เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 736 ความจริงปรากฏ

ตอนที่  736  ความจริงปรากฏ

คนที่รู้สึกตกใจที่สุดไม่ใช่เย่ว์หยาง  หากแต่เป็นจ้าวปีศาจโบราณ

 

จ้าวปีศาจโบราณคิดว่าโดยอาศัยร่างและความทรงจำที่เขาได้รับบวกกับความรู้เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่น่าประทับใจบางอย่าง  เขาจะสามารถโน้มน้าวใจแม่สี่ให้ยอมรับว่าเขาคือเย่ว์หยางตัวจริงได้  แม้แต่คนเลือดเย็นทะเยอทะยานก็คงไม่สามารถต้านทานความสึกรักผูกพันทางเครือญาติเหมือนกับเปลวไฟที่ลุกโชน อย่าว่าแต่แม่สี่เป็นคนจิตใจดีและห่วงใยคนอื่น

แม่สี่ควรจะรู้ว่าร่างที่เขาครอบครองก็คือตัวจริง เป็นร่างของคุณชายสามตระกูลเย่ว์ ทำไมนางยังเลือกเจ้าลูกตัวปลอมแทนเขา

ข้าคือเย่ว์หยางตัวจริง!

ทำไมแม่สี่ถึงไม่เชื่อข้า?

จ้าวปีศาจโบราณไม่สามารถเข้าใจได้ว่าทำไมสถานการณ์ที่เขาคาดการณ์เอาไว้ว่าจะเกิดขึ้นกลับพลิกผันไปได้  จากตั้งแต่ต้น  เขาทำอย่างดีที่สุดคิดถึงความเป็นไปได้ของสถานการณ์ทั้งหมดที่อาจเกิดขึ้น    ตัวอย่างเช่นเย่ว์หยางอาจลักตัวแม่สี่ไป เขาสามารถลบความทรงจำนางด้วยวิธีบางอย่าง หรือแม่สี่อาจจะยอมรับเย่ว์หยางไว้โดยไม่คำนึงถึงความสัมพันธ์ของครอบครัวและความสำเร็จของเขา

อย่างไรก็ตามเจ้าปีศาจโบราณไม่เคยคิดถึงความเป็นไปได้ว่าแม่สี่จะไม่ยอมรับเขาเลยแม้แต่น้อย

จ้าวปีศาจโบราณข่มความโกรธของเขาอย่างยากลำบาก และพยายามให้จิตด้านชั่วร้ายของเขาอ่อนกำลังลงให้มากเท่าที่เป็นไปได้ และใช้อารมณ์และความทรงจำของซานเอ๋อนำหน้า  จากนั้นใช้เสียงที่เศร้าโศกน้ำตาไหลนองหน้าแสดงสีหน้าที่สิ้นหวังและไม่ยินยอมของเขา  เขาโพล่งเสียงออกมา  “แม่สี่, แม่สี่, ข้าคือซานเอ๋อตัวจริงนะ!”  ในการเผชิญเรื่องทั้งหมดแบบนี้  ไม่มีมารดาคนไหนที่ไม่เหลือเยื่อใย  จ้าวปีศาจโบราณไม่สนใจเย่ว์หยางแม้แต่น้อยยังคงคุกเข่ากับพื้นและเหยียดแขนไปทางแม่สี่โดยไม่สนใจอะไร จากนั้นร้อง  “ท่านจำเหตุการณ์เหล่านี้ได้ไหมเหตุการณ์เมื่อข้าอายุสิบขวบ น้องเยี่ยนโจมตีทำร้ายข้า และข้าบาดเจ็บสาหัส ท่านเป็นคนเยียวยารักษาบาดแผลให้ข้า  ช่วงเวลานั้นเป็นท่านที่เป็นคนคอยกระตุ้นเตือนให้ข้าพยายามอัญเชิญคัมภีร์ให้ได้  จากนั้นเมื่อข้าอายุสิบห้าปี  แม้แต่ปิงเอ๋อก็ยังเชิญคัมภีร์ได้  ข้ากลายเป็นคนสร้างมลทินให้กับเกียรติยศของตระกูลเย่ว์  เมื่อเราถูกขับออกจากตระกูลเย่ว์ในเทศกาลฤดูใบไม้ผลิ นั่นเป็นวันที่ฝนตกถนนลื่น  ข้าลื่นล้ม ศีรษะแตกเลือดไหลไม่หยุด  เป็นท่านที่ดูแลข้าและพาข้าลงจากเขา ท่านลืมเรื่องเหล่านี้หมดหรือ?  แม่สี่, ท่านจำข้าไม่ได้แล้วหรือ?”

