เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 750 เย่ว์หยางคลั่ง

ตอนที่  750  เย่ว์หยางคลั่ง

ดวงแสงระเบิด

ไม่เพียงแต่กะโหลกของจักรพรรดินีฟ้าเท่านั้นที่ได้รับความเสียหาย  แต่ทั่วร่างของนางได้รับความเสียหายจากแรงระเบิดทำลายล้าง

 

 “พวกเจ้าคิดว่าฝีมือแค่นี้จะสามารถฆ่าข้าได้หรือ?”  จักรพรรดินีฟ้ากรีดร้องด้วยความเกลียดชัง  “ต่อให้ไม่ต้องใช้ร่างหยาบ ข้าจักรพรรดินีฟ้าแห่งเผ่าเก้าแสงก็ยังใช้แค่ปลายนิ้วเขียนคำสาปฆ่าพวกเจ้าได้   พวกเจ้าบังคับให้ข้าต้องใช้พลังสุดท้ายของข้าจัดการพวกเจ้า!”

นางไม่เต็มใจใช้พลังที่ทุกข์ทรมานถึงขั้วกระดูกนี้ และไม่ยินดีจะยอมเสียร่างกายมนุษย์ของนางเอง

อย่างไรก็ตาม นางไม่มีทางเลือกอื่น

ก่อนที่ดวงระเบิดแสงจะทำลายร่างกายของนาง  นางต้องตัดสินใจ

อยู่ต่อหน้าศัตรู และด้วยความโลภบดบังตาถ้านางไม่ใช้พลังสุดท้าย ก็มีแต่ความพ่ายแพ้สูญเสียรออยู่เท่านั้น

วิ้ง วิ้ง วิ้ง

ตลอดทั้งร่างของจักรพรรดินีฟ้าระเบิดฉับพลันทันที  เมื่อพลังระเบิดถึงขีดจำกัด ดวงแสงสว่างทั้งสองดวงสร้างหลุมดำขนาดเล็กสองหลุม  ชิ้นส่วนต่างๆ และพลังงานของจักรพรรดินีฟ้าถูกดูดกลืนทั้งหมด  ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่นคงจะรักษาชีวิตไว้ไม่ได้แน่นอน แต่จักรพรรดินีฟ้าซึ่งมีวิญญาณและทักษะแฝงเร้นเหลืออยู่ถึง 90% หลบหลีกจากการระเบิดร่างได้ และไปรวมกับร่างทองซึ่งเป็นร่างทักษะแฝงเร้นอีกครั้ง

แสงสว่างฉายวาบขึ้น

จื้อจุนชะงักไปชั่วขณะ

ช่วงขณะที่วิญญาณจักรพรรดินีฟ้าและร่างทองผสานกัน จื้อจุนเหยียดแขนขึ้นไปในท้องฟ้า

แสงทำลายล้างเหมือนกับดวงอาทิตย์ฉายแสงจ้า  ลำแสงฝน ลำแสงธนู ลำแสงดาบ ลำแสงปืน ลำแสงเขี้ยว ลำแสงกระบี่พลิกฟ้าคว่ำดิน โลกและสวรรค์ตกอยู่ภายในลำแสงทำลายล้าง  ผู้เฒ่าซื่อไห่นักรบเผ่าเก้าแสงและจักรพรรดินีราตรี, เสวี่ยอู๋เสีย องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนและคนอื่นที่กำลังต่อสู้ห่างออกไปหลายร้อยกิโลเมตรมีความรู้สึกว่าไม่สามารถเงยหน้ามองท้องฟ้าได้ ผู้เฒ่าซื่อไห่ซึ่งกำลังได้เปรียบจักรพรรดินีราตรีเห็นแสงทำลายล้างที่น่ากลัว  เขามีปณิธานราชันย์ที่สัมผัสถึงได้ สีหน้าของเขาจึงเปลี่ยนไปอย่างมาก

 “หอทงเทียนมีนักสู้ที่น่ากลัวขนาดนี้อยู่ด้วยหรือนี่?   ข้าซื่อไห่นึกไม่ถึงเลยว่าจะมีสุดยอดนักสู้มีฝีมือแตกต่างราวฟ้ากับดินเช่นนี้!”

