เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 735 แม่สี่

ตอนที่  735  แม่สี่

หุบเขาแม่น้ำขาว บันไดสวรรค์ชั้นที่ห้า

ในหุบเขาที่ทอดระยะยาวหลายพันไมล์ เย่ว์หยางไล่ตามจ้าวปีศาจโบราณ

 

แม้ว่าจ้าวปีศาจโบราณจะวางกับดักที่ไม่คาดคิดและอันตรายไว้ก็ตาม  เย่ว์หยางฟื้นฟูความมั่นใจหลังจากแก้ปมในหัวใจได้  ในสายตาของเสวี่ยอู๋เสีย เรื่องแต่เก่าก่อนที่เขากังวลนั้นจะไม่มีความสำคัญอะไรเลย  เสวี่ยอู๋เสียรักเขา ไม่ใช่สถานะของเขา บัดนี้เรื่องนี้ไม่เป็นปัญหาต่อเขาอีกต่อไป ยังมีอะไรอื่นที่เขาต้องกลัวอีก?

แม้ว่าจ้าวปีศาจโบราณจะมีชีวิตมานานมากกว่าหลายพันปี มีทักษะพิเศษบางอย่าง แต่เย่ว์หยางก็มีไพ่เด็ดมากมายอยู่ในมือด้วยไม่ใช่หรือ? เขามีเทพธิดากระบี่ฟ้า, พี่น้องหงส์เพลิงและกิเลนสาวปิงหยินซึ่งเป็นอสูรอมตะที่สามารถสู้กับศัตรูได้อย่างอิสระ

ตราบเท่าที่แม่สี่และผู้อาวุโสคนอื่นจะไม่ชอบจ้าวปีศาจโบราณ  เนื่องจากสถานะของเขา แต่เย่ว์หยางมั่นใจว่าเขาจะสามารถเอาชนะจ้าวปีศาจโบราณได้แน่

พวกเขาบินเดินทางอย่างไม่หยุดยั้งและมาถึงจุดที่ห่างจากจุดองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนสามร้อยไมล์ ก่อนที่จ้าวปีศาจโบราณจะหยุดในที่สุด

ด้านหน้าพวกเขามีแท่นบูชายัญสีแดงขนาดใหญ่ ดูราวกับว่าถูกย้อมด้วยเลือด ตัดสินได้จากเศษซากที่กระจัดกระจายอยู่รอบแท่นบูชา ภาพปรากฏเหมือนกับว่าในอดีตมีสงครามดุเดือดเกิดขึ้นในบริเวณใกล้ แม้แต่แท่นปะรำพิธีก็ยังไม่เว้น เต็มไปด้วยรอยแตกร้าวกระจายอยู่ทั่วผิวเหมือนกับใยแมงมุม

ในใจกลางของแท่นบูชาสีเลือดขนาดยักษ์มีรูปประติมากรรมสูงร้อยเมตร ข้างใต้จะเป็นวงเวทผนึกโบราณ

หัวของรูปสลักหินถูกทำลายอย่างหมดสิ้นและเหลือเพียงส่วนเล็กๆ ด้านบนเท่านั้น แต่รูปสลักนั้นยังพอระบุเพศได้ว่า เป็นรูปสลักสตรี ยกเว้นแต่ด้านล่างลงมายังมีแขนข้างเดียวเท่านั้นที่ยังติดอยู่ นิ้วของมือข้างนี้ตั้งอยู่ในท่ามุทรามือที่ลึกลับ ฝ่ามือหันออกด้านนอก  มีอักษรรูนโบราณบนนิ้วมือสัมพันธ์กับมุทราเพื่อสร้างผนึก  แม้ว่าเย่ว์หยางจะไม่คุ้นเคยกับอักษรรูนโบรานเหล่านี้ได้หมด  แต่มีอยู่จุดหนึ่งที่เขาแน่ใจได้ว่าหน้าที่ของมันช่วยเสริมพลังให้กับวงเวทผนึกโบราณภายใต้ฐานของรูปสลักยักษ์

หลังจากที่หัวและแขนข้างหนึ่งของรูปสลักถูกทำลาย รูปสลักสตรีก็ไม่สามารถสร้างผนึกที่สามารถใช้พลังได้สูงสุดอีกต่อไป   อย่างไรก็ตามผนึกยังไม่สามารถปลดออกได้ง่ายๆ จากนักอัญเชิญทั่วๆ ไป

