เล่ม 20 มงกุฎปริศนา - ตอนที่ 48 ภารกิจสำเร็จ

เล่ม 20 มงกุฎปริศนา - ตอนที่ 48 ภารกิจสำเร็จ

ภายในมิติปั่นป่วน ร่างเลือนรางสีเขียวและแดงประจันหน้ากัน และจ้องมองกันและกันในอากาศ

 

 “เจ้าคือ...”  เทเรเซียมองดูบลูไฟร์อย่างระมัดระวัง  “เด็กที่โชคดีคนนั้น?”

 “โชคดี?”  บลูไฟร์ยิ้ม จากนั้นพยักหน้า “ถูกแล้ว”

บลูไฟร์จ้องเทเรเซียกลับอย่างระมัดระวัง  “ตัดสินจากลักษณะของเจ้า ดูเหมือนว่าเจ้าสู้ไม่ได้เปรียบเบรุตเลยใช่ไหม?  มหาเทพน้อยที่เป็นพารากอนเผชิญหน้ากับการโจมตีสูงสุดของเบรุตดูเหมือนจะไม่ค่อยยุติธรรมเท่าใดนัก”

 “เขา, เขามันคนบ้า”  เมื่อเทเรเซียคิดถึงการต่อสู้ก่อนหน้านั้นกับเบรุต เขาอดโมโหไม่ได้

เบรุตใช้ไม้เท้ายาวฟาดใส่ครั้งแล้วครั้งเล่าระเบิดพลังออกมาเหมือนคลื่นไม่มีที่สิ้นสุด

เขาเหมือนกับคนบ้าที่เอาฟาดใส่อย่างคลุ้มคลั่ง

เทเรเซียได้แต่ป้องกันตัวเองไม่ให้พ่ายแพ้

 “เบรุตได้เปรียบในแง่อาวุธมหาเทพเช่นกัน”  เทเรเซียพูดกับตัวเองเบาๆ

สมบัติมหาเทพธรรมดาที่ได้รับการหล่อเลี้ยงโดยปณิธานและพลังของมหาเทพ  หลังจากผ่านเวลาไปนาน  ของพวกนั้นจะกลายเป็นสมบัติมหาเทพ

แต่สมบัติที่ถูกสร้างอย่างทั่วไปไม่มีความต่างระดับของพลัง  เว้นแต่ความแตกต่างในวัสดุดั้งเดิม  เพราะสิ่งของหลายอย่างก็มีคุณภาพต่างกันมากมาย

ตัวอย่างเช่น สมบัติของมหาเทพคนหนึ่งอาจสร้างจากแร่ธรรมดา  ขณะที่ของเบรุตสร้างขึ้นจากประกายเทพ

แน่นอนว่ามีความแตกต่างกันในสมบัติมหาเทพทั้งสองนี้

เบรุตในฐานะอสูรศักดิ์สิทธิ์หนูกินเทพมีร่างกายที่แข็งแกร่งแต่เดิมอยู่แล้ว ซึ่งพอจับคู่กับปณิธานมหาเทพของเขาทำให้พลังโจมตีวัตถุน่ากลัวขึ้นมาก  นอกจากนี้โชคดีที่ยังมีทักษะเทพธรรมชาติ ‘หนูกินเทพ’  พลังป้องกันวิญญาณของเบรุตก็ยังน่ากลัวเหลือเชื่อเช่นกัน  แม้ว่าพวกเขาจะเป็นมหาเทพน้อยทั้งคู่..แม้เทเรเซียที่ยังเป็นพารากอนในกฎธาตุก็ยังพบว่ายากจะเอาชนะเบรุตได้

 “พรสวรรค์ธรรมชาติของเบรุตเหลือเชื่อจริงๆ, เขาเทียบได้กับอดีตสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์  อย่างนั้นเจ้าเล่า?  เจ้าคิดว่าเจ้าจะหยุดข้าได้อย่างนั้นหรือ?”  เทเรเซียเหยียดมือออก และเคียวน้ำแข็งปรากฏในมือของเขาอีกครั้ง

 “เหรอ?”  บลูไฟร์ยิ้มเล็กน้อย  หอกเพลิงยาวปรากฏอยู่ในมือของเขาเช่นกัน  และปลายแหลมของหอกเหมือนกับจะทำให้มิติปั่นป่วนโดยรอบสั่นสะท้าน

 “งั้นก็เข้ามา...”  บลูไฟร์ยิ้มทันที  แขนขวาที่ถือหอกยาวสั่นทันทีทำให้มิติโดยรอบระยะร้อยเมตรเริ่มหมุนเหมือนอ่างน้ำวน...