ผู้เฒ่าซื่อไห่พึมพำกับตนเอง

ในขณะนั้นพลังปณิธานระดับสูงสุดของจื้อจุนไม่สามารถคงเอาไว้ได้อีกต่อไป

จักรพรรดิชื่อตี้ จ้าวปีศาจโบราณและราชาเก้าแสงรู้สึกเหมือนกับตนเองเป็นลิงในกองไฟ ได้รับความเจ็บปวดจากแสงทำลายล้างที่ไม่มีใดเปรียบและหลบหลีกไม่พ้น เทียบกับแสงพลังดวงอาทิตย์ของราชาเก้าแสงกับแสงทำลายล้างแล้ว ต่างกันอย่างน่าสมเพช

จักรพรรดิชื่อตี้มีสมบัติเทพสำหรับป้องกัน ‘โล่ผู้พิทักษ์’ ยังต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เพราะโล่ผู้พิทักษ์ไม่สามารถต้านทานได้ทำให้ร่างของเขามีควันคุกรุ่นทั่วตัว

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขารู้สึกหวาดกลัวว่าถ้าปล่อยให้แสงนี้ผ่านเข้ามาถูกตัว  เขาคงจะถูกทำลายแน่นอน

จ้าวปีศาจโบราณไม่ได้วิ่งไปที่แท่นบูชายัญเพื่อซ่อนตัวเหมือนกับจักรพรรดิชื่อตี้

เขากลับทำตรงกันข้าม ไม่ยอมเข้าไปซ่อนตัว

เขาวิ่งไปหาราชาเก้าแสงและกอดตัวเขาไว้แน่นป้องกันไม่ให้ราชาเก้าแสงมีโอกาสหลบหนี และพยายามพาตัวราชาเก้าแสงเหาะขึ้นท้องฟ้า

 “เจ้าบ้าไปแล้ว!”  ราชาเก้าแสงรู้สึกว่าจ้าวปีศาจโบราณต้องการพินาศไปพร้อมกับเขา

 “ตงเย่า!  มาตายด้วยกันเถอะ!”  จ้าวปีศาจโบราณชิงชังจักรพรรดินีฟ้าและราชาเก้าแสง  คนพวกนี้หักหลังพันธมิตร  ถ้าจักรพรรดินีฟ้าไม่ออกคำสั่งและทรยศเขาต่อหน้าต่อตาด้วยการโจมตีและฆ่าเย่เซียวกับจื่อกวง และอาเป่ย  อย่างนั้นพวกเขาก็ยังแยกจากกันด้วยดีได้ ทุกคนยินดีจะเผชิญหน้ากับหายนะด้วยความเต็มใจ ส่วนตอนนี้เล่า?  จ้าวปีศาจโบราณต้องการจะฉุดลากราชาเก้าแสงให้พินาศไปพร้อมกับเขา

ราชาเก้าแสงไม่สามารถเข้าไปหลบได้ภายใต้ฐานแท่นบูชายัญเหมือนอย่างที่จักรพรรดิชื่อตี้ทำเพื่อหลบแสงทำลายล้างในท้องฟ้า

แต่ปล่อยให้จ้าวปีศาจโบราณจับและพาเหาะขึ้นไปในท้องฟ้า

เขาเผชิญกับแสงทำลายล้างเป็นอันมาก และคำรามร้องด้วยความเจ็บปวด

เศียรราหูขยายพลังปีศาจสีดำจนใหญ่สามารถกลืนกินทุกอย่าง ในที่สุดแสงทำลายล้างค่อยๆ อ่อนกำลังและหายไป!

โชคดีที่แสงทำลายล้างสลายไปเร็ว มิฉะนั้นคงจะอันตรายจริงๆ... ราชาเผ่าเก้าแสงดิ้นหลุดจากจ้าวปีศาจโบราณและลงมาอยู่บนพื้นแท่นบูชาอย่างอ่อนแรง  จนถึงตอนนี้เขามองไม่เห็นอะไร แต่ยังพอได้ยินเสียงที่ไม่คุ้นเคย

 “อิคคา! เรียกภูตน้อยออกมาเป่าแตรเร็วเข้า!” เย่ว์หยางสั่งการในอึดใจเดียว และทำให้คนอื่นงุนงงสงสัยกับคำสั่งของเขา  เป่าแตร?

 “แท็ดๆๆๆๆๆ!”

เสียงกังวาลดังไพเราะกึกก้องไปทั้งหุบเขาที่พังทลายนี้

น่ากลัว!