เท่าที่สังเกตผนึกอย่างระมัดระวัง เย่ว์หยางพบร่างสิบร่างที่อยู่บนแท่นบูชาสีแดงขนาดใหญ่ ซึ่งกำลังรอเขาอยู่

หนึ่งในนั้นคือจื้อจุน ส่วนอีกเก้าคนยืนอยู่ด้านตรงข้ามเขารักษาระยะห่างไว้ ตามข้อมูลที่จงกวนและอีกสามคนซึ่งยอมแพ้ไปก่อนหน้านั้นรายงาน  นอกจากกลุ่มเก้าคนนี้ เย่ว์หยางยังสามารถจำเย่เซียว, จื้อกวง เยี่ยซู่และเป่ยได้  ที่อยู่ห่างจากสี่คนนี้ไปเป็นนักรบระดับสูง จักรพรรดิชื่อตี้และสนมชื่อเฟยที่จับคู่กัน  แม้ว่าพวกเขาจะสวมชุดคลุมบังตัวเอาไว้  แต่เย่ว์หยางก็ยังจำพวกเขาได้แม้แค่เพียงเหลือบมองเท่านั้น

ที่สำคัญคือเย่ว์หยางเคยสู้กับพวกเขามาก่อน  พวกเขาคิดว่าพวกเขาสามารถหลอกเขาได้โดยแค่เพียงสวมชุดคลุมตัวเอาไว้หรือ?  นั่นเป็นไปไม่ได้!  นอกจากนี้ ชุดคลุมนั้นไม่มีผลอะไรต่อเย่ว์หยาง เนื่องจากเขาเชี่ยวชาญด้านตาทิพย์

นอกจากจักรพรรดิชื่อตี้และสนมชื่อเฟยแล้ว ยังมีอีกสองคนที่ควรให้ความสนใจเป็นพิเศษ  เย่ว์หยางประหลาดใจที่เขาเพียงแต่รู้สึกถึงความคงอยู่ของพวกเขา  เพราะพวกเขาดูเหมือนล่องหนอยู่  ที่แย่ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าเขาจะรู้สึกถึงพวกเขาได้  แต่เขาไม่สามารถระบุได้ว่าพวกเขาเป็นใคร ทั้งไม่สามารถบอกระดับพลังได้ สำหรับจักรพรรดินีราตรีที่มีสนามพลังดาราราย  ตอนนี้เย่ว์หยางสามารถเห็นเงาร่างได้ เมื่อเขาใช้ตาทิพย์  นางไม่สามารถล่องหนได้อย่างสิ้นเชิงเหมือนเมื่อก่อน

ที่นี่และตอนนี้ สองคนที่อยู่ข้างหน้าเย่ว์หยางล่องหนได้สมบูรณ์  นั่นหมายความว่าอะไร?  ก็หมายความว่าพลังของพวกเขายังมีระดับที่สูงกว่าจักรพรรดินีราตรีมาก!

ทันใดนั้นเย่ว์หยางตระหนักได้ถึงเหตุที่จื้อจุนยืนยันว่าจะไปก่อน  นางห่วงว่านักระดับสูงของอีกฝ่ายจะลงมือโจมตีทันทีที่คนแรกปรากฏตัว

เมื่อเย่ว์หยางเห็นคนสุดท้าย ความรู้สึกคุ้นเคยทำให้เย่ว์หยางประหลาดใจ  เหมือนกับว่าเขาเคยเห็นคนผู้นี้มาก่อน พูดให้ถูกก็คือผู้นี้ไม่ใช่มนุษย์ แต่เป็นอสูร  อย่างไรก็ตามร่างของนางคล้ายมนุษย์มากแทบใกล้จะเป็นอสูรศักดิ์สิทธิ์

พลังไม่ได้แข็งแกร่งเป็นพิเศษ  แต่อสูรสตรีนี้มีความสามารถอยู่ในร่างมนุษย์ได้อย่างสมบูรณ์แบบ ยกเว้นปีกคู่สีแดงโลหิตบนหลังนางแล้ว ไม่มีอะไรทำให้นางแตกต่างจากมนุษย์

