เล่ม 20 ปริศนามงกุฎ - ตอนที่ 45 พลังที่แท้จริงของเบรุต!

เล่ม 20 ปริศนามงกุฎ - ตอนที่ 45 พลังที่แท้จริงของเบรุต!

กระแสของแสงหลากสีสันไหลไปอย่างไม่มีทิศทางในพื้นทีมิติปั่นป่วนที่กว้างใหญ่ไร้ขอบเขต

มิติปั่นป่วนอาจกล่าวได้ว่าเป็นสถานที่อันตรายที่สุด!

แม้แต่สมบัติเทพระดับธรรมดที่ถูกนำเข้ามาข้างในจะถูกกระแสพลังงานปั่นป่วนที่น่ากลัวฉีกออกเป็นชิ้น  มีแต่ยอดฝีมือผู้มีสมบัติมหาเทพสำหรับป้องกันตัวหรือเทพชั้นสูงพารากอนจะสามารถทนมีชีวิตเผชิญกับพลังอัดกระแทกซ้ำแล้วซ้ำเล่าในมิติปั่นป่วน  แต่แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น  เทพพารากอนก็ทำอะไรไม่ได้เมื่ออยู่ในมิติปั่นป่วน

กระแสงของพลังระเบิดอัดกระแทกครั้งแล้วครั้งเล่า  เมื่อติดอยู่ภายใน ทางเลือกเดียวก็คือปล่อยให้กระแสพลังงานนำพาตัวท่านไปตามยถากรรม

ขณะนั้นเอง

ร่างขนาดใหญ่ที่มีแสงสีขาวพร่าเลือนคลุมอยู่รอบตัวเขา  ร่างขนาดใหญ่นี้สวมชุดขาวสีขาวที่ปักด้วยลวดลายสีทอง  ผมยาวสีทองของเขาโบกสะบัดดูสะดุดตา  เขายืนนิ่งอยู่กับที่ในใจกลางพื้นที่ว่างกว้างใหญ่  ท่ามกลางกระแสพลังงานปั่นป่วนไม่มี่ที่สิ้นสุด  กระแสปั่นป่วนสีรุ้งอัดกระแทกใส่เขา  แต่ไม่สามารถขยับตัวเขาได้แม้แต่น้อย  คนผู้นี้เป็นยอดฝีมือที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในหมู่เจ็ดมหาเทพธาตุแสง... ประมุขมหาเทพธาตุแสง

ตาของประมุขมหาเทพธาตุแสงจ้องมองในที่ไกลอย่างเย็นชา

 “เพชรกระจับแดงตกมาอยู่ในมือของข้าแล้วแท้ๆ  คาดไม่ถึงเลย...”

ดวงตาของประมุขมหาเทพแห่งแสงแฝงไปด้วยแววโกรธ  “อย่างไรก็ตาม แม้ว่าสตรีนางนั้น มหาเทพเรดบุดจะหนุนหลังเขาอยู่  เมื่อเขาเดินทางออกจากพิภพโอคาลุนด์ไปยังแดนนรก เขาจะต้องเข้าประตูเทเลพอร์ตประตูใดประตูหนึ่งเป็นแน่  บางทีเพชรกระจับแดงอาจตกไปอยู่ในมือของมหาเทพคนอื่น”

เขาส่งคำพูดไปที่ร่างแยกที่เขาทิ้งไว้ที่โลกธาตุแสงศักดิ์สิทธิ์  “เดอรี่!  จับตามองลินลี่ย์ไว้ ดูว่าลินลี่ย์เดินทางผ่านประตูเทเลพอร์ตใดและเข้าไปในโลกธาตุไหน”

 “ขอรับ, ประมุขมหาเทพ”

แม้ว่าคลีเมนไทน์จะนำเทพชั้นสูงกลุ่มใหญ่จากไปแล้ว  แต่ในความเป็นจริงเทพชั้นสูงเหล่านั้นเชื่อฟังคำสั่งของเดอรี่  เพราะเดอรี่เป็นหนึ่งในสองคนสนิทที่ยังติดต่อกับมหาเทพ  เทพชั้นสูงเหล่านั้นกระจายส่งสำนึกเทพเพ่งไปที่ลินลี่ย์และบีบีทันทีในตำแหน่งเหนือมหาสมุทร