เสียงโหยหวนไม่มีพลังโจมตี  แต่ราชาเก้าแสงเมื่อได้ยิน รู้สึกเหมือนกับว่ากำลังเผชิญหน้าศัตรู และรู้ว่าเสียงแตรจะทำให้เกิดเรื่องน่ากลัว

เมื่อเขาต้องการจะเข้าไปฆ่าภูตน้อยที่กำลังเป่าแตร ท้องฟ้ามีแสงทำลายล้างฉายลงมาและแข็งแกร่งยิ่งกว่าเมื่อครู่นี้!  จ้าวปีศาจโบราณเป็นเหมือนคนบ้าไปแล้ว เขาเอื้อมขนาดใหญ่คว้าตัวราชาเก้าแสงและยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์  “ตงเย่า, ขอให้เจ้าสนุกกับความตายนะ, เย่เซียวและจื่อกวง พวกเขากำลังรอเราอยู่!”

ราชาเก้าแสงไม่ได้ดิ้นรน

ความจริงเขาไม่สามารถดิ้นรนจากไปได้  เย่ว์หยางที่อยู่ต่อหน้าเขามีวงจักรนิรันดรอยู่ใต้เท้าของเขา

จนกว่าจื้อจุนจะปล่อยคลื่นแสงทำลายล้างครั้งที่สาม  ราชาเผ่าเก้าแสงถูกฟันถูกทุบร่วงลงกับแท่นบูชายัญ เย่ว์หยางเรียกวงจักรนิรันดรกลับคืน

ไม่ทราบว่าผ่านไปนานเท่าใดเมื่อราชาเก้าแสงเริ่มมองเห็นได้ปกติ  เขาพบว่าจักรพรรดินีฟ้าร่างทองในท้องฟ้ามีร่างกายยับเยิน ร่างท่อนล่างถูกทำลายอย่างสิ้นเชิง  ร่างท่อนบนได้รับความเสียหายแทบทุกส่วน  เหลือแขนซ้ายข้างเดียวมีนิ้วติดอยู่สองนิ้ว ศีรษะไหล่ก็แหลก มีแต่มือขวาที่ถือเศียรราหูยังอยู่ในสภาพดี

จักรพรรดินีฟ้ายังไม่ตาย!

แม้ว่าจื้อจุนจะปล่อยแสงทำลายล้างในช่วงที่วิญญาณของนางอ่อนแอที่สุด  นอกจากนี้ด้วยปราณก่อกำเนิดของเย่ว์หยางและปราณแท้ของสาวกิเลนปิงหยิน  และภายใต้การสนับสนุนของภูตน้อยที่เป่าแตรช่วย แรงสนับสนุนสามด้านขนาดนี้แล้ว จักรพรรดินีฟ้าก็ยังไม่ตาย

นี่คือยอดฝีมือระดับจักรพรรดิ

แน่นอนว่าจะฆ่ากันนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย

แม้แต่เย่ว์หยางและจื้อจุนก็รู้สึกว่าจักรพรรดินีฟ้าจะต้องตาย อย่างน้อยก็ต้องใกล้จะตาย  และนางคาดไม่ถึงเลยว่านางยังจะถือเศียรราหูออกมารบได้อีก

 “สาวน้อย!  เจ้าแสดงลูกไม้ของเจ้าจบหรือยัง?”  เสียงของจักรพรรดินีฟ้าเต็มไปด้วยความเกลียดดังสั่นสะท้านไปทั่วหุบเขาแม่น้ำขาว  “แต่ข้าจะยังไม่ตาย  แน่นอนว่าคนที่ตายจะต้องเป็นพวกเจ้า!”

ถึงตอนนี้แสงทำลายล้างถูกเศียรราหูขับไล่ไปหมด  ตอนนี้มีแสงสีดำชั่วร้ายนับไม่ถ้วนกำลังขยายออก