อสูรสตรีมองดูเย่ว์หยางก่อนจะหันมาทางจ้าวปีศาจโบราณ นางก้าวมาข้างหน้าและแสดงสีหน้าอารมณ์ที่แปลกประหลาด  นางพูดด้วยสำเนียงแปร่ง เหมือนกับว่าพยายามระงับอารมณ์ “ท่านคือเย่ว์หยาง คุณชายสามตระกูลเย่ว์ใช่ไหม?  ข้าขอถามอะไรบางอย่างได้ไหม? นางอยู่ข้างท่านหรือเปล่า?  นางปลอดภัยภัยดีไหม?  ตอนแรก ข้าไม่ต้องการทิ้งนางไป แต่ข้า..ไม่มีทางเลือกจริงๆ..”

เย่ว์หยางสับสน  นางกำลังพูดเรื่องอะไร? เย่ว์หยางเคยพบนางมาก่อนหรือ?

จากนั้นเย่ว์หยางใช้เวลามองดูลักษณะนางอย่างระมัดระวัง  มีความรู้สึกคุ้นเคยที่อธิบายไม่ถูก  ทันใดนั้นมีความคิดบางอย่างผุดขึ้นมาในหัวเย่ว์หยาง “ท่าน..ท่านคือแม่ของนางพญากระหายเลือด อาหงใช่ไหม?”

 “ชื่อปัจจุบันของนางชื่ออาหงหรือ?”  สตรีที่ดูเหมือนอาหงดีใจที่ได้ยินเช่นนั้น  แต่จากนั้นนางรู้สึกหดหู่ใจ ตาของนางเต็มไปด้วยน้ำตา นางกล่าว  ลูกที่น่าสงสารของแม่ ข้าได้ยินว่านางกลายเป็นอสูรพิทักษ์ของเจ้า  นางพัฒนาเป็นอสูรศักดิ์สิทธิ์หรือยัง?  นางปล่อยให้ตัวเองตกมาอยู่ในห้วงมหาภัยเช่นนี้ได้ยังไง?  เผ่าอสูรโลหิตของเราทุ่มเทพลังทั้งหมดเพื่อรักษาความลับนั้นไว้  เราเกือบถูกล้างเผ่าพันธุ์ไปแล้ว  ตอนนี้นางยังไม่สามารถหลีกหนีชะตาเดียวกันนี้ได้”

 “ทำไมท่านถึงอยู่ที่นี่กับพวกเขา?”  เย่ว์หยางรู้สึกสับสนอีกครั้ง  ยกเว้นเย่ว์หยาง ทุกคนมีพลังปราณฟ้าอย่างน้อยระดับสี่ แต่สตรีนางนี้ยังไม่เป็นแม้กระทั่งอสูรศักดิ์สิทธิ์  ทำไมนางอยู่ที่นี่กับพวกเขา?  นางมีความสัมพันธ์ใดกับจ้าวปีศาจโบราณ?

เกิดอะไรขึ้นระหว่างปีนั้น?  เป็นความลับระหว่างแม่สี่กับเย่ว์ชิว  แต่ทั้งสองคนมีความสัมพันธ์ใดกับเผ่าอสูรโลหิต?

จ้าวปีศาจโบราณมาปรากฏอยู่ด้านหลังเย่ว์หยางเงียบๆ ขณะที่เขาหัวเราะ  “เจ้าก็รู้ไม่ใช่หรือ? แน่นอน ข้าเข้าใจสถานการณ์ของเจ้าดี สำหรับคนภายนอกอย่างเจ้าเป็นไปไม่ได้ที่จะรู้ความจริง”

เย่ว์หยางยังคงเงียบ  เป็นเรื่องไร้ประโยชน์ที่เขาจะเถียงกับจ้าวปีศาจโบราณ  วันนี้ความจริงเป็นเรื่องแปลก ไร้เหตุผล  เขาเข้าไปใกล้จื้อจุน จากนั้นถามเบาๆ  “แม่สี่อยู่ที่ไหน?”