แต่ก็พอเพียงสำหรับการต่อสู้ระหว่างบลูไฟร์และเทเรเซียในตอนนี้  กลุ่มของเบรุตทั้งสามเดินหน้าไปพิภพยูลานด้วยความเร็วสูง

 “น่าเสียดาย, บลูไฟร์มาเร็วเกินไปหน่อย  แม้ว่าข้าจะต้องนำพวกเจ้าสองคนไปด้วย  แต่ดูแล้วประมุขมหาเทพแห่งแสงคงไม่สามารถไล่ตามได้ทัน”  เบรุตส่งสำนึกเทพบอกให้เขาทราบว่าอยู่ห่างจากประมุขมหาเทพแห่งแสง จากความเร็วในการเดินทางของทั้งสองฝ่าย ไม่มีทางที่ประมุขมหาเทพแห่งแสงจะไล่ตามได้ทัน

 “ลอร์ดเบรุต, ท่านเลย์ลินกลายเป็นมหาเทพได้ยังไง?”  ลินลี่ย์สงสัย  “ตอนนั้นในสงครามมหาพิภพ ท่านเลย์ลินยังเป็นเทพพารากอนอยู่เลยไม่ใช่หรือ?”

 “ถ้าท่านเลย์ลินเป็นมหาเทพระหว่างช่วงสงครามมหาพิภพ เมื่อแม็กนัสต้องการฆ่าพี่ใหญ่ข้า  ทำไมเขาไม่มาให้เร็ว?”  บีบีสงสัย

 “บลูไฟร์ก็เหมือนกับข้า  ร่างแยกมหาเทพของเขาไม่สามารถเข้าพิภพโลกธาตุศักดิ์สิทธิ์หรือดินแดนชั้นสูงได้”  เบรุตพูดพลางถอนหายใจ

 “บลูไฟร์ที่เข้าสงครามมหาพิภพเป็นแค่ร่างหลักของเขากับร่างแยกธาตุดิน  ร่างแยกธาตุไฟของเขายังอยู่ในพิภพยูลาน”  เบรุตหัวเราะขณะอธิบาย

 “ร่างหลัก?”  ลินลี่ย์เข้าใจทันที

บลูไฟร์น่าจะมีสามร่างเช่นกัน ร่างหนึ่งเป็นร่างระดับเซียน ร่างหนึ่งร่างแยกธาตุไฟ และอีกร่างหนึ่งร่างแยกธาตุดิน  ร่างแยกธาตุไฟของบลูไฟร์กลายเป็นมหาเทพ เมื่อร่างหลักระดับเซียนของเขารวมกับร่างแยกธาตุดิน จึงเป็นธรรมดาที่มีสนามพลังเทพชั้นสูง  ขณะที่พลังของมหาเทพ..เขาสามารถยืมจากร่างแยกมหาเทพของเขาได้

สำหรับเคล็ดความรู้ลึกลับ?  ร่างหลักระดับเซียนของเขาสามารถเข้าใจกฎธรรมชาติธาตุไฟโดยปกติ

ขณะที่พลังของปณิธาน...

เมื่อกลายเป็นมหาเทพ เนื่องจากปณิธานที่ทรงพลังของร่างแยกมหาเทพ  แม้ว่าพลังปณิธานของร่างแยกอื่นจะอ่อนกว่ามาก  แต่ก็ยังจะเทียบได้กับปณิธานของพารากอน

 “มิน่าเล่า”  ลินลี่ย์ระบายลมหายใจ

 “ปู่เบรุต!  ปู่ยังไม่ได้อธิบายเลยว่าท่านเลย์ลินกลายเป็นมหาเทพได้ยังไง”

 “นี่....”  เบรุตลังเลเล็กน้อย จากนั้นส่ายศีรษะ  “เรื่องนี้ค่อนข้างซับซ้อน ข้ายังไม่สามารถอธิบายได้หมดในช่วงเวลาสั้นๆได้  เมื่อเรากลับไปถึงพิภพยูลาน ข้าค่อยพูดถึงรายละเอียดกับเจ้า... บลูไฟร์กับข้าเคี่ยวกรำลินลี่ย์มาตลอดเวลา  เนื่องจากพลังในปัจจุบันของเจ้า ลินลี่ย์ นี่จวนได้เวลาแล้ว”