บางทีพลังและคุณสมบัติของพลังนี้อาจไม่ทรงพลังเท่ากับแสงทำลายล้าง

แต่พลังที่เศียรราหูเก็บเอาไว้เป็นแหล่งพลังงานที่ราชาเก้าแสงแต่ละรุ่นได้ถ่ายพลังเก็บไว้ข้างใน  อย่าว่าแต่แสงทำลายล้างสามระลอกเลย  ต่อให้เป็นพลังทำลายล้างของสามจอมภพแดนสวรรค์ตะวันตกก็ยังทำลายมันไม่ได้  เศียรราหูเป็นเครื่องมือฝ่ายมารที่คงทนพอๆ กับอาวุธเทพ  แต่ไม่มีจิตสำนึกที่เป็นอิสระ  และการเคลื่อนไหวของมันอยู่ที่การกระตุ้นของเจ้าของๆ มัน  จักรพรรดินีฟ้าไม่ตาย  ระบบการทำงานของเศียรราหูจะไม่มีทางอ่อนลง แต่ถ้าจื้อจุนยังสามารถปล่อยแสงทำลายล้างได้อีกก็ต้องทำอย่างไม่ขาดสาย  มิฉะนั้นจะไม่มีอะไรเทียบได้พลังปีศาจสีดำของเศียรราหูได้เลย

พลังเทพของเจี้ยงอิงยังหลอมรวมได้ไม่เสร็จสิ้นสมบูรณ์เต็มร้อย คิดจะรับมือจักรพรรดินี้ฟ้าเพื่อทำลายเศียรราหู ความเป็นไปได้กับการใช้พลังเทพบังคับเศียรราหูแทบเป็นศูนย์

สาวกิเลนปิงหยินเกลียดเครื่องมือปีศาจนี่นัก แต่ความคิดจะทำลายของนางยังไม่กล้าแข็งพอ

นางไม่ใช่อสูรอมตะที่ถนัดในเรื่องนี้

 “เจ้าไปเถอะ!”  เดิมทีเย่ว์หยางต้องการประหารเข่นฆ่าจ้าวปีศาจโบราณและจักรพรรดิชื่อตี้ที่ถูกทรยศหักหลัง  แต่เขาเปลี่ยนใจและคิดว่าจักรพรรดินีฟ้าและราชาเก้าแสงไม่ถูกกำจัด อย่างนั้นจ้าวปีศาจโบราณและจักรพรรดิชื่อตี้คงเกรงว่าราชาเก้าแสงและจักรพรรดินีฟ้าจะได้ประโยชน์  ปล่อยสองคนนี้ไปอาจจะเป็นภัยพิบัติ  แต่ก็ยังดีกว่าปล่อยจักรพรรดินีฟ้าและราชาเก้าแสง  ปล่อยจักรพรรดินีฟ้าและราชาเก้าแสงให้หนีไปได้ นั่นจะกลายเป็นหายนะของหอทงเทียนอย่างแน่นอน  เย่ว์หยางเกลียดช่วงเวลาที่มืดมิดนี้  เขาได้แต่ปล่อยจ้าวปีศาจโบราณและจักรพรรดิชื่อตี้ชั่วคราว  “แล้วอย่ามาให้ข้าเห็นอีก!”

 “ข้าจะไม่กลับมาหอทงเทียนอีกเลย!”  จักรพรรดิชื่อตี้ดีใจแทบคลั่ง เขาคิดว่าเย่ว์หยางจะฉวยโอกาสโจมตีทำร้ายคนที่ตกที่นั่งลำบาก  ในใจของเขาพร้อมที่จะทุ่มเทสูญเสีย

 “หรือว่านี่เป็นชะตา?”

จ้าวปีศาจโบราณถอนหายใจรำพึง

เขาไม่ได้ไปจากแท่นบูชายัญเหมือนอย่างจักรพรรดิชื่อตี้  แต่กลับวิ่งไปหาราชาเก้าแสงแทน

ราชาเก้าแสงมองดูจักรพรรดินีฟ้าและกระโดดออกจากแท่นบูชายัญไล่ตามจักรพรรดิชื่อตี้ทันที  “  ท่านย่าจักรพรรดินีฟ้า,  อนุญาตให้ตงเย่าฆ่าจักรพรรดิชื่อตี้ด้วย!”  เขาไม่ยินยอมอยู่ที่นี่อีก จึงหาข้ออ้างไล่ล่าจักรพรรดิชื่อตี้และออกไปจากแท่นบูชายัญที่อันตรายอย่างยิ่งยวด ไม่ว่าจะเป็นจื้อจุน เย่ว์หยาง ปีศาจอสรพิษน้อยและมังกรไร้เขาเจี้ยงอิง แม้แต่นางฟ้าศึกและนางพญาดอกหนามมงกุฏทอง  ไม่มีใครที่ตอแยได้เลย

จ้าวปีศาจโบราณไล่ตามราชาเก้าแสงอย่างบ้าคลั่งและโจมตีเขาอย่างหนักเพื่อป้องกันไม่ให้เขาหนี