เย่ว์หยางไม่เห็นแม่สี่อยู่ใกล้แท่นบูชา  แม่สี่ถูกจ้าวปีศาจโบราณจับตัวไปหรือ?  ความคิดนี้วนเวียนอยู่ในใจของเขา แต่แล้วเขาตกใจ  จ้าวปีศาจโบราณไม่ใช่คนประเภทที่ละเว้นจากการใช้สตรีอ่อนแอ  ตรงกันข้าม  เจ้าผู้นี้จะต้องใช้แม่สี่เป็นตัวประกัน  ถ้าเขาสามารถทำได้

จื้อจุนไม่ตอบคำถามของเขา  นางบอกใบ้ว่าเขาควรรอชั่วขณะและดูว่าเกิดอะไรขึ้น

ประมาณสิบนาทีต่อมา วงเวทผนึกโบราณปล่อยคลื่นพลังงานออกมา  อย่างไรก็ตามคลื่นเหล่านั้นถูกข่มโดยพลังมุทราของรูปสลัก

ทันใดนั้นที่ฐานรูปสลักแยกออก

ผนังหินสองด้านที่ฐานแยกออกและมีทางยาวประมาณสิบเมตร  ที่ท้ายทางเดินมีประตูใหญ่ซึ่งแม่สี่ยืนอยู่ข้างหน้า  ขณะที่เย่ว์หยางเดินเข้าไปหานางเพื่อคุ้มครองนางออกมา ทันใดนั้นเขาตะลึงกับภาพที่อยู่หน้าแม่สี่  มีบุรุษคนหนึ่งคุกเข่าอยู่กับพื้น มีแขนซ้ายเขาคอยยันผนังประตูหิน

บุรุษร่างใหญ่นั้นตาเบิกกว้างและจ้องมองด้วยความโกรธพยายามจะยกประตูหิน แม้ว่าเขาไม่รู้ว่าบุรุษผู้นั้นตายไปนานเท่าใดแล้วก็ตาม กล้ามเนื้อที่ปูดโปนของเขามองดูเหมือนลูกตุ้มเหล็ก

แม้ว่าบุรุษผู้นี้จะเสียชีวิตไปแล้วก็ตาม แต่การกระทำที่กล้าหาญของเขายังทำให้หลายคนรู้สึกว่าเขาจะสามารถลุกขึ้นมายกประตูหินได้  สำหรับเขาประตูหินไม่เป็นภาระเลยแม้แต่น้อย  แต่เป็นผนึกบนประตูหินที่นำความตายมาให้เขา ในช่วงที่ยังมีชีวิต บุรุษผู้นี้สาบานว่าจะเปิดประตูหินให้ได้  ดังนั้นแม้หลังจากเขาตายแล้ว  เขาก็ยังคงค้ำประตูหินไว้บนร่างกายของเขา

เขาเป็นใคร?  ทำไมเขาทำเช่นนี้?

 “ซานเอ๋อ, คุกเข่า” แม่สี่พูดช้าๆ ขอให้เย่ว์หยางคุกเข่าต่อหน้าบุรุษผู้ใช้ร่างของเขาค้ำเปิดประตูไว้

 “ปัง!”

เย่ว์หยางรู้สึกตกตะลึง  ดังนั้นเขาไม่ได้ทำตามคำสั่งแม่สี่

อย่างไรก็ตามจ้าวปีศาจโบราณที่อยู่ข้างเขาคุกเข่าต่อหน้าบุรุษนั้นทันทีโดยไม่ลังเล  จ้าวปีศาจโบราณคำนับบุรุษที่ถลึงตามองมาตรงๆ ด้วยความเคารพ  หลังจากคำนับครบเก้าครั้ง จ้าวปีศาจโบราณลุกขึ้นยืนและเดินไปยืนข้างหลังแม่สี่ราวกับว่าไม่มีคนอื่นอยู่ใกล้

และแล้วในที่สุดเย่ว์หยางก็รู้ว่าบุรุษที่กำลังยกประตูหินไม่ใช่คนนอก  แต่เป็นเย่ว์ชิวผู้ที่เขาตามหาตัวมาตลอดหลายปี  เนื่องจากใช้พลังเกินตัวมากเกินไป สีหน้าของเขาจึงดูบิดเบี้ยวสิ้นเชิง  อย่างไรก็ตาม ถ้าดูเขาอย่างพินิจ ลักษณะของเขาค่อนข้างคล้ายกับเย่ว์หยาง  เทียบกับร่างกายที่แข็งแกร่งดุจเหล็กและใบหน้าที่เหมือนถูกสลักขึ้นมาจากดาบของเย่ว์ชิว   เย่ว์หยางดูเยาว์วัยและบอบบางกว่ามาก  เย่ว์หยางไม่อาจเทียบกับเย่ว์ชิวได้ในแง่ความเป็นผู้ใหญ่และความแข็งแกร่ง

แม้เขาจะตายไปหลายปี แต่เย่ว์ชิวก็ยังสร้างความประทับใจเมื่อมีคนเห็นเขากำลังค้ำยันประตู

เย่ว์ชิวถูกฆ่าตายระหว่างถูกเหล่าปีศาจรุมล้อมไม่ใช่หรือ?