ลินลี่ย์รู้สึกประหลาดใจสงสัย  อย่างไรก็ตาม เนื่องจากพวกเขากำลังหนีอยู่ในตอนนี้  นี่ไม่ใช่เวลาพูดคุยรายละเอียด

พวกเขายังคงบินเดินทางต่อไป

 “วืดดดด”  กระแสปั่นป่วนปลิวมาจากทุกทิศและมิติมีรอยร้าวและพังทลายต่อเนื่อง

กลุ่มของลินลี่ย์ทั้งสามคนเดินทางด้วยความเร็วสูงไประยะหนึ่ง พวกเขาเข้าไปใกล้พิภพยูลานทุกที   มีคลื่นพลังงานตามใกล้พวกเขาเข้ามาทุกทีด้วยความเร็วสูง

 “ลินลี่ย์ บีบี”  เสียงอ่อนโยนดังขึ้นขณะที่ร่างหนึ่งบินเข้ามาใกล้

 “ท่านเลย์ลิน”  ลินลี่ย์และบีบีหันไปมอง  ผู้มาใหม่ก็คือเลย์ลินบลูไฟร์

บลูไฟร์เป็นมหาเทพและยังเป็นพารากอน  ยอดฝีมือของกฎธาตุไฟเชี่ยวชาญในเรื่องความเร็ว  ความเร็วของบลูไฟร์จึงเร็วกว่าของเบรุตเป็นธรรมดา  เพราะว่าเบรุตยังคงนำคนสองคนไปกับเขา  ความเร็วของเบรุตค่อยๆเริ่มเร่งเร็วขึ้น  รู้สึกแต่เพียงว่าบลูไฟร์เข้ามาใกล้

 “บลูไฟร์, เทเรเซียเป็นยังไงบ้าง? รำคาญกับการจัดการหรือเปล่า?”  เบรุตหัวเราะขณะกล่าว

 “แน่นอนว่าพารากอนแห่งธาตุลมคงยากจะจัดการได้”  บลูไฟร์หัวเราะอย่างเยือกเย็น  “แต่ข้าเป็นพารากอนมหาเทพเหมือนกัน  ข้าไม่สามารถทำอะไรเขาได้  แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรข้าได้เหมือนกัน ตอนนี้เรามีกันสองคนที่นี่  เทเรเซียนั้นคงไม่กล้าพาตัวมาลำบากเองเป็นแน่”

 “พวกเจ้าเป็นพารากอนกันหมด  แต่ข้า...”  เบรุตถอนหายใจ  “เป็นพารากอนนี่ยากมากจริงๆ”

 “นั่นก็จริง”  ลินลี่ย์พยักหน้าเห็นด้วย

สำหรับโลกภายนอกรู้กันแค่ว่าเขาเป็นพารากอน  แต่ลินลี่ย์รู้แน่นอนว่า พลังของเขาไม่ได้มาจากการเป็นพารากอน  แต่มาจากวิญญาณกลายสภาพสี่สายธาตุ

 “ฮ่าฮ่า..” จู่ๆ เบรุตก็หัวเราะทันที  “พิภพยูลานอยู่ข้างหน้าแล้ว  ประมุขมหาเทพแห่งแสงเร่งรีบไล่ตามเรามาตลอดเวลาโดยไม่ได้อะไร”  เบรุตอารมณ์ดี  ขณะที่พูด ทั้งสี่ก็มาถึงเขตแดนพิภพที่กว้างใหญ่

ตาของลินลี่ย์เป็นประกายทันที  พวกเขาบินออกห่างจากใจกลางกระแสมิติปั่นป่วนและเข้าไปในชายขอบของพิภพ

 “พิภพยูลาน  เรามาถึงแล้ว!”  ลินลี่ย์รู้สึกตื่นเต้นดีใจ

หลังจากมาถึงพิภพยูลาน ในที่สุดเขาจะได้อัญเชิญจอมเทพได้อย่างปลอดภัย  นอกจากนี้ ครอบครัวของเขาและสหายของเขาอยู่พิภพยูลานเช่นกัน...