 “เจ้าไม่ใช่ซานเอ๋อของข้า”  แม่สี่ส่ายศีรษะช้าๆ ในทุกคำพูด

 “แม่สี่!  ทำไมท่านไม่ยอมรับข้า?  โปรดมองดูข้าให้ดี  แม้ว่าอาการบาดเจ็บครั้งก่อนของข้าจะได้รับการรักษาหายไปหมดแล้ว  แต่ข้าไม่ได้ลบรอยแผลเป็นเหล่านั้นไปทั้งหมด  ข้าต้องการเก็บรอยแผลส่วนหนึ่งนั้นไว้เป็นส่วนหนึ่งของการระลึกถึงความเมตตาของท่าน”

เมื่อจ้าวปีศาจโบราณเห็นแม่สี่เงียบ เขาคิดว่าหลายอย่างอาจจะดีขึ้น ดังนั้นเขารีบป้องกันตัวเองทันที “ถ้าท่านไม่เชื่อข้า เราสามารถพิสูจน์จากเลือดก็ได้ แม้ว่าข้าจะได้รับตกทอดพลังของจ้าวปีศาจโบราณ  ข้าก็ยังไม่เคยทำร้ายตระกูลเย่ว์แต่อย่างใด  ไม่ว่าข้าจะแข็งแกร่งเพียงไหน  นั่นจะไม่มีทางเปลี่ยนไปได้  ข้าเป็นคนของตระกูลเย่ว์!”

แม่สี่จับจ้องมองดูเย่ว์หยาง  ตาของนางมีน้ำคลอเบ้า จากนั้นนางพูด “วันนี้ข้ารู้สึกเศร้าใจอย่างลึกซึ้ง  ซานเอ๋อของข้าไม่รู้จักข้า ขณะที่คนภายนอกพยายามล่อหลอกข้าโดยใช้คำเยินยอเพื่อให้ได้รับสถานะตัวตนในตระกูลเย่ว์   เจ้าคิดจะเอาแต่นิ่งเงียบโดยไม่ทำอะไรหรือไง? ข้าผิดหวังในตัวเจ้านัก!”

 “เชื่อข้า, ข้าคือเย่ว์หยางตัวจริง!”  จ้าวปีศาจโบราณร่ำร้องอย่างกระวนกระวาย

 “ข้าไม่อยากจะอธิบายเรื่องทั้งหมดนี้ แต่ถ้าข้าไม่เปิดเผยความจริง เจ้าก็คงจะอยู่ในโลกจินตนาการต่อไปและซานเอ๋อของข้าจะรู้สึกผิดและปฏิเสธจะยอมรับข้า”  แม่สี่ยิ้มให้เย่ว์หยางอย่างเศร้าสร้อย  นางเช็ดน้ำตาและหันไปทางจ้าวปีศาจโบราณ  “ถ้าคนร้ายย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านที่เป็นของเจ้า  เจ้าคิดว่าคนร้ายนั้นจะเป็นเจ้าของบ้านตัวจริงไหม?”

เมื่อได้ยินคำพูดของแม่สี่จ้าวปีศาจโบราณตกใจอย่างหนักเพราะเขาไม่เคยคิดว่านางจะนึกคิดเรื่องทำนองนี้ได้  “ไม่, ข้าคือซานเอ๋อของท่าน สิ่งที่ท่านพูดไม่ใช่เรื่องจริง  นอกจากพลังที่ข้าได้รับตกทอดจากจ้าวปีศาจโบราณกายและใจของข้าเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลเย่ว์”

เขามีร่างและความทรงจำเดิมของเย่ว์หยาง... ทำไมแม่สี่ถึงไม่ยอมรับเขาในฐานะลูกชายคนที่สามของตระกูลเย่ว์?