ทำไมเขาอยู่ที่นี่?

นี่คือสถานที่อะไร?

ทำไมเขายังค้ำยันเปิดประตูหินนี้ไว้  แม้ว่าจะต้องสละชีวิตของเขาก็ตาม?  ที่สำคัญมีวงเวทผนึกโบราณอยู่ที่พื้นล่าง  วงเวทผนึกเสริมพลังก็เพื่อใช้เปิดประตูศิลาหรือ?  ความคิดนี้ผุดขึ้นมาในใจของเย่ว์หยาง แต่เขาปฏิเสธทันที   ประตูศิลานี้ควรเป็นกุญแจสำคัญในการรักษาความปลอดภัยให้กับวงเวทผนึก  เมื่อมันถูกปิด ประตูจะไม่สามารถเปิดได้อีกเป็นร้อยปี บางทีอาจเป็นพันปี  หรือว่าปีศาจทั้งหลายถูกข่มไว้โดยวงเวทผนึกภายใต้แท่นบูชาสีเลือด?

 “ซานเอ๋อ, คุกเข่า” แม่สี่ขึ้นเสียงและสั่งเขาอีกครั้ง

แม่สี่ดุเย่ว์หยางเสียงเข้ม  อย่างไรก็ตามถ้าเย่ว์หยางตามใจเย่ว์ซวงมากเกินไป  แม่สี่ก็จะขึ้นเสียงดุตักเตือนเขาให้ทำตัวเป็นตัวอย่างที่ดีของน้องสาว แทนที่จะเล่นนับมดและก่อกองทรายเล่นกับเธอ

ก่อนที่เย่ว์หยางจะลงมือปฏิบัติตามจ้าวปีศาจโบราณที่คุกเข่าอยู่แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนกับนาง “แม่สี่! ข้าอยู่นี่!  ตลอดหลายปีที่ผ่านมาข้า..ซานเอ๋อเร่ร่อนอยู่ข้างนอก ไม่กล้ากลับมาพบท่าน  ข้ารู้ว่าข้าทำผิดไปหลายอย่าง  ดังนั้นข้าไม่กล้ากลับมา เพราะกลัวท่านจะโกรธเมื่อท่านพบเจอ  ทั้งไม่กล้าบอกความจริงให้ท่านทราบ  เมื่อหลายปีมาแล้วข้าพบศพท่านพ่อ และได้รับรู้ความปรารถนาสุดท้ายของท่านพ่อ เวลานั้นมีคำหนึ่งว่า ความหวัง เป็นอักษรโลหิตเขียนอยู่ที่เท้าของท่านพ่อข้า แต่ต่อมาข้าไม่รู้ว่าใคร หรือว่าเมื่อไหร่มีคนมาลบมันออกไป  แม่สี่!  ข้าสามารถเป็นศัตรูได้ทั้งโลก  สามารถทำอะไรได้หลายอย่างโดยถูกสากลโลกตราหน้าได้โดยไม่รู้สึกเสียใจ และข้าไม่สนใจแม้แต่น้อย แต่ข้าไม่ต้องการจะต่อต้านท่าน  ไม่ต้องการทำให้ท่านเศร้า ไม่ต้องการเห็นท่านร้องไห้...  ท่านอาจไม่มีอะไรที่ต้องทำกับข้าอีกต่อไป  แต่ข้าคือเย่ว์หยางตัวจริง  ท่านอาจคิดว่าข้ากลายเป็นปีศาจ  แต่ข้าคือซานเอ๋อของท่านเสมอ!”  คำพูดของเขาทำให้เย่ว์หยางขนลุก