ราชาเก้าแสงไม่ได้ต้านรับพลังโจมตีที่หนักหน่วงและรีบหนีห่างออกไปเป็นสิบกิโลเมตร ไล่ตามจักรพรรดิชื่อตี้....จ้าวปีศาจโบราณติดตามไล่หลังเขาอย่างเร่งร้อน และสาบานว่าจะต้องฆ่าราชาเก้าแสงให้ได้

จักรพรรดินีฟ้าร่างทองไม่ได้พยายามจะห้ามราชาเก้าแสง แต่พูดอย่างเย็นชา  “ไปเสียได้ก็ดี”

นางอยู่ในท้องฟ้ามองลงยังผู้คนที่อยู่ข้างล่าง  “พวกเจ้าเตรียมสั่งเสียได้เลย!”

เย่ว์หยางทำเป็นเหมือนไม่ได้ยินแต่สั่งนางพญาดอกหนามมงกุฎทองตั่วตั่วและอิคคา “จงไปตามฆ่าราชาเผ่าเก้าแสงซะ พวกเจ้าต้องไม่ปล่อยให้เขาหนีไปได้!”

สาวกิเลนปิงหยินมองอสูรพ่อมดเฒ่าสองคนที่ตะเกียกตะกายขึ้นมาจากพื้นและพบว่าทั้งสองนั้นไม่ได้ไล่ตามตั่วตั่วและอิคคา แต่รั้งอยู่ข้างตัวจักรพรรดินีฟ้า  นางขมวดคิ้ว   พลังของราชาเก้าแสงนั้นแข็งแกร่งมาก  จักรพรรดิชื่อตี้มีแต่ความคิดจะหนี  จ้าวปีศาจโบราณได้รับบาดเจ็บหนัก ยิ่งไปกว่านั้นยังแสดงพลังได้ไม่เต็มที่  มีแต่ตั่วตั่วและอิคคาคงจะไล่ฆ่าราชาเก้าแสงไม่สำเร็จ... ข้ากับเจี้ยงอิงจะตามไปดูด้วย  เจ้าระวังตัวให้ดี ยายแก่นี่บ้าไปแล้ว!”

 “ไม่มีอะไรที่ข้าทำได้”  เย่ว์หยางเอื้อมมือไปคว้ามือจื้อจุนและถ่ายปราณก่อกำเนิดฟื้นฟูให้นางที่สูญเสียพลังปราณไปมาก ขณะที่ยื่นมืออีกข้างลูบศีรษะน้อยๆ ของเสี่ยวเหวินหลี

เสี่ยวเหวินหลีนิ่งเงียบไม่ส่งเสียงอยู่ข้างเย่ว์หยาง  หน้าของเธอซีดขาวเพราะใช้พลังไปมาก

มุมปากของเธอมีคราบเลือด

เธอใช้พลังไปมากเพื่อต้านทานจักรพรรดินีฟ้ารองจากจื้อจุน

ตอนนี้เธอใช้กำลังมากเกินไปจริงๆ เหนื่อยจนแทบจะทรุดตัวกับพื้น ทำให้เย่ว์หยางรู้สึกผิดอยู่ในใจ  ถ้าเขามีความแข็งแกร่งมากกว่านี้อีกเล็กน้อย  ลูกสาวของเขาคงไม่ต้องทุ่มเทสิ้นเปลืองเรี่ยวแรงขนาดนี้!

 “เอาเลย เจ้ามีอะไรดีๆ จะมาแสดงให้ข้าดูอีก”  จักรพรรดินีฟ้าถือเศียรราหูในมือกระตุ้นการทำงานให้หัวปีศาจสามารถกลืนได้ทั้งโลกและสวรรค์ได้

 “ความจริง ข้าอยากจะบอกเจ้า  อย่าบีบคั้นข้าจนเกินไป  ไม่อย่างนั้นพอข้าบ้าขึ้นมา  ข้าเองก็ยังกลัวตัวเองเหมือนกัน”  เย่ว์หยางค่อยๆ หลับตา และรัศมีพลังของเขาระเบิดออกร่างขยายเป็นพันเท่า เมื่อเขาค่อยๆ ลืมตาอีกครั้ง พลังทำลายทั้งโลกและสวรรค์ยิงขึ้นไปบนท้องฟ้าและสามารถทะลุทะลวงและทำลายโลกได้  จักรพรรดินีฟ้ามองเห็นดวงตาเย่ว์หยางเปลี่ยนเป็นสีแดงเลือด  เงาความตายเริ่มปรากฏเหมือนเมื่อหมื่นปีที่แล้วที่นางเผชิญกับเฟ่ยเหวินหลี  นางรู้สึกกลัวขึ้นมาเองตามธรรมชาติ