พวกเขากำลังจับตาความเคลื่อนไหวของลินลี่ย์

ตามปกติลินลี่ย์จะใช้สำนึกเทพของตนเองป้องกันไม่ให้เทพชั้นสูงอื่นติดตามเขา

 “คิดฉวยโอกาสหรือ? ไม่มีทาง!  มีมหาเทพมากเกินไปที่ให้ความสนใจเครื่องรางจอมเทพ  ข้าคิดว่าประตูเทเลพอร์คงจะมีมหาเทพอยู่ใกล้ๆ เป็นแน่  แม้ข้าจะทรงพลัง แต่เมื่อเผชิญกับมหาเทพคนหนึ่ง  ข้าก็คงไม่สามารถสู้ตอบโต้ได้แม้แต่น้อย”  ลินลี่ย์ส่ายศีรษะ  “ข้าไม่อาจผิดพลาดได้ในเมื่อได้เพชรกระจับแดงมาแล้ว”

 “อย่างนั้น...เราควรทำอย่างไรดี?”  บีบีค่อนข้างหงุดหงิดและอารมณ์ไม่ดี

ลินลี่ย์ไตร่ตรองชั่วขณะ  แต่ก็ยังไม่สามารถหาทางเลือกที่ปลอดภัยได้เต็มที่  แม้ว่าจะมีมหาเทพในแดนนรกที่ดูเหมือนมีสัมพันธ์ที่ดีกับลินลี่ย์  แต่ในความเป็นจริง นั่นเป็นความเอ็นดูสนใจเป็นพิเศษที่พวกเขามีต่อลินลี่ย์ในฐานะผู้เยาว์  ถ้าเกี่ยวข้องกับเพชรกระจับแดง..แม้ว่าภาพฉายร่างพลังงานของประมุขมหาเทพวิถีทำลายล้างจะพูดค่อนข้างดีก็ตาม  แต่หลายอย่างไม่จำเป็นต้องเป็นเช่นนั้นเมื่อลินลี่ย์กลับไปแดนนรก

ที่สำคัญ ในพิภพโอคาลุนด์  ภาพฉายพลังงานของเขาไม่สามารถทำอะไรลินลี่ย์ได้  ดังนั้นการพยายามบังคับเขาจึงเป็นเรื่องที่ไร้ประโยชน์

แต่เมื่อพวกเขามาถึงแดนนรก  จะไม่มีมหาเทพที่ต้องการเครื่องรางจอมเทพหรือ?

 “พี่ใหญ่, ลองไปถามปู่เบรุตของข้าดูก่อน  เผื่อว่าเขาจะมีหนทาง”  บีบีเสนอแนะทันที

 “นั่นคือทางเลือกเดียวของเรา”  ลินลี่ย์พยักหน้าเล็กน้อย

ทวีปยูลาน  จักรวรรดิบาลุค ปราสาทเลือดมังกร

ไม่กี่วันมานี้ เบรุตยังอยู่ในปราสาทเลือดมังกรของลินลี่ย์  ขณะที่ร่างแยกของลินลี่ย์มักจะสนทนากับเบรุตเกี่ยวกับความคืบหน้าเหตุการณ์ในพิภพโอคาลุนด์  พวกเขามักใช้เวลาด้วยกันเสมอ ทำให้ลินลี่ย์และเบรุตรู้สึกสนิทและมีไมตรีต่อกันมากขึ้น

 “ควั่บ!”

มีร่างหนึ่งกระพริบวาบและมาถึงที่ลานว่างในอุทยาน  เป็นลินลี่ย์นั่นเอง  ภายในอุทยาน เบรุตกำลังหยอกล้อเล่นกับเด็กสองคนของตระกูลบาลุคอย่างมีความสุข

 “พวกเจ้าสองคนไปเล่นกันตรงโน้นก่อน”  ลินลี่ย์พูดขณะหัวเราะอย่างใจดี

 “ครับ”  เด็กสองคนเมื่อเห็นลินลี่ย์ ก็ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจดังเกินไป  พวกเขาออกไปทันทีอย่างว่าง่าย