 “ฮ่าฮ่า, ออกุสตา!  เรามาถึงแล้ว  เจ้ารีบมาที่นี่ไม่ยอมหยุดพัก  แต่อนิจจา ในที่สุดเจ้าก็ไล่ตามไม่ทันอยู่ดี”  เบรุตขณะที่เข้าไปใกล้ขอบแดนพิภพได้จ้องมองในที่ไกลออกไปและพูดผ่านสำนึกเทพ  “นี่คือโอกาสที่หายากสำหรับเจ้า  แต่เจ้าไม่สามารถฉวยเอาไว้ได้เอง  เจ้าช่างไร้ประโยชน์เสียจริง”

ในที่ห่างไกลออกไป ลึกเข้าไปในมิติปั่นป่วน  ประมุขมหาเทพแห่งแสง ออกุสตายืนนิ่งกับที่ ใบหน้าของเขาบึ้งตึง

 “เจ้าเทเรเซียไร้ประโยชน์จริงๆ”  ออกุสตารำพึง

แต่เขาเข้าใจว่าเมื่อมหาเทพคนที่สองบลูไฟร์ปรากฏตัว ก็เป็นการรับรองว่าไม่มีทางที่เทเรเซียจะพัวพันถ่วงเวลาเบรุตได้

 “เบรุต, อย่าดีใจเกินไปนัก  ไม่ว่าเจ้าจะดีใจแค่ไหน  แต่เจ้าก็ถูกจำกัดอยู่ในพิภพยูลาน  ถ้าเจ้ามีความสามารถ...ทำไมเจ้าไม่เอาร่างแยกมหาเทพของเจ้ามาโลกธาตุแสงศักดิ์สิทธิ์หรือแดนนรกเล่า”  ประมุขมหาเทพแห่งแสงออกุสตาส่งสำนึกเทพเยาะเย้ย  “คนที่เอาแต่ขี้ขลาดเหมือนหนูยังจะกล้าพูดอย่างนั้นอีกหรือ?”

แต่เบรุตไม่โกรธแม้แต่น้อย

 “ขี้ขลาดเหมือนหนูหรือ?  ข้าเป็นหนูกินเทพมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว!”  เบรุตหัวเราะผ่านสำนึกเทพ  “ข้าเป็นหนูกินเทพ ชอบกินประกายเทพ  และข้ายังชอบประกายมหาเทพด้วย..ฮ่าฮ่า.. ข้าเสียใจเรื่องที่เกิดขึ้นในปีนั้นด้วย!  ฮ่าฮ่า...”  เบรุตดีใจเป็นอย่างมาก

ออกุสตาเมื่อได้ยินคำเหล่านี้ ก็ยิ่งมีสีหน้าบิดเบี้ยวน่าเกลียดยิ่งขึ้น

 “ลินลี่ย์ บีบี ไปกันเถอะ กลับบ้านกัน”  เบรุตหัวเราะลั่น  “ค่อยๆ ปล่อยให้ออกุสตาค่อยๆ สลายความโกรธ  ไม่งั้นเขาคงอกแตกตายแน่

สำนึกเทพของออกุสตาแผ่ขยายออกไป  เป็นธรรมดาที่เขาสามารถได้ยินคำพูดเหล่านี้  เขายิ่งโมโหมากขึ้น  แต่เขาและเบรุตเป็นเหมือนน้ำกับไฟมาตั้งแต่ไฟแรกเริ่ม  ถ้าเบรุตพูดดีกับเขา  ออกุสตา คงไม่ไว้ชีวิตของเขา  ดังนั้นขณะที่เบรุตเห็นอยู่นั้น  เขาอาจโกรธออกุสตามากขึ้นอีกเล็กน้อย

 “โอว, ได้เวลากลับบ้านเสียที”  บีบีร้องออกมาด้วยความดีใจ

ทันใดนั้นเบรุต บลูไฟร์ ลินลี่ย์และบีบีผ่านเข้าชายแดนภพและกลับเข้าไปพิภพยูลาน

ในอากาศเหนือทะเลใต้ของพิภพยูลาน  กลุ่มของเบรุตสี่คนดีใจบินผ่านท้องฟ้า

 “ฮ่าฮ่า, เมื่อข้าคิดว่าสีหน้าของออกุสตาเป็นยังไง  ข้ารู้สึกสาแก่ใจจริงๆ”  เบรุตหัวเราะลั่น

