  พวกเขาแค่เป็นเทพชั้นสูงกลุ่มแรกๆ จากนั้นโชคดีได้รับประกายมหาเทพและหลอมรวมกับมัน”  พารากอนแห่งวิถีชีวิตพูดชัดเจน  “ในแง่ของกฎเคล็ดส่วนใหญ่ของมหาเทพยังจะด้อยกว่าเรา  แม้ว่าพวกเขาจะสนุกกับพลังอำนาจมหาศาลก็ตาม!”

 “ข้าเห็นมหาเทพมามาก  แต่ประมุขมหาเทพแห่งแสงอวดบ้าอำนาจที่สุดในบรรดาพวกเขาแล้ว”  ลินลี่ย์กล่าว

 “ฮ่าฮ่า, ประมุขมหาเทพแห่งแสงคือตำนานในเรื่องนิสัยชอบถืออำนาจอยู่แล้ว  แม้แต่ในโลกธาตุ ศาสนจักรต่างๆ ศาสนจักรแห่งแสงจะมีอำนาจครอบงำที่อื่นๆ  อย่างไรก็ตาม ประมุขมหาเทพแห่งแสงก็ยังทรงพลัง  เขามีคุณสมบัติพอให้บ้าอำนาจได้!”  พารากอนธาตุดินสูงสี่เมตรหัวเราะ

 “มหาเทพวิถีมรณะผู้เกิดจากหิน แต่ก่อนสงครามมหาพิภพครั้งก่อนก็เกิดมานับปีไม่ถ้วน แต่ก็ยังลงมือโจมตีใส่ยอดฝีมือระดับผู้บัญชาการได้”

พารากอนกลุ่มนี้สนทนาถึงมหาเทพอย่างผ่อนคลาย

นี่คือพิภพโลกธาตุ ไม่จำเป็นต้องกลัวมหาเทพจะตรวจพบผ่านสำนึกเทพได้

หลังพูดคุยเป็นเวลานาน ลินลี่ย์จึงได้รู้เรื่องเกี่ยวกับมหาเทพเพิ่มมากขึ้น  ยิ่งเขาได้ยิน ลินลี่ย์ก็ยิ่งรู้สึกว่ามหาเทพไม่มีมีอะไรพิเศษ  พวกเขารู้สึกสนุก, โกรธ, เศร้า, และหัวเราะได้ ไม่ต่างอะไรจากมนุษย์, เทพ ที่พวกเขาเหนือล้ำกว่าห่างไกล  แต่ในแดนนรก พวกเทพรวมกลุ่มเป็นโจรบ้าง กระทำการเห็นแก่ตัวและก้าวร้าวยิ่งกว่าในโลกมนุษย์

บางที..

มีเพียงสี่จอมเทพที่มีบุคลิกของวิถีแนวทางที่ไร้อารมณ์และความรู้สึกอย่างแท้จริง

 “เอาละทุกคน, เรื่องที่นี่ในพิภพโอคาลุนด์จบลงแล้ว ข้าขอตัวกลับก่อน”  ไบเออร์พารากอนแห่งลมหัวเราะ

หลังจากสนทนาอย่างเป็นกันเองครั้งนี้ทุกคนมีความสนิทสนมเป็นกันเองเพิ่มมากขึ้น

 “ไปด้วยกันเถอะ  เราก็ต้องไปเหมือนกัน”

ดันนิงตันและพารากอนคนอื่นๆ ที่อยู่ใกล้ก็เหมือนกัน

 “พี่ใหญ่, ได้เวลาไปกันแล้ว”  บีบีรีบกล่าว

 “ทุกท่าน, เชิญพวกท่านกลับกันก่อน  ข้ามีบางเรื่องต้องจัดการ”  ลินลี่ย์พูดขึ้นทันที

พารากอนทั้งแปดแม้จะสงสัยแต่ไม่พูดอะไร  พวกเขากล่าวลาและจากนั้นทั้งแปดคนเริ่มบินไปทวีปฟ็อกดีพ

 “พี่ใหญ่ มีอะไรหรือ?”  บีบีกล่าว

ลินลี่ย์ขมวดคิ้ว ขณะเขาส่งสำนึกเทพบอกด้วยความกังวล  “บีบี, เมื่อข้าได้รับเพชรกระจับแดง ข้ายังตื่นเต้นเกินไป  ข้าไม่ทันคิดถึงรายละเอียดหลายอย่าง  แต่ตอนนี้... ตอนนี้พอข้าสงบใจลงได้  ข้าถึงได้รู้ว่าข้าจะกลับโดยผ่านวงเวทเทเลพอร์ตไม่ได้!”

 “ไม่สามารถกลับผ่านวงเวทเทเลพอร์ต?”  บีบีจ้องมอง

 “ใช่แล้ว วงเวทเทเลพอร์ตจะนำข้าไปยังโลกธาตุศักดิ์สิทธิ์หรือพิภพชั้นสูง  เจ้าควรรู้จักมหาเทพเหล่านั้นทั้งหมดดีว่าต้องการได้รับเพชรกระจับแดง  ในพิภพโอคาลุนด์  พวกเขาไม่สามารถสู้กับข้าได้เต็มที่  อย่างไรก็ตาม ถ้าข้าเทเลพอร์ตไปพิภพโลกธาตุหรือดินแดนชั้นสูง บางทีข้าอาจจะพบ...มหาเทพรอข้าอยู่ที่ประตูวงเวทเทเลพอร์ตก็ได้!”  ลินลี่ย์ฝืนหัวเราะ

ถ้าทันทีที่เขาเทเลพอร์ตไปที่ใด  เขาจะต้องพบเจอมหาเทพทันที...

เขาจบสิ้นแน่นอน  ไม่มีโอกาสหลบหนีได้

 “แต่ละพิภพจะมีวงเวทเทเลพอร์ตจำนวนจำกัด  แดนนรกจะมีอยู่มากมาย แต่ยมโลกจะมีประตูเทเลพอร์ตอยู่สองแห่ง อย่างไรก็ตามมีมหาเทพอยู่มากในดินแดนชั้นสูง  โอกาสที่หนึ่งในพวกเขาจะรอพบเจอก็มีสูง! ต่อให้เป็นมหาเทพน้อยไม่ต้องการมัน  แต่พวกเขาอาจเอาไปให้ประมุขมหาเทพเพื่อให้ได้รับความโปรดปรานก็ได้”  ลินลี่ย์รู้สึกท้อแท้

 “พี่ใหญ่ แล้วเราควรจะไปที่ใด?”  ตอนนี้บีบีรู้ว่าสถานการณ์น่ากลัวจริงๆ

 “ใช่, เราจะไปทางใดดี?”  ลินลี่ย์รู้สึกจนใจ

เป็นความจริงที่ว่าเจ็ดโลกธาตุศักดิ์สิทธิ์และสี่พิภพชั้นสูงมีตำแหน่งให้เทเลพอร์ตหลายจุดซึ่งอาจไม่มีมหาเทพอยู่ใกล้  แต่ลินลี่ย์ไม่สามารถเสี่ยงได้!  ถ้าเขาล้มเหลว เขาจะไม่มีแม้แต่โอกาสจะเสียใจ

 “ข้าได้เพชรกระจับแดงมาแล้วแต่ข้าไม่รู้ว่าจะกลับไปพิภพยูลานยังไง”  ลินลี่ย์ฝืนหัวเราะ

 “เป็นไปได้ไหมว่าเราต้องฉวยโอกาส?”  บีบีพึมพำ