ภายในปราสาทเลือดมังกร  สถานะของลินลี่ย์สูงล้ำมานานแล้ว  ในใจของลูกหลานของตระกูลบาลุค  ลินลี่ย์เป็นผู้มีเกียรติประวัติสูงสุดที่ยังมีชีวิตอยู่

 “เจ้ามีเรื่องอะไรรีบเร่งขนาดนั้น?”  เบรุตหัวเราะอย่างเยือกเย็น

ลินลี่ย์พูดอย่างจนใจ  “ลอร์ดเบรุต, สถานการณ์ตอนนี้น่ากลัวมาก”

 “เหรอ?”  เบรุตขมวดคิ้วจ้องมองลินลี่ย์อย่างจริงจัง

 “สถานการณ์เป็นอย่างนี้  ข้าได้รับเพชรกระจับแดงมาแล้ว  แต่ข้าชักจะท้อแท้ว่าจะกลับไปพิภพยูลานได้อย่างไร!  ที่สำคัญพิภพโอคาลุนด์มีวงเวทเทเลพอร์ตสิบเอ็ดวงซึ่งนำไปสู่เจ็ดโลกธาตุศักดิ์สิทธิ์และสี่พิภพชั้นสูง  มีมหาเทพมากมายนัก... ข้ากังวลว่าประตูเทเลพอร์ตทั้งหมดบางทีอาจมีมหาเทพคอยจับตามอง  ทันทีที่ข้าปรากฏตัว บางทีพวกเขาอาจมาชิงเอาของไป”

เบรุตพยักหน้าเล็กน้อย

 “ลินลี่ย์,  เจ้าต้องการเก็บเพชรกระจับแดงไว้เพื่อตัวเองใช่ไหม?”  เบรุตพูดทันที

 “ถูกแล้ว”  ลินลี่ย์พยักหน้า

ถ้าลินลี่ย์ต้องเสนอเพชรกระจับแดงให้กับประมุขมหาเทพ  ตัวอย่างเช่นประมุขมหาเทพวิถีทำลายล้าง  เขาสามารถเทเลพอร์ตไปที่แดนนรกโดยตรง  เป็นไปได้ว่ามหาเทพอื่นของแดนนรกคงไม่กล้าสู้เพื่อชิงของประมุขมหาเทพวิถีทำลายล้าง  จากนั้นค่อยเทเลพอร์ตกลับไปที่อื่น...

นี่ไม่มีประโยชน์อะไรมาก

ก่อนอื่นเลย ถ้าเขาโกหกและใช้ประมุขมหาเทพวิถีทำลายล้างเพื่อหลอกลวงมหาเทพอื่น  นั่นเท่ากับหลอกลวงประมุขมหาเทพวิถีทำลายล้าง

ประการที่สอง ถ้ามีมหาเทพอื่นอยู่ใกล้  พวกเขาไม่ใช่แค่ดูให้แน่ใจว่าลินลี่ย์มาถึง จากนั้นเทเลพอร์ตกลับไปพิภพยูลานทันที!  เป็นไปได้ว่าทันทีที่ลินลี่ย์บอกพนักงานเทเลพอร์ตถึงสถานที่ซึ่งเขาจะไป  การโกหกของเขาจะถูกพบเห็น

 “อธิบายถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในการต่อสู้แย่งชิงเพชรกระจับแดงให้ข้าฟังด้วย”  เบรุตพูดอย่างจริงจัง

 “ก็ได้, ตอนนั้นเทพพารากอนทั้งแปดและข้าทุกคนมาถึงเมืองไลออนฮาร์ท  เราทุกคนพยายามตีความหมายที่แท้จริงของคำว่า ‘เมืองไลออนฮาร์ท’ และได้ความหมาย...”  ลินลี่ย์เริ่มอธิบายรายละเอียดทุกอย่าง  รวมทั้งวิธีที่ประมุขมหาเทพฉายภาพร่างพลังงาน

ขณะที่เบรุตฟัง เขาเริ่มขมวดคิ้ว

 “ประมุขมหาเทพแห่งแสงเข้าไปในมิติปั่นป่วนและมุ่งไปทางพิภพโอคาลุนด์?”  เบรุตพูดด้วยความประหลาดใจ