หลังจากได้ยินเช่นนี้ แม่สี่ยังคงเงียบเป็นเวลานาน

จ้าวปีศาจโบราณห่อไหล่ทันที น้ำตาไหลหยดลงจากขอบชุดคลุมของเขาและร่วงลงพื้น  “แม่สี่, ในอดีตที่ผ่านมาข้าป่วยมานานเกินกว่าเดือน ข้าเกือบจะตายอยู่แล้ว ยังดีที่เป็นท่านกับปิงเอ๋อที่ให้ยาช่วยชีวิตข้าอย่างต่อเนื่อง  ท่านยังจำวันเหล่านี้ได้หรือไม่?  ในอดีตซวงเอ๋อเอาหนังสือไปซ่อนไว้ใต้เตา ผลก็คือหนังสือถูกเผาขณะที่ท่านปรุงอาหาร  ซวงเอ๋อรู้ว่าเธอตกอยู่ในที่นั่งลำบากหนักก็เลยร้องไห้ขอความช่วยเหลือ  ในเวลานั้นข้าอุ้มเธอออกไปข้างนอก แต่สะดุดขณะก้าวข้ามธรณีประตู หน้าผากของข้าเลือดไหลไม่หยุด และซวงเอ๋อเอาแต่ร้องไห้กลัวว่าพี่ชายของเธอจะตาย  ท่านจำเรื่องนั้นได้ไหม?  แม่สี่ ข้าไม่จำเป็นต้องพิสูจน์ตนเองกับท่านเลย  ข้าคือซานเอ๋อของท่าน!” จ้าวปีศาจโบราณถอดชุดคลุมบังตัวออก หน้าของเขาคล้ายคลึงกับลักษณะของเย่ว์หยาง เทียบกับเย่ว์หยางแล้ว หน้าของจ้าวปีศาจโบราณและของเย่ว์ชิวคล้ายกันมากกว่า

 “ซานเอ๋อไม่กล้าขอให้ท่านยกโทษให้ข้า ทั้งไม่กล้าคาดหวังให้ท่านรับข้ากลับไป  แม่สี่!  ซานเอ๋อแค่ต้องการบอกท่าน ข้าจะไม่มีทางเป็นศัตรูหรือทำร้ายท่าน!”  จ้าวปีศาจโบราณคุกเข่าโขกศีรษะ บนพื้นเปียกไปด้วยน้ำตาของเขา

ทันใดนั้นแม่สี่หันไปสั่งทันที  “เย่ว์หยาง, ถอดหน้ากากของเจ้า”

 “....” เย่ว์หยางต้องการบอกความจริงกับนางทันที

อย่างไรก็ตาม เขาไม่ตั้งใจหลอกนาง มันเป็นความเข้าใจผิด

หลังจากใช้ชีวิตเป็นครอบครัวด้วยกันมาเป็นเวลานานขนาดนั้น  เย่ว์หยางปรนนิบัตินางในฐานะเป็นญาติสนิทที่สุดของเขา  ไม่ว่านี่จะเป็นเรื่องจริงหรือเท็จ แต่เขาก็ยังคงแสดงความกตัญญูต่อแม่สี่ในฐานะซานเอ๋อเสมอมา  เขายินดีใช้ทั้งชีวิตเพื่อทดแทนความรักที่นางมอบให้เขา

อย่างไรก็ตาม แม้แต่คำเหล่านี้ก็ยังติดอยู่ที่ปลายลิ้น เย่ว์หยางไม่สามารถพูดออกมาได้  เขาไม่มีความกล้าสบตานาง

เย่ว์หยางค่อยๆ ถอดหน้ากากของเขาและก้มหน้าเงียบตลอดเวลา

ไม่มีโอกาสที่เย่ว์หยางจะพิสูจน์ตัวตนของเขาได้  เย่ว์หยางรู้ว่าจ้าวปีศาจโบราณวางแผนมาเป็นเวลาสามปีเพื่อคืนชีพด้วยสถานะเย่ว์หยางและทวงคืนทุกอย่างที่เคยเป็นของเขามาก่อน แต่เกิดเรื่องไม่คาดฝัน เขาปรากฏตัวก่อนที่จ้าวปีศาจโบราณจะเข้าสิงร่างของสหายผู้น่าสงสารและแทนที่เขา

เจ้าปีศาจโบราณผู้ได้รับร่างและความทรงจำของเย่ว์หยางดั้งเดิมจะกลายเป็นผู้ชนะในเรื่องนี้ที่เกี่ยวข้องกับแม่สี่