 “พลังอะไรกันนี่?” จักรพรรดินีฟ้านึกไม่เข้าใจ  ทำไมเจ้าเด็กบ้านี่ถึงมีพลังเพิ่มขึ้นมาอย่างกะทันหันเมื่อคลุ้มคลั่ง? 

หรือว่าเพราะปล่อยพลังนี้ออกมาจะทำให้เขาตาย?

ไม่ต้องรอให้นางทำความเข้าใจ

เย่ว์หยางลงมือทันที  เมื่อเขายื่นมือออกมายังดูน่ากลัวกว่ากรงเล็บมังกรพลังเทพของเจี้ยงอิง  เขาคว้าจับร่างทองของจักรพรรดินีฟ้าและเศียรราหูที่ยังใช้พลังดูดกลืนอยู่ในอากาศฟาดลงพื้นและระดมหมัดต่อยใส่ร่างทองของจักรพรรดินีฟ้า เท้าทั้งสองย่ำใส่เศียรราหูสมบัติพลังปีศาจที่สะสมพลังมาถึงแสนปี  ไม่มีพลังใดสามารถทำอันตรายเศียรราหูได้แม้แต่สร้างรอยขีดข่วน  แต่ภายใต้พลังโจมตีอย่างหนักของเย่ว์หยาง เส้นผมและหนังศีรษะค่อยๆ ละลายสลายเป็นผุยผง จากศีรษะปีศาจกลายเป็นหัวกะโหลกธรรมดา

จักรพรรดินีฟ้าร่างทองที่ดูเหมือนว่าไม่ว่าพลังอะไรก็ทำร้ายนางโดยตรงไม่ได้  เย่ว์หยางทุบตีร่างทองของจักรพรรดินีฟ้าจนแหลกกระจายเต็มท้องฟ้า

เมื่อตกอยู่ในความเสี่ยงอันตรายถึงชีวิตจักรพรรดินีฟ้าใช้พลังกฎสวรรค์  “เอาร่างเจ้ามาให้ข้า  ของดีอย่างนี้ควรจะเป็นของข้า!”

พลังกฎสวรรค์ของจักรพรรดินีฟ้าสามารถส่งวิญญาณตนเองออกไปขับไล่วิญญาณสิ่งมีชีวิตของศัตรูได้หมดและชิงร่างที่แข็งแกร่ง เป้าหมายที่นางเลือกคือจื้อจุน อย่างไรก็ตามนางเห็นเย่ว์หยางในสภาพคลุ้มคลั่งทรงพลังมากกว่า  และเย่ว์หยางที่ตกอยู่ในสภาพคลุ้มคลั่งไร้เหตุผลอย่างสิ้นเชิง  นี่เท่ากับว่าร่างจะไม่มีการป้องกันใดๆ และเป็นโอกาสดีที่สุดในการส่งวิญญาณออกจากร่าง

ในที่สุดแล้ว จื้อจุนก็ยังน่ากลัวกว่าเย่ว์หยางมากนัก

ถ้าจื้อจุนรู้พลังกฎสวรรค์ เมื่อจะขับไล่วิญญาณนางออกจากร่าง ถ้าพลังไม่มากพอจะทำให้สำเร็จ ผลจะอันตรายมาก!

 “พลังไร้เทียมทานจริงๆ!”  จื้อจุนเข้าใจพลังกฎสวรรค์จริงๆ  เมื่ออสูรพ่อมดเข้ามาช่วยเหลือ นางใช้พลังดรรชนียิงใส่อสูรพ่อมดกระเด็นออกไปหมื่นเมตรทั้งคู่พร้อมกัน  ขณะที่มือขวาของนางทาบกับคัมภีร์อัญเชิญและเปิดข้ามหน้า   จักรพรรดินีฟ้าถอดวิญญาณออกจากร่างทอง ร่างหลักที่ได้รับความเสียหายเป็นแหล่งพลังหลัก จื้อจุนใช้พลังกฎสวรรค์ลบล้างทันที