 “ใช่แล้ว” คลีเมนไทน์บอกข้า  นี่เป็นสาเหตุโดยตรงที่ทำให้ประมุขมหาเทพแห่งแสงโกรธมาก ข้าคิดอย่างนั้น”  ลินลี่ย์กล่าว

เบรุตเงียบ

 “ถ้าเจ้ากำลังจะเอาไว้เพื่อตัวเจ้าเอง..อย่างนั้น...”  เบรุตไตร่ตรองอย่างระมัดระวัง

 “ลินลี่ย์!”  จู่ๆ เบรุตก็พูดขึ้น  “เอาอย่างนี้, ร่างหลักของเจ้าและบีบีให้อยู่ในพิภพโอคาลุนด์ต่อไปอีกช่วงหนึ่งก่อน  ทำเป็นว่าได้รับการรู้แจ้งกะทันหันและเริ่มขังตัวฝึกฝน ให้เจ้าขังตัวเองราวๆ สิบวัน”

 “ลอร์ดเบรุต, ท่านกำลังบอกว่า..?”  ลินลี่ย์ตะลึงเล็กน้อย แต่จากนั้นก็เข้าใจ  “ท่านกำลังบอกให้ข้าถ่วงเวลาหรือ?  ขณะที่เวลาผ่านไปมหาเทพจะไม่คงอยู่ที่ประตูเทเลพอร์ตใช่ไหม?  แต่ไม่จำเป็นต้องจริงเสมอไป  ถ้ามหาเทพแค่ไปตรงๆ และเริ่มฝึกในพื้นที่แถววงเวทเทเลพอร์ต  พวกเขาสามารถรอได้เป็นล้านปีอย่างสบาย”

มหาเทพมีชีวิตนิรันดร์ รอสิบล้านปีสำหรับพวกเขาจะเป็นไรไป?

 “นั่นไม่ใช่เหตุผล”  เบรุตหัวเราะอย่างใจเย็น “รออีกหน่อยแล้วเจ้าจะรู้”

 “ก็ได้” ลินลี่ย์ไว้ใจเบรุตอย่างมาก

เพียงแต่ลินลี่ย์สงสัย...เบรุตขอให้เขารั้งอยู่ในพิภพโอคาลุนด์สักสิบวันหรือ?  ทำไมกัน?

ภายในมิติปั่นป่วน

ประมุขมหาเทพแห่งแสงเดินทางกลับไปแล้ว

 “ท่านประมุขมหาเทพ!  ลินลี่ย์ผู้นั้นและบีบียังไม่รีบร้อนออกจากพิภพโอคาลุนด์  พวกเขาเริ่มฝึกฝนกันทันทีทั้งที่อยู่ในอากาศเหนือทะเล  ดูเหมือนลินลี่ย์จะได้รู้แจ้งความรู้ใหม่บางอย่าง  บีบีอยู่ข้างเขาคอยปกป้องเขา” เจ้าหน้าสื่อสารรายงานกลับไปที่ประมุขมหาเทพแห่งแสง

 “เขามีการรู้แจ้งความรู้ใหม่หรือ?  ลินลี่ย์มีร่างแยกหลายร่าง หนึ่งในนั้นบรรลุระดับพารากอน และร่างแยกอื่นกำลังรู้แจ้งด้วยเช่นกัน พรสวรรค์ของเขาน่ากลัวจริงๆ”  แม้ว่าประมุขมหาเทพแห่งแสงจะไม่มีความรู้สึกที่ดีต่อลินลี่ย์  แต่เขาก็ต้องลอบถอนหายใจยอมรับเรื่องนี้

เนื่องจากความเร็วของประมุขมหาเทพแห่งแสง วันนั้นเขาก็กลับไปถึงโลกธาตุแสงศักดิ์สิทธิ์

วันที่สิบเอ็ดหลังจากลินลี่ย์ได้รับเพชรกระจับแดง!