ขณะนั้นเย่ว์หยางถูกกำหนดชะตาจะต้องล้มเหลวถ้าเขาพยายกดดันแม่สี่ในเรื่องสถานะของเขา

เย่ว์หยางไม่ยืนยันพิสูจน์จุดนี้อีกต่อไป  เพราะเสวี่ยอู๋เสียและองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนรักที่ตัวเขา  ไม่ใช่สถานะเดิมของเขา สิ่งเดียวที่เย่ว์หยางกลัวก็คือ การทำให้แม่สี่เศร้าโศกเสียใจ

ยิ่งเถียงมาก ก็ยิ่งทำให้แม่สี่รู้สึกเศร้ามาก

ดังนั้น เย่ว์หยางคงไม่ปฏิเสธสิ่งที่เคยพูดไปแล้ว

แม้ว่าเจ้าปีศาจโบราณจะครอบครองร่างเดิมของเย่ว์หยาง แล้วยังไงเล่า?  เสวี่ยอู๋เสียและองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนรักเขา  เจ้าปีศาจโบราณไม่สามารถเอาทุกสิ่งทุกอย่างไปจากเขาได้แค่เพียงเพราะใช้ร่างกายและความทรงจำของร่างเย่ว์หยางคนเดิม

 “แม่สี่ไม่เคยตบตีเจ้า  แต่วันนี้ข้าจะต้องตบตีเจ้าเสียบ้าง!”  เมื่อได้ยินคำพูด เย่ว์หยางรู้สึกหดหู่เล็กน้อย  แต่ก็โล่งใจในขณะเดียวกัน

 “ได้เลย!”  เย่ว์หยางพยักหน้า  ถ้าตบตีแล้วจะทำให้นางรู้สึกดีขึ้น เขายินดีให้นางทำเช่นนั้น

แม่สี่เงื้อมือและตบหน้าเขา เผียะ!

จ้าวปีศาจโบราณที่คุกเข่าอยู่กับพื้นรู้สึกพอใจอยู่ในใจลึกๆเล็กน้อย แต่ทั้งหมดที่เขาแสดงออกมาเป็นมารยาทที่ฟุ่มเฟือยเกินไปบ้าง  เพราะแม่สี่ตบตีเย่ว์หยาง ก็พิสูจน์ว่านางยอมรับเขาและปฏิเสธเย่ว์หยาง  จากนี้ไปแผนการของเขาคงดำเนินไปอย่างราบรื่นและเข้ากับแผนที่เขาได้เตรียมไว้นานแล้ว

นี่เป็นครั้งแรกที่เย่ว์หยางถูกตบ เขารู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าข้างหนึ่ง

ถ้าเขาหลบ แม่สี่คงไม่สามารถตบเขาได้  ถ้าเขาป้องกันตัว ต่อให้เป็นนักสู้ปราณก่อกำเนิดก็คงทำร้ายเขาไม่ได้ อย่าว่าแต่แม่สี่เลย

 “เจ้ารู้ไหมว่าทำไมข้าถึงต้องตบตีเจ้า?”  แม่สี่เลิกคิ้วโก่งดุจคันศรขณะที่ดวงตาของนางจ้องมองเย่ว์หยาง โดยไม่รู้ตัวเย่ว์หยางหลบสายตานางและก้มหน้านิ่งเงียบ แม่สี่ตาแดงทันที น้ำตาไหลพรากตามใบหน้า นางเอ่ยปากดุด่าทันที “เหตุผลที่ข้าตบตีเจ้า ก็เพราะเจ้าเป็นลูกที่ไม่ยอมบอกอะไรเลยว่าเจ้าคิดยังไง  เจ้ายังคิดว่าข้าเป็นแม่สี่ของเจ้าหรือเปล่า?  ข้าตีเจ้าก็เพราะเจ้าไม่มั่นใจในตัวข้าและญาติพี่น้องคนอื่นๆ ของเจ้าเลย!”

 “แม่สี่?”  เย่ว์หยางตกใจ   เขาเงยหน้ามองหญิงงามผู้กำลังไห้และรู้สึกสำนึกเสียใจอย่างลึกซึ้ง  เหมือนกับครั้งแรกที่พวกเขาพบกันเมื่อเย่ว์หยางมาถึงโลกนี้ครั้งแรก