อีกครั้งที่แม่สี่ส่ายหน้าช้าๆ

นางถอนหายใจและพูดต่อไปด้วยเสียงทุ้มต่ำ  “คนชั่วนั้นครอบครองบ้าน ยึดทั้งสมบัติพัสถาน มองดูผิวเผินเหมือนกับว่าเขาเป็นเจ้าของบ้านตามกฎหมาย แต่แท้ที่จริงแล้วเขาเป็นผู้บุกรุกครอบครองสมบัติของผู้อื่น เรื่องอย่างนี้มีมาเป็นพันๆ ปีแล้ว เจ้าจะไม่รู้ความจริงเรื่องนี้ได้ยังไง? ร่างที่เจ้าครอบครองก็ไม่ได้มีชีวิตอยู่โดยตัวมันเอง  ชีวิตมาจากวิญญาณ  ขณะที่คนธรรมดาไม่สามารถล่วงรู้ถึงวิญญาณเจ้า เมื่อร่างของเจ้าถูกตรวจสอบด้วยวิธีการพิเศษ  วิญญาณปีศาจของเจ้าก็จะถูกเปิดเผย  เจ้าคือจ้าวปีศาจโบราณ นั่นคือความจริงที่ไม่มีทางเปลี่ยน ไม่ว่าเจ้าจะทำยังไงก็ตาม”

จ้าวปีศาจโบราณตกตะลึงเพราะคำพูดของนาง  จากนั้นแม่สี่หันไปทางเย่ว์หยาง  “ซานเอ๋อ!  เจ้ามีวิญญาณที่ผุดผ่องสุกใส แม้ว่าวิญญาณของเจ้าจะกลายเป็นแข็งแกร่งมากกว่าเมื่อก่อนมากมาย แต่เจ้าก็ยังคือซานเอ๋อของข้า  การเปลี่ยนแปลงวิญญาณของเจ้าเนื่องมาจากเจ้าอัญเชิญคัมภีร์ได้สำเร็จ เจ้าปลดผนึกที่พี่สาวข้าทำไว้บนร่างเจ้า  การชำระร่างโดยเพลิงอมฤต การรับตกทอดความรู้จากพี่สาวข้า  ไม่จำเป็นเลยที่ข้าจะต้องค้นหาความจริง เพราะเจ้าสามารถสืบทอดเจตจำนงและความรู้จากพี่สาวข้าได้!  สำหรับรูปร่างหน้าตาของเจ้า ข้าคิดว่าต้องเป็นการทำให้ปรากฏเป็นรูปร่างตามเจตจำนงของพี่สาวข้า  ดังนั้นซานเอ๋อ, เจ้ายังกังวลว่าแม่สี่จะขับเจ้าออกจากตระกูลเย่ว์อีกหรือ?  เจ้าคิดว่าข้าจะสับสนจนคิดว่าข้าจะจำคนนอกว่าเป็นลูกชายตนเองหรือ?”

 “ไม่ว่าเจ้าจะพูดยังไง ด้วยร่างและความทรงจำของเย่ว์หยาง  ข้าก็ยังคือลูกชายคนที่สามแห่งตระกูลเย่ว์  สายเลือดของตระกูลเย่ว์ไหลเวียนอยู่ในตัวข้า!”  จ้าวปีศาจโบราณเริ่มจะคลั่ง  ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะได้รับสถานะของเย่ว์หยางให้ตนเอง เขาดิ้นรนไขว่คว้าสถานะของเย่ว์หยางในฐานะคุณชายสามตระกูลเย่ว์  ตราบเท่าที่เขาได้รับสถานะส่วนนี้มา เขาจึงจะมีสิทธิ์ได้รับมรดกของเย่ว์ชิวสองสามีภรรยา  แม้ว่าเขาจะต้องรับมือกับสถานะของเย่ว์หยางครึ่งหนึ่งก็ตาม