ด้วยพลังกฎสวรรค์ของจื้อจุน ตราบเท่าที่ร่างอ่อนแอกว่าเจ้าของร่าง ก็ถูกตรึงวิญญาณไว้

จักรพรรดินีฟ้าหวาดกลัวทันที

นางเร่งรีบไปหาเย่ว์หยางเตรียมพร้อมจะยึดร่างเย่ว์หยางและขับไล่วิญญาณเขาไปเกิดใหม่

เศียรราหูที่ถูกเย่ว์หยางเหยียบย่ำพ่นควันพลังงานปีศาจสีดำออกมาไม่หยุดและฉายเป็นภาพราหูที่ไม่ได้ถูกตัดหัวและโจมตีตอบโต้เย่ว์หยาง  ปล่อยให้จักรพรรดินีฟ้ามาอย่างสูญเปล่า

 “ฮาคคคคคคค!”  เย่ว์หยางปลดปล่อยความโกรธเต็มที่  ปกติเขาจะสงบมากไม่โกรธง่าย ถ้าเขาทิ้งความเยือกเย็นก็จะตกอยู่ในความโกรธ  เมื่ออยู่ในสภาวะคลุ้มคลั่ง ผลที่ตามมาจะน่ากลัวมาก ในสภาวะที่ไร้ความรู้สึกเหตุผล ร่างของเย่ว์หยางจะปลดปล่อยพลังของไพ่ชะตาซึ่งบรรจุพลังกฎสวรรค์ที่เขารู้แจ้ง  ยักษ์ทองขยายขนาดขึ้นจนอยู่ในระดับสูงสุด... ร่างของราหูที่สูงค้ำฟ้าและโลกได้ สามารถกลืนกินได้ทั้งโลกและสวรรค์ ยังสูงได้ไม่ถึงเข่าของยักษ์ทอง

จื้อจุนและเสี่ยวเหวินหลีได้รับพลังหนุนเสริมทันที ภาพฉายสีทองขนาดยักษ์เกิดขึ้นที่ด้านหลังของพวกนาง

พอร่างกายของพวกนางขยาย ร่างหลักพวกนางก็ฟื้นฟูทันที

ยักษ์ทองยกเท้าขึ้นโดยปกติและย่ำลงทันที

ร่างราหูและเศียรราหูซึ่งถูกเปลี่ยนไปโดยพลังวิเศษแตกทำลายอยู่ใต้เท้ายักษ์ทองสูญสลายหายไปไม่เหลือ  แม้แต่เศียรราหูที่คงอยู่มาได้แสนปีโดยไม่มีความเสียหาย ก็ถูกยักษ์ทองย่ำจนแหลก

ผู้เฒ่าซื่อไห่ที่อยู่ห่างออกไปหลายร้อยกิโลเมตรอดแหงนมองดูในท้องฟ้าครั้งนี้มิได้  แต่เขารู้สึกว่ามียักษ์ทองยืนสูงตระหง่าน

ราชาเก้าแสงที่อยู่ห่างออกไปห้าสิบกิโลเมตรปล่อยให้จักรพรรดิชื่อตี้และจ้าวปีศาจโบราณโจมตีอย่างบ้าคลั่ง

เขายังมีแรงหนุนหลังที่เพียงพออยู่แล้ว

ทันทีที่ยักษ์ทองปรากฏตัวออกมา  เขารู้สึกเหมือนถูกภูเขานับแสนลูกกดทับหลังของเขา  ตั่วตั่วและอิคคาที่ไล่ติดตามมาได้รับแรงสนับสนุนที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ดาบนางฟ้าของอิคคายืดขยายยาวถึงสิบกิโลเมตรฟันใส่ราชาเก้าแสงที่กำลังบินทันที  ตั่วตั่วมีเงาร่างทองฉายขนาดใหญ่ นางเงื้อมือตบราชาเก้าแสงลงกับพื้นราวกับตบแมลงวัน

ถึงจุดนี้ไม่มีใครสามารถเงยหน้าขึ้นมองฟ้าได้อย่างแท้จริง พวกเขาจึงมองไม่เห็นยักษ์ทองได้ทั้งร่าง นอกจากเท้าของเขาเท่านั้น

นี่คือพลังกฎสวรรค์ในร่างของเย่ว์หยางที่เขาเองยังควบคุมไม่ได้ ซึ่งมาจากพลังไพ่ชะตา !..!