ภายในปราสาทเลือดมังกร

ลินลี่ย์อยู่พร้อมหน้ากับฮ็อกบิดาของเขากำลังดื่มและสนทนากัน ขณะนั้นเองเบรุตเดินเข้ามาจากประตูใกล้ทันที

 “ลินลี่ย์!”  เบรุตพูดอย่างจริงจัง

 “ท่านพ่อ!  ข้าจะไปกับท่านเบรุตก่อน”  ลินลี่ย์พูด ฮ็อกรู้ว่าลินลี่ย์และเบรุตมีบางเรื่องที่สำคัญจะพูดคุยปรึกษา ดังนั้นเขาหัวเราะและเดินออกมา

 “ตามข้ามา”  เบรุตพูดอย่างราบเรียบ จากนั้นบินออกไป

ลินลี่ย์รีบตามไปทันที

 “ควั่บ...”  เบรุตบินไปข้างหน้า โดยมีลินลี่ย์รีบบินตามจากด้านหลัง

 “เร็วมาก”  ลินลี่ย์ตกใจที่เขาแทบจะตามไม่ทัน

ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ของลินลี่ย์ผ่านการกลายสภาพของวิญญาณมาเช่นกัน  และร่างหลักของเขาทรงพลังที่สุด และยังมีพลังปณิธานที่แข็งแกร่ง  พวกเขาสามารถใช้พลังเทพหลอมรวมได้เช่นกัน  ความเร็วของร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ของเขาไม่ได้อ่อนกว่าของร่างหลักของเขามากนัก แต่เขาก็แทบตามเบรุตแทบไม่ทัน!

ในพริบตาลินลี่ย์และเบรุตออกมาจากทวีปยูลานและมาถึงภายในพื้นที่ทะเลใต้

ทันใดนั้นเบรุตหยุดทันที และลินลี่ย์ก็หยุดเช่นกัน

 “ลอร์ดเบรุต ท่าน,  ท่านคือ..?”  ลินลี่ย์พูดอย่างสงสัย

 “เจ้าบอกเองไม่ใช่หรือว่าเจ้าต้องการรู้ทางกลับพิภพยูลาน?”  ตาของเบรุตเป็นประกายกล้าเป็นพิเศษ  ริมฝีปากคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้มขณะมองดูลินลี่ย์

ลินลี่ย์งงไปหมด

 “วิธีการง่ายมาก!  ผ่านเข้ามิติปั่นป่วนและกลับมายังทวีปยูลาน”  เบรุตหัวเราะอย่างใจเย็น

 “ผ่านมิติปั่นป่วนหรือ?”  ลินลี่ย์ตกใจ  ตามตำนาน แม้แต่เทพพารากอนก็ยังจนใจอยู่ในมิติปั่นป่วน  “ลอร์ดเบรุต, มิติ..ปั่นป่วนนี้น่ากลัวมากนัก  เทพชั้นสูงพารากอนที่ถูกขับเข้าไปในนั้นทำอะไรไม่ได้มีแต่ถูกกระแสพลังพัดพาไป  แม้ว่าข้าจะแข็งแกร่งกว่าพารากอน  ข้าไม่จำเป็นว่าต้องทนต่อมิติปั่นป่วนได้”

ลินลี่ย์ไม่มีความมั่นใจนัก!

 “ข้าไม่ได้ขอให้เจ้าไปคนเดียวสักหน่อย”  เบรุตพูดพร้อมกับยิ้ม  และจากนั้นหงายฝ่ามือ

พร้อมกับฟันมือ เขาฟันเปิดอากาศ!

 “ครืนนน...”  กำแพงมิติที่อ่อนของทวีปยูลานแตกออกทันที เผยให้เห็นรอยฉีกมิติขนาดใหญ่

พิภพโลกธาตุทั้งหลายอ่อนแอมาก  ขนาดที่ระดับของลินลี่ย์ ยอดฝีมือแค่เพียงใช้การควบคุมแก่นธาตุของพวกเขาและฟันผ่านช่องมิติเล็กๆ ภายในพิภพโลกธาตุ  แต่แน่นอนว่านี่เป็นสิ่งที่พวกเขาทำได้สำเร็จในพิภพโลกธาตุเท่านั้น  ถ้าเป็นในแดนนรกหรือยมโลกไม่มีทางจะทำอะไรได้

อย่างไรก็ตามมหาเทพสามารถสร้างพิภพศักดิ์สิทธิ์อิสระของพวกเขาเองผ่านพลังควบคุมแก่นธาตุที่น่ากลัว