จ้าวปีศาจโบราณต้องอาศัยการตบตาเพื่อให้ได้รับสมบัติที่เย่ว์ชิวและภรรยาทิ้งไว้

แม้จนกระทั่งเขาตายสิ่งที่เย่ว์ชิวป้องกันสุดกำลังก็คือร่างเทพที่สมบูรณ์ทรงพลังซึ่งแข็งแกร่งยิ่งกว่าร่างศักดิ์สิทธิ์ดั้งเดิมของจ้าวปีศาจโบราณ ในยุคโบราณ ร่างเทพนี้ไม่ได้ถูกส่งเข้าไปในแดนล่มสลายแห่งทวยเทพ  นักสู้ระดับสูงของบันไดสวรรค์รับหน้าที่รักษาให้ปลอดภัย เมื่อพวกเขาค่อยๆ ทยอยตายไป ภาระความรับผิดชอบจึงตกไปอยู่ที่นักรบของทวีปมังกรทะยาน

ตราบใดที่เขาได้รับร่างเทพสมบูรณ์แบบ  จ้าวปีศาจโบราณจะเข้าสิงร่างนั้นและกลายเป็นราชันย์ศักดิ์สิทธิ์โดยตรงใกล้จะได้เป็นเทพเจ้าเต็มที

ยิ่งกว่านั้นหลังจากได้รับร่างเทพนี้  เขาคงไม่ต้องการชิงสมบัติโบราณในแดนล่มสลายแห่งทวยเทพต่อไปอีก

พี่สาวของแม่สี่เป็นคนที่เคยอยู่ภายในแดนล่มสลายแห่งทวยเทพและอยู่รอดได้ ทั้งถือกุญแจเข้าแดนล่มสลายแห่งทวยเทพ

สาเหตุที่จ้าวปีศาจโบราณปลอมตัวเป็นคุณชายสามตระกูลเย่ว์ก็คือ เมื่อสามปีที่แล้ว เขาพบความลับที่น่าตกใจของแท่นบูชายัญสีแดง  ในทวีปมังกรทะยาน เย่ว์ชิวเป็นเพียงผู้พิทักษ์แท่นบูชาที่หุบภมรร้อยบุปผารู้จัก  แม้ว่าเขาจะไม่แข็งแกร่งมากนักในช่วงมีชีวิต เย่ว์ชิวยังรับการยอมรับพลังปณิธานของบรรพบุรุษ  ดังนั้นเขาจึงเหลือพลังไว้ปกป้องประตูศิลา

หากปราศจากการรับรู้เจตจำนงของเย่ว์ชิว  คงเป็นไปไม่ได้ที่จะผ่านเข้าประตูหินนี้ไปได้

ดังนั้น เพื่อให้ได้ร่างเทพที่สมบูรณ์แบบ  จ้าวปีศาจโบราณจึงเค้นสมองวางแผนจนกระทั่งได้แผนการณ์ที่สมบูรณ์แบบออกมา

อย่างไรก็ตามค่อนข้างจะคาดไม่ถึงเลยว่าเพียงเมื่อเขาสามารถเข้าใจและผสานร่างและความทรงจำดั้งเดิมของเย่ว์หยาง  พลันกลับมีเย่ว์หยางอีกคนหนึ่งปรากฏตัวในตระกูลเย่ว์แห่งทวีปมังกรทะยาน  ที่น่าประหลาดที่สุดเย่ว์หยางนั้นก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว และในช่วงสามปีที่ผ่านมา เย่ว์หยางเติบโตก้าวหน้าในระดับที่เป็นอันตรายจนเขาต้องดำเนินแผนการก่อนกำหนด

เขารู้ด้วยความมั่นใจว่าเย่ว์หยางต้องได้รับการสนับสนุนลับอย่างหนึ่ง  มิฉะนั้นเขาคงไม่มีทางก้าวหน้าด้วยระดับความเร็วที่น่าตระหนกขนาดนั้น

ตอนแรกเขาคิดว่าเป็นมารดาเดิมของเย่ว์หยางลอบกลับมาดูแลเขา  ต่อมาเขาจึงตระหนักว่าเขาคาดเดาผิด สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือเย่ว์หยางนี้ได้รับตกทอดความรู้ของมารดาเดิมของเย่ว์หยาง