 “ในที่สุดเราก็กลับมาได้ มันจบหมดแล้ว”  ลินลี่ย์รู้สึกเหมือนกับว่าเขาอยู่ในความฝัน  ทุกอย่างสมบูรณ์แบบ

 “ท่านเลย์ลิน ทวีปที่ท่านสร้างอยู่ข้างหน้าเรา”  บีบีชี้ไปที่ทวีปข้างหน้าที่อยู่ไกลออกไป  ทวีปนี้สร้างโดยบลูไฟร์โดยอาศัยร่างแยกธาตุดิน  หลังจากออกแบบและสร้างโดยบลูไฟร์  ตอนนี้ใหญ่กว่าทวีปยูลานมาก

นอกจากนี้ในอดีต เบรุตและบลูไฟร์ร่วมกันเคลื่อนย้ายมนุษย์หลายสิบล้าน อสูรเวทและสิ่งมีชีวิตมากมายเข้าไปยังพิภพนี้

ในช่วงสามพันปีที่ผ่านมา  ทวีปนี้เจริญรุ่งเรืองและมีประชากรเป็นพันล้านเช่นกัน

 “ลอร์ดเบรุต!  ข้าต้องขอสารภาพบางอย่างกับท่าน”  ลินลี่ย์พูดตามตรง

 “หือ?”  เบรุตมองดูลินลี่ย์

 “ข้ามีเครื่องรางจอมเทพครบทั้งสามแล้ว”  ลินลี่ย์ไม่ปกปิดอะไรแม้แต่น้อย  ลินลี่ย์ยังคงรู้สึกสำนึกบุญคุณเบรุต  นอกจากนี้...เขาเตรียมจะอัญเชิญจอมเทพ  ไม่มีทางที่เขาจะสามารถซ่อนไว้ได้ในตอนนี้แล้ว

 “สาม?”  เบรุตและบลูไฟร์ตกใจทั้งคู่

บีบีพยักหน้าและหัวเราะเช่นกัน  “ข่าวลือที่โมลด์สร้างขึ้นตอนนั้นไม่ถึงกับเท็จทั้งหมด  มุกวิญญาณทั้งเก้าตกมาอยู่ในมือพี่ใหญ่  ขณะที่มงกุฎห้าแฉก.. พี่ใหญ่โชคดีได้มาระหว่างอยู่ในสงครามมหาพิภพ”

 “ฮ่าฮ่า..สวรรค์กำลังช่วยเราแล้ว”  เบรุตหัวเราะลั่น

 “ฮ่าฮ่า ยอดเยี่ยม  เบรุต, นี่ยอดเยี่ยมจริงๆ”  บลูไฟร์อดหัวเราะลั่นไม่ได้เช่นกัน

ลินลี่ย์และบีบีมองหน้ากันเอง

เกิดอะไรขึ้น?

แค่เพียงเพราะเขาได้รับเครื่องรางจอมเทพ  เบรุตและบลูไฟร์ถึงกับสูญเสียความเยือกเย็นเชียวหรือ?

 “ลินลี่ย์” ตาของเบรุตเป็นประกาย  ดูเหมือนเขาเป็นขอทานที่พบโชคล้านล้าน  “เจ้ามีเครื่องรางทั้งสาม  เจ้าสามารถอัญเชิญจอมเทพได้  และเมื่อเจ้าทำ จงจำไว้  เจ้าต้องขอสมบัติจอมเทพ  เนื่องจากของอย่างสมบัติจอมเทพบางทีจอมเทพจะให้สมบัติสำหรับป้องกันตัว หรือสมบัติประเภทอาวุธ  นั่นเป็นของดีทั้งสองอย่าง  เจ้าควรเลือกเอาเองตามต้องการ”

 “ใช่แล้ว”  บลูไฟร์รีบกล่าวกับลินลี่ย์เช่นกัน  “เลือกสมบัติจอมเทพ!  นี่เป็นโอกาสที่หาได้ยากยิ่ง”

 “ลินลี่ย์, เจ้าร้ายกาจจริงๆ  สามารถปิดบังเรื่องนี้ได้มาเป็นเวลานาน..ดีแล้ว เจ้าทำได้ดีมาก  เจ้าได้รับสมบัติจอมเทพแน่  การกระทำของเจ้าถูกต้องแล้ว  ฮ่าฮา... เดิมทีข้าคิดว่าเจ้ามีเครื่องรางจอมเทพอย่างมากก็สองชิ้น  ใครจะคิดกันเล่าว่าเจ้ามีถึงสามชิ้นเชียวหรือ?”  เบรุตตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด

 “สมบัติจอมเทพ..ยอดเยี่ยมจริงๆ”  บลูไฟร์อดถอนหายใจชื่นชมมิได้เช่นกัน

ลินลี่ย์ค่อนข้างประหลาดใจ  แต่จากนั้นเขาพูดพลางฝืนหัวเราะ  “ลอร์ดเบรุต ท่านเลย์ลิน ข้าต้องขออภัยจริงๆ  ข้าไม่ได้ตั้งใจจะใช้ขอสมบัติจอมเทพ!”

เสียงหัวเราะของเบรุตและบลูไฟร์ชะงัก  สีหน้าของเขาชะงักค้างขณะที่จ้องมองดูลินลี่ย์ด้วยความประหลาดใจ

 “ลินลี่ย์!  เจ้าว่ายังไงนะ?”  เบรุตตะลึงไปหมด

บีบีที่อยู่ใกล้พูดขึ้น  “ปู่เบรุต  เหตุผลที่พี่ใหญ่ข้าเสี่ยงชีวิตเขาเพื่อให้ได้เครื่องรางจอมเทพเป็นเพราะ...พี่ใหญ่มักจะหาทางชุบชีวิตปู่เดลินอยู่เสมอ  ปู่เดลินสำคัญต่อเขามาก”

 “เดลิน โคเวิร์ท?”  เบรุตไม่อยากเชื่อ  เขาพูดกระตุ้น  “ลินลี่ย์, ข้ารู้เรื่องเจ้ากับเดลิน โคเวิร์ท  แต่เขาตายไปแล้ว  วิญญาณของเขาสลายไปแล้ว บางทีจอมเทพชีวิตอาจนำเขากลับมาได้.. แต่เขาเป็นเพียงเซียน  จะสละโอกาสล้ำค่าอย่างนั้นเพื่อเขาหรือ?  นี่คือภารกิจจอมเทพ  เจ้าสามารถได้รับสมบัติจอมเทพได้!”  เบรุตร้อนรน

 “ลินลี่ย์!  เจ้าไม่อาจสูญเสียโอกาสดีๆ อย่างนี้ได้  ภารกิจจอมเทพกว่าจะออกแต่ละครั้งใช้เวลานานนับปีไม่ถ้วนเช่นกัน”

ลินลี่ย์มองดูเบรุตและบลูไฟร์ เขาฝืนยิ้มจากนั้นส่ายศีรษะ

 “ข้าขอโทษ...”

ลินลี่ย์ถอนหายใจ  “ลอร์ดเบรุต, เป็นความจริงที่ในใจของข้า ข้าปรารถนาจะฝึกฝนจนได้พลังสุดยอด  อย่างไรก็ตามในใจของข้า คุณค่าของสมบัติจอมเทพไม่อาจเทียบได้กับปู่เดลิน  อย่าว่าแต่สมบัติจอมเทพเลย ต่อให้ข้าต้องสูญเสียพลังของวิญญาณกลายสภาพไป ข้าจะไม่ลังเล  ในใจของข้า..ปู่เดลินสำคัญพอๆ กับพ่อแม่ข้า  เขาคืออาจารย์ที่แท้จริงของข้า!”

ครอบครัว, อาจารย์ ผู้นำพาชีวิต..

นี่คือสิ่งที่เดลิน โคเวิร์ทมีต่อลินลี่ย์

 “ลินลี่ย์!  เจ้าไม่อาจทำตามอารมณ์แบบนั้นได้นะ  นี่เป็นโอกาสที่หายาก!  นั่นคือสมบัติจอมเทพ!  แม้แต่ประมุขมหาเทพยังแทบคลั่งเมื่อได้สมบัติแบบนั้น”  เบรุตรีบพูด