พิภพศักดิ์สิทธิ์อิสระเทียบได้กับห้องมิติที่สร้างจากพิภพโลกธาตุ

จากตรงนี้ก็คงบอกได้ถึงความแตกต่างพลังที่น่ากลัวระหว่างมหาเทพและเหล่าเทพ

 “ตามข้ามา”  เบรุตคว้าตัวลินลี่ย์และก้าวเข้าไปข้างหน้า จากนั้นโยนเขาเข้าไปในรอยแยกมิติ

 “ลอร์ดเบรุต นี่มัน!”  ลินลี่ย์ตกใจ

เขาถูกเบรุตคว้าตัวและดึงออกมาจากพิภพยูลานและเข้าไปในมิติปั่นป่วนโดยตรง

กระแสพลังหลากสีสันของมิติปั่นป่วนไหลเวียนเห็นสะดุดตาดูงดงาม  แต่ลินลี่ย์ตอนนี้ติดอยู่ข้างในและพลังงานปั่นป่วนระลอกแล้วระลอกเล่าปะทะเข้าใส่ร่าง  ลินลี่ย์ไม่สามารถต้านทานได้แม้แต่น้อย  เขาหลอมรวมพลังเทพภายในร่างเพื่อต้านแรงปะทะจากพลังงานปั่นป่วน

 “แครก...” รอยฉีกมิติปรากฏในบริเวณใกล้เคียง

พลังปั่นป่วนกระแทกใส่ลินลี่ย์ต้องการจะดันเขาเข้าไปในรอยแยกมิติ  แต่ลินลี่ย์ต้านทานไว้

 “พลังงานของมิติปั่นป่วนน่ากลัวจริงๆ  มิน่าเล่าแม้แต่เทพพารากอนก็ยังช่วยตัวเองไม่ได้  อย่างไรก็ตามข้าก็แทบไม่สามารถต้านกระแสได้”  ลินลี่ย์พบว่าในระดับการใช้พลังเต็มที่ เขายังสามารถต้านทานกระแสไหลของมิติได้และเคลื่อนที่ไปข้างหน้า  ลินลี่ย์รู้สึกเหมือนกับว่า...

เขาเป็นทารกวัยหัดเดินกำลังเดินผ่านแม่น้ำกระแสเชี่ยว

 “ลินลี่ย์!  เจ้ารู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง?”  เสียงของเบรุตดังขึ้น

ลินลี่ย์หันไปมอง

เบรุตยืนนิ่งอยู่กับที่พร้อมกับยิ้มเล็กน้อยอยู่ภายในกระแสพลังงานปั่นป่วนไม่ให้ความสนใจกระแสเหล่านั้นแม้แต่น้อย

 “ลอร์ดเบรุต, ท่าน..?”  ลินลี่ย์ประหลาดใจ

แม้แต่เหล่าพารากอนคงถูกกระแสปั่นป่วนพัดพาไป  แต่เบรุตเพียงยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่เคลื่อนไหว

 “ฮ่าฮ่า, ถ้าเจ้าเคลื่อนไหวช้าขนาดนั้น ต่อให้ใช้เวลาหลายพันปีก็คงไม่พอใช้เดินทางจากพิภพยูลานไปพิภพโอคาลุนด์แน่”  เบรุตเมื่อเห็นความเร็วในการเคลื่อนที่ของลินลี่ย์อดขำไม่ได้  ขณะที่เขากล่าว  เบรุตปล่อยพลังแสงสีเขียวออกจากร่างและคลุมตัวลินลี่ย์ไว้ภายใน

 “เป็นเรื่องง่ายกับการหลงอยู่ในมิติปั่นป่วน  ร่างหลักของเจ้าอยู่ในพิภพโอคาลุนด์ ดังนั้นเจ้าจึงรู้ตำแหน่งที่ถูกต้อง  นำทางเลย ข้าจะต้องรีบ”

เบรุตพาลินลี่ย์ไปข้างหน้า  ภายใต้การปกป้องของแสงสีเขียว พวกเขากลายเป็นประกายแสงสีเขียวและหายไปในทันที