ความคิดเหล่านี้ทำให้เขาสับสนมากยิ่งขึ้น  “ทำไมเจ้าตัวปลอมถึงได้รับการยอมรับและได้รับตกทอดความรู้ของมารดาเย่ว์หยาง?  ทำไมเขาไม่ได้รับการยอมรับจากเจตจำนงของเย่ว์ชิวที่ยังเหลืออยู่?  และข้าไม่ได้รับอนุญาตให้ผ่านเข้าประตูศิลาเข้าไปทั้งที่ได้ร่างเดิมและความทรงจำเย่ว์หยางมาแล้ว”

แม่สี่ถอนหายใจ “ข้าไม่อยากบอกความลับของเผ่าร้อยบุปผาของเรากับเจ้านักหรอก  แต่ในเมื่อเจ้าถาม ข้าก็จะบอกให้”  แม่สี่จ้องมองจ้าวปีศาจโบราณผู้กำลังข่มความโกรธอย่างหนัก  จากนั้นนางพูดต่อ “เผ่าร้อยบุปผาเราใช้ชีวิตอยู่ในดินแดนบันไดสวรรค์  เราแตกต่างจากมนุษย์ในทวีปมังกรทะยาน พฤกษาเจตจำนงเทพเจ้าให้ชีวิตแก่เรา  ดอกไม้ทุกดอกจากพฤกษาจะให้ชีวิตหนึ่งชีวิต เช่นเดียวกับร่างของเจ้าในตอนนี้  จุดประสงค์ที่เราสองพี่น้องแต่งงานกับเย่ว์ชิวและเย่ว์หลิงสองพี่น้องเพื่อเป็นการรับประกันว่าเชื้อสายตระกูลเย่ว์จะไม่ขาดสาย  เราสวดอ้อนวอนพฤกษาปณิธานเทพเจ้าและชีวิตใหม่นั่นก็กลายมาเป็นลูกหลานของเรา  ความสัมพันธ์กับและสองพี่น้องตระกูลเย่ว์เป็นยังไงน่ะหรือ?  พูดได้เลยว่าถ้าเจ้าไม่ทำลายพฤกษาปณิธานเทพเจ้า เผ่าร้อยบุปผาของเราจะสูญพันธุ์ไปได้อย่างไร?”

 “และผู้คนในเผ่าร้อยบุปผาของเราทุกคนจะมีพลังวิญญาณสุดยอด แต่พลังกายจะด้อยกว่ามนุษย์ที่อยู่ในทวีปมังกรทะยาน เจ้าทำพลาดแล้วที่คิดว่าคนที่ผสานสายเลือดของตระกูลเย่ว์และเผ่าร้อยบุปผาจะมีคุณสมบัติทั้งสองที่สูงเยี่ยม  เจ้าคิดอย่างนั้นไม่ใช่หรือ?  ถูกแล้ว นั่นเป็นไปไม่ได้  ชีวิตที่พฤกษาปณิธานเทพเจ้ามอบให้มาจะไม่มีทางกลายไปเป็นปีศาจ  ดังนั้นจึงตรงกันข้ามกับความคาดหวังของเจ้า  ตอนนี้เจ้าไม่สามารถใช้พลังของเจ้าได้เต็มที่ในเมื่อเจ้าครอบครองร่างนั้น  จ้าวปีศาจโบราณ  ต่อให้คนอื่นทั้งหมดถูกเจ้าหลอก  แต่สุดยอดปณิธานของพี่สาวข้า กับวิญญาณผู้พิทักษ์ของเย่ว์ชิวจะไม่มีทางปล่อยให้เจ้าผ่านประตูศิลาเข้าไปได้เลย”

 “บัดซบ!”  จ้าวปีศาจโบราณเข้าใจสาเหตุที่เขาไม่สามารถผ่านประตูศิลาที่เย่ว์ชิวยืนค้ำเข้าไปได้ทันที  วิญญาณพิทักษ์ของเย่ว์ชิวรับรู้ถึงสถานะปลอมของวิญญาณเขา จึงปฏิเสธไม่ยอมให้เขาผ่านเข้าไป

ปณิธานของพวกเขาจะไม่ถูกหลอกโดยร่างกายและความทรงจำที่เขาหลอมรวมเข้าไว้และสิ่งหนึ่งที่เขาไม่สามารถเปลี่ยนได้ก็คือ  วิญญาณปีศาจของเขา!