 “ลินลี่ย์  เจ้าอย่ายอมเสียโอกาสเลย” บลูไฟร์รีบบอกเช่นกัน

ลินลี่ย์เพียงแต่ยืนกรานส่ายศีรษะ  จากนั้นพูดขอโทษด้วยความรู้สึกเสียใจ  “ลอร์ดเบรุต  ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะปู่เดลิน  บางทีข้าอาจจะเป็นแค่มนุษย์ธรรมดา  บางทีข้าคงไม่อาจฟื้นฟูตระกูลได้  ขณะที่สมบัติจอมเทพ..นั่นคือของล้ำค่า  แต่ข้าไม่มีความปรารถนาอย่างอื่น  นอกจากขอให้ปู่เดลินกลับมามีชีวิต ข้าหวังว่าท่านจะเข้าใจ ลอร์ดเบรุต” ลินลี่ย์คำนับอย่างจริงจัง

 “แต่...”  บลูไฟร์ไม่รู้จะพูดยังไง

บลูไฟร์และเบรุตมองหน้ากันอง  เบรุตแค่ถอนหายใจอย่างจนใจ  “ก็ได้, ลินลี่ย์ ข้าเข้าใจว่าเจ้ารู้สึกอย่างไร  เจ้าเป็นคนทำภารกิจจอมเทพได้สำเร็จ  ข้าจะไม่ฝืนใจเจ้า!  ตัดสินใจเอาเองเถอะ”

 “ขออภัยจริงๆ”  ลินลี่ย์คำนับอีกครั้ง

เมื่อคำพูดนี้ดังขึ้นอีกครั้ง  เบรุตและบลูไฟร์ฝืนหัวเราะ  เห็นได้ชัดว่าลินลี่ย์ตัดสินใจแล้วว่าเขาเลือกช่วยเดลิน โคเวิร์ท!

 “จอมเทพ”  ลินลี่ย์สูดหายใจลึก  จากนั้นเริ่มนำเครื่องรางทั้งสามออกมา  จอมเทพเป็นตัวตนสมมติของวิถีต่างๆ  และเนื่องจากพิภพโลกธาตุนับไม่ถ้วนดำเนินการไปวิถีและธรรมชาติ  วิถีธรรมชาติพบได้ทุกหนแห่ง  กล่าวอีกนัยหนึ่ง  จอมเทพมีอยู่ทั่วทุกแห่งนั่นเอง

พิภพโลกธาตุก็มีจอมเทพ   มิติปั่นป่วนก็มีจอมเทพ  พิภพระดับสูงก็มีจอมเทพ  พวกเขามีอยู่ทั่วไปอย่างแท้จริง!

จอมเทพไม่ใช่มนุษย์ ไม่ใช่สิ่งมีชีวิต

พวกเขาคือวิถีธรรมชาติ!

ดังนั้น พวกเขาจึงปรากฏที่ใดก็ได้  การอัญเชิญจอมเทพเกิดขึ้นในที่ใดก็ได้

 “ข้าหวังว่าพรนี้คงสำเร็จ”  ลินลี่ย์พึมพำกับตนเองอย่างเงียบงัน ในใจของเขามีภาพของปู่เดลินผุดขึ้นมาอีกครั้ง  ขณะเดียวกันมงกุฎห้าแฉกที่ติดตั้งมุกวิญญาณเก้าเม็ดปรากฏในมือของลินลี่ย์  พร้อมกับเพชรกระจับแดง  เบรุตและบลูไฟร์ที่อยู่ใกล้ๆ เมื่อเห็นเช่นนี้อดฝืนหัวเราะไม่ได้

มงกุฎห้าแฉกลอยนิ่งกับที่  เพชรกระจับแดงลอยกับที่เช่นกัน

 “ควั่บ!”  เพชรกระจับแดงลอยเข้าไปติดในเบ้าตรงกลางมงกุฎห้าแฉกเป็นครั้งสุดท้าย  มันเปล่งรัศมีสีเขียวนับไม่ถ้วน ทำให้แม้แต่ดวงอาทิตย์ดูหมองลงไปถนัดตา

 “ครืน....”  โลกเริ่มสั่นสะเทือน

ร่างเลือนรางเริ่มปรากฏ และรัศมีน่ากลัวเริ่มกวาดฉายออกมา  มงกุฏห้าแฉกลอยขึ้นไปที่ศีรษะของร่างพร่าเลือนนั้น  รัศมีที่ทรงพลังจนแม้แต่เบรุตและบลูไฟร์ยังอดคำนับแสดงความเคารพไม่ได้  ลินลี่ย์ตาเป็นประกาย  เขารู้ว่าคนที่อยู่ข้างหน้าเขาเป็นใคร

 “จอมเทพแห่งชีวิต!”