เมื่อเผชิญหน้ากับความเป็นจริงนี้ ทุกอย่างที่อ้างมาจึงดูอ่อนยวบลงทันทีเมื่อเทียบกัน

จ้าวปีศาจโบราณไม่สามารถเชื่อได้  เขาไม่รู้สึกผิดปกติอะไรเมื่อเขาจับคุณชายสามตระกูลเย่ว์มาได้

เขาสะกดจิตสั่งให้คุณชายสามตระกูลเย่ว์สร้างภาพว่ากระโดดน้ำฆ่าตัวตาย  หลังจากผ่านไปหลายปีเมื่อหลอมรวมกับร่างได้  เขาพร้อมจะกลับมาในฐานะนักสู้ระดับสูงผู้ผ่านประสบการณ์ผจญภัยมามากมาย จากนั้นเขาจะฟื้นฟูตระกูลเย่ว์และจะใช้สถานะของเขารับการยอมรับจากปณิธานที่ยังเหลือของเย่ว์ชิว  และในท้ายที่สุดเขาจะได้รับร่างเทพที่สมบูรณ์แบบและทรงพลังอย่างราบรื่น

เวลานั้นเขาไม่ได้ตรวจสอบร่องรอยของวิญญาณพิทักษ์  ทำไมถึงมีเย่ว์หยางอีกคนปรากฏขึ้นมาในตระกูลเย่ว์?  ที่แย่ยิ่งไปกว่านั้น ความเร็วในการก้าวหน้าของเย่ว์หยางยังน่าตกใจอีกด้วย

สตรีผู้เข้าแดนล่มสลายแห่งทวยเทพยังคงอยู่ใกล้หรือเปล่า?

นางยังจับตาอยู่ฉากภาพนี้เงียบๆ อยู่บนท้องฟ้าหรือเปล่า?

สิ่งทั้งหมดที่เขาทำลงไป ทำไมถึงไม่พ้นไปจากการควบคุมของนาง?

 “ข้าจะฆ่าเจ้า!”  จ้าวปีศาจโบราณร้องโหยหวน  เขาเกลียดเย่ว์หยางมากที่สุด เย่ว์หยางเป็นคนเดียวที่ทำลายความหวังยิ่งใหญ่ของเขา ถ้าไม่ใช่เพราะเย่ว์หยางโผล่ออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เขาคงได้ผลของชัยชนะที่หอมหวานไปแล้ว  ตอนนี้มันจบลงทั้งหมดแล้ว  แม่สี่รู้จักสถานะลับของเขาทั้งหมด และเย่ว์ชิวผู้ค้ำประตูศิลาจะไม่มีทางยอมให้เขาผ่านเข้าไป... เขาจะไม่ได้รับร่างเทพที่สมบูรณ์ทรงพลังที่สุดที่อยู่ภายในประตูผนึก  เขายังคงสูญเสียร่างศักดิ์สิทธิ์เดิมของเขา เขารู้ว่าถ้าเขาไม่ได้ครอบครองหนึ่งในสองร่างเหล่านี้ ราชาราชินีเผ่าแสงที่อยู่กับเขาจะเป็นเหมือนหมาป่าดุร้าย

เมื่อคิดถึงเรื่องทั้งหมดนี้แล้วจ้าวปีศาจโบราณระเบิดพลังและความเกรี้ยวกราดโจมตีใส่เย่ว์หยาง

 “ตาย!”

เย่ว์หยางเคลื่อนไหวได้ไวกว่าเขา  วงจักรนิรันดรขยายออกจากใต้เท้าของเขา ในชั่วเสี้ยววินาที จ้าวปีศาจโบราณก็เผชิญกับพลังมหาศาลสะท้อนใส่ใบหน้าของเขาเอง

**************

หรือว่าร่างเทพที่เย่ว์ชิวปกป้องอยู่นี้ จะถูกเอามาใช้แล้วในร่างเย่ว์หยาง???